The profound power of an authentic apology | Eve Ensler

Translator: Mimi Vojnovska Reviewer: Aleksandra Spiroska

For the past few years, we've been calling men out.

Во последните неколку години, ги критикуваме мажите.

Моравме да го сториме тоа.

It had to be done.

(Applause)

(Аплауз)

But lately, I've been thinking we need to do something even harder.

Од неодамна, си размислувам дека мора да преземеме нешто уште построго.

We need, as my good friend Tony Porter says,

Мора, што би рекол мојот добар пријател, Тони Портер,

to find a way to call men in.

да најдеме начин да ги вклучиме во разговорот.

My father began to sexually abuse me when I was five years old.

Татко ми почна сексуално да ме злоупотребува кога имав 5 години.

He would come into my room in the middle of the night.

Доаѓаше среде ноќ во мојата соба.

He appeared to be in a trance.

Изгледаше како да е во транс.

The abuse continued until I was 10.

Злоупотребувањето траеше додека наполнив 10 години.

When I tried to resist him,

Кога пробав да му се спротивставам,

when I was finally able to say no,

кога конечно можев да кажам „не“,

he began to beat me.

почна да ме тепа.

He called me stupid.

Ме нарекуваше глупава.

He said I was a liar.

Ме нарекуваше лажга.

The sexual abuse ended when I was 10,

Сексуалното насилство заврши кога имав 10 години

but actually, it never ended.

но всушност, никогаш не заврши целосно.

It changed who I was.

Ме промени како личност.

I was filled with anxiety and guilt and shame all the time,

Постојано бев исполнета со страв, вина и срам,

and I didn't know why.

и не знаев зошто.

I hated my body, I hated myself,

Си го мразев телото, се мразев самата себеси,

I got sick a lot,

честопати се разболував,

I couldn't think,

не можев да размислувам,

I couldn't remember things.

не можев да паметам информации.

I was drawn to dangerous men and women

Ме привлекуваа опасни мажи и жени

who I allowed -- actually, I invited -- to treat me badly,

на кои им дозволував, поточно, ги повикував да ме третираат лошо,

because that is what my father taught me love was.

бидејќи татко ми ме научи дека тоа е љубов.

I waited my whole life for my father to apologize to me.

Целиот живот чекав извинување од татко ми.

He didn't.

Не ми се извини.

He wouldn't.

Не сакаше.

And then, with the recent scandals of famous men,

И потоа, по неодамнешните скандали на познатите мажи,

as one after another was exposed,

додека ги откриваа еден по друг,

I realized something:

сфатив нешто:

I have never heard a man

никогаш не сум слушнала како маж,

who has committed rape or physical violence

кој силувал или физички малтретирал некого

ever publicly apologize to his victim.

јавно ѝ се извинил на жртвата.

I began to wonder,

Почнав да се прашувам,

what would an authentic, deep apology be like?

како би изгледало едно искрено и длабоко извинување.

So, something strange began to happen.

Така, почна да се случува нешто чудно.

I began to write,

Почнав да пишувам

and my father's voice began to come through me.

и гласот на татко ми почна да излегува од мене.

He began to tell me what he had done

Почна да ми кажува што ми направил

and why.

и зошто.

He began to apologize.

Почна да се извинува.

My father is dead almost 31 years,

Татко ми е мртов речиси 31 година,

and yet, in this apology,

но сепак, во извинувањето,

the one I had to write for him,

што морав да го напишам во негово име,

I discovered the power of an apology

ја открив моќта на извинувањето

and how it actually might be the way to move forward

и како тоа е можеби начинот да продолжиме понатаму,

in the crisis we now face

од кризата во која моментално се наоѓаме

with men and all the women they abuse.

со мажите и сите жени злоупотребени од нивна страна.

Apology is a sacred commitment.

Извинувањето е света задача.

It requires complete honesty.

Бара целосна искреност.

