3 questions to ask yourself about everything you do | Stacey Abrams

Translator: Kittisak Tonsalee Reviewer: Ashiraya Phobut

When I was in high school at the age of 17 --

ตอนอายุ 17 สมัยเรียนมัธยม

I graduated from high school in Decatur, Georgia,

ฉันเรียนจบจากโรงเรียน ใน เดคาทัวร์ รัฐจอร์เจีย

as valedictorian of my high school --

โดยได้เป็นผู้กล่าวสุนทรพจน์ตอนจบการศึกษา

I was very proud of myself.

ซึ่งฉันภูมิใจในตัวเองมาก

I was from a low-income community, I had grown up in Mississippi,

ฉันมาจากสังคมผู้มีรายได้ต่ำ โตในรัฐมิซซิซซิปปี

we'd moved from Mississippi to Georgia

จากนั้นก็ย้ายไปรัฐจอร์เจีย

so my parents could pursue their degrees as United Methodist ministers.

เพื่อที่พ่อแม่ของฉันจะได้เรียนต่อ เพื่อเป็นพระนักเทศน์ได้

We were poor, but they didn't think we were poor enough,

อาจจะเพราะพวกท่านคิดว่า เรายังจนกันไม่พอ

เลยเปลี่ยนให้เราเป็นพวกจนถาวรแทน

so they were going for permanent poverty.

(เสียงหัวเราะ)

(Laughter)

And so, while they studied at Emory,

ในขณะที่พวกเขาเรียนที่ เอมอรี

I studied at Avondale, and I became valedictorian.

ฉันก็เรียนที่ อาวอนเดล และได้กล่าวสุนทรพจน์

Well, one of the joys of being valedictorian in the state of Georgia

ซึ่งเรื่องน่ายินดีอย่างหนึ่ง ของการได้เป็นคนกล่าวสุนทรพจน์

ก็คือการที่คุณได้รับเชิญ ให้เข้าพบกับผู้ว่าการรัฐจอร์เจีย

is that you get invited to meet the governor of Georgia.

I was mildly interested in meeting him.

ซึ่งฉันก็สนใจอยู่นิดๆนะ

It was kind of cool.

มันเจ๋งนะ

I was more intrigued by the fact that he lived in a mansion,

และฉันยิ่งทึ่งมากขึ้นเมื่อรู้ว่า เขาอาศัยอยู่ในคฤหาสน์

because I watched a lot of "General Hospital" and "Dynasty"

เพราะว่าฉันดูละคร พวกคุณหญิงคุณชายเยอะมาก

เมื่อครั้งยังเด็ก

as a child.

(เสียงหัวเราะ)

(Laughter)

And so I got up that morning, ready to go to visit the governor.

เช้าวันเข้าพบผู้ว่า ฉันลุกขึ้นเตรียมตัว

My mom and my dad, who were also invited, got up,

แม่กับพ่อของฉัน ที่ได้รับเชิญด้วย ก็ลุกขึ้น

และออกเดินทาง

and we went outside.

But we didn't get in our car.

แต่เราไม่มีรถส่วนตัว

And in the South, a car is a necessary thing.

ทางตอนใต้ รถถือเป็นสิ่งที่จำเป็น

We don't have a lot of public transit, there aren't a lot of options.

เรามีตัวเลือกการเดินทาง ไม่ค่อยมากนัก

But if you're lucky enough to live in a community

แต่ถ้าคุณโชคดีพอ ได้อาศัยอยู่ในเขตชุมชน

ที่ที่คุณไม่มีรถ

where you don't have a car,

the only option is public transit.

ทางเลือกเดียวคือ ขนส่งสาธารณะ

And that's what we had to take.

และนั่นก็คือ สิ่งที่เราเลือก

ดังนั้น เราจึงขึ้นรถเมล์

And so we got on the bus.

