My 5 lives as an artist | Raghava KK

Translator: Korawan Kitsommart Reviewer: Sritala Dhanasarnsombut

I think it was in my second grade that I was caught

ผมคิดว่าตอนนั้นผมน่าจะอยู่ราวๆ เกรด 2 ที่โดนจับได้ว่า

drawing the bust of a nude by Michelangelo.

วาดหน้าอกของภาพเปลือยรูปหนึ่งของ ไมเคิล แอนเจโล

I was sent straight away to my school principal,

ผมก็โดนส่งตัวไปหาครูใหญ่ในบัดดล

and my school principal, a sweet nun,

และคุณครูใหญ่ของโรงเรียนผม, เธอเป็นแม่ชีที่น่ารัก

looked at my book with disgust,

เธอก็ดูหนังสือของผมแบบหยะแหยง

flipped through the pages, saw all the nudes --

พลิกผ่านไปหน้าแล้วหน้าเล่า, ดูรูปโป๊ทั้งหมดนั่น--

you know, I'd been seeing my mother draw nudes and I'd copy her --

คุณรู้มั้ย, ผมก็เฝ้าดูแม่วาดรูปโป๊ แล้วผมก็ทำตาม--

and the nun slapped me on my face and said,

แล้วแม่ชีก็ตบหน้าผม แล้วก็พูดว่า

"Sweet Jesus, this kid has already begun."

"พระเยซูที่รักยิ่ง, เด็กคนนี้เริ่มออกอาการแล้ว"

I had no clue what she was talking about,

ผมไม่รู้เลยว่าเธอพูดเรื่องอะไร

but it was convincing enough for me never to draw again

แต่ก็ทำให้ผมเชื่อได้สนิทใจ ว่าผมไม่ควรจะวาดภาพอีก

until the ninth grade.

จนผมอยู่เกรด 9

Thanks to a really boring lecture,

โชคดีที่เจอชั้นเรียนที่แสนจะน่าเบื่อนั่น

I started caricaturing my teachers in school.

ผมก็เลยเริ่มวาดภาพล้อเลียนครูที่โรงเรียน

And, you know, I got a lot of popularity.

แล้ว, คุณรู้มั้ย, ผมดังมากเลยนะ

I don't play sports. I'm really bad at sports.

ผมไม่เล่นกีฬา ผมเล่นได้แย่มากล่ะ

I don't have the fanciest gadgets at home.

ผมไม่มีของไฮเทค เท่ๆ ที่บ้าน

I'm not on top of the class.

ผมไม่ได้เรียนเก่งอะไร

So for me, cartooning gave me a sense of identity.

เพราะฉะนั้น สำหรับผมแล้ว การ์ตูนนี่แหละที่ทำให้ผมรู้สึกว่ามีตัวตน

I got popular, but I was scared I'd get caught again.

ผมมีชื่อเสียง แต่ผมก็กลัวว่าจะโดนจับได้อีก

So what I did was I quickly put together

ผมก็เลยรวบรวม

a collage of all the teachers I had drawn,

เอาภาพครูทั้งหมดที่ผมวาดไว้ มาปะติดปะต่อกัน

glorified my school principal, put him right on top,

ให้เกียรติครูใหญ่กันหน่อยด้วยการแปะรูปท่านไว้บนสุด

and gifted it to him.

แล้วให้ท่านเป็นของขวัญ

He had a good laugh at the other teachers

ท่านได้ฮาครั้งใหญ่ ตอนได้ดูรูปของครูคนอื่นๆ

and put it up on the notice board.

แล้วก็แปะมันไว้ที่บอร์ดคำเตือน

(Laughter)

(หัวเราะ)

This is a part of that.

นี่ก็เป็นส่วนหนึ่งนะครับ

And I became a school hero.

แล้วผมก็กลายเป็นฮีโร่ประจำโรงเรียน

All my seniors knew me. I felt really special.

พวกรุ่นพี่ยังรู้จักผมเลยนะ ผมรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนพิเศษจริงๆ

I have to tell you a little bit about my family.

ผมคงต้องเล่าเรื่องครอบครัวผมให้ฟังสักหน่อย

That's my mother. I love her to bits.

นั่นคุณแม่ของผม ผมรักเธอทุกเศษเสี้ยวจริงๆ

She's the one who taught me how to draw and, more importantly, how to love.

เธอเป็นคนสอนให้ผมวาดรูป และที่สำคัญไปกว่านั้น เธอสอนว่าจะรักอย่างไร

She's a bit of a hippie.

เธอก็ออกแนวฮิปปี้หน่อยนะครับ

She said, "Don't say that," but I'm saying it anyway.

เธอบอกผมว่า "อย่าพูดอย่างนั้น" แต่ผมก็จะพูดอยู่ดี

The rest of my family are boring academics,

คนอื่นๆ ในครอบครัวผมเป็นแนวนักวิชาการ น่าเบื่อๆ

busy collecting Ivy League decals for our classic Ambassador car.

พวกเขาสาละวนกับการเรียนให้เก่งเลิศ จะได้เอามาขึ้นแท่นประจำบ้าน

My father's a little different.

แต่พ่อของผมเป็นพวกที่ต่างออกไป

My father believed in a holistic approach to living,

พ่อผมเชื่อในเรื่องการใช้ชีวิตแบบองค์รวม

and, you know, every time he taught us,

แล้ว, คุณรู้มั้ย, ทุกทีที่ท่านสอนพวกเรา

he'd say, "I hate these books,

ท่านก็จะพูดว่า "ฉันเกลียดหนังสือพวกนี้

because these books are hijacked by Industrial Revolution."

