Behind the lies of Holocaust denial | Deborah Lipstadt

Translator: Chai Skulchokchai

I come to you today to speak of liars,

วันนี้ฉันจะมาพูดเกี่ยวกับเรื่องโกหก

lawsuits

การฟ้องร้อง

and laughter.

และเรื่องชวนขำ

The first time I heard about Holocaust denial,

ในตอนแรกที่ฉันได้ยินเรื่องการ ปฎิเสธว่าโฮโลคอสเคยเกิดขึ้น

I laughed.

ฉันหัวเราะ

Holocaust denial?

เชื่อว่าโฮโลคอสต์ไม่เคยเกิดขึ้นเนี่ยนะ

The Holocaust which has the dubious distinction

โฮโลคอสต์ที่เป็น หนึ่งในการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์

of being the best-documented genocide in the world?

ที่มีการบันทึกไว้หนาแน่นและดีที่สุดในโลก

Who could believe it didn't happen?

ใครจะไปคิดว่ามันไม่เคยเกิดขึ้น

Think about it.

ลองคิดดูนะคะ

For deniers to be right,

การที่คนที่ปฎิเสธจะถูกต้อง

who would have to be wrong?

มีใครบ้างที่จะต้องผิด

Well, first of all, the victims --

ก่อนอื่นเลย เหยื่อของโฮโลคอสต์

the survivors who have told us their harrowing stories.

เหล่าผู้รอดชีวิตที่เล่าเรื่องราว ที่น่าหดหู่ของพวกเขา

Who else would have to be wrong?

ใครอีกบ้างหล่ะที่ต้องผิด

The bystanders.

เหล่าคนที่อยู่ตรงนั้น

The people who lived in the myriads of towns and villages and cities

คนที่อยู่ในเมืองและหมู่บ้านทั้งหลาย

on the Eastern front,

บนแนวรบตะวันออก

who watched their neighbors be rounded up --

ที่มองดูเพื่อนบ้านของพวกเขาถูกล้อม

men, women, children, young, old --

ทั้ง ผู้ชาย, ผู้หญิง, เด็ก, ทารก, คนแก่

and be marched to the outskirts of the town

แล้วถูกพาไปด้านนอกของเมือง

to be shot and left dead in ditches.

โดนสังหาร แล้วทิ้งศพไว้ในคูน้ำ

Or the Poles,

หรือว่าชาวโปแลนด์

who lived in towns and villages around the death camps,

ที่อยู่ในเมืองรอบ ๆ ค่ายกักกัน

who watched day after day

ที่เห็นรถไฟที่เข้ามาพร้อมคนเต็มคันรถ

as the trains went in filled with people

และออกมาอย่างว่างเปล่า

and came out empty.

วันแล้ววันเล่า

But above all, who would have to be wrong?

มากไปกว่านั้น ใครอีกหล่ะที่ต้องผิด

The perpetrators.

ผู้กระทำผิดไง

The people who say, "We did it.

เหล่าคนที่พูดว่า "เราเป็นคนทำ

I did it."

ฉันเป็นคนทำ"

Now, maybe they add a caveat.

อาจจะมีแก้ตัวเพิ่มมาด้วย

They say, "I didn't have a choice; I was forced to do it."

พวกเขาบอกว่า "ฉันไม่มีทางเลือก ฉันถูกบังคับ"

But nonetheless, they say, "I did it."

อย่างไรก็ตาม พวกเขาพูดว่า "ฉันทำ"

Think about it.

ลองคิดดู

In not one war crimes trial since the end of World War II

ไม่มีการไต่สวนอาชญากรสงครามครั้งใด หลังจากสงครามโลกครั้งที่สอง

has a perpetrator of any nationality ever said, "It didn't happen."

ที่ผู้กระทำผิด ไม่ว่าจะสัญชาติใด บอกว่า "มันไม่เคยเกิดขึ้น"

Again, they may have said, "I was forced," but never that it didn't happen.