And we took the bus from Decatur all the way to Buckhead,

นั่งจากเดคาทัวร์ ต่อเดียวจนถึงบัคเฮด

where the Governor's Mansion sat on this really beautiful acreage of land,

ที่ที่คฤหาสน์ของท่านผู้ว่า ตั้งอยู่บนผืนดินงามนับเอเคอร์

with these long black gates that ran the length of the property.

กับประตูรั้วสีดำ ที่ยาวพอๆกับคฤหาสน์

We get to the Governor's Mansion,

และแล้วก็ถึงคฤหาสน์ของท่านผู้ว่า

we pull the little lever that lets them know this is our stop,

เรากดกริ่ง เพื่อบอกให้รู้ว่าเราจะลงที่นี่

we get off the bus,

เราลงจากรถ

my mom, my dad and I, we walk across the street.

แม่ พ่อ และฉัน ต้องข้ามไปอีกฝั่ง

We walk up the driveway, because there are cars coming up,

เราต้องเดินเลาะบนถนน เพราะว่ารถกำลังแล่น

cars bringing in students from all across the state of Georgia.

รถที่นำนักเรียน มาจากทั่วทั้งรัฐจอร์เจีย

So we're walking along the side.

ดังนั้นเราจึงเดินคู่ไปกับรถ

And as we walk single file along the side,

แบบเรียงเดี่ยวขนานไปกับรถ

แม่กับพ่อของฉันต้องกันหัวท้าย เพื่อให้มั่นใจว่าฉันจะไม่ถูกชน

my mom and dad sandwiching me to make sure I don't get hit by one of the cars

จากรถที่ขนเด็กโรงเรียนอื่นมา

bringing in the other valedictorians,

we approach the guard gate.

เราจะเข้าทางประตูของเจ้าหน้าที่

When we get to the guard gate, the guard comes out.

พอเราไปถึง เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยก็ออกมา

He looks at me, and he looks at my parents,

เขามองดูฉัน และก็มองดูพ่อแม่ของฉัน

and he says, "You don't belong here, this is a private event."

และก็พูดว่า "คุณไม่ใช่คนของที่นี่ นี่เป็นงานเลี้ยงส่วนตัว"

My dad says, "No, this is my daughter, Stacey. She's one of the valedictorians."

พ่อฉันตอบว่า "ไม่ นี่ลูกสาวผม สเตซี่ เธอเป็นหนึ่งในเด็กที่ถูกเชิญมา"

But the guard doesn't look at the checklist that's in his hands.

แต่เจ้าหน้าที่ไม่ยอมดู ใบรายชื่อแขกที่อยู่ในมือเขา

He doesn't ask my mom for the invitation

เขาไม่ถามแม่ฉันถึงบัตรเชิญ

that's at the bottom of her very voluminous purse.

ที่อยู่ด้านใน กระเป๋าใบหรูของเธอ

Instead, he looks over our shoulder at the bus,

เขากลับมอง ข้ามไหล่ของเราไปยังรถบัส

because in his mind, the bus is telling him a story about who should be there.

เพราะในความคิดของเขา รถบัส ได้ให้ภาพของเราแก่เขา

And the fact that we were too poor to have our own car --

เพราะเราจนเกินไป เลยไม่มีรถเป็นของตนเอง

that was a story he told himself.

นั่นคือ เรื่องราวที่เขาบอกกับตัวเอง

And he may have seen something in my skin color,

และเขาอาจจะเห็น บางอย่างในสีผิวของฉัน

he may have seen something in my attire;

หรือบางอย่างในการแต่งกายของฉัน

ฉันไม่รู้ว่าเขาคิดอะไร

I don't know what went through his mind.

แต่ข้อสรุปของเขาคือ การมองฉันอีกครั้ง

But his conclusion was to look at me again,

and with a look of disdain, say,

ด้วยสายตาดูถูก และก็พูดว่า

"I told you, this is a private event. You don't belong here."

