A powerful way to unleash your natural creativity | Tim Harford

Transcriber: Ivana Korom Reviewer: Joanna Pietrulewicz

Translator: Behdad Khazaeli Reviewer: sadegh zabihi

"To do two things at once is to do neither."

«دو کار را باهم کردن یعنی هیچکدام را انجام ندادن.»

It's a great smackdown of multitasking, isn't it,

کنایه‌ای زیبا برای چندکاری است، اینطور نیست؟

often attributed to the Roman writer Publilius Syrus,

اغلب به نویسنده یونانی پابلیلوس سیریوس نسبت داده شده،

although you know how these things are, he probably never said it.

اگرچه می‌دانید که این چیز‌ها چگونه است، احتمالا او اصلا این حرف را نزده.

What I'm interested in, though, is -- is it true?

اگرچه، چیزی که به آن علاقه مندم، این است -- آیا درست است؟

I mean, it's obviously true for emailing at the dinner table

منظورم اینکه، مشخص است که در مورد ایمیل زدن از پشت میز شام

or texting while driving or possibly for live tweeting at TED Talk, as well.

یا پیام فرستادن موقع رانندگی یا شایدهم توییت زنده از برنامه TED، مشخصا درست است.

But I'd like to argue that for an important kind of activity,

اما به عقیده من در یک فعالیت مهم،

doing two things at once -- or three or even four --

انجام دو کار همزمان -- یا سه و حتی چهار --

is exactly what we should be aiming for.

دقیقا چیزی است که باید انجام دهیم.

Look no further than Albert Einstein.

دنبال کسی غیر از آلبرت انشتین نباش.

In 1905, he published four remarkable scientific papers.

در ۱۹۰۵، او چهار مقاله قابل توجه منتشر کرد.

One of them was on Brownian motion,

یکی از آنها در باره حرکت براونی بود،

it provided empirical evidence that atoms exist,

که مدرکی تجربی از این بود که اتم‌ها وجود دارند،

and it laid out the basic mathematics behind most of financial economics.

و ریاضیاتی را پایه گذاری کرد که مبنای بیشتر تحلیل‌های اقتصادی مالی است.

Another one was on the theory of special relativity.

مقاله دیگر نظریه نسبیت خاص بود.

Another one was on the photoelectric effect,

و دیگری اثر فوتو‌الکتریک،

that's why solar panels work, it's a nice one.

که چرا سلول‌های خورشیدی کار می‌کنند، و عالی است.

Gave him the Nobel prize for that one.

و جایزه نوبل را برایش آورد.

And the fourth introduced an equation you might have heard of:

و چهارمی معرفی معادله‌ای بود که که احتمالا شنیده‌اید:

E equals mc squared.

E مساوی است با m در c به توان دو.

So, tell me again how you shouldn't do several things at once.

پس، دوباره به من بگو که چرا نباید چند کار را با هم انجام دهید.

Now, obviously, working simultaneously

مشخصا، انجام همزمان کار‌ها

on Brownian motion, special relativity and the photoelectric effect --

روی حرکت براونی، نسبیت خاص، و اثر فوتو‌الکتریک --

it's not exactly the same kind of multitasking

دقیق همان چند‌کاری

as Snapchatting while you're watching "Westworld."

مثل اسنپ‌چت کردن وسط سریال «وِست وُرد» نیست.

Very different.

خیلی فرق می‌کند.

And Einstein, yeah, well, Einstein's -- he's Einstein,

و خوب، البته، انشتین هم -- خوب انشتین است،

he's one of a kind, he's unique.

بی نظیر است، تک است.

But the pattern of behavior that Einstein was demonstrating,

اما الگویی که انشتین نشان می‌داد،

that's not unique at all.

اصلا بی‌نظیر نیست.

It's very common among highly creative people,

میان آدمهای با خلاقیت بالا خیلی معمول است،

both artists and scientists,

هم هنرمندان و هم دانشمندان،

and I'd like to give it a name:

و دوست دارم برایش نامی بگذارم:

slow-motion multitasking.

چند‌کاری با سرعت آهسته.

