The data behind Hollywood's sexism | Stacy Smith

Translator: Chai Skulchokchai Reviewer: Pattamon Rattanapan

Today, I want to tell you about a pressing social issue.

วันนี้ ฉันอยากจะมาพูดเกี่ยวกับ ปัญหาเร่งด่วนในสังคม

Now, it's not nuclear arms,

ในตอนนี้ มันไม่ใช่อาวุธนิวเคลียร์

it's not immigration,

ไม่ใช่การอพยพ

and it's not malaria.

และไม่ใช่โรคมาลาเรีย

I'm here to talk about movies.

ฉันมาอยู่ที่นี่เพื่อพูดเกี่ยวกับภาพยนตร์

Now, in all seriousness, movies are actually really important.

ตอนนี้ อย่างจริงจังมากนะ ภาพยนตร์ก็เป็นสิ่งที่สำคัญมาก

In film, we can be wildly entertained,

ในอุตสาหกรรมภาพยนตร์ เราให้ความบันเทิงได้อย่างกว้างขวาง

and we can also be transported through storytelling.

เรายังถูกทำให้เคลิบเคลิ้มได้ โดยการเล่าเรื่อง

Storytelling is so important.

การเล่าเรื่องจึงสำคัญมาก

Stories tell us what societies value,

เนื้อเรื่องบอกเราว่าสังคมให้คุณค่ากับอะไร

they offer us lessons,

ให้บทเรียนกับเรา

and they share and preserve our history.

บอกเล่าและอนุรักษ์ประวัติศาสตร์

Stories are amazing.

เนื้อเรื่องนั้นเป็นสิ่งที่สุดยอดมาก

But stories don't give everyone

แต่เนื้อเรื่องไม่ได้ให้โอกาส

the same opportunity to appear within them,

กับทุกคนได้ปรากฏตัว อย่างเท่าเทียมกัน

particularly not stories

โดยเฉพาะเรื่องใดๆ

compartmentalized in the form of American movies.

ที่เป็นหนังในกลุ่มรูปแบบอเมริกัน

In film, interestingly enough,

มันน่าสนใจมากในภาพยนตร์ที่

females are still erased and marginalized

ผู้หญิงนั้นถูกทำให้หายไปและไม่มีความสำคัญ

in a lot of our stories.

ในเรื่องราวของพวกเรามากมาย

And I learned this for the first time about 10 years ago

และฉันเรียนรู้เรื่องนี้เป็นครั้งแรก เมื่อประมาณ 10 ปีก่อน

when I did my first study on gender role in G-rated films.

ตอนที่ฉันเริ่มทำวิจัยเรื่องบทบาททางเพศ ในหนังทั่วไปเป็นครั้งแรก

Since then, we've conducted more than 30 investigations.

ตั้งแต่ตอนนั้น พวกเราได้ค้นคว้าไป มากกว่า 30 หัวข้อแล้ว

My team is tired.

ทีมของดิฉันเหนื่อยแล้ว

And I've committed my life

แต่ฉันได้ให้คำสัญญาไว้แล้วว่า ชีวิตของฉัน

as researcher and activist

ในฐานะนักวิจัยและนักเคลื่อนไหว

to fighting the inclusion crisis

จะต่อสู้กับวิกฤตการณ์การมีส่วนร่วม

in Hollywood.

ในฮอลลีวูด

So today, what I'd like to do is tell you about that crisis.

เพราะฉะนั้นวันนี้ ฉันอยากบอก บางอย่างเกี่ยวกับวิกฤต

I want to talk about gender inequality in film.

ฉันอยากบอกถึงความไม่เท่าเทียม ทางเพศในภาพยนตร์

I want to tell you how it is perpetuated,

ฉันอยากบอกให้คุณรู้ว่า มันเป็นไป เรื่อยๆได้อย่างไร

and then I'm going to tell you how we're going to fix it.

แล้วหลังจากนั้นฉันจะบอก ว่าเราจะแก้ไขมันได้อย่างไร

However, one caveat before I begin:

อย่างไรก็ตาม มีคำเตือน 1 ข้อก่อนฉันจะเริ่ม

my data are really depressing.

ข้อมูลของดิฉันมันน่าหดหู่มาก

So I want to apologize in advance,

ฉันจึงอยากขออภัยจากพวกคุณล่วงหน้า

because I'm going to put you all in a really bad mood.

