How to practice safe sexting | Amy Adele Hasinoff

Translator: Pattamon Rattanapan Reviewer: Karen Iguchi

People have been using media to talk about sex for a long time.

ผู้คนใช้สื่อเพื่อพูดคุย เรื่องเซ็กซ์มาเป็นเวลานาน

Love letters, phone sex, racy Polaroids.

จดหมายรัก เซ็กซ์โฟน รูปอนาจาร

There's even a story of a girl who eloped with a man that she met over the telegraph

มีกระทั่งเรื่องของผู้หญิงที่หนีตาม ผู้ชายที่เธอรู้จักจากโทรเลข

in 1886.

ในปี 1886

Today we have sexting, and I am a sexting expert.

ทุกวันนี้ เรามีการแชทเรื่องเซ็กซ์ และฉันก็เป็นผู้เชียวชาญในด้านนั้น

Not an expert sexter.

แต่ไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญด้านการใช้นะ

Though, I do know what this means -- I think you do too.

ถึงแม้ฉันจะรู้ว่ามันหมายถึงอะไร และคิดว่าคุณก็ด้วยนะ

[it's a penis]

(นี่มันองคชาต)

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

I have been studying sexting since the media attention to it began in 2008.

ฉันศึกษาเรื่องการแชทเรื่องเซ็กซ์ ตั้งแต่ที่สื่อเริ่มสนใจมันในปี 2008

I wrote a book on the moral panic about sexting.

ฉันเขียนหนังสือเรื่องความแตกตื่น ทางศีลธรรมในการคุยเรื่องสยิว

And here's what I found:

และนี่คือสิ่งที่ฉันเจอ

most people are worrying about the wrong thing.

คนส่วนใหญ่กำลังกังวล กับเรื่องที่ไม่ถูกต้อง

They're trying to just prevent sexting from happening entirely.

พวกเขาพยายาม ป้องกันไม่ให้เกิดการแชทเรื่องเซ็กซ์

But let me ask you this:

แต่ขอให้ฉันถามคุณว่า

As long as it's completely consensual, what's the problem with sexting?

เท่าที่เราเห็นร่วมกันมาปัญหา ของการแชทเรื่องเซ็กซ์คืออะไรล่ะ?

People are into all sorts of things that you may not be into,

ผู้คนชอบหลายสิ่งหลายอย่าง ที่คุณอาจจะไม่ชอบ

like blue cheese or cilantro.

ตัวอย่างเช่น บลูชีส หรือ ผักชี

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Sexting is certainly risky, like anything that's fun,

แน่นอนละว่าการแชทเรื่องเซ็กซ์ มันเสี่ยง เหมือนกับอย่างอื่นที่สนุก

but as long as you're not sending an image to someone who doesn't want to receive it,

แต่ตราบใดที่คุณยังไม่ได้ส่งภาพไปหา ใครซักคนที่ไม่ได้อยากจะได้รูปนั้น

there's no harm.

มันก็ไม่ได้มีอันตรายอะไร

What I do think is a serious problem

สิ่งที่ฉันคิดว่ามันเป็นปัญหาจริงๆ

is when people share private images of others

คือเมื่อเราแชร์รูปส่วนตัวของคนอื่น

without their permission.

โดยไม่ได้รับอนุญาตจากเจ้าของ

And instead of worrying about sexting,

และแทนที่จะกังวลเรื่องการแชทเรื่องเซ็กซ์

what I think we need to do is think a lot more about digital privacy.

สิ่งที่ฉันคิดว่าเราต้องคิดถึงมากกว่า คือความเป็นส่วนตัวในโลกดิจิตอล

The key is consent.

กุญแจคือการยินยอม

Right now most people are thinking about sexting

ตอนนี้ ผู้คนส่วนใหญ่กำลังคิด เกี่ยวกับเรื่องการคุยเรื่องสยิว

without really thinking about consent at all.

โดยไม่ได้คิดถึงเรื่อง ความยินยอมเลยแม้แต่นิดเดียว

Did you know that we currently criminalize teen sexting?

คุณรู้ไหมว่าตอนนี้การแชทเรื่องเซ็กซ์ ของเยาวชนถือว่าผิดกฏหมาย?

