Dimitar Sasselov: How we found hundreds of Earth-like planets

Translator: Farung Surina Reviewer: Unnawut Leepaisalsuwanna

Well, indeed, I'm very, very lucky.

ผมโชคดีมากๆ จริงๆ

My talk essentially got written

เรื่องที่ผมจะพูด เป็นเรื่องที่ถูกเขียนขึ้น

by three historic events

จากเหตุการณ์ในประวัติศาสตร์ 3 เรื่อง

that happened within days of each other

ที่เกิดขึ้นภายในไม่กี่วันติดๆ กัน

in the last two months --

ในช่วงสองเดือนที่ผ่านมา

seemingly unrelated, but as you will see,

อาจฟังดูไม่น่าจะเกี่ยวกัน แต่เดี๋ยวคุณจะเข้าใจ

actually all having to do with

ว่าทั้งหมดนั้นมีส่วนเกี่ยวข้องกับ

the story I want to tell you today.

เรื่องที่ผมจะพูดในวันนี้

The first one was actually a funeral --

เรื่องแรก เป็นเรื่องของงานศพครับ

to be more precise, a reburial.

จะให้ถูกต้องกว่านี้ มันเป็นการฝังศพรอบสอง

On May 22nd, there was a hero's reburial

ในวันที่ 22 พฤษภาคม มีการจัดงานฝังศพรอบสอง ให้กับฮีโร่คนหนึ่ง

in Frombork, Poland

ในเมืองฟรอมบอร์ก ประเทศโปแลนด์

of the 16th-century astronomer

เขาเป็นนักดาราศาสตร์ในศตวรรษที่ 16

who actually changed the world.

คนที่ได้เปลี่ยนโลกอย่างแท้จริง

He did that, literally,

เขาเปลี่ยนโลกจริงๆ

by replacing the Earth with the Sun

แทนที่โลก ด้วยดวงอาทิตย์

in the center of the Solar System,

ณ ใจกลางของระบบสุริยะ

and then with this simple-looking act,

และด้วยการมองภาพแบบง่าย ๆ นี้เอง

he actually launched a scientific

เขาได้เริ่มการปฏิวัติทางด้านวิทยาศาสตร์

and technological revolution,

และเทคโนโลยีขึ้น

which many call the Copernican Revolution.

หลายคนเรียกสิ่งนี้ว่า "การปฏิวัติของโคเปอร์นิคัส"

Now that was,

ปัจจุบันพูดได้ว่ามันเป็นเรื่องที่

ironically, and very befittingly,

แดกดันและเหมาะเจาะ ในเวลาเดียวกัน

the way we found his grave.

เพราะมันทำให้เรา หาหลุมศพของเขาพบนั่นเองครับ

As it was the custom of the time,

เพราะเนื่องจากประเพณีนิยมในสมัยนั้น

Copernicus was actually

ร่างของโคเปอร์นิคัสจึงถูกฝัง

simply buried in an unmarked grave,

อย่างเรียบง่ายและปราศจากชื่อบนหลุมศพ

together with 14 others

อยู่ร่วมกับศพอีก 14 ร่าง

in that cathedral.

ในโบสถ์เดียวกันนั้น

DNA analysis,

การวิเคราะห์รหัสทางพันธุกรรม (ดีเอนเอ)

one of the hallmarks

ซึ่งเป็นอีกหนึ่งตราประทับที่บ่งบอก

of the scientific revolution

ถึงการปฏิวัติทางวิทยาศาสตร์

of the last 400 years that he started,

หลังจากที่โคเปอร์นิคัสเริ่มสร้างไว้ 400 ปีก่อนหน้านั้น

was the way we found

เป็นสิ่งที่ช่วยให้เรารู้ได้ว่า

which set of bones

กระดูกท่อนไหน

actually belonged to the person

เป็นร่างของคน

who read all those astronomical books

ที่อ่านหนังสือดาราศาสตร์เหล่านั้น

which were filled with leftover hair

หนังสือที่แอบเก็บเศษผมของคนที่อ่านมัน

that was Copernicus' hair --

ผมของโคเปอร์นิคัส..

obviously not many other people

เพราะน้อยคนครับ

bothered to read these books later on.

ที่จะลำบากมาอ่านหนังสือพวกนั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า

That match was unambiguous.

การจับคู่ของ เส้นผมกับกระดูกนั้น ไร้ซึ่งข้อสงสัย

The DNA matched,

ดีเอนเอตรงกันครับ

and we know that this was indeed

ทำให้เรารู้แน่ชัดว่า นี้คือ

Nicolaus Copernicus.

นิโคลัส โคเปอร์นิคัส

Now, the connection between

ปัจจุบันนี้ การเชื่อมโยงกันระหว่าง

biology and DNA

ชีววิทยา กับ ดีเอนเอ

and life

และชีวิต

is very tantalizing when you talk about Copernicus

ยั่วให้เราน้ำลายไหลได้อย่างมาก เมื่อพูดถึงโคเปอร์นิคัส

because, even back then,

เพราะขนาดย้อนกลับไปสมัยนั้น

his followers

ศิษยานุศิษย์ของเขา

very quickly made the logical step

ก็ได้ตั้งคำถามทางตรรกะ ที่ก้าวกระโดดมากๆ

to ask: if the Earth is just a planet,

ว่า "ถ้าโลกเป็นเพียงดาวเคราะห์

then what about planets around other stars?

แล้วดาวเคราะห์อื่น ๆ ที่โคจรรอบดาวฤกษ์ดวงอื่นๆ ล่ะ?"

What about the idea of the plurality of the worlds,

แล้วแนวคิดของการมีโลกอยู่มากกว่าหนึ่งใบล่ะ?

about life on other planets?

จะมีชีวิตอยู่บนดาวเคราะห์ดวงอื่นหรือไม่?

