The secret to great opportunities? The person you haven't met yet | Tanya Menon

I started teaching MBA students

Translator: Ferinoosh Khosravi Reviewer: Sadegh Zabihi

من تدریس مدیریت کسب و کار را

17 years ago.

از ۱۷ سال پیش شروع کردم.

Sometimes I run into my students years later.

گاهی اوقات سال‌ها بعد دانشجویانم را می‌بینم.

And when I run into them, a funny thing happens.

و وقتی آنها را می‌بینم یک اتفاق بامزه می‌افتد.

I don't remember just their faces;

من نه تنها چهره‌هایشان را به یاد دارم.

I also remember where exactly in the classroom they were sitting.

بلکه یادم می‌آید کجای کلاس می‌نشستند.

And I remember who they were sitting with as well.

حتی یادم هست کنار چه کسانی می‌نشستند.

This is not because I have any special superpowers of memory.

دلیلش این نیست که من قدرت حافظهٔ ماورایی دارم.

The reason I can remember them

دلیل اینکه آنها را به یاد می‌آورم

is because they are creatures of habit.

این است که آنها مخلوقات عادت هستند.

They are sitting with their favorite people in their favorite seats.

آن‌ها با افراد مورد علاقه‌شان در صندلی‌های مورد علاقه‌شان می‌نشینند.

They find their twins, they stay with them for the whole year.

آن‌ها قُل خودشان را پیدا می‌کنند و کل سال را با او می‌گذرانند.

Now, the danger of this for my students is they're at risk

حالا، خطر این امر برای دانشجویان من این است

of leaving the university with just a few people

که آنها دانشگاه را ترک می‌کنند با تعداد اندکی از افراد

who are exactly like them.

که دقیقاً شبیه خودشان هستند.

They're going to squander their chance for an international, diverse network.

آن‌ها شانس خود را برای داشتن یک شبکه بین‌المللی و متنوع از دست می‌دهند.

How could this happen to them?

چطور این اتفاق برای آنها می‌افتد؟

My students are open-minded.

دانشجویان من ذهن‌های بازی دارند.

They come to business school precisely so that they can get great networks.

آن‌ها به مدرسه کسب و کار می‌آیند، دقیقاً برای اینکه شبکه‌های ارتباطی عالی به دست بیاورند.

Now, all of us socially narrow in our lives, in our school, in work,

همه ما در زندگی، مدرسه و در محل کار از نظر اجتماعی محدود هستیم.

and so I want you to think about this one.

من از شما می‌خواهم به این سوال فکر کنید.

How many of you here brought a friend along for this talk?

چند نفر از شما یک دوست را همراه خودتان به این جلسه آوردید؟

I want you to look at your friend a little bit.

من از شما می‌خواهم کمی به دوستتان نگاه کنید.

Are they of the same nationality as you?

آیا ملیت او با شما یکی‌ست؟

Are they of the same gender as you?

آیا همجنس هستید؟

Are they of the same race?

آیا به یک نژاد تعلق دارید؟

Really look at them closely.

خیلی دقیق به دوستان خود نگاه کنید.

Don't they kind of look like you as well?

آیا آن‌ها هم کمی شبیه شما نیستند؟

(Laughter)

(خنده)

The muscle people are together,

اهل ورزش‌ها با هم هستند،

and the people with the same hairstyles

و کسانی که مدل موی یکسان دارند،

and the checked shirts.

و لباس‌های چهارخانه می‌پوشند.

We all do this in life.

همهٔ ما اینکار را در زندگی می‌کنیم.

We all do it in life, and in fact, there's nothing wrong with this.

ما همه در زندگی اینکار را می‌کنیم و در واقع هیچ ایرادی هم ندارد.

It makes us comfortable to be around people who are similar.

در واقع، ما کنار کسانی که شبیه ما هستند راحت‌تر هستیم.

The problem is when we're on a precipice, right?

مشکل زمانی به وجود می‌آید که در حال سقوط باشیم، خوب؟

When we're in trouble, when we need new ideas,

هنگامی که ما به دردسر می افتیم، و به ایده‌های جدید،

when we need new jobs, when we need new resources --

شغل‌های جدید و منابع جدید نیاز داریم.

this is when we really pay a price for living in a clique.