It can be a crime because it counts as child pornography,

มันเป็นอาชญากรรมได้เพราะ ถือว่าเป็นสื่อลามกเด็กประเภทหนึ่ง

if there's an image of someone under 18,

ถ้าหากว่ามันมีภาพของ ใครซักคนทื่อายุต่ำกว่า 18

and it doesn't even matter

มันไม่ได้สำคัญหรอกว่า

if they took that image of themselves and shared it willingly.

ต่อให้พวกเขาจะถ่ายภาพนั้นเอง และตั้งใจแชร์มันเอง

So we end up with this bizarre legal situation

สุดท้ายเราจะมาจบที่สถานการณ์ ทางกฏหมายที่แปลกประหลาด

where two 17-year-olds can legally have sex in most US states

เมื่อเด็กอายุ 17 ปี สองคนสามารถมีเซ็กส์ อย่างถูกกฏหมายในเกือบทุกรัฐในสหรัฐ

but they can't photograph it.

แต่พวกเขากลับถ่ายภาพมันไม่ได้

Some states have also tried passing sexting misdemeanor laws

บางรัฐพยายามจะผ่านร่างกฏหมายลหุโทษ ในความผิดเกี่ยวกับการแชทเรื่องเซ็กซ์

but these laws repeat the same problem

แต่กฏหมายเหล่านี้ก็ทำให้เกิดปัญหาเดิมๆ

because they still make consensual sexting illegal.

เพราะพวกเขาแสดงให้เห็นร่วมกันว่า การแชทเรื่องเซ็กซ์นั้นผิดกฏหมาย

It doesn't make sense

นั่นมันไม่มีเหตุผลเลย

to try to ban all sexting to try to address privacy violations.

ในการพยายามแบนการแชทเรื่องเซ็กซ์ทั้งหมด เพื่อจะจัดการกับการละเมิดความเป็นส่วนตัว

This is kind of like saying,

มันก็เหมือนกับพูดว่า

let's solve the problem of date rape by just making dating completely illegal.

มาแก้ปัญหาข่มขืนคู่เดตด้วยการแค่ ทำให้การเดตนั้นผิดกฏหมายกันเถอะ

Most teens don't get arrested for sexting, but can you guess who does?

วัยรุ่นส่วนใหญ่ไม่ได้ถูกจับเพราะการแชท เรื่องเซ็กซ์แต่คุณเดาได้ไหมว่าใครที่ถูกจับ?

It's often teens who are disliked by their partner's parents.

ส่วนใหญ่เป็นวัยรุ่นซึ่งถูกเกลียดจาก ผู้ปกครองของแฟนพวกเขา

And this can be because of class bias, racism or homophobia.

และนั่นสามารถเป็นเพราะการเหยียดชนชั้น, การเหยียดผิวหรือการเลือกปฏิบัติ

Most prosecutors are, of course, smart enough

ผู้ฟ้องร้องส่วนใหญ่นั้น แน่นอนว่า ฉลาดพอ

not to use child pornography charges against teenagers, but some do.

ที่จะไม่ใช้รูปเปลือยเด็กในการกล่าวหาเยาวชน แต่บางคนก็ทำ

According to researchers at the University of New Hampshire

อ้างอิงจากนักวิจัยที่ มหาวิทยาลัยนิวแฮมเชียร์

seven percent of all child pornography possession arrests are teens,

7% ของการจับกุม เจ้าของสื่อลามกเด็กนั้นเป็นวัยรุ่น

sexting consensually with other teens.

ที่ส่งแชทเรื่องเซ็กซ์ร่วมกับวัยรุ่นคนอื่นๆ

Child pornography is a serious crime,

สื่อลามกเด็กนั้นเป็นอาชญากรรมหนัก

but it's just not the same thing as teen sexting.

แต่มันแค่ไม่เหมือนกับ การแชทเรื่องเซ็กซ์ของวัยรุ่น

Parents and educators are also responding to sexting

ผู้ปกครองและครูนั้นล้วนมี ปฏิกริยาตอบสนองต่อการแชทเรื่องเซ็กซ์

without really thinking too much about consent.

โดยไม่ได้คิดถึงเรื่องของ ความสมยอมเท่าไหร่นัก

Their message to teens is often: just don't do it.

