Sherwin Nuland: How electroshock therapy changed me

شروین نولاند از درمان با الکتروشوک می‌گوید

Translator: Mana Ahmady Reviewer: soheila Jafari

I'd like to do pretty much what I did the first time,

من خیلی دوست داشتم همان کاری را بکنم که اولین بار کردم،

which is to choose a lighthearted theme.

که یک موضوع امیدوارکننده انتخاب کنم.

Last time, I talked about death and dying.

بار پیش، من درباره‌ی مرگ و مردن حرف زدم.

(Laughter)

This time, I'm going to talk about mental illness.

این بار می‌خوام درباره‌ی بیماری‌های روانی صحبات کنم.

(Laughter)

But it has to be technological,

اما این سخنرانی باید فنی باشه،

so I'll talk about electroshock therapy.

بنابراین درباره‌ی درمان با الکتروشوک سخن خواهم گفت. (خنده)

(Laughter)

You know, ever since man had any notion

می‌دونید، از زمانی که انسان شواهدی یافت

that some of his other people, his colleagues,

که برخی از آدم‌هایی که می‌شناسه، همقطارانش،

could be different, could be strange, could be severely depressed

می‌تونن متفاوت باشند، می‌تونن عجیب باشند، افسرده باشند

or what we now recognize as schizophrenia,

یا آنچه که ما امروز به نام شیزوفرنی می‌شناسیم،

he was certain that this kind of illness had to come from evil spirits

ایمان داشت که این‌گونه بیماری

بایستی از سوی ارواح شیطانی به بدنش حلول کرده.

getting into the body.

So the way of treating these diseases in early times

بنابراین، روش درمان این بیماری‌ها

در زمان‌های گذشته، یه جورایی،

was to, in some way or other, exorcise those evil spirits.

راندن این ارواح خبیثه بوده، و این همونطور که می‌دونید، همچنان ادامه داره.

And this is still going on, as you know.

But it wasn't enough to use the priests.

اما بهره بردن از کشیش کافی نبود.

When medicine became somewhat scientific, in about 450 BC,

هنگامی‌که داروها، در حدود ۴۵۰ پیش از میلاد، به دست بقراط و یارانش، نسبتا علمی شدند،

with Hippocrates and those boys,

هنگامی‌که داروها، در حدود ۴۵۰ پیش از میلاد، به دست بقراط و یارانش، نسبتا علمی شدند،

they tried to look for herbs, plants

تلاش کردند به دنبال گیاهان دارویی بگردند، گیاهانی

that would literally shake the bad spirits out.

که به اصطلاح ارواح خبیثه را از روح برانند.

So they found certain plants that could cause convulsions.

بنابراین، گیاهان ویژه‌ای را یافتند که می‌تونست تشنج ایجاد کند.

And the herbals,

و دانش گیاه‌شناسی، کتاب‌های گیاهی تا اواخر قرون وسطی،

the botanical books of up to the late Middle Ages, the Renaissance,

و رنسانس سرشار از نسخه‌هایی‌ست

are filled with prescriptions for causing convulsions

که موجب تشنج می‌شن تا ارواح ناپاک را برانند.

to shake the evil spirits out.

Finally, in about the 16th century,

سرانجام، در سده‌ی شانزدهم،

a physician whose name was Theophrastus Bombastus Aureolus von Hohenheim --

یک پزشک به نام تئوفوراستوس بومباستوس آرئولوس فن خوخنهایم،

called Paracelsus, a name probably familiar to some people here --

که پاراکلئوس صداش می‌کردن، نامی که شاید برخی از مردم اینجا باهاش آشنا باشند-

(Laughter)

(خنده)- خوبه، پاراکلئوس پیر

good old Paracelsus --

found that he could predict the degree of convulsion

دریافت که می‌تونه درجه‌ی تشنج را بوسیله میزان مشخصی از کافور برای تولید تشنج، پیش‌بینی کند.

by using a measured amount of camphor to produce the convulsion.

دریافت که می‌تونه درجه‌ی تشنج را بوسیله میزان مشخصی از کافور برای تولید تشنج، پیش‌بینی کند.