In fact, I'm borrowing here from one of those

จริงๆ ผมยืมคำพูดพวกนี้มากจาก

very popular books of the time.

หนังสือที่ดังมากเล่มหนึ่งในสมัยนั้นน่ะครับ

And at the time,

ในตอนนั้นเนี่ย

people actually answered that question

ผู้คนก็ตอบคำถามนี้กันจริงๆ

positively: "Yes."

ยืนยันว่า "ใช่"

But there was no evidence.

แต่ตอนนั้นยังไม่มีหลักฐาน

And here begins 400 years

และนี่ก็เป็นจุดเริ่มต้นของ 400 ปี

of frustration, of unfulfilled dreams --

แห่งการหักล้างทางความคิด แห่งความฝันที่ยังไม่ถูกเติมเต็ม

the dreams of Galileo, Giordano Bruno,

ความฝันของทั้ง กาลิเลโอ จีออร์ดาโน บรูโน

many others --

และคนอื่น ๆ อีกมากมาย

which never led to the answer

400 ปีที่ยังไม่เคยนำพาไปสู่คำตอบ

of those very basic questions

ของคำถามพื้นฐานเหล่านั้น

which humanity has asked all the time.

ที่มนุษยชาติถามกันมาตลอดเวลา

"What is life? What is the origin of life?

"ชีวิตคืออะไร? ชีวิตมาจากไหน?

Are we alone?"

เราอยู่กันเพียงลำพังหรือไม่?"

And that especially happened in the last 10 years,

ความพยายามเริ่มจริงจังขึ้น โดยเฉพาะใน 10 ที่ผ่านมา

at the end of the 20th century,

ในช่วงท้ายของศตวรรษที่ 20

when the beautiful developments

เมื่อการพัฒนาที่สวยงาม

due to molecular biology,

จากการศึกษาชีววิทยา ระดับโมเลกุล

understanding the code of life, DNA,

ทำให้เราเข้าใจรหัสทางพันธุกรรม (ดีเอนเอ)

all of that seemed to actually

ทั้งหมดนี้ดูเหมือนจะ

put us, not closer,

ผลักดันเรา ไม่ใช่ใกล้ขึ้น

but further apart from answering

แต่กลับไกลออกไปจากคำตอบ

those basic questions.

ของคำถามพื้นฐานเหล่านั้น

Now, the good news.

ตอนนี้ก็มาถึงข่าวดีละครับ

A lot has happened in the last few years,

มีอะไรเกิดขึ้นมากมาย ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา

and let's start with the planets.

มาเริ่มกันเรื่องดาวเคราะห์ดีกว่า

Let's start with the old Copernican question:

เริ่มกันที่คำถามเก่าแก่ของโคเปอร์นิคัส ที่ว่า

Are there earths around other stars?

มีโลกที่โคจรรอบดาวฤกษ์ดวงอื่นๆ หรือไม่

And as we already heard,

และอย่างที่เราได้ยินกันมาบ้างแล้ว

there is a way in which

ว่ามันมีทาง

we are trying, and now able,

ที่เรากำลังพยายาม

to answer that question.

เพื่อที่จะตอบคำถามนั้น

It's a new telescope.

มันคือ กล้องโทรทรรศน์ตัวใหม่

Our team, befittingly I think,

ทีมของเราตั้งชื่อมัน ตามนักฝันคนหนึ่ง

named it after one of those dreamers

ที่อยู่ร่วมสมัยกับโคเปอร์นิคัส

of the Copernican time,

นามว่า โยฮันเนส เคปเลอร์

Johannes Kepler,

ซึ่งผมว่าเหมาะสมทีเดียว

and that telescope's sole purpose

และกล้องนี้ สร้างขึ้นเพื่อจุดประสงค์เดียว

is to go out,

คือการให้ออกไป

find the planets that orbit

หาดาวเคราะห์ที่โคจร

other stars in our galaxy,

รอบดาวฤกษ์ต่างๆ ในกาแล็กซีของเรา

and tell us how often do planets like our own Earth

และบอกเราว่า ดาวเคราะห์ที่มีลักษณะคล้ายโลกของเรานั้น

happen to be out there.

พบบ่อยมากน้อยแค่ไหน

The telescope is actually

กล้องตัวนี้

built similarly to

สร้างขึ้นมาคล้ายๆ กับ

the, well-known to you, Hubble Space Telescope,

กล้องโทรทรรศน์อวกาศฮับเบิล ที่รู้จักกันอย่างดี

except it does have an additional lens --

จะต่างกันก็ตรงที่ เคปเลอร์ ไม่ได้มีชุดเลนส์ต่าง ๆ

a wide-field lens,

ไม่มีเลนส์มุมกว้าง

as you would call it as a photographer.

ทำให้คุณรู้จักกล้องฮับเบิล ในนนามช่างถ่ายภาพกันไป

And if, in the next couple of months,

และถ้า ในสองสามเดือนข้างหน้านี้

you walk out in the early evening

เราเดินออกไปนอกบ้านในตอนเย็น

and look straight up

และมองขึ้นฟ้าตรง ๆ

and place you palm like this,

ทาบฝ่ามือบนฟ้าแบบนี้นะครับ

you will actually be looking at the field of the sky

นั่นคุณกำลังมองขนาดพื้นที่บนท้องฟ้า

where this telescope is searching for planets

ที่กล้องเคปเลอร์ กำลังมองหาดาวเคราะห์อยู่

day and night, without any interruption,

ทั้งวันทั้งคืน ไม่มีขาดช่วงเลย

for the next four years.

เป็นเวลาทั้งหมด 4 ปีข้างหน้าครับ

The way we do that, actually,

วิธีที่เราจะมองหาดาวเคราะห์ได้นั้น

is with a method, which we call the transit method.