สิ่งพวกเขาบอกพวกวัยรุ่นคือ แค่อย่าทำมัน

And I totally get it -- there are serious legal risks

และฉันก็เข้าใจจริงๆนะ มันมีความเสี่ยงทางกฏหมายอย่างร้ายแรง

and of course, that potential for privacy violations.

และแน่นอน มันมีความเป็นไปได้ ในการละเมิดความเป็นส่วนตัว

And when you were a teen,

และเมื่อคุณเป็นเยาวชน

I'm sure you did exactly as you were told, right?

ฉันมั่นใจว่าคุณก็ทำอย่างที่คนอื่นบอกคุณ ถูกไหม?

You're probably thinking, my kid would never sext.

คุณอาจจะเคยคิดว่า ลูกฉันไม่มีทางส่งแชทเรื่องเซ็กซ์

And that's true, your little angel may not be sexting

และนั่นก็ถูก นางฟ้าตัวเล็กๆของคุณ คงไม่ส่งแชทเรื่องเซ็กซ์

because only 33 percent

เพราะว่ามีแค่ 33 เปอร์เซ็นต์

of 16- and 17-year-olds are sexting.

ของเด็กอายุ 16 และ 17 ปี ที่ส่งแชทเรื่องเซ็กซ์

But, sorry, by the time they're older, odds are they will be sexting.

แต่ขอโทษนะ เมื่อเวลาผ่านไปพวกเขาโตขึ้น เขาก็จะส่งแชทเรื่องเซ็กซ์อยู่ดี

Every study I've seen puts the rate above 50 percent for 18- to 24-year-olds.

และทุกงานวิจัย ฉันเห็นว่ามีมากกว่า 50% ของเด็กอายุ 18-24 ปี

And most of the time, nothing goes wrong.

และส่วนใหญ่นั้น ไม่มีอะไรผิดพลาด

People ask me all the time things like, isn't sexting just so dangerous, though?

ทุกคนมักจะถามฉันว่าการแชทเรื่องเซ็กซ์ มันอันตรายไม่ใช่เหรอ หรือว่ายังไง?

It's like you wouldn't leave your wallet on a park bench

มันเหมือนกับที่คุณจะไม่มีทางวาง กระเป๋าตังค์ทิ้งไว้บนม้านั่งที่สวน

and you expect it's going to get stolen if you do that, right?

เพราะคุณคิดว่า มันจะถูกขโมยไป ถ้าคุณทำแบบนั้น ถูกไหม?

Here's how I think about it:

นี่คือสิ่งที่ฉันคิดไว้

sexting is like leaving your wallet at your boyfriend's house.

การแชทเรื่องเซ็กซ์เหมือนกับเวลาที่คุณ วางกระเป๋าตังค์ทิ้งไว้ที่บ้านแฟนหนุ่มของคุณ

If you come back the next day

และถ้าคุณกลับมาในวันต่อไป

and all the money is just gone,

และเงินทั้งหมดแค่หายไป

you really need to dump that guy.

คุณจำเป็นต้องทิ้งผู้ชายคนนั้นจริงๆ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

So instead of criminalizing sexting

ดังนั้นแทนที่จะทำให้ การแชทเรื่องเซ็กซ์เป็นอาชญากรรม

to try to prevent these privacy violations,

เพื่อพยายามปกป้อง การละเมิดความเป็นส่วนตัว

instead we need to make consent central

แทนที่จะอย่างนั้นเราต้องทำให้ การยินยอมนั้นเป็นศูนย์กลาง

to how we think about the circulation of our private information.

ในการที่พวกเราคิดเกี่ยวกับวงจรการไหลเวียน ของข้อมูลส่วนตัวของเรา

Every new media technology raises privacy concerns.

เทคโนโลยีใหม่ในสื่อมีเดียทุกๆ อัน จะนำมาซึ่งประเด็นเรื่องความเป็นส่วนตัว

In fact, in the US the very first major debates about privacy

ความจริงแล้วสหรัฐอเมริกาซึ่งเป็นที่แรก ที่มีการโต้แย้งเรื่องความเป็นส่วนตัว

were in response to technologies that were relatively new at the time.

