How to practice safe sexting | Amy Adele Hasinoff

Translator: Babak Azizafshari Reviewer: Vida Talebian

People have been using media to talk about sex for a long time.

مدتهاست مردم برای صحبت درباره سکس از رسانه‌ها استفاده می‌کنند.

Love letters, phone sex, racy Polaroids.

نامه‌های عاشقانه، سکس تلفنی، عکس‌های فوری نیمه برهنه.

There's even a story of a girl who eloped with a man that she met over the telegraph

حتی گفته شده دختری از طریق تلگراف با مردی آشنا شد و گریخت

in 1886.

در سال ١٨٨٦!

Today we have sexting, and I am a sexting expert.

امروزه، پیامک سکسی داریم و من کارشناس پیامک سکسی هستم.

Not an expert sexter.

نه این که خودم این کاره باشم.

Though, I do know what this means -- I think you do too.

مثلاً می‌دانم معنی این چیست، فکر کنم شما هم بدانید.

[it's a penis]

[این یک آلت مرد است]

(Laughter)

(خنده)

I have been studying sexting since the media attention to it began in 2008.

من زمانی مطالعات درباره پیامک سکسی را شروع کردم که رسانه‌ها به آن توجه کردند

I wrote a book on the moral panic about sexting.

کتابی درباره هراس اخلاقی از پیامک سکسی نوشتم.

And here's what I found:

و نتیجه‌اش این که:

most people are worrying about the wrong thing.

نگرانی بیشتر افراد بی‌مورد است.

They're trying to just prevent sexting from happening entirely.

مردم سعی می‌کنند به طور کلی از پیامک سکسی جلوگیری کنند.

But let me ask you this:

اما اجازه دهید این را بپرسم:

پیامک سکسی تا وقتی که با رضایت کامل دو طرف باشد، چه اشکالی دارد؟

As long as it's completely consensual, what's the problem with sexting?

People are into all sorts of things that you may not be into,

مردم ممکن است چیزهایی را دوست داشته باشند که شاید دلخواه شما نباشد،

like blue cheese or cilantro.

مثل پنیر کپک‌آبی یا گشنیز.

(Laughter)

(خنده)

Sexting is certainly risky, like anything that's fun,

پیامک سکسی مطمئناً مخاطره‌آمیز است، مثل همه چیزهای مفرح،

but as long as you're not sending an image to someone who doesn't want to receive it,

اما تا وقتی که عکسی را برای کسی که نمی‌خواهد دریافتش کند، نفرستید،

there's no harm.

ضرری ندارد.

What I do think is a serious problem

به نظرم مسئله جدی وقتی است که

is when people share private images of others

افراد تصاویر خصوصی دیگران را به اشتراک می‌گذارند،

without their permission.

بدون اجازه آنان.

And instead of worrying about sexting,

و به جای نگرانی از پیامک سکسی،

what I think we need to do is think a lot more about digital privacy.

به نظرم ما نیاز داریم بسیار بیشتر به حریم خصوصی دیجیتال فکر کنیم.

The key is consent.

اصل بر رضایت است.

Right now most people are thinking about sexting

این روزها بیشتر افراد وقتی به پیامک سکسی فکر می‌کنند

without really thinking about consent at all.

به هیچ وجه به رضایت فرد توجه نمی‌کنند.

Did you know that we currently criminalize teen sexting?

می‌دانستید که پیامک سکسی در نوجوانان را جرم محسوب می‌کنیم؟

It can be a crime because it counts as child pornography,

ممکن است جرم باشد چون مانند استفاده از تصاویر سکسی اطفال است،

if there's an image of someone under 18,

اگر تصویر مربوط به یک فرد زیر ١٨ باشد،

and it doesn't even matter

و حتی مهم نیست

if they took that image of themselves and shared it willingly.

اگر بچه ها عکس خود را بگیرند و به میل خود به اشتراک بگذارند.