เพราะว่าฉันจะทำให้พวกคุณอารมณ์เสียมาก

But I'm going to bring it up at the end,

แต่อารมณ์พวกคุณจะดีขึ้นในตอนจบ

and I'm going to present a silver lining

ฉันจะแสดงให้เห็นถึงสิ่งดีเล็กๆในเรื่องนี้

to fix this mess that we've been in

เพื่อที่จะแก้ปัญหาที่พวกเราเจออยู่

for a very, very long time.

เป็นเวลานาน นานมากแล้ว

So, let's start with the gravity of the situation.

งั้นเรามาเริ่มจากจุดที่สำคัญที่สุดตอนนี้

Each year, my research team examines the top 100 grossing films

แต่ละปี ทีมวิจัยของฉันได้ตรวจสอบหนัง ที่มีรายได้สูงสุด 100 เรื่องแรก

in the United States.

ในสหรัฐฯ

What we do is we look at every speaking or named character on-screen.

สิ่งที่พวกเราทำคือการดูในทุกบทสนทนา หรือชื่อของตัวละครที่ถูกกล่าวมาในเรื่อง

Now, to count in one of my investigations,

ตอนนี้ การนับว่าเป็นหนึ่งตัวละคร ในการวิจัยของฉัน

all a character has to do is say one word.

สิ่งที่ตัวละครทั้งหลายต้องทำก็แค่พูดมา 1คำ

This is a very low bar.

มันเป็นเกณฑ์ที่ต่ำมากนะ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Thus far, we've looked at 800 movies,

จนถึงตอนนี้ เราดูหนังไป 800 เรื่องแล้ว

from 2007 to 2015,

ตั้งแต่ปี 2007 ถึง 2015

cataloguing every speaking character on-screen for gender, race, ethnicity,

เก็บข้อมูลเรื่อง เพศ ชนชาติ ชาติพันธุ์ เพศทางเลือก และตัวละครที่พิการ

LGBT and characters with a disability.

ในทุกตัวละครที่พูดในจอ

Let's take a look at really some problematic trends.

มาดูแนวโน้มที่มีปัญหาจริงๆบางส่วนกัน

First, females are still noticeably absent on-screen in film.

อย่างแรก มีจำนวนผู้หญิงในภาพยนตร์ ที่มีฉากของตนน้อยมาก

Across 800 movies and 35,205 speaking characters,

จาก 800 เรื่อง และตัวละครที่มีบท ถึง 35,205 ตัว

less than a third of all roles go to girls and women.

มีตัวละครที่เป็นเด็กผู้หญิงหรือผู้หญิง น้อยกว่า 1 ใน 3

Less than a third!

ย้ำว่าน้อยกว่า 1 ใน 3

There's been no change from 2007 to 2015,

และไม่มีการเปลี่ยนแปลงเลย ตั้งแต่ 2007 ถึง 2015

and if you compare our results

แล้วถ้าคุณเปรียบเทียบผลลัพธ์

to a small sample of films from 1946 to 1955,

กับตัวอย่างภาพยนตร์น้อยๆ ในช่วง 1946 ถึง 1955

there's been no change in over a half of a century.

มันไม่มีความเปลี่ยนแปลงเลย มานานกว่ากึ่งศตวรรษ

Over half of a century!

มานานกว่ากึ่งศตวรรษ!

But we're half of the population.

แต่จำนวนของพวกเรา(เพศหญิง) มีมากกว่าครึ่งของประชากร

Now, if we look at this data intersectionally,

ตอนนี้ ถ้าเราเอาข้อมูลนี้ เปรียบเทียบกัน

which has been a focus of today,

โดยสังเกตในช่วงปัจจุบัน

the picture becomes even more problematic.

สถาณการณ์มันเป็นปัญหามากขึ้น

Across the top 100 films of just last year,

จากหนัง 100 เรื่องที่ทำเงินสูงสุดของปีนี้

48 films didn't feature one black or African-American speaking character,

48 เรื่อง ไม่มีตัวละครหญิงที่มีบทที่เป็น ชาวแอฟริกัน - อเมริกัน แม้แต่หนึ่งตัวละคร

not one.

ไม่แม้แต่หนึ่งคน

70 films were devoid of Asian or Asian-American speaking characters

หนัง 70 เรื่อง ไม่มีตัวละครหญิงที่มี เชื้อชาติหรือเป็นชาวเอเชีย ที่มีบทพูดเลย

that were girls or women.

นั่นสำหรับตัวละครเพศหญิงนะ

None.

ไม่มีเลย

Eighty-four films didn't feature one female character that had a disability.