اینجاست که واقعاً بهای زندگی در یک دسته و گروه را می‌پردازیم.

Mark Granovetter, the sociologist, had a famous paper

مارک گرانوترِ جامعه‌شناس، یک مقاله معروف دارد به نام:

"The Strength of Weak Ties,"

"قدرت روابط ضعیف"

and what he did in this paper is he asked people

و کاری که در این مقاله کرده این است که از مردم پرسیده

how they got their jobs.

شغل‌هایشان را چطوری به دست آورده‌اند؟

And what he learned was that most people don't get their jobs

او متوجه شد که اکثر مردم شغل‌شان را از طریق روابط قوی به دست نیاوردند

through their strong ties -- their father, their mother, their significant other.

روابط قوی مثل نفوذ پدر، مادر، و شریک زندگی‌شان.

They instead get jobs through weak ties, people who they just met.

در عوض آن‌ها شغل‌شان را مدیون روابط ضعیف هستند، کسانی که به تازگی با آنها آشنا شدند.

So if you think about what the problem is with your strong ties,

بنابراین، اگر به این فکر می‌کنید که روابط قوی چه مشکلی دارند،

think about your significant other, for example.

مثلا به شریک زندگی‌تان فکر کنید.

The network is redundant.

شبکهٔ ارتباطی‌تان تکراریست.

Everybody that they know, you know.

هر کسی که آن‌ها می‌شناسند، شما هم می‌شناسید.

Or I hope you know them. Right?

یا امیدوارم که بشناسید. درست است؟

Your weak ties -- people you just met today --

اما روابط ضعیف با کسانی که همین امروز ملاقات کردید،

they are your ticket to a whole new social world.

بلیط شما به یک دنیای اجتماعی جدید است.

The thing is that we have this amazing ticket to travel our social worlds,

ما برای سفر به دنیا‌های اجتماعی‌ خود این بلیط شگفت انگیز را داریم،

but we don't use it very well.

ولی خیلی خوب از آن استفاده نمی‌کنیم.

Sometimes we stay awfully close to home.

گاهی خیلی خیلی نزدیک به خانه می‌مانیم.

And today, what I want to talk about is:

و چیزی که امروز می‌خواهم بگویم این هست که:

What are those habits that keep human beings so close to home,

چه عادت‌هایی باعث می‌شوند انسانها اینقدر به ‌خانه نزدیک بمانند،

and how can we be a little bit more intentional

و اینکه چطور می‌توانیم کمی بیشتر درسفرهایمان

about traveling our social universe?

در دنیای اجتماعی‌مان هدفمندتر باشیم؟

So let's look at the first strategy.

بیایید به اولین راهکار نگاه کنیم.

The first strategy is to use a more imperfect social search engine.

اولین راهکار استفاده از یک موتور جستجوی ناقص‌تر است.

What I mean by a social search engine

منظورم از موتور جستجوی اجتماعی

is how you are finding and filtering your friends.

چگونگی پیدا کردن و جدا کردن دوستانتان است.

And so people always tell me,

همیشه مردم به من می‌گویند:

"I want to get lucky through the network.

"می خواهم از طریق شبکه‌سازی خوشبخت باشم.

I want to get a new job. I want to get a great opportunity."

می‌خواهم یک کار جدید پیدا کنم. می‌خواهم یک فرصت عالی به دست بیاورم."

And I say, "Well, that's really hard,

و من به آنها می‌گویم: "خب این خیلی کار سختی هست،

because your networks are so fundamentally predictable."

چون شبکه‌های شما به شدت قابل پیش‌بینی هستند.

