Dimitar Sasselov: How we found hundreds of Earth-like planets

دمیتار ساسلو: چگونه صدها سیاره همچون زمین پیدا کردیم

Translator: Ali Ayremlou Reviewer: Omid Mashayekhi

Well, indeed, I'm very, very lucky.

خوب، در واقع، من خیلی خیلی خوش شانسم.

My talk essentially got written

بحث من اساسا نوشته شده است

by three historic events

توسط سه واقعه تاریخی

that happened within days of each other

که در چند روز از یکدیگر اتقاق افتادند

in the last two months --

در دو ماه گذشته --

seemingly unrelated, but as you will see,

به نظر غیر مرتبط، ولی خواهید دید که

actually all having to do with

در واقع همه داشتند ارتباط پیدا می کردند با

the story I want to tell you today.

داستانی که من امروز می خواهم نقل کنم.

The first one was actually a funeral --

اولی در واقع یک مراسم تدفین بود

to be more precise, a reburial.

به طور دقیق، یک خاک سپاری مجدد.

On May 22nd, there was a hero's reburial

در 22 می، خاک سپاری مجدد یک قهرمان بود

in Frombork, Poland

در فرامبوک لهستان

of the 16th-century astronomer

از اخترشناسان قرن 16ام

who actually changed the world.

کسی که در واقع جهان را تغییر داد.

He did that, literally,

او که به معنای واقعی، این کار را

by replacing the Earth with the Sun

با جایگزین کردن زمین با خورشید

in the center of the Solar System,

در مرکز منظومه شمسی انجام داد.

and then with this simple-looking act,

پس با این عمل به ظاهر ساده،

he actually launched a scientific

او یک انقلاب علمی و

and technological revolution,

تکنولوژی را آغاز کرد

which many call the Copernican Revolution.

که خیلی ها آن را انقلاب کوپرنیکی می خوانند.

Now that was,

هان این راهی بود که

ironically, and very befittingly,

به طور غیر منتظره و بسیار به طور مناسب

the way we found his grave.

ما گور او را پیدا کردیم.

As it was the custom of the time,

از آن جایی که رسم زمان بود،

Copernicus was actually

در واقع کوپرنیک

simply buried in an unmarked grave,

به سادگی در یک گور بی نام و نشان

together with 14 others

همراه 14 نفر دیگر

in that cathedral.

در کلیسای جامع دفن شده بود.

DNA analysis,

آنالیز DNA،

one of the hallmarks

یکی از نشانه های

of the scientific revolution

انقلاب علمی

of the last 400 years that he started,

در 400 سال گذشته که او شروع کرد،

was the way we found

راهی بود که ما فهمیدیم

which set of bones

کدام دسته از استخوان ها

actually belonged to the person

در حقیقت به شخصی تعلق دارد که

who read all those astronomical books

آن کتاب های اخترشناسی را خوانده است که

which were filled with leftover hair

پر بودند از بقایای موهایی که

that was Copernicus' hair --

موهای کوپرنیک بودند --

obviously not many other people

واضحا افراد زیاد دیگری

bothered to read these books later on.

خود را برای خواندن این کتاب ها زحمت نداده بودند.

That match was unambiguous.

آن انطباق بدون ابهام بود.

The DNA matched,

DNA منطبق شد.

and we know that this was indeed

و ما فهمیدیم که این براستی

Nicolaus Copernicus.

نیکولاس کوپرنیک بود.

Now, the connection between

حال، ارتباط بین

biology and DNA

زیست و DNA

and life

و زندگی

is very tantalizing when you talk about Copernicus

خیلی امیدوارکننده است وقتی در مورد کوپرنیک صحبت می کنی

because, even back then,

چون، حتی در آن زمان،

his followers

پیروان او

very quickly made the logical step

خیلی سریع گام های منطقی را برداشتند

to ask: if the Earth is just a planet,

تا سوال کنند: آیا زمین تنها سیاره است،

then what about planets around other stars?

پس سیارات اطراف سایر ستارگان چه؟

What about the idea of the plurality of the worlds,

ایده تعدد جهان ها چه؟

about life on other planets?

زندگی روی سایر سیارات چه؟

In fact, I'm borrowing here from one of those

در واقع، من اینجا قرض می گیرم از یکی از آن

very popular books of the time.

کتابهای مشهور آن زمان.

