Sebastian Junger: Why veterans miss war

سباستین جانگر: چرا رزمندگان دلتنگ جنگ می شوند

Translator: Maryam Manzoori Reviewer: Leila Ataei

I'm going to ask and try to answer,

قصد دارم سوالی را بپرسم و به آن جواب بدهم

in some ways, kind of an uncomfortable question.

که از برخی جهات معذب کننده است.

Both civilians, obviously, and soldiers

قطعا چه غیرنظامیان و چه سربازان

suffer in war;

در جنگ رنج می کشند.

I don't think any civilian has ever missed

گمان نمی کنم هیچ غیرنظامی باشد که دلتنگ

the war that they were subjected to.

جنگی شود که بر او تحمیل شده.

I've been covering wars for almost 20 years,

من تقریبا ۲۰ سال است پوشش خبری جنگ ها را انجام می دهم

and one of the remarkable things for me

و یکی از شاخص ترین چیزها برای من

is how many soldiers find themselves missing it.

دلتنگ شدن سربازان برای جنگ است.

How is it someone can go through

چطور می شود که آنها

the worst experience imaginable,

بدترین تجربه ممکن را از سر می گذرانند،

and come home, back to their home,

و به خانه برمی گردد، به خانه هایشان

and their family, their country, and miss the war?

پیش خانواده هایشان، به کشورشان، و دلشان برای جنگ تنگ می شود؟

How does that work? What does it mean?

این یعنی چه؟ و معنایش چیست؟

We have to answer that question,

باید جواب این پرسش را بدهیم،

because if we don't, it'll be impossible

چون در غیر این صورت،

to bring soldiers back

دیگر نمی شود سربازان را بازگرداند

to a place in society where they belong,

به مکان و جامعه ای که به آن تعلق دارند،

and I think it'll also be impossible to stop war,

و به نظر من توقف جنگ نیز غیرممکن می شود،

if we don't understand how that mechanism works.

اگر که عملکرد این مکانیسم را درک نکنیم.

The problem is that war

مسئله این است که جنگ

does not have a simple, neat truth,

دارای حقیقتی ساده و سرراست نیست،

one simple, neat truth.

یک حقیقت ساده و سرراست.

Any sane person hates war,

هر آدم سالمی از جنگ متنفر است،

hates the idea of war,

از ایده جنگ بیزار است،

wouldn't want to have anything to do with it,

نمی خواهد به هیچ وجهی وارد جنگ شود،

doesn't want to be near it, doesn't want to know about it.

نمی خواهد نزدیک جنگ باشد، نمی خواهد چیزی از آن بداند.

That's a sane response to war.

این یک واکنش عقلانی به جنگ است.

But if I asked all of you in this room,

اما اگر از شما که در این سالن هستید بپرسم،

who here has paid money

کدامتان برای رفتن به سینما

to go to a cinema

پول میدهید

and be entertained by a Hollywood war movie,

و یک فیلم جنگی هالیوودی تماشا کنید،

most of you would probably raise your hands.

بیشتر شما احتمالا دستتان را بالا خواهید برد.

That's what's so complicated about war.

این همان نکته پیچیده درباره جنگ است.

And trust me, if a room full of peace-loving people

و باور کنید، اگر این همه آدم صلح دوست در یک اتاق

finds something compelling about war,

چیزی هیجان انگیز در عشق می یابند،

so do 20-year-old soldiers

سربازهای ۲۰ ساله هم پیدا می کنند

who have been trained in it, I promise you.

سربازهایی که برای جنگ آموزش هم دیده اند، به شما قول می دهم.

That's the thing that has to be understood.

این همان چیزی است که باید درک شود.

I've covered war for about 20 years, as I said,

همانطور که گفتم حدود ۲۰ سال است که از جنگ گزارش می دهم،

but my most intense experiences in combat

اما فشرده ترین تجربه هایم در میدان رزم

were with American soldiers in Afghanistan.

با سربازان آمریکایی در افغانستان بود.

I've been in Africa, the Middle East,

من در افریقا بوده ام، در خاور میانه،

Afghanistan in the '90s,

در افغانستان در دهه ۹۰،

but it was with American soldiers in 2007, 2008,

اما در سال های ۲۰۰۷ و ۲۰۰۸ با سربازان آمریکایی بود

that I was confronted with

که مواجه شدم با

very intense combat.