Map out your habitual daily footpath,

مسیر روزانه‌تان را ترسیم کنید،

and what you'll probably discover is that you start at home,

احتمالاً متوجه می‌شوید که هرروز مسیرتان را از خانه شروع می‌کنید،

you go to your school or your workplace,

تا به دانشگاه یا محل کارتان برسید،

you maybe go up the same staircase or elevator,

شاید از همان راه‌ پله و آسانسور همیشگی بالا می‌روید،

you go to the bathroom -- the same bathroom --

به دست‌شویی می‌روید -- همان دست‌شویی که هرروز می‌روید --

and the same stall in that bathroom,

و همان توالتی که همیشه می‌روید،

you end up in the gym,

در نهایت به باشگاه می‌روید،

then you come right back home.

و بعد یک‌ راست به خانه برمی‌گردید.

It's like stops on a train schedule.

برنامه‌ شما درست مثل برنامه توقف قطاراست.

It's that predictable.

همان ‌قدر قابل پیش‌بینی.

It's efficient, but the problem is, you're seeing exactly the same people.

برنامه شما اثربخش است اما مشکل اینجاست که شما افراد یکسانی را می‌بینید.

Make your network slightly more inefficient.

سعی کنید کمی شبکه اجتماعیتان را ناکارآمد کنید.

Go to a bathroom on a different floor.

در یک طبقه دیگر به دستشویی بروید.

You encounter a whole new network of people.

با شبکه‌ای جدید از افراد برخورد می‌کنید.

The other side of it is how we are actually filtering.

روی دیگر ماجرا چطور جدا کردن آدم‌هاست.

And we do this automatically.

و ما این کاررا به طریق خودکار انجام می‌دهیم.

The minute we meet someone, we are looking at them, we meet them,

در همان لحظه که کسی را ملاقات می‌کنیم، به آن‌ها نگاه می‌کنیم، آن‌ها را می‌بینیم،

we are initially seeing,

"You're interesting."

در ابتدا برانداز می‌کنیم،

"You're not interesting." "You're relevant."

"شما جالب هستید"

"شما جالب نیستید" "شما مناسب هستید"

We do this automatically. We can't even help it.

اینکاررا به طریق خودکار انجام می‌دهیم. دست خودمان نیست.

And what I want to encourage you to do instead is to fight your filters.

و کاری که می‌خواهم شما را به آن تشویق کنم این است که در عوض با این فیلترها بجنگید.

I want you to take a look around this room,

می‌خواهم نگاهی به این اتاق بیندازید،

and I want you to identify the least interesting person that you see,

و می‌خواهم شخصی که به نظرشما از همه کمتر جالب می آید را انتخاب کنید،

and I want you to connect with them over the next coffee break.

و می‌خواهم در زمان استراحت بعدی با آن شخص ارتباط برقرار بکنید.

And I want you to go even further than that.

و می‌خواهم از این هم فراتر بروید.

What I want you to do is find the most irritating person you see as well

می‌خواهم آزاردهنده‌ترین شخصی که می‌بینید را هم پیدا کنید

and connect with them.

و با آن شخص ارتباط برقرار کنید.

What you are doing with this exercise is you are forcing yourself

در این تمرین، شما خودتان را مجبو‌ر می‌کنید

to see what you don't want to see,

تا چیزی را ببینید که نمی‌خواهید ببینید،

to connect with who you don't want to connect with,

با کسانی ارتباط برقرار کنید که نمی‌خواهید،

to widen your social world.

برای اینکه دنیای اجتماعی‌تان را گسترش بدهید.

To truly widen, what we have to do is,

برای گسترش دادن واقعی این دنیا، کاری که باید بکنیم این است که

we've got to fight our sense of choice.

باید با حس انتخابمان مبارزه کنیم.

We've got to fight our choices.

باید با انتخاب‌هایمان مبارزه کنیم.

And my students hate this, but you know what I do?

دانشجویان من از این کار متنفرهستند، اما می‌دانید من چه کار می‌کنم؟

I won't let them sit in their favorite seats.

اجازه نمی‌دهم روی صندلی موردعلاقه‌شان بنشینند.

I move them around from seat to seat.

آن‌ها را از این صندلی به آن یکی جا به ‌جا می‌کنم.

I force them to work with different people

مجبورشان می‌کنم با افراد مختلف کار کنند

so there are more accidental bumps in the network

درنتیجه تکان‌های تصادفی بیشتری در شبکه وجود دارد.

where people get a chance to connect with each other.

