A teen scientist's invention to help wounds heal | Anushka Naiknaware

Translator: Saeed DashtakiPour Reviewer: sadegh zabihi

Ever since I was a young girl, I was always fascinated --

از زمانی که یک دختر جوان بودم، همیشه مجذوب این بودم --

(Laughter)

(خنده)

Oh!

اوه!

(Laughter)

(خنده)

OK, I meant younger and more short.

باشه، منظورم جوان‌تر و کوتاه‌تر است.

(Laughter)

(خنده)

If that's possible to imagine.

اگر تصورش ممکن است.

But ever since I was a young girl,

اما از زمانی که یک دختر جوان بودم،

I was always fascinated with how the world worked exactly how it did.

همیشه چگونگی کار کردن جهان من را مجذوب خود می‌کرد.

So this, very early on,

پس این، در همان ابتدا،

led me to the fields of mathematics and chemistry.

من را به سمت حوزه‌های ریاضیات و شیمی هدایت کرد.

I would keep going further and further, and as I kept going,

من همچنان ادامه می‌دادم و می‌دادم، و در حالی که به جلو می‌رفتم،

I realized that all the fields of science are interconnected.

متوجه شدم که تمام حوزه‌های علم به هم پیوسته هستند.

And without one, the others have little or no value.

و بدون یکی از آن‌ها، بقیه کم ارزش یا بی‌ارزش هستند.

So, inspired by Marie Curie and my local science museum,

من از ماری کوری و موزه علوم محلی‌ام الهام گرفتم،

I decided to start asking these questions myself

تصمیم گرفتم این سؤالات را از خودم بپرسم

and engage in my own independent research,

و مشغول تحقیقات مستقل خودم شوم،

whether it be out of my garage or my bedroom.

فرقی نمی‌کند که در گاراژ یا اتاق خوابم باشد.

I started reading journal papers,

شروع به خواندن مقاله‌های مجلات کردم،

started doing science competitions,

شروع به شرکت در رقابت‌های علمی کردم،

started participating in science fairs,

شروع به شرکت در نمایشگاه‌های علمی کردم،

doing anything I could

هر کاری می‌توانستم انجام دادم

to get the knowledge that I so desperately wanted.

تا دانشی را که به شدت می‌خواستم بدست آورم.

So while I was studying anatomy for a competition,

پس زمانی که مشغول آموختن ساختمان بدن برای یک مسابقه بودم،

I came across the topic of something called chronic wounds.

با موضوعی به نام زخم‌های مزمن مواجه شدم.

And one thing that stood out to me was a statistic

و چیزی که نظرم را به خود جلب کرد، آماری بود

that said that the number of people in the United States with chronic wounds

که نشان می‌داد تعداد افراد مبتلا به زخم‌های مزمن در ایالات متحده

exceeds the number of people with breast cancer,

از مجموع مبتلایان به سرطان پستان،

colon cancer, lung cancer and leukemia, combined.

سرطان روده بزرگ، سرطان ریه و سرطان خون، در مجموع، بیشتر است.

Hold up.

صبر کنید.

So what is a chronic wound?

پس یک زخم مزمن چیست؟

(Laughter)

(خنده)

And why haven't I heard about a 5K walk for chronic wounds,

و چرا من از راهپیمایی ۵ کیلومتری زخم‌های مزمن چیزی نشنیده‌ام؟

why haven't I even heard about a chronic wound in general?

چرا حتی اصلاً چیزی کلی در مورد زخم مزمن نشنیده‌ام؟

(Laughter)

(خنده)

So after I got past those preliminary questions,

پس بعد از این که از آن سؤالات اولیه رد شدم،

and one that I will clarify for you,

و سؤالی که به شما توضیح خواهم داد،

a chronic wound is essentially when someone gets a normal wound,

یک زخم مزمن، اساساً زمانی به وجود می‌آید که کسی دچار یک زخم معمولی بشود

except it fails to heal normally

اما نتواند به صورت عادی آن را درمان کند

because the patient has some kind of preexisting condition,

چون بیمار قبل از آن دارای شرایطی بوده است،

which in most cases is diabetes.

که در بیشتر موارد، دیابت است.

So more staggering statistics were to be found

آمارهای سرسام‌آور بیشتری برای پیدا کردن وجود داشت

as I kept going on in this research.

همزمان با این که تحقیقم را ادامه می‌دادم.

In the year 2010 alone,

تنها در سال ۲۰۱۰،

50 billion dollars were spent worldwide to treat chronic wounds.