And at the time,

و در آن زمان،

people actually answered that question

مردم در واقع آن سوال را

positively: "Yes."

به طور مثبت "بلی" جواب دادند.

But there was no evidence.

اما هیچ شواهدی وجود نداشت.

And here begins 400 years

و اینجا شروع می شود 400 سال

of frustration, of unfulfilled dreams --

نا امیدی، رویاهای تحقق نیافته --

the dreams of Galileo, Giordano Bruno,

رویاهای گالیله، جوردنو بورنو،

many others --

بسیاری دیگر،

which never led to the answer

که هیچ وقت به جواب نرسید

of those very basic questions

آن سوال های بسیار اساسی

which humanity has asked all the time.

که بشریت پیوسته سوال کرده است.

"What is life? What is the origin of life?

زندگی چیست؟ منشا زندگی چیست؟

Are we alone?"

آیا ما تنها هستیم؟

And that especially happened in the last 10 years,

و به خصوص در 10 سال گذشته اتفاق افتاد،

at the end of the 20th century,

در پایان قرن بیستم،

when the beautiful developments

وقتی پیشرفت های زیبا

due to molecular biology,

مربوط به زیست مولکولی،

understanding the code of life, DNA,

کد زندگی را دریافتند، DNA،

all of that seemed to actually

در واقع به نظر می رسد که

put us, not closer,

ما را قرار دادند، نه در نزدیکی،

but further apart from answering

بلکه دورتر از جواب های برای

those basic questions.

آن سوال های اساسی.

Now, the good news.

حال، خبر های خوب.

A lot has happened in the last few years,

اتفاقات زبادی در چند سال اخیر رخ داد.

and let's start with the planets.

و بیایید اول از سیارات شروع کنیم.

Let's start with the old Copernican question:

با سوال قدیمی کوپرنیک شروع می کنیم:

Are there earths around other stars?

آیا زمین هایی اطراف سایر ستارگان وجود دارند؟

And as we already heard,

و همان طور که شنیده ایم،

there is a way in which

راهی وجود دارد که

we are trying, and now able,

ما سعی می کنیم و الان قادر هستیم که

to answer that question.

این سوال را جواب دهیم.

It's a new telescope.

این راه تلسکوپ جدید است.

Our team, befittingly I think,

تیم ما، با شایستگی،

named it after one of those dreamers

آن را به یاد یکی از رویاپردازان

of the Copernican time,

زمان کوپرنیک،

Johannes Kepler,

ژوهانس کپلر نامیدند.

and that telescope's sole purpose

و تنها هدف آن تلسکوپ

is to go out,

این بود که به بیرون برود،

find the planets that orbit

سیاراتی را که به دور

other stars in our galaxy,

سایر ستارگان در کهکشان ما می چرخند را پیدا کند،

and tell us how often do planets like our own Earth

و به ما بگوید چه مقدار سیاره همچون زمین ما

happen to be out there.

در آن بیرون وجود دارد.

The telescope is actually

در واقع تلسکوپ

built similarly to

ساخته می شود همانند

the, well-known to you, Hubble Space Telescope,

تلسکوپ شناخته شده برای شما، تلسکوپ فضایی هابل،

except it does have an additional lens --

جز اینکه این یک لنز اضافی دارد --

a wide-field lens,

یک لنز با میدان گسترده،

as you would call it as a photographer.

همانطور که شما آن را یک عکاس صدا خواهید کرد.

And if, in the next couple of months,

و اگر، در چند ماه آینده،

you walk out in the early evening

سرشب قدم بزنید

and look straight up

و درست به بالا نگاه کنید

and place you palm like this,

و کف دستتان را اینگونه قرار دهید،

you will actually be looking at the field of the sky

در واقع شما به زمینه آسمان نگاه می کنید

where this telescope is searching for planets

جایی که این تلسکوپ دنبال سیارات می گردد

day and night, without any interruption,

شب و روز، بدون وقفه،

for the next four years.

برای چهار سال آینده.

The way we do that, actually,

در واقع راهی که ما این کار را می کنیم

is with a method, which we call the transit method.

روشی است که ما روش ترانزیت می نامیم.

It's actually mini-eclipses that occur

این در واقع گرفتگی های کوچکی است که وفتی اتفاق می افتند

when a planet passes in front of its star.

که یک سیاره از مقابل ستاره خود می گذرد.