ผมบอกคุณแล้วว่านี้เป็นงานส่วนตัว คุณไม่ใช่คนของที่นี่

Now, my parents were studying to become United Methodist ministers,

คือตอนนั้น พ่อแม่ของฉันกำลังเรียน เพื่อเป็นพระนักเทศน์อยู่

but they were not pastors yet.

แต่ก็ยังไม่ได้เป็นพระจริงๆ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

พวกท่านก็เลยคุย กับสุภาพบุรุษท่านนี้

And so they proceeded to engage this gentleman

ด้วยการสนทนาที่แน่วแน่มาก จากทักษะการตัดสินใจของท่าน

in a very robust discussion of his decision-making skills.

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

My father may have mentioned

พ่อของฉันอาจจะเปรยๆ ว่า

that he was going to spend eternity in a very fiery place

เขาอาจต้องใช้เวลาชั่วนิจนิรันดร์ ในสถานที่ที่ร้อนมากๆ

if he didn't find my name on that checklist.

ถ้าเขาหาชื่อฉันไม่เจอ ในใบรายชื่อนั้น

And indeed, the man checks the checklist eventually,

และแน่นอน ชายคนนั้น ตรวจสอบรายชื่อให้ จนในที่สุด

and he found my name, and he let us inside.

เขาพบชื่อของฉัน และเขาให้เราเข้าไปได้

But I don't remember meeting the governor of Georgia.

แต่ฉันกลับจำตอนที่ พบผู้ว่าการรัฐจอร์เจีย ไม่ได้

I don't recall meeting my fellow valedictorians

ฉันจำไม่ได้ว่า ได้พบ เพื่อนๆที่กล่าวสุนทรพจน์

from 180 school districts.

จากอีก 180 โรงเรียน หรือไม่

The only clear memory I have of that day

ความทรงจำเดียวที่ฉันมี ในวันนั้น

was a man standing in front of the most powerful place in Georgia,

คือ ชายคนหนึ่งที่ยืนอยู่หน้า สถานที่ที่ทรงพลังที่สุดในรัฐจอร์เจีย

looking at me and telling me I don't belong.

จ้องมองมาที่ฉัน และพูดว่า ฉันไม่ใช่คนของที่นี่

And so I decided, 20-some-odd years later,

ดังนั้น ฉันจึงตัดสินใจ ในอีก 20 ปีต่อมา

to be the person who got to open the gates.

ว่าจะเป็นคนที่เปิดประตู

(Cheers)

(เสียงเชียร์)

(เสียงปรบมือ)

(Applause)

Unfortunately, you may have read the rest of the story.

น่าเสียดาย พวกคุณน่าจะได้อ่าน เรื่องราวทั้งหมดแล้ว

It didn't quite work out that way.

มันไม่ได้เป็นอย่างนั้น

And now I'm tasked with figuring out: How do I move forward?

และฉันก็มีหน้าที่ ที่จะคิดให้ออกว่า ฉันจะเดินหน้าต่ออย่างไร

Because, you see, I didn't just want to open the gates for young black women

เพราะฉันไม่ต้องการแค่ เปิดประตูให้กับผู้หญิงผิวดำ

who had been underestimated and told they don't belong.

คนที่โดนดูถูกดูแคลน และถูกบอกว่า เขาไม่ใช่คนของที่นี่

I wanted to open those gates for Latinas and for Asian Americans.

ฉันต้องการเปิดประตูพวกนั้น เพื่อชาวลาตินและชาวอเมริกันเชื้อสายเอเชีย

I wanted to open those gates for the undocumented and the documented.

ฉันต้องการเปิดประตูพวกนั้น เพื่อผู้ที่มีและไม่มีเอกสารสัญชาติ

I wanted to open those gates as an ally of the LGBTQ community.

ฉันต้องการเปิดประตูพวกนั้น เฉกเช่นพวกพ้องของคนหลากหลายเพศ

I wanted to open those gates

ฉันต้องการเปิดประตู

for the families that have to call themselves the victims of gun violence.