Slow-motion multitasking feels like a counterintuitive idea.

چند‌کاری با سرعت آهسته به نظر غیر معمول می‌رسد.

What I'm describing here

چیزی که اینجا توضیح می‌دهم

is having multiple projects on the go at the same time,

یعنی داشتن چندین پروژه در حال اجرای همزمان،

and you move backwards and forwards between topics as the mood takes you,

و شما با توجه به روحیه‌تان بین پروژه‌ها جلو وعقب می‌روید،

or as the situation demands.

یا با توجه به مقتضیات.

But the reason it seems counterintuitive

اما دلیل آنکه به نظر غیر معمول می‌رسد

is because we're used to lapsing into multitasking out of desperation.

این است که چون ما عادت کرده‌ایم از روی ناچاری چند‌کار را با هم انجام دهیم.

We're in a hurry, we want to do everything at once.

عجله داریم، و می‌خواهیم همه‌کار را با هم انجام دهیم.

If we were willing to slow multitasking down,

اگر عمدا می‌خواستیم که چند‌کاری را کند کنیم،

we might find that it works quite brilliantly.

احتمالا متوجه می‌شدیم که که کاملا به خوبی قابل انجام است.

Sixty years ago, a young psychologist by the name of Bernice Eiduson

شصت سال پیش، یک روانشناس جوان به نام برنیس ایدسون

began a long research project

یک پروژه تحقیقاتی طولانی را آغاز کرد

into the personalities and the working habits

که در باره شخصیت‌ها و عادات کاری

of 40 leading scientists.

۴۰ دانشمند برتر بود.

Einstein was already dead,

انشتین مرده بود،

but four of her subjects won Nobel prizes,

اما چهارتا از شخصیت‌های مورد مطالعه‌اش برنده جایزه نوبل شده بودند،

including Linus Pauling and Richard Feynman.

شامل لینوس پالینگ و ریچارد فاینمن.

The research went on for decades,

این تحقیق دهها سال ادامه یافت،

in fact, it continued even after professor Eiduson herself had died.

در واقع حتی پس از مرگ خود پروفسور ایدسون ادامه یافت.

And one of the questions that it answered

و یکی از سوالاتی که پاسخ داد

was, "How is it that some scientists are able to go on producing important work

این بود که، «چگونه برخی از دانشمندان می‌توانند کار‌های مهمی را

right through their lives?"

درست در میان زندگی‌شان انجام دهند؟»

What is it about these people?

اینها چه ویژگی خاصی دارند؟

Is it their personality, is it their skill set,

آیا شخصیت‌شان است آیا مجموعه تخصص‌هایشان است،

their daily routines, what?

رفتار‌های روزانه‌شان است؟

Well, a pattern that emerged was clear, and I think to some people surprising.

خوب، مشخص است که الگویی وجود دارد، و فکر کنم عده‌ای متعجب شدند.

The top scientists kept changing the subject.

دانشمندان برتر مداوماً تغییر موضع می‌دادند.

They would shift topics repeatedly

و مکرراً موضوعات را

during their first 100 published research papers.

در ۱۰۰ مقاله تحقیقاتی چاپ شده‌شان تغییر می‌دادند.

Do you want to guess how often?

می‌خواهید حدس بزنید چقدر؟

Three times?

سه بار؟

Five times?

پنج بار؟

No. On average, the most enduringly creative scientists

نه، بطور متوسط، دانشمندانی که بیشترین خلاقیت پایدار را داشتند

switched topics 43 times in their first 100 research papers.

۴۳ بار در اولین ۱۰۰ مقاله تحقیقاتی چاپ شده‌شان موضوع عوض کرده‌اند.

Seems that the secret to creativity is multitasking

به نظر می‌رسد که رمز خلاقیت چند‌کاری

in slow motion.

با سرعت آهسته است.

Eiduson's research suggests we need to reclaim multitasking

تحقیقات ایدسون معین می‌کند که ما باید بدنبال احیای چند‌کاری باشیم

and remind ourselves how powerful it can be.

و به خود یادآوری کنیم که چه میزان می‌تواند قدرتمند باشد.