เรียกว่า "วิธีการบังกัน (transit method)"

It's actually mini-eclipses that occur

มันก็คือ การที่ดาวฤกษ์มีความสว่างลดลงเล็กน้อย

when a planet passes in front of its star.

เมื่อดาวเคราะห์เคลื่อนที่ผ่านหน้าดาวฤกษ์ ที่มันโคจรรอบ

Not all of the planets will be fortuitously oriented

ไม่ใช่ดาวเคราะห์ทุกดวง ที่จะมีระนาบการโคจรที่เหมาะสม

for us to be able do that,

ให้เราสามารถเห็น การผ่านหน้าดาวฤกษ์ของมันได้

but if you have a million stars,

แต่ถ้าคุณมีดาวฤกษ์เป็นล้านดวง

you'll find enough planets.

คุณก็จะเจอดาวเคราะห์ด้วยวิธีนี้ได้ จำนวนมากพอสมควร

And as you see on this animation,

คุณจะเห็นจากแอนิเมชั่นนี้

what Kepler is going to detect

ว่าสิ่งที่กล้องเคปเลอร์จะวัดคือ

is just the dimming of the light from the star.

ค่าความสว่างที่ลดลงของดาวฤกษ์

We are not going to see the image of the star and the planet as this.

เราไม่สามารถเห็นภาพของดาวฤกษ์ กับดาวเคราะห์นะครับ

All the stars for Kepler are just points of light.

สำหรับกล้องเคปเลอร์แล้ว ดาวฤกษ์ทุกดวงเป็นเพียงจุดสว่างเท่านั้น

But we learn a lot from that:

แต่เราเรียนรู้อะไรได้มาก จากค่าความสว่างของจุดเหล่านี้

not only that there is a planet there, but we also learn its size.

ไม่เพียงแค่จะรู้ว่ามีดาวเคราะห์อยู่ตรงหน้าหรือไม่ แต่ยังสามารถรู้ขนาดของมันด้วย

How much of the light is being dimmed

ความสว่างลดลงไปจากเดิมเท่าไหร่

depends on how big the planet is.

ขึ้นอยู่กับว่าดาวเคราะห์มีขนาดใหญ่เท่าไหร่

We learn about its orbit,

เรายังสามารถเรียนรู้เรื่องต่าง ๆ เกี่ยวกับวงโคจรของมันได้

the period of its orbit and so on.

เช่น มันมันต้องใช้เวลานานแค่ไหน ที่จะโคจรรอบดาวฤกษ์ของมันได้ ฯลฯ

So, what have we learned?

สรุป เรารู้อะไรจากมันบ้างล่ะ?

Well, let me try to walk you through

งั้น ขอให้ผมได้ค่อย ๆ พาคุณไปรับรู้

what we actually see

ว่าจริงๆแล้ว เราเห็นอะไร

and so you understand the news

แล้วคุณจะเข้าใจ ว่าสิ่งที่ผมต้องการจะสื่อ

that I'm here to tell you today.

ในวันนี้คืออะไร

What Kepler does

สิ่งที่กล้องเคปเลอร์ทำ คือ

is discover a lot of candidates,

มันค้นพบระบบจำนวนมาก ที่เป็นไปได้ว่าจะมีดาวเคราะห์อยู่

which we then follow up and find as planets,

แล้วเราค่อยศึกษาระบบเหล่านั้นในเชิงลึก

confirm as planets.

ว่ามีดาวเคราะห์อยู่จริงหรือไม่

It basically tells us

พูดง่ายๆ คือ มันบอกเราได้ว่า

this is the distribution of planets in size.

ดาวเคราะห์มีขนาดต่างๆ กันอย่างไร

There are small planets, there are bigger planets, there are big planets, okay.

ทั้งดาวเคราะห์ขนาดเล็ก และดาวเคราะห์ขนาดใหญ่มาก

So we count many, many such planets,

ดังนั้น เราจึงนับจำนวนพวกมัน

and they have different sizes.

และพวกมันมีขนาดที่แตกต่างกันไป

We do that in our solar system.

เราทำแบบนี้กับระบบสุริยะเราก่อน

In fact, even back during the ancients,

จริง ๆ แล้ว ถ้ามองย้อนกลับไปสมัยโบราณ

the Solar System in that sense

จำนวนและขนาดของดาวเคราะห์ ในระบบสุริยะของเรา

would look on a diagram like this.

จะแสดงได้ดังแผนภูมินี้ครับ

There will be the smaller planets, and there will be the big planets,

มีทั้งดาวเคราะห์ที่เล็กกว่าโลก และดาวเคราะห์ขนาดใหญ่

even back to the time of Epicurus

แม้ย้อนกลับไปถึงสมัยอีพิคิวรัส (Epicurus)

and then of course Copernicus

จนถึงสมัยโคเปอร์นิคัส (Copernicus)

and his followers.

และศิษย์ของเขา

Up until recently, that was the Solar System --

จนกระทั่งก่อนหน้านี้ไม่นาน ระบบสุริยะของเราเคยเป็นแบบนี้ครับ

four Earth-like planets with small radius,

ดาวเคราะห์คล้ายโลกที่มีขนาดเล็กมี 4 ดวง

smaller than about two times the size of the Earth --

(ขนาดเล็ก หมายถึง ขนาดสองเท่าของโลกหรือเล็กกว่า)

and that was of course Mercury,

ได้แก่ ดาวพุธ

Venus, Mars,

ดาวศุกร์ ดาวอังคาร

and of course the Earth,

และแน่นอน โลก

and then the two big, giant planets.

ดาวเคราะห์ยักษ์มี 2 ดวง

Then the Copernican Revolution

พอหลังจากจากเกิด "การปฏิวัติของโคเปอร์นิคัส" ขึ้น

brought in telescopes,

กล้องโทรทรรศน์ถูกนำเข้ามาใช้

and of course three more planets were discovered.

