The profound power of an authentic apology | Eve Ensler

Translator: Amir Pouya Cheraghi Reviewer: Masoud Motamedifar

For the past few years, we've been calling men out.

در چند سال اخیر، ما مردان را بازخواست کرده ایم.

It had to be done.

باید اینکار انجام می شد.

(Applause)

(تشویق حضار)

But lately, I've been thinking we need to do something even harder.

اما اخیرا، فکر می کردم که باید کاری حتی سخت تر انجام بدهیم.

We need, as my good friend Tony Porter says,

همانطور که دوست خوبم تونی پورتر می گوید،

to find a way to call men in.

باید راهی بیابیم تا از مردان کمک بگیریم.

My father began to sexually abuse me when I was five years old.

وقتی پنج سالم بود، پدرم شروع به سوء استفاده ی جنسی از من کرد.

He would come into my room in the middle of the night.

نیمه شب به اتاقم می آمد.

He appeared to be in a trance.

به نظر می رسید که نشئه باشد.

The abuse continued until I was 10.

سوء استفاده جنسی او تا ۱۰ سالگی ام ادامه داشت.

When I tried to resist him,

تا زمانی که سعی کردم جلوی او بایستم،

when I was finally able to say no,

زمانی که بالاخره توانستم نه بگویم،

he began to beat me.

او شروع به کتک زدن من کرد.

He called me stupid.

من را احمق صدا زد.

He said I was a liar.

به من گفت که دروغگو هستم.

The sexual abuse ended when I was 10,

سوء استفاده ی جنسی در ۱۰ سالگی پایان یافت،

but actually, it never ended.

اما درحقیقت، هیچ وقت به پایان نرسید.

It changed who I was.

من را تغییر داد.

I was filled with anxiety and guilt and shame all the time,

همیشه مضطرب بودم و احساس گناه و شرمساری می کردم،

and I didn't know why.

و دلیلش را نمی دانستم.

I hated my body, I hated myself,

از بدنم و خودم متنفر بودم،

I got sick a lot,

مرتب مریض می شدم،

I couldn't think,

نمی توانستم فکر کنم،

I couldn't remember things.

نمی توانستم اتفاقات را بخاطر بیاورم.

I was drawn to dangerous men and women

جذب مردان و زنان خطرناکی شده بودم که..

who I allowed -- actually, I invited -- to treat me badly,

به آنها اجازه دادم ــ در واقع دعوت کردم-- تا با من بدرفتاری کنند،

because that is what my father taught me love was.

چون پدرم عشق را اینگونه به من آموخته بود.

I waited my whole life for my father to apologize to me.

تمام عمرم را منتظر ماندم تا پدرم از من عذرخواهی کند.

He didn't.

عذرخواهی نکرد.

He wouldn't.

نمی خواست عذرخواهی کند.

And then, with the recent scandals of famous men,

و بعد، با رسواییهای اخیر مردان مشهور،

as one after another was exposed,

همانطور که یکی پس از دیگری افشا می شد،

I realized something:

متوجه چیزی شدم:

I have never heard a man

هیچگاه نشنیدم مردی که..

who has committed rape or physical violence

مرتکب تجاوز یا آزار فیزیکی شده..

ever publicly apologize to his victim.

به صورت عمومی از قربانی خود عذرخواهی کند.

I began to wonder,

شگفت زده شدم،

what would an authentic, deep apology be like?

که یک عذرخواهی واقعی و از ته قلب چگونه خواهد بود؟

So, something strange began to happen.

اتفاق غریبی رخ داد.

I began to write,

شروع به نوشتن کردم،

and my father's voice began to come through me.

و بعد صدای پدرم در ذهنم آمد،

He began to tell me what he had done

او به من گفت که چکار کرده،

and why.

و چرا.

He began to apologize.

او شروع به معذرت خواهی کرد.

My father is dead almost 31 years,

پدرم حدود ۳۱ سال است که مرده،

and yet, in this apology,

با این حال، در این عذرخواهی،

the one I had to write for him,

عذرخواهی که من به جای او نوشتم،

I discovered the power of an apology

قدرت عذرخواهی را کشف کردم

and how it actually might be the way to move forward

و اینکه چطور ممکن است همان راه عبور از بحرانی باشد

in the crisis we now face

که اکنون با آن مواجه هستیم

with men and all the women they abuse.

در مقابل تمام مردان و زنانی که از آنها سوءاستفاده جنسی می کنند.

Apology is a sacred commitment.

عذرخواهی تعهدی ترسناک است.

