Natasha Tsakos' multimedia theatrical adventure

Translator: Shima Goorangi Reviewer: Leila Ataei

I love theater.

من عاشق تئاتر هستم.

I love the idea that you can transform, become somebody else

عاشق این ایده هستم که می‌توان تغییر شکل داد و به کسی دیگر تبدیل شد

and look at life with a completely new perspective.

و به زندگی با دیدگاهی تازه نگاه کرد.

I love the idea that people will sit in one room for a couple of hours and listen.

عاشق این هستم که مردم برای چند ساعت در یک اتاق می‌نشینند و گوش می‌دهند.

The idea that in that room at that moment,

این که مردم در آن اتاق و در آن لحظه،

everyone, regardless of their age, their gender, their race, their color, their religion,

همه، بدون در نظر گرفتن سن، جنسیت، نژاد، رنگ و مذهب

comes together.

کنار هم جمع می‌شوند.

At that moment, we transcend space and time together.

در آن لحظه، ما با هم از زمان و مکان فراتر می‌رویم.

Theater awakens our senses and opens the door to our imagination.

تئاتر احساسات ما را بیدار می‌کند و دریچه خیال‌پردازی را برای ما باز می‌کند.

And our ability to imagine is what makes us explorers.

و توانایی ما برای خیال‌پردازی، چیزی است که باعث می‌شود اکتشاف کنیم.

Our ability to imagine makes us inventors and creators and unique.

توانایی ما برای خیال‌پردازی باعث می‌شود آفریننده، مخترع و منحصر بفرد باشیم.

I was commissioned in 2003 to create an original show,

در سال ۲۰۰۳، به من ماموریت ساخت نمایشی مبتکر داده شد.

and began developing "Upwake."

و شروع کردم به ساختن "Upwake" (بیداری)

"Upwake" tells the story of Zero,

"Upwake" داستان "زیرو" را شرح می‌دهد.

a modern-day business man, going to work with his life in a suitcase,

تاجری امروزی که در حالیکه زندگیش را در کیفش گذاشته، به محل کار خود می‌رود،

stuck between dream and reality and not able to decipher the two.

بین رویا و واقعیت گیر کرده است و قادر به کشف کردن این دو نیست.

I wanted "Upwake" to have the same audiovisual qualities as a movie would.

ی‌خواستم "بیداری" از لحاظ کیفیت صدا و تصویر در حد فیلم باشد.

And I wanted to let my imagination run wild.

و می‌خواستم تخیلم را بدون محدودیت آزاد بگذارم.

So I began drawing the story that was moving in my head.

پس شروع کردم به کشیدن داستانی که داشت در سرم شکل می‌گرفت.

If Antoine de Saint-Exupery, the author of "The Little Prince," were here,

اگر آنتوان دو سنت اگزوپری، ‌ نویسنده "شازده کوچولو" اینجا بود

he would have drawn three holes inside that box

حتما ۳ سوراخ درون این جعبه می‌کشید

and told you your sheep was inside.

و به شما می‌گفت که برّه‌ی شما درون آن بوده است.

Because, if you look closely enough, things will begin to appear.

چون اگر با دقت نگاه کنیم، همه چیز رفته رفته ظاهر می‌شوند.

This is not a box; these are the renderings of my imagination

این یک جعبه نیست؛ اینها ساخته تخیلم از توی

from head to paper to screen to life.

سرم به روی کاغذ، صفحه نمایش به زندگی هستند.

In "Upwake" buildings wear suits, Zero tap dances on a giant keyboard,

در "بیداری" ساختمان‌ها لباس می‌پوشند، "زیرو" روی یک کیبورد بزرگ، تپ دنس می‌رقصد،

clones himself with a scanner, tames and whips the computer mice,

خود را با اسکنر تکثیر می‌دهد، و موس کامپیوتر را رام می‌کند و شلاق می‌زند،

sails away into dreamscape from a single piece of paper and launches into space.

از یک قطعه کاغذی به سوی رویاها حرکت می‌کند و به فضا پرتاب می‌شود.

I wanted to create environments that moved and morphed like an illusionist.

من می‌خواستم فضاهایی ایجاد کنم که مثل شعبده، تغییر و تحول پیدا می‌کنند.

Go from one world to another in a second.

در لحظه از دنیایی به دنیای دیگر بروند.

I wanted to have humor, beauty, simplicity and complexity

می‌خواستم شوخ طبعی، زیبایی، سادگی و پیچیدگی داشته باشم.

and use metaphors to suggest ideas.

از استعاره برای اشاره به ایده استفاده کنم.

At the beginning of the show, for example, Zero deejays dream and reality.

به طور مثال در ابتدای نمایش، "زیرو" رؤیا و واقعیت را اجرا می‌کند.

Technology is an instrument that allowed me to manifest my visions

فناوری ابزاری است که به من توانایی بروز تصوراتم

in high definition, live, on stage.

در یک کیفیت بالا، زنده، روی صحنه را داد.

So today, I would like to talk to you about the relationship

پس امروز، می‌خواهم درباره ی روابط بینِ

between theater and technology.