And she's not the only person to have found this.

و او تنها کسی که این موضوع را پیدا کرد نبود.

Different researchers,

محققین مختلف،

using different methods to study different highly creative people

با استفاده از روش‌های متفاوت در بررسی افراد بسیار خلاق

have found that very often they have multiple projects in progress

متوجه شده‌اند که در خیلی از اوقات آنها پروژه‌های متعددی را در پیشرفت

at the same time,

همزمان داشته‌اند،

and they're also far more likely than most of us to have serious hobbies.

و آنها خیلی بیشتر از اکثریت ما تفریحات خیلی جدی را دنبال می‌کردند.

Slow-motion multitasking among creative people is ubiquitous.

چند‌کاری با سرعت آهسته در میان افراد خلاق بسیار فراگیر است.

So, why?

خوب، چرا؟

I think there are three reasons.

فکر می‌کنم سه دلیل دارد.

And the first is the simplest.

که اولی‌اش از همه ساده‌تر است.

Creativity often comes when you take an idea from its original context

خلاقیت اغلب از آنجا می‌آید که شما نظریه‌ای را از محیط اصلی‌اش انتخاب می‌کنید

and you move it somewhere else.

و آن را به جای دیگری منتقل می‌کنید.

It's easier to think outside the box

ساده‌تر است تا خارج چهارچوب فکر کرد

if you spend your time clambering from one box into another.

اگر بیشتر وقتتان را در جابجایی میان چهارچوب‌ها بگذرانید.

For an example of this, consider the original eureka moment.

برای مثال، لحظه «یافتم» اصلی را در نظر بگیرید.

Archimedes -- he's wrestling with a difficult problem.

ارشمیدس -- با مسئله سختی درگیر بود.

And he realizes, in a flash,

و در یک لحظه، متوجه شد،

he can solve it, using the displacement of water.

که می‌تواند با جابجایی آب حلش کند.

And if you believe the story,

و اگر داستان را بپذیری،

this idea comes to him as he's taking a bath,

این فکر موقع حمام به سراغش آمد،

lowering himself in, and he's watching the water level rise and fall.

وقتی که تا نصفه داخل آب رفته بود، و می‌دید که آب چطور بالا و پایین می‌رود.

And if solving a problem while having a bath isn't multitasking,

حل مسئله وقتی در حال حمامی نمونه‌ای از چند کاری نیست،

I don't know what is.

نمی‌دانم پس دیگر چه کاری هست.

The second reason that multitasking can work

دلیل دوم که چند کاری عملی است

is that learning to do one thing well

اینکه یادگرفتن خوب انجام دادن یک کار

can often help you do something else.

می‌تواند به انجام کار‌های دیگر کمک کند.

Any athlete can tell you about the benefits of cross-training.

هر ورزشکاری می‌تواند منافع تمرینات متقابل را برایتان بازگو کند.

It's possible to cross-train your mind, too.

می‌شود برای ذهن هم تمرینات متقابل داشت.

A few years ago, researchers took 18 randomly chosen medical students

چند سال قبل، محققین ۱۸ دانشجوی پزشکی را که تصادفی انتخاب شده بودند را

and they enrolled them in a course at the Philadelphia Museum of Art,

در برنامه‌ای در موزه هنر فیلادلفیا شرکت دادند،

where they learned to criticize and analyze works of visual art.

تا یاد بگیرند چگونه هنر‌های تصویری را مورد تحلیل و نقد قرار دهند.

And at the end of the course,

در پایان برنامه،

these students were compared with a control group

این دانشجویان با یک گروه کنترل

of their fellow medical students.

از همکلاسی‌هایشان مقایسه شدند.

And the ones who had taken the art course

و آنهایی که کلاس هنر داشتند

had become substantially better at performing tasks

در انجام کارهایشان بطور واضح بهتر عمل کردند

such as diagnosing diseases of the eye by analyzing photographs.

مثل تشخیص بیماری‌های چشم از تحلیل عکس‌ها.

They'd become better eye doctors.

چشم پزشکان بهتری شدند.