84 เรื่องไม่มีตัวละครเพศหญิงที่พิการเลย

And 93 were devoid of lesbian, bisexual or transgender female speaking characters.

และ 93 เรื่องที่ไร้ซึ่ง ตัวละครที่เป็น เลสเบี้ยน ไบเซ็กชวล หรือแปลงเพศเป็นหญิง

This is not underrepresentation.

และนี่ไม่ใช่การลดบทบาท

This is erasure,

แต่นี่คือการลบออกไปเลย

and I call this the epidemic of invisibility.

และดิฉันเรียกสิ่งนี้ว่า การระบาดของทำให้มองไม่เห็น

Now, when we move from prevalence to protagonist,

ตอนนี้เราย้ายจากข้อมูลทั่วไป ไปเป็นเรื่องเด่น

the story is still problematic.

เรื่องนี้ก็ยังเป็นปัญหาอยู่ดี

Out of a hundred films last year,

จากหนัง 100 เรื่องในปีที่แล้ว

only 32 featured a female lead or colead driving the action.

มีแค่ 32 ที่มีตัวละครหญิงที่ แสดงนำ หรือนำร่วมในหนัง

Only three out of a hundred films

มีเพียง 3 เรื่องใน 100 เรื่อง

featured an underrepresented female driving the story,

ที่มีบทของผู้หญิงที่ด้อยโอกาส เป็นบทนำในเรื่อง

and only one diverse woman

และมีเพศหญิงที่มีเพศหลากหลายที่

that was 45 years of age or older at the time of theatrical release.

มีอายุ 45 ปีหรือแก่กว่านั้น ในตอนที่หนังฉาย เพียงคนเดียว

Now let's look at portrayal.

ตอนนี้มาดูที่บทบาทกันเถอะ

In addition to the numbers you just saw,

เพิ่มเติมจากตัวเลขที่คุณเห็นเมื่อกี๊

females are far more likely to be sexualized in film

เพศหญิงมักจะมีบทเรื่องทางเพศในหนัง

than their male counterparts.

มากกว่าฝั่งผู้ชาย

Matter of fact, they're about three times as likely

ในความเป็นจริงตัวเลขถึงประมาณ 3 เท่าเลย

to be shown in sexually revealing clothing,

ที่แสดงออกทางเพศผ่านทางเสื้อผ้า

partially naked,

หรือการเปลือยบางส่วน

and they're far more likely to be thin.

พวกเขาส่วนใหญ่มักจะผอม

Now, sometimes, in animation, females are so thin

แล้วตอนนี้ ในแอนิเมชั่นบางเรื่อง ตัวละครเพศหญิงนั้นผอมมาก

that their waist size approximates the circumference of their upper arm.

ขนาดเอวของพวกเขามีขนาดเท่าๆกับ เส้นรอบวงของท่อนแขนส่วนบน

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

We like to say that these gals have no room for a womb

พวกเรามักจะพูดว่า ผู้หญิงพวกนี้ไม่มี พื้นที่สำหรับการตั้งครรภ์

or any other internal organ.

หรือแม้แต่อวัยวะภายใน

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Now, all joking aside,

ตอนนี้ เราเอาเรื่องตลกออกไปก่อน

theories suggest, research confirms,

ทฤษฏีบอกไว้ และการวิจัยได้ยืนยันแล้ว

exposure to thin ideals and objectifying content

การรับรู้และการได้เห็นถึง แนวคิดเรื่องความผอม

can lead to body dissatisfaction, internalization of the thin ideal

สามารถนำไปสู่การไม่พอใจในรูปร่างของตัวเอง แล้วทำตามความเชื่อเรื่องความผอมนี้

and self-objectification among some female viewers.

และการปฏิเสธตัวเองในกลุ่ม ผู้ชมเพศหญิงบางส่วน

Obviously, what we see on-screen

สิ่งที่แน่นอนคือ สิ่งที่เราเห็นในจอ

and what we see in the world,

และสิ่งที่เราเห็นในโลกความเป็นจริงนั้น

they do not match.

มันไม่ตรงกัน

They do not match!

มันไม่ตรงกันเลย

Matter of fact, if we lived in the screen world,

ในความเป็นจริง ถ้าเราอยู่ในโลกของภาพยนตร์

we would have a population crisis on our hands.

เราคงมีวิกฤตเรื่องประชากรในตอนนี้แน่นอน

So, as soon as I recognized these patterns,

เพราะอย่างนั้น เมื่อฉันเห็นถึงรูปแบบ

I wanted to find out why,

ฉันอยากรู้ว่าทำไม

and it turns out that there are two drivers to inequality on-screen:

แล้วมันปรากฎว่าสองสิ่งที่ทำให้ความ ไม่เท่าเทียมเกิดขึ้นได้ในโลกภาพยนตร์

content creator gender and misperceptions of the audience.

