3 questions to ask yourself about everything you do | Stacey Abrams

Translator: samira soltani Reviewer: Maryam Manzoori

When I was in high school at the age of 17 --

وقتی من دبیرستانی بودم در هفده سالگی--

I graduated from high school in Decatur, Georgia,

از دبیرستانی در دیکیتور، جورجیا، فارغ‌اتحصیل شدم

as valedictorian of my high school --

به عنوان نفر اول مدرسه--

I was very proud of myself.

به خودم افتخار می‌کردم.

I was from a low-income community, I had grown up in Mississippi,

من متعلق به جامعه‌ای کم درآمد بودم، و در می‌سی‌سی‌پی بزرگ شده بودم،

we'd moved from Mississippi to Georgia

از می‌سی‌سی‌پی به جورجیا رفته بودیم

so my parents could pursue their degrees as United Methodist ministers.

تا والدینم بتوانند به عنوان رهبران کلیسای «یونایتد متودیست» ادامه تحصیل دهند.

We were poor, but they didn't think we were poor enough,

ما فقیر بودیم، اما والدینم فکر می‌کردند کافی نبود

so they were going for permanent poverty.

و به دنبال فقر دائمی بودند.

(Laughter)

(خندهٔ حضار)

And so, while they studied at Emory,

در حالی که آنها در «اموری» درس می‌خواندند

I studied at Avondale, and I became valedictorian.

من در «اَوُندیل» تحصیل می‌کردم و شاگرد اول مدرسه شدم.

Well, one of the joys of being valedictorian in the state of Georgia

یکی از مزایای شاگرد اول شدن در ایالت جورجیا

is that you get invited to meet the governor of Georgia.

این بود که به دعوت می‌شد تا با فرماندار جورجیا ملاقات کند.

I was mildly interested in meeting him.

من علاقه شدیدی به این دیدار نداشتم.

It was kind of cool.

باحال بود.

I was more intrigued by the fact that he lived in a mansion,

بیشتر از این نظر برایم جذاب بود که در ویلایی بزرگ زندگی می‌کرد،

because I watched a lot of "General Hospital" and "Dynasty"

چون من در کودکی بیننده دائمی سریال‌های «بیمارستان جنرال»

as a child.

و «داینستی» بودم.

(Laughter)

(خنده حضار)

And so I got up that morning, ready to go to visit the governor.

آن روز صبح بیدار شدم، آماده برای ملاقات با فرماندار.

My mom and my dad, who were also invited, got up,

مادر و پدرم، که آنها هم دعوت بودند، بیدار شدند،

and we went outside.

و از خانه بیرون رفتیم.

But we didn't get in our car.

اما سوار ماشین خود نشدیم.

And in the South, a car is a necessary thing.

در جنوب، اتومبیل ضروری است.

We don't have a lot of public transit, there aren't a lot of options.

در آنجا وسایل حمل و نقل عمومی چندانی نداریم، گزینه‌های زیادی وجود ندارد.

But if you're lucky enough to live in a community

اما اگر آنقدر خوش‌شانس باشید که در یک محله‌ زندگی کنید

where you don't have a car,

وقتی ماشین ندارید

the only option is public transit.

تنها گزینه وسایل حمل و نقل عمومی است.

And that's what we had to take.

و ما هم همین کار را کردیم.

And so we got on the bus.

سوار اتوبوس شدیم.

And we took the bus from Decatur all the way to Buckhead,

و تمام راه از «دیکیتور» تا «باک‌هد» با اتوبوس رفتیم،

where the Governor's Mansion sat on this really beautiful acreage of land,

جایی که ویلای بزرگ فرماندار در یک زمین وسیع و زیبا واقع شده بود،

with these long black gates that ran the length of the property.

با دروازه‌های بزرگ و سیاه که تا انتهای حیاط پیش می‌رفت.

We get to the Governor's Mansion,

وارد محوطه ویلای فرماندار شدیم،

we pull the little lever that lets them know this is our stop,

اهرم کوچک اتوبوس را که اعلام می‌کرد اینجا ایستگاه ماست کشیدیم،

we get off the bus,

از اتوبوس پیاده شدیم،

my mom, my dad and I, we walk across the street.

مادرم، پدرم و من، از خیابان عبور کردیم.

We walk up the driveway, because there are cars coming up,

شروع کردیم به حرکت از راه ماشین‌رو و چون ماشین‌ها بالا می‌آمدند،

cars bringing in students from all across the state of Georgia.