และแน่นอน ดาวเคราะห์อีก 3 ดวงก็ถูกค้นพบ

Now the total planet number

ปัจจุบัน จำนวนดาวเคราะห์ทั้งหมด

in our solar system was nine.

ในระบบสุริยะของเรา คือ 9 ดวง

The small planets dominated,

ส่วนใหญ่เป็นดาวเคราะห์ขนาดเล็ก

and there was a certain harmony to that,

ข้อมูลนี้เข้ากันได้

which actually Copernicus was very happy to note,

กับสิ่งที่โคเปอร์นิคัสเคยระบุไว้

and Kepler was one of the big proponents of.

และกล้องเคปเลอร์ก็แสดงความจริงนี้ให้เห็น

So now we have Pluto to join the numbers of small planets.

เล่าถึงตอนนี้ เรามี พลูโต ที่จัดเป็นดาวเคราะห์ขนาดเล็ก

But up until, literally, 15 years ago,

จนกระทั่ง 15 ปีก่อนหน้านี้

that was all we knew about planets.

นั่นคือทั้งหมดที่เรารับรู้กันเป็นลายลักษณ์อักษร เกี่ยวกับดาวเคราะห์

And that's what the frustration was.

และนั่นคือสิ่งที่เรายังไม่พอใจครับ

The Copernican dream was unfulfilled.

ความฝันของโคเปอร์นิคัส ก็ยังไม่ถูกเติมเต็ม

Finally, 15 years ago,

จนในที่สุด เมื่อ 15 ปีที่ผ่านมา

the technology came to the point

เมื่อเทคโนโลยีเดินมาจนถึง

where we could discover a planet around another star,

จุดที่เราสามารถค้นพบดาวเคราะห์รอบ ๆ ดาวฤกษ์ดวงอื่นได้

and we actually did pretty well.

เราทำได้ดีเลยทีเดียว

In the next 15 years,

ภายใน 15 ปีข้างหน้านี้

almost 500 planets

ดาวเคราะห์เกือบ 500 ดวง

were discovered orbiting other stars, with different methods.

จะถูกค้นพบว่าโคจรรอบดาวฤกษ์อื่นๆ ด้วยวิธีต่างกันออกไป

Unfortunately, as you can see,

โชคไม่ดีเลย ดังที่คุณอาจเห็น

there was a very different picture.

แผนภาพได้เปลี่ยนไปแล้ว

There was of course an explanation for it:

แน่นอน เรามีคำอธิบายเกี่ยวกับสิ่งนี้อยู่ครับ

We only see the big planets,

เนื่องจาก ตอนนั้น (มิถุนายน 2010) เราพบแต่ดาวเคราะห์ขนาดใหญ่

so that's why most of those planets

ทำให้ดาวเคราะห์ส่วนใหญ่

are really in the category of "like Jupiter."

ตกอยู่ในประเภท "ดาวเคราะห์ที่คล้ายดาวพฤหัสบดี"

But you see, we haven't gone very far.

แม้กระนั้น เราก็ยังไปได้ไม่ไกล

We were still back where Copernicus was.

เรายังคงรู้สิ่งที่ โคเปอร์นิคัสรู้

We didn't have any evidence

เรายังไม่มีหลักฐานใดๆ

whether planets like the Earth are out there.

ว่าจะมี "ดาวเคราะห์คล้ายโลก" อยู่ข้างนอกนั่น

And we do care about planets like the Earth

และเราก็สนใจใน ดาวเคราะห์คล้ายโลก ด้วย

because by now we understood

เพราะตอนนี้ เราทราบแล้วว่า

that life as a chemical system

"ชีวิต" ในแง่ของระบบทางเคมี

really needs a smaller planet

ต้องการดาวเคราะห์ขนาดเล็ก

with water and with rocks

ที่มีน้ำ และหิน

and with a lot of complex chemistry

และสารประกอบทางเคมีที่ซับซ้อน

to originate, to emerge, to survive.

เพื่อที่จะให้กำเนิด ปรากฏ และอยู่รอด

And we didn't have the evidence for that.

เรายังไม่มีหลักฐานสำหรับสิ่งนี้

So today, I'm here to actually give you a first glimpse

ดังนั้น วันนี้ ผมมาที่นี่เพื่อที่จะให้คุณเห็นภาพแวบแรก

of what the new telescope, Kepler,

ของกล้องตัวใหม่ เคปเลอร์

has been able to tell us in the last few weeks,

ว่ามันบอกอะไรเราบ้าง ในช่วงสองสามสัปดาห์ที่ผ่านมา

and, lo and behold,

และดูสินั่น!

we are back to the harmony

เรากลับมาช่วยกันอีกครั้งแล้ว

and to fulfilling the dreams of Copernicus.

ที่จะเติมเต็มความฝันของโคเปอร์นิคัส

You can see here,

คุณจะเห็นว่า ภาพนี้ (กรกฎาคม 2010)

the small planets dominate the picture.

ดาวเคราะห์ขนาดเล็ก มีจำนวนเป็นส่วนใหญ่ของภาพ

The planets which are marked "like Earth,"

ดาวเคราะห์ที่ถูกระบุว่าเป็น "ดาวเคราะห์คล้ายโลก"

[are] definitely more than

มีจำนวนมากกว่า อย่างเห็นได้ชัด

any other planets that we see.

เมื่อเทียบกับดาวเคราะห์ขนาดอื่นๆ

And now for the first time, we can say that.

และนี่ถือเป็นครั้งแรก ที่เราสามารถพูดได้อย่างเต็มปาก

There is a lot more work we need to do with this.

มีงานอีกมากมายรอเราอยู่

Most of these are candidates.

ดาวเคราะห์คล้ายโลกเกือบจะทุกดวง มีโอกาสที่จะมีสิ่งมีชีวิตอยู่

In the next few years we will confirm them.