تئاتر و فناوری حرف بزنم.

Let's start with technology.

بیایید ازفناوری شروع کنیم.

(Fuse blowing)

(پریدن فیوز)

All right. Let's start with theater.

خیله خب ، بگذارید از تئاتر شروع کنیم.

(Laughter)

(خنده)

(Buzzing)

(صدای زنگ)

(Click, click, bang)

(تق، تق، ترق)

(Laughter)

(خنده)

(Applause)

(تشویق)

Thank you.

ممنونم.

"Upwake" lasts 52 minutes and 54 seconds.

مدت زمان "بیداری" ۵۲ دقیقه و ۵۴ ثانیه ست.

I project 3D animation on all the four surfaces of the stage

من تصویر انیمیشنی سه بعدی را روی هر ۴ سطح صحنه می‌اندازم.

which I interact with.

و خودم هم در آن تعامل دارم.

The use of animation and projection was a process of discovery.

استفاده از انیمیشن و تصویر‌ پروسه‌ی کشفی بود.

I didn't use it as a special effect, but as a partner on stage.

من از آن نه به عنوان یک افکت خاص، بلکه به عنوان همراه روی صحنه استفاده کردم.

There are no special effects in "Upwake," no artifice.

هیچ جلوه ی ویژه و تصنعی در "بیداری" وجود ندارد.

It's as lavish and intricate as it is simple and minimal.

همانطور که ساده و مینیمال است، به همان میزان هم غنی و پیچیده است .

Three hundred and forty-four frames, four and a half years and commissions later,

سیصد و چهل و چهار فریم، چهار و نیم سال و ماموریت های بعد از آن.

what started as a one person show became a collaborative work

چیزی که به عنوان یک نمایش فردی شروع شد، تبدیل به کاری مشترک شد

of nineteen most talented artists.

متشکل از ۱۹ تا از با استعدادترین هنرمندها

And here are some excerpts.

و چند بخش از کار:

(Applause)

(تشویق)

Thank you.

ممنونم.

So this is, relatively, a new show that we're now beginning to tour.

این نمایشی جدید است که ما در صدد اجرای آن در نقاط مختلف هستیم.

And in Austin, Texas,

و در آستین، تگزاس،

I was asked to give small demonstrations in schools during the afternoon.

از من خواسته شد که نمایش‌های کوچکی در مدارس ارائه بدهم.

When I arrived at one of the schools, I certainly did not expect this:

وقتی که به یکی از مدرسه‌ها رسیدم، اصلا انتظار این را نداشتم :

Six hundred kids, packed in a gymnasium, waiting.

ششصد کودک، چپانده شده در یک ورزشگاه، منتظر.

I was a little nervous performing without animation, costume -- really -- and make-up.

من کمی نگران بودم که بدون انیمیشن، لباس مخصوص و آرایش اجرا کنم .

But the teachers came to me afterward and told me

ولی معلم‌ها سمت من آمدند و به من گفتند

they hadn't seen the kids that attentive.

که تا بحال بچه‌ها را اینقدر حواس جمع ندیدند.

And I think the reason why is that I was able to use their language and their reality

فکر می‌کنم دلیلش این بود که می‌توانستم از حقیقت و زبان آن‌‌ها استفاده کنم.

in order to transport them into another.

تا بتوانم به دیگران آن را انتقال بدهم.

Something happened along the way.

در راه اتفاقی رخ افتاد.

Zero became a person and not just a character in a play.

"زیرو" به انسان تبدیل شد و دیگر یک کاراکتر نمایشی نبود.

Zero does not speak, is neither man nor woman.

"زیرو" حرف نمی‌زند. او نه مرد است، نه زن.

Zero is Zero, a little hero of the 21st Century,

"زیرو" زیرو است ، قهرمانی کوچک از قرن۲۱،

and Zero can touch so many more people than I possibly could.

و احتمالا بیشتر از من می‌تواند آدمهای زیادی را لمس کند.

It's as much about bringing new disciplines inside this box

این موضوع درباره ی پیدا کردن نظام‌های جدید درون این جعبه‌ است

as it is about taking theater out of its box.

ودرباره‌ی این صحبت می‌کند که تئاتر را از جعبه‌ی خود بیرون بکشیم.

As a street performer, I have learned that everybody wants to connect.

بعنوان یک اجراگر خیابانی، یاد گرفتم که همه خواستار ارتباط‌ هستند.

And that usually, if you're a bit extraordinary, if you're not exactly of human appearance,

و معمولا اگر شما ذره‌ای غیر عادی باشید و دقیقا مثل ظاهر یک انسان رو نداشته باشید،

then people will feel inclined to participate and to feel out loud.

مردم تمایل پیدا می‌کنند که مشارکت کنند و با صدای بلند احساس کنند.

It's as though you made something resonate within them.

مثل اینکه توانسته باشید چیزی را درون آن‌ها تکان بدهید.

