Ann Cooper: Reinventing the school lunch

اَن کوپر از نهار مـدرسه حرف می‌زند

Reviewer: Bardia Azadandish

My thing with school lunch is, it's a social justice issue.

به نظر من مساله نهار مدارس این است که یک قضیه عدالت اجتماعی است.

I'm the Director of Nutrition Services

من مدیر بخش بهداشت و تغذیه

for the Berkeley Unified School District. I have 90 employees

اتحادیه مدارس شهر بِرکلی هستم. ۹۰ کارمند در هفده شعبه

and 17 locations, 9,600 kids.

زیر نظرمن هستند، که در جمع به ۹۶۰۰ بچه رسیدگی می‌کنند.

I'm doing 7,100 meals a day

در جمع موسسه من مسئولیت روزانه ۷۱۰۰ وعده غذا را عهده‌دار است.

and I've been doing it for two years,

و من در مدت دو سالی که مشغول این کار بودم،

trying to change how we feed kids in America.

سعی داشته‌ام در نحوه تغذیه کودکان در آمریکا تحول ایجاد کنم.

And that's what I want to talk to you a little bit about today.

و این موردی است که امروز می‌خواهم کمی راجب به آن با شما صحبت کنم.

These are some of my kids with a salad bar.

این تصویر بعضی بچه‌ها در کنار بخش سالاد تازه است.

I put salad bars in all of our schools when I got there.

وقتی من مسئولیتم را در برکلی شروع کردم یکی از تغییراتی که ایجاد کردم وارد کردن بخش سالاد تازه بود.

Everyone says it couldn't be done.

خیلی‌ها می‌گفتند که موفق نمی‌شود --

Little kids couldn't eat off the salad bar,

بعنوان مثال می‌گفتند شاید بچه‌های کوچک‌تر قدشان به برداشتن سالاد نرسد،

big kids would spit in it -- neither happened.

یا شاید بچه‌های بزرگ‌تر از روی بی ادبی تو سبزی‌ها تف کنند -- اما هیچ یک اتفاق نیفتاد.

When I took over this, I tried to really figure out,

وقتی که این برنامه رو شروع کردم واقعا سعی کردم

like, what my vision would be.

تصویری از آینده این برنامه در ذهنم خلق کنم:

How do we really change children's relationship to food?

اینکه ما واقعا چطور می‌توانیم رابطه بچه‌ها را با غذا تغییر دهیم؟

And I'll tell you why we need to change it,

و برایتان خواهم گفت که چرا لازم است این رابطه را تغییر دهیم،

but we absolutely have to change it.

اما یقینا لازم است که تغییرش دهیم.

And what I came to understand is,

و نتیجه‌ای که گرفتم این بود که،

we needed to teach children

لازم است به بچه‌ها آموزش دهیم

the symbiotic relationship

ارتباط دو طرفه‌ای را که

between a healthy planet, healthy food and healthy kids.

بین یک جامعه سالم، غذای سالم و بچه‌های سالم وجود دارد.

And that if we don't do that, the antithesis,

و اگر چنین نکنیم تنها نتیجه

although we've heard otherwise,

این است که با خلافش روبرو می‌شویم،

is we're really going to become extinct,

این است که ما واقعا منقرض خواهیم شد،

because we're feeding our children to death.

برای اینکه داریم بچه‌ها را به سوی مردن تغذیه می‌کنیم.

That's my premise.

مشکل اصلی من این است.

We're seeing sick kids get sicker and sicker.

ما شاهد اینیم که بچه‌ها در حال مریض و مریض‌تر شدنند.

And the reason this is happening, by and large,

و دلیل چنین اتفاقی، آن هم در ابعاد وسیع،

is because of our food system

مربوط به سیستم غذایی ما است

and the way the government commodifies food,

و نحوه‌ایی که دولت غذا را به بازار عرضه می‌کند،

the way the government oversees our food,

نحوه‌ای که دولت غذا را اداره می‌کند،

the way the USDA puts food on kids' plates

روشی که وزارت کشت و زرع آمریکا غذا را در بشقاب بچه‌ها می‌گذارد

that's unhealthy, and allows unhealthy food into schools.

اینها همگی نا سالمند و اجازه می‌دهند که غذای ناسالم به مدارس راه پیدا کند.

And by -- tacitly, all of us send our kids,

و نا گفته نماند که همه ما بچه‌هایمان را

or grandchildren, or nieces, or nephews, to school

یا نوه‌ها، یا خواهر زاده، یا برادر زاده‌هایمان، را به مدرسه می‌فرستیم

and tell them to learn, you know,

و با خود می‌گوییم که در مدرسه یاد بگیرند،

learn what's in those schools.

چیزهایی که در مدرسه آموزش داده می‌شود را یاد بگیرند.

And when you feed these kids bad food,

و وقتی که همین بچه‌ها را با غذاهای ناسالم تغذیه می‌کنیم،

that's what they're learning. So that's really what this is all about.

چطور می‌توانیم انتظار داشته باشیم که قوه یاد گیری بالایی داشته باشند.

The way we got here is because of big agribusiness.

اینکه به این نقطه رسیده‌ایم به خاطر شرکت‌های بزرگ مواد غذایی است.

We now live in a country where most of us don't decide,

ما در حال حاظر در کشوری زندگی می‌کنیم که اکثریتمان در ارتباط با اینکه چه غذایی می‌خوریم تصمیمی نمی‌گیریم،

by and large, what we eat. We see big businesses, Monsanto and DuPont,

ما شرکتهای بزرگی چون مثل منسنتو و دوپنت داریم --

who brought out Agent Orange and stain-resistant carpet.

چه کسانی ماده شیمیایی ایجِنت اورِنج و موکت‌های مقاوم در برابر لکه را به بازار عرضه کردند --

They control 90 percent of the commercially produced seeds in our country.

این شرکت‌ها نود درصد غلاتی را که به صورت ماشینی در کشور تولید می‌شوند را تحت نظر دارند.

These are -- 10 companies

ده شرکت وجود دارند که --

control much of what's in our grocery stores,

بیشتر اجناسی که در فروشگاه‌های مواد غذایی هستند را تحت کنترل دارند.

much of what people eat. And that's really, really a problem.

یعنی بیشتر غذایی که مردم می‌خورند -- و این واقعا، واقعا معضلی است.