۵۰ میلیارد دلار در سطح جهان برای درمان زخم‌های مزمن هزینه شده بود.

In addition, it's estimated that about two percent of the population

علاوه بر این، برآورد شده که حدود دو درصد از جمعیت جهان

will get a chronic wound at some point in their lifetime.

در طول عمر خود در نقطه‌ای به زخم مزمن دچار می‌شوند.

This was absurd.

این بی‌معنی بود.

So as I started doing more research,

پس همزمان با شروع تحقیقات بیشتر،

I found that there was a correlation

متوجه شدم که یک همبستگی

between the moisture level inside a wound dressing

میان سطح رطوبت درون پانسمان زخم

and the stage of healing that the chronic wound would be at.

و میزان بهبودی زخم مزمن وجود دارد.

So I decided, why don't I design something

پس تصمیم گرفتم، چرا چیزی طراحی نکنم

to measure the moisture level within the wound

که سطح رطوبت زخم را اندازه بگیرد

so this can help doctors and patients treat their wounds better.

تا بتواند به دکترها و بیماران در درمان بهتر زخم‌ها کمک کند.

And essentially, expedite the healing process.

و اساساً، فرآیند التیام زخم را تسریع کند.

So that's exactly what I set out to do.

این دقیقاً کاری است که آن را شروع کردم.

Being a 14-year-old working out of her garage-turned-lab,

به عنوان یک فرد ۱۴ ساله که در گاراژش که به آزمایشگاه تبدیل شده بود، کار می‌کرد،

I had a lot of constraints.

محدودیت‌های زیادی داشتم.

Most being that I wasn't given a grant, I wasn't given a lot of money,

بیشتر این که هیچ کمک هزینه‌ای نگرفته بودم، پول زیادی دریافت نکرده بودم،

and I wasn't given a lot of resources.

و منابع زیادی نیز در اختیارم قرار نداده بودند.

In addition, I had a lot of criteria, as well.

علاوه براین، معیارهای زیادی هم داشتم.

Since this product would be readily interacting with the body,

از آنجایی که محصول باید می‌توانست به راحتی در ارتباط با بدن کار کند،

it had to be biocompatible,

باید سازگار با بافت زنده می‌بود،

it also had to be low-cost,

باید کم هزینه می‌بود،

as I was designing it and paying for it myself.

چرا که آن را با پول خودم طراحی می‌کردم.

It also had to be mass-manufacturable,

همچنین باید امکان تولید انبوه را می‌داشت،

because I wanted it to be made anywhere, for anyone.

چون می‌خواستم در هر جایی برای هر کسی ساخته شود.

Thus, I drafted up a schematic.

بنابراین، یک الگوی اولیه تهیه کردم.

What you see on the left hand-side is the early schematics in my design,

در سمت چپ، الگوی اولیه طرح من را می‌بینید،

showing both a bird's-eye view and also one stacking variant.

که نشان‌دهنده یک نمای کلی و یک نقشه تجمعی است.

A stacking variant means

نقشه تجمعی یعنی

that the entire product is consisted of different individual parts

محصول کلی از اجزای واحد متفاوتی تشکیل شده

that have to work in unison.

که باید هماهنگ با هم کار کنند.

And what's shown there is one possible arrangement.

و چیزی که آن‌جا نشان داده شده، یک آرایش محتمل است.

So what exactly is this?

پس این دقیقاً چیست؟

So I had gone on to testing my sensors

من شروع به آزمایش حسگرهایم کردم

and as all scientists have stumbles along their work,

و مثل همه دانشمندانی که در کار خود به مشکل برمی‌خورند،

I also had a couple of problems in my first generation of sensors.

من هم چند مشکل در اولین نسل حسگرهایم داشتم.

First of all, I couldn't figure out

اول از همه، نمی‌توانستم بفهمم

how to get a nanoparticle ink into a printcheck cartridge

چگونه جوهر ذرات نانو را به کارتریج کاغذ چاپ منتقل کنم

without spilling it all over my carpet.

بدون این که آن را برتمام نقاط فرشم بریزم.

That was problem number one.

این مشکل اول بود.

Problem number two was,

مشکل دوم این بود که

I couldn't exactly control the sensitivity of my sensors.

نمی‌توانستم دقیقاً حساسیت حسگرهایم را کنترل کنم.

I couldn't scale them up or down,

نمی‌توانستم درجه آن‌ها را کم یا زیاد کنم،

هیچ‌کاری در این رابطه نمی‌توانستم انجام دهد.