Not all of the planets will be fortuitously oriented

همه سیارات بر وفق مراد برای ما هدایت نخواهند شد

for us to be able do that,

تا اینکار را بکنیم،

but if you have a million stars,

ولی اگر یک میلیون ستاره داشته باشی،

you'll find enough planets.

به اندازه کافی سیاره پیدا خواهی کرد.

And as you see on this animation,

همانطور که بر روی این انیمیشن می بینید،

what Kepler is going to detect

چیزی که کپلر قراره پیدا کنه

is just the dimming of the light from the star.

تضعیف نور از ستاره است.

We are not going to see the image of the star and the planet as this.

ما قرار نیست که عکس ستاره و سیاره را مثل این ببینیم.

All the stars for Kepler are just points of light.

همه ستارگان برای کپلر فقط یک نقطه نور می باشند.

But we learn a lot from that:

ولی ما چیز زیادی از آن می آموزیم،

not only that there is a planet there, but we also learn its size.

نه تنها اینکه در آنجا سیاره وجود دارد، بلکه از اندازه آن آگاه می شویم.

How much of the light is being dimmed

چه مقدار نور کاهش می یابد

depends on how big the planet is.

بستگی به اینکه چه قدر سیاره بزرگ است دارد.

We learn about its orbit,

ما در مورد چرخش آن،

the period of its orbit and so on.

دوره گردش آن و خیلی چیز ها اطلاع پیدا می کنیم.

So, what have we learned?

بنایراین، چی تا الان دستگیرمان شده است؟

Well, let me try to walk you through

خوب، اجازه بدید شما را راهنمایی کنم به سمت

what we actually see

آنچه در حقیقت ما می بینیم

and so you understand the news

و در نتیجه شما خبری را بدانید

that I'm here to tell you today.

که من برای گفتن آن اینجا هستم.

What Kepler does

آنچه کپلر انجام می دهد

is discover a lot of candidates,

کشف بسیاری کاندیدا است،

which we then follow up and find as planets,

که سپس ما دنبال می کنیم و به عنوان سیاره پیدا می کنیم،

confirm as planets.

به عنوان سیاره تایید می کنیم.

It basically tells us

اساسا این به ما می گوید

this is the distribution of planets in size.

این توزیع اندازه سیارات است.

There are small planets, there are bigger planets, there are big planets, okay.

سیارات کوچکی هستند، سیارات بزرگتر هستند، سیارات بزرگ هستند، خوب.

So we count many, many such planets,

پس ما بسیاری از این سیاره ها را می شماریم

and they have different sizes.

و اینها اندازه های متفاوتی دارند.

We do that in our solar system.

ما اینکار را در منظومه شمسی خود می کنیم

In fact, even back during the ancients,

براستی، حتی برگردیم به دوران باستان

the Solar System in that sense

منظومه شمسی در آن حالت

would look on a diagram like this.

به شکل نموداری همچون این دیده می شد

There will be the smaller planets, and there will be the big planets,

سیارات کوچکی وجود داشتند و سیارات بزرگ وجود داشتند

even back to the time of Epicurus

حتی اگر برگردیم به زمان اپکیروس

and then of course Copernicus

و پس از آن یا دوره کوپرنیکس

and his followers.

و پیروان او.

Up until recently, that was the Solar System --

تا اخیرا، که منظومه شمسی بود --

four Earth-like planets with small radius,

چهار سیاره شبیه زمین با شعاع کوچک،

smaller than about two times the size of the Earth --

کوچکتر از تقریبا دو برابر اندازه زمین.

and that was of course Mercury,

والبته آن عطارد،

Venus, Mars,

زهره، مریخ،

and of course the Earth,

و البته زمین بود،

and then the two big, giant planets.

و سپس دو تا سیارات بزرگ و عظیم.

Then the Copernican Revolution

سپس انقلاب کوپرنیک

brought in telescopes,

تلسکوپ را آورد.

and of course three more planets were discovered.

و البته سه سیاره دیگر کشف شدند.

Now the total planet number

حال تعداد کل سیارات

in our solar system was nine.

در منظومه شمسی ما نه تا بود.

The small planets dominated,

سیارات کوچک برتری داشتند،

and there was a certain harmony to that,

و هماهنگی خواصی وجود داشت که

which actually Copernicus was very happy to note,

در واقع کوپرنیک از اشاره به آن خوشحال بود

and Kepler was one of the big proponents of.