คือ เพศของคนสร้างรายการ/หนัง และการตีความผิดๆของผู้ชม

Let's unpack them really quick.

เราลองมาดูมันให้ชัดๆ

If you want to change any of the patterns I just talked about,

ถ้าคุณอยากจะเปลี่ยนรูปแบบ ที่ฉันบอกไปเมื่อตะกี๊

all you have to do is hire female directors.

ทั้งหมดที่คุณต้องทำคือ การจ้างผู้กำกับเพศหญิง

Turns out, the female directors

แต่ปรากฏว่า ผู้กำกับเพศหญิง

are associated with, in terms of short films and indie films,

ล้วนทำงานอยู่กับ หนังสั้นและหนังนอกกระแส

more girls and women on-screen,

ที่มีจำนวนเด็กผู้หญิงและเพศหญิงมากขึ้น

more stories with women in the center,

มีหลายเรื่องมากขึ้นที่มี ผู้หญิงอยู่ในแก่นเรื่อง

more stories with women 40 years of age or older on-screen,

มีเรื่องที่มีผู้หญิงที่อายุ 40 หรือมากกว่าอยู่มากขึ้น

which I think is good news for this crowd.

ซึ่งดิฉันคิดว่ามันเป็นเรื่องที่ดีของพวกเรา

More underrepresented --

ที่มีตัวละครที่ด้อยโอกาสมากขึ้น

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Sorry.

เสียใจด้วย

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Sorry but not sorry.

เสียใจนะ แต่ไม่แคร์

More underrepresented characters in terms of race and ethnicity,

มีตัวละครที่ด้อยโอกาสในเรื่อง ของเชื้อชาติและที่มามากขึ้น

and most importantly,

และสิ่งที่สำคัญที่สุด

more women working behind the camera

มีผู้หญิงมากขึ้นที่ทำงานอยู่เบื้องหลัง

in key production roles.

ที่ทำงานโปรดักชั่นสำคัญๆ

Easy answer to the problems that we just talked about.

มันเป็นคำตอบของปัญหาที่เราพูดถึง

Or is it?

หรือไม่ใช่

It's actually not.

ความเป็นจริงแล้วไม่ใช่คะ

800 films, 2007-2015,

จาก 800 เรื่อง ตั้งแต่ 2007 ถึง 2015

886 directors.

ผู้กำกับ 886 คน

Only 4.1 percent are women.

เป็นผู้หญิงเพียงแค่ 4.1 เปอร์เซ็นต์

Only three are African-American or black,

มีแค่ 3 คนที่เป็นหญิงชาวแอฟริกัน-อเมริกัน

and only one woman was Asian.

และเพียงคนเดียวที่เป็นหญิงชาวเอเชีย

So why is it so difficult

แล้วทำไมมันถึงยากเย็นขนาดนั้น

to have female directors

ในการที่จะมีผู้กำกับผู้หญิง

if they're part of the solution?

แล้วพวกเขาเป็นตัวแก้ปัญหาหรือเปล่า

Well, to answer this question,

เพื่อที่จะตอบคำถามนี้

we conducted a study.

เราทำการวิจัย

We interviewed dozens of industry insiders

เราสัมภาษณ์คนในของอุตสาหกรรมนี้จำนวนมาก

and asked them about directors.

ถามเกี่ยวกับผู้กำกับ

Turns out, both male and female executives,

ปรากฎว่า ผู้บริหารทั้งชายและหญิง

when they think director,

เมื่อพวกเขาคิดถึงผู้กำกับ

they think male.

พวกเขาคิดถึงเพศชาย

They perceive the traits of leadership

พวกเขาดูแล้วมีลักษณะของผู้นำ

to be masculine in nature.

และดูมีพลังโดยธรรมชาติ

So when they're going to hire a director

เพราะอย่างนั้น เมื่อพวกเขาจะจ้างผู้กำกับ

to command a crew, lead a ship,

ให้ควบคุมลูกน้องแล้วนำทางพวกเขา

be a visionary or be General Patton,

ที่แลดูมีวิสัยทัศน์ หรือง่ายๆ คือเป็นแบบนายพลแพตตัน

all the things that we've heard --

จากทั้งหมดที่เราได้ยิน

their thoughts and ideations pull male.