ภายในสองสามปีข้างหน้านี้ เราจะยืนยันสถานะของพวกมัน

But the statistical result

แต่ที่แน่ๆ ผลทางสถิติ ณ ตอนนี้

is loud and clear.

นั้นช่างส่งเสียงดังและชัดเจนมาก

And the statistical result is that

ผลทางสถิติที่บอกเราว่า

planets like our own Earth

ดาวเคราะห์คล้ายโลก

are out there.

มีอยู่จริงข้างนอกนั่น

Our own Milky Way Galaxy is rich in this kind of planets.

กาแล็กซีทางช้างเผือกของเรา เต็มไปด้วยดาวเคราะห์คล้ายโลก

So the question is: what do we do next?

คำถามคือ เราจะทำอะไรต่อไป?

Well, first of all, we can study them

ก่อนอื่นนะครับ เราจะศึกษาพวกมัน

now that we know where they are.

เพราะตอนนี้เรารู้แล้วว่าพวกมันอยู่ที่ไหน

And we can find those that we would call habitable,

แล้วจึงจะบอกได้ว่า มันจะถูกเรียกว่า "อยู่ได้" หรือไม่

meaning that they have similar conditions

ในที่นี้หมายถึง การมีสภาวะที่ใกล้เคียง

to the conditions

กับสภาวะ

that we experience here on Earth

ที่เราพบบนโลก

and where a lot of complex chemistry can happen.

ที่ๆ ความซับซ้อนทางเคมีสามารถเกิดขึ้นได้

So, we can even put a number

แล้วเราจึงจะบอกได้แม้กระทั่งจำนวน

to how many of those planets

ของดาวเคราะห์ประเภทนั้น ว่ามีอยู่เท่าไหร่

now do we expect our own

ในกาแล็กซี

Milky Way Galaxy harbors.

ทางช้างเผือกของเราครับ

And the number, as you might expect,

และจำนวนนี้เอง คุณคงเดาออกแล้วว่า

is pretty staggering.

มันค่อนข้างน่าอัศจรรย์ใจ

It's about 100 million such planets.

ดาวเคราะห์ที่ว่านี้มีประมาณ 100 ล้านดวงครับ

That's great news. Why?

นั่นเป็นข่าวดีมาก ทำไมรึ?

Because with our own little telescope,

เพราะว่า ด้วยศักยภาพของกล้องตัวเล็ก ๆ ของเรา

just in the next two years,

ในเพียงแค่สองปีข้างหน้า

we'll be able to identify at least 60 of them.

เราจะสามารถระบุดาวเคราะห์ที่อาจมีสิ่งมีชีวิต อย่างน้อย 60 ดวง

So that's great because then

นั่นเยี่ยมยอดเพราะ

we can go and study them --

เราสามารถพุ่งเป้าศึกษาพวกมัน

remotely, of course --

แน่นอน จากระยะไกล

with all the techniques that we already have

ด้วยเทคนิคทั้งหมด

tested in the past five years.

ที่เราได้ทดลองมาแล้วตลอด 5 ปี

We can find what they're made of,

เราสามารถหาได้ว่า ดาวเหล่านั้นประกอบขึ้นด้วยอะไร

would their atmospheres have water, carbon dioxide, methane.

ในบรรยากาศของมันมีน้ำ คาร์บอนไดออกไซด์ มีเธน หรือไม่

We know and expect that we'll see that.

เรารู้และคาดหวังว่าเราจะพบสิ่งเหล่านั้น

That's great, but that is not the whole news.

นั่นมันวิเศษมาก แต่มันก็ยังไม่ใช่ข่าวดีทั้งหมด

That's not why I'm here.

นั่นยังไม่ใช่สาเหตุที่ผมมาพูดตรงนี้

Why I'm here is to tell you that the next step

สาเหตุที่ผมมาพูดตรงนี้ ก็เพื่อเล่าให้ฟังถึง "ก้าวต่อไป"

is really the exciting part.

ที่ว่านี่แหละ คือส่วนที่น่าตื่นเต้นที่สุด

The one that this step

สิ่งที่จะทำให้

is enabling us to do is coming next.

เรา "ก้าวต่อไป" ได้

And here comes biology --

และนี่คือการมาถึงของ "ชีววิทยา"

biology, with its basic question,

ชีววิทยา ที่มาพร้อมกับคำถามพื้นฐาน

which still stands unanswered,

ที่ยังคงยืนหยัดโดยปราศจากคำตอบ

which is essentially:

ก็ยังคงเป็น

"If there is life on other planets,

"ถ้ามันมีชีวิตอยู่บนดาวเคราะห์ดวงอื่น

do we expect it to be like life on Earth?"

เราคิดว่า เขาจะเหมือนกับเราบนโลกนี้หรือไม่?"

And let me immediately tell you here,

ขอผมบอกคุณทันทีตรงนี้เลยว่า

when I say life, I don't mean "dolce vita,"

เมื่อผมพูดถึง "ชีวิต" ผมไม่ได้หมายถึง "ชีวิตที่เสพสุข"

good life, human life.

หรือชีวิตที่ดี หรือชีวิตเฉกเช่นมนุษย์

I really mean life

ผมหมายถึงชีวิตจริง ๆ

on Earth, past and present,

ที่อยู่บนโลก ทั้งในอดีตและปัจจุบัน

from microbes to us humans,

ตั้งแต่จุลชีพ จนถึงมนุษย์อย่างเรา ๆ

in its rich molecular diversity,

ที่มีความหลากหลายทางโมเลกุลสูง

the way we now understand life on Earth

ความหมายที่เราพูดถึง ณ ตอนนี้ คือชีวิตบนโลก

as being a set of molecules and chemical reactions --

ในแง่ของ กลุ่มก้อนของโมเลกุลและปฏิกิริยาทางเคมี

and we call that, collectively, biochemistry,

ที่เราเรียกรวมกันว่า ชีวเคมี

life as a chemical process,

ชีวิต ในรูปของกระบวนการทางเคมี

as a chemical phenomenon.

