How the arts help homeless youth heal and build | Malika Whitley

Translator: Sritala Dhanasarnsombut Reviewer: Kelwalin Dhanasarnsombut

Don't you love a good nap?

คุณไม่ชอบการงีบหลับหรอ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Just stealing away that small block of time

ขโมยเศษเสี้ยวเล็ก ๆ ของเวลา

to curl up on your couch for that sweet moment of escape.

นอนขดบนโซฟาเพื่อหลบ อยู่ในช่วงเวลาแสนหวาน

It's one of my favorite things,

เป็นหนึ่งในเรื่องโปรดฉันเลย

but something I took for granted

แต่ฉันละเลยคุณค่าบางอย่างไป

before I began experiencing homelessness as a teenager.

ก่อนที่ฉันจะเผชิญกับภาวะไร้บ้าน ในช่วงวัยรุ่น

The ability to take a nap is only reserved for stability and sureness,

ความสามารถในการงีบหลับสงวนไว้ซึ่ง ความมั่นคงและแน่นอนเท่านั้น

something you can't find

เป็นสิ่งซึ่งคุณหาไม่ได้

when you're carrying everything you own in your book bag

ในยามที่คุณแบกทุกสิ่งที่คุณมี ไว้ในกระเป๋าหนังสือ

and carefully counting the amount of time you're allowed to sit in any given place

และคอยนับเวลาอย่างระมัดระวัง ไม่ให้เกินกำหนดเวลานั่งในที่นั้น

before being asked to leave.

ก่อนที่คุณจะโดนไล่

I grew up in Atlanta, Georgia,

ฉันโตในแอตแลนตา จอร์เจีย

bouncing from house to house

ย้ายไปบ้านนู้นที นี้ที

with a loving, close-knit family

ตามแต่ครอบครัวจะเมตตา

as we struggled to find stability

พวกเราที่ขัดสนความมั่นคง

in our finances.

ทางการเงิน

But when my mom temporarily lost herself to mania

เมื่อแม่ของฉันหลุด เข้าสู่ห้วงไร้สติชั่วคราว

and when that mania chose me as its primary scapegoat

และความบ้านั่นเลือกฉัน เป็นแพะรับบาปแบบถาวร

through both emotional and physical abuse,

ผ่านการทำร้ายทั้งจิตใจและร่างกาย

I fled for my safety.

ฉันหนี เพื่อหาความปลอดภัย

I had come to the conclusion that homelessness was safer for me

ฉันจึงได้ข้อสรุปว่าการเป็น ผู้ไร้บ้านคงปลอดภัยกว่า

than being at home.

การมีบ้านอยู่

I was 16.

ตอนนั้นฉันอายุ 16

During my homelessness, I joined Atlanta's 3,300 homeless youth

ขณะที่เป็นผู้ไร้บ้าน หนึ่งในวัยรุ่นไร้บ้าน 3,300 คนของแอตแลนตา

in feeling uncared for,

ในความรู้สึกไม่ได้รับการดูแล

left out and invisible each night.

ถูกทอดทิ้ง และไร้ตัวตนในแค่ละคืน

There wasn't and still is not any place

ตอนนั้น ไม่มีที่ไหนเลย

for a homeless minor to walk off the street

นอกเหนือจากข้างถนนที่เหล่าคนไร้บ้าน

to access a bed.

จะเข้าไปนอนพักได้

I realized that most people thought of homelessness

ฉันได้รู้ว่าคนทั่วไปคิดว่า คนไร้บ้านนั้นเป็นคน

as some kind of lazy, drug-induced squalor and inconvenience,

ขี้เกียจ ติดยา ยากไร้

but that didn't represent my book bag full of clothes and schoolbooks,

ซึ่งนั่นไม่ได้เหมือนกับในกระเป๋าหนังสือ ที่เต็มไปด้วยเสื้อผ้า หนังสือเรียน

or my A+ grade point average.

หรือเกรดเฉลี่ย A เกือบทุกวิชาของฉันเลย

I would sit on my favorite bench downtown

ฉันมักชอบนั่งม้านั่งตัวโปรด

and watch as the hours passed by

และมองชั่วโมงที่ผ่านเลยไป

until I could sneak in a few hours of sleep

จนฉันสามารถแอบงีบ สองสามชั่วโมง

on couches, in cars,

บนโซฟา ในรถ

in buildings or in storage units.

