Behind the lies of Holocaust denial | Deborah Lipstadt

Translator: Maryam Manzoori Reviewer: soheila Jafari

I come to you today to speak of liars,

امروز پیش شما آمده ام تا از دروغگوها بگویم،

lawsuits

از پرونده های شکایت

and laughter.

و از خنده ها.

The first time I heard about Holocaust denial,

اولین باری که درباره انکار هولوکاست شنیدم،

I laughed.

خنده ام گرفت.

Holocaust denial?

انکار هولوکاست؟

The Holocaust which has the dubious distinction

هولوکاستی که تمایز مبهمی دارد

of being the best-documented genocide in the world?

در این که مستندترین نسل کشی جهان است؟

Who could believe it didn't happen?

چه کسی نمی تواند باور کند که این اتفاق نیفتاده است؟

Think about it.

فکرش را بکنید.

For deniers to be right,

اگر انکارکنندگان درست می گویند،

who would have to be wrong?

پس چه کسی خطا می گوید؟

Well, first of all, the victims --

خب، اول از همه، قربانیان --

the survivors who have told us their harrowing stories.

جان بدربردگانی که داستان های دهشتناکشان را برای ما گفته اند.

Who else would have to be wrong?

درگی چه کسی اشتباه می گوید؟

The bystanders.

تماشاگران واقعه.

The people who lived in the myriads of towns and villages and cities

افراد بیشماری که در شهرها و روستاها زندگی می کردند

on the Eastern front,

در جبهه شرقی،

who watched their neighbors be rounded up --

که شاهد بودند همسایگانشان مجبور شدند جمع کنند --

men, women, children, young, old --

مردان، زنان، کودکان، پیر و جوان --

and be marched to the outskirts of the town

و حرکت کنند به سوی خارج از شهر

to be shot and left dead in ditches.

تا هدف گلوله قرارگیرند و در چاله ها رها شوند.

Or the Poles,

یا لهستانی ها،

who lived in towns and villages around the death camps,

که در شهرها و روستاهای اطراف اردوگاه های مرگ زندگی می کردند،

who watched day after day

که هر روز شاهد بودند

as the trains went in filled with people

که قطارهای پر از مردم می روند

and came out empty.

و خالی برمی گردند.

But above all, who would have to be wrong?

اما با همه اینها، چه کسی نادرست می گوید؟

The perpetrators.

خطاکاران.

The people who say, "We did it.

آنهایی که می گویند، «ما کردیم.

I did it."

من کردم.»

Now, maybe they add a caveat.

حال شاید عرضحالی هم اضافه کنند.

They say, "I didn't have a choice; I was forced to do it."

می گویند، «گزینه دیگری نداشتم. مجبور بودم.»

But nonetheless, they say, "I did it."

با این حال می گویند، «من کردم.»

Think about it.

فکر کنید.

In not one war crimes trial since the end of World War II

حتی در یک دادگاه جنایات جنگی از زمان پایان جنگ دوم جهانی

has a perpetrator of any nationality ever said, "It didn't happen."

یک خاطی از ملیت های مختلف پیدا نشده که بگوید: «این اتفاق نیفتاد.»

Again, they may have said, "I was forced," but never that it didn't happen.

تازه، ممکن است گفته باشند، «مجبورم کردند،» اما هرگز نگفته اند که اتفاق نیفتاده است.

Having thought that through,

بعد از فکر کردن به آن،

I decided denial was not going to be on my agenda;

به این نتیجه رسیدم که پرداختن به انکار در برنامه من جایی ندارد؛

I had bigger things to worry about, to write about, to research,

چیزهای بزرگتری دارم که بهشان فکر کنم، یا درباره شان بنویسم و تحقیق کنم،

and I moved on.

و از آن عبور کردم.

Fast-forward a little over a decade,

سریع ده سال بیاییم به جلو،

and two senior scholars --

دو پژوهشگر کارکشته--

two of the most prominent historians of the Holocaust --

دو تن از معتبرترین مورخان هولوکاست --

approached me and said,

سراغم آمدند و گفتند،

"Deborah, let's have coffee.

«دبرا، بریم قهوه بنوشیم.

We have a research idea that we think is perfect for you."

ما یک ایده پژوهشی داریم که گمان می کنیم کار تو است.»

