Stand with Ukraine in the Fight against Evil | Garry Kasparov | TED

Translator: Maryam Manzoori Reviewer: Masoud Motamedifar

Five years ago,

پنج سال پیش،

I was on this stage

بر این سن ایستاده بودم

to talk about the relationships between humans and machines.

تا درباره روابط میان انسان و کامپیوتر صحبت کنم.

Today, I'm here to talk only about the relationships between humans.

امروز، اینجا هستم تا فقط درباره روابط میان انسان‌ها صحبت کنم.

I regularly say

همیشه در صحبت‌هایم

in my lectures on artificial intelligence

درباره هوش مصنوعی می‌گویم

that humans will always have a monopoly on evil.

که انسان‌ها همواره شر را انحصار می‌کنند.

It's not a threat,

این یک تهدید نیست،

just a reminder that people choose.

بلکه یادآوری است از این که مردم انتخاب می‌کنند.

We are not algorithms.

ما الگوریتم نیستیم.

We are not bound by code or commandments or laws or treaties.

کدها یا دستورها یا قوانین یا پیمان‌ها ما را به هم متصل نمی‌کنند.

We have them.

آنها را داریم.

But we choose.

ولی ما انتخاب می‌کنیم.

So let us talk now about the choices we make.

پس بیایید درباره انتخاب‌هایمان صحبت کنیم.

About things in black and white.

درباره چیزهای سیاه و سفید.

About Russia's war on Ukraine.

درباره جنگ روسیه در اوکراین.

And about good and evil.

و درباره خیر و شر.

My life experience prepared me to identify evil at an early age.

تجربه زندگی از کودکی مرا برای شناسایی شر آماده کرد.

Not my life as the chess player.

زندگیم به عنوان شطرنج‌باز را نمی‌گویم.

Not even as the youngest world champion in history.

حتی نه به عنوان جوان‌ترین قهرمان شطرنج تاریخ.

No.

نه.

My relevant experience is where I was born and raised,

تجربه مرتبط من، جایی است که در آن متولد و بزرگ شده‌ام.

in what Ronald Reagan accurately called the “evil empire,”

جایی که رونالد ریگان به درستی آن را «امپراطوری شر» خواند،

the USSR.

اتحاد جماهیر سوسیالیستی شوروی.

As a young star in the chess-crazed Soviet Union in the ’70s and ’80s,

به عنوان یک ستاره جوان در شوروی دچار تب شطرنج در دهه ۷۰ و ۸۰،

I had many privileges my compatriots did not.

امتیازهای زیادی داشتم که هم‌نسلانم نداشتند.

I could travel to the West outside of the Iron Curtain,

می‌توانستم به غرب در آنسوی پرده آهنین سفر کنم،

where it was obvious to me very quickly

جایی که خیلی زود برایم روشن شد

that they were the free world and we were not,

جهان آزاد مال آنهاست و نه ما،

despite what communist propaganda told us.

برخلاف آنچه که تبلیغات کمونیستی به ما گفته بود.

I eventually got into trouble for sharing these views.

عاقبت به دلیل بیان این دیدگاه‌ها به دردسر افتادم.

What late American civil rights hero and Congressman John Lewis

آنچه که جان لوئیس، قهرمان فقید حقوق مدنی و نماینده کنگره آمریکا

would have called “good trouble.”

اسمش را می‌گذاشت «دردسر خوب.»

My criticism of the Soviet system

انتقاد من از نظام شوروی

and my praise for America was bad enough.

و ستایشم از آمریکا به اندازه کافی بد بود.

But it was even worse because where it was published.

اما جایی که انتشار یافت حتی بدتر هم بود.

[“Playboy” Interview: Garry Kasparov]

[مصاحبه «پلی‌بوی»:‌ گری کاسپاروف]

(Laughter)

(خنده حاضران)

My comments were almost as [much of] a scandal

رسوایی اظهاراتم برابری می‌کرد با

as Soviet movie star Natalya Negoda’s nude photos in “Playboy” in the same year.

رسوایی تصاویر عریان ناتالیا نگودا، ستاره سینمای شوروی در پلی‌بوی در همان سال.

I felt I had to speak out

احساس می‌کردم که باید حرف بزنم

to use my fame to push the envelope of free speech

از شهرتم استفاده کنم برای شکستن محدودیت آزادی بیان

in Gorbachev's collapsing empire.

در امپراطوری لرزان گورباچف.