ความคิดความอ่านของพวกเขาเลือกเพศชายอยู่ดี

The perception of director or a leader

ความเข้าใจถึงผู้กำกับหรือพวกผู้นำ

is inconsistent with the perception of a woman.

มันไม่แน่นอน สำหรับความเข้าใจของผู้หญิง

The roles are incongruous,

บทบาทของพวกเขา มันไม่ไปด้วยกัน

which is consistent with a lot of research in the psychological arena.

มันเป็นไปตามผลการวิจัยทางจิตวิทยาจำนวนมาก

Second factor contributing to inequality on-screen

ปัจจัยที่สองที่ทำให้เกิด ความไม่เท่าเทียมในจอหนัง

is misperceptions of the audience.

คือการตีความที่ผิดๆ ของผู้ชม

I don't need to tell this crowd:

ฉันคงไม่ต้องคนทั้งหลายว่า

50 percent of the people that go to the box office and buy tickets

50 เปอร์เซ็นต์ของคนที่ไปที่โรงแล้วซื้อตั๋ว

are girls and women in this country.

เป็นเด็กผู้หญิงและผู้หญิงของประเทศแห่งนี้

Right?

ใช่ไหม

But we're not perceived to be a viable or financially lucrative target audience.

แต่พวกเขาไม่รับรู้ว่าเราเป็นผู้ชมเป้าหมายที่ มีกำลังทรัพย์หรือมีทรัพยากร

Further, there's some misperceptions

มากไปกว่านั้น ยังมีการตีความผิดๆบางเรื่อง

about whether females can open a film.

เกี่ยวกับการที่เพศหญิงเป็นตัวเปิดเรื่อง

Open a film means that if you place a female at the center,

การเปิดเรื่องหมายความว่า คุณให้ผู้หญิงเป็นตัวละครหลัก

it doesn't have the return on investment

แต่มันไม่ทำทุนคืนให้กับการลงทุนเลย

that if you place a male at the center of a story does.

แต่การที่คุณใส่ตัวละครผู้ชาย เป็นตัวหลัก มันจะคืนทุน

This misperception is actually costly.

มันเป็นความเข้าใจผิดที่เป็นปัญหามาก

Right?

ใช่ไหมคะ

Especially in the wake of franchise successes

โดยเฉพาะในการตื่นตัวของ แฟรนไชส์ที่ประสบความสำเร็จ

like "The Hunger Games,"

อย่าง "ฮังเกอร์เกมส์"

"Pitch Perfect"

"พิตช์ เพอร์เฟ็กต์"

or that small little indie film, "Star Wars: The Force Awakens."

หรือแม้แต่หนังอิสระเล็กๆที่ชื่อ "สตาร์ วอร์ส: อุบัติการณ์แห่งพลัง"

Our own economic analyses show that gender of the lead character

การวิเคราะห์เศรษฐกิจของเราแสดงออกมาว่า เพศของตัวละครหลัก

doesn't play a role in economic success in the United States.

ไม่มีผลต่อการขยับตัวสูงขึ้น ของเศรษฐกิจสหรัฐฯ

But what does?

แล้วอะไรล่ะ ที่ส่งผล

Production costs alone

ค่าถ่ายทำอย่างเดียวหรือว่า

or in conjunction with how widely a film is distributed in this country.

ความเชื่อมโยงของการกระจาย ภาพยนตร์ไปยังที่ต่างๆในประเทศ

It's not the gender of the lead character.

มันไม่ใช่เพศของตัวละครนำ

So at this point, we should all be sufficiently depressed.

จุดจุดนี้แหละ ที่เราควรรู้สึกหดหู่

No change in 50 years,

ที่ไม่มีการเปลี่ยนแปลงเลยใน 50 ปี

few female directors working behind the camera

มีผู้กำกับหญิงไม่กี่คนทำงานเบื้องหลัง

and the entertainment industry does not trust us as an audience.

และอุตสาหกรรมภาพยนตร์ไม่เชื่อเราในฐานะผู้ชม

Well, I told you there would be a silver lining,

แต่ขอบอกเลยว่า มันอาจจะมีเรื่องดีอยู่

and there is.

และมันมีจริงๆ

There are actually simple and tangible solutions

มันมีวิธีที่ง่ายและยั่งยืน

to fixing this problem

ในการแก้ปัญหานี้

that involve content creators,

แต่ผู้สร้างเนื้อหารายการ

executives and consumers

ผู้บริหาร และผู้บริโภค

like the individuals in this room.