و کپلر یکی از طرفداران بزرگ آن بود.

So now we have Pluto to join the numbers of small planets.

که الان ما پلوتو را داریم برای پیوستن به تعداد سیارات کوچک.

But up until, literally, 15 years ago,

اما تا، تقریبا، 15 سال پیش،

that was all we knew about planets.

این همه آن چیزی بود که ما درباره سیارات می دانستیم.

And that's what the frustration was.

و این همان ناامیدی بود.

The Copernican dream was unfulfilled.

رویا کوپرنیک به تحقق نپیوست.

Finally, 15 years ago,

سرانجام، 15 سال پیش،

the technology came to the point

تکنولوژی به نقطه اوج خود رسید

where we could discover a planet around another star,

جایی که ما توانستیم سیاره ای بدور ستاره ای دیگر را کشف کنیم،

and we actually did pretty well.

و ما واقعا به خوبی موفق شدیم.

In the next 15 years,

در 15 سال بعد،

almost 500 planets

تقریبا 500 سیاره

were discovered orbiting other stars, with different methods.

کشف شدند که به طرق مختلف خول ستاره ها می چرخیدند.

Unfortunately, as you can see,

متاسفانه، همانطور که می توانید ببینید،

there was a very different picture.

عکسی بسیار متفاوت وجود داشت.

There was of course an explanation for it:

البته توضیحی برای آن وجود داشت.

We only see the big planets,

ما فقط سیارات بزرگ را می بینیم.

so that's why most of those planets

پس این است که چرا بیشتر این سیارات

are really in the category of "like Jupiter."

واقعا در گروه "شبیه مشتری" قرار دارند.

But you see, we haven't gone very far.

اما ما دیدم، ما بسیار دور نرفتیم.

We were still back where Copernicus was.

ما هنوز همانجا هستیم که کوپرنیک بود.

We didn't have any evidence

ما هیچ مدرکی نداشتیم

whether planets like the Earth are out there.

که آیا سیاراتی همچون زمین آن بیرون وجود دارند.

And we do care about planets like the Earth

و ما به سیارات شبیه زمین اهمیت می دهیم

because by now we understood

چون تا الان دانسته ایم

that life as a chemical system

که زندگی به عنوان سیستم شیمیایی

really needs a smaller planet

حقیقتا به سیارات کوچک نیاز دارد

with water and with rocks

با آب و با سخره ها

and with a lot of complex chemistry

و با یک عالمه شیمی پیچیده

to originate, to emerge, to survive.

برای موجب شدن، برای پدیدار شدن، برای نجات یافتن.

And we didn't have the evidence for that.

و ما مدرکی برای آن نداشتیم.

So today, I'm here to actually give you a first glimpse

امروز، من اینجا هستم تا در واقع به شما اولین نگاه را دهم

of what the new telescope, Kepler,

به آنچه تلسکوپ جدید، کپلر،

has been able to tell us in the last few weeks,

در چند هفته گذشته قادر بود به ما بگوید.

and, lo and behold,

و حالا

we are back to the harmony

ما به هماهنگی بر گشتیم

and to fulfilling the dreams of Copernicus.

و تا رویاهای کوپرنیک تحقق یابد.

You can see here,

شما می توانید اینجا ببینید،

the small planets dominate the picture.

سیارات کوچک در عکس برتری دارند.

The planets which are marked "like Earth,"

سیاراتی که با "شبیه زمین" نشانه گذاری شدند

[are] definitely more than

واضحا بیش تر

any other planets that we see.

از هر سیارات دیگر که می بینیم.

And now for the first time, we can say that.

و الان برای اولین بار، می توانم بگویم که

There is a lot more work we need to do with this.

کارهای بسیاری است که ما نیاز داریم با این بکنیم

Most of these are candidates.

بیشتر این ها کاندیدا هستند.

In the next few years we will confirm them.

در چند سال بعد ما این ها را اثبات خواهیم کرد.

But the statistical result

ولی نتیجه آماری

is loud and clear.

گویا و واضح است.

And the statistical result is that

و نتایج آماری این است که

planets like our own Earth

سیارات همانند زمین ما

are out there.

در آن بیرون وجود دارند.

Our own Milky Way Galaxy is rich in this kind of planets.

کهکشان راه شیری ما سرشار از این سیارات است.

So the question is: what do we do next?