ให้กับครอบครัวที่เรียกตัวเองว่า ผู้ตกเป็นเหยื่อของความรุนแรงจากปืน

I wanted to open those gates wide for everyone in Georgia,

ฉันต้องการเปิดประตูเหล่านั้นให้กว้างๆ เพื่อทุกคนในรัฐจอร์เจีย

because that is our state, and this is our nation,

เพราะว่ามันคือรัฐของเรา และนี่คือชาติของเรา

และเราทุกคนเป็นคนของที่นี่

and we all belong here.

(Cheers)

(เสียงเชียร์)

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

แต่สิ่งที่ฉันได้ตระหนักคือ ความพยายามในครั้งแรกนั้นยังไม่พอ

But what I recognized is that the first try wasn't enough.

And my question became: How do I move forward?

และคำถามของฉันก็กลายมาเป็น ฉันจะเดินหน้าต่ออย่างไร

How do I get beyond the bitterness and the sadness and the lethargy

ฉันจะก้าวพ้นความขมขื่น ความโศกเศร้า ความเฉื่อยชา

and watching an inordinate amount of television as I eat ice cream?

และการดูโทรทัศน์ที่มากเกินไป พร้อมกินไอศกรีมไปด้วยได้อย่างไร

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

What do I do next?

ฉันจะต้องทำอะไรต่อ

And I'm going to do what I've always done.

และฉันจะทำอย่างที่เคยทำมาตลอด

I'm going to move forward, because going backwards isn't an option

นั่นคือ การเดินหน้าต่อ เพราะการถอยหลังไม่อยู่ในตัวเลือก

และการหยุดอยู่กับที่ ก็ไม่ดีพอ

and standing still is not enough.

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

You see, I began my race for governor

ฉันเริ่มการชิงตำแหน่งผู้ว่าการรัฐฯ

by analyzing who I was and what I wanted to be.

ด้วยการวิเคราะห์ว่าฉันเป็นใคร และอะไรที่ฉันต้องการจะเป็น

And there are three questions I ask myself about everything I do,

และคำถามสามข้อ ที่ฉันถามตัวเองอยู่เสมอ

whether it's running for office or starting a business;

ไม่ว่าจะตอนสมัครเลือกตั้ง หรือเริ่มธุรกิจ

when I decided to start the New Georgia Project

เมื่อฉันตัดสินใจเริ่ม โครงการ New Georgia

to register people to vote;

เพื่อลงทะเบียนคนที่จะลงคะแนน

or when I started the latest action, Fair Fight Georgia.

หรือเมื่อเริ่มทำกิจกรรมล่าสุด Fair Fight Georgia

No matter what I do, I ask myself three questions:

ไม่ว่าฉันจะทำอะไร ฉันจะถามตัวเอง ด้วยคำถาม 3 ข้อ

What do I want?

ฉันต้องการอะไร

Why do I want it?

ทำไมฉันต้องการมัน

และทำอย่างไรถึงจะได้สิ่งนั้น

And how do I get it?

และในกรณีนี้ ฉันรู้ว่าต้องการอะไร

And in this case, I know what I want.

I want change.

ฉันต้องการเปลี่ยนแปลง

That is what I want.

นั่นคือสิ่งที่ฉันต้องการ

But the question is:

แต่คำถามก็คือ

What change do I want to see?

ความเปลี่ยนแปลงแบบไหนที่ฉันต้องการ

And I know that the questions I have to ask myself are:

นั่นเป็นคำถาม ที่จะต้องถามกับตัวเอง

1 ฉันซื่อสัตย์กับเป้าหมาย ของตัวเองหรือยัง

One, am I honest about the scope of my ambition?