ที่ตอบโต้ต่อเทคโนโลยี ซึ่งถือเป็นเรื่องใหม่ในยุคนั้น

In the late 1800s, people were worried about cameras,

ในปลายศตวรรษที่ 1800 ผู้คนกังวลเรื่องกล้องถ่ายรูป

which were just suddenly more portable than ever before,

ซึ่งมันเพิ่งถูกพัฒนา ให้พกพาง่ายกว่าเดิม

and newspaper gossip columns.

และเรื่องข่าวซุบซิบในหนังสือพิมพ์

They were worried that the camera would capture information about them,

พวกเขาต่างกังวลว่ากล้องถ่ายรูป จะจับภาพข้อมูลของเขา

take it out of context and widely disseminate it.

บิดเบือนมันอย่างผิดๆ และเผยแพร่มันไปทั่ว

Does this sound familiar?

เรื่องนี้มันฟังดูคุ้นๆไหม?

It's exactly what we're worrying about now with social media and drone cameras,

มันเป็นสิ่งที่เรากำลังกังวลตอนนี้เกี่ยวกับ โซเชียลมีเดียและกล้องโดรน

and, of course, sexting.

และแน่นอนการแชทเรื่องเซ็กซ์

And these fears about technology,

และความกลัวในเทคโนโลยีนี้

they make sense

มันมีเหตุผล

because technologies can amplify and bring out

เพราะว่าเทคโนโลยีนั้น สามารถขยายและนำมาซึ่ง

our worst qualities and behaviors.

นิสัยและสิ่งที่แย่ที่สุดของเราออกมา

But there are solutions.

แต่มันก็มีวิธีแก้ไข

And we've been here before with a dangerous new technology.

เราเคยอยู่จุดนั้นมาก่อนพร้อมกับ เทคโนโลยีใหม่ๆ ที่อันตราย

In 1908, Ford introduced the Model T car.

ในปี 1908 ฟอร์ด ได้สร้างรถต้นแบบ T ขึ้นมา

Traffic fatality rates were rising.

อัตราการตายจาก การจราจรก็พุ่งสูงขึ้น

It was a serious problem -- it looks so safe, right?

มันเป็นปัญหาที่น่าเป็นห่วง มันดูเหมือนจะปลอดภัยใข่มั้ย?

Our first response was to try to change drivers' behavior,

การตอบสนองแรกของเราคือ พยายามเปลี่ยนพฤติกรรมผู้ขับ

so we developed speed limits and enforced them through fines.

ดังนั้นเราจึงพัฒนาระบบจำกัดความเร็ว และบังคับพวกเขาผ่านการปรับค่าปรับ

But over the following decades,

แต่หลังจากเป็นทศวรรษผ่านไป

we started to realize the technology of the car itself is not just neutral.

เราเริ่มตระหนักว่าเทคโนโลยีของรถยนต์ นั้นโดยตัวของมันเองยังไม่เป็นกลางพอ

We could design the car to make it safer.

เราสามารถออกแบบรถ ให้มันปลอดภัยมากขึ้นได้

So in the 1920s, we got shatter-resistant windshields.

ดังนั้นในปี 1920 เรามีกระจกนิรภัย

In the 1950s, seat belts.

ในปี 1950 เข็มขัดนิรภัย

And in the 1990s, airbags.

และในปี 1990 ถุงลมนิรภัย

All three of these areas:

และในสามอย่างนั้น

laws, individuals and industry came together over time

กฏหมาย ตัวบุคคล และอุตสาหกรรมนั้นมาด้วยกัน

to help solve the problem that a new technology causes.

เพื่อที่จะช่วยแก้ปัญหาที่ เกิดจากเทคโนโลยีใหม่ๆ

And we can do the same thing with digital privacy.

และเราสามารถทำแบบเดียวกัน กับเรื่องความเป็นส่วนตัวบนโลกดิจิตอล

Of course, it comes back to consent.

และแน่นอน มันกลับมาที่ เรื่องของความยินยอม

Here's the idea.

นี่คือไอเดีย

Before anyone can distribute your private information,

ก่อนที่ใครก็ตามจะสามารถ เผยแพร่ข้อมูลส่วนตัวของคุณ

they should have to get your permission.

พวกเขาควรจะได้รับอนุญาตจากคุณ

This idea of affirmative consent comes from anti-rape activists

ความคิดเรื่องความยินยอมโดยสมัครใจนั้น มาจากนักเคลื่อนไหวต่อต้านการข่มขืน

who tell us that we need consent for every sexual act.