جایی که که انسان‌ها مجال پیدا می‌کنند با هم ارتباط برقرار کنند.

And we studied exactly this kind of an intervention at Harvard University.

و ما دقیقاً در دانشگاه هاروارد همین نوع مداخلات را بررسی کردیم.

At Harvard, when you look at the rooming groups,

در هاروارد، وقتی به گروه‌بندی اتاق‌ها نگاه می‌کنیم،

there's freshman rooming groups, people are not choosing those roommates.

اتاق‌های دانشجویان سال اول را می‌بینیم، افراد این هم‌اتاقی‌ها را انتخاب نمی‌کنند.

They're of all different races, all different ethnicities.

آن‌ها از انواع نژاد‌های گوناگون، و اقوام گوناگون هستند.

Maybe people are initially uncomfortable with those roommates,

و شاید در ابتدا افراد با آن هم‌اتاقی‌ها راحت نباشند،

but the amazing thing is,

اما نکته جالب اینجا هست که،

at the end of a year with those students,

در آخر سال، تمام آن دانشجویان

they're able to overcome that initial discomfort.

می‌توانند بر ناراحتی اولیه خود غلبه کنند.

They're able to find deep-level commonalities with people.

آن‌ها می‌توانند با دیگران اشتراکات عمیق پیدا کنند.

So the takeaway here is not just "take someone out to coffee."

بنابراین در اینجا نکته فقط "دعوت کردن کسی به قهوه" نیست.

It's a little more subtle.

مسئله ظریف‌تری وجود دارد.

It's "go to the coffee room."

مساله "رفتن به اتاق سرو قهوه" است.

When researchers talk about social hubs,

طبق گفته‌های محققان،

what makes a social hub so special is you can't choose;

ویژگی منحصر به فرد مراکز اجتماعی، غیرقابل انتخاب بودن است.

you can't predict who you're going to meet in that place.

شما نمی‌توانید حدس بزنید که چه کسی را در این مکان‌ها می‌بینید.

And so with these social hubs, the paradox is, interestingly enough,

بنابراین چنین تناقضی به همراه این گونه موسسات اجتماعی برای درک چنین تصادفی

to get randomness,

بطور چشمگیر کافی است،

it requires, actually, some planning.

در واقع، این نیازمند به برنامه ریزی است.

In one university that I worked at,

در دانشگاهی که من کار می‌کردم،

there was a mail room on every single floor.

به تعداد هر طبقه یک اتاق پست وجود داشت.

What that meant is that the only people who would bump into each other

این بدان معناست که تنها کسانی یکدیگر را ملاقات می کنند

are those who are actually on that floor

که دقیقاً درآن طبقه هستند

and who are bumping into each other anyway.

همان کسانی که به هر حال با هم برخورد می‌کردند.

At another university I worked at, there was only one mail room,

و در دانشگاهی دیگر که در آن کار می‌کردم، فقط یک اتاق پست وجود داشت،

so all the faculty from all over that building

از اینرو تمام هیئت امنا و دست‌اندرکاران از سراسر دانشگاه

would run into each other in that social hub.

در شبکه اجتماعی دانشگاه با هم معاشرت می‌کردند.

A simple change in planning,

یک تغییر ساده در برنامه ریزی،

a huge difference in the traffic of people

یک تفاوت بزرگ در ازدحام جمعیت،

and the accidental bumps in the network.

و برخورد‌های تصادفی در شبکه.

Here's my question for you:

اکنون سئوال من این است که:

What are you doing that breaks you from your social habits?

برای اینکه بتوانید خود را از منش اجتماعی جدا کنید، چه کار می‌کنید؟

Where do you find yourself

کجا می‌توانید خودتان را پیدا کنید

in places where you get injections of unpredictable diversity?

آیا در مکانهایی که به دلیل اختلاف غیر قابل پیشگویی، دارو تزریق می‌کنید؟

And my students give me some wonderful examples.

دانش آموزان من چند تا مثال جالب زدند.