เพราะมันโดนพวกปฏิวัติอุตสาหกรรมจับตัวไปแล้ว"

While he still held that worldview, I was 16,

ระหว่างที่ท่านมีมุมมองต่อโลกในแบบนั้น ตอนนั้นผมอายุ 16

I got the best lawyer in town,

ผมหาทนายที่ดีที่สุดในเมือง,

my older brother Karthik,

นั่นคือการธิค พี่ชายผมเอง,

and I sat him down, and I said, "Pa,

แล้วผมก็ชวนท่านนั่งลง แล้วก็เริ่มพูด "พ่อครับ,

from today onwards I've decided

นับจากวันนี้เป็นต้นไป ผมตัดสินใจแล้ว

I'm going to be disciplined,

ว่าผมจะเป็นคนมีวินัย,

I'm going to be curious,

ผมจะเป็นคนช่างสงสัย,

I'm going to learn something new every day,

ผมจะเรียนรู้สิ่งใหม่ทุกๆ วัน

I'm going to be very hard working,

ผมจะทำงานหนักมากๆ,

and I'm not going to depend on you

และผมก็จะไม่เอาแต่คอยพึ่งพ่อ

emotionally or financially."

ทั้งทางความคิด และทางการเงิน"

And he was very impressed. He was all tearing up. Ready to hug me.

พ่อประทับใจมากครับ ท่านน้ำตาไหลพราก ทำท่าจะกอดผมอยู่แล้ว

And I said, "Hold that thought."

แล้วผมก็บอกว่า "เดี๋ยวก่อนครับ"

I said, "Can I quit school then?"

ผมว่า "งั้นผมลาออกจากโรงเรียนได้แล้วยัง?"

But, to cut a long story short,

เพื่อให้เรื่องยาวนี้สั้นลงนะครับ

I quit school to pursue a career as a cartoonist.

ผมก็ลาออกจากโรงเรียน เพื่อจะไปทำงานเป็นนักวาดการ์ตูน

I must have done about 30,000 caricatures.

ผมคงวาดภาพล้อเลียนไปซัก 30,000 ภาพน่าจะได้

I would do birthday parties, weddings, divorces,

ก็ตั้งแต่งานวันเกิด, งานแต่งงาน, การหย่า

anything for anyone who wanted to use my services.

งานอะไรก็ได้ ที่อยากใช้บริการของผม

But, most importantly, while I was traveling,

แต่ที่สำคัญที่สุด, ช่วงที่ผมกำลังเดินทางอยู่นั้น,

I taught children cartooning,

ผมสอนให้เด็กๆ วาดการ์ตูนไปด้วย

and in exchange, I learned how to be spontaneous.

ซึ่งผมก็ได้เรียนรู้ว่าจะทำอะไรให้เป็นธรรมชาติได้อย่างไร เป็นการแลกเปลี่ยน

And mad and crazy and fun.

แล้วก็ได้ทำอะไรบ้าๆ มันๆ แล้วก็สนุกสุดๆ

When I started teaching them, I said let me start doing this professionally.

ตอนที่ผมเริ่มสอนพวกเขา, ผมหมายถึงว่า ให้ผมได้เริ่มแบบมืออาชีพหน่อย

When I was 18 I started my own school.

ตอนที่ผมอายุ 18 ผมเปิดโรงเรียนของตัวเองครับ

However, an 18 year-old trying to start a school

แต่ก็นั่นแหละครับ คนอายุ 18 ที่อยากจะเปิดโรงเรียน

is not easy unless you have a big patron

มันไม่ใช่เรื่องง่ายๆ เว้นแต่ว่าคุณจะมีผู้อุปถัมภ์รายใหญ่

or a big supporter.

หรือมีคนสนับสนุนบิ๊กๆ นะครับ

So I was flipping through the pages of the Times of India

ผมก็เลยเปิดดูหนังสือพิมพ์ ไทมส์ ออฟ อินเดีย

when I saw that the Prime Minister of India

แล้วผมก็เห็นข่าวว่านายกรัฐมนตรี

was visiting my home town, Bangalore.

กำลังจะมาที่บ้านเกิดของผมที่เบงกาลอร์

And, you know, just like how

แล้วคุณรู้มั้ย มันก็เหมือนกับที่

every cartoonist knows Bush here,

นักวาดการ์ตูนทุกคนก็รู้จักบุชนั่นล่ะ

and if you had to meet Bush,

และถ้าคุณจะได้พบบุช,

it would be the funnest thing because

มันต้องสนุกมากแน่ เพราะ

his face was a cartoonist's delight.

หน้าตาของเขา เป็นเรื่องน่าสนุกของนักวาดการ์ตูน

I had to meet my Prime Minister.

ดังนั้นผมต้องไปพบนายกฯ ให้ได้

I went to the place where

ผมก็ไปที่ที่

his helicopter was about to land.

เฮลิคอปเตอร์ของท่านกำลังจะลงจอด

I saw layers of security.

ผมก็เห็นหน่วยรักษาความปลอดภัยเป็นแผงๆ

I caricatured my way through three layers

ผมก็หาทางรอดไปจนได้เข้าถึงชั้นที่ 3

by just impressing the guards,

ก็แค่ทำให้เจ้าหน้าที่เค้าประทับใจ

but I got stuck. I got stuck at the third.

แต่ผมก็ไปติดอยู่ตรงชั้นที่ 3

And what happened was, to my luck,

แล้วเรื่องที่เกิดขึ้นก็คือ, โชคเข้าข้างผมแท้ๆ

I saw a nuclear scientist

ผมเห็นนักวิทยาศาสตร์นิวเคลียร์

at whose party I had done cartoons.

ที่ผมเคยไปวาดการ์ตูนที่งานของเขา

I ran up to him, and said, "Hello, sir. How do you do?"

ผมก็วิ่งไปหาเขาทันที แล้วก็ว่า "สวัสดีครับท่าน ท่านสบายดีมั้ยครับ?"

He said, "What are you doing here, Raghava?"