Intrigued and flattered that they came to me with an idea

کنجکاو و خشنود از این که با ایده نزد من آمده اند

and thought me worthy of it,

و مرا شایسته آن دانسته اند،

I asked, "What is it?"

پرسیدم، «موضوع چیست؟»

And they said, "Holocaust denial."

گفتند، «انکار هولوکاست.»

And for the second time, I laughed.

و برای دومین بار، خندیدم.

Holocaust denial?

انکار هولوکاست؟

The Flat Earth folks?

همان هایی که می گویند زمین تخت است؟

The Elvis-is-alive people?

همان هایی که می گویند الویس زنده است؟

I should study them?

باید روی آنها کار کنم؟

And these two guys said,

و این دو نفر گفتند،

"Yeah, we're intrigued.

«آره، ما کنجکاویم.»

What are they about?

این آدم ها چه می گویند؟

What's their objective?

انگیزه شان چیست؟

How do they manage to get people to believe what they say?"

چطور کاری می کنند که مردم گفته هایشان را باور کنند؟»

So thinking, if they thought it was worthwhile,

فکر کردم، اگر آنها گمان می کنند که ارزشش را دارد

I would take a momentary diversion --

که کمی وقت صرفش کنم --

maybe a year, maybe two, three, maybe even four --

شاید یک سال، شاید دو سال، سه، و یا حتی شاید چهار سال --

in academic terms, that's momentary.

در ادبیات فضای آکادمیک به این می گویند مدت کوتاه.

(Laughter)

(خنده حاضران)

We work very slowly.

ما خیلی آهسته کار میکنیم.

(Laughter)

(خنده حاضران)

And I would look at them.

تا بررسی شان کنم.

So I did.

و کردم.

I did my research, and I came up with a number of things,

تحقیقم را کردم و به چند نتیجه رسیدم،

two of which I'd like to share with you today.

دوتای آنها را امروز به شما درمیان می گذارم.

One:

یک:

deniers are wolves in sheep's clothing.

انکارکنندگان گرگ در لباس گوسفندند.

They are the same: Nazis, neo-Nazis --

همه شان یکی هستند: نازی، نئونازی --

you can decide whether you want to put a "neo" there or not.

با خودتان است که قبلش «نئو» را قرار بدهید یا نه.

But when I looked at them,

ولی وقتی که من بررسی شان کردم،

I didn't see any SS-like uniforms,

نه خبری از اونیفرم شبیه اس اس بود،

swastika-like symbols on the wall,

نه نشان صلیب شکسته نقش بر دیوار،

Sieg Heil salutes --

و نه سلام نظامی مخصوص نازی ها --

none of that.

هیچ کدام نبودند.

What I found instead

در عوض

were people parading as respectable academics.

افرادی را در قالب چهره های علمی محترم یافتم.

What did they have?

چی داشتند؟

They had an institute.

موسسه داشتند.

An "Institute for Historical Review."

«موسسه بررسی تاریخی.»

They had a journal -- a slick journal --

مجله داشتند، -- مثلا مجله --

a "Journal of Historical Review."

«مجله بررسی تاریخی.»

One filled with papers --

مجله ای که پر بود از مقاله--

footnote-laden papers.

مقاله های پانویس دار.

And they had a new name.

و اسم جدیدی داشتند.

Not neo-Nazis,

نه طرفدار نئونازی،

not anti-Semites --

و نه ضدسامی--

revisionists.

تجدیدنظرطلب.

They said, "We are revisionists.

می گفتند: «ما تجدیدنظرطلبیم.

We are out to do one thing:

می خواهیم یک کار را انجام دهیم:

to revise mistakes in history."

اشتباهات تاریخ نگاری را اصلاح می کنیم.»

But all you had to do was go one inch below the surface,

اما کاری که باید میکردی این بود که تنها یک اینچ عمیقتر از سطح را نگاه می کردی،

and what did you find there?

و چه پیدا می کردی؟

The same adulation of Hitler,

همان تحسین هیتلر،

praise of the Third Reich,

تحسین رایش سوم،

anti-Semitism, racism, prejudice.

ضدسامی گری، نژادپرستی، تعصب.

This is what intrigued me.

این همان چیزی است که نظر مرا جلب کرد.

It was anti-Semitism, racism, prejudice, parading as rational discourse.

ضدسامی گری، نژادپرستی، و تعصب به عنوان گفتمان منطقی عرض اندام می کرد.