ถึงแม้พวกเขาอาจจะบอกว่า "ฉันโดนบังคับ" แต่ก็ไม่เคยบอกว่ามันไม่เคยเกิดขึ้น

Having thought that through,

พอมาคิดแล้ว

I decided denial was not going to be on my agenda;

ฉันตัดสินใจว่า การไม่เชื่อเรื่องนี้ ไม่ใช่สิ่งที่ฉันต้องให้ความสำคัญ

I had bigger things to worry about, to write about, to research,

ฉันมีเรื่องที่ใหญ่กว่ามากที่ต้องคิด ต้องเขียน และต้องค้นคว้า

and I moved on.

แล้วฉันก็ก้าวต่อไป

Fast-forward a little over a decade,

ผ่านไปประมาณ 10 กว่าปี

and two senior scholars --

และสอง นักวิชาการอวุโส

two of the most prominent historians of the Holocaust --

ผู้ซึ่งเป็นที่โดดเด่นในวงการประวัติศาสตร์ เกี่ยวกับโฮโลคอสต์

approached me and said,

เข้ามาหาฉันแล้วบอกว่า

"Deborah, let's have coffee.

"เดโบร่าห์ ไปดื่มกาแฟกัน

We have a research idea that we think is perfect for you."

เรามีไอเดียการวิจัย ที่เราคิดว่าเหมาะกับคุณมาก

Intrigued and flattered that they came to me with an idea

รู้สึกทั้งทึ่งและดีใจที่พวกเขาเลือก ที่จะมาหาฉัน

and thought me worthy of it,

แล้วคิดว่า ฉันคู่ควรกับมันหรือ

I asked, "What is it?"

ฉันถามว่า "มันคืออะไร"

And they said, "Holocaust denial."

พวกเขาตอบว่า "การปฏิเสธการเกิดโฮโลคอสต์"

And for the second time, I laughed.

และนั้นเป็นครั้งที่สองที่ฉันขำ

Holocaust denial?

การปฏิเสธว่าโฮโลคอสต์เคยเกิดขึ้น เนี่ยนะ

The Flat Earth folks?

ยังกับความเชื่อว่าโลกแบน

The Elvis-is-alive people?

หรือเอลวิสยังไม่ตาย

I should study them?

ฉันควรศึกษามันจริงๆเหรอ

And these two guys said,

แล้วทั้งสองท่านก็พูดว่า

"Yeah, we're intrigued.

"ใช่ เราทึ่งกับมันมาก

What are they about?

ว่า พวกเขาคิดอย่างไร

What's their objective?

อะไรคือ จุดประสงค์ของพวกเขา

How do they manage to get people to believe what they say?"

พวกเขาทำอย่างไร ให้คนเชื่อในสิ่งที่พวกเขาพูด

So thinking, if they thought it was worthwhile,

หลังจากครุ่นคิด ถ้าพวกท่านคิดว่ามันคุ้มค่า

I would take a momentary diversion --

ฉันอาจจะผันมาศึกษาเรื่องนี้สักพัก

maybe a year, maybe two, three, maybe even four --

อาจจะปี, สองปี, สามปี ไม่ก็สี่ปี

in academic terms, that's momentary.

ในมุมมองทางวิชาการ นั้นคือสักพัก

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

We work very slowly.

เราทำงานช้ามากค่ะ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And I would look at them.

และฉันจะมองไปที่พวกเขา

So I did.

ฉันจึงรับงานนี้

I did my research, and I came up with a number of things,

ฉันทำงานวิจัย แล้วค้นพบหลายอย่างมาก

two of which I'd like to share with you today.

สองอย่างในนั้นคือสิ่งที่ฉันอยากจะ แบ่งปันกับคุณในวันนี้

One:

หนึ่ง:

deniers are wolves in sheep's clothing.

ผู้ปฎิเสธเหล่านั้นคือหมาป่าในคราบลูกแกะ

They are the same: Nazis, neo-Nazis --

พวกเขาเหมือนกันหมด: ทั้ง นาซี, นีโอนาซี

you can decide whether you want to put a "neo" there or not.

คุณเลือกได้เลยว่าจะใส่คำว่า นีโอ ไว้ข้างหน้าไหม

But when I looked at them,

เพราะเวลาฉันมองไปที่พวกเขา

I didn't see any SS-like uniforms,

ฉันไม่เห็นพวกเขาใส่ชุดแบบ พวก เอสเอส

swastika-like symbols on the wall,

หรือมีเครื่องหมายสวัสดิกะบนกำแพง

Sieg Heil salutes --

การทักทายด้วยการซีกไฮล์

none of that.