یک میدان جنگ تمام عیار.

I was in a small valley called the Korengal Valley

در یک دره کوچک به نام دره کورنگال بودم

in eastern Afghanistan.

در شرق افغانستان.

که شش مایل طول داشت.

It was six miles long.

There were 150 men of Battle Company in that valley,

۱۵۰ نیروی رزمی در آن دره بودند،

and for a while, while I was there,

و برای مدتی، وقتی که من آنجا بودم،

almost 20 percent of all the combat

تقریبا ۲۰ درصد تمامی جنگ های

in all of Afghanistan was happening

کل افغانستان

in those six miles.

در همان شش مایل اتفاق می افتاد.

A hundred and fifty men were absorbing

صد و پنجاه نفر دست و پنجه نرم می کردند

almost a fifth of the combat for all of NATO forces

با تقریبا یک پنجم جنگ های تمامی نیروهای ناتو

in the country, for a couple months.

در کل افغانستان، برای چند ماه.

It was very intense.

بسیار فشرده بود.

I spent most of my time at a small outpost

من بیشتر وقتم را در یک قرارگاه کوچک می گذراندم

called Restrepo.

به نام رسترپو.

It was named after the platoon medic

این قرارگاه به نام سربازی از یگان بهداری نامگذاری شده بود

that had been killed about two months into the deployment.

که حدود دو ماه بعد از اعزام شدنش کشته شده بود.

It was a few plywood B-huts

چند سربازخانه چوبی داشت

clinging to a side of a ridge,

که به یک طرف ستیغ کوه چسبیده بودند

and sandbags, bunkers, gun positions,

و گونی های خاک، سنگرها، تفنگخانه ها،

and there were 20 men up there

و بیست نفر آنجا بودند

of Second Platoon, Battle Company.

از گردان دوم نیروهای رزمی.

I spent most of my time up there.

من بیشتر وقتم آنجا بودم.

There was no running water.

نه آب لوله کشی داشت.

There was no way to bathe.

نه میشد حمام کرد.

The guys were up there for a month at a time.

نیروها یک ماه -یک ماه آن بالا می ماندند.

They never even got out of their clothes.

حتی لباس هایشان را عوض نکرده بودند.

They fought. The worked.

مشغول جنگ بودند و کار.

They slept in the same clothes.

با همان لباس ها می خوابیدند.

They never took them off, and at the end of the month,

هیچ وقت لباس هایشان را درنیاوردند، و در پایان ماه،

they went back down to the company headquarters,

برگشتند پایین به مقر نیروها،

and by then, their clothes were unwearable.

تا آن موقع دیگر لباس هایشان غیرقابل استفاده شده بود.

They burned them and got a new set.

آنها را سوزاندند و لباس های نو گرفتند.

There was no Internet. There was no phone.

اینترنت نبود. تلفن نبود.

There was no communication with the outside world up there.

هیچ گونه ارتباطی با جهان بیرون وجود نداشت.

There was no cooked food.

غذای پخته نبود.

There was nothing up there

هیچ چیزی نبود که

that young men typically like:

مردان جوان اغلب خوششان می آید:

no cars, no girls, no television, nothing

نه اتومبیل، نه دختر، نه تلویزیون، نه هیچ چیز دیگر

except combat.

غیر از جنگ.

Combat they did learn to like.

جنگی که یادگرفتند دوستش بدارند.

I remember one day, it was a very hot day

یادم می آید یک روز، یک روز خیلی گرم بود

in the spring,

در بهار،

and we hadn't been in a fight

و شاید چند هفته ای می شد

in a couple of weeks, maybe.

که از جنگ خبری نبود.

Usually, the outpost was attacked,

معمولا قرارگاه مورد حمله قرار می گرفت،

and we hadn't seen any combat in a couple of weeks,

و چند هفته ای می شد که خبری از جنگ نبود،

and everyone was just stunned

و همه کلافه شده بودند

with boredom and heat.

از شدت بیکاری و گرما.

And I remember the lieutenant walking past me

یادم می آید که ستوان داشت از کنارم رد می شد

sort of stripped to the waist.

در حالی که پیراهنش را درآورده بود.

It was incredibly hot.