So we end up with this bizarre legal situation

پس با یک وضعیت قانونی عجیب روبرو هستیم

where two 17-year-olds can legally have sex in most US states

که دو فرد ١٧ ساله از نظر قانونی در بیشتر ایالت‌های آمریکا اجازه سکس دارند

but they can't photograph it.

اما نمی‌توانند از آن عکس بگیرند.

Some states have also tried passing sexting misdemeanor laws

برخی ایالت‌ها تلاش کرده‌اند قوانین منع پیام سکسی تصویب کنند

but these laws repeat the same problem

اما این قوانین همان مشکل را دارند

because they still make consensual sexting illegal.

چون همچنان پیامک سکسی دوطرفه را غیرقانونی می‌دانند.

It doesn't make sense

این بی‌معنی است

to try to ban all sexting to try to address privacy violations.

که برای جلوگیری از نقض حریم خصوصی، پیامک سکسی به طور کلی ممنوع شود.

This is kind of like saying,

این مثل آن است که بگوییم

let's solve the problem of date rape by just making dating completely illegal.

برای حل مشکل تجاوز به دخترها، روابط پسر و دختر کلاً غیرقانونی شود.

Most teens don't get arrested for sexting, but can you guess who does?

بیشتر نوجوانان برای پیامک سکسی بازداشت نمی‌شوند، اما حدس بزنید چه کسانی می‌شوند؟

It's often teens who are disliked by their partner's parents.

اغلب نوجوانانی هستند که والدین طرفِ مقابلشان از آنان خوششان نیامده است.

And this can be because of class bias, racism or homophobia.

و این می‌تواند به دلیل سوگیری طبقاتی، نژادپرستی، یا هراس از همجنس‌گرایی باشد.

Most prosecutors are, of course, smart enough

البته بیشتر دادستان‌ها آنقدر باهوش هستند

not to use child pornography charges against teenagers, but some do.

که اتهام پورنوگرافی کودک را به نوجوانان وارد نکنند، ولی برخی می‌کنند.

According to researchers at the University of New Hampshire

به نظر محققین دانشگاه نیوهمپ‌شایر

هفت درصد بازداشت‌ها به جرم پورنوگرافی کودک، نوجوانانی هستند

seven percent of all child pornography possession arrests are teens,

sexting consensually with other teens.

که با نوجوانان دیگربا کمال رضایت پیامک سکسی رد و بدل می‌کردند.

Child pornography is a serious crime,

پورنوگرافی کودک یک جرم جدی است،

but it's just not the same thing as teen sexting.

اما به‌هیچ‌وجه همان پیامک سکسی نوجوانان نیست.

Parents and educators are also responding to sexting

والدین و معلمین نیز در واکنش به پیامک سکسی

without really thinking too much about consent.

موضوع رضایت را جدی نمی‌گیرند.

Their message to teens is often: just don't do it.

اغلب پیام آنان به نوجوانان این است که: این کار را نکن. همین و بس.

And I totally get it -- there are serious legal risks

و من کاملاً درکش می کنم، خطرات قانونی جدی دارد

and of course, that potential for privacy violations.

و البته، آن احتمال بالقوه نقض حریم خصوصی.

And when you were a teen,

و وقتی یک نوجوان بودید،

I'm sure you did exactly as you were told, right?

مطمئنم دقیقاً همان کاری را می‌کردید که به شما گفته می‌شد، درست است؟

You're probably thinking, my kid would never sext.

احتمالاً فکر می‌کنید فرزند من هرگز اهل پیامک سکسی نیست.

And that's true, your little angel may not be sexting

و این درست است، فرشته کوچک شما احتمالاً اهل پیامک سکسی نیست

because only 33 percent

چون تنها ٣٣ درصد

of 16- and 17-year-olds are sexting.

از ١٦ و ١٧ ساله‌ها پیامک سکسی رد و بدل می‌کنند.