Because it's easy to figure out that once you didn't get what you wanted,

เพราะเมื่อเราไม่ได้สิ่งที่ต้องการ เราจะคิดเอาง่ายๆ

ว่าควรตั้งเป้าหมาย ให้ต่ำลงมาซักหน่อยไหม

then maybe you should have set your sights a little lower,

แต่ ฉันขอบอกเลยว่า จงมุ่งมั่นกับเป้าหมายของคุณ

but I'm here to tell you to be aggressive about your ambition.

Do not allow setbacks to set you back.

อย่ายอมให้ความล้มเหลวทำให้คุณพ่ายแพ้

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

Number two, let yourself understand your mistakes.

ข้อ 2 ทำความเข้าใจ ความผิดพลาดของตัวเรา

But also understand their mistakes,

และเข้าใจความผิดพลาดของผู้อื่น

because, as women in particular,

เพราะโดยธรรมชาติของผู้หญิง

we're taught that if something doesn't work out,

เราได้รับการสอนว่า ถ้าบางอย่างเกิดผิดพลาด

นั่นอาจเป็นเพราะเรา

it's probably our fault.

And usually, there is something we could do better,

และกับบางสิ่ง ที่เราสามารถทำให้ดีขึ้นได้

กลับถูกบอกว่า อย่าจุ้นจ้านให้มากนัก

but we've been told not to investigate too much

ในสิ่งที่อีกฝ่ายทำ

what the other side could have done.

นี่ไม่ใช่การแบ่งพวก แต่คือประชาชน

And this isn't partisan -- it's people.

We're too often told that our mistakes are ours alone,

เราถูกบอกอยู่บ่อยๆว่า ความผิดพลาดของเรา เราต้องรับ

but victory is a shared benefit.

แต่เมื่อได้ผลประโยชน์ เราต้องแบ่ง

And so what I tell you to do is understand your mistakes,

ดังนั้นฉันจึงบอกให้คุณ เข้าใจความผิดพลาดของตัวเอง

but understand the mistakes of others.

เข้าใจความผิดพลาดของผู้อื่น

And be clearheaded about it.

อย่าสับสนกับมัน

And be honest with yourself and honest with those who support you.

ซื่อสัตย์ต่อตัวเอง ต่อคนที่สนับสนุนคุณ

But once you know what you want,

เมื่อคุณรู้ตัวว่าต้องการอะไร

understand why you want it.

เข้าใจว่าทำไมเราถึงต้องการมัน

And even though it feels good, revenge is not a good reason.

เพราะการแก้แค้นไม่ใช่เหตุผลที่ดี ถึงแม้มันจะทำให้เรารู้สึกดี

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Instead, make sure you want it

ขอให้แน่ใจว่าต้องการมันจริงๆ

because there's something not that you should do,

เพราะบางสิ่งนั้น ไม่ใช่แค่สิ่งที่คุณ ควร ทำ

but something you must do.

แต่คือสิ่งที่คุณ ต้อง ทำ

It has to be something that doesn't allow you to sleep at night

มันอาจจะเป็นบางสิ่ง ที่ทำให้เราไม่ได้หลับไม่ได้นอน

เว้นแต่กำลังฝันถึงมันอยู่

unless you're dreaming about it;

something that wakes you up in the morning and gets you excited about it;

บางสิ่งที่ปลุกคุณในตอนเช้า และทำให้รู้สึกสดชื่น

หรือบางสิ่งที่ทำให้คุณเดือดดาล

or something that makes you so angry,

คุณรู้ว่า คุณต้องทำ อะไรซักอย่างกับมัน

you know you have to do something about it.

But know why you're doing it.

แต่ต้องรู้ว่าทำไมต้องทำ

And know why it must be done.

และรู้ว่าทำไมต้องทำให้สำเร็จ

You've listened to women from across this world

คุณได้ฟังผู้หญิง ที่อยู่อีกซีกโลก

talk about why things have to happen.