ในรูปของปรากฏการณ์ทางเคมี

So the question is:

คำถามคือ

is that chemical phenomenon universal,

ปรากฏการณ์ทางเคมีนี้เป็นสากลหรือไม่

or is it something

หรือมันเป็นบางอย่าง

which depends on the planet?

ที่ขึ้นกับดาวเคราะห์แต่ละดวง?

Is it like gravity,

มันจะเป็นเหมือนกับ สภาพโน้มถ่วง ไหม

which is the same everywhere in the universe,

ที่มีความหมายเหมือนกัน ในทุกๆ ที่ในเอกภพ

or there would be all kinds of different biochemistries

หรือ มันจะมีลักษณะทางชีวเคมี ที่แตกต่างกันไป

wherever we find them?

ในทุกๆ ที่ที่เราศึกษา?

We need to know what we are looking for

มันจำเป็นอย่างมาก

when we try to do that.

ที่ต้องรู้ว่าเรากำลังมองหาอะไรอยู่

And that's a very basic question, which we don't know the answer to,

และนี้คือ คำถามพื้นฐานมากๆ ที่เรายังไม่รู้คำตอบ

but which we can try --

แต่เราก็สามารถพยายาม

and we are trying -- to answer in the lab.

และเราก็กำลังพยายามตอบคำถาม จากในห้องแล็บ

We don't need to go to space

เราไม่จำเป็นต้องออกไปถึงอวกาศหรอกครับ

to answer that question.

ที่จะตอบคำถามนี้ได้

And so, that's what we are trying to do.

ดังนั้น นี่คือสิ่งที่เรากำลังพยายามทำอยู่

And that's what many people now are trying to do.

นี่คือสิ่งที่หลายคนกำลังพยายามทำอยู่

And a lot of the good news comes from that part of the bridge

และมีข่าวดีมากมายเกิดขึ้น จากส่วนนั้นของสะพาน

that we are trying to build as well.

สะพานที่เราพยายามสร้างอยู่

So this is one example

ต่อไปนี้คือตัวอย่างหนึ่ง

that I want to show you here.

ที่ผมอยากนำมาให้คุณดูที่นี่ครับ

When we think of what is necessary

เวลาเราคิดถึงความจำเป็น

for the phenomenon that we call life,

ที่จะต้องมีปรากฏการณ์ดังกล่าว ที่เราเรียกว่าชีวิตนั้น

we think of compartmentalization,

เราจะคิดถึงการจัดแบ่งส่วน

keeping the molecules which are important for life

การจัดให้โมเลกุลที่สำคัญสำหรับชีวิต

in a membrane,

อยู่ภายในเยื่อหุ้มบาง ๆ

isolated from the rest of the environment,

ที่แยกออกชัดเจนจากสิ่งแวดล้อม

but yet, in an environment in which

แต่ถึงกระนั้น สิ่งแวดล้อมนั้น

they actually could originate together.

ก็สามารถพัฒนาขึ้นร่วมกันกับมันได้

And in one of our labs,

และการทดลองชิ้นหนึ่งของเรา

Jack Szostak's labs,

ในห้องทดลองของ แจ๊ค โซสแต็ค

it was a series of experiments

เป็นหนึ่งในชุดการทดลอง

in the last four years

ใน 4 ปีที่่ผ่านมา

that showed that the environments --

ที่ได้แสดงให้เห็นว่าสิ่งแวดล้อม

which are very common on planets,

ที่สามารถพบได้โดยทั่วไป บนดาวเคราะห์

on certain types of planets like the Earth,

ประเภทที่คล้ายโลก

where you have some liquid water and some clays --

ที่ๆ มีน้ำในรูปของเหลว และมีโคลน

you actually end up with

สุดท้าย คุณจะได้

naturally available molecules

โมเลกุลทางธรรมชาติ

which spontaneously form bubbles.

เกิดขึ้นเอง โดยผุดขึ้นเป็นฟอง

But those bubbles have membranes

ฟองเหล่านั้นมีเยื่อหุ้มบาง

very similar to the membrane of every cell

คล้ายกับเยื่อหุ้มเซลล์ทุกเซลล์

of every living thing on Earth looks like,

ของสิ่งมีชีวิตทุกๆ ชนิดบนโลก

like this.

แบบนี้ครับ

And they really help molecules,

เยื่อหุ้มช่วยให้โมเลกุลต่าง ๆ

like nucleic acids, like RNA and DNA,

เช่น กรดนิวคลีอิก เช่น RNA และ DNA

stay inside, develop,

สามารถเก็บตัวอยู่ได้ภายใน เกิดการพัฒนา

change, divide

เปลี่ยนแปลง แบ่งตัว

and do some of the processes that we call life.

และสร้างกระบวนการบางอย่างขึ้น ที่เราเรียกว่า ชีวิต

Now this is just an example

นี่เป็นเพียงตัวอย่างหนึ่งเท่านั้นครับ

to tell you the pathway

ที่จะบอกเล่าถึงเส้นทาง

in which we are trying to answer

ที่เราพยายามจะเดินไปสู่คำตอบ

that bigger question about the universality of the phenomenon.

แห่งคำถามที่ยิ่งใหญ่ เกี่ยวกับความเป็นสากลของปรากฏการณ์นี้

And in a sense, you can think of that work

ในแง่หนึ่ง เราสามารถคิดได้ว่างานชิ้นนี้

that people are starting to do now around the world

ผู้คนกำลังเริ่มทำกันทั่วโลก

as building a bridge,

เหมือนกับการที่สร้างสะพาน

building a bridge from two sides of the river.