It demands deep self-interrogation and time.

Бара време и длабоко испитување на себеси.

It cannot be rushed.

Не може да го брзаме.

I discovered an apology has four steps,

Открив дека извинувањето има 4 чекори,

and, if you would, I'd like to take you through them.

кои би сакала да ви ги претставам.

The first is you have to say what, in detail, you did.

Првиот чекор - мора детално да кажете што сте сториле.

Your accounting cannot be vague.

Вашето извинување не смее да биде бледо.

"I'm sorry if I hurt you"

„Извини ако те повредив"

or "I'm sorry if I sexually abused you"

„Извини ако сексуално те злоупотребив,"

doesn't cut it.

не е доволно.

You have to say what actually happened.

Мора да кажете што всушност се случило.

"I came into the room in the middle of the night,

„Дојдов во собата среде ноќ,

and I pulled your underpants down."

и ти ги соблеков гаќите."

"I belittled you because I was jealous of you

„Те омаловажував бидејќи ти љубоморев

and I wanted you to feel less."

и сакав да чувствуваш помалку вредна."

The liberation is in the details.

Ослободувањето е во деталите.

An apology is a remembering.

Извинувањето е навраќање.

It connects the past with the present.

Ги поврзува минатото и сегашноста.

It says that what occurred actually did occur.

Потврдува дека тоа навистина се случило.

The second step is you have to ask yourself why.

Вториот чекор е да се прашате зошто сте го сториле тоа.

Survivors are haunted by the why.

Жртвите ги прогонува тоа „зошто“.

Why? Why would my father want to sexually abuse his eldest daughter?

Зошто? Зошто татко ми сакал сексуално да си ја злоупотреби најстарата ќерка?

Why would he take my head and smash it against a wall?

Зошто би ми ја земал главата и би ми ја удрил во ѕид?

In my father's case,

Во случајот на татко ми,

he was a child born long after the other children.

тој бил роден долго време по другите деца.

He was an accident that became "the miracle."

Не бил планиран и станал „чудо".

He was adored and treated as the golden boy.

Го обожавале и третирале посебно - тој бил омиленото дете.

But adoration, it turns out, is not love.

Но обожавањето, излегува дека не е љубов.

Adoration is a projection

Обожавањето е проекција

of someone's need for you to be perfect

на нечија туѓа потреба ти да си совршен

onto you.

врз тебе.

My father had to live up to this impossible ideal,

Татко ми морал да го достигне тој невозможен идеал

and so he was never allowed to be himself.

и никогаш не смеел да се однесува како што сака.

He was never allowed to express tenderness

Никогаш не смеел да изрази нежност

or vulnerability, curiosity, doubt.

или ранливост, љубопитност, сомнеж.

He was never allowed to cry.

Не му било дозволено да плаче.

And so he was forced to push all those feelings underground,

И бил присилен да ги потисне сите чувства

and they eventually metastasized.

и на крајот, тие метастазирале.

Those suppressed feelings later became Shadowman,

Тие потиснати чувства подоцна станале негова сенка,

and he was out of control,

сенката ја изгубила контролата

and he eventually unleashed his torrent on me.

и на крај, откако се ослободила, се истури врз мене.

The third step is you have to open your heart

Третиот чекор е да си го отворите срцето

and feel what your victim felt as you were abusing her.

и да почувствувате што чувствувала жртвата додека сте ја злоупотребувале.

Мора да му дозволите на срцето да се скрши.

You have to let your heart break.

You have to feel the horror and betrayal

Мора да ги почувствувате теророт, предавството

and the long-term impacts of your abuse on your victim.

и долготрајното влијание на вашето насилство врз жртвата

You have to sit with the suffering you have caused.

Мора да го прифатите страдањето што сте го предизвикале.

And, of course, the fourth step

И се разбира, четвртиот чекор

is taking responsibility for what you have done

е да преземете одговорност за она што сте го сториле

and making amends.

