How the arts help homeless youth heal and build | Malika Whitley

Translator: hassan qodusi Reviewer: sadegh zabihi

Don't you love a good nap?

شما یک چرت کوتاه را دوست ندارید؟

(Laughter)

(خنده)

Just stealing away that small block of time

اینکه تکه کوچکی از زمان را بدزدید

to curl up on your couch for that sweet moment of escape.

تا در آن لحظه شیرین فراغت روی کاناپه‌تان دراز بکشید.

It's one of my favorite things,

این یکی از چیزهای مورد علاقه‌ام است،

but something I took for granted

ولی قبل از اینکه در نوجوانی خانه به دوشی را تجربه کنم

before I began experiencing homelessness as a teenager.

قدرش را نمی‌دانستم.

The ability to take a nap is only reserved for stability and sureness,

توانایی چرت زدن، تنها ناظر به داشتن اطمینان و ثبات است،

something you can't find

چیزی که برای شما مهیا نیست

when you're carrying everything you own in your book bag

وقتی تمام دارایی‌تان را داخل کیف مدرسه‌تان به دوش می‌کشید

and carefully counting the amount of time you're allowed to sit in any given place

و قبل از اینکه بیرون‌تان کنند از تمام فرصتی که برای نشستن در یک جای معین

before being asked to leave.

بهتان داده‌اند استفاده می‌کنید.

I grew up in Atlanta, Georgia,

من در آتلانتای جورجیا بزرگ شدم،

bouncing from house to house

همیشه در حال جابجایی بین خانه‌های مختلف بودم

with a loving, close-knit family

همراه با یک خانواده دوست داشتنی و صمیمی

as we struggled to find stability

در حالیکه تلاش می‌کردیم

in our finances.

در مسائل مالی به ثبات برسیم.

But when my mom temporarily lost herself to mania

اما زمانی که مادرم موقتاً دچار بحران روحی شیدایی شد

and when that mania chose me as its primary scapegoat

و وقتی شیدایی او مرا طعمه

through both emotional and physical abuse,

آزارهای جسمی و عاطفی او کرد،

I fled for my safety.

برای حفظ امنیتم فرار کردم.

I had come to the conclusion that homelessness was safer for me

به این نتیجه رسیدم که خانه به دوشی برایم بهتر است

than being at home.

تا زندگی در کنار خانواده.

I was 16.

۱۶ سالم بود.

During my homelessness, I joined Atlanta's 3,300 homeless youth

در زمان خانه به دوشی، یکی از ۳٫۳۰۰ جوان بی‌خانمان آتلانتا شدم

in feeling uncared for,

با احساس بی‌پناهی،

left out and invisible each night.

مطرود و شب‌ها نامرئی.

There wasn't and still is not any place

در این وضعیت برای نوجوانی که بی‌خانمان شده

for a homeless minor to walk off the street

و خیابان را برای پیدا کردن جای خواب قدم می‌زند

to access a bed.

هیچ جایی نبوده و هنوز هم نیست.

I realized that most people thought of homelessness

فهمیدم اکثر مردم بی‌خانمان‌ها را

as some kind of lazy, drug-induced squalor and inconvenience,

به چشم یک انگل تنبل، معتاد و پلشت نگاه می‌کنند،

but that didn't represent my book bag full of clothes and schoolbooks,

اما کیف پر از کتاب و لباسِ من و میانگین آ-مثبت نمره‌هام

or my A+ grade point average.

چیز دیگری را نشان می‌داد.

I would sit on my favorite bench downtown

من روی صندلی مورد علاقه‌ام در مرکز شهر می‌نشستم

and watch as the hours passed by

و گذشت زمان را دنبال می‌کردم

until I could sneak in a few hours of sleep

تا بتوانم چند ساعتی خواب راحت یواشکی

on couches, in cars,

روی نیمکت‌ها، داخل ماشین‌ها،

in buildings or in storage units.

داخل ساختمان‌ها یا انبارها داشته باشم.