พูดว่า ทำไม บางสิ่งบางอย่างต้องเกิดขึ้น

But figure out what the "why" is for you,

แต่คุณต้องหาเองว่า ทำไม ของคุณมันคืออะไร

because jumping from the "what" to the "do"

เพราะการเปลี่ยนจาก อะไร เป็น ต้องทำ

is meaningless if you don't know why.

มันไม่มีความหมาย ถ้าคุณหา ทำไม ไม่เจอ

Because when it gets hard, when it gets tough,

เพราะเมื่อเผชิญกับความยาก เมื่อพบเจอกับความลำบาก

when your friends walk away from you,

เมื่อเพื่อนๆ หันหลังให้

when your supporters forget you,

เมื่อผู้สนับสนุน หลงลืมคุณไป

when you don't win your first race --

เมื่อคุณพ่ายในการลงสนามครั้งแรก

if you don't know why, you can't try again.

ถ้าคุณหาเหตุผลไม่เจอ คุณจะไม่พยายามอีก

So, first know what you want.

ดังนั้น สิ่งแรกคือ รู้ว่าต้องการอะไร

Second, know why you want it,

สองคือ รู้ว่าทำไมถึงต้องการมัน

but third, know how you're going to get it done.

และสาม รู้ว่าจะต้อง ทำอย่างไร เพื่อให้มันสำเร็จ

I faced a few obstacles in this race.

ฉันเจออุปสรรคนิดหน่อย ในการแข่งขันนี้

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Just a few.

แค่นิดหน่อยนะ

But in the pursuit,

แต่เมื่อมุ่งมั่น

ฉันกลายเป็นผู้หญิงผิวดำคนแรก ที่ได้เสนอชื่อเข้าชิงตำแหน่งผู้ว่าการรัฐ

I became the first black woman to ever become the nominee for governor

in the history of the United States of America for a major party.

ในประวัติศาสตร์ของสหรัฐอเมริกา ภายใต้พรรคการเมืองใหญ่

(Cheers)

(เสียงเชียร์)

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

But more importantly, in this process,

แต่สิ่งที่สำคัญที่สุด ในเรื่องนี้

we turned out 1.2 million African American voters in Georgia.

คือเราได้รับผลโหวต 1.2 ล้านเสียง จากคนแอฟริกันอเมริกันในรัฐจอร์เจีย

That is more voters

ซึ่งนั่นเป็นผลโหวต

than voted on the Democratic side of the ticket in 2014.

ที่มากกว่าการโหวต ในปี 2014

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

Our campaign tripled the number of Latinos

คะแนนโหวตเพิ่มขึ้น 3 เท่าจากชาวละติน

who believed their voices mattered in the state of Georgia.

ผู้ที่เชื่อว่าเสียงพวกเขาสำคัญในจอร์เจีย

We tripled the number of Asian Americans

เราได้เพิ่มจากชาวเอเชีย 3 เท่า

who stood up and said, "This is our state, too."

คนที่ยืนขึ้นและพูดว่า นี่ก็รัฐของเขาเช่นกัน

Those are successes that tell me how I can get it done.

ความสำเร็จในครั้งนี้ บอกกับฉันว่า ฉันสามารถทำมันได้

But they also let me understand the obstacles aren't insurmountable.

และยังทำให้ฉันเข้าใจอีกว่า เราสามารถเอาชนะอุปสรรคได้

They're just a little high.

มันแค่ยากกว่าเดิมขึ้นมาหน่อย

But I also understand

และเข้าใจเพิ่มเติมว่า

that there are three things that always hold us hostage.

มี 3 สิ่งที่มักจะ ฉุดรั้งเราไว้

The first is finances.

เรื่องแรกคือ เงิน

Now, you may have heard, I'm in a little bit of debt.

คุณอาจจะเคยได้ยิน ฉันมีหนี้อยู่นิดหน่อย

If you didn't hear about it, you did not go outside.

