The secret to great opportunities? The person you haven't met yet | Tanya Menon

I started teaching MBA students

Translator: Kelwalin Dhanasarnsombut Reviewer: Tisa Tontiwatkul

ฉันเริ่มสอนนักศึกษา ปริญญาโทบริหารธุรกิจ

17 years ago.

เมื่อ 17 ปีก่อน

Sometimes I run into my students years later.

หลายปีต่อมาบางครั้งก็พบนักศึกษาโดยบังเอิญ

And when I run into them, a funny thing happens.

และเมื่อฉันพบพวกเขา เรื่องขำ ๆ ก็เกิดขึ้น

I don't remember just their faces;

ฉันไม่ได้แค่จำหน้าพวกเขาได้เท่านั้น

I also remember where exactly in the classroom they were sitting.

แต่ยังจำได้อีกว่า พวกเขาเคยนั่งตรงส่วนไหนของห้อง

And I remember who they were sitting with as well.

และฉันจำได้ด้วยว่าใครนั่งกับใคร

This is not because I have any special superpowers of memory.

นั่นไม่ใช่เพราะว่า ฉันมีความทรงจำเป็นเลิศหรอกนะคะ

The reason I can remember them

เหตุผลที่ฉันสามารถจำพวกเขาได้ก็คือ

is because they are creatures of habit.

พวกเขาเป็นผู้ที่มีอุปนิสัยน่ะสิคะ

They are sitting with their favorite people in their favorite seats.

พวกเขานั่งกับคนที่ชอบในที่ที่พวกเขาชอบ

They find their twins, they stay with them for the whole year.

พวกเขาพบกับแฝดของพวกเขา พวกเขาอยู่ด้วยกันไปทั้งปี

Now, the danger of this for my students is they're at risk

ค่ะ มันเป็นอันตรายต่อนักเรียนของฉัน เพราะว่าพวกเขาอยู่ในความเสี่ยง

of leaving the university with just a few people

ที่จะจบออกไปจากมหาวิทยาลัยนี้ โดยรู้จักคนเพียงไม่กี่คน

who are exactly like them.

ที่มีความคล้ายคลึงกับพวกเขา

They're going to squander their chance for an international, diverse network.

พวกเขากำลังจะสูญเสียโอกาส การมีเครือข่ายนานาชาติที่แตกต่างหลากหลาย

How could this happen to them?

เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นได้อย่างไร

My students are open-minded.

นักเรียนของฉันเป็นคนใจกว้าง

They come to business school precisely so that they can get great networks.

พวกเขามาเรียนที่คณะเศรษฐศาสตร์ ก็เพราะว่าพวกเขาต้องการเครือข่ายที่กว้าง

Now, all of us socially narrow in our lives, in our school, in work,

เอาล่ะค่ะ เราทุกคนมีวงสังคมแคบ ๆ ในชีวิต ในโรงเรียน ในที่ทำงาน

and so I want you to think about this one.

และฉันก็อยากให้คุณลองนึกถึงสิ่งหนึ่งนะคะ

How many of you here brought a friend along for this talk?

มีใครบ้างคะที่พาเพื่อนมาฟังบรรยายด้วยกัน

I want you to look at your friend a little bit.

ฉันอยากให้คุณมองไปที่เพื่อนคุณหน่อยค่ะ

Are they of the same nationality as you?

พวกเขามีสัญชาติเดียวกันคุณหรือเปล่าคะ

Are they of the same gender as you?

พวกเขาเป็นเพศเดียวกับคุณหรือเปล่าคะ

Are they of the same race?

พวกเขามีเชื้อชาติเดียวกับคุณไหมคะ

Really look at them closely.

มองพวกเขาดี ๆ ค่ะ

Don't they kind of look like you as well?

พวกเขาหน้าตาคล้าย ๆ คุณด้วยไหมเนี่ย

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

The muscle people are together,

คนสายล่ำอยู่ด้วยกัน

and the people with the same hairstyles

และคนที่มีทรงผมเดียวกัน

and the checked shirts.

และใส่กระโปรงลายหมากรุกเหมือนกัน

We all do this in life.

พวกเราทุกคนทำอย่างนี้กันประจำ

We all do it in life, and in fact, there's nothing wrong with this.

พวกเราทำกันเช่นนี้ และอันที่จริง มันก็ไม่ได้ผิดอะไรเลย

It makes us comfortable to be around people who are similar.

มันทำให้เราสบายใจ ที่จะอยู่กับคนที่เราคุ้นเคย

The problem is when we're on a precipice, right?