So when I started thinking about these issues

در نتیجه وقتی من تفکر درباره این مسائل را شروع کردم

and how I was going to change what kids ate,

و اینکه چطور غذایی که بچه‌ها می‌خورند را تغییر دهم،

I really started focusing on what we would teach them.

تمرکزم را روی این نکته معطوف کردم که چه باید به آنها آموزش دهیم.

And the very first thing

و اولین مورد در این سیستم آموزشی

was about regional food -- trying to eat food

موضوع غذاهای محلی بود -- اینکه سعی کنیم غذاهایی را بخوریم که

from within our region.

از ناحیه‌ای که زندگی می‌کنیم باشند.

And clearly, with what's going on with fossil fuel usage,

و چیزی که صراحتا در رابطه با مصرف سوخت‌های فسیلی شاهدش هستیم،

or when -- as the fossil fuel is going away,

اینکه این ذخایر رو به اتمامند،

as oil hits its peak oil,

و در شرایطی که قیمت نفت به اوجش می‌رسد --

you know, we really have to start thinking about whether or not

در همچین شرایطی باید واقعا به این فکر کنیم

we should, or could, be moving food

که آیا اصلا حمل‌ونقل غذا برای ۱۵۰۰ مایل قبل از غذا خوردن

1,500 miles before we eat it.

کار عاقلانه‌ای است یا نه.

So we talked to kids about that,

با بچه‌ها در این مورد صحبت کردیم،

and we really start to feed kids regional food.

و واقعا تغذیه با غذاهای محلی را شروع کردیم.

And then we talk about organic food.

در مرحله بعدی به موضوع غذاهای اُرگانیک پرداختیم.

Now, most school districts can't really afford organic food,

در حال حاضر مدرسه‌ها در بیشتر مناطق بوجه کافی برای غذای اُرگانیک ندارند،

but we, as a nation,

ولی ما به عنوان مردم یک جامعه،

have to start thinking about

لازم است شروع کنیم به تفکر

consuming, growing and feeding our children

به نحوه تغذیه و پرورش کودکانمان

food that's not chock-full of chemicals.

تغذیه با غذاهایی که سرشار از مواد شیمیایی نباشند.

We can't keep feeding our kids pesticides

نمی‌توانیم به تغذیه بچه‌ها با آفت‌کش‌ها

and herbicides and antibiotics and hormones.

و آنتی‌بیوتیک‎‌ها و هورمون‌ها ادامه دهیم.

We can't keep doing that.

نمی‌توانیم این روش را ادامه دهیم.

You know, it doesn't work.

چنین روشی نتیجه بخش نیست.

And the results of that are kids getting sick.

چون نتیجه ادامه چنین روشی اینست که بچه‌ها در حال مریض شدنند.

One of my big soapboxes right now is antibiotics.

در حال حاضر یکی از مهم‌ترین مسایل برای من آنتی‌بیوتیک‌ها هستند.

Seventy percent of all antibiotics consumed in America

۷۰ درصد کل آنتی بیوتیک مصرفی در آمریکا

is consumed in animal husbandry.

در دامداری هاست.

We are feeding our kids antibiotics

ما هر روز از طریق گوشت و سایر پروتئین‌های حیوانی

in beef and other animal protein every day.

آنتی‌بیوتیک وارد بدن بچه‌هایمان می‌کنیم.

Seventy percent -- it's unbelievable.

۷۰ درصد -- باور کردنی نیست.

And the result of it is, we have diseases.

و نتیجه چنین کاری این است که با بیماری‌هایی مواجهیم.

We have things like E. coli that we can't fix,

عفونت‌های باکتریایی‌ای مثل ای. کُلی که قادر به معالجه‌اش نیستیم،

that we can't make kids better when they get sick.

و اینکه قادر به بهبود بخشیدن شرایط بچه‌ها زمانی که مریض می‌شوند نیستیم.

And, you know, certainly antibiotics have been over-prescribed,

و شکی نیست که آنتی‌بیوتیک‌ها بیش از حد تجویز شده‎اند،

but it's an issue in the food supply.

اما این به خصوص در فراورده‌های غذایی از هر مورد دیگری بیشتر است.

One of my favorite facts is that

یکی از واقعیت‌های مورد توجه من است که

U.S. agriculture uses 1.2 billion pounds of pesticides every year.

در آمریکا سالیانه ۱.۲ بیلیون پوند آفت‌کش در صنعت کشاورزی استفاده می‌شود.

That means every one of us, and our children,

این یعنی هر یک از ما و بچه‌هایمان

consumes what would equal a five-pound bag --

به اندازه یک کیسه پنج پوندی --

those bags you have at home. If I had one here

شبیه همان کیسه‌هایی که در خانه دارید -- ای کاش یکی اینجا داشتم

and ripped it open,

اگر یکی از این کیسه‌ها را پاره کنید،

and that pile I would have on the floor

این مقدار آنتی‌بیوتیکی است که

is what we consume and feed our children every year

ما سالیانه مصرف می‌کنیم وبچه‌هایمان را با آن تغذیه می‌کنیم

because of what goes into our food supply,

دلیل استفاده از این مواد تا این حد، ترکیباتی است که وارد فراورده های غذایی می‌شوند،

because of the way we consume

به خاطر نحوه‌ای است که ما

produce in America.

در آمریکا مواد غذایی را تولید و مصرف می کنیم.

The USDA allows these antibiotics,

اداره کشاورزی آمریکا مجوز استفاده از این آنتی‌بیوتیک‌ها،

these hormones and these pesticides in our food supply,

آفت‌کش‌ها و هورمون‌ها را در فراورده‌های غذایی ما صادر می‌کند،

and the USDA paid for this ad

اداره کشاورزی آمریکا هزینه این تبلیغ را

in Time magazine.

در مجله تایم پرداخت کرده است.

Okay, we could talk about Rachel Carson and DDT,

بسیار خب، می‌توانیم راجب به راشل کارسن و د د ت صحبت کنیم،

but we know it wasn't good for you and me.

اما می‌دانیم که آخرعاقبت خوبی برایمان ندارد.

And that is what the USDA allows in our food supply.

و اینها موادی هستند که اداره کشاورزی آمریکا در فراورده های غذایی برایشان مجوز صادر می‌کند.

And that has to change, you know.

و این چیزی است که می‌دانید، باید تغییر کند.

The USDA cannot be seen as

اداره کشاورزی و صنایع غذایی آمریکا نمی‌تواند تصمیم‌گیرنده نهایی

the be-all and end-all of what we feed

مواد غذایی‌ای باشد که به خورد کودکانمان می‌دهیم

our kids and what's allowed.