Can you imagine going to your closet, pulling out a mothball

می‌تونید تجسم کنید که سراغ کمدتون برید، یک نفتالین بردارید، و

and chewing on it if you're feeling depressed?

وقتی احساس افسردگی می‌کنید یه دونه بالا بندازید؟

It's better than Prozac, but I wouldn't recommend it.

بهتر از پروزاک است، اما من توصیه نمی‌کنم.

(Laughter)

So, what we see in the 17th, 18th century

اما آنچه در سده‌ی هفدهم و هجدهم می‌بینیم

is the continued search for medications other than camphor that'll do the trick.

پژوهش مستمرست برای یافتن داروهایی به جز کافور که همان کارکرد را داشته باشند.

Well, along comes Benjamin Franklin,

خب، همزمان بنجامین فرانکلین سر برآورد،

and he comes close to convulsing himself

و او در اثر برخورد آذرخش به بادبادکش چیزی نزدیک به تشنج را تجربه کرد.

with a bolt of electricity off the end of his kite.

و او در اثر برخورد آذرخش به بادبادکش چیزی نزدیک به تشنج را تجربه کرد.

And so people begin thinking in terms of electricity to produce convulsions.

و بسیاری از مردم به این فکر افتادند که از الکتریسیته برای ایجاد تشنج استفاده کنند.

And then we fast-forward to about 1932,

و حالا تا حدود ۱۹۳۲ پیش میایم،

when three Italian psychiatrists who were largely treating depression

هنگامی‌که سه روانپزشک ایتالیایی، مطالعات گسترده‌ای روی درمان افسردگی داشتند،

began to notice among their patients, who were also epileptics,

نظرشان به این جلب شد که بیمارانشون، که صرع داشتند،

که اگر صرع داشتند -یک سری از حملات صرع،

that if they had a series of epileptic fits, a lot of them in a row --

که بسیاری از آنها پشت‌سرهم رخ می‌داد، اغلب افسردگی را از میان می‌برد.

the depression would very frequently lift.

Not only would it lift, but it might never return.

نه تنها از میان می‌برد، بلکه ممکن‌ست که هرگز برنگردد.

So they got very interested in producing convulsions,

بنابراین بسیاری از مردم علاقمند به ایجاد تشنج شدند،

measured types of convulsions.

گونه‌های کنترل شده‌ای از تشنج.

And they thought,

و اندیشیدند: «خب، ما الکتریسیته داریم، ما یکی رو به برق وصل می‌کنیم.

"Well, we've got electricity, we'll plug somebody into the wall.

معمولا موهاشون سیخ می‌شه و آدم‌ها دچار لرزش شدید می‌شد.»

That always makes hair stand up and people shake a lot."

So they tried it on a few pigs, and none of the pigs were killed.

بنابراین، آنها این روش را روی چند خوک آزمودند، و هیچ خوکی کشته نشد.

So they went to the police and they said,

پس، آنها به اداره‌ی پلیس رفتند و گفتند،

"We know that at the Rome railroad station,

«ما می‌دونیم اطراف ایستگاه قطار رم،

there are all these lost souls wandering around,

ارواح سرگردانی( چندین مجنون) وجود دارد،

muttering gibberish.

که زیرلب چرند و پرند می‌گن. می‌تونید یکی از آنها را برای ما بیارید؟»

Can you bring one of them to us?"

Someone who is, as the Italians say, "gagootz."

یکی که، به قول ایتالیایی‌ها، «کاگوتز» باشه.

So they found this "gagootz" guy,

پس آنها این «کاگوتز» را پیدا کردند،

a 39-year-old man who was really hopelessly schizophrenic,

یک مرد ۳۹ ساله که شیزوفرنی شدید و غیرقابل درمانی داشت،

who was known, had been known for months,

که معروف بود، ماه‌ها بود که معروف بود که

to be literally defecating on himself,

خودش رو خراب می‌کرد،

talking nothing that made any sense,

هیچ حرف معنی‌داری از دهنش خارج نمی‌شد،

and they brought him into the hospital.

و آنها او را به بیمارستان آوردند.