ไม่มีเลย

What I found instead

แต่ฉันกลับพบว่า

were people parading as respectable academics.

พวกเขามาในฐานะนักวิชาการที่น่านับถือ

What did they have?

พวกเขามีอะไร

They had an institute.

พวกเขามีสถาบัน

An "Institute for Historical Review."

"สถาบันเพื่อตรวจสอบประวัติศาสตร์"

They had a journal -- a slick journal --

พวกเขามีวารสาร วารสารที่ดูดี

a "Journal of Historical Review."

วารสารเกี่ยวกับการวิจัยทางประวัติศาสตร์

One filled with papers --

แบบที่มีงานวิจัย

footnote-laden papers.

พร้อมเชิงอรรถด้านล่าง

And they had a new name.

พวกเขามีชื่อใหม่

Not neo-Nazis,

แต่ไม่ใช่ นีโอนาซี

not anti-Semites --

ไม่ใช่ พวกต่อต้านชาวยิว - -

revisionists.

เป็น ผู้ปรับมุมมอง

They said, "We are revisionists.

พวกเขาบอกว่า "เราเป็นผู้ปรับมุมมอง

We are out to do one thing:

พวกเราออกมาทำเพียงอย่างเดียว

to revise mistakes in history."

ปรับปรุงแก้ไขจุดผิดในประวัติศาสตร์"

But all you had to do was go one inch below the surface,

แต่สิ่งที่พวกคุณต้องทำ คือขุดลึกขึ้นไปอีกแค่้นิดนึง

and what did you find there?

แล้วคุณจะเจออะไรอีก

The same adulation of Hitler,

การยกย่องสรรเสริญฮิตเลอร์

praise of the Third Reich,

การเชิดชูจักรวรรดิไรช์ที่สาม

anti-Semitism, racism, prejudice.

การต่อต้านชาวยิว, การเหยียดสีผิวและอคติ

This is what intrigued me.

และนี่คือสิ่งที่ฉันทึ่ง

It was anti-Semitism, racism, prejudice, parading as rational discourse.

ความคิดการต่อต้านชาวยิว, การเหยียดสีผิว และอคติ แต่มาในคราบของวาทกรรมที่มีเหตุมีผล

The other thing I found --

อีกอย่างหนึ่งที่ฉันค้นพบ

many of us have been taught to think there are facts and there are opinions --

หลายๆคนในหมู่พวกเรา ได้รับการสอนให้คิดว่า มันมีข้อเท็จจริง และ ข้อคิดเห็น

after studying deniers,

แต่หลังจากศึกษาผู้ที่ปฏิเสธ

I think differently.

ฉันเปลี่ยนความคิด

There are facts,

เรามีข้อเท็จจริง

there are opinions,

มีข้อคิดเห็น

and there are lies.

และมีคำโกหก

And what deniers want to do is take their lies,

และเหล่าผู้ที่ปฏิเสธนั้นต้องการ นำคำโกหกของพวกเขา

dress them up as opinions --

ไปปรุงแต่งให้ดูเหมือนข้อคิดเห็น

maybe edgy opinions,

มันอาจจะดูเป็นข้อคิดเห็นที่รุนแรง

maybe sort of out-of-the-box opinions --

อาจจะดูเป็นข้อคิดเห็นที่นอกกรอบ

but then if they're opinions,

แต่ถ้ามันเป็นข้อคิดเห็น

they should be part of the conversation.

มันควรอยู่ในการสนทนา

And then they encroach on the facts.

แต่แล้วพวกเขาก็บิดเบือนข้อเท็จจริง

I published my work --

ฉันตีพิมพ์งานชิ้นนี้ของฉัน

the book was published,

หนังสือถูกตีพิมพ์

"Denying the Holocaust: The Growing Assault on Truth and Memory,"

"การปฎิเสธโฮโลคอสต์: การเติบโตของ การจู่โจมความจริงและความทรงจำ"

it came out in many different countries,

มันถูกตีพิมพ์ในหลายประเทศ

including here in Penguin UK,

รวมทั้งที่นี่โดย สนพ. เพนกวิน สหราชอาณาจักร

and I was done with those folks and ready to move on.

