Sebastian Junger: Why veterans miss war

Translator: Pathumjit Atikomkamalasai Reviewer: Kelwalin Dhanasarnsombut

I'm going to ask and try to answer,

ผมจะลองถามและตอบ

in some ways, kind of an uncomfortable question.

ซึ่งมันเป็นคำถาม ที่ค่อนข้างจะสร้างความอึดอัด

Both civilians, obviously, and soldiers

ให้ทั้งพลเรือนและทหาร

suffer in war;

ที่ทนทุกข์เพราะสงคราม

I don't think any civilian has ever missed

ผมไม่คิดว่าจะมีพลเรือนคนไหน

the war that they were subjected to.

คิดถึงสงครามที่ตนเองต้องเผชิญ

I've been covering wars for almost 20 years,

ผมทำข่าวเกี่ยวกับสงครามมากว่า 20 ปีแล้ว

and one of the remarkable things for me

และสิ่งหนึ่งที่น่าทึ่งจริง ๆ สำหรับผมคือ

is how many soldiers find themselves missing it.

มีทหารจำนวนมากที่คิดถึงสงคราม

How is it someone can go through

มันเป็นไปได้อย่างไรที่คนคนหนึ่ง

the worst experience imaginable,

จะผ่านประสบการณ์เลวร้ายขนาดนั้น

and come home, back to their home,

ได้กลับมาแผ่นดินแม่ ได้กลับมาบ้าน

and their family, their country, and miss the war?

มาหาครอบครัว ญาติพี่น้อง แต่กลับคิดถึงสงคราม

How does that work? What does it mean?

มันเป็นไปได้อย่างไรกัน มันหมายความว่าอย่างไร

We have to answer that question,

พวกเราต้องตอบคำถามนี้ให้ได้

because if we don't, it'll be impossible

เพราะถ้าตอบไม่ได้ เราก็ไม่มีทาง

to bring soldiers back

ที่จะพาทหารพวกนี้

to a place in society where they belong,

กลับมามีที่ยืนในสังคมได้

and I think it'll also be impossible to stop war,

และผมว่า ถ้าตอบไม่ได้ เราก็ยุติสงครามไม่ได้

if we don't understand how that mechanism works.

ถ้าเราไม่ทำความเข้าใจเสียก่อน ว่ากลไกนี้มันทำงานยังไง

The problem is that war

ปัญหาก็คือว่าเรื่องสงคราม

does not have a simple, neat truth,

ไม่ได้มีความจริงที่เข้าใจง่าย

one simple, neat truth.

และตรงไปตรงมาเพียงด้านเดียว

Any sane person hates war,

คนปกติทั่วไปก็เกลียดสงครามกันทั้งนั้น

hates the idea of war,

เกลียดแนวคิดเรื่องสงคราม

wouldn't want to have anything to do with it,

ไม่มีใครอยากข้องแวะกับมัน

doesn't want to be near it, doesn't want to know about it.

ไม่อยากอยู่ใกล้ ไม่อยากรับรู้ได้ยิน

That's a sane response to war.

คนปกติจะตอบสนองต่อสงครามแบบนี้

But if I asked all of you in this room,

แต่ถ้าผมถามทุกคนในห้องนี้

who here has paid money

มีใครบ้างที่เสียเงิน

to go to a cinema

ไปดูภาพยนตร์ในโรงหนัง

and be entertained by a Hollywood war movie,

และสนุกสนานกับหนังสงคราม ที่ฮอลลีวู้ดสร้าง

most of you would probably raise your hands.

พวกคุณส่วนมากก็คงจะยกมือขึ้น

That's what's so complicated about war.

นี่แหละครับ ที่ว่าสงครามน่ะเข้าใจยาก

And trust me, if a room full of peace-loving people

และเชื่อผมเถอะ ถ้าขนาดในห้องที่มีแต่คนรักสงบแบบนี้

finds something compelling about war,

ยังพบว่าสงครามเองก็มีด้านที่ดึงดูด

so do 20-year-old soldiers

ทหารหนุ่มอายุ 20 กว่า ๆ ก็คิดไม่ต่างกัน

who have been trained in it, I promise you.