اتومبیل‌هایی که دانش‌آموزان را از سراسر ایالت جورجیا می‌آوردند.

So we're walking along the side.

بنابراین از کنار جاده راه می‌رفتیم.

And as we walk single file along the side,

همان طور که به خط در این مسیر می‌رفتیم،

my mom and dad sandwiching me to make sure I don't get hit by one of the cars

مادر و پدرم دو طرف من راه می‌رفتند تا مبادا ماشینی

bringing in the other valedictorians,

به من، یعنی یکی از شاگرد اول‌ها بزند،

we approach the guard gate.

به در نگهبانی رسیدیم.

When we get to the guard gate, the guard comes out.

وقتی به در نگهبانی رسیدیم، نگهبان بیرون آمد.

He looks at me, and he looks at my parents,

نگاهی به من کرد، و نگاهی به والدینم،

and he says, "You don't belong here, this is a private event."

و گفت: «شما متعلق به اینجا نیستید، این یک برنامه خصوصی است.»

My dad says, "No, this is my daughter, Stacey. She's one of the valedictorians."

پدرم گفت: «نه، این دخترم استیسی است. او یکی از شاگرد اول‌هاست.»

But the guard doesn't look at the checklist that's in his hands.

اما نگهبان به فهرستی که دستش بود نگاه نکرد.

He doesn't ask my mom for the invitation

از مادرم دعوت‌نامه نخواست

that's at the bottom of her very voluminous purse.

که ته کیف دستی خیلی بزرگش قرار داشت.

Instead, he looks over our shoulder at the bus,

در عوض، به اتوبوسی که دورتر پشت سر ما بود نگاه کرد،

because in his mind, the bus is telling him a story about who should be there.

چون در فکر او، اتوبوس است که تعیین می‌کند چه کسانی آنجا باشد.

And the fact that we were too poor to have our own car --

و این حقیقت که ما برای داشتن ماشین شخصی زیادی فقیر بودیم--

that was a story he told himself.

داستانی بود که برای خودش ساخته بود.

And he may have seen something in my skin color,

شاید چیزی در رنگ پوستم دیده بود،

he may have seen something in my attire;

شاید چیزی را در لباسم دیده بود؛

I don't know what went through his mind.

نمی‌دانم در ذهنش چه می‌گذشت.

But his conclusion was to look at me again,

اما در نتیجه‌گیری‌اش به من دوباره نگاه کرد،

and with a look of disdain, say,

و با نگاهی تحقیرآمیز گفت،

"I told you, this is a private event. You don't belong here."

«گفتم که، این یک برنامه خصوصی است. شما به اینجا تعلق ندارید.»

Now, my parents were studying to become United Methodist ministers,

حالا، والدینم درس می‌خواندند تا رهبران کلیسای یونایتد متودیست‌ شوند،

but they were not pastors yet.

اما هنوز کشیش نشده بودند.

(Laughter)

(خنده حضار)

And so they proceeded to engage this gentleman

والدینم به تلاش برای گفت‌وگو با این مرد ادامه دادند

in a very robust discussion of his decision-making skills.

طی مکالمه‌ای قدرتمند دربارهٔ مهارت‌های تصمیم‌گیری او.

(Laughter)

(خنده حضار)

My father may have mentioned

پدرم احتمالا گفته بود

that he was going to spend eternity in a very fiery place

خداوند او را در آتش جهنم بسوزاند

if he didn't find my name on that checklist.

اگر نتواند اسم مرا در فهرست پیدا نکند.

And indeed, the man checks the checklist eventually,

و بالاخره نگهبان فهرست خود را بررسی کرد،

and he found my name, and he let us inside.

و نام مرا پیدا کرد و اجازه داد به داخل برویم.

But I don't remember meeting the governor of Georgia.

اما دیدار با فرماندار جورجیا را به یاد نمی‌آورم.

I don't recall meeting my fellow valedictorians

دیدار با دیگر شاگرد اول‌ها را

from 180 school districts.

از ۱۸۰ مدرسه در منطقه را نیز یادم نیست.

The only clear memory I have of that day

تنها خاطرهٔ روشنی که از آن روز دارم

was a man standing in front of the most powerful place in Georgia,

مردی است که جلوی قدرترین جای جورجیا ایستاده،

looking at me and telling me I don't belong.

و رو به من می‌گوید جای من آنجا نیست.

And so I decided, 20-some-odd years later,

و من ۲۰ و اندی سال بعد تصمیم گرفتم،

to be the person who got to open the gates.