But, sorry, by the time they're older, odds are they will be sexting.

اما متأسفانه با افزایش سن، احتمال پیامک سکسی بیشتر می‌شود.

Every study I've seen puts the rate above 50 percent for 18- to 24-year-olds.

مطالعات میزان آن در ١٨ تا ٢٤ساله‌ها را بالای٥٠ درصد می‌دانند.

And most of the time, nothing goes wrong.

و بیشتر مواقع، اتفاق بدی نمی‌افتد.

People ask me all the time things like, isn't sexting just so dangerous, though?

مردم همیشه از من می‌پرسند، مثلاً پیامک جنسی خطرناک نیست؟

مثل این است که کیف پول خود را روی نیمکتی در پارک جا نمی‌گذارید

It's like you wouldn't leave your wallet on a park bench

and you expect it's going to get stolen if you do that, right?

و اگر این کار را بکنید انتظار دارید به سرقت برود، درست است؟

Here's how I think about it:

من درباره‌اش اینطور فکر می‌کنم:

sexting is like leaving your wallet at your boyfriend's house.

پیامک جنسی مثل این است که کیف پول خود را در خانه دوست پسرتان جا بگذارید.

If you come back the next day

اگر روز بعد بازگردید

and all the money is just gone,

و همه پول رفته باشد،

you really need to dump that guy.

واقعاً باید باهاش بِهم بزنید.

(Laughter)

(خنده)

So instead of criminalizing sexting

پس به جای این که پیامک سکسی را جرم تلقی کنیم

to try to prevent these privacy violations,

برای این که از نقض حریم خصوصی پیشگیری کنیم،

instead we need to make consent central

به جای آن باید در نحوه تفکر

درباره جریان اطلاعات خصوصی خود روی موضوع رضایت متمرکز شویم.

to how we think about the circulation of our private information.

Every new media technology raises privacy concerns.

هر فناوری جدیدی در رسانه منجر به نگرانی از حریم خصوصی می‌شود.

In fact, in the US the very first major debates about privacy

در واقع، اولین بحث‌ها درباره حریم خصوصی در ایالات متحده

were in response to technologies that were relatively new at the time.

در پاسخ به فناوری‌هایی بود که در زمان خود نسبتاً جدید بودند.

In the late 1800s, people were worried about cameras,

در اواخر دهه ١٨٠٠، مردم نگران دوربین بودند،

which were just suddenly more portable than ever before,

که ناگهان بیشتر از قبل قابل حمل شده بود،

and newspaper gossip columns.

و ستون‌های شایعات در روزنامه‌ها.

They were worried that the camera would capture information about them,

آنها نگران بودند که دوربین‌ها اطلاعاتی درباره‌شان ثبت کنند،

take it out of context and widely disseminate it.

و بدون هیچ توضیحی برای عموم پخش کنند.

Does this sound familiar?

آیا این آشنا به نظر می‌رسد؟

It's exactly what we're worrying about now with social media and drone cameras,

این دقیقاً همان چیزی است که امروز با رسانه‌های اجتماعی و دوربین‌های پهپاد،

and, of course, sexting.

و البته پیامک سکسی نگرانش هستیم.

And these fears about technology,

و این ترس از فناوری،

they make sense

منطقی است،

because technologies can amplify and bring out

چون فناوری می‌تواند

بدترین ویژگی‌ها و رفتارهای ما را بزرگنمایی و آشکار کند.

our worst qualities and behaviors.

But there are solutions.

اما راه حل‌هایی وجود دارد.

And we've been here before with a dangerous new technology.

و ما اکنون یک فناوری جدید خطرناک داریم.

In 1908, Ford introduced the Model T car.

فورد در سال ١٩٠٨ خودرو مدل تی را معرفی کرد.

Traffic fatality rates were rising.

آمار تلفات جاده‌ای در حال افزایش بود.

It was a serious problem -- it looks so safe, right?