و به بچه‌هایمان و چیزهایی که مجاز است.

We cannot believe that they have our best interests at heart.

نمی‌توانیم باور داشته باشیم که آنها همیشه بهترین را برایمان بخواهند.

The antithesis of this whole thing is sustainable food.

نقطه مقابل چنین سیستمی غذاهایی هستند که کمترین فشار را به محیط زیست وارد می‌کنند.

That's what I really try and get people to understand.

این نکته ایست که من سعی دارم مردم را متوجه‌اش گردانم.

I really try and teach it to kids. I think it's the most important.

و واقعا سعی دارم به بچه‌ها آموزش دهم -- به نظرم این مهمترین نکته است.

It's consuming food in a way

این روشی از استفاده از غذاست

in which we'll still have a planet,

که ما هنوز سیاره‌ای خواهیم داشت

in which kids will grow up to be healthy,

که بچه‌هایی سالم روی آن رشد خواهند کرد،

and which really tries to mitigate

روشی که واقعا سعی بر این دارد

all the negative impacts we're seeing.

که تاثیرات منفی‌ای را که شاهدش هستیم را تعدیل کند.

It really is just a new idea.

این واقعا یک ایده تازه است.

I mean, people toss around sustainability,

منظورم این است که، مردم خیلی در ارتباط با حفظ محیط زیست صحبت می‌کنند،

but we have to figure out what sustainability is.

اما لازم است با خود بیاندیشیم که این حفاظت واقعا به چه معناست.

In less than 200 years, you know, just in a few generations,

در کمتر از ۲۰۰ سال، فقط چند نسل ،

we've gone from being 200 --

جمعیت کشاورزانمان

being 100 percent, 95 percent farmers

از ۹۵ تا ۱۰۰ درصد

to less than 2 percent of farmers.

به کمتر از ۲ درصد کشاورز اُفت کرده است.

We now live in a country that has more prisoners than farmers --

در حالِ حاضر در کشوری زندگی می‌نیم که جمعیت زندانیانش از کشاورزاش بیشتراست --

2.1 million prisoners, 1.9 million farmers.

۲.۱ میلیون زندانی، ۱.۹ میلیون کشاورز.

And we spend 35,000 dollars

سالیانه بطور متوسط ۳۵۰۰۰ دلار

on average a year keeping a prisoner in prison,

برای نگهداری یک زندانی در زندان صرف می‌کنیم

and school districts spend 500 dollars a year

و اتحادیه مدارس سالیانه ۵۰۰ دلار

feeding a child.

برای تغذیه یک بچه خرج می‌کند.

It's no wonder, you know, we have criminals.

جای تعجب نیست که چرا این همه خلافکار داریم.

(Laughter)

(خنده)

And what's happening is, we're getting sick.

و نتیجه این است که، در حال مریض شدنیم --

We're getting sick and our kids are getting sick.

ما و کودکانمان در حال مریض شدنیم.

It is about what we feed them.

و این با روشی که بچه‌ها را تغذیه می‌کنیم مرتبط است.

What goes in is what we are.

هر آنچه که بلعیده می‌شود شالوده ما را خلق می‌کند.

We really are what we eat.

غذایی که می خوریم ارتباط مستقیم با انسانی که هستیم دارد.

And if we continue down this path,

و اگر ما چنین مسیری را ادامه دهیم،

if we continue to feed kids bad food,

اگر تغذیه بچه‌ها را با غذاهای ناسالم ادامه دهیم،

if we continue not to teach them what good food is,

اگر به عدم آموزش بچه‌ها و این که غذای سالم چگونه غذایی است ادامه دهیم،

what's going to happen? You know, what is going to happen?

چه خواهد شد؟ می‌دانید، چه خواهد شد؟

What's going to happen to our whole medical system?

چه اتفاقی برای سیستم بهداشت و درمانمان خواهد افتاد؟

What's going to happen is,

نتیجه این خواهد شد که،

we're going to have kids

بچه‌هایمان

that have a life less long than our own.

عمر کوتاه‌تری نسبت به ما خواهند داشت.

The CDC, the Center for Disease Control,

سی دی سی -- مرکز کنترل امراض --

has said, of the children born in the year 2000 --

اعلام کرده، از بین متولدین در سال ۲۰۰۰ --

those seven- and eight-year-olds today --

بچه‌های هفت - هشت ساله امروز --

one out of every three Caucasians,

از هر سه بچه سفید پوست یکی،

one out of every two African-Americans and Hispanics

از هر دو سیاه پوست و آمریکای لاتین یکی،

are going to have diabetes in their lifetime.

در طول زندگی بیماری دیابت را تجربه خواهند کرد.

And if that's not enough, they've gone on to say,

و اگر این کافی نیست، این اداره اضافه کرده که،

most before they graduate high school.

این تجربه برای بیشتر این کودکان قبل از اتمام دبیرستان اتفاق خواهد افتاد.

This means that 40 or 45 percent

این بدین معناست که بین ۴۰ تا ۴۵ درصد

of all school-aged children

از بچه مدرسه‌ای‌ها

could be insulin-dependent

وابسته به انسولین خواهند بود.

within a decade. Within a decade.

و برای این ده سال وقت لازم است -- فقط ده سال.

What's going to happen?

چه اتفاقی خواهد افتاد ؟

Well, the CDC has gone further to say

خب، سی دی سی حتی از این هم فراتر رفته

that those children born in the year 2000

و آن اینکه متولدین سال ۲۰۰۰

could be the first generation

می‌توانند اولین نسلی درتاریخ کشورمان باشند

in our country's history to die at a younger age than their parents.

که در سنی پایین‌تر از سن والدینشان فوت می‌کنند.

And it's because of what we feed them.

و این با نحوه تغذیه این کودکان مرتبط است.

Because eight-year-olds don't get to decide --

برای اینکه بچه‌های هشت ساله در ارتباط با اینکه چه غذایی بخورند تصمیم نمی‌گیرند،

and if they do, you should be in therapy.

و اگرهم چنین باشد شما به عنوان والدینشان باید به روان‌شناس مراجعه کنید،

You know, we are responsible

چون شما برای غذایی که بچه‌ها

for what kids eat.

می خورند مسئولید.

But oops, maybe they're responsible for what kids eat.

اما نه، شاید شرکت‌های مواد غذایی مسئول غذایی‌اند که بچه‌ها می‌خورند.