The other thing I found --

چیز دیگری که پیدا کردم --

many of us have been taught to think there are facts and there are opinions --

به بسیاری از ما یادداده شه که فکر کنیم فکت داریم و عقیده --

after studying deniers,

پس از مطالعه بر انکارکنندگان،

I think differently.

من طور دیگری فکر میکنم.

There are facts,

فکت داریم،

there are opinions,

عقیده داریم،

and there are lies.

و دروغ داریم.

And what deniers want to do is take their lies,

و انکارکنندگان می خواهند کاری کنند که دروغهایشان را بردارند،

dress them up as opinions --

جامه عقیده بر آن بپوشانند --

maybe edgy opinions,

شاید جامه ای از جنس خشم،

maybe sort of out-of-the-box opinions --

شاید از جنس عقاید مبتکرانه --

but then if they're opinions,

اما اگر اینها عقیده هستند،

they should be part of the conversation.

باید بخشی از یک مکالمه باشند.

And then they encroach on the facts.

و اینجاست که به حقایق دست درازی می کنند.

I published my work --

من کارم را منتشر کردم --

the book was published,

کتاب انتشار یافت،

"Denying the Holocaust: The Growing Assault on Truth and Memory,"

«انکار هولوکاست: یورش فزاینده به حقیقت و حافظه.»

it came out in many different countries,

این اتفاق در کشورهای مختلف افتاد،

including here in Penguin UK,

از جمله اینجا در پنگوئن بریتانیا،

and I was done with those folks and ready to move on.

و من کارم با آن دوستان به پایان رسید و آماده بودم که از ماجرا عبور کنم.

Then came the letter from Penguin UK.

بعد نامه پنگوئن بریتانیا رسید،

And for the third time, I laughed ...

و برای سومین بار، خندیدم ...

mistakenly.

به اشتباه.

I opened the letter,

نامه را باز کردم،

and it informed me that David Irving was bringing a libel suit against me

که اطلاع میداد دیوید اروینگ علیه من شکایت کرده

in the United Kingdom

در بریتانیا

for calling him a Holocaust denier.

چرا که او را انکارکننده هولوکاست خوانده بودم.

David Irving suing me?

دیوید اروینگ از من شکایت کرده؟

Who was David Irving?

دیوید اروینگ کی بود؟

David Irving was a writer of historical works,

دیوید اروینگ یک نویسنده کارهای تاریخی بود،

most of them about World War II,

که بیشتر مربوط به جنگ دوم جهانی بود،

and virtually all of those works took the position

و تقریبا همه کارهایش از این موضع بود که

that the Nazis were really not so bad,

نازی ها آنقدرها بد نبودند،

and the Allies were really not so good.

و متفقین آنقدرها هم خوب نبودند.

And the Jews, whatever happened to them,

و یهودیان، هرآنچه که برسرشان آمد،

they sort of deserved it.

به نوعی سزاوارش بودند.

He knew the documents,

او اسناد را می شناخت.

he knew the facts,

او فکت ها را می دانست.

but he somehow twisted them to get this opinion.

اما طوری آنها را به هم پیچانده بود که این عقیده را از آن منتج کند.

He hadn't always been a Holocaust denier,

او همیشه یک انکارکننده هولوکاست نبود،

but in the late '80s,

اما در اواخر دهه ۸۰

he embraced it with great vigor.

او به شدت به این ایده چسبید.

The reason I laughed also was this was a man

دلیل خنده ام این نیز بود که او همانی بود که

who not only was a Holocaust denier,

نه تنها انکار کننده هولوکاست بود،

but seemed quite proud of it.

بلکه به نظر خیلی هم مفتخر می آمد.

Here was a man -- and I quote --

او مردی بود -- نقل قول می کنم --

who said, "I'm going to sink the battleship Auschwitz."

که گفت: «می خواهم کشتی جنگی آشویتس را غرق کنم.»

Here was a man

او مردی بود

who pointed to the number tattooed on a survivor's arm and said,

که به خالکوبی روی بازوی یک اسیر آشویتس اشاره کرد و گفت:

"How much money have you made

«چقدر پول درآوردی

from having that number tattooed on your arm?"