So these three psychiatrists,

سپس این سه روانپزشک، پس از حدود دو یا سه هفته بررسی و مشاهده،

after about two or three weeks of observation,

laid him down on a table,

روی یک میز خواباندندش،

connected his temples to a very small source of current.

و گیجگاهش را به منبع کوچکی از جریان برق وصل کردند.

They thought, "Well, we'll try 55 volts, two-tenths of a second.

آنها فکر کردند:‌ «خًب، ما ۵۵ ولت را، در دو-سوم ثانیه آزمایش می‌کنیم.

That's not going to do anything terrible to him."

این هیچ بلایی سرش نمیاره.»

So they did that.

و این کار را انجام دادند.

Well, I have the following from a firsthand observer,

خُب، من از اینجا به بعد را از زبان یک شاهد مستقیم نقل می‌کنیم،

who told me this about 35 years ago,

که ۳۵ سال پیش اینها را برای من حکایت کرد،

when I was thinking about these things for some research project of mine.

زمانی که من برای یک پژوهش شخصی درباره‌ی این چیزها فکر می‌کردم.

زمانی که من برای یک پژوهش شخصی درباره‌ی این چیزها فکر می‌کردم.

He said, "This fellow" -- remember, he wasn't even put to sleep --

او گفت: «این طفلک» -به یاد داشته باشید که او حتی بیهوش هم نشده بود-

"after this major grand mal convulsion,

«پس از این حمله‌ی شدید تشنج،

sat right up,

راست نشست، رو به این سه نفر کرد و گفت،

looked at these three fellas and said,

شما سه تا عوضی خیال دارید چه غلطی با من بکنید؟»

'What the fuck are you assholes trying to do?'"

(Laughter)

(خنده)

If I could only say that in Italian.

آخ که اگه می‌تونستم این را به ایتالیایی بگم.

(Laughter)

Well, they were happy as could be,

خب، خیلی خوشحال بودند، چون او

because he hadn't said a rational word in the weeks of observation.

در این هفته‌های مشاهده یک کلام منطقی هم از دهنش در نیومده بود.

(Laughter)

بنابراین آنها دوباره او را به برق وصل کردند،

So they plugged him in again,

and this time, they used 110 volts for half a second.

و این بار آنها ۱۱۰ ولت را به مدت نیم ثانیه آزمایش کردند.

و در برابر چشمان شگفت‌زده‌ی آنها، پس از پایان آزمایش،

And to their amazement, after it was over,

he began speaking like he was perfectly well.

یه جوری صحبت کرد که انگار کاملا خوب شده.

He relapsed a little bit, they gave him a series of treatments,

او مدت کوتاهی از هوش رفت، آنها یک سری درمان براش تجویز کردند،

and he was essentially cured.

و او واقعا درمان شد.

But of course, having schizophrenia,

اما البته، شیزوفرنی

within a few months, it returned.

طی چند ماه برگشت.

But they wrote a paper about this,

اما آنها دراین‌باره مقاله‌ای نوشتند،

and everybody in the western world began using electricity

و همه در غرب شروع به استفاده از الکتریسیته کردند

to convulse people who were either schizophrenic

تا مردم مبتلا به شیزوفرنی یا افسردگی شدید را به تشنج وادارند.

or severely depressed.

It didn't work very well on the schizophrenics,

برای شیزوفرنی‌ها کار زیادی از آن بر نیامد،

but it was pretty clear in the '30s and by the middle of the '40s

اما در دهه‌ی ۳۰ و میانه‌ی دهه‌ی ۴۰ کم و بیش روشن شد

that electroconvulsive therapy was very, very effective

که درمان با تشنج الکتریکی بسیار بسیار در درمان افسردگی موثره.

in the treatment of depression.

که درمان با تشنج الکتریکی بسیار بسیار در درمان افسردگی موثره.

And of course, in those days, there were no antidepressant drugs,

و البته، در آن روزها، هیچ داروی ضد افسردگی وجود نداشت،

and it became very, very popular.

و بسیار بسیار محبوب شد.

They would anesthetize people, convulse them ...

آنها مردم را بیهوش می‌کردند،

بهشون تشنج دادند، اما مشکل اساسی این بود

But the real difficulty was that there was no way to paralyze muscles.