هوا بیش از حد گرم بود.

Stripped to the waist, walked past me muttering,

همانطور که بدون پیراهن داشت رد می شد زیر لب می گفت،

"Oh God, please someone attack us today."

«خدایا، ای کاش امروز یک نفر بهمون حمله کند.»

That's how bored they were.

در این حد حوصله شان سررفته بود.

That's war too, is a lieutenant saying,

این هم بخشی از جنگ است، ستوانی که می گوید،

"Please make something happen

«کاش یک اتفاقی بیافتد

because we're going crazy."

چون داریم دیوانه می شویم.»

To understand that,

برای فهم آن،

you have to, for a moment,

آدم باید، برای یک لحظه،

think about combat not morally --

از نظر اخلاقی به جنگ فکر نکند--

that's an important job to do —

که البته امر خیلی مهمی است--

but for a moment, don't think about it morally,

اما برای یک لحظه، از دید اخلاق به آن نگاه نکنید،

think about it neurologically.

از دیدگاه روانی به آن فکر کنید،

Let's think about what happens in your brain

بگذارید ببینیم چه اتفاقی در مغز می افتد

when you're in combat.

وقتی که آدم در جنگ است.

First of all, the experience

اول از همه، این تجربه

is very bizarre, it's a very bizarre one.

بسیار نامانوس و غیرعادی است.

It's not what I had expected.

چیزی نبود که من انتظارش را داشتم.

Usually, you're not scared.

معمولا، آدم نمی ترسد.

I've been very scared in combat,

من در جنگ خیلی می ترسم،

but most of the time when I was out there,

اما اغلب وقتی وسط ماجرا بودم

I wasn't scared.

نمی ترسیدم.

I was very scared beforehand

قبل از میدان جنگ خیلی وحشت می کردم

and incredibly scared afterwards,

و بعد از آن هم فوق العاده دچار وحشت می شدم،

and that fear that comes afterwards can last years.

و ترس و وحشتی که بعد از جنگ می آید ممکن است تا سال ها بماند.

I haven't been shot at in six years,

طی شش سال تیر نخوردم،

and I was woken up very abruptly this morning

ولی امروز صبح ناگهان از خواب پریدم

by a nightmare that I was being strafed by aircraft,

با این کابوس که از هواپیمایی دارد به من شلیک می شود،

six years later.

شش سال بعد.

I've never even been strafed by aircraft,

من هیچ وقت هدف حمله شلیک از هواپیما نبوده ام،

and I was having nightmares about it.

اما کابوسش را می دیدم.

Time slows down.

زمان کند می شود.

You get this weird tunnel vision.

آدم دچار این دید تونلی عجیب می شود.[حالتی از کم شدن میدان دید مانند اینکه شیءای را از درون یک تونل طویل ببیند. ]

You notice some details very, very, very accurately

بعضی جزئیات را با دقت بسیار بسیار بسیار بالا می بیند،

and other things drop out.

و بعضی چیزها را اصلا نمی بیند.

It's almost a slightly altered state of mind.

این یک نوع خفیف کورمغزی است.

What's happening in your brain

اتفاقی که در مغز می افتد این است که

is you're getting an enormous amount of adrenaline

مقدار زیادی آدرنالین

pumped through your system.

در سیستم بدنتان ترشح می شود.

Young men will go to great lengths

مردان جوان زحمت زیادی می کشند

to have that experience.

تا این تجربه را کسب کنند.

It's wired into us.

که به آدم القا می شود.

It's hormonally supported.

و از طرف هورمون ها نیز پشتیبانی می شود.

The mortality rate for young men in society

نرخ مرگ و میر مردان جوان در جامعه

is six times what it is for young women

شش برابر زنان جوان است

from violence and from accidents,

که از خشونت و تصادفات ناشی شود،

just the stupid stuff that young men do:

یعنی همان کارهای احمقانه‌ای که از مردان جوان سر می‌زند:

jumping off of things they shouldn't jump off of,

پریدن از جاهایی که نباید،

lighting things on fire they shouldn't light on fire,

آتش زدن چیزهایی که نباید آتششان زد،

I mean, you know what I'm talking about.

مقصودم را که متوجه می‌شوید.

They die at six times the rate

نرخ مرگ آنان شش برابر

that young women do.