So if we want to become better at what we do,

پس اگر بخواهیم که در کاری که می‌کنیم بهتر شویم،

maybe we should spend some time doing something else,

شاید باید وقت بیشتری برای انجام کار‌های دیگر بگذاریم،

even if the two fields appear to be as completely distinct

حتی اگر دو رشته ظاهرا کاملا متمایز باشند

as ophthalmology and the history of art.

مثل چشم پزشکی و تاریخ هنر.

And if you'd like an example of this,

اگر مثالی از این را دوست داشته باشی،

should we go for a less intimidating example than Einstein? OK.

برویم سراغ مثالی که از انشتین کمتر ترسناک باشد؟ قبول.

Michael Crichton, creator of "Jurassic Park" and "E.R."

مایکل کریتون، خالق «پارک ژوراسیک»، و «ای.آر.»

So in the 1970s, he originally trained as a doctor,

در سالهای ۱۹۷۰، ابتدا او در پزشکی تحصیل کرد،

but then he wrote novels

اما بعدا به نوشتن داستان مشغول شد

and he directed the original "Westworld" movie.

و او فیلم اصلی «وِست وُرد» را کارگردانی کرد.

But also, and this is less well-known,

اما همچنین، این موضوع کمتر شناخته شده است،

he also wrote nonfiction books,

او کتابهای غیرداستانی هم نوشته است،

about art, about medicine, about computer programming.

در باره هنر، درباره پزشکی، برنامه نویسی کامپیوتر.

So in 1995, he enjoyed the fruits of all this variety

در ۱۹۹۵، او با نوشتن موفق‌ترین کتاب جهان از دید تجاری

by penning the world's most commercially successful book.

میوه تمامی این تنوع طلبی را چید.

And the world's most commercially successful TV series.

و همینطور موفق‌ترین سریال تلویزیونی از دید تجاری.

And the world's most commercially successful movie.

و همینطور موفق‌ترین فیلم جهان از دید تجاری.

In 1996, he did it all over again.

در ۱۹۹۶، او همه اینها را دوباره انجام داد.

There's a third reason

دلیل سومی وجود دارد

why slow-motion multitasking can help us solve problems.

که چرا چند‌کاری با سرعت آهسته به ما در حل مشکلات کمک می‌کند.

It can provide assistance when we're stuck.

می‌تواند وقتی که گیر کرده‌اید به شما کمک کند.

This can't happen in an instant.

می‌تواند در یک لحظه پیش بیاید.

So, imagine that feeling of working on a crossword puzzle

به احساس وقتی که روی یک جدول متقاطع کار می‌کنید فکر کنید

and you can't figure out the answer,

وقتی که جواب را پیدا نمی‌کنید،

and the reason you can't is because the wrong answer is stuck in your head.

و دلیل اینکه نمی‌توانید این است که پاسخ غلط درمغزتان گیر می‌کند.

It's very easy -- just go and do something else.

واقعا ساده است -- بروید و کار دیگری انجام دهید.

You know, switch topics, switch context,

مثلا، موضوع را عوض کنید، محیط را تغییر دهید،

you'll forget the wrong answer

پاسخ غلط را فراموش می‌کنید

and that gives the right answer space to pop into the front of your mind.

و این به پاسخ صحیح اجازه‌ می‌دهد تا خودش را جلو چشمتان ظاهر کند.

But on the slower timescale that interests me,

اما در زمانبندی آهسته‌تر که مورد علاقه من است،

being stuck is a much more serious thing.

گیر کردن موضوع خیلی جدی‌تری است.

You get turned down for funding.

پیشنهاد سرمایه‌گزاری در کارتان رد می‌شود.

Your cell cultures won't grow, your rockets keep crashing.

کشت‌های سلولی‌تان رشد نمی‌کنند، موشک‌هایتان دائما سقوط می‌کنند.

Nobody wants to publish you fantasy novel about a school for wizards.

هیچ‌ کسی علاقه‌ای به چاپ داستان تخیلی‌تان درباره مدرسه جادوگران نشان نمی‌دهد.

Or maybe you just can't find the solution to the problem that you're working on.