и да направите промени.

So, why would anyone want to go through such a grueling and humbling process?

Па, зошто некој би сакал да помине низ толку мачен и понижувачки процес?

Why would you want to rip yourself open?

Зошто некој би сакал да се отвори?

Because it is the only thing that will set yourself free.

Бидејќи тоа е единственото нешто што може да ве ослободи.

It is the only thing that will set your victim free.

Тоа е и единственото нешто што ќе ја ослободи жртвата.

You didn't just destroy your victim.

Ја немате уништено само жртвата.

You destroyed yourself.

Сте се уништиле и себеси.

There is no one who enacts violence on another person

Нема личност што некому нанесува зло,

who doesn't suffer from the effects themselves.

а и самата не ги сноси последиците.

It creates an incredibly dark and contaminating spirit,

Создава неверојатно мрачна и заразна енергија

and it spreads throughout your entire life.

што се шири низ целиот ваш живот.

The apology I wrote -- I learned something

Извинувањето што го напишав - научив нешто

about a different lens we have to look through

за туѓата перспектива, од која треба да погледнеме,

to understand the problem of men's violence

за да можеме да го разбереме проблемот со насилството од мажите

that I and one billion other women have survived.

кое јас и милијарда други жени сме го преживеале.

We often turn to punishment first.

Честопати се осврнуваме кон казнувањето, како прва мерка.

It's our first instinct, but actually,

Тоа ни е првиот инстинкт, но всушност,

although punishment sometimes is effective,

иако казнувањето е некогаш ефективно,

on its own, it is not enough.

само по себе, не е доволно.

My father punished me.

Мојот татко ме казни мене.

I was shut down,

Бев отфрлена

and I was broken.

и скршена.

I think punishment hardens us, but it doesn't teach us.

Мислам дека казнувањето нè зацврстува, но не нè учи ништо.

Humiliation is not revelation.

Понижувањето не е откровение.

We actually need to create a process that may involve punishment,

Ние всушност мора да создадеме процес, кој може да опфати и казнување,

whereby we open a doorway

но, отвора и можност

where men can actually become something and someone else.

мажите да можат да станат нешто друго или некој друг.

For so many years, I hated my father.

Многу години, си го мразев татко ми.

I wanted him dead. I wanted him in prison.

Сакав да умре. Сакав да оди во затвор.

But actually, that rage kept me connected to my father's story.

Но всушност, тој бес ме поврзуваше со приказната на татко ми.

What I really wanted wasn't just for my father to be stopped.

Она што навистина го сакав не беше само некој да го запре.

I wanted him to change.

Сакав да се смени.

I wanted him to apologize.

Сакав да се извини.

That's what we want.

Тоа е тоа што го сакаме.

We don't want men to be destroyed,

Не сакаме мажите да бидат уништени,

we don't want them to only be punished.

не сакаме само да бидат казнети.

We want them to see us, the victims that they have harmed,

Сакаме да нè видат нас, жртвите што ги повредиле

and we want them to repent

и сакаме да се покајат

and change.

и да се сменат.

And I actually believe this is possible.

И јас всушност верувам дека ова е возможно.

And I really believe it's our way forward.

И верувам дека е тоа е начинот за да продолжиме понатаму.

But we need men to join us.

Но, мажите треба да ни се придружат.

We need men now to be brave and be part of this transformation.

Мажите треба да се храбри и да се дел од оваа трансформација.

I have spent most of my life calling men out,

Го поминав најголемиот дел од животот критикувајќи ги мажите,

and I am here now,

и сега сум овде,

right now,

токму во овој момент,

to call you in.

да ве повикам да се приклучите во процесот.

Thank you.

Ви благодарам.

(Applause)

(Аплауз)

Thank you.

Ви благодарам.

(Applause)

(Аплауз)

Thank you, thank you.

Ви благодарам, ви благодарам.

(Applause)

(Аплауз)