ซึ่งบอกว่า เราจำเป็นต้องได้รับความสมยอม ในทุกๆขั้นของกิจกรรมทางเพศ

And we have really high standards for consent in a lot of other areas.

และเรามีมาตรฐานที่สูงมาก สำหรับความสมยอมในเรื่องอื่นๆ

Think about having surgery.

ลองคิดถึงการทำศัลยกรรม

Your doctor has to make sure

คุณหมอของคุณต้องทำให้แน่ใจว่า

that you are meaningfully and knowingly consenting to that medical procedure.

คุณต้องเข้าใจและยินยอมจริงๆ ในขั้นตอนของการรักษานั้นๆ

This is not the type of consent like with an iTunes Terms of Service

นี่ไม่ใช่ความยินยอมประเภทเดียวกับ เงื่อนไขและข้อตกลงการใช้งานของ iTunes

where you just scroll to the bottom and you're like, agree, agree, whatever.

ที่คุณแค่เลื่อนๆ ลงมา แล้วก็แค่กด ตกลงๆ แค่นั้น

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

If we think more about consent, we can have better privacy laws.

ถ้าเราคิดเรื่องความยินยอมให้มากขึ้น เราอาจจะมีกฏหมายเรื่องความเป็นส่วนตัวที่ดีขึ้น

Right now, we just don't have that many protections.

ตอนนี้ เราแค่ไม่มีการป้องกันที่มากพอ

If your ex-husband or your ex-wife is a terrible person,

ถ้าสามีเก่าหรือภรรยาเก่าของคุณ เป็นคนที่แย่มากๆ

they can take your nude photos and upload them to a porn site.

เขาก็สามารถเอารูปนู้ดเหล่านั้นไป และอัพโหลดขึ้นไปบนเว็บโป๊

It can be really hard to get those images taken down.

และมันยากมากๆ ที่จะเอารูป ที่อัพขึ้นไปแล้วนั้นออก

And in a lot of states,

และในหลายๆ รัฐ

you're actually better off if you took the images of yourself

จริงๆ แล้วคุณจะยิ่งได้เปรียบ ถ้าคุณถ่ายรูปเหล่านั้นเอง

because then you can file a copyright claim.

เพราะคุณจะถือไฟล์ในฐานะเจ้าของลิขสิทธิ์

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Right now, if someone violates your privacy,

ตอนนี้ ถ้าใครซักคน ละเมิดความเป็นส่วนตัวของคุณ

whether that's an individual or a company or the NSA,

ไม่ว่าจะเป็นบุคคลหรือบริษัท หรือแม้แต่ NSA

you can try filing a lawsuit,

คุณสามารถพยายาม ที่จะฟ้องร้องคดีความ

though you may not be successful

ถึงแม้คุณอาจจะไม่ประสบความสำเร็จ

because many courts assume that digital privacy is just impossible.

เพราะศาลหลายๆที่สันนิษฐานว่า ความเป็นส่วนตัวบนโลกดิจิตอลนั้นเป็นไปไม่ได้

So they're not willing to punish anyone for violating it.

ดังนั้นพวกเขาก็แค่ไม่ได้ พยายามลงโทษคนที่ละเมิดมัน

I still hear people asking me all the time,

ฉันยังได้ยินคนถามฉันตลอดเวลาว่า

isn't a digital image somehow blurring the line between public and private

ไม่ใช่ภาพดิจิตอลหรอกหรือที่เบลอเส้นระหว่าง ความเป็นสาธารณะและส่วนตัวออกไป

because it's digital, right?

เพราะว่ามันเป็นดิจิตอลใช่มั้ยล่ะ?

No! No!

ไม่! ไม่!

Everything digital is not just automatically public.

ทุกอย่างที่เป็นดิจิตอลไม่ได้ถูกโพสท์ ให้เป็นสาธารณะโดยอัตโนมัติ

That doesn't make any sense.