کسی باشم که دروازه‌ها را باز کنم.

(Cheers)

(تشویق حاضران)

(Applause)

(تشویق حاضران)

Unfortunately, you may have read the rest of the story.

متاسفانه احتمالا بقیه داستان را می‌دانید.

It didn't quite work out that way.

این روش آنطور که باید عمل نکرد.

And now I'm tasked with figuring out: How do I move forward?

و حالا موظف شدم تا بفهمم: چطور به جلو حرکت کنم؟

Because, you see, I didn't just want to open the gates for young black women

چون نمی‌خواستم درها را فقط به روی زنان جوان سیاه‌پوستی بازکنم

who had been underestimated and told they don't belong.

که ناچیز انگاشته شده بودند و به آن‌ها گفته شده بود جایشان اینجا نیست.

I wanted to open those gates for Latinas and for Asian Americans.

می‌خواستم درها را به روی آمریکایی‌های آسیایی و لاتین تبار بازکنم

I wanted to open those gates for the undocumented and the documented.

می‌خواستم درها را به روی مهاجران قانونی و غیرقانونی بازکنم.

I wanted to open those gates as an ally of the LGBTQ community.

می‌خواستم به عنوان متحد جامعه دگرباشان درها را بازکنم.

I wanted to open those gates

می‌خواستم همهٔ درها باز شود

for the families that have to call themselves the victims of gun violence.

به روی خانواده‌هایی که به ناچار خود را قربانیان خشونت اسلحه نامیده‌اند.

I wanted to open those gates wide for everyone in Georgia,

می‌خواستم همهٔ درها را به روی همه در جورجیا باز کنم،

because that is our state, and this is our nation,

چرا که جورجیا ایالت ماست، و این ملت ما است،

and we all belong here.

و ما همه به اینجا تعلق داریم.

(Cheers)

(صدای شادی)

(Applause)

(تشویق حضار)

But what I recognized is that the first try wasn't enough.

اما آنچه فهمیدم این است که اولین تلاش کافی نبود

And my question became: How do I move forward?

و پرسشم این بود: چطور به جلو حرکت کنم؟

How do I get beyond the bitterness and the sadness and the lethargy

چطور ورای تلخی، غم و نخوت

and watching an inordinate amount of television as I eat ice cream?

و تماشای بیش از حد تلویزیون با بستنی در دست، بروم؟

(Laughter)

(خنده حضار)

What do I do next?

قدم بعدی چیست؟

And I'm going to do what I've always done.

می‌خواهم کاری انجام دهم که همیشه انجام داده‌ام

I'm going to move forward, because going backwards isn't an option

می‌خواهم به جلو بروم، چون به عقب رفتن ممکن نیست،

and standing still is not enough.

بی‌حرکت ماندن کافی نیست.

(Applause)

(تشویق حضار)

You see, I began my race for governor

می‌دانید، من رقابت انتخاباتی فرمانداری را

by analyzing who I was and what I wanted to be.

با تحلیل درباره این که کی هستم و می‌خواهم چی باشم شروع کردم.

And there are three questions I ask myself about everything I do,

من موقع انجام هر کاری این سه سوال را از خودم می‌پرسم،

whether it's running for office or starting a business;

چه رقابت انتخاباتی باشد، چه آغاز کسب‌وکار،

when I decided to start the New Georgia Project

چه وقتی تصمیم گرفتم «پروژه جورجیای جدید» را شروع کنم

to register people to vote;

برای ثبت نام رای دهندگان،

or when I started the latest action, Fair Fight Georgia.

یا وقتی کار اخیرم را شروع کردم «مبارزه منصفانه جورجیا»

No matter what I do, I ask myself three questions:

مهم نیست چه کار می‌کنم، از خودم سه سوال می‌پرسم:

What do I want?

چی می‌خواهم؟

Why do I want it?

چرا آن را می‌خواهم؟

And how do I get it?

و چه طور به آن می‌رسم؟

And in this case, I know what I want.

و در این مورد، من می‌دانم چه می‌خواهم.

I want change.

من تغییر می‌خواهم.

That is what I want.

این است آنچه من می‌خواهم.

But the question is:

اما پرسش این است:

What change do I want to see?

چه تغییری را می‌خواهم ببینم؟

And I know that the questions I have to ask myself are:

و می‌دانم که باید این پرسش‌ها را از خودم بپرسم:

One, am I honest about the scope of my ambition?