I, like thousands of other homeless youth, disappeared into the shadows of the city

من هم، مثل هزاران جوان بی‌خانمان دیگر در سایه‌های شهر ناپدید شده بودم

while the whole world kept spinning

در حالی که دنیا به چرخش خودش ادامه می‌داد

as if nothing at all had gone terribly wrong.

انگار که هیچ اتفاق فاجعه‌باری نیفتاده بود.

The invisibility alone almost completely broke my spirit.

این دیده نشدن، به تنهایی تمام روح و روان من را نابود کرده بود.

But when I had nothing else, I had the arts,

اما در زمانی که چیز دیگری نداشتم، هنر را با خودم داشتم،

something that didn't demand

چیزی که در ازای جای خواب

material wealth from me in exchange for refuge.

هیچ ثروت مادی‌ای از من نمی‌خواست.

A few hours of singing, writing poetry

چند ساعت آواز خواندن، شعر نوشتن

or saving up enough money

یا ذخیره پول کافی

to disappear into another world at a play

برای ورود به دنیایی دیگر در یک نمایش

kept me going and jolting me back to life when I felt at my lowest.

من را در حرکت نگه می‌داشت و به زندگی سابقم سوق می‌داد، وقتی در بدترین حالت بودم.

I would go to church services on Wednesday evenings

چهارشنبه عصرها به خدمت‌رسانی کلیسا می‌رفتم

and, desperate for the relief the arts gave me,

و چون تشنه تسکینی بودم که هنر به من می‌داد،

I would go a few hours early,

چند ساعتی زودتر می‌رفتم،

slip downstairs

به طبقه پایین می‌رفتم

and into a part of the world where the only thing that mattered

در بخشی از جهان که تنها چیزی که مهم بود،

was whether or not I could hit the right note in the song

درست اجرا کردن یا نکردن نت‌های آهنگی بود

I was perfecting that week.

که آن هفته تمرین می‌کردم.

I would sing for hours.

ساعت‌ها آواز می‌خواندم.

It gave me so much strength to give myself permission

این، آنچنان قدرتی به من داد تا به خودم اجازه بدم

to just block it all out and sing.

که همه چیز را نادیده بگیرم و آواز بخوانم.

Five years later, I started my organization, ChopArt,

پنچ سال بعد موسسه خودم «چاپ‌آرت» را ایجاد کردم،

which is a multidisciplinary arts organization for homeless minors.

که یک سازمان هنری چند رشته‌ای برای بی‌خانمان‌های نوجوان است.

ChopArt uses the arts as a tool for trauma recovery

چاپ‌آرت از هنر به عنوان وسیله‌ای برای بهبود آسیب‌های روانی

by taking what we know about building community

از طریق انجام هرآنچه درباره ساختن یک جامعه

and restoring dignity

و بازیابی شرافت

and applying that to the creative process.

و پیاده‌سازی آن در روندی خلاقانه می‌دانیم.

ChopArt is headquartered in Atlanta, Georgia,

ساختمان مرکزی چاپ‌آرت در آتلانتا، جورجیا قرار دارد،

with additional programs in Hyderabad, India, and Accra, Ghana,

در حالی که برنامه‌های اضافه‌ای در حیدرآباد هند، و آکرای غنا داریم،

and since our start in 2010,

و از سال ۲۰۱۰ که کار را شروع کردیم،

we've served over 40,000 teens worldwide.

به بیش از ۴۰٫۰۰۰ نوجوان در سراسر دنیا خدمات دادیم.

Our teens take refuge

نوجوانان ما پناهگاهی

in the transformative elements of the arts,

در عناصر دگرگون‌کننده‌ هنر پیدا می‌کنند،

and they depend on the safe space ChopArt provides for them to do that.

و آنها برای انجامش به مکان‌های امنی که چاپ‌آرت برای آنها مهیا می‌کند، نیاز دارند.

An often invisible population uses the arts to step into their light,

جمعیتی اغلب نامریی از هنر برای پیدا کردن راهشان استفاده می‌کنند.

but that journey out of invisibility is not an easy one.

اما سفر به خارج از نامریی‌بودن، سفر ساده‌ای نیست.

We have a sibling pair, Jeremy and Kelly,

ما یک خواهر و برادر داریم، جِرمی و کِلی،

who have been with our program for over three years.