ปัญหาก็คือ เมื่อเราพบกับวิกฤติการณ์

When we're in trouble, when we need new ideas,

เมื่อเราตกอยู่ในปัญหา เมื่อเราต้องการแนวคิด

when we need new jobs, when we need new resources --

เมื่อเราต้องการงานใหม่ เมื่อเราต้องการที่พึ่งใหม่

this is when we really pay a price for living in a clique.

นี่แหละคือตอนที่เราได้รับบทเรียน จากการอยู่ในวัฏจักรจำเจ

Mark Granovetter, the sociologist, had a famous paper

นักสังคมวิทยา มาร์ค กราโนเวทเทอร์ ตีพิมพ์ผลงานวิชาการที่โด่งดัง

"The Strength of Weak Ties,"

"ความแข็งแกร่งของสัมพันธ์อย่างผิวเผิน"

and what he did in this paper is he asked people

และในเอกสารวิชาการนี้ เขาได้ทำการศึกษาโดยถามผู้คนว่า

how they got their jobs.

ว่าพวกเขาได้มาทำงานนี้ได้อย่างไร

And what he learned was that most people don't get their jobs

และสิ่งที่เขาได้เรียนรู้ก็คือ คนส่วนใหญ่ไม่ได้หางานได้

through their strong ties -- their father, their mother, their significant other.

ผ่านสัมพันธ์ที่แน่นแฟ้นที่สุด อย่างพ่อ แม่ หรือแฟนของพวกเขา

They instead get jobs through weak ties, people who they just met.

พวกเขาได้งานผ่านสัมพันธ์อย่างผิวเผิน จากคนที่พวกเขาเพิ่งได้พบ

So if you think about what the problem is with your strong ties,

แล้วถ้าคุณลองคิดดูว่า อะไรที่เป็นปัญหา ในสัมพันธ์ที่แน่นแฟ้นของคุณ

think about your significant other, for example.

ให้ลองคิดถึงแฟนของคุณก็ได้ เป็นตัวอย่าง

The network is redundant.

วงสังคมเครือข่ายนั้นเหมือน ๆ กัน

Everybody that they know, you know.

ทุกคนที่เขารู้จัก คุณก็รู้จัก

Or I hope you know them. Right?

ฉันหวังใจว่าคุณจะรู้จักพวกเขาใช่ไหมคะ

Your weak ties -- people you just met today --

สัมพันธ์อย่างผิวเผินของคุณ อย่างคนที่คุณเพิ่งได้พบวันนี้

they are your ticket to a whole new social world.

พวกเขาคือตั๋วที่จะพาคุณ ไปยังโลกใหม่สังคมใหม่

The thing is that we have this amazing ticket to travel our social worlds,

ประเด็นก็คือ พวกเรามีตั๋วสุดพิเศษ ที่จะใช้เดินทางไปในสังคมของเรา

but we don't use it very well.

แต่เราใช้มันได้ไม่เก่งนัก

Sometimes we stay awfully close to home.

บางครั้งเราจับเจ่าอยู่ติดกับบ้านมากเกินไป

And today, what I want to talk about is:

และวันนี้ เรื่องที่ฉันอยากจะพูดก็คือ

What are those habits that keep human beings so close to home,

นิสัยอะไรที่ทำให้มนุษย์เราอยู่ติดบ้านนัก

and how can we be a little bit more intentional

แล้วเราจะทำให้ตัวเอง มีความตั้งใจมากขึ้นอีกนิด

about traveling our social universe?

ในการออกไปท่อง อาณาจักรทางสังคมของเราได้อย่างไร

So let's look at the first strategy.

เอาล่ะ ลองมาดูแผนการแรกก่อน

The first strategy is to use a more imperfect social search engine.

แผนการแรกคือการใช้อุปกรณ์การค้นหา ที่ไม่สมบูรณ์แบบมากกว่า

What I mean by a social search engine

เมื่อพูดถึงอุปกรณ์การค้นหา ฉันหมายถึง

is how you are finding and filtering your friends.

การหาและการกรองเพื่อนของคุณ

And so people always tell me,

และคนก็มักถามฉันเสมอว่า

"I want to get lucky through the network.

"ฉันอยากจะมีโชคดีจากคนรู้จักบ้าง

I want to get a new job. I want to get a great opportunity."

ฉันอยากจะได้งานใหม่ ฉันอยากจะได้โอกาสดี ๆ "

And I say, "Well, that's really hard,

และฉันก็บอกว่า "อืม นั่นมันยากมากเลยนะ

because your networks are so fundamentally predictable."