یک، آیا دربارهٔ ظرفیت هدفم صداقت دارم؟

Because it's easy to figure out that once you didn't get what you wanted,

چون وقتی وقتی آنچه را می‌خواستید به دست نیاوردید، فهمیدنش آسان است،

then maybe you should have set your sights a little lower,

بعد شاید مجبور باشید دید خود را کمی پایین‌تر بیاورید،

but I'm here to tell you to be aggressive about your ambition.

اما من اینجا هستم تا به شما بگویم در رسیدن به اهدافتان بجنگید.

Do not allow setbacks to set you back.

اجازه ندهید کُندروها شما را به عقب برگردانند.

(Applause)

(تشویق حضار)

Number two, let yourself understand your mistakes.

دو، به خود اجازه دهید تا اشتباه‌هایتان را بفهمید

But also understand their mistakes,

اما اشتباه دیگران را هم بفهمید،

because, as women in particular,

چون، ما زنان بویژه،

we're taught that if something doesn't work out,

ما آموخته‌ایم که اگر چیزی درست پیش نرفت،

it's probably our fault.

احتمالاً تقصیر ماست.

And usually, there is something we could do better,

و معمولا چیز دیگری هست که ما بیشتر به آن واردیم،

اما همیشه به ما گفته شده که سرمان را توی کاری نکنیم

but we've been told not to investigate too much

what the other side could have done.

که طرف مقابل انجام می‌دهد.

And this isn't partisan -- it's people.

این هواداری سیاسی نیست-- این مردم هستند.

We're too often told that our mistakes are ours alone,

اغلب به ما گفته شده که اشتباهات ما تقصیر خودمان است و بس،

but victory is a shared benefit.

اما پیروزی یک نفع مشترک است.

And so what I tell you to do is understand your mistakes,

اما از شما می‌خواهم اشتباه خود را بفهمید،

but understand the mistakes of others.

اما به اشتباه دیگران هم توجه کنید.

And be clearheaded about it.

و غرض شخصی نداشته باشید.

And be honest with yourself and honest with those who support you.

با خودتان صادق باشید و با کسانی که از شما حمایت می‌کنند.

But once you know what you want,

اما وقتی می‌دانید چه می‌خواهید،

understand why you want it.

بفهمید چرا آن را می‌خواهید.

And even though it feels good, revenge is not a good reason.

انتقام، حتی اگر لذت‌بخش باشد دلیل خوبی نیست.

(Laughter)

(خنده حضار)

Instead, make sure you want it

به جای آن مطمئن باشید آن را می‌خواهید

because there's something not that you should do,

چون چیزی نیست که انتخابش کنید،

but something you must do.

بلکه چیزیست که باید بکنید.

It has to be something that doesn't allow you to sleep at night

باید چیزی باشد که شب‌ها خواب را از شما بگیرد،

unless you're dreaming about it;

مگر این که رویایش را ببینید؛

something that wakes you up in the morning and gets you excited about it;

چیزی که صبح‌ها انگیزه بیدار شدن باشد و هیجان‌زده‌تان کند؛

or something that makes you so angry,

یا چیزی که شما را عصبانی کند،

you know you have to do something about it.

می‌دانید که باید در موردش کاری کنید.

But know why you're doing it.

اما بدانید که چرا این کار را انجام می‌دهید.

And know why it must be done.

و بدانید که چرا حتما باید انجام شود.

You've listened to women from across this world

صدای زنانی از سراسر جهان را شنیده‌اید

talk about why things have to happen.

که می‌گویند چرا فلان چیز باید رخ دهد.

But figure out what the "why" is for you,

اما درباره آن «چرا» تصمیمتان را بگیرید،

because jumping from the "what" to the "do"

چرا که پریدن از «چه» به «عمل»

is meaningless if you don't know why.

اگر ندانید چرا، بی‌معنی است.

Because when it gets hard, when it gets tough,

چون وقتی سخت می‌شود، وقتی سرسخت می‌شود،

when your friends walk away from you,

وقتی دوستانتان از شما دور می‌شوند،

when your supporters forget you,

وقتی حامیان‌تان فراموشتان می‌کنند،

when you don't win your first race --

وقتی در اولین مسابقه شکست می‌خورید--

if you don't know why, you can't try again.

اگر ندانید چرا، نمی‌توانید دوباره تلاش کنید.

So, first know what you want.

بنابراین، اول بدانید چه می‌خواهید.

Second, know why you want it,

دوم، بدانید چرا آن را می‌خواهید،

but third, know how you're going to get it done.