เขาก็ตอบว่า "คุณมาทำอะไรที่นี่เนี่ย รากาวา?

I said, "I'm here to meet the Prime Minister."

ผมก็ตอบว่า "ผมมาพบท่านนายกฯ ครับ"

He said, "Oh, so am I."

เขาก็ว่า "โอ ผมก็เหมือนกัน"

I hopped into his car, and off we went

แล้วผมก็โดดขึ้นรถเขาไป แล้วเราก็ออกไปด้วยกัน

through the remaining layers of security.

ผ่านแผงของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย

(Applause)

(ปรบมือ)

Thank you.

ขอบคุณครับ

I sat him down, I caricatured him,

ผมให้ท่านนั่งลง แล้วก็วาดภาพล้อเลียนท่าน

and since then I've caricatured hundreds of celebrities.

และตั้งแต่นั้นมา ผมก็ได้วาดภาพล้อเลียนของคนมีชื่อเสียงอีกหลายร้อยคน

This is one I remember fondly.

ภาพนี้ที่ผมจำได้ติดใจ

Salman Rushdie was pissed-off I think

ซาลมาน รัชดี ผมว่าเขาคงจะเคืองนะ

because I altered the map of New York, if you notice.

เพราะผมปรับแผนที่นิวยอร์คไปหน่อย, ถ้าคุณสังเกตเห็นนะ

(Laughter)

(หัวเราะ)

Anyway, the next slide I'm about to show you --

แต่ช่างเถอะครับ, ภาพถัดไปนี่ ผมกำลังจะให้คุณดู--

(Laughter)

(หัวเราะ)

Should I just turn that off?

ผมควรปิดมันมั้ย?

The next slide I'm about to show you,

ภาพถัดไปที่ผมกำลังจะให้ดู

is a little more serious.

ก็ออกจะเครียดกว่านิดหน่อย

I was hesitant to include this in my presentation

ผมลังเลนิดหน่อยที่จะใส่มันไว้ในการนำเสนอครั้งนี้

because this cartoon was published

เพราะการ์ตูนชิ้นนี้ได้ลงตีพิมพ์

soon after 9/11.

หลังเกิดเหตุการณ์ 9/11 ไม่นาน

What was, for me, a very naive observation,

และสำหรับผมนะครับ มันเป็นข้อสังเกตุที่แสนจะไร้เดียงสา

turned out to be a disaster.

แต่มันกลายเป็นเรื่องโลกาวินาศ

That evening, I came home to hundreds of hate mails,

เย็นวันนั้น ผมกลับบ้าน แล้วก็ได้เจอจดหมายว่าผมเป็นร้อยๆ

hundreds of people telling me how they

คนเป็นร้อยๆ บอกผมว่าเขาจะอยู่ต่อไป

could have lived another day without seeing this.

อีกวันได้อย่างไร โดยไม่ต้องเห็นภาพนี้

I was also asked to leave the organization,

ผมถูกให้ออกจากงานด้วยครับ,

a cartoonists' organization in America,

บริษัททำการ์ตูนในอเมริกา

that for me was my lifeline.

ที่ผมคิดว่าจะลงหลักปักฐานไปตลอดชีวิต

That's when I realized, you know, cartoons are really powerful,

ตอนนั้นเองที่ผมได้คิด, ก็อย่างที่คุณรู้, ว่าการ์ตูนมันทรงพลังแค่ไหน

art comes with responsibility.

ศิลปะ มาพร้อมกับความรับผิดชอบ

Anyway, what I did was I decided

แต่ก็ช่างเถอะ สิ่งที่ผมทำตอนนั้นก็คือ ตัดสินใจว่า

that I need to take a break.

จะพักซักช่วงนึง

I quit my job at the papers, I closed my school,

ผมออกจากงานที่หนังสือพิมพ์, แล้วก็ปิดโรงเรียน

and I wrapped up my pencils and my brushes and inks,

แล้วก็ห่อดินสอ แปรง แล้วก็หมึก

and I decided to go traveling.

และออกท่องเที่ยว

When I went traveling, I remember,

ตอนที่ผมท่องเที่ยวอยู่นั้นเอง ผมจำได้ว่า

I met this fabulous old man,

ผมได้พบกับชายชราท่านนึง

who I met when I was caricaturing,

ตอนที่ผมวาดภาพล้อเลียน

who turned out to be an artist, in Italy.

ผมได้รู้ทีหลังว่าเขาเป็นศิลปินที่อิตาลี

He invited me to his studio. He said, "Come and visit."

เขาเชิญให้ผมไปที่สตูดิโอทำงานของเขา เขาว่า "ลองมาดูสิ"

When I went, I saw the ghastliest thing ever.

พอผมไปถึง ก็ได้เห็นสิ่งที่น่ากลัวสุดๆ

I saw this dead, naked effigy of himself

มันเป็นหุ่นจำลองของซากศพเปลือย ของตัวเขาเอง

hanging from the ceiling.

แขวนไว้บนเพดาน

I said, "Oh, my God. What is that?"

ผมว่า "พระเจ้าช่วย นั่นมันอะไรน่ะ?"

And I asked him, and he said,

ผมก็ถามเขา แล้วเขาก็บอกว่า

"Oh, that thing? In the night, I die.

"อ๋อ ไอ้นั่นนะเหรอ พอตกกลางคืน ฉันตาย

In the morning, I am born again."

พอเช้ามา ฉันก็เกิดใหม่อีก"

I thought he was koo koo,

ผมก็นึกว่าเขาแค่บ่นๆ

but something about that really stuck.

แต่มันมีอะไรบางอย่างติดในหัวผม

I loved it. I thought there was something really beautiful about that.

ผมรักมันแฮะ ผมว่ามันมีอะไรบางอย่างที่สวยงามอยู่ในนั้น

So I said, "I am dead, so I need to be born again."