بزرگتر از نرخ مرگ زنان جوان است.

Statistically, you are safer as a teenage boy,

از نظر آماری، شما به عنوان یک پسر نوجوان

you would be safer in the fire department

به اندازه بودن در واحد آتش‌نشانی

or the police department in most American cities

و یا اداره پلیس در بیشتر شهرهای آمریکا امنیت خواهید داشت

than just walking around the streets of your hometown

تا این که در خیابان‌های شهرتان قدم بزنید

looking for something to do,

و دنبال کاری برای انجام دادن بگردید،

statistically.

از نظر آماری.

You can imagine how that plays out in combat.

تصور کنید که این وضع در میدان رزم به چه شکلی است.

At Restrepo, every guy up there was almost killed,

در رسترپو، همه کسانی که آنجا بودند تقریبا تا پای مرگ رفتند،

including me,

از جمله خودم،

including my good friend Tim Hetherington,

از جمله دوست خوبم تیم هترینگتون،

who was later killed in Libya.

که بعدا در لیبی کشته شد.

There were guys walking around

افرادی بودند که

with bullet holes in their uniforms,

یونیفرم های سوراخ سوراخ از گلوله به تن داشتند،

rounds that had cut through the fabric

گلوله‌هایی که پارچه را پاره کرده بود

and didn't touch their bodies.

و به بدنشان نرسیده بود.

I was leaning against some sandbags one morning,

یک روز صبح روی گونی های پر از خاک سنگر تکیه داده بودم،

not much going on, sort of spacing out,

همه چیز آرام بود و حال و هوای کرختی حاکم بود،

and some sand was kicked into the side of,

که انگار مشتی سنگریزه به یک سوی صورتم پاشیده شد،

sort of hit the side of my face.

و انگار به یک طرف صورتم خورد.

Something hit the side of my face, and I didn't know what it was.

یک چیزی به یک طرف صورتم خورد و نمی دانستم که چیست.

You have to understand about bullets

باید بدانید که گلوله

that they go a lot faster than sound,

با سرعت خیلی بیشتری نسبت به صدا حرکت می کند،

so if someone shoots at you

پس اگر کسی به شما شلیک کند

from a few hundred meters,

از چند صد متر آن طرف تر،

the bullet goes by you, or hits you obviously,

گلوله یا از بیخ گوشتان رد می شود، یا قطعا به شما اصابت می کند،

half a second or so before the sound catches up to it.

حدود نیم ثانیه زودتر از آن که صدایش برسد.

So I had some sand sprayed in the side of my face.

من احساس کردم مشتی شن روی صورتم پاشیده شد.

Half a second later, I heard dut-dut-dut-dut-duh.

نیم ثانیه بعد صداش را شنیدم ... دا دا دا دا دا .

It was machine gun fire.

مسلسل بود.

It was the first round, the first burst

دور اول، موج اول بود از

of an hour-long firefight.

تبادل آتشی یک ساعته.

What had happened was the bullet hit,

اتفاقی که افتاد این بود که گلوله

a bullet hit three or four inches from the side of my head.

گلوله از دو سه اینچی بیخ گوشم رد شد

Imagine, just think about it, because I certainly did,

مجسم کنید، فکرش را بکنید، همانطور که من خیلی بهش فکر کردم

think about the angle of deviation that saved my life.

به آن زاویه انحرافی فکر کنید که زندگیم را نجات داد.

At 400 meters, it missed me by three inches.

از ۴۰۰ متری، فقط با فاصله سه اینچ از من رد شد.

Just think about the math on that.

فقط به ریاضی اش فکر کنید.

Every guy up there

همه بچه های آن بالا،

had some experience like that,

تجربه مشابهی دارند

at least once, if not many times.

دست کم یک بار، اگر نه بارها

The boys are up there for a year.

پسرها برای یک سال آن بالا می مانند.

They got back.

بعد برمی گردند.

Some of them got out of the Army

بعضی شان از ارتش رفتند

and had tremendous psychological problems when they got home.

و با مشکلات روانی فراوان به خانه برگشتند.

Some of them stayed in the Army

بعضی در ارتش ماندند

and were more or less okay, psychologically.

و کم و بیش از نظر روانی وضعشان خوب بود.