It requires complete honesty.

صداقت کامل نیاز دارد.

It demands deep self-interrogation and time.

به سوال پرسیدن از خود و زمان نیاز دارد.

It cannot be rushed.

با عجله اتفاق نمی افتد.

I discovered an apology has four steps,

هر عذرخواهی چهار قدم دارد،

and, if you would, I'd like to take you through them.

می خواهم شما را با این قدم ها آشنا کنم.

The first is you have to say what, in detail, you did.

اولین قدم این است که با جزئیات اقرار کنید که چکار کرده اید .

Your accounting cannot be vague.

آنچه می گویید نمی تواند مبهم باشد.

"I'm sorry if I hurt you"

«اگر آسیب رساندم معذرت می خواهم»

or "I'm sorry if I sexually abused you"

یا  «برای آزار جنسی معذرت می خواهم»

doesn't cut it.

کافی نیست.

You have to say what actually happened.

باید اتفاقی که واقعا رخ داده را بیان کنید:

"I came into the room in the middle of the night,

«من نیمه شب به اتاق آمدم،

and I pulled your underpants down."

و لباس زیرت را پایین کشیدم.»

"I belittled you because I was jealous of you

«من تحقیرت کردم چون به تو حسودی می کردم

and I wanted you to feel less."

و می خواستم تو را کوچک کنم.»

The liberation is in the details.

رهایی با بیان جزئیات رخ می دهد.

An apology is a remembering.

عذرخواهی به خاطر آوردن است.

It connects the past with the present.

عذرخواهی گذشته را به حال وصل می کند.

It says that what occurred actually did occur.

می گوید چیزی که اتفاق افتاده، واقعا اتفاق افتاده.

The second step is you have to ask yourself why.

قدم دوم باید از خود بپرسید چرا.

Survivors are haunted by the why.

کسانی که مورد آزار قرارگرفته اند، ذهنشان پر از چرا است.

Why? Why would my father want to sexually abuse his eldest daughter?

چرا؟ چرا باید پدرم بخواهد به بزرگترین دخترش آزار جنسی برساند؟

Why would he take my head and smash it against a wall?

چرا باید سرم را به دیوار بکوبد؟

In my father's case,

در مورد پدرم،

he was a child born long after the other children.

او کودکی بود که با فاصله ی زیادی از دیگر فرزندان به دنیا آمده بود.

He was an accident that became "the miracle."

او اتفاقی بود که تبدیل به "معجزه" شده بود.

He was adored and treated as the golden boy.

بسیار تحسین شده بود و همانند شاهزاده با او رفتار می کردند.

But adoration, it turns out, is not love.

ولی تحسین کردن، به معنای عشق نیست.

Adoration is a projection

تحسین کردن یک برنامه ریزی

of someone's need for you to be perfect

برای شماست، از طرف شخصی که نیاز دارد شما..

onto you.

بی عیب و نقص باشید.

My father had to live up to this impossible ideal,

پدرم باید تبدیل به این ایده آل ناممکن می شد.

and so he was never allowed to be himself.

و بنابراین هیج گاه اجازه نداشت که خودش باشد.

He was never allowed to express tenderness

اجازه نداشت محبت یا

or vulnerability, curiosity, doubt.

آسیب پذیری، کنجکاوی، یا تردید نشان دهد.

He was never allowed to cry.

هیچ گاه اجازه ی گریه کردن نداشت.

And so he was forced to push all those feelings underground,

و مجبور بود همه ی آن احساسات را درون خود نگه دارد،

and they eventually metastasized.

و نهایتا احساسات او را فرا گرفتند.

Those suppressed feelings later became Shadowman,

احساسات سرکوب شده بعدها تبدیل به نیروی تاریکی شدند،

and he was out of control,

و او از کنترل خارج شد،

and he eventually unleashed his torrent on me.

و نهایتا سیل احساساتش را بر من رها کرد.

The third step is you have to open your heart

قدم سوم درهای قلبتان را باز می کنید

and feel what your victim felt as you were abusing her.

و آنچه را که قربانی شما در هنگام آزار احساس می کرد شما نیز احساس کنید.

You have to let your heart break.

باید بگذارید قلبتان بشکند.

You have to feel the horror and betrayal

باید ترس و خیانت،

and the long-term impacts of your abuse on your victim.

و تاثیرات طولانی مدت آزارتان بر روی قربانی را حس کنید.

You have to sit with the suffering you have caused.

باید با رنجی که ایجاد کردید روبرو شوید.