این یک مسئله جدی بود، کاملاً بی‌خطر به نظر می‌رسد، درست است؟

Our first response was to try to change drivers' behavior,

اولین پاسخ ما تلاش برای تغییر رفتار رانندگان بود،

so we developed speed limits and enforced them through fines.

پس محدوده سرعت گذاشتیم و برای آن جریمه تعیین کردیم.

But over the following decades,

اما در طی دهه‌های بعدی،

we started to realize the technology of the car itself is not just neutral.

متوجه شدیم حتی خود فناوری خودرو هم خنثی نیست.

We could design the car to make it safer.

می‌توانستیم خودرو را طوری طراحی کنیم که ایمن‌تر باشد.

So in the 1920s, we got shatter-resistant windshields.

پس در دهه ١٩٢٠، شیشه لیمینت (ضد خرد شدن) را ساختیم.

In the 1950s, seat belts.

در دهه ١٩٥٠، کمربند ایمنی.

And in the 1990s, airbags.

و در دهه ١٩٩٠، کیسه هوا.

All three of these areas:

هر یک از این سه حیطه:

laws, individuals and industry came together over time

قانون، فرد، و صنعت در طی زمان کنارهم آمدند

to help solve the problem that a new technology causes.

تا به حل مسئله ای کمک کنند که یک فناوری جدید ایجاد می‌کند.

And we can do the same thing with digital privacy.

و ما همین کار را می‌توانیم با حریم خصوصی در فضای دیجیتال انجام دهیم.

Of course, it comes back to consent.

البته، به رضایت بازمی‌گردد.

Here's the idea.

ایده این است،

Before anyone can distribute your private information,

پیش از این که کسی بتواند اطلاعات خصوصی شما را پخش کند،

they should have to get your permission.

باید اجازه شما را داشته باشد.

This idea of affirmative consent comes from anti-rape activists

این ایده رضایت آگاهانه از فعالان علیه تجاوز جنسی می‌آید

who tell us that we need consent for every sexual act.

که به ما می‌گویند برای هر عمل جنسی رضایت لازم است.

And we have really high standards for consent in a lot of other areas.

و ما استانداردهای واقعاً بالایی برای رضایت در بسیاری از حیطه‌های دیگر داریم.

Think about having surgery.

به جراحی فکر کنید.

Your doctor has to make sure

پزشک شما باید مطمئن شود

that you are meaningfully and knowingly consenting to that medical procedure.

شما آگاهانه و عامدانه برای جراحی راضی هستید.

This is not the type of consent like with an iTunes Terms of Service

این از آن رضایت‌هایی نیست که مثلاً هنگام پذیرش شرایط اپل آی‌تیونز اخذ می‌شود

where you just scroll to the bottom and you're like, agree, agree, whatever.

که فقط کافی است به پایین صفحه بروید و با یک تیک بگویید موافقم، موافقم، هرچه.

(Laughter)

(خنده)

If we think more about consent, we can have better privacy laws.

اگر بیشتر درباره رضایت فکر کنیم، می‌توانیم قوانین بهتری برای حریم خصوصی وضع کنیم.

Right now, we just don't have that many protections.

در حال حاضر، محافظت چندانی نداریم.

If your ex-husband or your ex-wife is a terrible person,

اگر همسر قبلی شما شخص بدی باشد،

they can take your nude photos and upload them to a porn site.

می‌تواند عکس لخت شما را بردارد و در یک سایت پورن بگذارد.

It can be really hard to get those images taken down.

برداشتن عکس‌هایتان از این سایت‌ها می‌تواند واقعاً سخت باشد.

And in a lot of states,

و در بسیاری از ایالت‌ها،

you're actually better off if you took the images of yourself

اگر از خودتان عکس بگیرید وضعتان خوب خواهد شد

because then you can file a copyright claim.

چون می‌توانید ادعای کپی‌رایت کنید.