Big companies spend 20 billion dollars a year

شرکت‌های بزرگ مواد غذایی سالانه ۲۰ بیلیون دلار برای تبلیغ غذاهایی که هیچ

marketing non-nutrient foods to kids.

ارزش غذایی برای بچه‌ها ندارند خرج می‌کنند.

20 billion dollars a year. 10,000 ads most kids see.

۲۰ بیلیون دلار در سال. و تعداد زیادی از بچه‌ها دست کم ده هزار تا از این تبلیغات را می‌بینند.

They spend 500 dollars

در ازای هر پانصد دلار

for every one dollar -- 500 dollars marketing foods

که صرف تبلیغات برای غذاهایی می‌شود که فاقد ارزش غذایی هستند

that kids shouldn't eat for every one dollar

غذاهایی که بچه‌ها نباید بخورند -- در برابر هر یک دلاری که

marketing healthy, nutritious food.

خرج تبلیغ غذاهای سالم ومغذی می‌شود.

The result of which is kids think they're going to die

نتیجه چنین عملی اینست که بچه ها فکر می‌کنند

if they don't have chicken nuggets.

اگر کتلت مرغ حاضری نخورند می‌میرند.

You know that everybody thinks they should be eating more, and more, and more.

و اینکه همه فکر می‌کنند که باید بیشتر و بیشتر و بیشتر غذا بخورند.

This is the USDA portion size, that little, tiny thing.

این مقداری است که اداره کشاورزی آمریکا بعنوان یک وعده غذا معرفی می‌کند. این مقدار خیلی کوچک.

And the one over there, that's bigger than my head,

و این وعده غذایی اینجا که از کله من هم بزرگ‌تر است

is what McDonald's and Burger King

اندازه ایست که مک‌دانلد و برگرکینگ و شرکت‌های بزرگ

and those big companies think we should eat.

فکر می‌کنند ما باید بخوریم.

And why can they serve that much?

و چرا قادرند وعده‌هایی به این بزرگی ارائه کنند؟

Why can we have 29-cent Big Gulps

چرا می توانیم برای ۲۹ سِنت نوشیدنی‌های بزرگ

and 99-cent double burgers?

و برای ۹۹ سِنت دابل‌برگر بخریم؟

It's because of the way the government commodifies food,

این به علت روش‌هایی است که دولت روی تولیدِ مواد غذایی اعمال می‌کند،

and the cheap corn and cheap soy

به خاطر ذرت و سویای ارزانیست که

that are pushed into our food supply

در مواد غذایی استفاده می‌شود

that makes these non-nutrient foods

این دلیلی است که این غذاهای غیرمغذی را

really, really cheap.

در حد فوق العاده زیادی ارزان می‌کند.

Which is why I say it's a social justice issue.

و برای این است که من مسئله تغذیه را یک حق انسانی می‌دانم.

Now, I said I'm doing this in Berkeley, and you might think,

و همانطور که گفتم من در حال اجرای این برنامه در شهر بِرکلی هستم، و شاید فکر کنید

"Oh, Berkeley. Of course you can do it in Berkeley."

که «آه، بِرکلی. البته که می‌توانی چنین کاری را در بِرکلی انجام دهی.»

Well, this is the food I found 24 months ago.

خب، این‌ها غذاهایی‌اند که ۲۴ ماه قبل من در اینجا پیدا کردم.

This is not even food.

به این‌ها حتی نمی‌شود گفت غذا.

This is the stuff we were feeding our kids: Extremo Burritos,

غذاهایی که ما هر روز برای تغذیه بچه‌‌ها استفاده می‌کردیم اینها بودند -- اِکسترا بریتز،

corn dogs,

سوسیس آغشته با آرد ذرت،

pizza pockets, grilled cheese sandwiches.

پیتزاهای کوچک، ساندویچ پنیر گریل شده.

Everything came in plastic, in cardboard.

همه چیز در بسته‌بندی‌های پلاستیکی، یا مقوایی وارد مدرسه می‌شد.

The only kitchen tools my staff had was a box cutter.

تنها وسیله‌های موجود در آشپزخانه که کارمند من داشت یک چاقو برای باز کردن جعبه ها بود.

The only working piece of equipment in my kitchen

و یک در باز کن در آشپزخانه من

was a can crusher, because if it didn't come in a can,

چون اگر قوطی‌های کنسرو نبودند،

it came frozen in a box.

یخ زده در جعبه بودند.

The USDA allows this.

و این‌ها غذاهایی هستند

The USDA allows all of this stuff.

که اداره کشاورزی آمریکا برایشان مجوز صادر می‌کند.

In case you can't tell, that's, like,

اگر احیانا نمی‌دانید که چه غذاهایی، غذاهایی مثلِ

pink Danish and some kind of cupcakes.

نوعی کیک‌های کوچک حاضری.

Chicken nuggets, Tater Tots, chocolate milk with high fructose,

کتلت مرغ، سیب زمینیِ سرخ شده حاضری، شیرکاکائو با شکر فراوان،

canned fruit cocktail -- a reimbursable meal.

نوشیدنی‌هایِ میوه‌اییِ کنسروی.

That's what the government says is okay to feed our kids.

این‌ها غذاهایی هستند که دولت هیچ مشکلی از اینکه بچه‌های ما باهاشون تغذیه شوند ندارد.

It ain't okay. You know what? It is not okay.

این درست نیست. می‌دونید چیه؟ این درست نیست.

And we, all of us,

و ما، همه ما،

have to understand

باید بفهمیم

that this is about us,

که این به ما بستگی دارد --

that we can make a difference here.

و اینکه ما می‌توانیم در این سیستم تغییر ایجاد کنیم.

Now I don't know if any of you out there invented chicken nuggets,

و حالا من نمی‌دانم اگر که از بینِ شما کسی کتلت مرغ را ابداع کرده یا نه،

but I'm sure you're rich if you did.

اما اطمینان دارم اگر چنین چیزی را ابداع می‌کردید ثروتمند می‌بودید.

But whoever decided that a chicken should look like

اما واقعا چه کسی به ذهنش رسید که یک تکه مرغ باید به شکلِ

a heart, a giraffe, a star?

یک قلب باشد، یک زرافه، یا یک ستاره؟

Well, Tyson did, because there's no chicken in the chicken.

خب، تایسُن چنین ایده‌ای به سرش زد، چون یک تکه مرغ یک تکه مرغ واقعی نیست.