โดยเฉพาะทหารที่ถูกฝึกมาให้รบ ผมรับรองได้เลย

That's the thing that has to be understood.

เราต้องเข้าใจเรื่องนั้นนะครับ

I've covered war for about 20 years, as I said,

อย่างที่พูด ผมทำข่าวเรื่องสงคราม มากว่า 20 ปี

but my most intense experiences in combat

แต่ประสบการณ์น่ากลัวที่สุดที่ผมเคยเจอ

were with American soldiers in Afghanistan.

คือตอนที่อยู่กับทหารอเมริกันในอัฟกานิสถาน

I've been in Africa, the Middle East,

ผมไปแอฟริกา ตะวันออกกลาง

Afghanistan in the '90s,

อัฟกานิสถานในช่วงยุค 1990

but it was with American soldiers in 2007, 2008,

แต่ ตอนที่อยู่กับทหารอเมริกัน ในปี ค.ศ. 2007 ค.ศ. 2008

that I was confronted with

ที่ผมได้เผชิญหน้า

very intense combat.

กับการปะทะกันที่รุนแรงที่สุด

I was in a small valley called the Korengal Valley

ตอนนั้น ผมอยู่ในหุบเขาเล็ก ๆ ชื่อว่า โคเรนกาล

in eastern Afghanistan.

ทางตะวันออกของอัฟกานิสถาน

It was six miles long.

หุบเขามีความยาว 6 ไมล์

There were 150 men of Battle Company in that valley,

มีทหาร 150 นาย จากกองร้อยแบตเทิล ประจำการอยู่ที่นั่น

and for a while, while I was there,

ช่วงที่ผมอยู่ที่นั่น

almost 20 percent of all the combat

เกือบ 20 เปอร์เซ็นต์ ของการปะทะกันทั้งหมด

in all of Afghanistan was happening

ที่เกิดขึ้นในอัฟกานิสถาน

in those six miles.

เกิดขึ้นในบริเวณพื้นที่ 6 ไมล์นั้น

A hundred and fifty men were absorbing

คนหนึ่งร้อยห้าสิบคนต้องเผชิญกับ

almost a fifth of the combat for all of NATO forces

การปะทะที่มีอัตราส่วนเทียบกับ หนึ่งในห้าของที่กองกำลังนาโต้ทั้งหมด

in the country, for a couple months.

ต้องเผชิญในประเทศในเวลาไม่กี่เดือน

It was very intense.

มันรุนแรงและตึงเครียดมาก

I spent most of my time at a small outpost

ผมใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่บริเวณฐานที่มั่นเล็ก ๆ

called Restrepo.

ที่มีชื่อว่าเรสเตรปอ

It was named after the platoon medic

มันถูกตั้งชื่อตาม เสนารักษ์ของหมวด

that had been killed about two months into the deployment.

ที่เสียชีวิตหลังจากมารบได้สองเดือน

It was a few plywood B-huts

มันมีสภาพเป็นโรงทหารเล็ก ๆ 2-3 โรง

clinging to a side of a ridge,

ที่พิงแนวข้างสันเขา

and sandbags, bunkers, gun positions,

มีกระสอบทราย บังเกอร์ และที่วางแนวปืน

and there were 20 men up there

แล้วก็มีทหารประจำการอยู่ 20 นาย

of Second Platoon, Battle Company.

จากหมวด 2 กองร้อยแบตเทิล

I spent most of my time up there.

ผมใช้เวลาส่วนใหญ่ที่นั่น

There was no running water.

ไม่มีน้ำประปาใช้

There was no way to bathe.

ไม่มีที่ให้อาบน้ำ

The guys were up there for a month at a time.