ผมเลยบอกเขาว่า "ผมตายแล้ว และผมก็อยากจะเกิดใหม่"

So, I wanted to be a painter like him,

แล้วผมก็กลายเป็นนักวาดอย่างเขา

except, I don't know how to paint.

แต่, ผมไม่รู้ว่าจะวาดยังไง

So, I tried going to the art store.

ผมก็เลยไปที่ร้านขายอุปกรณ์

You know, there are a hundred types of brushes.

ก็อย่างที่รู้ๆ กัน มันมีแปรงเป็นร้อยแบบ

Forget it, they will confuse you

ช่างมันเถอะ, เดี๋ยวทำให้คุณงงไปใหญ่

even if you know how to draw.

ถึงคุณจะวาดรูปเป็นก็เถอะ

So I decided, I'm going to learn to paint by myself.

ผมก็เลยตัดสินใจว่า "ผมจะหัดวาดด้วยตัวเอง

I'm going to show you a very quick clip

ผมจะเปิดคลิปให้คุณดูอย่างเร็ว

to show you how I painted and a little bit

ให้ดูว่าผมวาดยังไง แล้วก็มีอีกนิดหน่อย เป็นเรื่อง

about my city, Bangalore.

เกี่ยวกับเมืองของผมที่เบงกาลอร์

(Music)

(เสียงดนตรี)

They had to be larger than life.

มันต้องยิ่งใหญ่กว่าชีวิตจริง

Everything had to be larger. The next painting was even bigger.

ทุกอย่างมันต้องใหญ่ ภาพถัดไปยิ่งใหญ่กว่านี้อีก

And even bigger.

แล้วก็ใหญ่ขึ้นไปอีก

And for me it was, I had to dance while I painted.

และสำหรับผมมันก็... ผมก็ต้องเต้นไปวาดไป

It was so exciting.

มันน่าตื่นเต้นมาก

Except, I even started painting dancers.

ผมได้วาดภาพนักเต้นรำด้วย

Here for example is a Flamenco dancer,

อันนี้เป็นตัวอย่างครับ นักเต้นฟลามิงโก

except there was one problem.

แต่มันก็มีปัญหาอยู่อย่างนึง

I didn't know the dance form, so I started following them,

ผมเต้นไม่เป็น ผมก็เลยเริ่มตามๆ เขาไป

and I made some money,

แล้วก็ได้ตังค์มาด้วย

sold my paintings and would rush off

ผมก็ขายภาพ แล้วไป

to France or Spain and work with them.

ฝรั่งเศส หรือเสปน ไปทำงานกับพวกเขา

That's Pepe Linares, the renowned Flamenco singer.

คนนั้นคือ เปเป้ ลินาเรส เป็นนักเต้นฟลามิงโก้ที่มีชื่อเสียงมาก

But I had one problem, my paintings never danced.

แต่ผมก็ยังมีอีกปัญหานึงก็คือ ภาพของผมมันเต้นไม่ได้

As much energy as I put into them

เท่ากับพลังที่ผมใส่เข้าไป

while making them, they never danced.

ตอนที่ผมวาด ผมไม่ได้เต้น

So I decided -- I had this crazy epiphany at two in the morning.

ผมก็เลยตัดสินใจว่า--ผมเกิดความคิดแปลกๆ นี่ขึ้นมาตอนตีสอง

I called my friends, painted on their bodies,

แล้วผมก็เรียกเพื่อนมา แล้วก็วาดบนตัวเขา

and had them dance in front of a painting.

แล้วให้เขาเต้นไปหน้าภาพวาด

And, all of a sudden, my paintings came alive.

ทันใดนั้นเอง ภาพวาดของผมก็เกิดมีชีวิตขึ้นมา

And then I was fortunate enough

แล้วผมก็โชคดีมากๆ

to actually perform this in California with Velocity Circus.

ที่ได้แสดงงานนี้ที่แคลิฟอร์เนีย กับคณะละครสัตว์ Velocity

And I sat like you guys there in the audience.

แล้วผมก็นั่งอยู่ในท่ามกลางผู้ชมแบบคุณๆ นี่ล่ะ

And I saw my work come alive.

และผมก็ได้เห็นงานของผมมีชีวิตขึ้นมา

You know, normally you work in isolation,

ก็อย่างที่รู้นะครับ ปกติคุณก็ทำงานคนเดียว

and you show at a gallery,

แล้วก็เอางานไปแสดงที่แกลอรี่

but here, the work was coming alive,

แต่ที่นี่ งานนั้นมันมีชีวิตขึ้นมา

and it had some other artists working with me.

แล้วก็มีศิลปินคนอื่นที่ทำงานกับผม

The collaborative effort was fabulous.

ความร่วมแรงร่วมใจกันนี่มันเยี่ยมยอด

I said, I'm going to collaborate with anybody and everybody I meet.

ผมหมายถึงว่า ผมจะทำงานกับใครก็ได้ แล้วก็กับทุกๆ คนที่ผมได้พบ

I started doing fashion.

ผมได้ทำแฟชั่นด้วย

This is a fashion show we held in London.

อันนี้ เป็งานแฟชั่นโชว์ที่ลอนดอน

The best collaboration, of course, is with children.

แต่การร่วมมือร่วมใจที่ดีที่สุด ก็แน่นอนนะครับ ก็คือการทำงานกับเด็กๆ

They are ruthless, they are honest,

พวกเขาไม่มียั้ง เขาซื่อสัตย์

but they're full of energy and fun.

แต่ก็เต็มไปด้วยพลัง และความสนุกสนาน

This is a work, a library I designed for the Robin Hood Foundation.