And that they could figure it out,

و چنین اَشکالی راه خوبیست که

that we could sell this stuff to kids.

این غذاها را به بچه‌ها فروخت.

You know, what's wrong with teaching kids

چه اِشکالی هست که به بچه‌ها یاد بدهیم

that chicken looks like chicken?

که یک تکه مرغ شبیه یک مرغ واقعی است ؟

But this is what most schools serve.

اما غذاهایی که به شما نشان دادم غذاهایی هستند که بیشتر مدارس برای تغذیه استفاده می‌کنند.

In fact, this may be what a lot of parents serve,

در واقع، شاید اینها غذاهایی باشند که بیشتر والدین برای تغذیه فرزندانشان استفاده می‌کنند --

as opposed to -- this is what we try and serve.

در مقابل چنین غذاهایی -- اینها غذاهایی هستند که ما استفاده می‌کنیم.

We really need to change

ما واقعا نیاز به تغییر

this whole paradigm with kids and food.

تمام این الگوی غذایی کودکان داریم.

We really have to teach children

واقعا لازم است به بچه‌ها آموزش دهیم

that chicken is not a giraffe.

که مرغ زرافه نیست.

You know, that vegetables

که سبزیجات

are actually colorful, that they have flavor,

رنگ و طعم دارند،

that carrots grow in the ground,

اینکه هویج یک ریشه است و داخل زمین رشد می‌کند،

that strawberries grow in the ground.

و همینطور توت‌فرنگی.

There's not a strawberry tree or a carrot bush.

و چیزی به اسم درخت توت فرنگی یا بوته هویج وجود ندارد.

You know, we have to change

لازم است که

the way we teach kids about these things.

روش‌های آموزشیِ‌مان را تغییر دهیم.

There's a lot of stuff we can do. There's a lot of schools

کارهای زیادی هست که می‌توانیم انجام دهیم. مدارس زیادی هستند

doing farm-to-school programs. There's a lot of schools

که برنامه زراعت را در مدرسه‌ها به اجرا گذاشته‌اند. خیلی از مدارس هستند

actually getting fresh food into schools.

که از غذاهای تازه در مدرسه استفاده می‌کنند.

Now, in Berkeley, we've gone totally fresh.

در شهر بِرکلی ما فقط از غذاهای تازه استفاده می‌کنیم.

We have no high-fructose corn syrup,

ما شیره قندی ذرت نداریم،

no trans fats, no processed foods.

چربی ترانس، و غذاهای فراورده نداریم.

We're cooking from scratch every day.

هر روز تمام کارهای آشپزی را از صفر شروع می‌کنیم.

We have 25 percent of our --

ما ۲۵ صد از فراورده‌هایی که استفاده می‌کنیم --

(Applause)

(کف زدن)

thank you -- 25 percent of our stuff

متشکرم -- ۲۵ درصد از فراورده‌هایی که استفاده می‌کنیم

is organic and local. We cook.

ارگانیک و محلی هستند. ما آشپزی می‌کنیم.

Those are my hands. I get up at 4 a.m.

اون‌ها دست‌های من هستند. من هر روز ۴ صبح بیدار می‌شوم.

every day and go cook the food for the kids,

و برای بچه‌ها آشپزی می‌کنم،

because this is what we need to do.

چون این چیزی است که ما لازم است انجام دهیم.

We can't keep serving kids

ما نمی‌توانیم به تغذیه بچه‌ها

processed crap,

با غذاهای کارخانه‌ای و غیرِ طبیعی ادامه دهیم،

full of chemicals,

غذاهایی که سرشار از موادِ شیمیایی‌اند،

and expect these are going to be healthy citizens.

و توقع داشته باشیم که این کودکان در آینده افراد سالمی باشند.

You're not going to get the next generation,

اگر بچه‌ها درست تغذیه نشوند نمی‌توانیم انتظار داشته باشیم که

or the generation after, to be able to think like this

که یک یا دو نسل آینده مثلِ

if they're not nourished.

امروز قادر به فکر کردن باشند.

If they're eating

اگر بچه‌ها تمام مدت

chemicals all the time,

غذاهای غیرطبیعی بخورند،

they're not going to be able to think.

قادر به فکر کردن نخواهند بود.

They're not going to be smart.

افراد باهوشی نخواهند شد.

You know what? They're just going to be sick.

می‌دانید نتیجه چیست؟ آنها فقط مریض خواهند بود.

Now one of the things that -- what happened when I went into Berkeley

وقتی من به برکلی رفتم -- چیزی که وقتی در برکلی بودم اتفاق افتاد

is I realized that, you know, this was all pretty amazing to people,

این بود که متوجه شدم، ایده ایده برنامه غذایی برای مردم خیلی جالب و غیرعادی است --

very, very different, and I needed to market it.

خیلی، خیلی متفاوت است -- و لازم است که آن را بازاریابی کنم.

I came up with these calendars that I sent home to every parent.

ایده این تقویم‌ها به ذهنم رسید که برای پدر مادرها بفرستم.

And these calendars really started to lay out my program.

و این تقویم‌ها واقعا به گسترشِ برنامه من کمک کردند.

Now I'm in charge of all the cooking classes

من در حال حاضر مسئول تمام کلاس‌های آشپزی و

and all the gardening classes in our school district.

باغبانیِ مدارس در اتحادیه مدارس بخشمان هستم.

So this is a typical menu.

این یک نمونه از فهرست‌های غذایی است --

This is what we're serving this week at the schools.

این غذایی است که ما این هفته در مدارس داریم.

And you see these recipes on the side?

و این دستورات آشپزی را در حاشیه می‌بینید ؟

Those are the recipes that the kids learn in my cooking classes.

اینها دستورات آشپزی‌ای هستند که بچه‌ها در کلاس‌های آشپزی من یاد می‌گیرند.

They do tastings of these ingredients in the gardening classes.

بچه‌ها مزه این ترکیبات را در کلاس‌های باغبانی می‌چشند.

They also may be growing them. And we serve them in the cafeterias.

و شاید در آینده این ترکیبات را پرورش خواهند داد. و ما از بچه‌ها در کافه مدرسه پذیرایی می‌کنیم.