พวกเขาอยู่ประจำที่นั่น หนึ่งเดือนต่อครั้ง

They never even got out of their clothes.

ไม่เคยแม้แต่จะถอดเสื้อผ้า

They fought. The worked.

พวกเขาสู้รบ ทำงาน

They slept in the same clothes.

นอนหลับทั้ง ๆ ที่ใส่ชุดเดิม

They never took them off, and at the end of the month,

พวกเขาไม่เคยถอดมันออก และเมื่อครบเดือน

they went back down to the company headquarters,

พวกเขาก็จะกลับลงไปที่กองบัญชาการ

and by then, their clothes were unwearable.

และเมื่อถึงตอนนั้น เสื้อผ้ามันก็ยับเยินใส่ไม่ได้แล้ว

They burned them and got a new set.

พวกเขาจะเผามันทิ้งและรับชุดใหม่มา

There was no Internet. There was no phone.

ที่นั่นไม่มีอินเทอร์เน็ต ไม่มีโทรศัพท์

There was no communication with the outside world up there.

บนนั้นไม่มีทางติดต่อสื่อสารใด ๆ กับโลกภายนอก

There was no cooked food.

ไม่มีอาหารปรุงสุกใหม่ ๆ

There was nothing up there

มันไม่มีอะไรบนนั้นเลย

that young men typically like:

ที่พวกคนหนุ่มมักจะชอบ

no cars, no girls, no television, nothing

ไม่มีรถ ผู้หญิง ทีวี ไม่มีอะไรเลย

except combat.

นอกจากการสู้รบ

Combat they did learn to like.

การสู้รบที่พวกเขาเรียนรู้ที่จะชอบมัน

I remember one day, it was a very hot day

ผมจำได้ว่าวันหนึ่งซึ่งเป็นวันที่ร้อนมาก

in the spring,

ช่วงฤดูใบไม้ผลิ

and we hadn't been in a fight

และเราไม่ได้เจอศัตรู

in a couple of weeks, maybe.

มาสักสองสามสัปดาห์ได้มั้ง

Usually, the outpost was attacked,

โดยปกติแล้ว ฐานที่มั่นจะถูกโจมตีอยู่บ่อย ๆ

and we hadn't seen any combat in a couple of weeks,

แต่ตอนนั้น เราไม่ได้ปะทะกับ อีกฝ่ายมาสองสามสัปดาห์

and everyone was just stunned

และทุกคนนิ่งงัน

with boredom and heat.

เพราะความเบื่อหน่ายและความร้อน

And I remember the lieutenant walking past me

ผมจำได้ว่า ผู้หมวดเดินผ่านผม

sort of stripped to the waist.

เสื้อเขาผูกอยู่ที่เอว

It was incredibly hot.

มันร้อนจริง ๆ นะครับ

Stripped to the waist, walked past me muttering,

ไม่ใส่เสื้อท่อนบน เดินผ่านผม พึมพำไม่หยุดว่า

"Oh God, please someone attack us today."

"โอย พระเจ้า ได้โปรด ให้ใครโจมตีเราทีวันนี้"

That's how bored they were.

เขาเบื่อกันมากขนาดนั้นแหละครับ

That's war too, is a lieutenant saying,

นี่ก็สงครามเหมือนกัน สิ่งที่ผู้หมวดพูดน่ะ

"Please make something happen

"ได้โปรดให้มีอะไรเกิดขึ้นเถอะ

because we're going crazy."

เพราะพวกเราใกล้บ้าแล้ว"

To understand that,

ถ้าอยากเข้าใจเรื่องนั้น

you have to, for a moment,

พวกคุณจะต้อง สักแปปนึง

think about combat not morally --

คิดเรื่องสงคราม โดยไม่ใช้จริยธรรม

that's an important job to do —

อันนี้สำคัญนะครับ

but for a moment, don't think about it morally,

ลองดู คิดถึงสงคราม ไม่ใช่ในแง่จริยธรรม

think about it neurologically.