เพราะว่าเครือข่ายสังคมของคุณ สามารถคาดเดาได้ตามหลักการเลย"

Map out your habitual daily footpath,

ลองทำแผนที่ การเดินทางประจำวันของคุณดูสิ

and what you'll probably discover is that you start at home,

และคุณอาจจะพบว่าคุณเริ่มจากที่บ้าน

you go to your school or your workplace,

ไปโรงเรียน หรือไปทำงาน

you maybe go up the same staircase or elevator,

คุณอาจขึ้นบันไดเดิมหรือขึ้นลิฟต์ตัวเดิม

you go to the bathroom -- the same bathroom --

คุณไปห้องน้ำ ก็ห้องน้ำเดิม

and the same stall in that bathroom,

และนั่งที่เดิม ๆ ในห้องน้ำ

you end up in the gym,

แล้วคุณก็ไปยิม

then you come right back home.

จากนั้นก็มุ่งหน้ากลับบ้าน

It's like stops on a train schedule.

มันเหมือนกับรถไฟที่จอดที่สถานีตามเวลา

It's that predictable.

สามารถคาดเดาได้เช่นนั้นเลย

It's efficient, but the problem is, you're seeing exactly the same people.

มันมีประสิทธิภาพดี แต่ปัญหาก็คือ คุณกำลังเห็นคนกลุ่มเดิม ๆ

Make your network slightly more inefficient.

ทำให้เครือข่ายของคุณ ค่อนข้างที่จะไม่มีประสิทธิภาพ

Go to a bathroom on a different floor.

ไปห้องน้ำที่อยู่อีกชั้น

You encounter a whole new network of people.

คุณก็จะได้เจอเครือข่ายคนกลุ่มใหม่

The other side of it is how we are actually filtering.

อีกแง่มุมหนึ่งก็คือ เราทำการคัดกรองอย่างไร

And we do this automatically.

และเราก็ทำสิ่งนี้อย่างอัตโนมัติ

The minute we meet someone, we are looking at them, we meet them,

ในนาทีที่เราพบกับใครบางคน เรามองดูพวกเขา เราพบพวกเขา

we are initially seeing,

เราจะเริ่มเห็นว่า

"You're interesting."

"คุณน่าสนใจดีนะ"

"You're not interesting." "You're relevant."

"คุณไม่น่าสนใจเลย" "คุณก็เข้ากับเราได้นะ"

We do this automatically. We can't even help it.

เราทำเช่นนี้อัตโนมัติ และอดไม่ได้ที่จะทำ

And what I want to encourage you to do instead is to fight your filters.

และฉันอยากจะสนับสนุน ให้คุณทำตรงข้ามเพื่อต้านการคัดกรองนี้

I want you to take a look around this room,

ฉันอยากจะให้คุณมองไปรอบ ๆ ห้อง

and I want you to identify the least interesting person that you see,

และฉันอยากจะให้คุณหาคนที่น่าสนใจ อย่างน้อยสักคนหนึ่งที่คุณเห็น

and I want you to connect with them over the next coffee break.

และอยากให้คุณเข้าไปทำความรู้จัก ในช่วงพักทานกาแฟช่วงถัดไป

And I want you to go even further than that.

และอยากให้คุณทำอะไรให้มากกว่านั้น

What I want you to do is find the most irritating person you see as well

อยากจะให้คุณ มองหาคนที่ดูน่ารำคาญที่สุด

and connect with them.

และทำความรู้จักกับพวกเขา

What you are doing with this exercise is you are forcing yourself

เมื่อทำแบบทดสอบนี้ คุณกำลังบังคับตัวเอง

to see what you don't want to see,

ให้เห็นในสิ่งที่คุณไม่อยากเห็น

to connect with who you don't want to connect with,

เพื่อที่จะทำความรู้จัก กับคนที่คุณไม่ได้อยากจะรู้จัก

to widen your social world.

เพื่อที่จะขยายวงสังคมของคุณออกไป

To truly widen, what we have to do is,

เพื่อที่จะทำให้มันขยายออกไปจริง ๆ เราจะต้องทำอย่างนี้

we've got to fight our sense of choice.

เราจะต้องสู้กับความรู้สึกที่มีต่อทางเลือก

We've got to fight our choices.

เราจะต้องสู้กับทางเลือก

And my students hate this, but you know what I do?

นักศึกษาของฉันไม่ชอบเลย และคุณรู้ไหมว่าฉันทำอย่างไร

I won't let them sit in their favorite seats.

ฉันไม่ยอมให้พวกเขานั่ง ในที่ที่พวกเขาชอบ

I move them around from seat to seat.