If we're going to change children's relationship to food,

اگر بخواهیم ارتباط بچه‌ها را با غذا تغییر دهیم، این یکی از راه‌هاست،

it's delicious, nutritious food in the cafeterias,

اینکه آنها بدانند که غذایی خوشمزه و مغذی در کافه مدرسه وجود دارد.

hands-on experience -- you're looking in cooking and gardening classes --

برای عملی کردن چنیین پروژه ایی -- لازم است کلاس‌های آشپزی و باغبانی --

and academic curriculum to tie it all together.

و برنامه‌های آموزشی همگی گرد هم آورده شوند.

Now you've probably garnered that I don't love the USDA,

یقینا تا الان پی بردید که من شیفته اداره کشاورزی آمریکا نیستم،

and I don't have any idea what to do with their pyramid,

و واقعا نمی‌دانم که هرم غذایی این سازمان چه معنایی دارد --

this upside-down pyramid with a rainbow over the top, I don't know.

این هرم معکوس با یک رنگین‌کمان در رأسش، نمی دانم.

You know, run up into the end of the rainbow,

می‌دانید، تا آخر رنگین کمان بالا روید،

I don't know what you do with it. So, I came up with my own.

من نمی‌دانم آخرش به کجا می‌رسید. برای همین من سیستم خودم را ابداع کردم.

This is available on my website in English and Spanish,

و روی وب‌سایتم به انگلیسی و اسپانیایی قابل دسترسی است،

and it's a visual way to talk to kids about food.

و روشی بصری است برای اینکه با بچه‌ها در ارتباط با غذا صحبت کرد.

The really tiny hamburger, the really big vegetables.

روشی که در آن مقدار سبزیجات بسیار زیاد و گوشت خیلی کم است.

We have to start changing this.

و ما لازم است که چنین تغییری را شروع کنیم.

We have to make kids understand

لازم است به بچه‌ها بفهمانیم که

that their food choices make a big difference.

انتخاب بچه‌ها در اینکه چه غذایی بخورند اهمیت زیادی دارد.

We have cooking classes -- we have cooking classrooms in our schools.

ما در مدرسه‌هایمان کلاس‌های آشپزی داریم،

And why this is so important is

و چرا چنین چیزی تا این حد پر اهمیت است

that we now have grown a generation,

چون ما در حال حاضر یک یا شاید هم دو نسل پرورش داده‌ایم

maybe two, of kids where one out of every four meals

که در آن از هر چهار وعده غذایی

is eaten in fast food, one of every four meals is eaten in a car

یک وعده غذای حاضری خورده شده، یک وعده غذا در داخل ماشین.

and one out of every last four meals is eaten in front of a TV or computer.

و یکی از وعده‌ها در مقابل تلویزیون یا کامپیوتر خورده می‌شود.

What are kids learning? Where is the family time?

بچه‌ها چه چیزی یاد می‌گیرند؟ زمان وقت گذراندن با خانواده کجاست؟

Where is socialization? Where is discussion?

آداب و معاشرت کجاست؟ بحث و گفتگوهایِ سر میز کجاست؟

Where is learning to talk?

یادگیری صحبت کردن کجاست؟

You know, we have to change it.

لازم است که این روش را تغییر دهیم.

I work with kids a lot. These are kids I work with in Harlem.

من خیلی با بچه‌ها کار می کنم. اینها بچه‌هایی هستند که من در منطقه هارلِم باهاشون کار می‌کنم.

EATWISE -- Enlightened and Aware Teens Who Inspire Smart Eating.

اندیشمندانه غذا بخورید -- نوجوانان آموزش دیده و آگاهی که تغذیه هوشمندانه را تشویق می‌کنند.

We have to teach kids

باید به بچه‌ها تعلیم دهیم

that Coke and Pop Tarts

که نوشابه وشیرینی پاپ تارت

aren't breakfast.

صبحانه نیستند.

We have to teach kids that if they're on a diet

باید به بچه ها یاد بدهیم که اگر

of refined sugar,

رژیم غذایی سرشار از شکر داشته باشند،

they go up and down, just like if they're on a diet of crack.

دقیقا مثل این است که معتاد به مواد مخدر غذایی باشند،

And we have to pull it all together. We have composting in all of our schools.

و لازم است بخش‌های مختلف را گرد آوریم. ما در تمام مدارسمان در برکلی کود تهیه می‌کنیم.

We have recycling in all of our schools.

در تمامی مدارسمان سیستم بازیافت داریم.

You know, the things that we maybe do at home

لازم است درباره کارهایی که احتمالا در منزل انجام می‌دهیم

and think are so important,

و فکر می‌کنیم خیلی مهم هستند،

we have to teach kids about in school.

به بچه‌ها در مدرسه آموزش دهیم.

It has to be so much a part of them

انجام این کارها باید تا حدی بخشی از وجود بچه‌ها باشد

that they really get it.

و واقعا درک‌شان کنند.

Because, you know what, many of us

چون می‌دانید، خیلی از ما

are sort of at the end of our careers,

به سنی رسیدیم،

and we need to be giving these kids --

که لازم است به این بچه‌ها --

these young kids, the next generation --

این بچه‌های جوان، نسل بعد --

the tools to save themselves

ابزاری را بدهیم که زندگی خودشان

and save the planet.

و زمینی که در آن زندگی می‌کنند را حفظ کنند.

One of the things I do a lot is public-private partnerships.

یکی از کارهایی که من زیاد انجام می‌دهم شراکت‌های نیمه خصوصی است.

I work with private companies

من با شرکت‌های خصوصی کار می کنم

who are willing to do R & D with me,

آنهایی که تمایل به انجام تحقیق روی این سیستم و توسعه آن دارند،

who are willing to do distribution for me,

آنهایی که تمایل به گسترش برنامه من دارند،

who are really willing to work to go into schools.

کسانی که واقعا مایل هستند داخل مدارس کار کنند.

Schools are underfunded.

مدارس کسریِ بودجه دارند.

Most schools in America spend less

بیشتر مدارس در آمریکا سالیانه کمتر از

than 7,500 dollars a year teaching a child.

۷۵۰۰ دلار برای تعلیم و تربیت یک بچه خرج می‌کنند.

That comes down to under five dollars an hour.

که این کمتر از پنج دلار در ساعت است.

Most of you spend 10, 15 dollars an hour

بیشتر شماها ساعتی ده تا پانزده دلار

for babysitters when you have them.

برای پرستار بچه خرج می‌کنید.

So we're spending less than 5 dollars an hour on the educational system.

ما ساعتی کمتر از پنج دلار روی سیستم آموزشی خرج می‌کنیم.