یا شاید فقط راه حلی برای مشکلی که رویش کار می‌کنید پیدا نمی‌کنید.

And being stuck like that means stasis, stress,

و به این شکل گیر کردن یعنی فلج شدن، فشار روحی،

possibly even depression.

حتی احتمالا افسردگی.

But if you have another exciting, challenging project to work on,

اما اگر شما یک پروژه هیجان انگیز دیگر داشته باشید تا رویش کار کنید،

being stuck on one is just an opportunity to do something else.

گیر کردن روی یکی تنها فرصتی برای انجام کار دیگری است.

We could all get stuck sometimes, even Albert Einstein.

همه‌ما ممکن است بعضی اوقات گیر کنیم، حتی آلبرت انشتین.

Ten years after the original, miraculous year that I described,

ده سال پس از آن سال معجزه‌آسا، همانطور که گفتم،

Einstein was putting together the pieces of his theory of general relativity,

انشتین مشغول کنار هم گذاشتن اجزاء نظریه نسبیت عام خود بود،

his greatest achievement.

بزرگترین دستاوردش.

And he was exhausted.

و بسیار خسته بود.

And so he turned to an easier problem.

پس سراغ مسئله ساده‌تری رفت.

He proposed the stimulated emission of radiation.

او انتشار تابش تحریکی را پیشنهاد داد.

Which, as you may know, is the S in laser.

که همانطور که ممکن است بدانید همان حرف ز در لیزر است.

So he's laying down the theoretical foundation for the laser beam,

پس او مشغول پایه‌گزاری نظری برای لیزر بود،

and then, while he's doing that,

و درحالیکه این کار را می‌کرد،

he moves back to general relativity, and he's refreshed.

به نظریه نسبیت عام با نیرویی تازه برگشت.

He sees what the theory implies --

حالا می‌بیند که نظریه چه مفهومی دارد --

that the universe isn't static.

که جهان در سکون نیست.

It's expanding.

در حال گسترش است.

It's an idea so staggering,

این نظر چنان گیج کننده است،

Einstein can't bring himself to believe it for years.

که انشتین نمی‌توانست سالها خود را وادار به پذیرش آن کند.

Look, if you get stuck

ببین، اگر گیر کردی

and you get the ball rolling on laser beams,

و کارت روی لیزر جلو رفت،

you're in pretty good shape.

در وضعیت خوبی هستی.

(Laughter)

( خنده حضار )

So, that's the case for slow-motion multitasking.

پس این، تعریفی از چند کاری با سرعت آهسته است.

And I'm not promising that it's going to turn you into Einstein.

و قول نمی‌دهم که شما را به انشتین تبدیل کند.

I'm not even promising it's going to turn you into Michael Crichton.

حتی قول نمی‌دهم که به مایکل کریتون تبدیل شوید.

But it is a powerful way to organize our creative lives.

اما این راهی قدرتمند برای منظم کردن زندگی‌های خلاق ماست.

But there's a problem.

اما اینجا مشکلی داریم.

How do we stop all of these projects becoming completely overwhelming?

چکار کنیم تا این پروژه‌ها کاملا از کنترل خارج نشوند؟

How do we keep all these ideas straight in our minds?

چطور همه این موضوعات را در ذهنمان منظم کنیم؟

Well, here's a simple solution, a practical solution

خوب، راهی ساده و عملی وجود دارد

from the great American choreographer, Twyla Tharp.

از طراح معروف رقص آمریکایی، توایلا تارپ.

Over the last few decades,

در چند دهه اخیر،

she's blurred boundaries, mixed genres, won prizes,

او مرز‌ها را از میان برداشت، سبک‌ها را ترکیب کرد، برنده جوایز شد،

danced to the music of everybody, from Philip Glass to Billy Joel.

با موسیقی همه رقصید، از فیلیپ گرس تا بیلی جووِل.

She's written three books.

او سه کتاب نوشته.

I mean, she's a slow-motion multitasker, of course she is.

منظورم، او چند‌کار ایست که با سرعت آهسته کار می‌کند، مسلم است که هست.