ฉันให้พวกเขาย้ายที่นั่งไปเรื่อย ๆ

I force them to work with different people

ฉันบังคับให้พวกเขาทำงาน กับกลุ่มคนที่แตกต่างกัน

so there are more accidental bumps in the network

ฉะนั้น มันจึงมีโอกาสที่ จะบังเอิญพบกับเครือข่าย

where people get a chance to connect with each other.

และได้ทำความรู้จักกันและกัน

And we studied exactly this kind of an intervention at Harvard University.

และเราก็ทำการศึกษาการแทรกแซงในลักษณะนี้ ที่มหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ด

At Harvard, when you look at the rooming groups,

ที่ฮาร์วาร์ด ถ้าคุณพิจารณา การจัดเพื่อนร่วมห้อง

there's freshman rooming groups, people are not choosing those roommates.

นักศึกษาปีหนึ่งกลุ่มนี้ จะไม่ได้เลือกเพื่อนร่วมห้อง

They're of all different races, all different ethnicities.

พวกเขามีเชื้อชาติ และชาติพันธุ์ที่แตกต่างกัน

Maybe people are initially uncomfortable with those roommates,

บางทีคนพวกนี้อาจไม่ค่อยสบายใจ กับเพื่อนร่วมห้องในตอนแรก

but the amazing thing is,

แต่เรื่องอัศจรรย์ก็เกิดขึ้น

at the end of a year with those students,

ในช่วงท้ายของปี

they're able to overcome that initial discomfort.

นักศีกษาเหล่านี้สามารถก้าวข้าม ความไม่สบายใจในตอนแรกได้

They're able to find deep-level commonalities with people.

พวกเขาสามารถที่จะมีความสนใจร่วมกัน ในระดับที่ลึกซึ้งกับผู้คนได้

So the takeaway here is not just "take someone out to coffee."

ใจความสำคัญตรงนี้ก็คือ ไม่ใช่เพียง "การชวนใครสักคนไปทานกาแฟ"

It's a little more subtle.

มันลึกซึ้งกว่านั้น

It's "go to the coffee room."

มันคือ "การชวนกันไปห้องกาแฟ"

When researchers talk about social hubs,

เมื่อนักวิจัยพูดถึงศูนย์รวมทางสังคม

what makes a social hub so special is you can't choose;

สิ่งที่ทำให้ศูนย์รวมทางสังคมพิเศษก็คือ คุณไม่สามารถเลือกได้

you can't predict who you're going to meet in that place.

คุณไม่สามารถคาดคะเนได้ว่า คุณกำลังจะได้พบใครที่นั่น

And so with these social hubs, the paradox is, interestingly enough,

และความขัดแย้งที่น่าสนใจ จากศูนย์รวมทางสังคมเหล่านี้

to get randomness,

คือการได้มาซึ่งความไม่มีแบบแผน

it requires, actually, some planning.

อันที่จริงแล้ว มันต้องการการวางแผนบ้าง

In one university that I worked at,

ในมหาวิทยาลัยหนึ่งที่ฉันทำงาน

there was a mail room on every single floor.

มีห้องจดหมายทุก ๆ ชั้น

What that meant is that the only people who would bump into each other

นั่นก็หมายความว่า คนที่จะบังเอิญมาพบกัน

are those who are actually on that floor

ก็คือคนที่ทำงานอยู่บนชั้นเดียวกัน

and who are bumping into each other anyway.

ซึ่งอย่างไรซะก็จะต้องเจอกันอยู่แล้ว

At another university I worked at, there was only one mail room,

ที่อีกมหาวิทยาลัยที่ฉันทำงาน มีห้องจดหมายเพียงห้องเดียว

so all the faculty from all over that building

ฉะนั้น ทุกแผนกจากทุกส่วนของตึก

would run into each other in that social hub.

อาจมาพบปะกันในศูนย์รวมทางสังคมนั้น

A simple change in planning,

เป็นการเปลี่ยนแปลงง่าย ๆ ตามแผนที่วางเอาไว้

a huge difference in the traffic of people

ทำให้เกิดความแตกต่างอย่างมาก ในการสัญจรของผู้คน

and the accidental bumps in the network.

และการมาพบปะกันในวงสังคมโดยบังเอิญ

Here's my question for you:

คำถามจากฉันก็คือ

What are you doing that breaks you from your social habits?

คุณทำอะไรเพื่อที่จะฝ่าออกไป จากนิสัยทางสังคมเดิม ๆ ของคุณ

Where do you find yourself

ที่ไหนที่ทำให้คุณพบว่าตัวคุณเอง

in places where you get injections of unpredictable diversity?