นั่นฟังดูไม่มีเหตุผลเลย

As NYU legal scholar Helen Nissenbaum tells us,

นักกฏหมาย NYU, เฮเลน นิสเสนบัม บอกเราว่า

we have laws and policies and norms

เรามีกฏหมาย นโยบาย และขนบธรรมเนียม

that protect all kinds of information that's private,

ซึ่งปกป้องข้อมูลที่ เป็นส่วนตัวทุกประเภท

and it doesn't make a difference if it's digital or not.

และมันไม่ได้แตกต่างกันที่ว่า มันจะเป็นดิจิตอลหรือไม่

All of your health records are digitized

ประวัติสุขภาพทั้งหมดของคุณ ถูกทำให้เป็นไฟล์ดิจิตอล

but your doctor can't just share them with anyone.

แต่แพทย์ของคุณก็ไม่สามารถ ส่งต่อมันให้กับใครก็ตาม

All of your financial information is held in digital databases,

ข้อมูลทางการเงินของคุณ ถูกเก็บในฐานข้อมูลดิจิตอล

but your credit card company can't just post your purchase history online.

แต่บริษัทบัตรเครดิตของคุณไม่สามารถ โพสท์ประวัติการซื้อขายออนไลน์ของคุณได้

Better laws could help address privacy violations after they happen,

กฏหมายที่ดีขึ้นสามารถช่วยจัดการกับ การละเมิดความเป็นส่วนตัวหลังจากที่เกิดขึ้นแล้ว

but one of the easiest things we can all do is make personal changes

แต่หนึ่งในสิ่งที่ง่ายที่สุดที่พวกเราทำได้ คือทำให้ทุกคนเปลี่ยนพฤติกรรม

to help protect each other's privacy.

เพื่อที่จะช่วยปกป้อง ความเป็นส่วนตัวซึ่งกันและกัน

We're always told that privacy

เราถูกบอกเสมอว่าความเป็นส่วนตัวนั้น

is our own, sole, individual responsibility.

เป็นของเรา เป็นความรับผิดชอบ ของแต่ละบุคคลทั้งสิ้น

We're told, constantly monitor and update your privacy settings.

เราถูกบอกว่าให้คอยดูและอัพเดต การตั้งค่าความเป็นส่วนตัวอย่างสม่ำเสมอ

We're told, never share anything you wouldn't want the entire world to see.

เราถูกบอกว่าอย่าแชร์อะไรก็ตาม ที่คุณไม่ต้องการให้คนทั้งโลกเห็น

This doesn't make sense.

ซึ่งนั่นมันไม่ถูกต้องเลย

Digital media are social environments

สื่อดิจิตอล เป็นสังคมโซเชียล

and we share things with people we trust all day, every day.

และเราแชร์สิ่งต่างๆ กับคนที่เราเชื่อใจมาตลอด ทุกวัน

As Princeton researcher Janet Vertesi argues,

ดังที่นักวิจัยมหาวิทยาลัยพริซ์ตัน เจเน็ต เวอร์เทซี่ กล่าวว่า

our data and our privacy, they're not just personal,

ข้อมูลของเราและความเป็นส่วนตัวของเรา มันไม่ใช่เป็นแค่เรื่องส่วนตัว

they're actually interpersonal.

แต่ความจริงมันเป็นเรื่องระหว่างบุคคล

And so one thing you can do that's really easy

และอย่างหนึ่งที่คุณสามารถทำได้ ซึ่งง่ายมากๆ

is just start asking for permission before you share anyone else's information.

คือการเริ่มขออนุญาตก่อนที่ คุณจะแชร์ข้อมูลของคนอื่น

If you want to post a photo of someone online, ask for permission.

ถ้าคุณอยากจะโพสท์รูปของใคร ซักคนบนโลกออนไลน์ ก็แค่ขออนุญาต

If you want to forward an email thread,

ถ้าคุณอยากจะส่งต่ออีเมล์

ask for permission.

ก็ขอความยินยอม

And if you want to share someone's nude selfie,

และถ้าคุณอยากจะแชร์รูป เปลือยเซลฟี่ของใครซักคน

obviously, ask for permission.

ก็แน่นอน ขออนุญาต

These individual changes can really help us protect each other's privacy,

การเปลี่ยนแปลงของบุคคลเหล่านี้สามารถช่วย ปกป้องความเป็นส่วนตัวซึ่งกันและกันได้จริงๆ

but we need technology companies on board as well.