(Laughter)

(خنده)

Right now, if someone violates your privacy,

در حال حاضر اگر کسی حریم خصوصی شما را نقض کند،

whether that's an individual or a company or the NSA,

چه یک فرد باشد یا یک شرکت یا آژانس امنیت ملی،

you can try filing a lawsuit,

می‌توانید علیه او شکایت کنید،

though you may not be successful

هرچند ممکن است موفق نشوید،

because many courts assume that digital privacy is just impossible.

چون بسیاری از دادگاه‌ها حفظ حریم خصوصی دیجیتال را ناممکن می‌دانند.

So they're not willing to punish anyone for violating it.

پس تمایل ندارند کسی را به دلیل نقض آن مجازات کنند.

I still hear people asking me all the time,

هنوز می‌شنوم مدام از من می‌پرسند،

isn't a digital image somehow blurring the line between public and private

آیا یک تصویر دیجیتال باعث ابهام در حد فاصل عمومی و خصوصی نشده

because it's digital, right?

چون دیجیتال است، درست است؟

No! No!

نه! نه!

Everything digital is not just automatically public.

هر چیز دیجیتال خود به خود عمومی نیست.

That doesn't make any sense.

این بی‌معنی است.

As NYU legal scholar Helen Nissenbaum tells us,

به قول حقوقدان دانشگاه نیویورک،

we have laws and policies and norms

ما قوانین، سیاست‌ها و الگوهایی داریم

that protect all kinds of information that's private,

که از هر نوع اطلاعات خصوصی حفاظت می‌کند،

and it doesn't make a difference if it's digital or not.

و فرقی نمی‌کند دیجیتال باشد یا نه.

All of your health records are digitized

همه پرونده‌های سلامت شما دیجیتال هستند

but your doctor can't just share them with anyone.

اما پزشک شما نمی‌تواند آن ها را با کسی به اشتراک بگذارد.

All of your financial information is held in digital databases,

همه اطلاعات مالی شما در پایگاه داده‌های دیجیتال نگهداری می‌شود،

but your credit card company can't just post your purchase history online.

اما شرکت کارت اعتباری شما نمی‌تواند سوابق خرید شما را منتشر کند.

Better laws could help address privacy violations after they happen,

قوانین بهتر می‌تواند به موارد نقض حریم خصوصی پس از وقوع رسیدگی کند،

but one of the easiest things we can all do is make personal changes

اما یکی از ساده‌ترین چیزهایی که همه می‌توانیم انجام دهیم این است که

to help protect each other's privacy.

برای کمک به حفظ حریم خصوصی یکدیگر تغییرات شخصی اعمال کنیم.

We're always told that privacy

همیشه به ما گفته شده حریم خصوصی

is our own, sole, individual responsibility.

مسئولیت فردی و شخصی خود ماست.

We're told, constantly monitor and update your privacy settings.

به ما گفته شده تنظیمات حریم خصوصی خود را پیوسته پایش و به‌روزرسانی کنیم.

We're told, never share anything you wouldn't want the entire world to see.

به ما گفته شده هرگز چیزی را که نمی‌خواهیم همه دنیا ببیند، با کسی به اشتراک نگذاریم.

This doesn't make sense.

این معنی ندارد.

Digital media are social environments

رسانه‌های دیجیتال محیط‌های اجتماعی هستند

and we share things with people we trust all day, every day.

و ما در تمام طول روز و هر روز چیزهایی را با افراد قابل اعتماد به اشتراک می‌گذاریم.

As Princeton researcher Janet Vertesi argues,

به قول جنت ورتسی، محقق پرینستون،

our data and our privacy, they're not just personal,

داده‌ها و حریم خصوصی ما، واقعاً خصوصی نیستند،

they're actually interpersonal.

در واقع بین فردی هستند.

And so one thing you can do that's really easy

و بنابراین می‌توانید کاری کنید که واقعاً ساده است،

is just start asking for permission before you share anyone else's information.