อยู่ในที่ที่จะได้รับความหลากหลาย ที่ไม่อาจคาดเดาได้

And my students give me some wonderful examples.

และนักศึกษาของฉัน ก็ยกตัวอย่างเจ๋ง ๆ

They tell me when they're doing pickup basketball games,

พวกเขาบอกกับฉันว่า เมื่อพวกเขาเล่นบาสเก็ตบอล

or my favorite example is when they go to a dog park.

หรือตัวอย่างที่ฉันชอบก็คือ เมื่อพวกเขาพาสุนัขไปเดินเล่น

They tell me it's even better than online dating when they're there.

พวกเขาบอกกับฉันว่า มันดีกว่าการหาคู่ออนไลน์อีกนะ

So the real thing that I want you to think about

ฉะนั้น เรื่องที่ฉันอยากให้คุณระลึกไว้ก็คือ

is we've got to fight our filters.

เราจะต้องต้านการคัดกรองของเรา

We've got to make ourselves a little more inefficient,

เราจะต้องทำให้ตัวเอง ขาดประสิทธิภาพลงนิดหน่อย

and by doing so, we are creating a more imprecise social search engine.

และการทำเช่นนั้น เรากำลังสร้าง เครื่องมือค้นหาทางสังคมที่ไม่แม่นตรงมากนัก

And you're creating that randomness,

และคุณกำลังสร้างความไม่แน่นอนขึ้น

that luck that is going to cause you to widen your travels,

โชคที่จะทำให้คุณขยายวงการเดินทางออกไป

through your social universe.

สู่อาณาจักรทางสังคมอันกว้างใหญ่

But in fact, there's more to it than that.

แต่อันที่จริง มันมีอะไรมากกว่านั้น

Sometimes we actually buy ourselves a second-class ticket

บางครั้ง เราซื้อตั๋วชั้นสอง

to travel our social universe.

เพื่อเดินทางไปในอาณาจักรทางสังคม

We are not courageous when we reach out to people.

เราไม่ได้มีจิตใจกล้าหาญ เมื่อออกไปหาผู้คน

Let me give you an example of that.

ให้ฉันได้ยกตัวอย่างให้คุณฟังนะคะ

A few years ago, I had a very eventful year.

หลายปีก่อน ฉันยุ่งมาก ๆ

That year, I managed to lose a job,

ในปีนั้น ฉันตกงาน

I managed to get a dream job overseas and accept it,

ฉันได้งานในฝันในต่างประเทศ และฉันก็ตกลงเข้าทำงาน

I had a baby the next month,

ฉันคลอดลูกในอีกเดือนถัดมา

I got very sick,

ฉันป่วยหนัก

I was unable to take the dream job.

ฉันไม่สามารถที่จะทำงานที่ฉันรักได้

And so in a few weeks, what ended up happening was,

และในเวลาเพียงไม่กี่สัปดาห์ สิ่งที่เกิดขึ้นก็คือ

I lost my identity as a faculty member,

ฉันเสียตัวตนในฐานะสมาชิกของคณะ

and I got a very stressful new identity as a mother.

และฉันก็อยู่ในฐานะใหม่ที่เครียดมาก นั้นก็คือการเป็นแม่

What I also got was tons of advice from people.

อีกสิ่งที่ฉันได้รับก็คือคำแนะนำมากมาย

And the advice I despised more than any other advice was,

และคำแนะนำที่ฉันดูแคลนมากที่สุด ในบรรดาคำแนะนำที่ได้ทั้งหมดก็คือ

"You've got to go network with everybody."

"คุณต้องออกไปพบปะสร้างเครือข่ายกับทุกคน"

When your psychological world is breaking down,

เมื่อโลกทางด้านจิตใจของคุณพังทลาย

the hardest thing to do is to try and reach out

สิ่งที่ยากที่สุดก็คือการพยายาม และการพาตัวเองออกไป

and build up your social world.

และสร้างโลกในทางสังคมขึ้นใหม่

And so we studied exactly this idea on a much larger scale.

และเราได้ศึกษาแนวคิดนี้ ในระดับที่ใหญ่กว่านี้มาก

What we did was we looked at high and low socioeconomic status people,

เราพิจารณาฐานะทางการเงินในสังคมของผู้คน

and we looked at them in two situations.

และเราสังเกตพวกเขาในสองกรณี

We looked at them first in a baseline condition,

ประการแรก เราสังเกตพวกเขาในสภาวะพื้นฐาน

when they were quite comfortable.

เมื่อพวกเขาค่อนข้างสบายใจ

And what we found was that our lower socioeconomic status people,

และเราก็พบว่าคนที่ มีสถานะการเงินทางสังคมที่ต่ำกว่า

when they were comfortable, were actually reaching out to more people.