ฉันก็พอกับคนเหล่านี้แล้ว และพร้อมจะก้าวต่อไป

Then came the letter from Penguin UK.

และแล้วจดหมายก็มาถึงสำนักพิมพ์ ที่นี่

And for the third time, I laughed ...

เป็นครั้งที่สามที่ฉันหัวเราะ

mistakenly.

เป็นเรื่องผิดพลาด

I opened the letter,

ฉันเปิดจดหมาย

and it informed me that David Irving was bringing a libel suit against me

จดหมายแจ้งว่า เดวิด เอิร์ฟวิ้ง ฟ้องร้องคดีหมิ่นประมาทต่อฉัน

in the United Kingdom

ในสหราชอาณาจักร

for calling him a Holocaust denier.

เนื่องจากในงานได้เรียกเขาว่า ผู้ปฎิเสธโฮโลคอสต์

David Irving suing me?

เดวิด เอิร์ฟวิ้ง ฟ้องร้องฉัน?

Who was David Irving?

ใครคือ เดวิด เอิร์ฟวิ้ง

David Irving was a writer of historical works,

เดวิด เอิร์ฟวิ้ง คือนักเขียนงานทางประวัติศาสตร์

most of them about World War II,

ส่วนใหญ่เกี่ยวกับสงครามโลกครั้งที่สอง

and virtually all of those works took the position

แทบทุกงานของเขามีจุดยืน

that the Nazis were really not so bad,

ว่าพวกนาซี ไม่ได้เลวร้ายอย่างที่เห็น

and the Allies were really not so good.

และพวกพันธมิตรก็ไม่ได้ดีอย่างที่เป็น

And the Jews, whatever happened to them,

และเหล่าชาวยิว ไม่ว่าเกิดอะไรขึ้นกับพวกเขา

they sort of deserved it.

พวกเขาสมควรแล้ว

He knew the documents,

เขารู้ถึงเอกสาร

he knew the facts,

เขารู้ถึงข้อเท็จจริง

but he somehow twisted them to get this opinion.

แต่เขาก็สามารถเปลี่ยนสิ่งเหล่านี้ ให้เข้ากับข้อคิดเห็น

He hadn't always been a Holocaust denier,

เขาไม่ได้เป็นผู้ปฎิเสธโฮโลคอสต์มาตลอด

but in the late '80s,

แต่ในช่วงหลังของยุค 80

he embraced it with great vigor.

เขาเข้าถึงแนวคิดนี้อย่างแรงกล้า

The reason I laughed also was this was a man

เหตุผลที่ฉันหัวเราะนั้น ก็เกี่ยวกับเขาด้วย

who not only was a Holocaust denier,

เขาไม่ใช่แค่ผู้ปฎิเสธโฮโลคอสต์

but seemed quite proud of it.

แต่เขาภูมิใจที่ปฎิเสธโฮโอคอสต์ด้วย

Here was a man -- and I quote --

นี่คือเขา ฉันขออ้างอิงคำพูด

who said, "I'm going to sink the battleship Auschwitz."

เขาพูดว่า "ผมจะจมเรือรบเอาชวิทซ์" (Battleship Auschwitz)

Here was a man

นี่แหละเขา

who pointed to the number tattooed on a survivor's arm and said,

ผู้ซึ่งชี้ไปที่รอยสักบนแขนของผู้รอดชีวิต แล้วบอกว่า

"How much money have you made

"คุณทำเงินได้เท่าไหร่เนี่ย

from having that number tattooed on your arm?"

จากการที่มีหมาบเลขสักอยู่บนแขนคุณ

Here was a man who said,

นี่คือคนที่พูดว่า

"More people died in Senator Kennedy's car

"มีคนตายบนรถของ สว.เคนเนดี้

at Chappaquiddick

ที่ Chappaquidick มากกว่า

than died in gas chambers at Auschwitz."