کافی است پیش از به اشتراک گذاشتن اطلاعات دیگران اجازه بگیرید.

If you want to post a photo of someone online, ask for permission.

اگر می‌خواهید عکس کسی را روی اینترنت منتشر کنید، اجازه بگیرید.

If you want to forward an email thread,

اگر می‌خواهید ایمیلی را فوروارد کنید،

ask for permission.

اجازه بگیرید.

And if you want to share someone's nude selfie,

و اگر می‌خواهید سلفی لخت کسی را به اشتراک بگذارید،

obviously, ask for permission.

روشن است که باید اجازه بگیرید.

These individual changes can really help us protect each other's privacy,

این تغییرات شخصی، می‌تواند واقعاً به ما در حفظ حریم خصوصی یکدیگر کمک کند،

but we need technology companies on board as well.

اما لازم است شرکت‌های فناوری هم وارد میدان شوند.

These companies have very little incentive to help protect our privacy

این شرکت‌ها انگیزه بسیار کمی برای کمک به حفظ حریم خصوصی ما دارند،

because their business models depend on us sharing everything

چون الگوی تجاری آن‌ها وابسته به اشتراک‌گذاری همه چیز

with as many people as possible.

با بیشترین فرد ممکن توسط ماست.

Right now, if I send you an image,

همین حالا، اگر من عکسی را به شما بفرستم،

you can forward that to anyone that you want.

شما می‌توانید آن را به هر کسی که می‌خواهید فوروارد کنید.

But what if I got to decide if that image was forwardable or not?

اما چه می‌شود اگر من بتوانم تصمیم بگیرم آن عکس قابل فوروارد باشد یا نه؟

This would tell you, you don't have my permission to send this image out.

این به شما خواهد گفت اجازه ندارید این عکس را پخش کنید.

We do this kind of thing all the time to protect copyright.

این کار را همیشه برای حفظ کپی رایت انجام می‌دهیم.

If you buy an e-book, you can't just send it out to as many people as you want.

اگر یک کتاب الکترونیک بخرید، نمی‌توانید آن را پخش کنید.

So why not try this with mobile phones?

پس چرا این کار را با گوشی‌های همراه امتحان نکنیم؟

What you can do is we can demand that tech companies add these protections

کاری که می‌توانیم بکنیم این است که از شرکت‌های فناوری بخواهیم این گزینه را

to our devices and our platforms as the default.

به ابزارها و نرم افزارهای ما به شکل پیش فرض اضافه کنند.

After all, you can choose the color of your car,

به هرحال، شما می‌توانید رنگ خودروی خود را انتخاب کنید،

but the airbags are always standard.

اما کیسه هوا همیشه یکسان است.

If we don't think more about digital privacy and consent,

اگر درباره حریم خصوصی دیجیتال و رضایت بیشتر فکر کنید،

there can be serious consequences.

می‌تواند پیامدها جدی باشد.

There was a teenager from Ohio --

یک نوجوان از اوهایو بود،

let's call her Jennifer, for the sake of her privacy.

که برای حفظ حریم خصوصی‌اش اجازه دهید او را جنیفر صدا کنیم.

She shared nude photos of herself with her high school boyfriend,

او عکس‌های لخت خود را با دوست پسرش در دبیرستان به اشتراک گذاشت،

thinking she could trust him.

فکر می‌کرد می‌تواند به او اعتماد کند.

Unfortunately, he betrayed her

متاسفانه، او به جنیفر خیانت کرد

and sent her photos around the entire school.

و عکس‌های او را در کل مدرسه پخش کرد.

Jennifer was embarrassed and humiliated,

جنیفر تحقیر و شرمنده شده،

but instead of being compassionate, her classmates harassed her.

اما هم‌کلاسی‌هایش به جای هم دردی، او را مورد آزار قرار دادند.