เหมือนพวกคุณทั้งหมดในห้องนี้ ต้องให้ความร่วมมือ

Let's talk about a few of them.

มาพูดเรื่องวิธีแก้กัน

The first is what I call "just add five."

อย่างแรกคือสิ่งที่ฉันเรียกว่า "เพิ่มแค่ 5"

Did you know if we looked at the top 100 films next year

พวกคุณรู้ไหมว่า ถ้าเรามองถึง 100 หนังทำเงินสูงสุดปีหน้า

and simply added five female speaking characters on-screen

และเราเพิ่มตัวละครหญิง ที่มีบทอีกเพียง 5 ตัว

to each of those films,

ลงไปในหนังพวกนั้น

it would create a new norm.

เราจะสร้างบรรณทัดฐานใหม่ขึ้นมา

If we were to do this for three contiguous years,

แล้วถ้าเราทำอย่างนี้ไปอีก 3 ปีติดต่อกัน

we would be at gender parity

เราจะอยู่บนจุดที่เท่าเทียมทางเพศ

for the first time in over a half of a century.

เป็นครั้งแรกในรอบกว่ากึ่งศตวรรษ

Now, this approach is advantageous for a variety of reasons.

ถึงตอนนี้ วิธีการเข้าหา ยังลำบากอยู่บ้างด้วยหลายเหตุผล

One? It doesn't take away jobs for male actors.

หนึ่ง มันไม่ได้ลดจำนวนงานของนักแสดงชาย

Heaven forbid.

สวรรค์ช่วย

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Two, it's actually cost-effective. It doesn't cost that much.

สอง มันคุ้มค่าเงินมาก มันราคาไม่แพงเลย

Three, it builds a pipeline for talent.

สาม มันจะเป็นบันไดให้ผู้มีความสามารถ

And four, it humanizes the production process.

และสี่ มันทำให้โปรดักชั่น มีความเป็นมนุษย์มากขึ้น

Why? Because it makes sure that there's women on set.

เพราะอะไรเหรอ เพราะว่ามันทำให้เรา มั่นใจว่าจะมีผู้หญิงในกองถ่าย

Second solution is for A-list talent.

ทางออกที่สองสำหรับผู้มีพรสวรรค์ชั้นหนึ่ง

A-listers, as we all know, can make demands in their contracts,

อย่างที่เรารู้กัน เหล่านักแสดงชั้นหนึ่ง สามารถเรียกร้องสิ่งต่างๆในสัญญาได้

particularly the ones that work on the biggest Hollywood films.

โดยเฉพาะเหล่านักแสดงที่ อยู่ในหนังใหญ่ๆในฮอลลีวูด

What if those A-listers

จะเกิดอะไรขึ้นถ้านักแสดงกลุ่มนี้

simply added an equity clause or an inclusion rider

ต้องการให้จำนวนเท่ากันมากขึ้น หรือเรียกร้องให้

into their contract?

ในสัญญาฉบับใหม่ของพวกเขา

Now, what does that mean?

ตอนนี้ เรื่องเหล่านั้นแปลว่าอะไร

Well, you probably don't know

พวกคุณอาจจะไม่รู้

but the typical feature film

แต่ในหนังทั่วไป

has about 40 to 45 speaking characters in it.

มีตัวละครที่มีบทพูดประมาณ 40 ถึง 45 ตัว

I would argue that only 8 to 10 of those characters

แต่ฉันขอบอกว่ามีจริงๆแค่ 8 ถึง 10 ตัว ของตัวละครพวกนั้น

are actually relevant to the story.

ที่มีผลจริงๆต่อเรื่อง

Except maybe "Avengers." Right?

อาจจะยกเว้น "อเวนเจอร์ส" นะ

A few more in "Avengers."

ที่มีมากกว่านั้นนิดหน่อย

The remaining 30 or so roles,

มีอีกประมาณ 30 ตัวละครหรือบทที่เหลือ

there's no reason why those minor roles

ทำให้มันไม่มีเหตุผลเลยที่ตัวละครสมทบ

can't match or reflect the demography

จะไม่เหมือนความเป็นจริงในโลก

of where the story is taking place.

ที่เป็นที่ๆเรื่องดำเนินบน

An equity rider by an A-lister in their contract

การเรียกร้องในสัญญาของนักแสดงชั้นนำนั้น

can stipulate that those roles

สามารถกำหนดให้บทเหล่านั้น

reflect the world in which we actually live.