ถ้าคุณไม่เคยได้ข่าวเลย แสดงว่าคุณอยู่แต่ในถ้ำ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And finances are something that holds us back so often,

และเรื่องเงิน เป็นเรื่องที่ รั้งเราไว้บ่อยมาก

our dreams are bounded by how much we have in resources.

ฝันของเราถูกจำกัด ด้วยจำนวนเงินที่เรามี

But we hear again and again

แต่เราก็ได้ยินอยู่บ่อยๆ

the stories of those who overcome those resource challenges.

ถึงเรื่องราวของคนที่ ก้าวข้ามข้อจำกัดเรื่องนี้ไปได้

But you can't overcome something you don't talk about.

ซึ่งคุณจะผ่านมันไปไม่ได้ ถ้าไม่ยอมรับมันเสียก่อน

And that's why I didn't allow them to debt-shame me in my campaign.

ฉันจึงไม่ยอมให้ใคร มาสบประมาทเรื่องหนี้ ในตอนหาเสียง

I didn't allow anyone to tell me that my lack of opportunity

ฉันไม่ยอมให้ใครมาบอกว่า เพราะโอกาสไม่เอื้ออำนวย

was a reason to disqualify me from running.

ฉันจึงไม่มีคุณสมบัติ ที่จะลงสมัคร

And believe me, people tried to tell me I shouldn't run.

และเชื่อฉันเถอะ หลายคน พยายามบอกกับฉันว่า อย่าเลย

Friends told me not to run.

เพื่อนๆ พูดเหมือนกันว่า อย่าลงเลย

Allies told me not to run.

ผู้สนับสนุน ก็บอกฉันว่า อย่าทำเลย

"USA Today" mentioned maybe I shouldn't run.

แม้แต่รายการข่าว ก็ยังแนะนำว่า ฉันไม่น่าลงสมัครเลย

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

But no matter who it was,

แต่ไม่ว่าจะเป็นใครก็ตาม

I understood that finances are often a reason we don't let ourselves dream.

ฉันรู้ว่าปัญหาเรื่องเงิน มักจะ เป็นสาเหตุให้เราเลิกที่จะฝัน

I can't say that you will always overcome those obstacles,

ฉันจะไม่บอกหรอกว่า พวกคุณจะผ่านมันไปได้

but I will tell you, you will be damned if you do not try.

แต่ฉันจะขอพูดว่า ชีวิตคุณพังแน่ ถ้าคุณไม่ลองกับมันซักตั้ง

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

The second is fear.

สองคือ ความกลัว

And fear is real.

และความกลัว คือของจริง

It is paralyzing.

มันทำให้เราตัวชา

It is terrifying.

หวาดกลัว

But it can also be energizing,

แต่มองอีกมุม มันก็เป็นแรงกระตุ้นได้เช่นกัน

because once you know what you're afraid of,

เพราะเมื่อคุณรู้ว่า คุณกลัวอะไร

คุณก็จะหาทางอยู่กับมันได้

you can figure out how to get around it.

And the third is fatigue.

และอย่างที่สามคือ ความเหนื่อยล้า

Sometimes you just get tired of trying.

บางครั้งคุณก็เหนื่อยกับการที่ต้องพยายาม

You get tired of reading about processes and politics

คุณล้ากับการพิจารณา นโยบายและกระบวนการต่างๆ

and the things that stop you from getting where you want to be.

ล้ากับสิ่งที่คอยรั้ง ไม่ให้เราไปในที่ที่ต้องการ

Sometimes, fatigue means that we accept position instead of power.

บางครั้ง ความเหนื่อยล้าเปรียบเสมือน การยอมรับสภาพที่เป็นโดยไม่คิดจะต่อต้าน

We let someone give us a title as a consolation prize,

เรายอมให้บางคนตั้งฉายาให้ว่า เป็นพวกเหมาะกับรางวัลชมเชย

rather than realizing we know what we want and we're going to get it,

แทนที่จะเห็นว่า เรามีจุดมุ่งหมาย และมุ่งมั่นเพื่อให้ได้มา

even if we're tired.