แต่ในแง่ของประสาทวิทยา

Let's think about what happens in your brain

มาลองคิดกันว่าเกิดอะไรขึ้น ในสมองของเรา

when you're in combat.

เวลาเราอยู่ในสนามรบ

First of all, the experience

ก่อนอื่นแลย มันเป็นประสบการณ์

is very bizarre, it's a very bizarre one.

ที่แปลกมาก แปลกมากจริง ๆ

It's not what I had expected.

ไม่เหมือนที่ผมคาดคิดไว้เลยละครับ

Usually, you're not scared.

ปกติแล้ว เราจะไม่กลัวกันหรอก

I've been very scared in combat,

ผมก็เคยกลัวมาก เวลาเกิดการปะทะ

but most of the time when I was out there,

แต่ส่วนใหญ่แล้ว เวลาผมอยู่ที่แนวรบ

I wasn't scared.

ผมไม่ได้กลัวครับ

I was very scared beforehand

ก่อนหน้านั้นน่ะใช่

and incredibly scared afterwards,

หลังจากนั้นก็ด้วย

and that fear that comes afterwards can last years.

มันกลายเป็นความกลัว ที่คอยหลอกหลอนผมอยู่หลายปี

I haven't been shot at in six years,

ผมไม่เคยถูกยิงมา 6 ปีแล้วครับ

and I was woken up very abruptly this morning

แต่จู่ ๆ เช้านี้ผมก็สะดุ้งตื่นขึ้นมา

by a nightmare that I was being strafed by aircraft,

เพราะฝันว่าถูกเครื่องบินไล่กราดยิง

six years later.

หกปีต่อมานะครับ

I've never even been strafed by aircraft,

ผมไม่เคยถูกเครื่องบินไล่กราดยิงด้วยซ้ำ

and I was having nightmares about it.

แต่ผมก็ฝันถึงได้

Time slows down.

เวลาเดินช้าลง

You get this weird tunnel vision.

มองเห็นภาพในมุมแคบ ๆ เหมือนอยู้ในอุโมงค์

You notice some details very, very, very accurately

และจะสังเกตรายละเอียด บางอย่างได้ชัดเจนอย่างไม่น่าเชื่อ

and other things drop out.

ในขณะที่ส่วนอื่นหายไปโดยสิ้นเชิง

It's almost a slightly altered state of mind.

เหมือนกับว่าสภาพจิตใจเราเปลี่ยนแปลงไป

What's happening in your brain

สิ่งที่เกิดขึ้นในสมองเรานะครับ

is you're getting an enormous amount of adrenaline

คือมีอะดรีนาลีนหลั่งเป็นจำนวนมาก

pumped through your system.

ไหลเวียนเข้าสู่ระบบ

Young men will go to great lengths

เด็กหนุ่มยอมทำหลายอย่าง

to have that experience.

เพื่อให้ได้สัมผัสมัน

It's wired into us.

ธรรมชาติสร้างไว้แบบนี้

It's hormonally supported.

ฮอร์โมนก็มีส่วนด้วย

The mortality rate for young men in society

อัตราการเสียชีวิตสำหรับ เด็กหนุ่มที่ใช้ชีวิตในสังคมธรรมดา

is six times what it is for young women

สูงกว่าอัตราของผู้หญิงเป็น 6 เท่าครับ

from violence and from accidents,

อัตราการตายจากความรุนแรง หรืออุบัติเหตุ

just the stupid stuff that young men do:

ไอ้พวกเรื่องโง่ ๆ ที่เด็กหนุ่มชอบทำ

jumping off of things they shouldn't jump off of,

กระโดดลงจากตรงโน้นตรงนี้

lighting things on fire they shouldn't light on fire,

จุดไฟเผาโน่นนี่ไปเรื่อย

I mean, you know what I'm talking about.