นี่เป็นงานชิ้นหนึ่ง เป็นห้องสมุดที่ผมออกแบบให้สถาบัน โรบิน ฮู้ด

And I must say, I spent time in the Bronx

และผมก็ต้องบอกว่า ผมได้ใช้เวลาที่บรองซ์

working with these kids.

ทำงานกับเด็กพวกนี้

And, in exchange for me working with them,

และข้อแลกเปลี่ยนที่ผมไปทำงานกับเด็กๆ

they taught me how to be cool.

ก็คือ พวกเขาสอนผมว่าจะ เจ๋ง ได้ไง

I don't think I've succeeded, but they've taught me.

ผมคิดว่าไม่สำเร็จหรอก แต่เขาก็สอนผม

They said, "Stop saying sorry. Say, my bad."

เขาว่า "หยุดพูดว่าขอโทษ พูดว่า เออ กูผิด"

(Laughter)

(หัวเราะ)

Then I said, all this is good,

แล้วผมก็คิดว่า เรื่องพวกนี้มันดีทั้งนั้น

but I want to paint like a real painter.

แต่ผมก็ยังอยากจะวาดให้เหมือนจิตรกรจริงๆ

American education is so expensive.

แต่การศึกษาในอเมริกามันแพงมาก

I was in India, and I was walking down the streets,

ตอนอยู่อินเดีย ตอนเดินไปตามถนน

and I saw a billboard painter.

ผมก็เคยเห็นช่างเขียนป้ายโฆษณา

And these guys paint humongous paintings,

แล้วเขาก็กำลังวาดภาพใหญ่มหึมา

and they look really good.

มันดูสวยมาก

And I wondered how they did it from so close.

และผมก็สงสัยว่าเขาวาดได้ไงจากที่ใกล้ๆ ขนาดนั้น

So, one day I had the opportunity to meet one of these guys,

แล้ววันนึง ผมก็ได้ไปเจอเข้าคนนึง

and I said, "How do you paint like that? Who taught you?"

ผมก็ถามว่า "คุณวาดรูปแบบนั้นได้ยังไง? ใครสอนเหรอ?"

And he said, "Oh, it's very easy. I can teach you,

เขาก็ว่า "อ๋อ นี่มันง่ายๆ สอนให้ก็ได้,

but we're leaving the city,

แต่เรากำลังจะออกจากเมืองนี้แล้ว

because billboard painters are a dying,

เพราะคนเขียนป้ายโฆษณากำลังจะหมดไป

extinct bunch of artists,

เป็นการสูญพันธุ์ของศิลปินทั้งโขยง

because digital printing has totally replaced them and hijacked them."

เพราะภาพพิมพ์ดิจิตอลมันเข้ามาแทนที่หมด

I said, in exchange for education in how to paint,

ผมก็เลยว่า เพื่อแลกเปลี่ยนกับที่สอนผมวาด

I will support them, and I started a company.

ผมจะช่วยเขา, แล้วผมก็ตั้งบริษัทขึ้นมา

And since then, I've been painting all over the place.

ตั้งแต่นั้นมา ผมก็วาดไปทั่ว

This is a painting I did of my wife in my apartment.

อันนี้เป็นรูปที่ผมวาดภรรยา ในที่พักของผม

This is another painting.

นี่ก็อีกภาพนึง

And, in fact, I started painting on anything,

อันที่จริง ผมก็วาดบนอะไรก็ได้

and started sending them around town.

แล้วผมก็ส่งมันไปทั่วเมือง

Since I mentioned my wife, the most important collaboration

เพราะผมได้กล่าวถึงภรรยาของผม ความร่วมมือที่สำคัญที่สุด

has been with her, Netra.

ก็คือกับเธอ, เนตรา

Netra and I met when she was 18.

เราพบกันตอนที่เธออายุ 18

I must have been 19 and a half then,

ตอนนั้นผมคงอายุราว 19 ปีครึ่ง

and it was love at first sight.

มันเป็นรักแรกพบนะครับ

I lived in India. She lived in America.

ผมอยู่ที่อินเดีย แล้วเธอก็อยู่ที่อเมริกา

She'd come every two months to visit me,

เธอก็จะมาหาผมทุกๆ 2 เดือน

and then I said I'm the man,

ผมก็เลยว่า ผมเป็นผู้ชายนะ

I'm the man, and I have to reciprocate.

ผมเป็นผู้ชาย และผมก็ต้องเป็นช้างเท้าหน้า

I have to travel seven oceans, and I have to come and see you.

ผมต้องข้ามมหาสมุทรทั้งเจ็ด และผมก็ต้องไปหาเธอ

I did that twice, and I went broke.

ทำได้สองครั้ง ผมก็ถังแตก

So then I said, "Nets, what do I do?"

ผมเลยถามเธอว่า "เนต ผมจะทำยังไงดี"

She said, "Why don't you send me your paintings?

เธอว่า "ทำไมเธอไม่ส่งภาพวาดของเธอมาให้ฉันล่ะ?"

My dad knows a bunch of rich guys.

พ่อฉันรู้จักคนรวยๆ อยู่บ้าง

We'll try and con them into buying it,

เราจะพยายามล่อให้เขาซื้อภาพเธอ

and then..."

แล้ว..."

But it turned out, after I sent the works to her,

แต่มันกลายเป็นว่า, หลังจากที่ผมส่งงานไปให้เธอ,

that her dad's friends,

เพื่อนของพ่อเธอ

like most of you, are geeks.

ก็เหมือนพวกคุณนี่แหละ เขาเป็นเซียน

I'm joking.

ผมล้อเล่นน่ะ

(Laughter)

(หัวเราะ)

No, they were really big geeks,

ไม่หรอก พวกเขาเป็นมหาเทพมากกว่า

and they didn't know much about art.

แต่เขาไม่ค่อยรู้เรื่องศิลปะหรอก

So Netra was stuck with 30 paintings of mine.