They tell me when they're doing pickup basketball games,

به من می گویند آنها وقتی که بازی بسکتبال انجام می دهند،

or my favorite example is when they go to a dog park.

یا مثال مورد علاقه من این است که وقتی آنها به پارک سگها می‌روند.

They tell me it's even better than online dating when they're there.

به من می گویند این روش حتی بهتر از ملاقات آنلاین هست وقتی که آنجا هستند.

So the real thing that I want you to think about

بنابراین واقعیتی را که می‌خواهم شما در مورد آن فکر کنید

is we've got to fight our filters.

این است که ما باید با محدودیت های خود مبارزه کنیم.

We've got to make ourselves a little more inefficient,

باید خودمان را کمی ناکارآمدتر جلوه بدهیم،

and by doing so, we are creating a more imprecise social search engine.

و با انجام این کار، ما یک موتور جستجوی اجتماعی نامناسب ایجاد می کنیم.

And you're creating that randomness,

و شما هستید که این تصادفی بودن را ایجاد می‌کنید،

that luck that is going to cause you to widen your travels,

شانسی که می‌تواند به شما کمک کند تا سفر‌های خود را،

through your social universe.

از طریق دنیای اجتماعی خود بیشتر کنید.

But in fact, there's more to it than that.

ولی در حقیقت، این موضوع آنقدر هم ساده نیست.

Sometimes we actually buy ourselves a second-class ticket

بعضی وقت‌ها برای خودمان بلیط درجه دوم تهیه کنیم

to travel our social universe.

تا به دنیای اجتماعی خودمان سفر کنیم.

We are not courageous when we reach out to people.

وقتی به شخصی می‌رسیم، خودمان را شجاع جلوه نمی‌دهیم.

Let me give you an example of that.

بگذارید در این مورد برای شما مثالی بزنم.

A few years ago, I had a very eventful year.

چند سال پیش، سالی پر حادثه پیش رو داشتم.

That year, I managed to lose a job,

در آن سال، تصمیم گرفتم کارم را رها کنم،

I managed to get a dream job overseas and accept it,

من موفق به گرفتن شغل رویاییم در خارج از کشور شدم و آن را پذیرفتم،

I had a baby the next month,

ماه بعد بچه دار شدم،

I got very sick,

خیلی مریض شدم،

I was unable to take the dream job.

و نتوانستم شغل رویاییم را بدست بیاورم.

And so in a few weeks, what ended up happening was,

و بنابراین پس از چند هفته، اتفاقی افتاد،

I lost my identity as a faculty member,

هویتم را به عنوان عضو هیات علمی از دست دادم,

and I got a very stressful new identity as a mother.

و من یک هویت جدید و پر از استرس دریافت کردم به عنوان یک مادر.

What I also got was tons of advice from people.

همچنین آنچه من دریافت کردم، یک عالمه توصیه بود که از مردم می‌شنیدم.

And the advice I despised more than any other advice was,

و آن توصیه ای‌‌ که خیلی از آن رنج می‌بردم این بود که

"You've got to go network with everybody."

"شما باید با دیگران ارتباط برقرار کنید."

When your psychological world is breaking down,

وقتی دنیای روانشناسی شما درهم می‌شکند،

the hardest thing to do is to try and reach out

سخت‌ترین کاری که انجام می‌دهید تلاش کردن و ارتباط برقرار کردن

and build up your social world.

و ساختن جهان اجتماعی خود است.

And so we studied exactly this idea on a much larger scale.

بنابراین ما دقیقاً این ایده را در مقیاس بسیار بزرگتر مطالعه کردیم.

What we did was we looked at high and low socioeconomic status people,

آنچه ما انجام دادیم، نگاه کردیم به مردم با وضعیت اجتماعی و اقتصادی بالا و پایین

and we looked at them in two situations.

و ما در دو موقعیت به آن‌ها نگاه کردیم.

We looked at them first in a baseline condition,

ما ابتدا به آن‌ها نگاه کردیم در یک وضعیت پایه،

when they were quite comfortable.

زمانی که آن‌ها کاملاً راحت بودند.