از این شماره ای که دادی روی بازویت خالکوبی کنند؟»

Here was a man who said,

او مردی بود که می گفت:

"More people died in Senator Kennedy's car

«در اتومبیل سناتور کندی افراد بیشتری مردند

at Chappaquiddick

در چاپاکوئیدیک

than died in gas chambers at Auschwitz."

در مقایسه با اتاق های گاز آشویتس.»

That's an American reference, but you can look it up.

مرجع آمریکایی دارد، ولی می توانید خودتان درباره اش تحقیق کنید.

This was not a man who seemed at all ashamed or reticent

او اصلا آدمی نبود که به نظر برسد

about being a Holocaust denier.

از این که هولوکاست را انکار می کند شرمنده است یا خاموشی پیشه کند.

Now, lots of my academic colleagues counseled me --

حال، بسیاری از همکاران آکادمیکم توصیه می کردند که

"Eh, Deborah, just ignore it."

-- «دبرا اصلا بهش اهمیت نده.»

When I explained you can't just ignore a libel suit,

وقتی برایشان توضیح می دادم که نمی شود به یک منبع اطلاعات غلط بی اعتنایی کرد،

they said, "Who's going to believe him anyway?"

می گفتند: «اصلا چه کسی حرف او را باور می کند؟»

But here was the problem:

ولی یک مشکل وجود داشت:

British law put the onus, put the burden of proof on me

قانون بریتانیا گناه و بار اثبات را بر دوش من نهاد

to prove the truth of what I said,

تا ثابت کنم آنچه که گفته ام حقیقت است،

in contrast to as it would have been in the United States

درست برعکس آمریکا

and in many other countries:

و بسیاری دیگر از کشورها:

on him to prove the falsehood.

این که از او بخواهند ثابت کند که حقیقت ندارد.

What did that mean?

معنای این چه بود؟

That meant if I didn't fight,

معنی اش این بود که اگر نمی جنگیدم،

he would win by default.

او خود به خود می برد.

And if he won by default,

و اگر او خود به خود پیروز می شد،

he could then legitimately say,

می توانست به طور مشروع ادعا کند که،

"My David Irving version of the Holocaust is a legitimate version.

نسخه من، دیوید اروین، از هولوکاست نسخه برحق است.

Deborah Lipstadt was found to have libeled me

معلوم شد که دبرا لیپستاد به من افترا زده

when she called me a Holocaust denier.

و من را انکارکننده هولوکاست خطاب کرده.

Ipso facto, I, David Irving, am not a Holocaust denier."

و در حقیقت، من دیوید اروینگ، یک انکارکننده هولوکاست نیستم.»

And what is that version?

و آن نسخه از روایت چه بود؟

There was no plan to murder the Jews,

طرحی برای کشتن یهودیان وجود نداشت،

there were no gas chambers,

اتاق های گاز واقعیت نداشتند،

there were no mass shootings,

تیرباران وجود نداشت،

Hitler had nothing to do with any suffering that went on,

هیتلر به هیج یک از رنج هایی که برده شد ربطی نداشت،

and the Jews have made this all up

و همه این ها را یهودیان سرهم کرده اند

to get money from Germany

تا از آلمان پول بگیرند

and to get a state,

و به آمریکا بروند،

and they've done it with the aid and abettance of the Allies --

و همه این کارها را با کمک و همدستی متفقین کردند--

they've planted the documents and planted the evidence.

آنها اسناد و مدارکش را هم سرهم کرده اند.

I couldn't let that stand

نمی توانستم بگذارم این بماند

and ever face a survivor

و با یک بازمانده

or a child of survivors.

یا فرزند یک بازمانده هولوکاست برخورد داشته باشد.

I couldn't let that stand

نمی توانستم بگذارم بماند

and consider myself a responsible historian.

و اسم خودم را یک پژوهشگر مسئول تاریخ بگذارم.

So we fought.

پس جنگیدیم.

And for those of you who haven't seen "Denial,"

و برای آن دسته از شمایی که فیلم «انکار» را ندیده اید،

spoiler alert:

پایانش را لو می دهم:

we won.

پیروز شدیم.

(Laughter)

(خنده حاضران)

(Applause)

(تشویق حاضران)

The judge found David Irving

قاضی دیوید اروینگ را

to be a liar,

دروغگو،

a racist,

نژادپرست،

an anti-Semite.

و ضدسامی شناخت.