The next year, in October 1990,

سال بعد، در اکتبر ۱۹۹۰،

in my world championship match against Anatoly Karpov in New York City,

در مسابقه‌ام برای قهرمانی جهان در مقابل آناتولی کارپوف در نیویورک،

I refused to play under Soviet hammer and sickle

از بازی زیر پرچم داس و چکش شوروی سر باز زدم

and demanded to play under Russian flag.

و خواستار مسابقه زیر پرچم روسیه شدم.

The USSR staggered on for another year

اتحاد جماهیر شوروی یک سال دیگر دوام آورد

until it disintegrated on Christmas Day, 1991.

تا وقتی که در روز کریسمس ۱۹۹۱ فروپاشید.

Oh, what a great moment in world history.

آه، چه لحظه فوق‌العاده‌ای در تاریخ جهان.

How we celebrated,

چقدر جشن گرفتیم،

the evil empire had fallen, the future looked bright.

امپراطوری شر سقوط کرده بود، آینده روشن بود.

And yet, eight years later, on December 31, 1999,

با این حال، هشت سال بعد، در ۳۱ دسامبر ۱۹۹۹،

a former lieutenant colonel of the KGB became the president of Russia.

یک سرهنگ سابق کا‌گ‌ب رییس‌جمهور روسیه شد.

His name was Vladimir Putin.

نام او ولادیمیر پوتین بود.

How this happened

نحوه وقوع آن

is a long, painful story.

داستانی طولانی و دردناک است.

And in fact, I wrote a book about it in 2015 called "Winter is Coming."

و در واقع، در۲۰۱۵ کتابی درباره‌اش نوشتم به نام «زمستان در راه است.»

Not an original title, I have to admit.

اعتراف می‌کنم که اسم اصیلی نیست.

(Laughter)

(خنده حاضران)

But I'm a fan of "Game of Thrones."

اما من از هواداران «بازی تاج‌وتخت» هستم.

(Laughter)

(خنده حاضران)

And also I felt it was appropriate because it was a warning.

و احساس کردم اسم خوبی است چون هشدار می‌داد.

The subtitle was more important:

زیر عنوان کتاب اما مهمتر بود:‌

"Why Vladimir Putin and the Enemies of the Free World Must Be Stopped."

«چرا باید جلوی ولادیمیر پوتین و دشمنان جهان آزاد گرفته شود.»

The publisher, by the way, didn't like it.

در ضمن، ناشر، این زیرعنوان را دوست نداشت.

"Enemies."

«دشمنان.»

It's too harsh.

زیادی خشن است.

Sounded like Cold War.

شبیه جنگ سرد است.

"Absolutely," I said.

گفتم، «کاملا.»

"Cold War because winter is coming."

«جنگ سرد، چون زمستان در راه است.»

(Laughter)

(خنده حاضران)

Well, here we are, 17 years later.

خب، بفرمایید، ۱۷ سال گذشته است.

And if I wrote a sequel,

و اگر جلد دوم را بنویسم،

it would be called “Winter Is Here.”

عنوانش خواهد بود «زمستان است.»

And the subtitle would be "I Bleeping Told You So."

زیرعنوانش هم می‌شود «به شما هشدار داده بودم.»

(Laughter)

(خنده حاضران)

Actually, my first article of warning

در واقع اولین مقاله هشدارآمیزم

was published in “The Wall Street Journal”

در «وال‌استریت ژورنال»‌ منتشر شد

on January 4, 2001.

در چهارم ژانویه ۲۰۰۱.

I saw evil because I heard evil.

من شر را دیدم چرا که صدای شر را شنیدم.

Putin was telling us what he was.

پوتین داشت آنچه که بود را به ما می‌گفت.

All we had to do was listen.

فقط باید گوش می‌کردیم.

When Putin said that there was no such thing as a former KGB agent,

وقتی که پوتین گفت چیزی به نام مامور سابق کا‌گ‌ب وجود ندارد،

I knew Russia's fragile democracy was in danger.

می‌دانستم که دمکراسی شکننده روسیه در خطر است.

When Putin said that the collapse of the Soviet Union

وقتی که پوتین گفت سقوط جماهیر شوروی

was the greatest geopolitical catastrophe of the 20th century,

بزرگترین فاجعه ژئوپولتیک قرن بیستم است،

I knew Russia’s newly independent neighbors were at risk.

می‌دانستم که همسایگان تازه استقلال‌یافته روسیه در خطرند.

And when Putin talked at the Munich Security Conference in 2007

و وقتی که پوتین در کنفرانس امنیتی مونیخ ۲۰۰۷

about a return to spheres of influence,

درباره بازگشت به سپهر نفوذ صحبت کرد،

I knew he was ready to launch his plan.