ตามตึก หรือโกดังต่าง ๆ

I, like thousands of other homeless youth, disappeared into the shadows of the city

ฉันก็เหมือนกับวัยรุ่นไร้บ้านอื่น ๆ ที่ซ่อนในเงามืดของเมือง

while the whole world kept spinning

ในขณะที่โลกหมุนไป

as if nothing at all had gone terribly wrong.

เหมือนไม่เคยมีเรื่องร้ายใด ๆ เกิดขึ้นเลย

The invisibility alone almost completely broke my spirit.

การล่องหนเพียงอย่างเดียว เกือบทำให้วิญญาณฉันแตกหัก

But when I had nothing else, I had the arts,

แต่ในขณะที่ฉันไม่มีอะไรเลย ฉันยังมีศิลปะ

something that didn't demand

สิ่งซึ้งไม่เรียกร้อง

material wealth from me in exchange for refuge.

วัตถุหรูหราจากฉัน เป็นการแลกเปลี่ยนเพื่อหลบซ่อน

A few hours of singing, writing poetry

เพียงสอง สามชั่วโมงของการร้อง แต่งกลอน

or saving up enough money

หรือเก็บเงินได้พอ

to disappear into another world at a play

หายไปในอีกโลก

kept me going and jolting me back to life when I felt at my lowest.

ทำให้ฉันสามารถเดินต่อ ในช่วงเวลาที่ตกต่ำได้

I would go to church services on Wednesday evenings

ฉันสามารถไปโบสถ์ช่วงเย็นวันพุธ

and, desperate for the relief the arts gave me,

และโหยหาการบรรเทาที่ศิลปะให้ฉันได้

I would go a few hours early,

ฉันสามารถไปก่อนเวลา

slip downstairs

ไถลลงบันได

and into a part of the world where the only thing that mattered

และพุ่งสู่ส่วนของโลกที่ สิ่งเดียวที่สำคัญคือ

was whether or not I could hit the right note in the song

ฉันสามารถฮิทโน้ต ดนตรีได้ถูกหรือไม่

I was perfecting that week.

ซึ่งฉันทำได้ในหนึ่งสัปดาห์

I would sing for hours.

ฉันจะร้องเพลงเป็นชั่วโมง ๆ

It gave me so much strength to give myself permission

มันให้ความเข้มแข็งกับฉันและทำให้ฉัน

to just block it all out and sing.

ตัดขาดทุกสิ่ง แล้วร้อง

Five years later, I started my organization, ChopArt,

ห้าปีต่อมา ฉันเริ่มองค์กร ช็อปอาร์ต

which is a multidisciplinary arts organization for homeless minors.

องค์กรสหศิลปะ เพื่อเด็กถูกทอดทิ้ง

ChopArt uses the arts as a tool for trauma recovery

ช็อปอาร์ตใช้ศศิลปะเป็น เครื่องมือเยียวยาความเศร้า

by taking what we know about building community

โดยการใช้ความรู้ที่เรามี เกี่ยวกับการสร้างชุมชม

and restoring dignity

กู้คืนเกียรติ

and applying that to the creative process.

และนำมาใช้เป็นแนวทางสร้างสรรค์

ChopArt is headquartered in Atlanta, Georgia,

ช็อปอาร์ตมีสำนักงานใหญ่ในแอตแลนตา จอร์เจีย

with additional programs in Hyderabad, India, and Accra, Ghana,

และโปรแกรมเสริมใน ไฮเดอร์แบด อินเดีย และแอคครา กาน่า

and since our start in 2010,

ก่อตั้งตั้งแต่ปี ค.ศ. 2010

we've served over 40,000 teens worldwide.

ดูแลเด็กทั่วโลกกว่า 40,000 คน

Our teens take refuge

เยาวชนของเราลี้หลับ

in the transformative elements of the arts,

เพื่อปรับเปลี่ยนในงานอาร์ต

and they depend on the safe space ChopArt provides for them to do that.

และพวกเขาพึ่งพื้นที่ปลอดภัย ที่ช็อปอาร์ตจัดไว้ให้

An often invisible population uses the arts to step into their light,

บ่อยครั้งที่คนล่องหนเหล่านี้ ใช้ศิลปะเพื่อแสดงตัวในที่สว่าง

but that journey out of invisibility is not an easy one.

แต่หนทางออกจากการล่องหน นั้นไม่ง่ายเลย

We have a sibling pair, Jeremy and Kelly,

เรามีพี่น้องคู่นึง เจอรามี และเคลลี่

who have been with our program for over three years.