พร้อมๆ กันจากสองฝั่งของแม่น้ำ

On one hand, on the left bank of the river,

ทางฝั่งซ้ายของแม่น้ำ

are the people like me who study those planets

ก็จะมีผู้คนเช่นตัวผม ที่ศึกษาดาวเคราะห์เหล่านั้น

and try to define the environments.

และพยายามระบุสภาพสิ่งแวดล้อมของมัน

We don't want to go blind because there's too many possibilities,

เราไม่ต้องการที่จะหน้ามืดตามัว เพราะมันมีทางเป็นไปได้หลายทางเกินไป

and there is not too much lab,

จนการทดลองไม่สามารถสร้างให้เพียงพอได้

and there is not enough human time

และคนเราก็ไม่มีเวลามากพอ

to actually to do all the experiments.

ที่จะทำการทดลองเหล่านั้น

So that's what we are building from the left side of the river.

ดังนั้น นี่คือทำไมเราต้องสร้างสะพาน จากอีกฟากหนึ่งของแม่น้ำ

From the right bank of the river

คราวนี้ ทางฝั่งขวาของแม่น้ำ

are the experiments in the lab that I just showed you,

คือการทดลองที่เกิดขึ้นในห้องแล็บ ที่ผมพึ่งให้คุณดู

where we actually tried that, and it feeds back and forth,

ว่าเราได้พยายามทำ แต่ผลก็ยังไม่น่าพอใจ

and we hope to meet in the middle one day.

และเราก็หวังที่จะพบกันครึ่งทางบนสะพานวันหนึ่ง

So why should you care about that?

ทำไมพวกคุณต้องสนใจเรื่องนี้ด้วยน่ะหรือ?

Why am I trying to sell you

ทำไมผมถึงพยายามจะขาย

a half-built bridge?

สะพานที่ยังสร้างไม่เสร็จครึ่งหนึ่ง?

Am I that charming?

ผมมีเสนห์ขนาดนั้นรึ?

Well, there are many reasons,

มันมีหลายเหตุผลครับ

and you heard some of them

บางเหตุผลคุณได้ทราบแล้ว

in the short talk today.

จากการพูดของผมวันนี้

This understanding of chemistry

การทำความเข้าใจกับเรื่องทางเคมี

actually can help us

ช่วยเราได้จริงๆ

with our daily lives.

ในชีวิตประจำวันขอเรา

But there is something more profound here,

แต่มันมีบางอย่างที่ลึกซึ้งมากกว่านั้น ณ จุดนี้

something deeper.

บางอย่างที่ล้ำลึกมากกว่า

And that deeper, underlying point

และสิ่งนั้นที่ซ้อนอยู่

is that science

ก็คือ วิทยาศาสตร์

is in the process of redefining life

ที่เป็นกระบวนการ ที่จะนิยามการมีชีวิต

as we know it.

อย่างที่เรารู้

And that is going to change

และนั่นก็กำลังจะเปลี่ยน

our worldview in a profound way --

การมองโลกของเราไปในทางที่ลึกซึ้งยิ่งขึ้น

not in a dissimilar way

แต่ใช่ว่าจะเป็นทางที่ต่างกัน

as 400 years ago,

กับเมื่อ 400 ปีที่แล้ว

Copernicus' act did,

ที่การกระทำของโคเปอร์นิคัส

by changing the way

ได้เปลี่ยนวิถีการมอง

we view space and time.

กาลและอวกาศ ของเราไป

Now it's about something else,

ตอนนี้ มันเป็นอีกเรื่องไปแล้วครับ

but it's equally profound.

แต่ก็ยังลึกซึ้งพอๆ กัน

And half the time,

และในก้าวย่างที่ผลัดกันเดินนี้

what's happened

สิ่งที่เกิดขึ้น คือ

is it's related this kind of

มันได้เชื่อมโยง

sense of insignificance

สัมผัสบางอย่างที่ไม่ได้สำคัญมากนัก

to humankind,

ให้กับมนุษยชาติ

to the Earth in a bigger space.

ให้กับโลก ในพื้นที่ๆ ใหญ่ขึ้น

And the more we learn,

และยิ่งเราเรียนรู้มากเท่าไหร่

the more that was reinforced.

เรายิ่งเสริมสร้างให้สัมผัสนั้นแข็งแรงยิ่งขึ้น

You've all learned that in school --

เราต่างเรียนรู้มาจากโรงเรียนแล้วว่า

how small the Earth is

โลกนั้นเล็กแค่ไหน

compared to the immense universe.

เมื่อเปรียบเทียบกับเอกภพที่กว้างใหญ่

And the bigger the telescope,

และยิ่งกล้องโทรทรรศน์มีขนาดใหญ่ขึ้น

the bigger that universe becomes.

เอกภพนั้นก็ยิ่งใหญ่ขึ้นตามไปด้วย

And look at this image of the tiny, blue dot.

มาดูภาพนี้กัน ภาพของจุดสีฟ้าเล็กจิ๋ว

This pixel is the Earth.

จุดพิกเซลนั้น คือโลกนั่นเอง

It is the Earth as we know it.

มันคือโลกในแบบที่เรารู้จัก

It is seen from, in this case,

ในกรณีนี้ มันถูกมอง

from outside the orbit of Saturn.

จากนอกวงโคจรของดาวเสาร์

But it's really tiny.

แต่มันเล็กมากจริง ๆ

We know that.

เรารู้กันอยู่

Let's think of life as that entire planet

ลองคิดถึงชีวิตบนโลกทั้งโลกนี้สิครับ

because, in a sense, it is.

เพราะมันมีอยู่จริงหนิ

The biosphere is the size of the Earth.

ส่วนที่มีสิ่งมีชีวิตอาศัยอยู่ ก็คือขนาดของโลก

Life on Earth

ชีวิตบนโลก

is the size of the Earth.