می‌دانستم که آماده شروع نقشه‌اش است.

It was the language from the Molotov-Ribbentrop Pact, 1939.

به زبان پیمان عدم تجاوز بود، پیمان مولوتوف- ریبنتروپ، ۱۹۳۹.

The language Hitler and Stalin used to divide Europe.

زبانی که هیتلر و استالین برای جدا کردن اروپا به کار بردند.

And a year later, in 2008,

و یک سال بعد، در سال ۲۰۰۸،

Putin invaded the Republic of Georgia.

پوتین به جمهوری گرجستان حمله کرد.

2014, Ukraine.

در ۲۰۱۴، به اوکراین.

It's a paradox, isn't it?

تناقض است، نه؟

Dictators lie about everything they have done,

دیکتاتورها درباره هر آنچه که کرده‌اند، دروغ می‌گویند.

but often they tell us exactly what they're going to do.

ولی اغلب به ما می‌گویند که دقیقه چه خواهند کرد.

Just listen.

فقط گوش کنید.

Anyone who is surprised at Putin's war crimes in Ukraine

هر کسی که از جنایات جنگی پوتین در اوکراین غافلگیر شده

must not be aware about his long record,

حتما درباره سابقه طولانی او بی‌خبر است،

beginning with the Second Chechen War in Grozny more than two decades ago.

که بیش از دو دهه پیش با جنگ دوم چچن در گروزنی آغاز شد.

Vladimir Putin has been a war criminal from the start.

ولادیمیر پوتین از همان اول یک جنایتکار جنگی بوده است.

So in 2005, still being ranked number one,

در ۲۰۰۵، که هنوز شطرنج‌باز تراز اول بودم،

I retired from professional chess

از شطرنج حرفه‌ای بازنشسته شدم

to form a pro-democracy, anti-Putin movement in Russia.

تا جنبشی دمکراسی‌خواه و ضد پوتین را در روسیه تشکیل دهم.

As you could see, it didn't go so well.

همانطور که می‌بینید، خوب پیش نرفت.

But it was not about winning or losing.

اما مسئله برد و باخت نبود.

I knew it was my moral duty

می‌دانستم که این وظیفه اخلاقی من است

in keeping with the slogan of Soviet dissidents:

تا شعار دگراندیشان شوروی را حفظ کنم:

"Do what you must and so be it."

«کاری که باید را انجام دهید، باداباد.»

Ah, my friends and critics both kept telling me,

آه، دوستان و منتقدانم همگی می‌گفتند،

"Gary, you are a chess player, you're not a politician.

«گری، تو یک شطرنج‌بازی، سیاستمدار نیستی.

This is not chess.

این شطرنج نیست.

You see everything in black and white.

تو همه چیز را سیاه و سفید می‌بینی.

Politics are gray.

سیاست خاکستری است.

You have to compromise."

باید سازش کنی.»

Really?

واقعا؟

Those who peacefully marched with me for free Russia

کسانی که با من برای روسیه آزاد تظاهرات آرام برگزار کردند

are either in exile, like me.

یا در تبعید هستند، مثل من.

Or in jail, like Alexei Navalny.

یا در زندان، مثل الکسی ناوالنی.

Or even murdered like Boris Nemtsov.

یا حتی کشته شده‌اند، مثل بوریس نمتسوف.

Compromise?

سازش؟

Not black and white?

سیاه و سفید نیست؟

Are you sure?

مطمئنید؟

Compromise with this?

سازش با این؟

You cannot look at the images from Ukraine in recent weeks

نمی‌توانید به تصاویر هفته‌های اخیر اوکراین نگاه کنید

and say there is no pure evil.

و نگویید که این شر مطلق است.

Mariupol destroyed, Bucha slaughtered,

ماریوپل نابود شد، بوچا قتل عام شد،

Kramatorsk train station massacred.

کشتار در ایستگاه قطار کراماتورسک.

And worse is yet to come.

و بدترین هنوز رخ نداده است.

And these horrors are not from Poland in 1945.

و این وحشت‌ها مربوط به لهستان در ۱۹۴۵ نیست.

Not from Rwanda in 1994.

رواندای ۱۹۹۴ هم نیست.

Not Aleppo 2016.

حلب ۲۰۱۶ هم نیست.

This is Europe this week.

اروپا در همین هفته است.

How could this happen?

چطور ممکن است؟

How did we forget what evil can do?