I was particularly close to a guy named Brendan O'Byrne.

من بخصوص با فردی به اسم برندن اوبرن نزدیک بودم.

I'm still very good friends with him.

هنوز دوستان خیلی خوبی هستیم.

He came back to the States. He got out of the Army.

او برگشت به آمریکا. از ارتش آمد بیرون.

I had a dinner party one night.

یک شب میهمانی شام داشتم.

I invited him,

او را هم دعوت کردم.

and he started talking with a woman,

و او با یک خانم شروع کرد به صحبت کردن،

one of my friends,

با یکی از دوستانم،

and she knew how bad it had been out there,

آن خانم می دانست که آنجا (در جنگ) چقدر اوضاع سخت است،

and she said, "Brendan,

به او گفت: «برندن،

is there anything at all that you miss about

واقعا چیزی هست که دلت برایش تنگ شده باشد

being out in Afghanistan, about the war?"

آنجا در افغانستان، در جنگ؟»

And he thought about it quite a long time,

او برای مدتی طولانی فکر کرد،

and finally he said, "Ma'am, I miss almost all of it."

و بالاخره گفت: «خانم، دلم برای تقریبا همه چیزش تنگ شده.»

And he's one of the most traumatized people

و او از جمله افرادی است که دچار شدیدترین بحران های روحی بود

I've seen from that war.

که من از جنگ می شناسم.»

"Ma'am, I miss almost all of it."

«خانم، دلم برای تقریبا همه چیزش تنگ شده.»

What is he talking about?

از چی حرف می زند؟

He's not a psychopath.

او جمع مردم گریز و ضد اجتماع نیست.

He doesn't miss killing people.

دلش برای کشتن آدم ها تنگ نشده.

He's not crazy. He doesn't miss getting shot at

دیوانه نیست. دلش برای هدف گلوله قرارگرفتن

and seeing his friends get killed.

و مشاهده کشته شدن رفقایش تنگ نشده.

What is it that he misses? We have to answer that.

آن چیزی که دلتنگش است چیست؟ باید به این سوال پاسخ دهیم.

If we're going to stop war, we have to answer that question.

اگر بخواهیم جلوی جنگ را بگیریم، باید به این سوال جواب دهیم.

I think what he missed is brotherhood.

به نظر من آن چیزی که او دلتنگش بود، حس برادری است.

He missed, in some ways,

به نوعی، او دلتنگ بود برای

the opposite of killing.

نقطه مقابل کشتن.

What he missed was connection

او دلتنگ بود برای ارتباط

to the other men he was with.

با مردان دیگری که همراهشان بود.

Now, brotherhood is different from friendship.

حالا، برادری مفهوم متفاوتی از دوستی دارد.

Friendship happens in society, obviously.

دوستی در جامعه شکل می گیرد.

The more you like someone,

هر چه بیشتر کسی را دوست دارید،

the more you'd be willing to do for them.

بیشتر میل دارید برایش مایه بگذارید.

Brotherhood has nothing to do

برادری ربطی ندارد به این که

with how you feel about the other person.

آدم چه حسی نسبت به یک فرد دیگر دارد.

It's a mutual agreement in a group

برادری توافقی دوجانبه در یک گروه است

that you will put the welfare of the group,

که فرد رفاه گروه،

you will put the safety of everyone in the group

و امنیت تمامی افراد گروه را

above your own.

مقدم بر خودش قرار می دهد.

In effect, you're saying,

در واقع، می گویید،

"I love these other people more than I love myself."

«این افراد را بیش از خودم دوست دارم.»

Brendan was a team leader

برندن سرگروه بود

in command of three men,

و فرمانده سه نفر بود،

and the worst day in Afghanistan —

بدترین اتفاقی که در افغانستان افتاد--

He was almost killed so many times.

بارها و بارها تا مرز کشته شدن رفت.

It didn't bother him.

عین خیالش نبود.

The worst thing that happened to him in Afghanistan

بدترین چیزی که در افغانستان برایش رخ داد

was one of his men was hit in the head with a bullet

این بود که سر یکی از مردانش تیر خورد

in the helmet, knocked him over.

که کلاه خود سرش بود و پرتش کرد.

They thought he was dead.

فکر کردند که مرده.

It was in the middle of a huge firefight.