เนตราก็เลยติดอยู่กับภาพวาดของผมตั้ง 30 ภาพ

So what we did was we rented a little van

เราก็เลยเช่ารถตู้เล็กๆ คันนึง

and we drove all over the east coast trying to sell it.

แล้วก็ขับไปทั่วแนวชายฝั่งตะวันออก พยายามจะขายภาพ

She contacted anyone and everyone

เธอพยายามติดต่อคนหลายคน

who was willing to buy my work.

ที่ยินดีจะซื้องานของผม

She made enough money, she sold off the whole collection

แล้วเธอก็ได้เงินมากพอดู, เธอขายได้หมดทั้งคอลเลคชั่นนะครับ

and made enough money to move me for four years

แล้วก็ได้เงินมากพอให้ผมทำนั่นทำนี่ไปได้อีกตั้งสี่ปี

with lawyers, a company, everything,

กับสำนักงานกฎหมาย, บริษัท, ทุกอย่างเลยครับ

and she became my manager.

แล้วเธอก็กลายมาเป็นผู้จัดการส่วนตัวของผม

That's us in New York.

นั่นก็เราตอนอยู่ที่นิวยอร์ค

Notice one thing,

สังเกตเห็นอะไรมั้ยครับ

we're equal here.

ตอนนั้นเราตัวเท่าๆ กัน

Something happened along the line.

มีบางอย่างเกิดขึ้นในช่วงเวลาที่ผ่านมา

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

But this brought me -- with Netra managing my career --

แต่นี่ก็ได้นำผม --โดยมีเนตราเป็นผู้จัดการส่วนตัว--

it brought me a lot of success.

ผมก็ประสบความสำเร็จอย่างมาก

I was really happy. I thought of myself as a bit of a rockstar.

ผมมีความสุขมาก ผมคิดว่าตัวเองเป็นเหมือนดาราขาร็อค

I loved the attention.

ผมชอบที่มีคนสนใจ

This is all the press we got, and we said,

นี่เป็นพวกสื่อที่เราได้พบ แล้วเราก็บอกว่า

it's time to celebrate.

ได้เวลาฉลองกันแล้ว

And I said that the best way to celebrate is to marry Netra.

และผมก็บอกว่า การฉลองที่ดีที่สุดก็คือการแต่งงานกับเนตรา

I said, "Let's get married."

ผมพูดว่า "แต่งงานกันเถอะ"

And I said, "Not just married. Let's invite everyone who's helped us,

และยังบอกว่า "ไม่ใช่แค่แต่งงาน แต่เราน่าจะเชิญทุกคนที่เคยช่วยเหลือเรา,

all the people who bought our work."

ให้เขามางานของเราให้ครบกันเลย"

And you won't believe it, we put together a list of 7,000 people,

คุณต้องไม่เชื่อแน่ เรารวบรวมรายชื่อแขกได้ 7000 คน

who had made a difference -- a ridiculous list,

ที่ทำให้เกิดความเปลี่ยนแปลง--ก็เป็นรายชื่อที่น่าขำ

but I was determined to bring them to India, so --

แต่ผมก็ตั้งใจที่จะพาพวกเขามาอินเดีย, ดังนั้น--

a lot of them were in India.

ก็มีหลายคนที่อยู่ในอินเดีย

150 artists volunteered to help me with my wedding.

มีศิลปิน 150 คน ที่อาสาจะช่วยงานแต่งของผม

We had fashion designers, installation artists,

เรามีนักออกแบบแฟชั่น, ศิลปินสาขาจัดวาง,

models, we had makeup artists, jewelry designers,

นางแบบ, ช่างแต่งหน้า, นักออกแบบเครื่องประดับ,

all kinds of people working with me

คนทุกกลุ่มที่เคยทำงานกับผม

to make my wedding an art installation.

มาทำให้งานแต่งงานของผม กลายเป็นศิลปะแบบจัดวาง

And I had a special installation in tribute to my in-laws.

และผมก็มีงานจัดวางชิ้นพิเศษ ที่ทำให้ญาติๆ ฝั่งภรรยาผม

I had the vegetable carvers work on that for me.

มีช่างแกะสลักผักมาทำสิ่งนี้ให้ผม

But all this excitement led

แต่เรื่องน่าตื่นเต้นทั้งหมดนี่ก็ทำให้

to the press writing about us.

หลายสื่อได้เขียนถึงเรา

We were in the papers, we're still in the news three years later,

เราได้ลงหนังสือ และเราก็ยังเป็นข่าวอยู่อีกตั้งสามปีหลังจากนั้น

but, unfortunately, something tragic happened right after.

แต่, โชคร้าย, เพราะได้เกิดเรื่องเศร้าหลังจากนั้น

My mother fell very ill.

แม่ของผมล้มป่วย

I love my mother

ผมรักแม่ครับ

and I was told all of a sudden that she was going to die.

แล้วก็มีคนบอกผมแบบกระทันหันว่าแม่กำลังจะตาย

And they said you have to say bye to her,

แล้วเขาก็ให้ผมบอกลาเธอ

you have to do what you have to do.

คุณต้องทำในสิ่งที่คุณต้องทำ

And I was devastated.

แล้วผมก็ใจสลาย

I had shows booked up for another year.

ผมมีงานที่รับไว้ล่วงหน้าเป็นปี

I was on a high.

ผมกำลังอยู่ที่จุดสูงสุดของชีวิต

And I couldn't. I could not.

แต่ผมทำไม่ได้ ผมทำไม่ได้

My life was not exuberant.

ชีวิตผมมันไม่มีชีวา

I could not live this larger than life person.

ผมใช้ชีวิตในคนที่ยิ่งใหญ่ขนาดนั้นไม่ได้

I started exploring the darker abscesses of the human mind.