که بالغ بر ۳ سال است که در برنامه ما حضور دارند.

They come to the ChopArt classes every Wednesday evening.

آنها چهارشنبه عصرها به کلاس‌های چاپ‌آرت می‌آیند.

But about a year ago,

اما حدوداً یک سال قبل،

Jeremy and Kelly witnessed their mom seize and die right in front of them.

جرمی و کلی، شاهد سکته و مرگ مادرشان پیش چشم‌شان بودند.

They watched as the paramedics failed to revive her.

آن دو نگاه می‌کردند در حالی که نیروهای امداد نتوانستند او را احیا کنند.

They cried as their father

وقتی پدرشان سند تحویل سرپرستی موقت‌شان را

signed over temporary custody to their ChopArt mentor, Erin,

به ارین، مربی چاپ‌آرت تحویل می‌داد حتی بدون اینکه اجازه بدهد،

without even allowing them to take an extra pair of clothes on their way out.

قبل از رفتن، برای خودشان لباس اضافه بردارند گریه می‌کردند.

This series of events broke my heart,

این سلسله حوادث قلب من را شکست،

but Jeremy and Kelly's faith and resolve in ChopArt

اما ایمان و پایداری جرمی و کلی در چاپ‌آرت

is what keeps me grounded in this work.

چیزی بود که باعث شد من در این کار باقی بمانم.

Kelly calling Erin in her lowest moment,

وقتی کلی، در بدترین لحظات به خواهرش ارین می‌گفت

knowing that Erin would do whatever she could

می‌داند که ارین هر کاری که از دستش بر بیاید

to make them feel loved and cared for,

انجام می‌دهد تا احساس دوست داشته شدن و مهم بودن بکنند،

is proof to me that by using the arts as the entry point,

مدرکی بود برای من که بوسیله هنر، به عنوان نقطه بازگشت،

we can heal and build our homeless youth population.

می‌توانیم جوانان بی‌خانمان را بهبود و رشد بدهیم.

And we continue to build.

و ما به رشد دادن ادامه دادیم.

We build with Devin,

ما به دوین کمک کردیم،

who became homeless with his family

که همراه با خانواده‌اش بی‌خانمان شده بود.

when his mom had to choose between medical bills or the rent.

وقتی که مادرش مجبور بود بین اجاره خانه و صورتحساب داروهاش یکی را انتخاب کند.

He discovered his love of painting through ChopArt.

او از طریق چاپ‌آرت علاقه‌ش به نقاشی را کشف کرد.

We build with Liz,

ما به لیز کمک کردیم،

who has been on the streets most of her teenage years

که اکثر دوره نوجوانیش را در خیابان‌ها سپری کرده بود

but turns to music to return to herself

اما به موسیقی روی آورد تا به خود واقعیش برگردد

when her traumas feel too heavy for her young shoulders.

درست وقتی که آسیب‌های روحیش بر شانه‌های ضعیفش سنگینی می‌کرد.

We build for Maria,

ما به ماریا کمک کردیم،

who uses poetry to heal

که از شعر برای بهبودی استفاده کند

after her grandfather died in the van

بعد از اینکه پدربزرگش داخل خودروی ونی فوت کرد

she's living in with the rest of her family.

که او با بقیه خانواده‌ش در آن ساکن بودند.

And so to the youth out there experiencing homelessness,

اما، خطاب به جوانانی که بی‌خانمانی را تجربه می‌کنند،

let me tell you,

بگذارید چیزی به شما بگویم،

you have the power to build within you.

شما قدرت این را دارید که خودتان را تقویت کنید.

You have a voice through the arts

شما از طریق هنر، صدایی رسا خواهید داشت

that doesn't judge what you've been through.

که شما را طبق چیزی که بودید قضاوت نمی‌کند.

So never stop fighting to stand in your light

پس هیچ‌وقت دست از تلاش برای پیداکردن راهتان برندارید

because even in your darkest times,

بخاطر اینکه حتی در تاریک‌ترین لحظات‌تان

we see you.

ما شما را می‌بینیم.

Thank you.

ممنونم.

(Applause)

(تشویق)