They called her a slut and a whore

آنان او را فاحشه و هرزه نامیدند

and they made her life miserable.

و زندگی‌اش را تباه کردند.

Jennifer started missing school and her grades dropped.

جنیفر شروع به غیبت از مدرسه کرد و نمرات او افت کرد.

Ultimately, Jennifer decided to end her own life.

در نهایت، جنیفر تصمبم گرفت به زندگی خود خاتمه دهد.

Jennifer did nothing wrong.

جنیفر بی‌گناه بود.

All she did was share a nude photo

تنها گناه او به اشتراک گذاشتن یک عکس لخت

with someone she thought that she could trust.

با فردی بود که فکر می‌کرد می‌تواند به او اعتماد کند.

And yet our laws tell her

اما البته قوانین ما به او می‌گوید

that she committed a horrible crime equivalent to child pornography.

که جرم وحشتناکی مرتکب شده که معادل پورنوگرافی کودک است.

Our gender norms tell her

الگوهای جنسی ما به او می‌گوید

that by producing this nude image of herself,

که با تولید این عکس لخت از خود،

she somehow did the most horrible, shameful thing.

او عملاً وحشتناک‌ترین و شرم‌آورترین کار را انجام داده است.

And when we assume that privacy is impossible in digital media,

و اگر فرض کنیم حریم خصوصی در محیط دیجیتال ناممکن است،

we completely write off and excuse her boyfriend's bad, bad behavior.

کاملاً کوتاه آمده و رفتار بد دوست‌پسرش را توجیه کرده‌ایم.

People are still saying all the time to victims of privacy violations,

مردم همچنان به قربانیان نقض حریم خصوصی پیوسته می‌گویند،

"What were you thinking?

"چه فکر می‌کردی؟

You should have never sent that image."

هرگز نباید آن عکس را می‌فرستادی."

If you're trying to figure out what to say instead, try this.

اگر فکر می‌کنید پس به جای آن چه بگویید، این را امتحان کنید.

Imagine you've run into your friend who broke their leg skiing.

تصور کنید به دوست خود بر می‌خورید که پایش در اسکی شکسته است.

They took a risk to do something fun, and it didn't end well.

او می‌خواسته تفریح کند، و پایان خوشی نداشته.

But you're probably not going to be the jerk who says,

اما شما احتمالاً مثل احمق‌ها نخواهید گفت،

"Well, I guess you shouldn't have gone skiing then."

"خب، به نظرم نباید به اسکی می‌رفتی."

If we think more about consent,

اگر بیشتر درباره رضایت فکر کنیم،

we can see that victims of privacy violations

خواهیم دید قربانیان نقض حریم خصوصی

deserve our compassion,

مستحق هم‌دردی ما هستند،

not criminalization, shaming, harassment or punishment.

نه جرم‌انگاری، شرمندگی، آزار یا تنبیه.

We can support victims, and we can prevent some privacy violations

می‌توانیم از قربانیان حمایت کنیم و مانع هرنوع نقض حریم خصوصی شویم

by making these legal, individual and technological changes.

با ایجاد این تغییرات قانونی، فردی و فناورانه.

Because the problem is not sexting, the issue is digital privacy.

چون مسئله پیامک سکسی نیست، موضوع حریم خصوصی دیجیتال است.

And one solution is consent.

و یک راه حل آن رضایت است.

So the next time a victim of a privacy violation comes up to you,

پس دفعه بعد که با یک قربانی نقض حریم خصوصی روبرو شدید،

instead of blaming them, let's do this instead:

به جای سرزنش او، بیایید این کار را انجام دهیم.

let's shift our ideas about digital privacy,

بیایید ایده‌های خود را درباره حریم خصوصی تغییر دهیم.

and let's respond with compassion.

و بیایید با هم‌دردی پاسخ دهیم.

Thank you.

سپاسگزارم.

(Applause)

(تشویق)