ทุกคนเข้าใจเนอะว่าผมหมายถึงอะไร

They die at six times the rate

พวกเขาเสียชีวิตมากกว่า

that young women do.

ผู้หญิงถึง 6 เท่า

Statistically, you are safer as a teenage boy,

ในเชิงสถิติแล้ว ถ้าคุณเป็นเด็กวัยรุ่นชายล่ะก็

you would be safer in the fire department

ไปทำงานอยู่หน่วยดับเพลิง

or the police department in most American cities

หรือสถานีตำรวจในเมืองของอเมริกา ยังจะปลอดภัยเสียมากกว่า

than just walking around the streets of your hometown

เดินเล่นอยู่บนถนนในละแวกบ้านตัวเอง

looking for something to do,

แค่มองหาอะไรทำ

statistically.

ตามสถิตินะครับ

You can imagine how that plays out in combat.

พูดอย่างนี้ ทุกคนคงเดาได้ว่า ถ้าลงสนามรบจะเป็นยังไง

At Restrepo, every guy up there was almost killed,

ที่เรสเตรโป ทุกคนบนนั้น เกือบถูกฆ่าตายแหละครับ

including me,

รวมถึงผมด้วย

including my good friend Tim Hetherington,

รวมถึงเพื่อนรักผม ทิม เฮตเทอร์ริงตัน

who was later killed in Libya.

ที่ต่อมาเสียชีวิตที่ลิเบีย

There were guys walking around

คนหนุ่มพวกนี้เดินไปมา

with bullet holes in their uniforms,

สวมเครื่องแบบที่มีรูกระสุน

rounds that had cut through the fabric

รอยที่ทะลุผ่านผิวเสื้อผ้า

and didn't touch their bodies.

แต่ไม่โดนเนื้อโดยตรง

I was leaning against some sandbags one morning,

เช้าวันหนึ่ง ผมนั่งพิงอยู่กับกระสอบทราย

not much going on, sort of spacing out,

ก็ไม่มีอะไรมากครับ กำลังเหม่อ ๆ

and some sand was kicked into the side of,

และก็มีทรายปลิวมาโดน

sort of hit the side of my face.

ตรงข้าง ๆ แก้มผม

Something hit the side of my face, and I didn't know what it was.

มีบางอย่างโดนแก้มผม ตอนนั้นผมไม่รู้ครับว่าคืออะไร

You have to understand about bullets

คือต้องเข้าใจว่า ลูกกระสุนน่ะ

that they go a lot faster than sound,

มันเดินทางเร็วกว่าเสียงมาก

so if someone shoots at you

เพราะฉะนั้น ถ้ามีคนยิงใส่คุณ

from a few hundred meters,

จากระยะทางไม่กี่ร้อยเมตร

the bullet goes by you, or hits you obviously,

ลูกกระสุนจะเฉียดผ่านคุณ หรือโดนคุณน่ะ

half a second or so before the sound catches up to it.

ต้องสักครึ่งวินาที เสียงถึงเดินทางตามมาทัน

So I had some sand sprayed in the side of my face.

ผมจึงรู้สึกถึงทรายที่ตกลงบนหน้าของผมก่อน

Half a second later, I heard dut-dut-dut-dut-duh.

แล้วครึ่งวินาทีให้หลัง ถึงได้ยินเสียง ปัง ปัง ปัง ปัง ปัง

It was machine gun fire.

เป็นเสียงของปืนกล

It was the first round, the first burst

เป็นกระสุนนัดแรก การยิงชุดแรก

of an hour-long firefight.

ของการยิงปะทะที่กินเวลากว่าชั่วโมง

What had happened was the bullet hit,

สิ่งที่เกิดขึ้นก็คือ ลูกกระสุน

a bullet hit three or four inches from the side of my head.