แต่เราก็ต้องการให้บริษัทเทคโนโลยี เคลื่อนไหวด้วยเช่นกัน

These companies have very little incentive to help protect our privacy

บริษัทเหล่านี้มีแรงจูงใจเพียงเล็กน้อยใน การช่วยปกป้องความเป็นส่วนตัวของเรา

because their business models depend on us sharing everything

เพราะว่าโมเดลธุรกิจของเขาขึ้นอยู่ กับการที่เราแชร์ทุกส่ิงทุกอย่าง

with as many people as possible.

กับใครก็ตามมากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้

Right now, if I send you an image,

และตอนนี้ ถ้าฉันส่งรูปให้คุณ

you can forward that to anyone that you want.

คุณก็สามารถส่งต่อไป ให้ใครก็ได้ที่คุณต้องการ

But what if I got to decide if that image was forwardable or not?

แต่ถ้าฉันตัดสินใจว่ารูปนั้น สามารถส่งต่อได้หรือไม่ได้?

This would tell you, you don't have my permission to send this image out.

สิ่งนี้จะบอกคุณว่า คุณไม่ได้รับอนุญาตให้ส่งรูปนี้ออกไป

We do this kind of thing all the time to protect copyright.

เราทำสิ่งแบบนี้ตลอดเพื่อปกป้องลิขสิทธิ์

If you buy an e-book, you can't just send it out to as many people as you want.

ถ้าคุณซื้ออีบุ๊ค คุณคงไม่สามารถ ส่งไปหาใครก็ได้อย่างที่คุณต้องการ

So why not try this with mobile phones?

แล้วทำไมไม่ลองทำในมือถือดูล่ะ?

What you can do is we can demand that tech companies add these protections

สิ่งที่คุณทำได้คือเราต้องสร้างความต้องการ ให้บริษัทเทคโนโลยีเพิ่มการป้องกันเหล่านี้ขึ้นมา

to our devices and our platforms as the default.

ในอุปกรณ์ของเรา และบน Platform โดยเป็นการตั้งค่าอัตโนมัติ

After all, you can choose the color of your car,

หลังจากนั้น คุณสามารถเลือกสีรถคุณได้

but the airbags are always standard.

แต่ว่าถุงลมนิรภัยก็ยังเป็นมาตรฐาน

If we don't think more about digital privacy and consent,

ถ้าเราไม่คิดให้มากขึ้นในเรื่องของ ความเป็นส่วนตัวบนโลกดิจิตอลกับความสมยอม

there can be serious consequences.

มันสามารถก่อให้เกิดผลลัพธ์ที่ร้ายแรงได้

There was a teenager from Ohio --

มีเด็กวัยรุ่นจากโอไฮโอ

let's call her Jennifer, for the sake of her privacy.

ขอเรียกเธอว่า เจนนิเฟอร์ เพื่อความเป็นส่วนตัวของเธอ

She shared nude photos of herself with her high school boyfriend,

เธอแชร์รูปเปลือยของเธอ กับแฟนหนุ่มวัยมัธยม

thinking she could trust him.

โดยคิดว่าเธอสามารถเชื่อใจเขาได้

Unfortunately, he betrayed her

แต่โชคร้าย เขาทรยศเธอ

and sent her photos around the entire school.

และส่งรูปเธอให้กับคนทั้งโรงเรียน

Jennifer was embarrassed and humiliated,

เจนนิเฟอร์รู้สึกอับอายขายหน้า

but instead of being compassionate, her classmates harassed her.

แต่แทนที่จะเห็นใจเธอ เพื่อนร่วมห้องกลับคุกคามเธอ

They called her a slut and a whore

พวกเขาต่างเรียกเธอว่า กระหรี่ อีตัว

and they made her life miserable.

และพวกเขาทำให้ชีวิตของเธอต้องเลวร้าย

Jennifer started missing school and her grades dropped.

เจนนิเฟอร์เริ่มขาดเรียนและผลการเรียนตก

Ultimately, Jennifer decided to end her own life.

สุดท้ายเจนนิเฟอร์ตัดสินใจที่จะจบชีวิตเธอลง

Jennifer did nothing wrong.

เจนนิเฟอร์ไม่ได้ทำอะไรผิด

All she did was share a nude photo

ทั้งหมดที่เธอทำคือแชร์รูปเปลือย

with someone she thought that she could trust.