این در میانه یک آتشباری تمام عیار بود.

No one could deal with it, and a minute later,

و کاری از دست کسی بر نمی آمد، یک دقیقه بعد،

Kyle Steiner sat back up

کایل استاینر پا شد و نشست

from the dead, as it were,

انگار که از مرگ برگشت،

because he'd come back to consciousness.

چون به هوش آمده بود،

The bullet had just knocked him out.

گلوله فقط پرتش کرده بود.

It glanced off the helmet.

به کلاهش خورده بود.

He remembers people saying,

یادش مانده بود

as he was sort of half-conscious,

--همان موقعی که نیمه بیهوش بود،

he remembers people saying,

افراد دور و برش می گفتند،

"Steiner's been hit in the head. Steiner's dead."

«سر استاینر تیر خورده. استینر مرده.»

And he was thinking, "I'm not dead."

و با خودش فکر می کرد: «من نمرده ام.»

And he sat up.

و بعد پا شد و نشست.

And Brendan realized after that

و برندن بعد از آن فهمید

that he could not protect his men,

که قادر نیست از مردانش محافظت کند،

and that was the only time he cried in Afghanistan,

و آن تنها باری در افغانستان بود که او گریست،

was realizing that.

وقتی که این را فهمید.

That's brotherhood.

این برادری است.

This wasn't invented recently.

که تازگی هم کشف نشده و همواره بوده.

Many of you have probably read "The Iliad."

احتمالا بسیاری از شما «ایلیاد» را خوانده اید.

Achilles surely would have risked his life

مطمئنا آشیل حاضر بود زندگی اش را به خطر بیاندازد

or given his life to save his friend Patroclus.

یا زندگی اش را بدهد تا رفیقش پاتروکلوس را نجات دهد.

In World War II, there were many stories

در جنگ دوم جهانی، داستان های فراوانی هست

of soldiers who were wounded,

از سربازان مجروحی که،

were brought to a rear base hospital,

به بیمارستان صحرایی منتقل می شدند،

who went AWOL,

که جیم می شدند،

crawled out of windows, slipped out doors,

از پنجره در می رفتند، یا از در بیرون می خزیدند،

went AWOL, wounded,

زخمی بودند اما جیم می شدند،

to make their way back to the front lines

تا به خط مقدم برگردند

to rejoin their brothers out there.

تا برگردند آن جا پیش برادرهایشان.

So you think about Brendan,

پس به برندن که فکر می کنید،

you think about all these soldiers

در واقع دارید به همه سربازان فکر می کنید

having an experience like that, a bond like that,

داشتن چنین تجربه ای، چنین ارتباطی،

in a small group,

در یک گروه کوچک،

where they loved 20 other people

جایی که ۲۰ نفر دیگر را،

in some ways more than they loved themselves,

از برخی جهات بیش از خودشان دوست دارند،

you think about how good that would feel, imagine it,

آدم با خودش می گوید چقدر می تواند عالی باشد، تصور کنید،

and they are blessed with that experience for a year,

آن ها این سعادت را دارند که یک سالی آن را تجربه کنند،

and then they come home,

بعد به خانه می آیند،

and they are just back in society

و به جامعه برمی گردند

like the rest of us are,

درست مثل بقیه ما،

not knowing who they can count on,

بدون آن که بدانند روی چه کسی می توانند حساب کنند،

not knowing who loves them, who they can love,

بدون آن که بدانند چه کسی دوستشان دارد، چه کسی را می توان دوست داشت،

not knowing exactly what anyone they know

بدون آن که بدانند کسانی که می شناسند

would do for them if it came down to it.

اگر پایش برسد حاضرند برایشان چه کنند.

That is terrifying.

این وحشتناک است.

Compared to that,

در مقایسه با این،

war, psychologically, in some ways, is easy,

جنگ، از نظر روانی، از برخی جهات، آسان است،

compared to that kind of alienation.

در مقایسه با آن بیگانگی.

That's why they miss it,

همین است که دلشان برای جنگ تنگ می شود،

and that's what we have to understand

و این همان چیزی است که باید درک کنیم

and in some ways fix in our society.

و در جامعه مان فکری به حالش کنیم.

Thank you very much.

خیلی متشکرم.

(Applause)

(تشویق حاضران)