پس سوال این است: الان چی کار کنیم؟

Well, first of all, we can study them

خوب، پیش از همه چیز ما می توانیم آن ها را مطالعه کنیم

now that we know where they are.

حالا که ما می دانیم کجا هستند.

And we can find those that we would call habitable,

و ما می توانیم آن هایی را پیدا کنیم که می خواهیم قابل اسکان بنامیم،

meaning that they have similar conditions

یعنی که آن شرایطی مشابه

to the conditions

به شرایطی

that we experience here on Earth

که ما روی زمین اینجا تجربه می کنیم

and where a lot of complex chemistry can happen.

و جایی که بتواند بسیاری شیمی پیچیده اتفاق بیافتد.

So, we can even put a number

پس، ما حتی می توانیم عدد بگذاریم

to how many of those planets

به چه تعداد از آن سیارات

now do we expect our own

الان انتظار می روند به عنوان

Milky Way Galaxy harbors.

لنگرگاه های خودمان در کهکشان راه شیری.

And the number, as you might expect,

و عددی، که ممکن است انتظار داشته باشید،

is pretty staggering.

کمی شگفت انگیز است.

It's about 100 million such planets.

100 میلیون چنین سیاراتی هستند.

That's great news. Why?

این خبر فوق العاده ای است. چرا؟

Because with our own little telescope,

چون با تلسکوپ کوچک ما

just in the next two years,

فقط در دو سال بعد،

we'll be able to identify at least 60 of them.

ما قادر خواهیم دست کم 60 تا از آنها را شناسایی کنیم.

So that's great because then

این فوق العاده است چون سپس

we can go and study them --

ما می توانیم برویم و آن ها را مطالعه کنیم --

remotely, of course --

دورادور، البته،

with all the techniques that we already have

با همه تکنولوژی هایی که تا الان ما

tested in the past five years.

در پنج سال گذشته آزمایش کرده ایم.

We can find what they're made of,

ما می توانیم پیدا کنیم که از چه ساخته شده اند،

would their atmospheres have water, carbon dioxide, methane.

اینکه اتمسفر آن ها آب، دی اکسید کربن، متان دارد.

We know and expect that we'll see that.

ما میدانیم و انتظار داریم که ما آن را خواهیم دید.

That's great, but that is not the whole news.

این فوق العاده است، ولی این همه خبر نبود.

That's not why I'm here.

این آن چیزی نیست که من به خاطرش اینجام.

Why I'm here is to tell you that the next step

من برای این اینجا هستم که به شما بگویم که گام بعد

is really the exciting part.

واقعا بسیار هیجان انگیز است.

The one that this step

چیزی که این گام

is enabling us to do is coming next.

ما را قادر می کند که انجام دهیم بعدا می آید

And here comes biology --

و اینجا علم زیست می آید،

biology, with its basic question,

زیست، با سوال اساسی اش،

which still stands unanswered,

که تا الان بی جواب مانده اند،

which is essentially:

که اساسا این می باشد:

"If there is life on other planets,

"اگر زندگی بر روی سایر سیارات وجود دارد،

do we expect it to be like life on Earth?"

آیا ما انتظار داریم همانند زندگی روی زمین باشد؟"

And let me immediately tell you here,

بگذارید فورا در اینجا به شما بگویم،

when I say life, I don't mean "dolce vita,"

و می گویم زندگی، منظور من زندگی شیرین

good life, human life.

زندگی خوب، زندگی بشر نیست

I really mean life

منظور من در واقع زندگی

on Earth, past and present,

روی زمین، در گذشته و آینده،

from microbes to us humans,

از میکروب تا ما انسانها

in its rich molecular diversity,

در آن تنوع غنی مولکولی است

the way we now understand life on Earth

راهی که ما الان زندگی روی زمین را می فهمیم

as being a set of molecules and chemical reactions --

به عنوان مجموعه ای از مولکول ها و واکنش های شیمیایی

and we call that, collectively, biochemistry,

و ما آن را در مجموع، بیوشیمی،

life as a chemical process,

زندگی به عنوان یک فرایند شیمیایی،

as a chemical phenomenon.

به عنوان یک پدیده شیمیایی می خوانیم

So the question is:

پس سوال این است:

is that chemical phenomenon universal,

آیا پدیده شیمیایی جهانی است،

or is it something

یا چیزی است که

which depends on the planet?