I couldn't really do anything of that sort.

So I wanted something to solve it.

پس چیزی می‌خواستم تا آن را حل کنم.

Problem one was easily solved by some scouting on eBay and Amazon

مشکل اول به راحتی با جستجو در eBay و آمازون حل شد

for syringes that I could use.

برای سرنگ‌هایی که می‌توانستم استفاده کنم.

Problem two, however, required a lot more thought.

مشکل دوم، البته، نیازمند فکر بیشتری بود.

So this is where this factors in.

بنابراین، این جایی است که این فاکتورها دخیل هستند.

So what a space-filling curve does

پس کاری که یک منحنی پوشش فضا انجام می‌دهد

is it aims to take up all the area it can within one unit square.

این است که تمامی نواحی را که در یک واحد مربع واقع می‌شوند را هدف قرار دهد.

And by writing a computer program, you can have different iterations

و با نوشتن برنامه‌ رایانه‌ای، شما می‌توانید تکرارهای مختلفی داشته باشید

of the different curve,

از منحنی‌های مختلفی،

which increasingly get close to one unit square,

که بطور رشد کننده‌ای به یک واحد مربع نزدیک می‌شود،

but never quite reaches there.

اما هرگز بطور کامل به آن نمی‌رسد.

پس حالا می‌توانستم ضخامت، و اندازه را کنترل کنم،

So now I could control the thickness, the size,

I could do whatever I want with it, and I could predict my results.

می‌توانستم هرکاری می‌خواهم با آن انجام دهم، و می‌توانستم نتایجم را پیش‌بینی کنم.

So I started constructing my sensors

پس شروع به ساختن حسگرهایم

and testing them more rigorously,

و آزمایش کردن دقیق‌تر آنها کردم،

using money that I had gotten from previous science fair awards.

با استفاده از پولی که از جوایزعلمی نمایشگاه قبلی بدست آورده بودم.

Lastly, I had to connect this data in order to be read.

در انتها، باید این اطلاعات را به هم متصل می‌کردم تا خوانده شوند.

So I interfaced it with a Bluetooth chip,

پس آنها را با یک تراشه بلوتوث متصل کردم،

which you can see here by the app screenshots on the right.

که شما اینجا می‌توانید توسط تصاویر برنامه در سمت راست ببینید.

And what this does is that anyone can monitor the progress of their wound,

و کاری که آن انجام می‌دهد این است که هرکس می‌تواند روند زخم‌هایش را ببیند،

and it can be transmitted over a wireless connection

و می‌تواند از طریق یک اتصال بی‌سیم منتقل شود

to the doctor, the patient or whoever needs it.

به دکتر، به بیمار یا هر کس دیگری که به آن احتیاج دارد.

[Continued Testing and Refinement]

[ادامه آزمایش و پالایش]

So in conclusion, my design was successful --

بنابراین در انتها، طراحی من موفق بود --

however, science never ends.

اگرچه، علم هرگز تمام نمی‌شود.

There's always something to be done, something to be refined.

همواره چیزی برای انجام دادن، چیزی برای پالایش شدن، وجود دارد.

So that's what I'm currently in the process of doing.

پس این آن چیزی است که من هم اکنون در روند انجام آن هستم.

However, what I learned was

اگرچه، چیزی که آموختم این بود که

what's more important than the actual thing I designed

چیزی که اهمیت بیشتری دارد از چیزی که واقعاً طراحی کردم

is an attitude that I had taken on while doing this.

نگرشی است که در طول انجام این کار داشتم.

And that attitude was,

و آن نگرش این بود،

even though I'm a 14-year-old working in her garage

اگرچه من یک فرد ۱۴ ساله هستم که در گاراژش مشغول به کار است

on something that she doesn't completely understand,

بر روی چیزی که بطور کامل درکش نمی‌کند،

I could still make a difference and contribute to the field.

همچنان می‌توانم تفاوتی ایجاد کنم و در این زمینه همکاری کنم.

And that's what inspired me to keep going,

و این چیزی بود که برای ادامه دادن الهام بخش من بود،

and I hope it inspires many others to also do work like this

و امیدوارم که افراد بیشتری را برای انجام کارهای مشابه، الهام ببخشد

even though they're not very sure about it.

حتی اگر درمورد آن خیلی مطمئن نیستند.

So I hope that's a message that you all take on today.

پس امیدوارم که این پیغامی باشد که همه شما امروز دریافت می‌کنید.

Thank you.

سپاسگزارم.

(Applause)

(تشویق)