And what we found was that our lower socioeconomic status people,

و آنچه که ما پیدا کردیم این بود که مردم با وضعیت اجتماعی اقتصادی پایین،

when they were comfortable, were actually reaching out to more people.

زمانی که راحت بودند در واقع به دنبال ارتباط برقرار کردن با افراد بیشتری بودند.

They thought of more people.

آن‌ها به مردم بیشتری فکر کردند.

They were also less constrained in how they were networking.

آن‌ها نیز کمتر محدود بودند در چگونگی شبکه سازیشان.

They were thinking of more diverse people

آن‌ها بیشتر به افراد متنوع‌تر فکر می‌کردند

than the higher-status people.

تا به افراد با موقعیت بالاتر.

Then we asked them to think about maybe losing a job.

سپس از آن‌ها پرسیدیم شاید به از دست دادن شغل فکر کنید.

We threatened them.

ما آن‌ها را تهدید کردیم.

And once they thought about that,

و هنگامی که آن‌ها در مورد آن فکر کردند،

the networks they generated completely differed.

شبکه‌هایی که آن‌ها تولید کردند کاملاً متفاوت بود.

The lower socioeconomic status people reached inwards.

مردم با وضعیت اقتصادی-اجتماعی پایین‌تر به داخل خودشان رفتند.

They thought of fewer people.

آن‌ها به مردم کمتری فکر کردند.

They thought of less-diverse people.

آن‌ها به افراد کم تنوع‌تری فکر کردند.

The higher socioeconomic status people thought of more people,

مردم با وضعیت اجتماعی-اقتصادی بالاتر به مردم بیشتری فکر کردند،

they thought of a broader network,

آن‌ها به یک شبکه وسیع‌تر فکر کردند،

they were positioning themselves to bounce back from that setback.

آن‌ها موقعیت خود را برای بازیابی از این شکست تغییر دادند.

Let's consider what this actually means.

بیایید درنظر بگیریم که این در واقع چه معنایی دارد.

Imagine that you were being spontaneously unfriended

تصور کنید که ناگهان دوستی‌های شما

by everyone in your network

توسط همه در شبکه اجتماعی‌تان قطع شود

other than your mom, your dad and your dog.

غیر از مادر، پدر و سگ شما.

(Laughter)

(خنده)

This is essentially what we are doing

این اساسا چیزی است که ما انجام می‌دهیم

at these moments when we need our networks the most.

در این لحظات وقتی ما بیشتر به شبکه‌هایمان نیاز داریم.

Imagine -- this is what we're doing. We're doing it to ourselves.

تصور کنید -- این کاری است که می‌کنیم. این کاری است که با خودمان می‌کنیم.

We are mentally compressing our networks

ما ذهنیت شبکه‌هایمان را فشرده می‌کنیم

when we are being harassed, when we are being bullied,

زمانی که مورد آزار و اذیت قرار می‌گیریم، زمانی که ما در معرض حمله قرار می‌گیریم،

when we are threatened about losing a job,

هنگامی که ما در مورد از دست دادن شغل تهدید می‌شویم،

when we feel down and weak.

زمانی که احساس ضعف می‌کنیم و ضعیف هستیم.

We are closing ourselves off, isolating ourselves,

ما در داخل فرو می‌ریزیم، خودمان را جدا می‌کنیم،

creating a blind spot where we actually don't see our resources.

یک نقطه کورایجاد می‌کنیم در جایی که درواقع منابع خودمان را نمی‌بینیم.

We don't see our allies, we don't see our opportunities.

ما متحدانمان را نمی‌بینیم، ما فرصت هایمان را نمی‌بینیم.

How can we overcome this?

چگونه می‌توانیم براین غلبه کنیم؟

Two simple strategies.

دو استراتژی ساده.

One strategy is simply to look at your list of Facebook friends

یک استراتژی این است که نگاهی بیندازیم به لیست دوستان فیس بوک خود

and LinkedIn friends

و دوستان LinkedIn

just so you remind yourself of people who are there

فقط به خاطر اینکه به خودتان یادآوری کنید از افرادی که آنجا هستند

beyond those that automatically come to mind.