چطور یادمان رفت که چه از شر برمی‌آید؟

We have lost the generation that saw World War II firsthand.

نسل شاهد دست اول جنگ جهانی دوم را از دست داده‌ایم.

Otherwise we reserve absolute evil for fiction.

وگرنه فکر می‌کردیم که شر مطلق فقط در افسانه‌هاست.

In fables, they believe in true evil.

در اساطیر به شر حقیقی باور دارند.

Good is harder to define.

توصیف خیر دشوارتر است.

There is no pure good.

خیر خالص وجود ندارد.

If anyone says they know what pure good is,

اگر کسی بگوید که خیر خالص را می‌شناسد،

it's probably evil.

احتمالا شر است.

(Laughter)

(خنده حاضران)

In fantasy tales of hobbits and elves and dwarves,

در داستان‌های تخیلی هابیت‌ها و ‌جن‌ها و کوتوله‌ها،

there was an idea that good comes in different forms and shapes,

این ایده وجود داشت که خیر در اشکال و فرم‌های مختلف ظاهر می‌شود،

often in conflict.

و اغلب با هم درگیرند.

But they had to be united when facing absolute evil.

اما موقع مواجهه با شر مطلق باید متحد شوند.

Good will disagree.

خیر مخالفت خواهد کرد.

Evil says, "No more disagreements ever."

شر می‌گوید:‌ «از این به بعد مخالفت بی مخالفت.»

That was life in real Mordor, the Soviet Union.

زندگی در موردور واقعی، اتحاد شوروی این شکلی بود.

That's what Putin wants for Russia and the world.

این همانی است که پوتین برای روسیه و جهان می‌خواهد.

We celebrated the end of the Cold War, but for too long,

ما پایان جنگ سرد را جشن گرفتیم، اما برای مدت طولانی،

we forgot that evil doesn’t die.

یادمان رفت که شر از بین نمی‌رود.

It can be buried for a while under the rubble of the Berlin Wall,

ممکن است برای مدتی زیر ویرانه‌های دیوار برلین دفن شده باشد،

but it grows back through the cracks of our apathy.

اما از میان ترک‌های بی‌تفاوتی ما راهش را بازمی‌یابد.

We called it diplomacy

اسمش را گذاشتیم دیپلماسی

when Putin was embraced by the leaders of the free world

وقتی که رهبران جهان آزاد پوتین را علی‌رغم جنایاتش

as equal despite his crimes.

به عنوان یک مقام برابر در آغوش گرفتند.

We called it engagement

اسمش را گذاشتیم ارتباط

when we bought trillions of dollars in Russian oil and gas,

وقتی که تریلیون‌ها دلار نفت و گاز روسیه را خریدیم،

money that built Putin's police state and his war machine.

پولی که صرف ساخت حکومت پلیسی و ماشین جنگ پوتین شد.

Let us call these things what they are:

بیایید این‌ها را با اسم واقعی‌ صدا کنیم:‌

it was appeasement, it was collaboration.

مماشات بود، همدستی بود.

These days, we prefer to focus on domestic issues.

این روزها، ترجیح می‌دهیم بر مسائل داخلی تمرکز کنیم.

We argue about the past,

درباره گذشته بحث می‌کنیم،

we fantasize about the future

درباره آینده خیال‌پردازی می‌کنیم

while ignoring the present.

در حالی که از زمان حال غافلیم.

Once the move is made

وقتی که حرکت انجام شود

you cannot change it.

نمی‌توانید تغییرش دهید.

Acknowledge the wrongdoings of the past,

به اشتباهات گذشته اذعان کنید،

but do not pretend it can be fixed.

اما وانمود نکنید که می‌شود درستش کرد.

It's the present that must be fixed.

این زمان حال است که باید درست شود.

The heroes of the past were far from perfect.

قهرمانان گذشته هرگز کامل نبودند.

But the world we live in is better because of them.

اما جهانی که در آن زندگی می‌کنیم، به دلیل آنها جای بهتری است.

We too cannot be perfect.

ما نیز نمی‌توانیم کامل باشیم.

But we must always try to be better.

اما همیشه باید سعی کنیم که بهتر شویم.

As a chess player,

به عنوان یک شطرنج‌باز،

I know that strategy is the future impact of present decisions.

می‌دانم که استراتژی تاثیر تصمیم‌های امروز ما بر آینده است.

However grand our plans are for two, five, even ten moves ahead,

هرچقدر هم که برنامه‌های ما برای دو، پنج، و حتی ده حرکت بعدی بزرگ باشند،

it's the move that we make now that determines that future.