คนที่ตายในห้องรมแก๊สในเอาชวิทซ์

That's an American reference, but you can look it up.

นั้นเป็นการอ้างอิงถึงชาวอเมริกัน แต่คุณสามารถค้นหาดูได้

This was not a man who seemed at all ashamed or reticent

นี่คือชายที่ดดูแล้วไม่อาย หรือแม้แต่สงวนท่าที

about being a Holocaust denier.

เกี่ยวกับการเป็นผู้ปฎิเสธโฮโลคอสต์

Now, lots of my academic colleagues counseled me --

ตอนนั้นแหละ ที่เพื่อนร่วมงานเข้ามา ให้คำปรึกษาฉัน

"Eh, Deborah, just ignore it."

"เดโบร่าห์ ช่างมันไปเหอะ ไม่ต้องสนใจมัน"

When I explained you can't just ignore a libel suit,

เมื่อฉันอธิบายว่าฉันไม่สามารถ ที่จะไม่สนใจ การโดนฟ้องร้องข้อหาหมิ่นประมาทได้

they said, "Who's going to believe him anyway?"

พวกเขาบอก "อย่างไรก็ดีใครมันจะไปเชื่อเขา"

But here was the problem:

แต่นี่แหละปัญหา:

British law put the onus, put the burden of proof on me

เพราะกฎหมายอังกฤษให้การพิสูจน์ เป็นภาระของฉัน

to prove the truth of what I said,

เพื่อพิสูจน์ความจริงในสิ่งที่ฉันพูด

in contrast to as it would have been in the United States

ซึ่งตรงกันข้ามกับฝั่งสหรัฐฯ

and in many other countries:

และอีกหลายประเทศ

on him to prove the falsehood.

ในการพิสูจน์ว่าเรื่องเหล่านั้น เป็นเรื่องโกหก

What did that mean?

นั่นหมายความว่าอะไร?

That meant if I didn't fight,

นั้นหมายถึง ถ้าหากฉันไม่สู้คดี

he would win by default.

เอิร์ฟวิ่งจะชนะทันที

And if he won by default,

และถ้าเขาชนะโดยฉันไม่สู้คดี

he could then legitimately say,

เขาจะสามารถบอกได้โดยชอบธรรมว่า

"My David Irving version of the Holocaust is a legitimate version.

"โฮโลคอสต์ในแบบฉบับของ เดวิด เอิร์ฟวิ่ง นั้นชอบธรรมในการอ้าง

Deborah Lipstadt was found to have libeled me

เดโบร่าห์ ลิปสเต็ดต์ หมิ่นประมาทผมจริง

when she called me a Holocaust denier.

ตอนที่เธอกล่าวหาผมว่า เป็นผู้ปฏิเสธโฮโลคอสต์

Ipso facto, I, David Irving, am not a Holocaust denier."

โดยข้อเท็จจริงแล้ว ผมเดวิด เอิร์ฟวิ่ง ไม่ใช่ผู้ปฏิเสธโฮโลคอสต์"

And what is that version?

แล้วแบบฉบับนั้นเป็นไงหน่ะเหรอ

There was no plan to murder the Jews,

ไม่เคยมีแผนที่จะฆ่าชาวยิว

there were no gas chambers,

ไม่เคยมีห้องรมแก๊ส

there were no mass shootings,

ไม่เคยมีการสังหารหมู่

Hitler had nothing to do with any suffering that went on,

ฮิตเลอร์ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องเลยกับ ความทุกข์ยากที่เกิดขึ้น

and the Jews have made this all up

และชาวยิวแต่งเรื่องนี้ทั้งหมดขึ้น

to get money from Germany

เพื่อที่จะเรียกร้องเงินจากประเทศ เยอรมันนี

and to get a state,

และเพื่อที่จะก่อตั้งรัฐของตน

and they've done it with the aid and abettance of the Allies --

และพวกเขาทำสำเร็จด้วยความช่วยเหลือและ ความสนับสนุนจากผ่ายพันธมิตร

they've planted the documents and planted the evidence.

พวกเขาได้ปลอมแปลงเอกสารและยัดหลักฐาน

I couldn't let that stand

ฉันทนให้เรื่องนี้เกิดขึ้นไม่ได้

and ever face a survivor

หรือให้เรื่องนี้ไปถึงหูเหล่าผู้รอดชีวิต

or a child of survivors.