เมื่อพวกเขาสบายใจ พวกเขาจะพาตัวเองออกไปพบกับคนมากกว่า

They thought of more people.

พวกเขาคิดถึงกลุ่มผู้คนได้มากกว่า

They were also less constrained in how they were networking.

พวกเขายังมีข้อจำกัดน้อยกว่า ในการพบปะเข้าสังคมของตัวเอง

They were thinking of more diverse people

พวกเขาคิดถึงผู้คนได้หลากหลายกว่า

than the higher-status people.

มากกว่าคนที่มีสถานะการเงินที่สูงกว่า

Then we asked them to think about maybe losing a job.

เมื่อเราขอให้พวกเขานึกดูว่า จะเป็นอย่างไรถ้าตกงาน

We threatened them.

มันเหมือนเราขู่พวกเขา

And once they thought about that,

และเมื่อพวกเขาคิดเช่นนั้น

the networks they generated completely differed.

เครือข่ายที่พวกเขาได้มาก็แตกต่างออกไป

The lower socioeconomic status people reached inwards.

คนที่มีสถานะการเงินทางสังคมต่ำกว่า จะพาตัวเองเข้าสู่วงใน

They thought of fewer people.

พวกเขาคิดถึงผู้คนได้ไม่มากนัก

They thought of less-diverse people.

พวกเขาคิดถึงผู้คนได้หลากหลายน้อยลง

The higher socioeconomic status people thought of more people,

คนที่มีสถานะทางการเงินที่สูงกว่า จะคิดถึงผู้คนได้มากกว่า

they thought of a broader network,

พวกเขาคิดถึงเครือข่ายที่กว้างกว่า

they were positioning themselves to bounce back from that setback.

พวกเขาจัดวางตัวเองที่อยู่ในระยะถดถอย ให้พร้อมที่จะฟื้นคืน

Let's consider what this actually means.

ลองพิจารณาดูว่านี่หมายความว่าอย่างไร

Imagine that you were being spontaneously unfriended

ลองสมมติว่าอยู่ดี ๆ คุณโดนเลิกคบ

by everyone in your network

จากทุกคนในเครือข่ายวงสังคมของคุณ

other than your mom, your dad and your dog.

ยกเว้นแม่ พ่อ และหมาของคุณ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

This is essentially what we are doing

นี่คือสิ่งพื้นฐานที่เราทำ

at these moments when we need our networks the most.

ณ วินาทีนั้น คือตอนที่ คุณต้องการเครือข่ายมากที่สุด

Imagine -- this is what we're doing. We're doing it to ourselves.

สมมติว่า นี่คือสิ่งที่เราทำ เราทำแบบนี้กับตัวเอง

We are mentally compressing our networks

ลดขนาดเครือข่ายสังคมของเราในทางจิตวิทยา

when we are being harassed, when we are being bullied,

เมื่อเรากำลังถูกรังควาน เมื่อเรากำลังถูกรังแก

when we are threatened about losing a job,

เมื่อเรากำลังถูกข่มขู่ว่ากำลังจะเสียงานไป

when we feel down and weak.

เมื่อเรารู้สึกเศร้าและอ่อนแอ

We are closing ourselves off, isolating ourselves,

เรากำลังกั้นตัวเองให้แยกห่างออกมา

creating a blind spot where we actually don't see our resources.

เป็นการสร้างจุดบอด ที่ทำให้เราไม่เห็นที่พึ่งของเรา

We don't see our allies, we don't see our opportunities.

เราไม่เหมือนพวกพ้อง เราไมเ่ห็นโอกาส

How can we overcome this?

เราจะก้าวข้ามสิ่งนี้ได้อย่างไร

Two simple strategies.

แผนการง่าย ๆ สองประการค่ะ

One strategy is simply to look at your list of Facebook friends

แผนการแรกง่าย ๆ คือ ลองดูรายการเพื่อนในเฟสบุ๊ก

and LinkedIn friends

และในลิงก์อิน

just so you remind yourself of people who are there

เพื่อที่คุณจะได้ระลึกถึงคนที่อยู่ตรงนั้น

beyond those that automatically come to mind.

นอกเหนือจากคนที่คุณนึกได้โดยอัตโนมัติ

And in our own research, one of the things we did was,

และในการวิจัยของเรา สิ่งหนึ่งที่เราได้ทำก็คือ

we considered Claude Steele's research on self-affirmation:

เราพิจารณาการวิจัยของคล็อด สตีล เรื่องการยอมรับตนเอง

simply thinking about your own values,

ลองคิดคำนึงถึงคุณค่าของตัวคุณเอง

networking from a place of strength.