حرکت الان ماست که آینده را رقم می‌زند.

Ukraine is now on the front line of the war,

اوکراین اکنون در خط مقدم جنگ است،

global war of freedom against tyranny.

جنگ جهانی آزادی در مقابل ظلم.

The war the free world didn't want to admit existed.

جنگی که جهان آزاد نخواست به وجودش اعتراف کند.

It cannot be ignored any longer.

جنگی که دیگر نمی‌شود نادیده‌اش گرفت.

Brave Ukrainians

اوکراینی‌های شجاع

are fighting like hell and dying right now

همین الان دارند مثل شیر می‌جنگند و کشته می‌شوند

to remind us not to take liberty for granted.

تا به یادمان بیاورند که از آزادی غفلت نکنیم.

Putin,

پوتین،

like every dictator before him,

مانند تمام دیکتاتورهای قبل از او،

underestimated the free will of free people.

اراده آزاد مردم آزاد را دست‌کم گرفت.

They deserve every weapon,

آنان شایسته دریافت تمام تسلیحات،

every resource

و تمام منابع هستند،

to win this war.

تا در جنگ پیروز شوند.

Because they're fighting for us.

چرا که آنان برای ما می‌جنگند.

Not only for the whole and free Ukraine.

و فقط برای اوکراین آزاد و یکپارچه نمی‌جنگند.

Everyone who told me a decade ago I was wrong,

تمام کسانی که یک دهه پیش به من گفتند که اشتباه می‌کنم،

now is telling I'm right.

حالا می‌گویند که حق با من بود.

Unfortunately.

متاسفانه.

But we're still repeating the same mistakes

ولی ما هنوز هم داریم همان اشتباهات را تکرار می‌کنیم

of thinking that we can muddle through

و فکر می‌کنیم که می‌توانیم موفق شویم

without taking risks, without taking a stand.

بدون آن که خطر کنیم، بدون آن که موضع بگیریم.

The price of stopping a dictator always goes up with every delay,

بهای متوقف کردن یک دیکتاتور همیشه با هر تاخیر

every hesitation.

و هر تردید، افزایش می‌یابد.

Meeting evil halfway,

مقابله با شر در نیمه راه،

it's still a victory for evil.

بهتر از پیروزی شر است.

Evil tempts us with our weakness,

شر ما را اغوا می‌کند با ضعف‌هایمان,

with our desire for comfort, being comfortable,

با علاقه‌مان به راحتی، و عافیت‌طلبی‌،

cautious, rational, civilized.

محتاط، معقول، و متمدن بودن‌مان.

What kind of civilization [are we] fighting for,

این چه تمدنی است که برایش مبارزه می‌کنیم،

if we allow war crimes and genocide again?

وقتی که می‌گذاریم جنایات جنگی و نسل‌کشی دوباره تکرار شوند؟

What kind of world are we leaving for our children and grandchildren

چه دنیایی را برای کودکان و نوه‌هایمان باقی می‌گذاریم

if we only talk of the past and the future

اگر فقط درباره گذشته و آینده صحبت کنیم

while ignoring murder and misery in the present?

و کشتار و بدبختی حال حاضر را نادیده بگیریم؟

This is not chess.

این شطرنج نیست.

This is not a battle between opposite colors,

این نبرد میان رنگ‌های متضاد نیست،

but of opposite values.

بلکه نبرد ارزش‌های متضاد است.

Freedom, life and love

آزادی، زندگی و عشق

versus tyranny, death and hatred.

در مقابل ظلم، مرگ و نفرت.

This is not chess.

این شطرنج نیست.

But sometimes things are black and white.

ولی گاهی مسائل سیاه و سفید می‌شوند.

Sometimes you have to fight for what you believe.

گاهی باید برای باورتان بجنگید.

Or you lose it.

یا آن را از دست بدهید.

This is not chess.

این شطرنج نیست.

There are no draws, no compromises in our battle with true evil.

در نبرد ما با شر حقیقی عقب‌نشینی و سازش جایی ندارد.

It's win or lose.

مسئله پیروزی و شکست است.

And so we must fight.

و بنابراین باید بجنگیم.

And so we must win.

و بنابراین باید پیروز شویم.

(Ukrainian) Slava Ukraini!

(به زبان اوکراینی) اسلاوا اوکراین!

Glory to Ukraine.

زنده باد اوکراین.

Glory to freedom.

زنده باد آزادی.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق حاضران)