فراتر از آن‌هایی که به طور خودکار به ذهن می‌آیند.

And in our own research, one of the things we did was,

و درتحقیقاتمان، یکی از چیز‌هایی که ما انجام دادیم،

we considered Claude Steele's research on self-affirmation:

ما تحقیق کلود استیل را در نظر گرفتیم در مورد خود-تاییدی:

simply thinking about your own values,

به سادگی در مورد ارزش‌های خود فکر کنید،

networking from a place of strength.

شبکه‌ای از یک محل قدرت.

What Leigh Thompson, Hoon-Seok Choi and I were able to do is,

چیزی که لی تامپسون، هون-سوک چوی و من قادر به انجام آن بودیم این بود که،

we found that people who had affirmed themselves first

ما متوجه شدیم که مردمی که اول خودشون را تایید کرده بودند

were able to take advice from people

توانستند از مردم مشاوره بگیرند

who would otherwise be threatening to them.

از افرادی که درغیراین صورت برای آن‌ها به عنوان تهدید حساب می‌شدند.

Here's a last exercise.

این آخرین تمرین است.

I want you to look in your email in-box,

من می‌خواهم شما در ایمیل خود نگاه کنید

and I want you to look at the last time you asked somebody for a favor.

و من می‌خواهم که به آخرین باری نگاه کنید که شما از کسی کمک خواسته اید.

And I want you to look at the language that you used.

و من می‌خواهم نگاه کنید به روشی که پرسیدید.

Did you say things like,

آیا چیز‌هایی گفتید مانند،

"Oh, you're a great resource,"

"اوه، شما یک منبع عالی هستید،"

or "I owe you one,"

یا "من به شما یکی بدهکارهستم،"

"I'm obligated to you."

"من ملزم شما هستم."

All of this language represents a metaphor.

همه این زبانها نشانه یک استعاره است.

It's a metaphor of economics,

استعاره از اقتصاد،

of a balance sheet, of accounting,

از ترازنامه، از حسابداری،

of transactions.

از معاملات.

And when we think about human relations in a transactional way,

و هنگامی که ما در مورد روابط انسانی فکر می‌کنیم به شکل معامله،

it is fundamentally uncomfortable to us as human beings.

این اساسا ناراحت کننده است برای ما به عنوان انسان.

We must think about human relations and reaching out to people

ما باید در مورد روابط انسانی فکر کنیم وارتباط برقرارکردن با مردم

in more humane ways.

به شیوه‌های انسانی‌تر.

Here's an idea as to how to do so.

یک ایده در مورد انجام این کار هست.

Look at words like "please," "thank you," "you're welcome" in other languages.

اصطلاحاتی مثل لطفا، متشکرم و خواهش می‌کنم را در زبان‌های دیگر درنظر بگیرید.

Look at the literal translation of these words.

به ترجمه تحت اللفظی این کلمات نگاه کنید.

Each of these words is a word that helps us impose upon other people

هر یک از این کلمات، کلمه ایست که به ما کمک می‌کند ما بر دیگران نفوذ کنیم

in our social networks.

در شبکه‌های اجتماعی‌مان.

And so, the word "thank you,"

بنابراین, کلمه "متشکرم،"

if you look at it in Spanish, Italian, French,

اگر به آنها در زبان‌های اسپانیایی، ایتالیایی و فرانسوی نگاه کنید،

"gracias," "grazie," "merci" in French.

"گراسیاس،" "گراتسی،" "مرسی" در فرانسوی.

Each of them are "grace" and "mercy."

هر یک از آنها "فضل" و "رحمت" است.

They are godly words.

آنها کلمات خدایی هستند.

There's nothing economic or transactional about those words.

هیچ گونه مفهوم تجاری یا اقتصادی در این کلمات وجود ندارد.

The word "you're welcome" is interesting.

کلمه «خواهش می‌کنم» هم جالب است.

The great persuasion theorist Robert Cialdini says

نظریه پرداز بزرگ دینی، رابرت چیالدینی می‌گوید:

we've got to get our favors back.