که هیچ راهی برای فلج کردن ماهیچه‌ها وجود نداشت.

So people would have a real grand mal seizure.

بنابراین مردم حمله‌های شدید واقعی را از سر می‌گذراندند.

Bones were broken; especially in old, fragile people, you couldn't use it.

استخوان‌ها می‌شکست. به ویژه در مردم مسن و آسیب‌پذیر،

نمی‌شد ازش استفاده کرد.

And then in the late 1950s, the so-called "muscle relaxants"

و بعد در دهه‌ی ۱۹۵۰، اواخر دهه ۱۹۵۰، به اصطلاح آرامبخش‌های ماهیچه

were developed by pharmacologists,

توسط داروسازها کشف شد،

and it got so that you could induce a complete convulsion,

و سبب شد که بتونید یک تشنج کامل را القا کند،

an electroencephalographic convulsion -- you could see it on the brain waves --

یک تشنج مغزی الکتریکی -شما می‌تونستید آن را روی امواج مغزی رصد کنید-

without causing any convulsion in the body

بدون ایجاد هیچ تشنجی در بدن به جز اندکی انقباض ناگهانی در انگشتان پا.

except a little bit of twitching of the toes.

So again, it was very, very popular and very, very useful.

پس دوباره، بسیار بسیار محبوب شد و بسیار بسیار سودمند.

Well, you know, in the middle '60s, the first antidepressants came out.

خب، می‌دونید، در دهه‌ی ۶۰،

نخستین ضدافسردگی به بازار روانه شد. توفرانیل اولی‌اش بود.

Tofranil was the first.

In the late '70s, early '80s, there were others,

در اواخر دهه ۷۰، و دهه ۸۰، داروهای دیگری هم بود،

and they were very effective.

و بسیار موثر بودند.

And patients' rights groups seemed to get very upset

و گروه‌های حقوق بیماران به نظر حسابی خشمگین بودند

about the kinds of things that they would witness,

درباره‌ی چیزهایی که مشاهده کرده بودند.

so the whole idea of electroconvulsive, electroshock therapy disappeared,

بنابراین نسخه‌ی تشنج الکتریکی، و درمان الکتروشوک پیچیده شد،

but has had a renaissance in the last 10 years.

اما در ده سال اخیر دوباره پدیدار شد.

And the reason that it has had a renaissance

و دلیل این نوزایی

is that probably about 10 percent of the people, severe depressives,

اینه که احتمالا حدود ده درصد مردم، که افسردگی شدید دارند،

do not respond, regardless of what is done for them.

به هیچی پاسخ نمی‌دن، فرقی نمی‌کنه چه کاری براشون انجام بشه.

Now why am I telling you this story at this meeting?

حالا، چرا دارم این قصه را در این جلسه براتون تعریف می‌کنم؟

I'm telling you this story because, actually,

این قصه را برای شما می‌گم، چون درواقع از زمانی که

ever since Richard called me and asked me to talk about --

ریچارد صدام کرد و ازم خواست درباره‌ی

as he asked all of his speakers --

- او از همه‌ی سخنران‌ها این را خواست-

to talk about something that would be new to this audience

درباره چیزی حرف بزنم که برای مخاطبان جدید باشه،

that we had never talked about, never written about.

چیزی که هرگز درباره‌اش حرف زده نشده، درباره‌اش نوشته نشده،

I've been planning this moment.

داشتم واسه این لحظه نقشه می‌کشیدم.

This reason really is that I am a man who, almost 30 years ago,

دلیل واقعی اینه که من مردی هستم، که حدود ۳۰ سال پیش،

زندگیش توسط دو دوره طولانی درمان الکتروشوک نجات داده شد.

had his life saved by two long courses of electroshock therapy.

And let me tell you this story.

و بذارید براتون این قصه را تعریف کنم.

I was, in the 1960s, in a marriage.

من در دهه ۱۹۶۰ ازدواج کرده بودم. استفاده از واژه‌ی بد

To use the word "bad" would be perhaps the understatement of the year.

شاید دست کم گرفتن آن سال باشه.