ยิงถูกพื้นที่ห่างจากหัวผมไปสามถึ่งสีนิ้ว

Imagine, just think about it, because I certainly did,

ลองคิดดูสิครับ เพราะผมก็ลองแล้วเหมือนกัน

think about the angle of deviation that saved my life.

มุมหักเหที่ช่วยชีวิตผมเอาไว้

At 400 meters, it missed me by three inches.

ที่ 400 เมตร กระสุนพลาดเป้าไปสามนิ้ว

Just think about the math on that.

ลองคำนวนดูสิครับ

Every guy up there

ทหารที่อยู่ที่นั่น

had some experience like that,

ทุกคนล้วนมีประสบการณ์แบบนี้

at least once, if not many times.

อย่างน้อย ๆ ก็สักหนึ่งครั้ง

The boys are up there for a year.

พวกเขาประจำการอยู่บนเขากันเป็นปี

They got back.

ลงมาข้างล่าง

Some of them got out of the Army

บางคนก็ออกจากกองทัพ

and had tremendous psychological problems when they got home.

มีปัญหาทางสภาพจิตอย่างมากเมื่อกลับบ้าน

Some of them stayed in the Army

บางคนก็อยู่ในกองทัพต่อไป

and were more or less okay, psychologically.

ส่วนสภาพจิตใจก็ดีขึ้นไม่มากก็น้อย

I was particularly close to a guy named Brendan O'Byrne.

ผมสนิทกับผู้ชายคนหนึ่งที่ชื่อว่า เบรนเดน โอไบรน์

I'm still very good friends with him.

ตอนนี้เราก็ยังเป็นเพื่อนกันอยู่ครับ

He came back to the States. He got out of the Army.

เขากลับมาสหรัฐฯ ออกจากกองทัพ

I had a dinner party one night.

คืนหนึ่ง ผมจัดงานเลี้ยงตอนค่ำ

I invited him,

เชิญเขามา

and he started talking with a woman,

เขาคุยกับผู้หญิงคนหนึ่ง

one of my friends,

เพื่อนผมเองล่ะครับ

and she knew how bad it had been out there,

เธอรู้ดีว่าในสมรภูมิมันแย่มากแค่ไหน

and she said, "Brendan,

เธอพูดกับเขาว่า "เบรนเดน

is there anything at all that you miss about

คุณคิดถึงอะไรบ้างไหม

being out in Afghanistan, about the war?"

เรื่องตอนที่ไปอยู่อัฟกัน แล้วทำสงครามน่ะ"

And he thought about it quite a long time,

เขานิ่งคิดไปนานทีเดียว

and finally he said, "Ma'am, I miss almost all of it."

ก่อนจะตอบว่า "คุณครับ ผมคิดถึงเกือบทุกอย่าง"

And he's one of the most traumatized people

เขาเป็นหนึ่งในคนที่จิตใจ ได้รับผลกระทบมากที่สุด

I've seen from that war.

ที่ผมเคยเจอจากสงคราม

"Ma'am, I miss almost all of it."

"คุณครับ ผมคิดถึงเกือบทุกอย่าง"

What is he talking about?

เขาหมายถึงอะไรกันครับ

He's not a psychopath.

เขาไม่ใช่คนวิกลจริต

He doesn't miss killing people.

เขาไม่ได้คิดถึงการฆ่าคน

He's not crazy. He doesn't miss getting shot at

เขาไม่ได้สติฟั่นเฟือง ไม่ได้คิดถึงเวลาโดนยิงใส่

and seeing his friends get killed.

หรือเห็นเพื่อนตัวเองต้องตาย

What is it that he misses? We have to answer that.

เขาคิดถึงอะไรกัน เราต้องตอบให้ได้นะครับ

If we're going to stop war, we have to answer that question.

ถ้าเราอยากจะหยุดสงคราม นี่เป็นคำถามที่เราต้องตอบให้ได้

I think what he missed is brotherhood.