เป็นจริงตามโลกที่เราอยู่มากขึ้น

Now, there's no reason why a network,

ถึงตอนนั้น มันจะไม่มีเหตุผลที่เครือข่าย

a studio or a production company

สตูดิโอ หรือบริษัทถ่ายทำ

cannot adopt the same contractual language

จะไม่สามารถทำตามคำสัญญา

in their negotiation processes.

ที่ให้ไว้ในช่วงทำข้อตกลง

Third solution:

วิธีแก้ที่สาม:

this would be for the entertainment industry,

อันนี้สำหรับ วงการอุตสาหรรมความบันเทิง

Hollywood in particular,

โดยเฉพาะ ฮอลลีวูด

to adopt the Rooney Rule

ในการทำตามกฎของรูนีย์

when it comes to hiring practices around directors.

ในการจ้างผู้กำกับ

Now, in the NFL, the Rooney Rule stipulates

ตอนนี้ใน NFL ใช้กฎของรูนีย์แล้ว

that if a team wants to hire a coach from outside the organization,

ว่าถ้าทีมต้องการจ้างโค้ชจากองค์กรภายนอก

what they have to do is interview an underrepresented candidate.

พวกเขาต้องสัมภาษณ์ผู้สมัครที่ด้อยโอกาส

The exact same principle can apply to Hollywood films.

หลักการเดียวกันนี้สามารถใช้ กับหนังของฮอลลีวูด

How?

ยังไงเหรอ

Well, on these top films,

ก็ ในหนังทำเงินเหล่านี้

executives and agents can make sure

ผู้บริหารและเอเยนต์สามารถทำให้มั่นใจว่า

that women and people of color are not only on the consideration list,

ผู้หญิงและคนผิวสีนั้นไม่ได้รับ เพียงแค่การพิจรณา

but they're actually interviewed for the job.

แต่พวกเขาได้รับการสัมภาษณ์งาน

Now, one might say,

ตอนนี้ คุณบางคนอาจถาม

why is this important?

ว่าทำไมมันถึงสำคัญล่ะ

Because it exposes or introduces executives to female directors

เพราะว่ามันเปิดให้ผู้บริหาร ได้พบผู้กำกับหญิง

who otherwise fall prey to exclusionary hiring practices.

ผู้ซึ่งตกเป็นเหยื่อของวิธีการจ้าง ที่ค่อนข้างเลือกปฏิบัติ

The fourth solution

วิธีแก้ที่สี่

is for consumers like me and you.

นั้นสำหรับผู้บริโภคแบบฉันและพวกคุณ

If we want to see more films by, for and about women,

ถ้าพวกคุณอยากเห็นหนังเกี่ยวกับผู้หญิง ทำโดยผู้หญิงและเพื่อผู้หญิง

we have to support them.

เราต้องสนับสนุนพวกเขา

It may mean going to the independent theater chain

นั่นอาจจะหมายถึงการไปสนับสนุนโรงหนังอิสระ

instead of the multiplex.

แทนที่จะเป็นโรงหนังเครือใหญ่ๆ

Or it might mean scrolling down a little further online

หรืออาจจะเป็นการเลื่อนลง ไปล่างมากขึ้นในเว็บ

to find a film by a female director.

เพื่อที่จะหาหนังที่กำกับโดยผู้กำกับหญิง

Or it may be writing a check and funding a film,

หรืออาจจะเป็นการเขียนเช็ค เพื่อเป็นทุนสำหรับหนัง

particularly by a female director from an underrepresented background.

โดยเฉพาะหนังที่กำกับโดย ผู้กำกับหญิงที่มีอดีตที่ด้อยโอกาส

Right?

ถูกต้องใช่ไหม

We need to write, call and email companies

เราต้องเขียน โทรศัพท์ และอีเมลไปถึงบริษัท

that are making and distributing films,

ที่สร้างและจัดจำหน่ายหนังเหล่านี้

and we need to post on our social media accounts

และเราต้องโพสต์ไปใน บัญชีโซเชียลมีเดียของพวกเรา

when we want to see inclusive representation,

เมื่อเราเห็นถึงการแสดงที่ ครอบคลุมทั้งสองเพศ

women on-screen,

ที่มีผู้หญิงในจอ

and most importantly, women behind the camera.

และที่สำคัญที่สุด ที่มีผู้หญิงทำงานอยู่เบื้องหลัง

We need to make our voices heard and our dollars count.

เราต้องทำให้คนได้ยินเสียงของเรา และเงินของเรามีผลต่อพวกเขา

Now, we actually have the ability to change the world on this one.