اما سوم، بدانید چه طور می‌خواهید به آن دست یابید.

I faced a few obstacles in this race.

من در این مبارزه با تعدادی مانع روبه‌رو شدم.

(Laughter)

(خنده حضار)

Just a few.

فقط تعدادی.

But in the pursuit,

اما در ادامه کار،

I became the first black woman to ever become the nominee for governor

اولین زن سیاه‌پوستی شدم که تا به حال در تاریخ ایالات متحده

in the history of the United States of America for a major party.

از طرف یک حزب عمده نامزد فرمانداری شده.

(Cheers)

(تشویق حضار)

(Applause)

(تشویق حضار)

But more importantly, in this process,

اما مهمتر از آن، در این فرایند،

یک میلیون و ۲۰۰ هزار شهروند آفریقایی‌تبار را در جورجیا پای صندوق کشاندیم.

we turned out 1.2 million African American voters in Georgia.

That is more voters

این به تنهایی بیشتر از شمار رأی‌دهندگانی است

than voted on the Democratic side of the ticket in 2014.

که در سال ۲۰۱۴ به دموکرات‌ها رای دادند.

(Applause)

(تشویق حضار)

Our campaign tripled the number of Latinos

کمپین ما شمار لاتین‌تبارها را سه‌برابر کرد

who believed their voices mattered in the state of Georgia.

که باور داشتند صدایشان در ایالت جورجیا مهم است.

We tripled the number of Asian Americans

تعداد -آمریکایی‌های آسیایی تبار را سه برابر کردیم

who stood up and said, "This is our state, too."

که برخاستند و گفتند «اینجا ایالت ما هم است.»

Those are successes that tell me how I can get it done.

این موفقیت‌ها به من می‌گویند چه طور می‌توانم کار را به انجام برسانم.

But they also let me understand the obstacles aren't insurmountable.

این موفقیت‌ها در عین باعث می‌شوند تا درک کنم موانع غیرممکن نیستند.

They're just a little high.

فقط کمی بلند هستند.

But I also understand

اما همچنین درک می‌کنم

that there are three things that always hold us hostage.

سه عامل همیشه ما را به گروگان می‌گیرند،

The first is finances.

اولی منابع مالی است.

Now, you may have heard, I'm in a little bit of debt.

حتما شنیده‌اید که همه می‌گویند یک مقدار بدهی دارند.

If you didn't hear about it, you did not go outside.

اگر نشنیده‌اید لابد پایتان را از خانه بیرون نگذاشته‌اید.

(Laughter)

(خنده حضار)

And finances are something that holds us back so often,

منابع مالی اغلب شما را عقب نگه می‌دارند

our dreams are bounded by how much we have in resources.

رویا‌های ما به این وابسته شده‌اند که چه قدر منابع داریم.

But we hear again and again

اما دوباره و دوباره

the stories of those who overcome those resource challenges.

داستان کسانی را می‌شنویم که بر چالش‌های مالی غلبه می‌کنند.

But you can't overcome something you don't talk about.

اما نمی‌توانید بر چیزی غلبه کنید که درباره‌اش صحبت نمی‌کنید.

And that's why I didn't allow them to debt-shame me in my campaign.

از همین رو به به آن‌ها اجازه نمی‌دهم که کارزار مرا به دلیل بدهی مالی تحقیر کنند.

I didn't allow anyone to tell me that my lack of opportunity

به هیچ کس اجازه نمی‌دهم به من بگوید که نداشتن امکانات

was a reason to disqualify me from running.

دلیل عدم کفایت من برای شرکت در رقابت انتخاباتی بود.

And believe me, people tried to tell me I shouldn't run.

باور کنید، خیلی‌ها به من گفتند که وارد رقابت نشوم.

Friends told me not to run.

دوستانم گفتند شرکت نکنم.

Allies told me not to run.

متحدانم هم همین را گفتند.

"USA Today" mentioned maybe I shouldn't run.

روزنامه «یو.اس.ای تودی» گفت شاید بهتر است شرکت نکنم.

(Laughter)

(خندهٔ حضار)

But no matter who it was,

اما فارغ از این که اینها چه کسانی بودند،

I understood that finances are often a reason we don't let ourselves dream.

منابع مالی اغلب دلیلی است تا جلوی رویاهایمان را بگیریم.

I can't say that you will always overcome those obstacles,

نمی‌توانم بگویم که شما همیشه بر موانع غلبه می‌کنید،

but I will tell you, you will be damned if you do not try.