She says, "You have to be all things.

می‌گوید، «باید همه چیز باشی.

Why exclude?

چرا جدایش کنیم؟

You have to be everything."

باید همه چیز باشی.»

And Tharp's method

و شیوه تارپ

for preventing all of these different projects from becoming overwhelming

برای پیش‌گیری از سنگین شدن این همه پروژه‌

is a simple one.

راه ساده‌ای هست.

She gives each project a big cardboard box,

به هر پروژه یک جعبه مقوایی داد،

writes the name of the project on the side of the box.

تا اسمش را رویش بنویسد.

And into it, she tosses DVDs and books, magazine cuttings,

و داخلش کتاب و دی وی دی و برش‌های مجله،

theater programs, physical objects,

برنامه‌های تاتر و اشیاء فیزیکی،

really anything that's provided a source of creative inspiration.

واقعا هرچیزی که برایش منبع الهام خلاقیت باشد.

And she writes,

و می‌نویسد،

"The box means I never have to worry about forgetting.

«این جعبه یعنی من هیچوقت نباید نگران فراموش کردن باشم.

One of the biggest fears for a creative person

یکی از بزرگترین نگرانی‌های افراد خلاق

is that some brilliant idea will get lost

این که بعضی از افکار عالی گم می‌شوند

because you didn't write it down and put it in a safe place.

چون آنها را نمی‌نویسی و جای امنی نمی‌گذاری.

I don't worry about that.

من نگرانش نیستم.

Because I know where to find it.

چون می‌دانم کجا پیدایشان کنم.

It's all in the box."

همه‌اش داخل جعبه است.»

You can manage many ideas like this,

خیلی از ایده‌ها را می توانی به این شکل مدیریت کنی،

either in physical boxes or in their digital equivalents.

حالا یا در جعبه‌های واقعی یا معادل دیجیتال‌شان.

So, I would like to urge you

می‌خواهم اصرار کنم

to embrace the art of slow-motion multitasking.

تا پذیرای هنر چند‌کاری با سرعت آهسته باشید.

Not because you're in a hurry,

نه چون عجله داربد،

but because you're in no hurry at all.

بلکه چون اصلا عجله ندارید.

And I want to give you one final example,

و می‌خواهم برایتان آخرین مثال را بیاورم،

my favorite example.

مثالی که بیشتر از همه دوست دارم.

Charles Darwin.

چارلز داروین.

A man whose slow-burning multitasking is so staggering,

مردی که چند‌کاری آهسته‌اش چنان شگفت‌آور بود،

I need a diagram to explain it all to you.

که برای توضیحش برایتان به نمودار احتیاج دارم.

We know what Darwin was doing at different times,

می‌دانیم که داروین در زمانهای مختلف چه می‌کرد،

because the creativity researchers Howard Gruber and Sara Davis

بخاطر آنکه محققین خلاقی مانند هوارد گروبر و سارا دیویس

have analyzed his diaries and his notebooks.

یاداشتها و خاطراتش را تحلیل کرده‌اند.

So, when he left school, age of 18,

وقتی که مدرسه را در ۱۸ سالگی ترک کرد،

he was initially interested in two fields,

در ابتدا به دو رشته علاقه داشت،

zoology and geology.

جانور‌شناسی و زمین شناسی.

Pretty soon, he signed up to be the onboard naturalist on the "Beagle."

خیلی زود، به عنوان طبیعت‌شناس مقیم در کشتی «بیگل» ثبت نام کرد.

This is the ship that eventually took five years

این کشتی بود که نهایتا پنج سال طول کشید

to sail all the way around the southern oceans of the Earth,

تا تمامی دریا‌های نیمکره جنوبی زمین را بپیماید،

stopping at the Galápagos, passing through the Indian ocean.

در گالاپاگوس توقف کند، از اقیانوش هند عبور کند.

While he was on the "Beagle," he began researching coral reefs.

وقتی که روی «بیگل» بود، تحقیق روی صخره‌های مرجانی را شروع کرد.