ตอนนี้เราก็มีศักยภาพมากพอ ที่จะเปลี่ยนโลกในเรื่องนี้แล้ว

The US and its content,

ในสหรัฐฯ และรายการหนังของสหรัฐฯ

films in particular,

โดยเฉพาะในภาพยนตร์

have captured the imaginations of audiences worldwide.

ที่ทำให้คนทั่วโลกเก็บไปจิตนาการ

Worldwide.

ย้ำคำว่าทั่วโลก

So that means that the film industry has unprecedented access

นั้นหมายความว่าอุตสาหกรรมภาพยนตร์ มีความสามารถ

to be able to distribute stories about equality

ที่จะกระจายเรื่องราวของ ความเท่าเทียมได้ทั่วโลก

all around the world.

ได้มากเป็นประวัติการณ์

Imagine what would happen

ลองจินตนาการดูสิว่าจะเกิดอะไรขึ้น

if the film industry aligned its values

ถ้าอุตสาหกรรมภาพยนตร์สนับสนุนค่านิยมนี้

with what it shows on-screen.

โดยการใส่เข้าไปในจอหนัง

It could foster inclusion

มันสามารถจุดประกายการรวมเป็นหนึ่ง

and acceptance for girls and women,

และการยอมรับในเด็กหญิงและผู้หญิง

people of color,

คนผิวสี

the LGBT community,

กลุ่มคนที่มีความหลายหลายทางเพศ

individuals with disabilities,

กลุ่มคนที่พิการ

and so many more around the world.

และคนมากมายรอบโลก

The only thing that the film industry has to do is unleash its secret weapon,

สิ่งเดียวที่อุตสาหกรรมภาพยนตร์ต้องทำ คือ ปลดปล่อยอาวุธลับของมัน

and that's storytelling.

และนั้นคือการเล่าเรื่องราว

Now, at the beginning of this talk,

ในตอนเริ่มของการพูดครั้งนี้

I said that films --

ฉันบอกว่าภาพยนตร์

that they can actually transport us,

นั้นสามารถเคลิบเคลิ้มพวกเราได้จริงๆ

but I would like to argue that films, they can transform us.

แต่ฉันขอโต้แย้งเองว่า ภาพยนตร์นั้น ก็สามารถแปรเปลี่ยนพวกเราได้เช่นกัน

None of us in this room

ไม่มีใครเลยในห้องแห่งนี้

have grown up or experienced a storytelling landscape

ได้เติบโตมาหรือมีประสบการณ์ ในการฟังการเล่าเรื่อง

with fully realized female characters,

ที่เต็มไปด้วยตัวละครหญิง

none of us,

ไม่มีเลยสักคน

because the numbers haven't changed.

เพราะว่าตัวเลขไม่เคยเปลี่ยนเลย

What would happen if the next generation of audiences

มันจะเกิดอะไรขึ้น ถ้าเกิดผู้ชมรุ่นต่อไป

grew up with a whole different screen reality?

เติบโตมาในโลกของหนังที่ต่างไป

What would happen?

มันจะเกิดอะไรขึ้นล่ะ

Well I'm here to tell you today

ฉันมาที่นี่เพื่อจะบอกพวกคุณในวันนี้

that it's not only possible to change what we see on-screen

ว่ามันไมใช่แค่ว่าเราสามารถ เปลี่ยนสิ่งที่เราเห็นในจอได้

but I am impatient for it to get here.

แต่ฉันใจร้อน อยากให้ไปถึงจุดนั้นเร็วๆ

So let's agree to take action today

เพราะฉะนั้น เราควรเห็นพ้องแล้ว เริ่มทำบางอย่างตั้งแต่วันนี้

to eradicate the epidemic of invisibility.

เพื่อที่จะกำจัดโรคของการไม่ปรากฏให้หมดไป

And let's agree to take action today

จงมาเริ่มทำบางอย่างตั้งแต่วันนี้เถิด

to agree that US audiences and global viewers

ในสรุปว่า ผู้ชมในสหรัฐฯและบนโลกนี้

demand and deserve more.

ต้องการและควรที่จะได้มากกว่านี้

And let's agree today

จงสรุปให้ได้วันนี้เถิด

that the next generation of viewers and audiences,

ว่าคนดูและผู้ชมรุ่นต่อไปนั้น

that they deserve to see the stories

พวกเขาควรค่าแก่การเห็นเรื่องราว

we were never able to see.

ที่พวกเราไม่มีวันได้ได้เห็น

Thank you.

ขอบคุณค่ะ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)