It's as though the mystery of the person they're interacting with and connecting

مثل اینکه راز و رمز آن شخصی که با او در تعامل و ارتباط هستند

allows them to be themselves just a bit more.

به آن‌ها اجازه میدهد که کمی بیشتر خودشان باشند.

Because through your mask, they let theirs go.

چون با نقاب تو، آن‌ها نقاب‌های خودشان را رها می‌کنند.

Being human is an art form.

انسان بود اثری هنری است.

I know theater can improve the quality of people's lives,

تئاتر می‌تواند کیفیت زندگی را بالا ببرد.

and I know theater can heal.

من می‌دانم که تئاتر می‌تواند بهبود ببخشد.

I've worked as a doctor clown in a hospital for two years.

من به عنوان یک دلقک بیمارستان به مدت ۲ سال کار کردم.

I have seen sick kids and sad parents and doctors

بچه‌های مریض، پدر و مادرهای ناراحت و دکترانی را دیدم

be lifted and transported in moments of pure joy.

که در لحظات شادی خالص قرار گرفتند.

I know theater unites us.

من می‌دانم که تئاتر ما را باهم یکی می‌کند.

Zero wants to engage the generation of today and tomorrow,

زیرو می‌خواهد نسل امروز و فردا را با یکدیگر در هم بیامیزد.

tell various stories through different mediums.

داستانهای مختلف را از طریق رسانه‌های مختلف بازگو کند.

Comic books. Quantum physics video games.

کتاب های کُمیک، فیزیک کوانتوم و بازی های ویدوئی

And Zero wants to go to the moon.

و زیرو می‌خواهد به ماه برود.

In 2007, Zero launched a green campaign,

در سال ۲۰۰۷، زیرو یک کمپین راه اندازی کرد.

suggesting his friends and fans to turn off their electricity

و به دوستان و طرفدارانش پیشنهاد کرد که برق را خاموش کنند

every Sunday from 7:53 to 8:00 p.m.

هر یکشنبه از ساعت ۷:۵۳ تا ۸ بعد از ظهر.

The idea is simple, basic. It's not original,

ایده ساده‌ای وابتدائی‌ است و بکر نیست،

but it's important, and it's important to participate.

ولی مهم است، و مهم است که شرکت کنیم.

There is a revolution.

انقلابی وجود دارد.

It's a human and technological revolution.

یک انقلاب انسانی و تکنولوژیکی.

It's motion and emotion.

حرکت و احساس است.

It's information.

اطلاعات است.

It's visual. It's musical. It's sensorial.

بصری ، موزیکال و حسی ‌است.

It's conceptual. It's universal. It's beyond words and numbers.

مفهومی ، جهانی، و بالاتر از کلمات و اعداد است.

It's happening.

و در حال جریان است.

The natural progression of science and art

پیشرفت طبیعی علم و هنر که با یکدیگر

finding each other to better touch and define the human experience.

به نوع بهتری تماس پیدا می‌کنند و تجربیات انسان را تعریف می‌کنند.

There is a revolution in the way that we think,

انقلاب در نحوه‌ی فکر کردن ما است.

in the way that we share, and the way that we express our stories,

در راهی که با هم به اشتراک می‌گذاریم و راهی که داستان‌هایمان را شرح می‌دهیم.

our evolution.

تکامل ما.

This is a time of communication, connection and creative collaboration.

حال زمان ارتباط، متصل شدن و همکاری خلاقانه است.

Charlie Chaplin innovated motion pictures

چارلی چاپلین بدعت گذار موشن‌گرافی بود.

and told stories through music, silence, humor and poetry.

و داستان ها را با موسیقی، سکوت، شوخ طبعی و شعر بیان می کرد.

He was social, and his character, The Tramp, spoke to millions.

او اجتماعی بود و کاراکترش، "ولگرد" با میلیونها نفر صحبت کرد.

He gave entertainment, pleasure and relief to so many human beings

او به خیلی از مردم سرگرمی، لذت و راحتی داد.

when they needed it the most.

زمانی که بیشتر از همه به آن احتیاج داشتند.

We are not here to question the possible; we are here to challenge the impossible.

ما برای بررسی ممکن‌ها اینجا نیستیم. برای به چالش کشیدن ناممکن‌ها اینجائیم.

In the science of today, we become artists.

در علم امروز، ما هنرمند می‌شویم.

In the art of today, we become scientists.

در هنر امروز، ما دانشمند می‌شویم.

We design our world. We invent possibilities.

ما دنیای خود را طراحی می‌کنیم. ما امکان‌ها را خلق می کنیم.

We teach, touch and move.

ما یاد می‌دهیم، لمس می‌کنیم و حرکت می‌کنیم.

It is now that we can use the diversity of our talents

حال زمانی‌ است که می‌توانیم از تنوع استعدادهایمان استفاده کنیم.

to create intelligent, meaningful and extraordinary work. It's now.

تا کارهای هوشمندانه، پر مفهوم و شگفت انگیز خلق کنیم. حال زمانش است!

(Ringing)

(زنگ خوردن)

Thank you.

خیلی ممنونم.

(Applause)

(تشویق)