ผมเริ่มค้นหาเข้าไปในด้านมืดของจิตใจคน

Of course, my work turned ugly,

แน่ล่ะ งานของผมกลายเป็นน่าเกลียด

but another thing happened.

แต่ก็มีอย่างอื่นเกิดขึ้น

I lost all my audiences.

ผู้ชมของผมหายไปหมด

The Bollywood stars who I would party with

ดาราบอลลี่วู้ด ที่ผมเคยไปสังสรรค์ด้วย

and buy my work disappeared.

คนที่เคยซื้องานของผม หายตัวไปหมด

The collectors, the friends, the press,

นักสะสม เพื่อนๆ พวกสื่อ

everyone said, "Nice, but thank you."

ใครๆ ก็พากันบอกว่า "สวยดีนะ แต่ไม่ล่ะ"

"No thank you," was more like it.

"ไม่ล่ะ ขอบคุณ" ดูจะใช่กว่า

But I wanted people to actually

แต่ผมอยากให้ผู้คน

feel my work from their gut,

ได้รับรู้ถึงงานของผมอย่างแท้จริง จากกึ๋นของเขาเอง

because I was painting it from my gut.

เพราะผมวาดมันมาจากกึ๋นของผม

If they wanted beauty,

ถ้าเขาอยากได้รูปสวยๆ

I said, this is the beauty I'm willing to give you. It's politicized.

ผมก็จะบอกว่า นี่ล่ะ คือความสวยงาม ที่ผมยินดีจะมอบให้ มันเป็นเรื่องการเมือง

Of course, none of them liked it.

แน่ล่ะ ไม่มีใครชอบ

My works also turned autobiographical.

งานของผม ก็กลายเป็นอัตชีวประวัติของผม

At this point, something else happened.

มาถึงตรงนี้ ก็มีบางอย่างเกิดขึ้น

A very, very dear friend of mine

เพื่อนที่เป็นที่รักมากๆ ของผม

came out of the closet,

มาจากไหนก็ไม่รู้

and in India at that time, it was illegal to be gay,

และที่อินเดียในช่วงนั้น การเป็นเกย์ เป็นเรื่องผิดกฎหมาย

and it's disgusting to see how people respond to a gay person.

และมันก็เป็นเรื่องน่าขยะแขยง ที่ได้เห็นวิธีที่ผู้คนแสดงออกกับชาวเกย์

I was very upset.

ผมโมโหมาก

I remember the time when my mother used to dress me up

ผมจำได้ถึงตอนที่แม่จับผมแต่งเป็นผู้หญิง

as a little girl -- that's me there --

เป็นเด็กหญิงตัวเล็กๆ --นั่นล่ะ ผมเอง--

because she wanted a girl, and she has only boys.

เพราะเธออยากได้ลูกสาว แต่เธอมีแต่ลูกชาย

(Laughter)

(หัวเราะ)

Anyway, I don't know what my friends are going to say after this talk.

ช่างเถอะ ผมไม่รู้นะว่าเพื่อนๆ ผมจะว่ายังไงหลังจากงานวันนี้

It's a secret.

นี่เป็นความลับ

So, after this, my works turned a little violent.

เพราะอย่างนี้ งานของผมหลังจากนี้ก็ออกแนวรุนแรง

I talked about this masculinity that one need not perform.

ผมพูดถึงความเป็นชายที่ไม่ต้องอวดเบ่ง

And I talked about the weakness of male sexuality.

และผมก็พูดถึงความอ่อนแอของพฤติกรรมทางเพศของผู้ชาย

This time, not only did my collectors disappear,

ถึงตอนนี้ ไม่ใช่แค่นักสะสมที่หายไป

the political activists decided to ban me

พวกนักเคลื่อนไหวทางการเมืองก็ตัดขาดจากผมด้วย

and to threaten me

แล้วก็ข่มขู่ผม

and to forbid me from showing.

และห้ามไม่ให้ผมแสดงงาน

It turned nasty, and I'm a bit of a chicken.

มันกลายเป็นเรื่องน่าสะอิดสะเอียน และผมก็เป็นพวกขี้ขลาด

I can't deal with any threat. This was a big threat.

ผมจัดการกับคำขู่ไม่ได้ นี่มันเป็นเรื่องน่ากลัวมาก

So, I decided it was time

ผมก็เลยตัดสินใจว่า มันได้เวลาแล้ว

to end and go back home.

ที่จะหยุดเรื่องนี้ แล้วก็กลับบ้าน

This time I said let's try something different.

ตอนนี้ ผมก็คิดว่าจะลองทำอะไรที่ต่างออกไป

I need to be reborn again.

ผมต้องเกิดใหม่

And I thought the best way, as most of you know who have children,

และผมคิดว่า ทางที่ดีที่สุด , ก็เหมือนที่คุณหลายคนที่มีลูกก็จะรู้นะ

the best way to have a new lease on life,

ว่าวิธีที่ดีที่สุด ที่จะเริ่มชีวิตใหม่

is to have a child.

ก็คือการมีลูก

I decided to have a child,

ผมก็คิดว่าจะมีลูก

and before I did that, I quickly studied what can go wrong.

และก่อนที่ผมจะทำอะไรลงไป ผมก็ศึกษาว่าจะมีอะไรพลาดได้บ้าง

How can a family get dysfunctional?

อะไรที่จะทำให้ครอบครัวเสียหาย?

And Rudra was born.

แล้วรูดร้าก็เกิดมา

That's my little son.

นั่นก็ลูกชายตัวน้อยของผม

And two magical things happened after he was born.

แล้วก็เกิดสิ่งมหัศจรรย์ขึ้นสองสิ่ง หลังจากเขาเกิดมา

My mother miraculously recovered

แม่ของผม อาการดีขึ้นอย่างน่าอัศจรรย์

after a serious operation,

หลังจากการผ่าตัดสำคัญ

and this man was elected president of this country.