And if we're going to change it,

و اگر بخواهیم این سیستم را تغییر دهیم،

and change how we feed kids,

و روشی که بچه‌ها را تغذیه می‌کنیم عوض کنیم،

we really have to rethink that.

واقعا لازم است مروری به سیستم آموزشی‌مان بیاندازیم.

So, public and private partnerships,

بنابراین، شراکت‌های دولتی و خصوصی،

advocacy groups, working with foundations.

حامیان چنین طرحی، و بنیانگذاران باید همگی گرد هم آیند و با یکدیگر همکاری کنند.

In our school district, the way we afford this

روشی که ما در این بخش استفاده کردیم برای اینکه بتوانیم از عهده مخارج چنین سیستمی برآییم

is our school district allocates .03 percent

این است که ۰۳. در صد

of the general fund

از بودجه کل را

towards nutrition services. And I think if every school district

برای تغذیه اختصاص می‌دهیم. و من فکر می‌کنم اگر مدارس در هر بخش

allocated a half to one percent,

نیمی یا یک درصد از بودجه کلشان را به تغذیه اختصاص دهند،

we could start to really fix this program.

ما واقعا می توانیم اصلاح این برنامه را شروع کنیم.

We really need to change it.

ما لازم است واقعا آن را تغییر دهیم.

It's going to take more money.

این روش پول بیشتری لازم خواهد داشت.

Of course, it's not all about food; it's also about

و البته فقط مربوط به نحوه تغذیه نمی‌شود -- بلکه به اینکه

kids getting exercise.

بچه‌ها ورزش کنند نیز مربوط می‌شود.

And one of the simple things we can do

و یکی از کارهای ساده‌ای که ما می‌توانیم انجام دهیم

is put recess before lunch.

گذاشتنِ زنگِ تفریح قبل از نهار است.

It's sort of this "duh" thing.

به جایِ زنگِ تفریح های بی ثمری که در حالِ حاضر داریم.

You know, if you have kids coming into lunch

اگر بچه‌ها قبل از زنگ تفریح برای نهار بیایند

and all they're going to do when they get out of lunch is go to have recess,

و تمام فکرشان به زنگ تفریح بعد نهار باشد،

you see them just throw away their lunch so they can run outside.

ناهارشان را کنار می‌گذارند برای اینکه به زنگ تفریح برسند.

And then, at one in the afternoon, they're totally crashing.

و نتیجه این است که ساعتِ یک بعد ظهر، کاملا وامانده خواهند بود.

These are your children and grandchildren that are totally melting down

اینها فرزندان و نوه‌های شما هستند که از گرسنگی ضعف می‌کنند

when you pick them up, because they haven't had lunch.

وقتی که دارید از مدرسه برشان می‌دارید چون که ناهار نخورده‌اند.

So if the only thing they'd have to do after lunch is go to class,

بنابراین اگر تنها کاری که بعد از ناهار دارند رفتن سر کلاس باشد،

believe me, they're going to sit there and eat their lunch.

باور کنید، بچه‌ها می‌نشینند و غذایشان را می‌خورند.

We need to --

ما لازم است که --

we need to educate.

ما لازم است که آموزش دهیم.

We need to educate the kids.

ما لازم است به بچه‌ها آموزش دهیم.

We need to educate the staff.

ما لازم است به کارکنان آموزش دهیم.

I had 90 employees.

من ۹۰ کارمند دارم.

Two were supposed to be cooks -- none could.

دو کارمند قرار بود که آشپز باشند -- هیچ یک نتوانستند.

And, you know, I'm not that better off now.

و می‌دونید،‌ هنوز هم خیلی بهتر نیست.

But we really have to educate.

ولی ما واقعا بایستی آموزش دهیم.

We have to get academic institutions to start thinking

ما لازم است کاری کنیم که موسسات آموزشی شروع به ابداعِ

about ways to teach people how to cook again,

روش‌هایی کنند که به مردم آموزش دهند که چطور دوباره آشپزی کنند،

because, of course, they don't --

چرا که البته، مردم آشپزی نمی‌کنند --

because we've had this processed food in schools

چون ما برای مدت زمان طولانی در مدارس

and institutions for so long.

و مؤسسات این غذاهای آماده را داشته‌ایم.

We need 40-minute lunches --

ما به ۴۰ دقیقه وقت برای نهار نیاز داریم --

most schools have 20-minute lunches --

بیشتر مدارس ۲۰ دقیقه وقت برای نهار اختصاص می‌دهند --

and lunches that are time-appropriate.

وهمینطور نهارهایی که به وقت باشند.

There was just a big study done, and so many schools

تحقیق گسترده‌ای انجام شده که نشان می‌دهد، خیلی از مدارس

are starting lunch at nine and 10 in the morning.

ساعت ۹ و ۱۰ صبح ناهار را شروع می‌کنند --

That is not lunchtime.

این زمان ناهار نیست.

You know, it's crazy. It's crazy what we're doing.

این دیوانگی است، کاری که ما می‌کنیم دیوانگی است.

And just remember,

و در ضمن یادمان باشد،

at very least tacitly,

کمترین چیزی که نشان می‌دهیم،

this is what we're teaching children

این چیزی است که ما داریم به بچه ها آموزش می دهیم

as what they should be doing.

که این کاری است که باید انجام دهند.

I think if we're going to fix this,

فکر می‌کنم اگر ما بخواهیم این مسئله را حل کنیم،

one of the things we have to do

یکی از کارهایی که لازم است انجام دهیم

is really change how we have oversight

این است که نحوه نظارتمان را

over the National School Lunch Program.

روی برنامه نهار مدارس تغییر دهیم.

Instead of the National School Lunch Program being under the USDA,

فکر می‌کنم بجای اینکه برنامه نهار مدارس زیر نظر اداره کشاورزی باشد،

I think it should be under CDC.

باید زیر نظر سی دی سی باشد.

If we started to think about food

اگر شروع کنیم به تفکر درباره غذا

and how we feed our kids

و اینکه بچه‌هایمان را چطور تغذیه کنیم

as a health initiative,

طوری که غذا پایه سلامتی باشد،

and we started thinking about food as health,

و شروع کنیم به غذا از نظر سلامتی نگه کنیم،

then I think we wouldn't have corn dogs

فکر می‌کنم آن وقت است که کُرن داگ را به

as lunch.

عنوان نهار نخواهیم داشت.