This is a great synergy between his two interests

که با دو علاقه‌اش

در جانور‌شناسی و زمین شناسی در هماهنگی کامل بود،

in zoology and geology,

and it starts to get him thinking about slow processes.

که منجر به تفکر او در باره فرآیند‌های کند شد.

But when he gets back from the voyage,

اما وقتی که او از سفر بر‌می‌گردد،

his interests start to expand even further: psychology, botany;

علایق‌اش حتی فراتر می‌رود: روانشناسی، گیاه‌شناسی؛

for the rest of his life,

در ادامه زندگی‌اش،

he's moving backwards and forwards between these different fields.

او بین این رشته‌های متفاوت جلو و عقب می‌رفت.

He never quite abandons any of them.

و هیچوقت هیچ‌کدامشان را رها نکرد.

In 1837, he begins work on two very interesting projects.

در ۱۸۳۷، او کار روی دو پروژه خیلی جالب را شروع کرد.

One of them: earthworms.

یکی از آنها: کرم‌های خاکی.

The other, a little notebook which he titles

دیگری، یک دفترچه کوچک که عنوانش بود

"The transmutation of species."

«دگردیسی گونه‌ها.»

Then, Darwin starts studying my field, economics.

بعد از آن داروین شروع به مطالعه رشته من کرد، اقتصاد.

He reads a book by the economist Thomas Malthus.

او کتابی از اقتصاد دانی به نام توماس مالتوس می‌خواند.

And he has his eureka moment.

و او به لحظه یافتم خودش رسید.

In a flash, he realizes how species could emerge and evolve slowly,

در یک لحظه دریافت که چگونه گونه‌ها پدیدار می‌شوند و به کندی تکامل می‌یابند،

through this process of the survival of the fittest.

از راه این فرایند بقای مناسبترین‌ها.

It all comes to him, he writes it all down,

هرچه که برایش روشن می‌شد، همه‌اش را می‌نوشت،

every single important element of the theory of evolution,

هر جزء مهم از نظریه تکامل را،

in that notebook.

در آن دفترچه می‌نوشت.

But then, a new project.

اما بعد، یک پروژه جدید.

His son William is born.

پسرش ویلیام به دنیا آمد.

Well, there's a natural experiment right there,

خوب، یک آزمایش طبیعی همانجا بود،

you get to observe the development of a human infant.

باید رشد طبیعی نوزاد انسان را مشاهده کنی.

So immediately, Darwin starts making notes.

پس داروین بی‌درنگ مشغول یادداشت برداری شد.

Now, of course, he's still working on the theory of evolution

و البته که، هنوز روی نظریه تکامل کار می‌کرد

and the development of the human infant.

و بزرگ شدن نوزاد انسان.

But during all of this,

اما در تمام این مدت،

he realizes he doesn't really know enough about taxonomy.

متوجه شد که چیز زیادی درباره طبقه‌بندی نمی‌داند.

So he starts studying that.

پس به مطالعه آن مشغول شد.

And in the end, he spends eight years becoming the world's leading expert

و نهایتا، او هشت سال را صرف کرد تا تبدیل به متخصصی جهانی

on barnacles.

در صدف بارناکل شود.

Then, "Natural Selection."

و بعد، «انتخاب طبیعی».

A book that he's to continue working on for his entire life, he never finishes it.

کتابی که او تمام زندگی‌اش را به کار روی آن مشغول بود و هیچوقت تمامش نکرد.

"Origin of Species" is finally published

«منشاء گونه‌ها» نهایتاً چاپ شد

20 years after Darwin set out all the basic elements.

۲۰ سال پس از آنکه داروین تمامی اجزاء پایه را جدا کرده بود.

Then, the "Descent of Man," controversial book.

بعد، «تبارِ انسان»، کتابی بحث بر‌انگیز.

And then, the book about the development of the human infant.

و بعد، کتابی در باره رشد نوزاد انسان.

The one that was inspired when he could see his son, William,

همانی که از دیدن پسرش، ویلیام الهام گرفته بود،

crawling on the sitting room floor in front of him.

وقتی که در اتاق نشیمن در مقابلش روی زمین می‌خزید.

When the book was published, William was 37 years old.