ที่เข้าร่วมโปรแกรมของเรา มากว่าสามปีแล้ว

They come to the ChopArt classes every Wednesday evening.

ทั้งสองมาห้องเรียนของช็อปอาร์ต ทุกวันพุธบ่าย

But about a year ago,

แต่ประมาณหนึ่งปีที่แล้ว

Jeremy and Kelly witnessed their mom seize and die right in front of them.

เจอรามี และแคลลี่ได้เห็นคุณแม่ ของพวกเขาถูกจับและตายต่อหน้า

They watched as the paramedics failed to revive her.

พวกเขาเฝ้ามองในขณะที่ ทีมแพทย์ล้มเหลว

They cried as their father

พวกเขาร้องไห้ตอนที่

signed over temporary custody to their ChopArt mentor, Erin,

พ่อเซ็นให้เอริน เมนเตอร์ของช็อปอาร์ต เป็นผู้ปกครองชั่วคราว

without even allowing them to take an extra pair of clothes on their way out.

โดยไม่ได้อนุญาตให้พวกเขา เอาเสื้อผ้าติดตัวตอนออกด้วยซ้ำ

This series of events broke my heart,

เหตุการณ์นี้ทำฉันใจสลายมาก

but Jeremy and Kelly's faith and resolve in ChopArt

แต่ความศรัทธาของเจอรามีและเคลลี่ แก้ไขได้ ณ ที่ช็อปอาร์ต

is what keeps me grounded in this work.

นี่คือสิ่งที่ฉันยึดมั่นในงานนี้

Kelly calling Erin in her lowest moment,

เคลลี่โทรหาเอรินในช่วงที่เธอตกต่ำ

knowing that Erin would do whatever she could

เพราะรู้ว่าเอรินจะทำทุกอย่างเพื่อช่วยเธอ

to make them feel loved and cared for,

ให้รู้สึกว่าเธอได้รับความรักและการเอาใจใส่

is proof to me that by using the arts as the entry point,

นี่คือสิ่งที่เห็นชัดสำหรับฉันว่า การใช้ศิลปะเป็นต้นทาง

we can heal and build our homeless youth population.

สามารถรักษา และสร้าง ให้เด็กไร้บ้านได้

And we continue to build.

พวกเรายังคงสร้างต่อไป

We build with Devin,

พวกเราสร้างเดวิน

who became homeless with his family

ที่เป็นเขาและครอบครัวเป็นคนไร้บ้าน

when his mom had to choose between medical bills or the rent.

เมื่อแม่ของเขาต้องเลือกระหว่าง ค่ายากับค่าเช่าบ้าน

He discovered his love of painting through ChopArt.

เขาค้นพบความรักในการวาดภาพ ผ่านองค์กร ช็อปอาร์ต

We build with Liz,

พวกเราสร้างลิซ

who has been on the streets most of her teenage years

ผู้ใช้ชีวิตวัยรุ่นส่วนใหญ่บนถนน

but turns to music to return to herself

แต่เธอหันมาพึ่งดนตรี

when her traumas feel too heavy for her young shoulders.

ในเวลาที่เธอเศร้าเกินกว่าที่เธอจะรับไหว

We build for Maria,

เราสร้างมาเรีย

who uses poetry to heal

ที่เยียวยาด้วยบทกลอน

after her grandfather died in the van

หลังจากคุณปู่ของเธอเสียชีวิตในรถตู้

she's living in with the rest of her family.

เธอใช้ชีวิตกับครอบครัวของเธอ

And so to the youth out there experiencing homelessness,

และเยาวชนอื่น ๆ ข้างนอก ที่ต้องเป็นคนไร้บ้าน

let me tell you,

ฉันอยากบอกพวกเธอว่า

you have the power to build within you.

เธอมีอำนาจที่จะสร้างอยู่ภายใน

You have a voice through the arts

เธอมีเสียงของเธอผ่านศิลปะ

that doesn't judge what you've been through.

ที่จะไม่ตัดสินว่าเธอผ่านอะไรมาบ้าง

So never stop fighting to stand in your light

ดังนั้น อย่างหยุดสู้ และหยัดยืนในแสงของตัวเอง

because even in your darkest times,

เพราะแม้แต่ในเวลาที่มืดมิด

we see you.

พวกเราเห็นเธอ

Thank you.

ขอบคุณค่ะ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)