กับบางคนที่เธอเชื่อใจมาตลอด

And yet our laws tell her

และยังกฏหมายอีกที่บอกเธอว่า

that she committed a horrible crime equivalent to child pornography.

สิ่งที่เธอทำเป็นอาชญากรรมหนัก พอๆ กับสื่อลามกเด็ก

Our gender norms tell her

นิยามเรื่องเพศของเราบอกเธอ

that by producing this nude image of herself,

ว่าการถ่ายภาพเปลือยตัวเอง

she somehow did the most horrible, shameful thing.

ในทางใดทางหนึ่งเธอ ทำสิ่งที่เป็นเรื่องแย่และน่าละอาย

And when we assume that privacy is impossible in digital media,

เมื่อเราต่างคิดกันไปเองว่าความเป็นส่วนตัว นั้นไม่มีอยู่จริงบนสื่อดิจิตอล

we completely write off and excuse her boyfriend's bad, bad behavior.

เราเอาแต่โทษและโยนความผิดให้กับแฟนของเธอ กับพฤติกรรมแย่ๆของเขา

People are still saying all the time to victims of privacy violations,

ผู้คนก็ยังพูดกันตลอดถึง เหยื่อที่ถูกละเมิดความเป็นส่วนตัวว่า

"What were you thinking?

"เธอคิดอะไรอยู่?

You should have never sent that image."

เธอไม่ควรแม้กระทั่งจะส่งรูปอย่างนั้น"

If you're trying to figure out what to say instead, try this.

ถ้าคุณกำลังคิดว่าแล้ว จะพูดอะไรแทนดี ลองแบบนี้สิ

Imagine you've run into your friend who broke their leg skiing.

ลองจินตนาการว่าคุณไปเจอ กับเพื่อนที่ขาหักตอนเล่นสกี

They took a risk to do something fun, and it didn't end well.

พวกเขาก็เสี่ยงที่จะทำอะไรสนุกๆ และมันก็จบลงไม่ดี

But you're probably not going to be the jerk who says,

และคุณก็ไม่น่าจะกำลังเป็นคนโง่ที่พูดว่า

"Well, I guess you shouldn't have gone skiing then."

"เอาล่ะ ฉันคิดว่าเธอไม่น่าเล่นสกีเลย"

If we think more about consent,

ถ้าเราคิดถึงเรื่องความสมัครใจมากขึ้น

we can see that victims of privacy violations

เราจะเห็นว่าเหยื่อที่ถูก ละเมิดความเป็นส่วนตัวนั้น

deserve our compassion,

สมควรได้รับความเห็นใจของเรา

not criminalization, shaming, harassment or punishment.

ไม่ใช่การถูกกล่าวหาว่าเป็นอาชญากรรม ความน่าละอาย การคุกคามทางเพศ หรือการลงโทษ

We can support victims, and we can prevent some privacy violations

เราสามารถช่วยเหลือเหยื่อและป้องกัน การละเมิดความเป็นส่วนตัวนั้น

by making these legal, individual and technological changes.

โดยการทำให้มันถูกกฏหมาย ทั้งในแง่ของบุคคลและในแง่ของเทคโนโลยี

Because the problem is not sexting, the issue is digital privacy.

เพราะว่าปัญหาไม่ใช่การแชทเรื่องเซ็กซ์ แต่เป็นเรื่องของความเป็นส่วนตัวบนโลกดิจิตอล

And one solution is consent.

และหนึ่งในวิธีแก้ปัญหาคือความยินยอม

So the next time a victim of a privacy violation comes up to you,

ดังนั้นครั้งต่อไป ถ้ามีเหยื่อที่ถูกละเมิด ความเป็นส่วนตัวเข้ามาหาคุณ

instead of blaming them, let's do this instead:

แทนที่จะกล่าวโทษเขา ลองทำแบบนี้แทนสิ

let's shift our ideas about digital privacy,

ลองเปลี่ยนความคิดของเรา เกี่ยวกับความเป็นส่วนตัวบนโลกดิจิตอล

and let's respond with compassion.

และตอบสนองด้วยความเห็นใจของเรา

Thank you.

ขอบคุณค่ะ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)