แม้เลือดตาแทบกระเด็น

That's why God created naps.

นั่นเป็นสาเหตุ ที่พระเจ้าประทานการงีบมาให้

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

But we also learn in those moments

แต่เราก็ได้เรียนรู้ในห้วงเวลานั้น

that fatigue is an opportunity to evaluate how much we want it.

ว่าความเหนื่อยล้า ก็คือโอกาส ที่จะทบทวนว่า เราต้องการมันมากแค่ไหน

Because if you are beaten down,

เพราะถ้าคุณโดนสอยจนร่วง

if you have worked as hard as you can,

ถ้าคุณทำจนสุดความสามารถ

if you have done everything you said you should,

ถ้าคุณทำหมดแล้วทุกอย่าง ที่บอกกับตัวเองว่าจะทำ

and it still doesn't work out,

แต่มันก็ยังไม่ได้ผล

fatigue can sap you of your energy.

ความเหนื่อยล้าจะทำให้คุณหมดแรง

But that's why you go back to the "why" of it.

แต่นั่นก็จะทำให้คุณ กลับไปยัง คำถามที่ว่า ทำไมถึงต้องทำ

Because I know we have to have women who speak for the voiceless.

เพราะฉันรู้ว่าเราต้องมีผู้หญิง ที่พูดแทนผู้ไม่มีปากมีเสียง

I know we have to have people of good conscience

ฉันรู้ว่าเราต้องมีคนที่ มีมโนธรรมสำนึกดี

who stand up against oppression.

คนที่ยืนขึ้นต่อต้านการกดขี่

I know we have to have people

ฉันรู้ว่าเราต้องมีคนที่

who understand that social justice belongs to us all.

เข้าใจว่า สังคมที่ยุติธรรม เป็นสิทธิที่ทุกคนควรได้รับ

And that wakes me up every morning,

สิ่งเหล่านี้ คอยปลุกชั้นในทุกๆ เช้า

and that makes me fight even harder.

และผลักดันให้ฉันสู้หนักกว่าเดิม

Because I am moving forward, knowing what is in my past.

เพราะฉันกำลังก้าวไปข้างหน้า โดยไม่หลงลืมอดีต

I know the obstacles they have for me.

ฉันรู้ถึงอุปสรรคที่พวกเขาได้เตรียมไว้ไห้

I know what they're going to do,

ฉันรู้ว่าพวกเขาจะทำอะไร

and I'm fairly certain they're energizing and creating new obstacles now.

และฉันมั่นใจสุดๆ ว่า ณ ตอนนี้พวกเขา ขะมักเขม้นกับการสร้างอุปสรรคใหม่อยู่

But they've got four years to figure it out.

แต่พวกเขามีเวลาอีกแค่ 4 ปี ที่ต้องคิดมันออกมาให้ได้

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

Maybe two.

หรืออาจจะ 2 ปี

(Cheers)

(เสียงเชียร์)

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

But here's my point:

แต่นี่คือจุดยืนของฉัน

I know what I want, and that is justice.

ฉันรู้ว่าฉันต้องการความยุติธรรม

I know why I want it,

ฉันรู้ว่าทำไมฉันถึงต้องการมัน

because poverty is immoral, and it is a stain on our nation.

เพราะความยากจนเป็นเรื่องผิดศีลธรรม และมันเป็นรอยด่างในชาติของเรา

และฉันรู้ว่าต้องทำอย่างไรถึงจะลบมันได้

And I know how I'm going to get it:

by moving forward every single day.

โดยการก้าวต่อไป ในทุกๆวัน

Thank you so much.

ขอบคุณมากๆค่ะ

(Cheers)

(เสียงเชียร์)

(Applause)

(เสียงปรบมือ)