His view of history was tendentious,

دیدگاه او از تاریخ مغرضانه بود،

he lied, he distorted --

او دروغ گفت، تاریخ را مخدوش کرد--

and most importantly,

و مهمتر از همه این که،

he did it deliberately.

این کار را آگاهانه کرد.

We showed a pattern, in over 25 different major instances.

ما در بیش از ۲۵ مورد عمده و مختلف یک الگو را نشان دادیم.

Not small things -- many of us in this audience write books,

نه در مورد چیزهای کوچک -- خیلی از ما در این جمع کتاب نوشته ایم،

are writing books;

داریم کتاب می نویسیم؛

we always make mistakes, that's why we're glad to have second editions:

همیشه اشتباه می کنیم، از همین روست که دوست داریم ویراست دوم داشته باشیم:

correct the mistakes.

تا اشتباهات را تصحیح کنیم.

(Laughter)

(خنده حاضران)

But these always moved in the same direction:

اما اینجا او همواره در همان مسیر حرکت کرده:

blame the Jews,

مقصر کردن یهودیان،

exonerate the Nazis.

تبرئه نازی ها.

But how did we win?

ولی ما چطور دعوا را بردیم؟

What we did is follow his footnotes back to his sources.

کاری که ما کردیم تعقیق ردپای او تا منابعش بود.

And what did we find?

و چی یافتیم؟

Not in most cases,

نه در اغلب مواقع،

and not in the preponderance of cases,

و نه در بیشتر مواقع،

but in every single instance where he made some reference to the Holocaust,

بلکه در تک تک مواردی که او به هولوکاست ارجاع داده بود،

that his supposed evidence was distorted,

مدرک کذایی او یا مخدوش بود،

half-truth,

یا نیمه حقیقی،

date-changed,

یا تاریخش عوض شده بود،

sequence-changed,

یا روال وقایع عوض شده بود،

someone put at a meeting who wasn't there.

یا فردی وارد بحث شده بود که در واقع آنجا حضور نداشت.

In other words, he didn't have the evidence.

به عبارت دیگر، او مدارکی نداشت.

His evidence didn't prove it.

مدارکش این را ثابت نمی کرد.

We didn't prove what happened.

ما آنچه را که رخ داده بود، ثابت نکردیم --

We proved that what he said happened --

ثابت کردیم که آنچه او گفته بود رخ داده --

and by extension, all deniers, because he either quotes them

و بقیه انکارکنندگان، چرا که او یا از آنان نقل قول کرده بود

or they get their arguments from him --

یا این که بحث خود را از او می گرفتند--

is not true.

واقعیت ندارد.

What they claim --

برای آنچه که ادعا می کنند --

they don't have the evidence to prove it.

شاهدی ندارند که ثابتش کنند.

So why is my story more than just the story

خب، چرا داستان من بیش از یک داستان عادی است

of a quirky, long, six-year, difficult lawsuit,

درباره یک شکایت عجیب، طولانی شش ساله و دشوار،

an American professor being dragged into a courtroom

یک استاد دانشگاه آمریکایی به دادگاه کشیده شود

by a man that the court declared in its judgment

توسط مردی که دادگاه در قضاوتش گفت

was a neo-Nazi polemicist?

یک مجادله کننده نئونازی است؟

What message does it have?

پیامش چیست؟

I think in the context of the question of truth,

به نظر من از نظر بررسی مسئله حقیقت،

it has a very significant message.

پیامی بسیار چشمگیر دارد.

Because today,

چرا که امروز،

as we well know,

همانطور که همه ما می دانیم،

truth and facts are under assault.

حقیقت و فکت ها تحت حمله قرار گرفته اند.

Social media, for all the gifts it has given us,

رسانه های اجتماعی، در کنار همه مواهبی که به ما داده،

has also allowed the difference between facts -- established facts --

در عین حال اجازه داده تا تفاوت میان فکت ها -- واقعیت های اثبات شده --

and lies

و دروغ ها

to be flattened.

کمرنگ شود.

Third of all:

سوما:

extremism.

افراطی گرایی.

You may not see Ku Klux Klan robes,

شاید دیگر رداهای کو کلاس کلن را نبینید،

you may not see burning crosses,

از صلیب های سوزان خبری نباشد،

you may not even hear outright white supremacist language.

حتی دیگر زبان راست گرای برتری جویانه سفید را نشنوید.

It may go by names: "alt-right," "National Front" -- pick your names.