And, of course, the fourth step

و البته قدم چهارم

is taking responsibility for what you have done

قبول مسئولیت کارتان

and making amends.

و جبران کردن آن است.

So, why would anyone want to go through such a grueling and humbling process?

چرا کسی باید بخواهد چنین فرآیند عاجزانه و خاضعانه ای را انجام دهد؟

Why would you want to rip yourself open?

چرا باید بخواهید خود را خار و خفیف کنید؟

Because it is the only thing that will set yourself free.

چون تنها به این شکل آزاد خواهید شد.

It is the only thing that will set your victim free.

تنها به این شکل قربانی شما آزاد خواهد شد.

You didn't just destroy your victim.

فقط قربانی تان را تخریب نکردید.

You destroyed yourself.

شما خودتان را تخریب کردید.

There is no one who enacts violence on another person

هیچ شخصی نیست که به فرد دیگری آسیب برساند

who doesn't suffer from the effects themselves.

و از تاثیرات آن روی خودش رنج نبرد.

It creates an incredibly dark and contaminating spirit,

اینکار روح و روان فرد را به شدت تاریک و آلوده می کند،

and it spreads throughout your entire life.

و در تمام دوران زندگی گسترش می یابد.

The apology I wrote -- I learned something

در عذر خواهی ای که من نوشتم -- در مورد

about a different lens we have to look through

لنزهای متفاوتی یاد گرفتم که باید از درون شان نگاه کنیم

to understand the problem of men's violence

تا خشونت مردان را متوجه شویم

that I and one billion other women have survived.

که من و یک میلیارد زن دیگر از آن جان سالم بدر بردیم.

We often turn to punishment first.

معمولا در ابتدا با پیشنهاد مجازات روبه رو می شویم.

It's our first instinct, but actually,

مجازات اولین غریزه ی ما است، اما

although punishment sometimes is effective,

گرچه بعضی مواقع مجازات مؤثر واقع می شود،

on its own, it is not enough.

به تنهایی کافی نیست.

My father punished me.

پدرم مرا تنبیه کرد.

I was shut down,

من لب به سخن نیاوردم،

and I was broken.

و قلبم شکسته بود.

I think punishment hardens us, but it doesn't teach us.

فکر می کنم مجازات ما را قوی تر می کند، اما به ما یاد نمی دهد.

Humiliation is not revelation.

تحقیرکردن، افشاگری نیست.

We actually need to create a process that may involve punishment,

ما باید فرآیندی ایجاد کنیم که گرچه شاید مجازات دربر داشته باشد،

whereby we open a doorway

با کمک آن دری بگشاییم،

where men can actually become something and someone else.

برای تبدیل مردان به افرادی دیگر.

For so many years, I hated my father.

برای سالیان سال، از پدرم متنفر بودم.

I wanted him dead. I wanted him in prison.

می خواستم بمیرد. می خواستم به زندان برود.

But actually, that rage kept me connected to my father's story.

اما، این خشم مرا با داستان پدرم در ارتباط نگه داشت.

What I really wanted wasn't just for my father to be stopped.

چیزی که واقعا می خواستم فقط این نبود که جلوی او گرفته شود.

I wanted him to change.

من می خواستم او تغییر کند.

I wanted him to apologize.

می خواستم او عذرخواهی کند.

That's what we want.

این چیزی است که می خواهیم.

We don't want men to be destroyed,

نمی خواهیم مردان نابود شوند،

we don't want them to only be punished.

نمی خواهیم که تنها مجازات شوند.

We want them to see us, the victims that they have harmed,

می خواهیم ما را ببینند، قربانی هایی که به آنها صدمه وارد کردند،

and we want them to repent

می خواهیم احساس پشیمانی کنند

and change.

و تغییر کنند.

And I actually believe this is possible.

و باور دارم که چنین خواسته ای ممکن است.

And I really believe it's our way forward.

و باور دارم که چنین خواسته ای تاثیر مثبت خواهد داشت.

But we need men to join us.

اما نیاز داریم تا مردان همراهیمان کنند.

We need men now to be brave and be part of this transformation.

اکنون نیاز داریم مردان شجاع باشند و بخشی از این تغییر باشند

I have spent most of my life calling men out,

من بیشتر عمرم را به بازخواست مردادن گذراندم،

and I am here now,

و اکنون اینجا هستم،

right now,

همین حالا،

to call you in.

تا از شما کمک بگیرم.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق حضار)

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق حضار)

Thank you, thank you.

متشکرم، متشکرم.

(Applause)

(تشویق حضار)