แม้กระทั้งลูกหลานของผู้รอดชีวิต

I couldn't let that stand

ฉันไม่สามารถปล่อยเรื่องนี้เกิดขึ้น

and consider myself a responsible historian.

และยังถือว่าตัวฉันเองเป็น นักประวัติศาสตร์ที่มีความรับผิดชอบ

So we fought.

เราจึงสู้คดี

And for those of you who haven't seen "Denial,"

และสำหรับพวกคุณ ที่ยังไม่ได้ดูหนัง เรื่อง"Denial"

spoiler alert:

ขอสปอยล์ว่า

we won.

เราชนะ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

The judge found David Irving

ผู้พิพากษาตัดสินให้ เดวิด เอิร์ฟวิ่ง

to be a liar,

เป็นคนโกหก

a racist,

เป็นพวกเหยียดชาติพันธุ์

an anti-Semite.

และพวกต้อต้านชาวยิว

His view of history was tendentious,

มุมมองของเขาต่อประวัติศาสตร์นั้น มีนัยแอบแฝง

he lied, he distorted --

เขาโกหก เขาบิดเบือน

and most importantly,

และสำคัญที่สุด

he did it deliberately.

เขาจงใจทำอย่างนั้น

We showed a pattern, in over 25 different major instances.

เราค้นพบรูปแบบ มากกว่า 25 กรณีสำคัญ

Not small things -- many of us in this audience write books,

มันไม่ใช่สิ่งเล็กๆ หลายๆคนในนี้เขียนหนังสือ

are writing books;

และกำลังเขียนอยู่

we always make mistakes, that's why we're glad to have second editions:

เราเขียนผิดพลาดเสมอ และนั่นคือเหตุผลที่เรามีฉบับแก้ไข

correct the mistakes.

เพื่อที่จะแก้จุดผิด

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

But these always moved in the same direction:

แต่งานเหล่านี้มีทิศทาง

blame the Jews,

เหมือนกันหมด โทษชาวยิว

exonerate the Nazis.

แก้ตัวให้เหล่านาซี

But how did we win?

แล้วเราชนะได้อย่างไรหล่ะ

What we did is follow his footnotes back to his sources.

สิ่งที่เราทำคือตาม เชิงอรรถ ของเขาไปยังแหล่างอ้างอิง

And what did we find?

แล้วสิ่งที่เราเจอหล่ะ

Not in most cases,

ถึงจะไม่ใช่ในกรณีส่วนใหญ่

and not in the preponderance of cases,

และไม่ใช่ส่วนสำคัญในกรณีนั้นๆ

but in every single instance where he made some reference to the Holocaust,

แต่ในทุกๆตัวอย่างที่เขาอ้าง เกี่ยวกับโฮโลคอสต์นั้น

that his supposed evidence was distorted,

เกี่ยวกับโฮโลคอสต์นั้น สิ่งที่ควรเป็นหลักฐานของเขาล้วนโดนตัดทอน

half-truth,

มีความจริงเพียงครึ่งเดียว

date-changed,

โดนแก้ไขวันที่

sequence-changed,

มีการเปลี่ยนแปลงลำดับเหตุการณ์

someone put at a meeting who wasn't there.

ใส่บางคนเข้าไปในการประชุม ทั้งๆที่ ไม่ได้อยู่

In other words, he didn't have the evidence.

กล่าวคือเขาไม่มีหลักฐานใดๆเลย

His evidence didn't prove it.

หลักฐานของเขานั้นได้ไม่สามารถพิสูจน์

We didn't prove what happened.

เราไม่ได้พิสูจน์ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง

We proved that what he said happened --

แต่เราพิสูจน์ว่าสิ่งที่เขาบอกว่าเกิดขึ้น

and by extension, all deniers, because he either quotes them

และสิ่งเพิ่มเติมต่างๆ,เหล่าผู้ปฏิเสธ เนื่องจากเขาอ้างอิงคำพูด

or they get their arguments from him --

ของคนเหล่านั้นหรือการที่คนเหล่านั้น ได้รับคำโต้แย้ง

is not true.