به سیاره بستگی دارد؟

Is it like gravity,

یا مانند گرانش هست،

which is the same everywhere in the universe,

که همه جا در جهان یکسان است،

or there would be all kinds of different biochemistries

یا همه نوع بیوشیمی وجود خواهد داشت

wherever we find them?

هرجا که آن ها را پیدا کنیم؟

We need to know what we are looking for

ما نیازمندیم که بدانیم دنبال چه هستیم

when we try to do that.

وقتی ما سعی می کنیم آن را انجام دهیم.

And that's a very basic question, which we don't know the answer to,

و این یک سوال بسیار اساسی است که ما جوابی برای آن نداریم

but which we can try --

ولی می توانیم امتحان کنیم --

and we are trying -- to answer in the lab.

و ما سعی می کنیم -- در آزمایشگاه جواب دهیم.

We don't need to go to space

ما نیاز نداریم به فضا بریم

to answer that question.

تا آن سوال را جواب دهیم.

And so, that's what we are trying to do.

و بنابراین، این چیزی است که ما سعی می کنیم انجام دهیم.

And that's what many people now are trying to do.

و این چیزی است که افراد زیادی الان سعی می کنند انجام دهند.

And a lot of the good news comes from that part of the bridge

و خبرخوب بسیاری از آن سو می آید

that we are trying to build as well.

که ما هم سعی می کنیم بسازیم.

So this is one example

خوب این یک مثال است

that I want to show you here.

که من می خواهم به شما نشان دهم.

When we think of what is necessary

وقتی ما فکر می کنیم که چه چیزی لازم است

for the phenomenon that we call life,

برای پدیده ای که ما زندگی می نامیم،

we think of compartmentalization,

ما به بخش کردن ذهنی فکر می کنیم

keeping the molecules which are important for life

نگه داشتن مولکول هایی که برای زندگی مهم هستند

in a membrane,

در غشاء،

isolated from the rest of the environment,

جدا از بقیه محیط،

but yet, in an environment in which

اما هنوز، در محیطی که

they actually could originate together.

آن ها می توانند با هم آغاز کنند.

And in one of our labs,

و در یکی از آزمایشگاه های ما،

Jack Szostak's labs,

آزمایشگاه جک شاستیک،

it was a series of experiments

یک سری آزمایش

in the last four years

در چهار سال گذشته بود

that showed that the environments --

که نشان داد محیط هایی --

which are very common on planets,

روی سیارات بسیار مشترکند،

on certain types of planets like the Earth,

روی برخی نوع از سیارات همچون زمین

where you have some liquid water and some clays --

جایی که مقداری آب و مقداری خاک رس داری،

you actually end up with

مواجه می شوی

naturally available molecules

با مولکول های بطور طبیعی موجود

which spontaneously form bubbles.

که خود به خود حباب هایی را شکل می دهند.

But those bubbles have membranes

اما آن حباب ها غشاهایی دارند

very similar to the membrane of every cell

بسیار مشابه غشاهای همه سلول های

of every living thing on Earth looks like,

همه موجودات زنده روی زمین شبیه

like this.

شبیه این.

And they really help molecules,

و این ها واقعا به مولکول ها ،

like nucleic acids, like RNA and DNA,

مانند نکلواسید، مانند RNA و DNA، کمک می کنند

stay inside, develop,

بمانند، گسترش یابند،

change, divide

تغییر کنند، تقسیم شوند

and do some of the processes that we call life.

و کارهایی انجام دهند که ما زندگی می نامیم.

Now this is just an example

حال این فقط یک مثال بود

to tell you the pathway

تا به شما بگویم مسیری

in which we are trying to answer

که در آن ما سعی می کنیم جواب دهیم

that bigger question about the universality of the phenomenon.

سوال بزرگ تری در مورد جهانی بودن این پدیده.

And in a sense, you can think of that work

و تا حدی، شما می توانید به این کار فکر کنید

that people are starting to do now around the world

که افراد الان در دنیا شروع به انجام می کنند

as building a bridge,

همانند ساخت پل،

building a bridge from two sides of the river.

ساخت پل در دو سمت رودخانه.

On one hand, on the left bank of the river,

در یک سمت، در سمت چپ رودخانه

are the people like me who study those planets

افرادی همانند من هستند که آن سیارات را مطالعه می کنند

and try to define the environments.

و سعی می کنند تا محیط ها را تعریف کنند.