แล้วก็ การที่ผู้ชายคนนี้ได้รับเลือกให้เป็นประธานาธิบดี ของประเทศนี้

You know I sat at home and I watched.

คุณรู้มั้ย ผมนั่งอยู่ที่บ้าน แล้วก็ดู

I teared up and I said that's where I want to be.

ผมน้ำตาไหล คิดว่านั่นล่ะที่ผมอยากเป็น

So Netra and I wound up our life,

เนตรา และผมก็จัดการชีวิตกันใหม่

closed up everything we had,

ปิดทุกอย่างที่มี,

and we decided to move to New York.

แล้วย้ายไปอยู่นิวยอร์ค

And this was just eight months ago.

นี่ก็เพิ่งแปดเดือนก่อน

I moved back to New York, my work has changed.

ผมย้ายไปนิวยอร์ค งานของผมเปลี่ยนไป

Everything about my work has become more whimsical.

ทุกๆ อย่างในงานของผมกลายเป็นแนวเพ้อฝัน

This one is called "What the Fuck Was I Thinking?"

ภาพนี้ชื่อ "นี่กูคิดเอี้ยไรว่ะ?"

It talks about mental incest.

มันพูดเรื่องการมีเพศสัมพันธ์ระหว่างลูกพี่ลูกน้อง

You know, I may appear to be a very nice, clean, sweet boy.

คุณรู้มั้ย ผมอาจจะดูเป็นคนดี สะอาด แล้วก็ออกแนวหวานๆ

But I'm not. I'm capable of thinking anything.

แต่ผมปล่าว ผมคิดอะไรก็ได้

But I'm very civil in my action, I assure you.

แต่การแสดงออกของผมก็มีวัฒนธรรมนะครับ ผมรับรองได้

(Laughter)

(หัวเราะ)

These are just different cartoons.

พวกนี้ก็เป็นการ์ตูนที่แตกต่างออกไป

And, before I go, I want to tell you a little story.

ก่อนที่ผมจะจากไป, ผมอยากเล่าเรื่องนึงให้คุณฟัง

I was talking to mother and father this morning,

ผมคุยกับพ่อแม่เมื่อเช้า,

and my dad said, "I know you have so much you want to say,

และพ่อก็บอกว่า "พ่อรู้ว่าแกมีเรื่องอยากเล่ามากมาย,

but you have to talk about your work with children."

แต่แกต้องพูดเรื่องงานของแก กับเด็กๆ"

So I said, okay.

ผมก็ตอบตกลง

I work with children all over the world,

ผมทำงานกับเด็กๆ ทั่วโลก

and that's an entirely different talk,

และนั่นก็เป็นอีกเรื่องนึงเลย

but I want to leave you with one story

แต่ผมอยากทิ้งเรื่องนึงไว้ให้คุณคิด

that really, really inspired me.

เป็นเรื่องที่สร้างแรงบันดาลใจให้ผมอย่างมาก

I met Belinda when she was 16.

ผมเจอเบลินดา ตอนอายุ 16

I was 17.

ตอนนั้นผมอายุ 17

I was in Australia,

ผมไปออสเตรเลีย

and Belinda had cancer,

เบลินดาเป็นมะเร็ง

and I was told she's not going to live very long.

มีคนบอกผมว่าเธอจะอยู่ได้อีกไม่นาน

They, in fact, told me three weeks.

ที่จริง เขาบอกผมว่า สามสัปดาห์

I walk into her room, and there was a shy girl,

ผมเข้าไปในห้องเธอ ก็มีเด็กผู้หญิงท่าทางอายๆ อยู่คนนึง

and she was bald, and she was trying to hide her baldness.

เธอศีรษะล้าน แล้วก็พยายามจะบังมันเอาไว้

I whipped out my pen, and I started drawing on her head

ผมก็หยิบปากกาออกมา แล้วก็วาดไปบนศีรษะของเธอ

and I drew a crown for her.

ผมวาดมงกุฏให้เธอ

And then, we started talking, and we spent a lovely time --

แล้วผมก็เริ่มคุย แล้วเราก็ใช้เวลาน่ารักๆ ด้วยกัน--

I told her how I ended up in Australia,

ผมเล่าให้เธอฟังว่ามาที่ออสเตรเลียได้ยังไง

how I backpacked and who I conned, and how I got a ticket,

ผมแบกกระเป๋ามายังไง หลอกใครมาบ้าง แล้วก็หาตั๋วมาได้ยัง

and all the stories.

แล้วก็อีกหลายเรื่อง

And I drew it out for her.

และผมก็วาดภาพให้เธอ

And then I left.

แล้วผมก็จากมา

Belinda died

เบลินดาเสียชีวิต

and within a few days of her death,

และหลังจากที่เธอเสียไปได้ไม่นาน

they published a book for her,

เขาก็มีการพิมพ์หนังสือที่ระลึกให้เธอ

and she used my cartoon on the cover.

และเธอก็ใช้รูปของผมบนปก

And she wrote a little note, she said,

เธอเขียนโน้ตไว้สั้นๆ ด้วยครับว่า

"Hey Rags, thank you for the magic carpet ride around the world."

"เฮ้ แร้ก, ขอบคุณสำหรับพรมวิเศษที่พาฉันไปทั่วโลก"

For me, my art is my magic carpet ride.

สำหรับผมแล้ว ศิลปะของผมก็คือการนั่งพรมวิเศษ

I hope you will join me in this magic carpet ride,

ผมหวังว่า คุณๆ จะมากับผม มานั่งพรมวิเศษไปด้วยกัน

and touch children and be honest.

และไปสัมผัสเด็กๆ แล้วก็มีแต่ความจริงใจ

Thank you so much.

ขอบคุณมากครับ

(Applause)

(ปรบมือ)