ผมว่าสิ่งที่เขาคิดถึงคือ ความเป็นพวกพ้อง

He missed, in some ways,

สิ่งที่เขาคิดถึง

the opposite of killing.

คือขั้วตรงข้ามของการฆ่าล้าง

What he missed was connection

เขาคิดถึงสายสัมพันธ์

to the other men he was with.

ระหว่างเขากับสหายร่วมรบคนอื่น ๆ

Now, brotherhood is different from friendship.

ความเป็นพวกพ้องนี่ แตกต่างจากมิตรภาพนะครับ

Friendship happens in society, obviously.

มิตรภาพเกิดขึ้นในสังคม

The more you like someone,

ยิ่งคุณชอบใครมากเท่าไหร่

the more you'd be willing to do for them.

คุณยิ่งจะทำเพื่อพวกเขามากเท่านั้น

Brotherhood has nothing to do

แต่ความเป็นพวกพ้องมันไม่เกี่ยว

with how you feel about the other person.

ว่าคุณรู้สึกอย่างไรกับคนอื่น ๆ

It's a mutual agreement in a group

มันเป็นข้อตกลงกันภายในกลุ่ม

that you will put the welfare of the group,

ว่าคุณจะใส่ใจทุกข์สุขของกลุ่ม

you will put the safety of everyone in the group

ว่าคุณจะรักษาชีวิตของคนอื่นในกลุ่ม

above your own.

มากยิ่งกว่าชีวิตตัวเอง

In effect, you're saying,

สั้น ๆ ก็คือ

"I love these other people more than I love myself."

"ฉันรักคนพวกนี้มากกว่าที่ฉันรักตัวเอง"

Brendan was a team leader

เบรนเดนเป็นหัวหน้าทีมครับ

in command of three men,

สั่งการทหารอีก 3 นาย

and the worst day in Afghanistan —

และในวันที่เลวร้ายวันหนึ่ง ที่อัฟกานิสถาน

He was almost killed so many times.

เขาเฉียดตายหลายรอบ

It didn't bother him.

แต่ก็ไม่มีผลอะไร

The worst thing that happened to him in Afghanistan

สิ่งที่เลวร้ายที่สุดที่เกิดขึ้น ในอัฟกานิสถาน สำหรับเขา

was one of his men was hit in the head with a bullet

คือ ทหารคนหนึ่งในความดูแล ถูกกระสุนปืนยิงเข้าที่หัว

in the helmet, knocked him over.

ลูกกระสุนโดนหมวกเหล็ก ทำให้เขาหงายหลัง

They thought he was dead.

ทุกคนคิดว่าเขาตายแล้ว

It was in the middle of a huge firefight.

ตอนนั้นกำลังกระหน่ำยิงทั้งสองฝ่าย

No one could deal with it, and a minute later,

ไม่มีใครทำอะไรได้ หนึ่งนาทีต่อมา

Kyle Steiner sat back up

ไคล์ สไตน์เนอร์ลุกขึ้นมานั่ง

from the dead, as it were,

เหมือนกลับมาจากความตาย

because he'd come back to consciousness.

เพราะว่าเขาเพิ่งจะได้สติ

The bullet had just knocked him out.

กระสุนนัดนั้นทำเอาเขาหมดสติ

It glanced off the helmet.

มันแฉลบหมวกเหล็กไป

He remembers people saying,

เขาจำได้ว่าเพื่อนพูดว่า

as he was sort of half-conscious,

ในขณะที่เขาสะลืมสะลือน่ะครับ

he remembers people saying,

เขาได้ยินเพื่อนพูดว่า

"Steiner's been hit in the head. Steiner's dead."

"สไตน์เนอร์โดนยิงหัวแล้ว เขาตายแล้ว"

And he was thinking, "I'm not dead."

แล้วเขาก็คิด "ฉันยังไม่ตายนะ"

And he sat up.