We don't want to go blind because there's too many possibilities,

ما نمی خواهیم کورکورانه ادامه دهیم چون احتمالات زیادی وجود دارد،

and there is not too much lab,

و آزمایشگاه های زیادی وجود ندارد،

and there is not enough human time

و زمان انسانی کافی هم نیست

to actually to do all the experiments.

تا در واقع همه آزمایش ها را انجام دهیم.

So that's what we are building from the left side of the river.

و این همان چیزی است که ما از سمت چپ رود می سازیم.

From the right bank of the river

از سمت راست رودخانه

are the experiments in the lab that I just showed you,

آزمایش هایی در آزمایشگاه هستند که من الان به شما نشان دادم،

where we actually tried that, and it feeds back and forth,

جایی ما آن را آزمایش کردیم، و این به ما بازخورد و پس خورد می دهد،

and we hope to meet in the middle one day.

و ما امیدواریم که یک روزی در وسط به هم برسیم.

So why should you care about that?

خوب، چرا شما باید به آن توجه کنید؟

Why am I trying to sell you

چرا من سعی می کنم تا به شما

a half-built bridge?

پل نصفه کاره را بفروشم؟

Am I that charming?

آیا من فریبنده هستم؟

Well, there are many reasons,

خوب، دلایل زیادی وجود دارد،

and you heard some of them

و شما بعضی از آن ها را

in the short talk today.

در سخنرانی کوتاه امروز شنیدید.

This understanding of chemistry

این شناخت از شیمی

actually can help us

در حقیقت می تواند به ما در

with our daily lives.

در حقیقت می تواند به ما در

But there is something more profound here,

ولی یک چیز عمیق در اینجا وجود دارد

something deeper.

یک چیز عمیق تر.

And that deeper, underlying point

و آن نکته عمیق ترو اساسی

is that science

این است که این علم

is in the process of redefining life

در عمل است تا زندگی را

as we know it.

،به همان شکلی که می شناسیم، دوباره تعریف کند

And that is going to change

و این قرار است

our worldview in a profound way --

دید دنیای ما را در جهت عمیق تر تغییر دهد --

not in a dissimilar way

نه در جهت متفاوت

as 400 years ago,

همانطوری که 400 سال قبل

Copernicus' act did,

عمل کوپرنیک انجام داد،

by changing the way

با تغییر دادن شیوه

we view space and time.

تماشا ما به فضا و زمان.

Now it's about something else,

الان به چیز دیگری نزدیک است

but it's equally profound.

اما به همان اندازه عمیق.

And half the time,

و در نصف مواقع،

what's happened

آن چه اتفاق می افتد

is it's related this kind of

مربوط می شود به این نوع از

sense of insignificance

احساس ناچیز بودن

to humankind,

برای بشریت

to the Earth in a bigger space.

برای زمین در فضای بزرگتر.

And the more we learn,

و هرچه بیشتر می آموزیم،

the more that was reinforced.

این احساس قوی تر می شود.

You've all learned that in school --

شما همه در مدرسه یاد گرفته اید که--

how small the Earth is

زمین چقدر کوچک است

compared to the immense universe.

در مقایسه با عالم بی کران.

And the bigger the telescope,

و هرچه تلسکوپ بزرگتر باشد،

the bigger that universe becomes.

آن جهان بزرگتر می شود.

And look at this image of the tiny, blue dot.

و به این تصویر بسیار کوچک نقطه آبی نگاه کنید.

This pixel is the Earth.

این نقطه زمین است.

It is the Earth as we know it.

این زمینی است که می شناسیم.

It is seen from, in this case,

در این مورد این بیرون از

from outside the orbit of Saturn.

مدار زحل دیده می شود.

But it's really tiny.

اما این واقعا ریز است.

We know that.

ما این را می دانیم.

Let's think of life as that entire planet

بگذارید به زندگی به صورت سیاره فکر کنیم

because, in a sense, it is.

چون تا حدودی اینگونه هم هست.

The biosphere is the size of the Earth.

کره زیستی به اندازه زمین هست.

Life on Earth

زندگی بروی زمین

is the size of the Earth.

به اندازه زمین هست.

And let's compare it to the rest of the world

و بگذارید با بقیه جهان مقایسه کنیم

in spatial terms.

در شرایط خاص.