จากเขาก็ตาม มันไม่จริง

What they claim --

สิ่งที่เขากล่าวอ้าง

they don't have the evidence to prove it.

พวกเขาไม่มีหลักฐานมาพิสูจน์มัน

So why is my story more than just the story

นี่คือเหตุผลที่เรื่องของฉัน ไม่ใช่แค่เรื่องราว

of a quirky, long, six-year, difficult lawsuit,

ของการต่อสู้คดีที่แสนลำบาก ด้วยโวหารที่ยาวนานกว่า 6 ปี

an American professor being dragged into a courtroom

ศาสตราจารย์ชาวอเมริกัน ถูกลากเข้าศาล

by a man that the court declared in its judgment

โดยคนที่ศาลตัดสินว่าในคำพิพากษา

was a neo-Nazi polemicist?

ว่าเป็น ผู้โต้เถียงของ นีโอนาซี

What message does it have?

ข้อความนั้นต้องการสื่อว่าอะไร

I think in the context of the question of truth,

ฉันเชื่อว่าเป็นบริบทในการตั้งคำถาม ถึงความจริง

it has a very significant message.

มันเป็นข้อความที่สำคัญมาก

Because today,

เพราะในวันนี้

as we well know,

อย่างที่เรารู้กัน

truth and facts are under assault.

ความจริงและข้อเท็จจริงนั้น โดนคุกคาม โจมตี

Social media, for all the gifts it has given us,

สื่อสังคมออนไลน์ สำหรับทุกคนแล้ว มันเป็นของขวัญที่ทุกคนได้รับ

has also allowed the difference between facts -- established facts --

และมันยังทำให้ความแตกต่างระหว่าง ข้อเท็จจริง, ข้อเท็จจริงที่ถูกสร้างขึ้น

and lies

และคำโกหกหลอกลวง

to be flattened.

นั้นดูยากขึ้นมาก

Third of all:

อย่างที่สาม

extremism.

พวกลัทธิหัวรุนแรง

You may not see Ku Klux Klan robes,

คุณอาจจะไม่เห็น เสื้อคลุมของ พวก คลู คลักซ์ แคลน

you may not see burning crosses,

คุณอาจจะไม่เห็นการเผาไม้กางเขน

you may not even hear outright white supremacist language.

คุณอาจจะไม่ได้ยินภาษาที่บอกถึง ความเหนือกว่าของคนขาวอย่างโจ่งแจ้ง

It may go by names: "alt-right," "National Front" -- pick your names.

แต่มันจะมาในชื่อ พวกขวาจัดใหม่ หรือกำแพงของชาติ คุณเลือกชื่อได้เลย

But underneath, it's that same extremism that I found in Holocaust denial

แต่ภายใต้ชื่อนั้น ก็คือพวกหัวรุนแรง เหมือนที่ฉันเจอพวกที่ปฏิเสธโฮโลคอสต์

parading as rational discourse.

กล่าวอ้างด้วยวาทกรรมที่มีเหตุมีผล

We live in an age where truth is on the defensive.

เราอยู่ในยุคที่ความจริงนั้น กลับโดนโจมดี

I'm reminded of a New Yorker cartoon.

นั่นทำให้ฉันนึกถึงการ์ตูนเรื่องหนึ่ง ของนิวยอร์กเกอร์

A quiz show recently appeared in "The New Yorker"

เป็น เกมส์โชว์ตอบปัญหาที่โผล่มาใน "เดอะนิวยอร์กเกอร์"

where the host of the quiz show is saying to one of the contestants,

ที่ซึ่งพิธีกรของเกมส์โชว์ พูดกับหนึ่งในผู้เข้าแข่งขัน

"Yes, ma'am, you had the right answer.

"ใช่แล้วคุณ คุณมีคำตอบที่ถูกต้อง

But your opponent yelled more loudly than you did,

แต่คู่แข่งของคุณ ตะโกนดังกว่าที่คุณตะโกนมาก

so he gets the point."

เขาเลยได้คะแนน"

What can we do?

แล้วเราทำอะไรได้หล่ะ

First of all,

อย่างแรกเลย

we cannot be beguiled by rational appearances.