เริ่มสร้างเครือข่ายจากจุดแข็งของเรา

What Leigh Thompson, Hoon-Seok Choi and I were able to do is,

สิ่งที่ ลีห์ ทอมป์สัน, ฮูน ซ๊อค ฉ่อย และฉันสามารถทำได้ก็คือ

we found that people who had affirmed themselves first

เราพบว่าคนที่ยอมรับตนเองก่อน

were able to take advice from people

สามารถที่จะยอมรับฟังคำแนะนำจากผู้คน

who would otherwise be threatening to them.

ที่ไม่เช่นนั้นแล้ว อาจเป็นผู้ที่ทำให้พวกเขากลัว

Here's a last exercise.

และนี่เป็นแบบฝึกหัดสุดท้าย

I want you to look in your email in-box,

ฉันอยากให้คูณดูอีเมลของคุณ

and I want you to look at the last time you asked somebody for a favor.

ฉันอยากให้คุณลองดูว่านานแค่ไหนแล้ว ที่คุณขอความช่วยเหลือจากคนอื่น

And I want you to look at the language that you used.

และฉันอยากให้คุณดูภาษาที่คุณใช้

Did you say things like,

คุณพูดอะไรบางอย่างเช่น

"Oh, you're a great resource,"

"ว้าว คุณเป็นที่พึ่งที่ดีจริง ๆ "

or "I owe you one,"

หรือ "ฉันเป็นหนี้คุณแล้วล่ะ"

"I'm obligated to you."

"เป็นพระคุณเหลือเกิน"

All of this language represents a metaphor.

การใช้คำต่าง ๆ เหล่านี้ เป็นตัวแทนของการอุปมา

It's a metaphor of economics,

มันคือการอุปมาทางเศรษฐศาสตร์

of a balance sheet, of accounting,

ของสมดุลรายรับรายจ่าย ของการทำบัญชี

of transactions.

ของการโอนถ่าย

And when we think about human relations in a transactional way,

และเมื่อเราคิดถึงความสัมพันธ์ของมนุษย์ ในรูปแบบการถ่ายโอน

it is fundamentally uncomfortable to us as human beings.

โดยพื้นฐานแล้ว มันไม่น่าสบายใจเลยสำหรับมนุษย์เรา

We must think about human relations and reaching out to people

เราจะต้องคิดถึงความสัมพันธ์ของมนุษย์ และพาตัวออกไปหาผู้อื่น

in more humane ways.

ในแบบที่ดูมีมนุษยธรรมกว่า

Here's an idea as to how to do so.

นี่คือแนวคิดว่าจะทำเช่นนั้นได้อย่างไร

Look at words like "please," "thank you," "you're welcome" in other languages.

ลองดูคำว่า "กรุณา" "ขอบคุณ" "ด้วยความยินดี" ในภาษาอื่น ๆ สิคะ

Look at the literal translation of these words.

ลองดูความหมายตามตัวอักษรของมัน

Each of these words is a word that helps us impose upon other people

คำเหล่านี้แต่ละคำ คือคำที่จะช่วยเรา ในการร้องขอจากผู้คน

in our social networks.

ในเครือข่ายสังคมของเรา

And so, the word "thank you,"

และคำว่า "ขอบคุณ"

if you look at it in Spanish, Italian, French,

ถ้าคุณลองดูคำนี้ในภาษาสเปน อิตาลี ฝรั่งเศส

"gracias," "grazie," "merci" in French.

"กราเซียส" "กราเซีย" และ "แม็กซิ" ในภาษาฝรั่งเศส

Each of them are "grace" and "mercy."

แต่ละคำหมายถึง "ความกรุณา" และ "ความเมตตา"

They are godly words.

คำเหล่านี้เต็มไปด้วยความเลื่อมใส

There's nothing economic or transactional about those words.

ไม่มีอะไรที่เกี่ยวข้องกับเศรษฐศาสตร์ หรือการแลกเปลี่ยนในคำเหล่านี้

The word "you're welcome" is interesting.

"ด้วยความยินดี" เป็นคำที่น่าสนใจ

The great persuasion theorist Robert Cialdini says

นักทฤษฎีการโน้มน้าวใจผู้ยิ่งใหญ่ โรเบิร์ต บี ชาลดินี กล่าวว่า

we've got to get our favors back.

เราจะต้องได้รับการตอบแทน

So we need to emphasize the transaction a little bit more.