Okay, Finance 101 on this,

بسیار خب، بودجه مالی اولیه در رابطه با این مسئله،

and this -- I'm sort of wrapping it up with this finance piece,

و این -- می‌خواهم با صحبت در رابطه با بودجه مالی بحث را جمع‌بندی کنم،

because I think this is something we all have to understand.

چرا که فکر می‌کنم این چیزی است که همه ما لازم است که درک کنیم.

The National School Lunch Program spends 8 billion dollars

برنامه نهار مدارس ملی سالیانه ۸ بیلیون دلار

feeding 30 million children a year.

برای تغذیه ۳۰ میلیون کودک خرج می‌کند.

That number probably needs to double.

این رقم یقینا لازم است دو برابر شود.

People say, "Oh my God, where are we going to get 8 billion?"

مردم می‌گویند؛ «اُه خدای من، از کجا می‌خواهیم ۸ بیلیون بدست بیاوریم؟»

In this country, we're spending 110 billion dollars a year

در این کشور، ما سالیانه ۱۱۰ بیلیون

on fast food.

خرج غذاهای آماده می‌کنیم.

We spend 100 billion dollars a year

ما سالیانه ۱۱۰ بیلیون دلار

on diet aids.

برای فراورده‌های رژیمی خرج می‌کنیم.

We spend 50 billion dollars on vegetables,

ما ۵۰ بیلیون دلار برای سبزیجات خرج می‌کنیم،

which is why we need all the diet aids.

برای همین هم است که به تمامی فراورده‌های رژیمی نیاز داریم.

We spend 200 billion dollars a year

ما سالیانه ۲۰۰ بیلیون دلار خرجِ

on diet-related illness today,

بیماری‌هایی که وابسته به نحوه تغذیه هستند می‌کنیم،

with nine percent of our kids having type 2 diabetes.

با ۹ درصد کودکانمان که مبتلا به دیابت نوع دو هستند --

200 billion.

۲۰۰ بیلیون.

So you know what, when we talk

در نتیجه، وقتی صحبت از افزایشِ

about needing 8 billion more, it's not a lot.

۸ بیلیون می کنیم، رقم زیادی نیست.

That 8 billion comes down to two dollars and 49 cents --

این ۸ بیلیون به دو دلار و ۴۹ سِنت شکسته می‌شود --

that's what the government allocates for lunch.

این مبلغی است که دولت برای نهار اختصاص می‌دهد.

Most school districts spend two thirds of that on payroll and overhead.

بیشتر بخش‌های مدارس، دو سوم این مبلغ را به حقوق کارمندان و مخارج ماهیانه اختصاص می‌دهند.

That means we spend less than a dollar a day

این بدین معنی است که ما روزانه کمتر از یک دلار

on food for kids in schools --

برای غذای بچه‌ها در مدارس خرج می‌کنیم --

most schools, 80 to 90 cents. In L.A., it's 56 cents.

در اکثر مدارس ۸۰ تا ۹۰ سنت خرج می‌شود. در اِل اِی، این مبلغ ۵۶ سنت است.

So we're spending less than a dollar, OK, on lunch.

در نتیجه ما کمتر از یک دلار برای نهار خرج می‌کنیم.

Now I don't know about you,

من شما را نمی‌دانم،

but I go to Starbucks and Pete's and places like that,

ولی وقتی من به استار باکس و پیتس و جاهایی شبیه آن می‌روم،

and venti latte in San Francisco is five dollars.

قیمت یک شیرقهوه در سانفرانسیسکو پنج دلار است.

One gourmet coffee,

قیمت یک قهوه،

one, is more --

خرجی که برای یک قهوه می‌کنیم --

we spend more on than we are spending to feed kids

بیشتر از خرجی است که در

for an entire week

عرض یک هفته صرف تغذیه بچه‌ها

in our schools.

در مدارسمان می‌کنیم.

You know what? We should be ashamed.

می‌دونید چیه؟ باید خجالت بکشیم!

We, as a country, should be ashamed

در این رابطه

at that.

بعنوان یک کشور --

The richest country.

ثروتمندترین کشور، باید شرمگین باشیم.

In our country,

در کشور ما،

it's the kids that need it the most,

این بچه‌ها هستند که بیشترین نیاز را به غذای سالم دارند،

who get this really, really lousy food.

بچه‌هایی که اتفاقا این غذاهای واقعا کم کیفیت را می‌خورند.

It's the kids who have parents and grandparents

بچه‌هایی که پدر و مادر و پدربزرگ مادربزرگ‌ها و

and uncles and aunts that can't even afford

و دایی‌ها و خاله‌هایی دارند که حتی توان

to pay for school lunch that gets this food.

پرداخت نهاری که این مدارس می‌گیرند ندارند.

And those are the same kids

و آنها همان بچه‌هایی هستند

who are going to be getting sick.

که در حال مریض شدنند.

Those are the same kids who we should be taking care of.

اینها همان بچه‌هایی هسنتد که ما باید مراقبشان باشیم.

We can all make a difference.

همه ما می‌توانیم تغییر ایجاد کنیم --

That every single one of us,

هر یک از ما،

whether we have children,

چه بچه داشته باشیم،

whether we care about children, whether we have nieces or nephews,

چه بچه‌ها برایمان مهم باشند، چه خواهرزاده برادرزاده داشته باشیم،

or anything --

یا هر چیز دیگر --

that we can make a difference.

مهم این است که ما می‌توانیم شرایط را تغییر دهیم.

Whether you sit down and eat a meal with your kids,

چه اینکه وقت بگذارید و با بچه‌هایتان یک وعده غذا بخورید،

whether you take your kids, or grandchildren,

چه بچه‌ها، یا نوه‌ها،

or nieces and nephews shopping

یا خواهرزاده و برادرزاده هاتون را

to a farmers' market. Just do tastings with them.

به خرید یک بازار محلی ببرید -- که فقط غذاها رو مزه کنید.

Sit down and care.

بنشینید و برای تغییر این سیستم اهمیت قائل شوید.

And on the macro level,

و در بعد گسترده‌تر،

we're in what seems to be

به نظر می‌آید ما در یک دوره

a 19-month presidential campaign,

نوزده ماهه برای انتخابات ریاست جمهوری هستیم،

and of all the things we're asking

و از میان تمامی تقاضاهایمان از این

all of these potential leaders,

رهبران باصلاحیت،

what about asking for the health of our children?

چطور است که در ارتباط با سلامت فرزندانمان بپرسیم؟ متشکرم.

Thank you.

متشکرم.