ما باید به دنبال انجام کار شایسته باشیم.

So we need to emphasize the transaction a little bit more.

بنابراین باید برمعامله انجام شده بیشتر تاکید کنیم.

He says, "Let's not say 'You're welcome.'

اومی‌گوید، "بیایید نگوییم 'خواهش می‌کنم.'

Instead say, 'I know you'd do the same for me.'"

در عوض بگویید,'من می‌دانم که شما هم همین کار را برای من انجام می‌دهید.'"

But sometimes it may be helpful to not think in transactional ways,

اما گاهی اوقات ممکن است مفید باشد به شیوه‌های معاملاتی فکر نکردن،

to eliminate the transaction, to make it a little bit more invisible.

برای از بین بردن معامله آن را کمی بیشتر نامرئی کنید.

And in fact, if you look in Chinese,

ودر واقع، اگر به زبان چینی توجه کنید،

the word "bú kè qì" in Chinese, "You're welcome," means,

می‌یابید که کلمه "bu ke qi" به زبان چینی،"خواهش می کنم،" یعنی

"Don't be formal; we're family. We don't need to go through those formalities."

"رسمی نباش؛ ما همه یک خانواده‌ایم. نیازی نیست که این رسومات را بجا بیاوریم."

And "kembali" in Indonesian is "Come back to me."

و «کامبالی» در اندونزیایی یعنی «پیش من برگرد.»

When you say "You're welcome" next time,

دفعه بعد که گفتید "خواهش می‌کنم،" فکر کنید که

think about how you can maybe eliminate the transaction

چگونه می‌توانید این تبادلات کلامی را حذف کنید

and instead strengthen that social tie.

و به جای آن روابط اجتماعی را محکم‌تر کنید.

Maybe "It's great to collaborate," or "That's what friends are for."

شاید «همکاری خیلی خوبی بود،» یا اینکه «دوست برای همین است.»

I want you to think about how you think about this ticket that you have

از شما می‌خواهم که در این مورد فکر کنید و نظرتان را راجع به بلیطی که

to travel your social universe.

می‌خواهید با آن به دنیای اجتماعی‌تان سفر کنید به ما بگویید.

Here's one metaphor.

یک استعاره دیگر وجود دارد.

It's a common metaphor: "Life is a journey." Right?

این یک استعاره معمول است: "زندگی یک سفر است." نه؟

It's a train ride,

زندگی یک قطار است،

and you're a passenger on the train,

و شما مسافر این قطار هستید.

and there are certain people with you.

و افراد خاصی نیز همراه شما هستند.

Certain people get on this train,

افراد خاصی وارد این قطار می‌شوند، بعضی‌ها با شما می‌مانند

and some stay with you, some leave at different stops,

و بعضی‌ها در نقاط مختلف شما را ترک می‌کنند.

new ones may enter.

ممکن است افراد جدید وارد شوند.

I love this metaphor, it's a beautiful one.

من این استعاره را خیلی دوست دارم، خیلی زیباست.

But I want you to consider a different metaphor.

اما الان از شما می‌خواهم که استعاره دیگری را در نظر بگیرید.

This one is passive, being a passenger on that train,

این یکی منفعل است، شما یک مسافر داخل آن قطار،

and it's quite linear.

در امتداد خط مستقیم.

You're off to some particular destination.

بعد در یک مقصد خاص پیاده می‌شوید.

Why not instead think of yourself

چرا به جای این طور فکر نکنید

as an atom,

که خود را یک اتم فرض کنید،

bumping up against other atoms,

که با اتم‌های دیگر برخورد می‌‌کنید.

maybe transferring energy with them,

شاید به آنها انرژی انتقال می‌دهید،

bonding with them a little

کمی با آنها پیوند می‌بندیند

and maybe creating something new

و شاید چیزی جدید خلق می‌کنید

on your travels through the social universe.

در سفرهایتان از طریق جهان اجتماعی.

Thank you so much.

خیلی متشکرم.

And I hope we bump into each other again.

و امیدوارم دوباره با یکدیگر برخورد کنیم.

(Applause)

(تشویق)