เราไม่สามารถถูกหลอกลวง โดยรูปร่างที่ดูเหมือนจะมีเหตุมีผล

We've got to look underneath,

เราต้องดูลึกไปกว่านั้น

and we will find there the extremism.

แล้วเราจะค้นพบถึงพวกหัวรุนแรง

Second of all,

อย่างที่สอง

we must understand that truth is not relative.

เราต้องทำความเข้าใจว่า ความจริงไม่ได้สัมพันธ์กันหมด

Number three,

อย่างที่สาม

we must go on the offensive,

เราต้องเป็นผ่ายบุกบ้าง

not the defensive.

ไม่ใช่แค่รับการโจมตีอย่างเดียว

When someone makes an outrageous claim,

เมื่อบางคนกล่าวอ้างอะไรที่อุกอาจ

even though they may hold one of the highest offices in the land,

ถึงแม้ว่าพวกจะมีตำแหน่งใหญ่โตแค่ไหน ก็ตามในดินแดนนี้

if not the world --

ถ้าไม่ใช่ระดับโลก

we must say to them,

เราต้องพูดกับพวกเขา

"Where's the proof?

"ไหนหล่ะข้อพิสูจน์

Where's the evidence?"

ไหนหล่ะหลักฐาน"

We must hold their feet to the fire.

เราต้องกดดันพวกเขาจนพวกเขายอมแพ้

We must not treat it as if their lies are the same as the facts.

เราห้ามปฏิบัติกับเรื่องโกหกของพวกเขา เสมือนว่าเป็นข้อเท็จจริง

And as I said earlier, truth is not relative.

เหมือนที่ฉันกล่าวไว้ตอนต้น ความจริงไม่ได้สัมพันธ์กัน

Many of us have grown up in the world of the academy

พวกเราหลายๆคนเติบโตมาในโลกของวิชาการ

and enlightened liberal thought,

ในโลกเสรีนิยมทางความคิดที่มีเหตุมีผล

where we're taught everything is open to debate.

ที่ซึ่งสอนพวกเราว่าทุกอย่างนั้น สามารถถูกนำมาโต้เถียงได้

But that's not the case.

แต่นี่ไม่ใช่กรณีเหล่านั้น

There are certain things that are true.

มันยังมีหลายสิ่งที่จริง

There are indisputable facts --

เป็นความจริงที่ไม่อาจโต้แย้งได้

objective truths.

เป็นความจริงที่รู้แจ้งอยู่แล้ว

Galileo taught it to us centuries ago.

กาลิเลโอสอนเราเรื่องนี้เมื่อหลายร้อยปีก่อน

Even after being forced to recant by the Vatican

แม้แต่หลังจากถูกบังคับให้ ถอนคำพูดโดย ทางวาติกัน

that the Earth moved around the Sun,

ว่าโลกนั้นหมุนรอบพระอาทิตย์

he came out,

เขาออกมาพูด

and what is he reported to have said?

และนี่คือสิ่งที่เขาจะได้รับฟังในปัจจุบัน

"And yet, it still moves."

"ท้ายที่สุด มันก็ยังหมุนรอบอยู่"

The Earth is not flat.

โลกไม่ได้แบน

The climate is changing.

อากาศกำลังเปลี่ยนแปลง

Elvis is not alive.

เอลวิสตายไปแล้ว

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

And most importantly,

และที่สำคัญที่สุดคือ

truth and fact are under assault.

ความจริงและข้อเท็จจริงนั้นถูกโจมตี

The job ahead of us,

งานภายภาคหน้าของพวกเรา

the task ahead of us,

ภาระในอนาคตของพวกเรา

the challenge ahead of us

สิ่งที่จะมาท้าทายเราในอนาคตนั้น

is great.

ยิ่งใหญ่มาก

The time to fight is short.

แต่เวลาในการต่อสู้นั้นแสนสั้น

We must act now.

เราต้องเริ่มต่อสู้เดี๋ยวนี้

Later will be too late.

ช้ากว่านี้อาจจะสายไปแล้ว

Thank you very much.

ขอบคุณมากค่ะ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)