وقتی کتاب چاپ شد، ویلیام ۳۷ ساله بود.

And all this time,

و در تمام این مدت،

Darwin's working on earthworms.

داروین روی کرم‌های خاکی کار می‌کرد.

He fills his billiard room with earthworms in pots, with glass covers.

اتاق بیلیاردش را از کرم‌های خاکی در ظرف‌هایی با درپوش شیشه‌ای پر کرده بود.

He shines lights on them, to see if they'll respond.

به آنها نور می‌تاباند تا ببیند آیا پاسخ می‌دهند.

He holds a hot poker next to them, to see if they move away.

یک سیخ داغ نزدیکشان می‌گرفت تا ببیند آیا دور می‌شوند.

He chews tobacco and --

او تنباکو می‌جوید --

(Blows)

(صدای فوت)

He blows on the earthworms to see if they have a sense of smell.

روی کرمهای خاکی فوت می‌کرد تا ببیند آیا حس بویایی دارند.

He even plays the bassoon at the earthworms.

حتی برای کرمهای خاکی فلوت می‌زد.

I like to think of this great man

دوست دارم که از این مرد بزرگ یاد کنم

when he's tired, he's stressed,

وقتی که خسته بود، تحت فشار بود،

he's anxious about the reception of his book "The Descent of Man."

او نگران پذیرش کتابش «تبارِ انسان» بود.

You or I might log into Facebook or turn on the television.

شما یا من ممکن است که سراغ فیس‌بوک برویم یا تلویزیون را روشن کنیم.

Darwin would go into the billiard room to relax

داروین به اتاق بیلیاردش می‌رفت تا آرام شود

by studying the earthworms intensely.

با مطالعه عمیق کرم‌های خاکی.

And that's why it's appropriate that one of his last great works

و به همین دلیل درست است که یکی از آخرین کار‌های بزرگش

is the "Formation of Vegetable Mould Through The Action of Worms."

«شکل گیری کپک‌های گیاهی بر اثر فعالیت کرم‌های خاکی» است.

(Laughter)

(خنده حضار)

He worked upon that book for 44 years.

او روی این کتاب برای ۴۴ سال کار کرد.

We don't live in the 19th century anymore.

ما دیگر در قرن ۱۹ زندگی نمی‌کنیم.

I don't think any of us could sit

فکر نمی‌کنم هیچکدام از ما بتواند

on our creative or scientific projects for 44 years.

روی پروژه‌های علمی یا تحقیقی خود ۴۴ سال صبر کند.

But we do have something to learn from the great slow-motion multitaskers.

اما می‌توانیم از بزرگترین چند‌کاران با سرعت آهسته چیز‌هایی یاد بگیریم.

From Einstein and Darwin to Michael Crichton and Twyla Tharp.

از انشتین و داروین تا مایکل کرایتون و تایلا تارپ.

The modern world seems to present us with a choice.

به نظر می‌رسد که دنیای مدرن برای ما امکان انتخاب ایجاد کرده.

If we're not going to fast-twitch from browser window to browser window,

انگار اگر با سرعت از یک صفحه مرورگر به صفحه دیگری نرویم،

we have to live like a hermit,

باید مانند یک زاهد زندگی کنیم،

focus on one thing to the exclusion of everything else.

روی یک چیز تمرکز کنیم و از هر چیز دیگری جدا باشیم.

I think that's a false dilemma.

به نظر من این مسئله غلط است.

We can make multitasking work for us,

می‌توانیم کاری کنیم تا چند‌کاری برایمان مفید باشد،

unleashing our natural creativity.

و خلاقیت طبیعی‌مان را آزاد کند.

We just need to slow it down.

تنها باید آن‌ را کند کنیم.

So ...

پس ...

Make a list of your projects.

از پروژه‌هایت لیستی تهیه کن.

Put down your phone.

تلفنت را زمین بگذار.

Pick up a couple of cardboard boxes.

چند تا جعبه مقوایی بردار.

And get to work.

و کارت را شروع کن.

Thank you very much.

خیلی متشکرم.

(Applause)

(تشویق حضار)