What if that

چه می شود اگر

Copernican insignificance

آن ناچیزی کوپرنیکی

was actually all wrong?

در واقع همه اشتباه بودند؟

Would that make us more responsible

آبا این ما را بیشتر مسئول نمی کند

for what is happening today?

برای آنچه امروز اتفاق می افتد؟

Let's actually try that.

بیایید آن را امتحان کنیم.

So in space, the Earth is very small.

خوب در فضا، زمین بسیار کوچک است.

Can you imagine how small it is?

می توانید تصور کنید چقدر کوچک است؟

Let me try it.

بگذارید امتحان کنم.

Okay, let's say

خوب، تصور کنیم

this is the size

این اندازه

of the observable universe,

عالم قابل مشاهده است،

with all the galaxies,

با همه کهکشان هایش،

with all the stars,

با همه ستاره هایش

okay, from here to here.

خوب از اینجا تا اینجا

Do you know what the size of life

می دانید اندازه زندگی

in this necktie will be?

در این کراوات چقدر خواهد بود؟

It will be the size

به اندازه

of a single, small atom.

یک اتم کوچک تنها.

It is unimaginably small.

این غیر قابل تصور کوچک است.

We can't imagine it.

ما نمی توانیم تصور کنیم.

I mean look, you can see the necktie,

من منظورم اینه که نگاه کنید شما می توانید کراوات را ببینید،

but you can't even imagine seeing

ولی شما حتی نمی توانید تصور کنید دیدن

the size of a little, small atom.

اندازه کوچک یک اتم کوچک را.

But that's not the whole story, you see.

اما این همه داستان نیست که شما می بینید.

The universe and life

جهان و زندگی

are both in space and time.

باهم در فضا و زمان هستند

If that was

اگر این

the age of the universe,

سن جهان باشد

then this is the age of life on Earth.

آنگاه این سن زندگی بروی زمین است.

Think about those oldest living things on Earth,

درباره آن موجودات زنده قدیمی روی زمین فکر کنید،

but in a cosmic proportion.

اما در نسبت کیهانی.

This is not insignificant.

این ناچیز نیست.

This is very significant.

این بسیار قابل توجه است.

So life might be insignificant in size,

پس زندگی ممکن است از نظر اندازه ناچیز باشد،

but it is not insignificant in time.

ولی در زمان ناچیز نیست.

Life and the universe

زندگی و جهان

compare to each other like a child and a parent,

همانند فرزند و پدر یا مادر مقایسه می شود

parent and offspring.

همچون والدین و اولاد.

So what does this tell us?

پس این به ما چه می گوید؟

This tells us that

این به ما می گوید که

that insignificance paradigm

این مدل ناچیزی،

that we somehow got to learn

که ما به طرقی از

from the Copernican principle,

مبانی کوپرنیکی یاد گرفته ایم

it's all wrong.

همه اینها اشتباه هستند.

There is immense, powerful potential

زندگی بیکران، قدرتمند، بالقوه ای

in life in this universe --

در این جهان وجود دارد --

especially now that we know

بخصوص حالا ما می دانیم

that places like the Earth are common.

آن مکان ها همچون زمین عادی هستند.

And that potential, that powerful potential,

و پتانسیل، آن پتانسیل قوی،

is also our potential,

نیز پتانسیل ماست،

of you and me.

از من و تو.

And if we are to be stewards

و اگر ما مباشر

of our planet Earth

سیاره مان زمین

and its biosphere,

و زیست کره آن هستیم،

we'd better understand

بهتر است بدانیم

the cosmic significance

اهمیت کیهانی آن را

and do something about it.

و کاری در این مورد انجام دهیم.

And the good news is we can

و خبر خوش این است که ما می توانیم

actually, indeed do it.

به راستی موفق شویم.

And let's do it.

و بیایید انجام دهیم.

Let's start this new revolution

بیایید این انقلاب جدید را شروع کنیم

at the tail end of the old one,

در انتهای انقلاب قدیمی تر

with synthetic biology being

با زیست ترکیبی به عنوان

the way to transform

راهی برای تبدیل

both our environment

هر دو با هم محیطمان

and our future.

و آینده مان.

And let's hope that we can build this bridge together

و امیدوار باشیم که ما می توانیم این پل را باهم بسازیم

and meet in the middle.

و در وسط به هم برسیم.

Thank you very much.

خیلی ممنون.

(Applause)

(تشویق)