اما می‌گویم که اگر تلاش نکنید، تباه خواهید شد.

(Applause)

(تشویق حضار)

The second is fear.

دومی ترس است.

And fear is real.

و ترس، واقعی است.

It is paralyzing.

فلج‌کننده است

It is terrifying.

ترسناک است.

But it can also be energizing,

اما می‌تواند انرژی‌بخش هم باشد،

because once you know what you're afraid of,

چون وقتی می‌دانید از چی می‌ترسید،

you can figure out how to get around it.

می‌توانید بفهمید چگونه بر آن فائق آیید.

And the third is fatigue.

و سوم، خستگی زیاد است.

Sometimes you just get tired of trying.

گاهی از تلاش کردن خسته‌اید.

You get tired of reading about processes and politics

از خواندن درباره فرایندها و سیاست‌ها خسته‌اید

and the things that stop you from getting where you want to be.

از آنچه مانع می‌شود تا به جایی برسید که می‌خواهید

Sometimes, fatigue means that we accept position instead of power.

گاهی خستگی یعنی کسب موقعیت و نه قدرت.

We let someone give us a title as a consolation prize,

اجازه می‌دهیم به ما به عنوان جایزه قدردانی، عنوان بدهند،

rather than realizing we know what we want and we're going to get it,

به جای آن که بدانیم چه می‌خواهیم و می‌خواهیم به آن برسیم،

even if we're tired.

حتی اگر خسته باشیم.

That's why God created naps.

برای همین خداوند چُرت‌زدن را آفرید.

(Laughter)

(خندهٔ حضار)

But we also learn in those moments

همچنین از این لحظات یادگرفتیم

that fatigue is an opportunity to evaluate how much we want it.

که خستگی زیاد، فرصتی است تا بسنجیم چه قدر هدفمان مهم است.

Because if you are beaten down,

چون اگر شکست خورده‌اید،

if you have worked as hard as you can,

اگر تا نهایت توان‌تان کار کرده‌اید،

if you have done everything you said you should,

اگر هرچه گفتید باید انجام شود انجام داده‌اید،

and it still doesn't work out,

و همچنان موفق نشدید،

fatigue can sap you of your energy.

خستگی انرژی‌تان را تحلیل می‌برد.

But that's why you go back to the "why" of it.

اما از همین روست که به «چرایی» هدف خود برمی‌گردید.

Because I know we have to have women who speak for the voiceless.

چون می‌دانم ما باید زنانی داشته باشیم تا صدای بی‌صداها باشند.

I know we have to have people of good conscience

می‌دانم باید مردمی داشته باشیم با نیت خیر

who stand up against oppression.

که علیه سرکوب بایستند.

I know we have to have people

می‌دانم باید افرادی داشته باشیم

who understand that social justice belongs to us all.

که بگویند عدالت اجتماعی متعلق به همهٔ ماست.

And that wakes me up every morning,

و این چیزیست که هر صبح مرا بیدار می‌کند،

and that makes me fight even harder.

و به مبارزه‌ بیشتر برمی‌انگیزد.

Because I am moving forward, knowing what is in my past.

چون با علم به گذشته، به جلو حرکت می‌کنم.

I know the obstacles they have for me.

می‌دانم چه موانعی بر سر راهم می‌گذارند.

I know what they're going to do,

می‌دانم چه می‌خواهند انجام دهند،

and I'm fairly certain they're energizing and creating new obstacles now.

و مطمئنم که دارند عزمشان را جزم می‌کنند تا موانع جدیدی برایم بتراشند.

But they've got four years to figure it out.

اما برای این کار چهار سال فرصت دارند.

(Laughter)

(خندهٔ حضار)

(Applause)

(تشویق حضار)

Maybe two.

شاید دو سال.

(Cheers)

(صدای شادی)

(Applause)

(تشویق حضار)

But here's my point:

اما نکته این است:

I know what I want, and that is justice.

می‌دانم چه می‌خواهم. من به دنبال عدالت هستم.

I know why I want it,

می‌دانم چرا آن را می‌خواهم،

because poverty is immoral, and it is a stain on our nation.

چون فقر غبیراخلاقی است و ننگی بر ملت ما است.

And I know how I'm going to get it:

می‌دانم چگونه می‌خواهم به آن برسم:

by moving forward every single day.

با هر روز به جلو حرکت کردن.

Thank you so much.

خیلی ممنونم.

(Cheers)

(صدای شادی)

(Applause)

(تشویق حضار)