แล้วก็ลุกขึ้นนั่ง

And Brendan realized after that

เบรนเดนรู้ซึ้งตอนนั้นครับ

that he could not protect his men,

ว่าเขาปกป้องคนของตัวเองไม่ได้

and that was the only time he cried in Afghanistan,

นั่นเป็นครั้งเดียวที่เขาร้องไห้ ที่อัฟกานิสถาน

was realizing that.

เพราะตระหนักถึงเรื่องนั้น

That's brotherhood.

นั่นแหละครับ ความเป็นพวกพ้อง

This wasn't invented recently.

มันไม่ได้เพิ่งเกิดขึ้นด้วยนะ

Many of you have probably read "The Iliad."

พวกคุณหลายคนคงเคยอ่าน มหากาพย์อีเลียด

Achilles surely would have risked his life

อคิลลิสยอมเสี่ยงชีวิต

or given his life to save his friend Patroclus.

หรือสละชีวิตเพื่อสหาย พาโทรคลัส

In World War II, there were many stories

ช่วงสงครามโลกครั้งที่ 2 ก็มีเรื่องเล่า

of soldiers who were wounded,

ของทหารที่บาดเจ็บ

were brought to a rear base hospital,

และถูกส่งมาโรงพยาบาลในแนวหลัง

who went AWOL,

เขาที่หนีออกจากที่นั่น

crawled out of windows, slipped out doors,

คลานลงจากหน้าต่าง แอบหลบจากประตู

went AWOL, wounded,

หนีออกมา ทั้ง ๆ ที่ยังเจ็บ

to make their way back to the front lines

เพื่อกลับมายังแนวหน้า

to rejoin their brothers out there.

มาหาพวกพ้องของตน

So you think about Brendan,

เพราะฉะนั้นเวลาคิดถึงเบรนเดน

you think about all these soldiers

คิดถึงทหารพวกนี้

having an experience like that, a bond like that,

ที่มีประสบการณ์ร่วมกัน มีสายสัมพันธ์

in a small group,

เหนียวแน่นในกลุ่ม

where they loved 20 other people

ที่พวกเขารักคนอีก 20 คน

in some ways more than they loved themselves,

มากกว่าที่รักตัวเอง

you think about how good that would feel, imagine it,

คิดดูสิว่ามันรู้สึกดีแค่ไหน ลองจินตนาการดูครับ

and they are blessed with that experience for a year,

พวกเขาได้มีประสบการณ์แบบนั้นมาร่วมปี

and then they come home,

ก่อนเดินทางกลับบ้าน

and they are just back in society

กลับมายังสังคม

like the rest of us are,

ไม่ต่างอะไรจากพวกเรา

not knowing who they can count on,

ไม่รู้ว่าจะเชื่อใจใครได้บ้าง

not knowing who loves them, who they can love,

ไม่รู้ว่ามีใครรัก หรือรักใครได้บ้าง

not knowing exactly what anyone they know

ไม่รู้เลยว่าหากเกิดอะไรขึ้นแล้ว มีใครบ้าง

would do for them if it came down to it.

ที่จะยอมทุ่มเทให้พวกเขา ถ้ามันเกิดอะไรขึ้นจริง ๆ

That is terrifying.

มันน่ากลัวจะตายไปครับ

Compared to that,

ลองเปรียบเทียบดูแล้ว

war, psychologically, in some ways, is easy,

ในเชิงจิตวิทยาสงครามก็ไม่ได้ยากเข็ญอะไร

compared to that kind of alienation.

เหมือนเทียบกับความรู้สึกแปลกแยก เมื่อกลับมาบ้าน

That's why they miss it,

ด้วยเหตุนี้ พวกเขาถึงคิดถึงมัน

and that's what we have to understand

และนี่เป็นสิ่งที่เราต้องเข้าใจ

and in some ways fix in our society.

และพยายามปรับปรุงสังคมเรา

Thank you very much.

ขอบคุณมากครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)