ก็คือมีขนาดเท่ากับโลก

And let's compare it to the rest of the world

และถ้าลองเปรียบเทียบโลก กับทุกอย่างนอกจากนั้น

in spatial terms.

ในอวกาศ

What if that

อะไรจะเกิดขึ้นถ้า

Copernican insignificance

ความคิดของโคเปอร์นิคัส

was actually all wrong?

เกิดผิดทั้งหมดเลยหละ?

Would that make us more responsible

มันจะทำให้เราต้องรับผิดชอบมากขึ้น

for what is happening today?

เกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นวันนี้ไหม

Let's actually try that.

งั้นมาลองดูกันดีกว่านะครับ

So in space, the Earth is very small.

โลกมีขนาดเล็กมากๆ ในอวกาศ

Can you imagine how small it is?

คุณจินตนาการถูกรึเปล่า ว่ามันเล็กขนาดไหน

Let me try it.

ให้ผมลองนะ

Okay, let's say

เอาเป็นว่า

this is the size

นี่คือขนาดของเอกภพ

of the observable universe,

เท่าที่เราจะสังเกตุการณ์ได้

with all the galaxies,

กาแล็กซีทั้งหมดอยู่ในนี้

with all the stars,

ดวงดาวทั้งหมดอยู่ในนี้

okay, from here to here.

จากตรงนี้ถึงตรงนี้

Do you know what the size of life

คุณรู้ไหมว่าขนาดของชีวิต

in this necktie will be?

บนเน็คไทเส้นนี้เล็กแค่ไหน

It will be the size

มันจะมีขนาดเท่ากับ

of a single, small atom.

อะตอมๆ หนึ่ง

It is unimaginably small.

มันเล็กมาก เกินกว่าจะจินตนาการได้

We can't imagine it.

เราจินตนาการไม่ออกหรอกครับ

I mean look, you can see the necktie,

ดูสิ คุณเห็นเน็คไท

but you can't even imagine seeing

แต่คุณจะไม่สามารถนึกภาพ

the size of a little, small atom.

ว่าจะเห็นอะตอมเล็กๆ ได้

But that's not the whole story, you see.

แต่เรื่องยังไม่จบนะครับ

The universe and life

ลองดูเอกภพและชีวิต

are both in space and time.

ทั้งสองสิ่งนี้ ดำรงอยู่ในอวกาศและเวลาครับ

If that was

ถ้านี่คือ

the age of the universe,

อายุของเอกภพ

then this is the age of life on Earth.

แล้วนี่ จะเป็นช่วงอายุที่มีชีวิตบนโลก

Think about those oldest living things on Earth,

ลองคิดถึงสิ่งมีชีวิตที่เก่าแก่ที่สุดบนโลกสิ

but in a cosmic proportion.

แต่่คิดในอัตราส่วนของอายุเอกภพนะ

This is not insignificant.

แค่นี้เนี่ย ไม่ใช่ว่าไม่มีความหมายนะครับ

This is very significant.

แค่นี้ มันมีความหมายมากๆ เลย

So life might be insignificant in size,

นั่นคือว่า ชีวิต อาจจะดูไร้ความหมายเมื่อดูจากขนาด

but it is not insignificant in time.

แต่ชีวิต ก็ไม่ได้ไร้ความหมาย เมื่อดูจากช่วงเวลา

Life and the universe

ชีวิตและเอกภพ

compare to each other like a child and a parent,

เปรียบเทียบอายุแต่ละอย่างเป็น เด็กกับพ่อแม่

parent and offspring.

พ่อแม่กับลูกหลาน

So what does this tell us?

สิ่งนี้บอกอะไรเราครับ?

This tells us that

มันบอกเราว่า

that insignificance paradigm

ตัวอย่างของความไม่สำคัญ

that we somehow got to learn

ที่เราบางครั้งก็จำเป็นต้องเรียนรู้

from the Copernican principle,

จากหลักการของโคเปอร์นิคัส

it's all wrong.

มันผิดหมด

There is immense, powerful potential

มันมีศักยภาพอันยิ่งใหญ่และมีอำนาจ

in life in this universe --

ของชีวิตในเอกภพนี้

especially now that we know

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ณ ปัจจุบันที่เรารู้

that places like the Earth are common.

ว่าสถานที่คล้ายโลกนั้น มีอยู่ทั่วไป

And that potential, that powerful potential,

และศักยภาพนั้น ศักยภาพที่ทรงพลัง

is also our potential,

คือ ศักยภาพของเรา

of you and me.

ของคุณและของผม

And if we are to be stewards

ถ้าเราจะต้องเป็นผู้พิทักษ์

of our planet Earth

ให้กับโลก

and its biosphere,

และพื้นที่ๆ มีสิ่งมีชีวิตของเรา

we'd better understand

เราควรต้องเข้าใจ

the cosmic significance

ความสำคัญเชิงเอกภพ

and do something about it.

และทำบางอย่างครับ

And the good news is we can

ข่าวดีก็คือ เราสามารถ

actually, indeed do it.

ทำมันได้จริง ๆ

And let's do it.

งั้น มาทำกันเถอะครับ

Let's start this new revolution

ลองเริ่มจากการปฏิวัติใหม่นี้

at the tail end of the old one,

จากปลายทางของเก่า

with synthetic biology being

ร่วมกับ งานของการสังเคราะห์ทางชีววิทยา

the way to transform

มันคือทางที่เราจะเปลี่ยนรูป

both our environment

ทั้งสิ่งแวดล้อม

and our future.

และอนาคตของเรา

And let's hope that we can build this bridge together

และมาเริ่มต้นความหวังที่ เราจะสามารถสร้างสะพานนี้เสร็จร่วมกัน

and meet in the middle.

และพบกันที่ตรงกลางสะพาน

Thank you very much.

ของคุณมากครับ

(Applause)

(ปรบมือ)