شاید با این اسم ها باشد: «راست افراطی»، «جبهه ملی» -- هر اسمی که تصور کنید.

But underneath, it's that same extremism that I found in Holocaust denial

اما در زیر، همان افراطی گرایی که در انکار هولوکاست یافتم

parading as rational discourse.

به عنوان یک گفتمان منطقی جولان می دهد.

We live in an age where truth is on the defensive.

ما در عصری زندگی می کنیم که حقیقت در موضع دفاعی قرار گرفته.

I'm reminded of a New Yorker cartoon.

یک کارتون نیویورکر یادم آمد.

A quiz show recently appeared in "The New Yorker"

اخیرا نشریه نیویورکر کارتونی داشت از یک مسابقه

where the host of the quiz show is saying to one of the contestants,

که میزبان دارد به یکی از شرکت کنندگان می گوید،

"Yes, ma'am, you had the right answer.

«بله خانم، جواب شما درست است.

But your opponent yelled more loudly than you did,

اما صدای رقیب شما بلندتر از شما بود،

so he gets the point."

پس امتیاز به او می رسد.»

What can we do?

چه می‌توانیم بکنیم؟

First of all,

اول از همه ،

we cannot be beguiled by rational appearances.

گول ظواهر منطقی را نخوریم.

We've got to look underneath,

باید به عمق نگاه کنیم،

and we will find there the extremism.

و آنجاست که افراطی گرایی را میابیم.

Second of all,

دوم،

we must understand that truth is not relative.

باید بدانیم که حقیقت نسبی نیست.

Number three,

سوم،

we must go on the offensive,

باید تهاجمی عمل کنیم،

not the defensive.

نه تدافعی.

When someone makes an outrageous claim,

وقتی کسی ادعایی غیرعادی می کند،

even though they may hold one of the highest offices in the land,

حتی اگر صاحب یکی از بالاترین مناصب کشور هم باشد،

if not the world --

اگر نگوییم در جهان --

we must say to them,

باید به آنها بگوییم،

"Where's the proof?

«سندش کجاست؟

Where's the evidence?"

مدرکش کو؟»

We must hold their feet to the fire.

باید آنها را مسئول نگاه داریم.

We must not treat it as if their lies are the same as the facts.

نباید طوری رفتار کنیم که انگار دروغهای آنان مثل حقیقت است.

And as I said earlier, truth is not relative.

و همانطور که قبلا گفتم حقیقت نسبی نیست.

Many of us have grown up in the world of the academy

بسیاری از ما در فضای آکادمیک رشد یافته ‌ایم

and enlightened liberal thought,

و در تفکر لیبرال و روشنگر،

where we're taught everything is open to debate.

جایی که یاد گرفته ایم درباره همه چیز می شود بحث کرد.

But that's not the case.

اما این مسئله الان نیست.

There are certain things that are true.

چیزهایی هست که حقیقت دارند.

There are indisputable facts --

فاکت های غیرقابل انکار --

objective truths.

حقایق محض.

Galileo taught it to us centuries ago.

این را گالیله قرنها پیش به ما یاد داد.

Even after being forced to recant by the Vatican

حتی وقتی که از سوی واتیکان مجبور به توبه شد

that the Earth moved around the Sun,

تا بگوید که زمین به دور خورشید می‌گردد،

he came out,

او زیر بار نرفت،

and what is he reported to have said?

و چه گفت؟

"And yet, it still moves."

«و همچنان، زمین هنوز می‌چرخد.»

The Earth is not flat.

زمین تخت نیست.

The climate is changing.

آب و هوا دارد تغییر می‌کند.

Elvis is not alive.

الویس زنده نیست.

(Laughter)

(خنده حاضران)

(Applause)

(تشویق حاضران)

And most importantly,

و مهمتر از همه،

truth and fact are under assault.

حقیقت و واقعیت هدف تهاجم اند.

The job ahead of us,

کار پیش روی ما،

the task ahead of us,

وظیفه پیش روی ما،

the challenge ahead of us

چالش پیش روی ما،

is great.

بزرگ است.

The time to fight is short.

زمان برای مبارزه کوتاه است.

We must act now.

باید اکنون اقدام کنیم.

Later will be too late.

بعدا خیلی دیر خواهد بود.

Thank you very much.

سپاسگزارم.

(Applause)

(تشویق حاضران)