ฉะนั้น เราต้องเน้นการแลกเปลี่ยน ให้มากกว่านี้สักหน่อย

He says, "Let's not say 'You're welcome.'

เขาบอกว่า "อย่าได้พูดว่า 'ด้วยความยินดี'

Instead say, 'I know you'd do the same for me.'"

ให้พูดว่า 'ถ้าเป็นคุณ คุณก็คงทำเพื่อฉันเช่นนี้แหละ'"

But sometimes it may be helpful to not think in transactional ways,

แต่บางครั้ง มันอาจมีประโยชน์ ที่จะไม่คิดในเชิงการแลกเปลี่ยน

to eliminate the transaction, to make it a little bit more invisible.

เพื่อกำจัดการแลกเปลี่ยน เพื่อทำให้มันโปร่งใสมากขึ้น

And in fact, if you look in Chinese,

และอันที่จริง ถ้าคุณดูในภาษาจีน

the word "bú kè qì" in Chinese, "You're welcome," means,

คำว่า "ปู๋ เค่อ ชี่" ในภาษาจีน "ด้วยความยินดี" หมายถึง

"Don't be formal; we're family. We don't need to go through those formalities."

"ไม่ต้องเกรงใจ, เราก็ญาติกัน ไม่ต้องมีพิธีรีตองอะไรหรอก"

And "kembali" in Indonesian is "Come back to me."

และคำว่า "เกิมบาลี" ในภาษาอินโดนีเซีย แปลได้ว่า "แล้วให้ช่วยอีกนะ"

When you say "You're welcome" next time,

ครั้งหน้า เมื่อคุณพูดคำว่า "ด้วยความยินดี"

think about how you can maybe eliminate the transaction

ลองพยายามนึกถึงว่า คุณจะกำจัดการแลกเปลี่ยนนั้นอย่างไร

and instead strengthen that social tie.

และสร้างความแข็งแกร่ง ให้กับสัมพันธ์ทางสังคม

Maybe "It's great to collaborate," or "That's what friends are for."

อาจใช้คำว่า "เป็นเกียรติเป็นอย่างยิ่ง" หรือ "เพื่อนไม่ทิ้งกัน"

I want you to think about how you think about this ticket that you have

ฉันอยากให้คุณคิดดูว่า คุณคิดอย่างไรเกี่ยวกับตั๋วที่คุณมี

to travel your social universe.

เพื่อใช้ท่องเที่ยว ในอาณาจักรทางสังคมของคุณ

Here's one metaphor.

มีอุปมาหนึ่ง

It's a common metaphor: "Life is a journey." Right?

It's a train ride,

มันเป็นเหมือนการนั่งรถไฟ

and you're a passenger on the train,

และคุณคือผู้โดยสารที่อยู่รถไฟขบวนนั้น

and there are certain people with you.

และก็มีคนจำนวนหนึ่งอยู่กับคุณ

Certain people get on this train,

คนบางคนขึ้นมาบนรถไฟขบวนนี้

and some stay with you, some leave at different stops,

และบางคนก็อยู่กับคุณ บางคนก็ลงที่สถานีอื่น

new ones may enter.

แล้วก็มีคนใหม่ขึ้นมา

I love this metaphor, it's a beautiful one.

ฉันชอบการอุปมานี้ มันสวยงามดีค่ะ

But I want you to consider a different metaphor.

แต่ฉันอยากให้คุณพิจารณา อีกอุปมาหนึ่ง

This one is passive, being a passenger on that train,

อุปมานี้เรื่อย ๆ เฉื่อย ๆ เป็นผู้โดยสารบนรถไฟ

and it's quite linear.

และค่อนข้างจะตรง ๆ เรียบ ๆ

You're off to some particular destination.

คุณกำลังเดินทางไปยังเป้าหมายที่ไหนสักแห่ง

Why not instead think of yourself

ทำไมไม่ลองสมมติดูว่า

as an atom,

คุณเป็นอะตอม

bumping up against other atoms,

ที่กำลังปะทะกับอะตอมอื่น ๆ

maybe transferring energy with them,

อาจถ่ายทอดพลังงานให้กันและกัน

bonding with them a little

เกิดพันธะกันนิดหน่อย

and maybe creating something new

และอาจสร้างสรรค์อะไรใหม่ ๆ

on your travels through the social universe.

ระหว่างการเดินทาง ไปในอาณาจักรทางสังคมของคุณ

Thank you so much.

ของคุณมาก ๆ ค่ะ

And I hope we bump into each other again.

และฉันก็หวังว่า เราจะได้มาพบปะกันอีก

(Applause)

(เสียงปรบมือ)