It was dreadful.

وحشتناک بود.

There are, I'm sure, enough divorced people in this room

مطمئنم که در این تالار به اندازه‌ی کافی آدم مطلقه وجود داره

to know about the hostility, the anger, who knows what.

که بتونه کینه و خشم آن زمان من را درک کنه.

Being someone who had had a very difficult childhood,

وقتی کودکی سختی هم از سر گذرونده باشی،

a very difficult adolescence --

و یک بلوغ دشوارتر-

it had to do with not quite poverty, but close.

کاملا به فقر مربوط نبود، اما چیزی شبیه به آن.

It had to do with being brought up in a family where no one spoke English,

دورانی بود که در خانواده‌ای بزرگ می‌شدم که هیچ کس انگلیسی حرف نمی‌زد،

no one could read or write English.

هیچ‌کس نمی‌تونست به انگلیسی بخونه و بنویسه.

It had to do with death and disease and lots of other things.

دورانی که با مرگ و بیماری و کلی چیزهای دیگرهمراه بود.

I was a little prone to depression.

من اندکی مستعد افسردگی بودم.

So, as things got worse, as we really began to hate each other,

خلاصه، همینطور که اوضاع بدتر می‌شد، و وقتی ما دیگر واقعا از هم متنفر شدیم،

I became progressively depressed over a period of a couple of years

به صورت تدریجی در یک دوره‌ی یکی دوساله به افسردگی دچار شدم،

trying to save this marriage,

تلاش می‌کردم که ازدواجم را نجات بدم،

which was inevitably not to be saved.

که به سوی گریزناپذیری غیر قابل نجات بود.

Finally, I would schedule -- all my major surgical cases,

در آخر، من همه‌ی جراحی‌های بزرگم را،

I was scheduling them for 12, one o'clock in the afternoon,

برای ساعت ۱۲ یا یک بعدازظهر برنامه‌ریزی می‌کردم،

because I couldn't get out of bed before about 11 o'clock.

چون نمی‌تونستم پیش از ساعت ۱۱ از جام بلند شم.

Anybody who's been depressed here knows what that's like.

و هرکسی که افسردگی را تجربه کرده باشد می‌داند که چه حسی دارد.

من حتی نمی‌تونستم پتو را از روم کنار بزنم.

I couldn't even pull the covers off myself.

Well, you're in a university medical center,

خب، تو در یک مرکز پزشکی دانشگاهی هستی،

where everybody knows everybody.

جایی که همه همدیگر را می‌شناسند، و این موضوع پیش همکارام فاش می‌شد،

And it's perfectly clear to my colleagues, so my referrals began to decrease.

بنابراین ارجاعات به من رو به کم شدن گذاشت.

As my referrals began to decrease,

هنگامی‌که ارجاعاتم کمتر شدند،

I clearly became increasingly depressed,

من به وضوح بیشتر و بیشتر افسرده شدم

until I thought, "My God, I can't work anymore."

تا اینکه دیدم، خدای من، من دیگر نمی‌تونم کار کنم.

And, in fact, it didn't make any difference,

و البته، فرقی هم نمی‌کرد

because I didn't have any patients anymore.

چون من دیگر بیماری نداشتم.

So, with the advice of my physician,

بنابراین، با توصیه‌ی پزشکم،

I had myself admitted to the acute care psychiatric unit

من خودم را به بخش مراقبت‌های ویژه‌ی روانی بیمارستان دانشگاه‌مون معرفی کردم.

of our university hospital.

And my colleagues, who had known me since medical school,

و همکارانم، آنهایی که من را از زمان دانشکده می‌شناختند

in that place, said, "Don't worry, Shep.

در آن موقعیت بهم گفتند: «نگران نباش .مقطعیه، شش هفته دیگه

Six weeks, you're back in the operating room.

دوباره به اتاق عمل برمی‌گردی. همه‌چیز دوباره عالی می‌شه.»

Everything's going to be great."

Well, you know what bovine stercus is?

خب، می‌دونید جنون گاوی چیه؟

That proved to be a lot of bovine stercus.

معلوم شد که جنون گاوی خیلی شایعه.

(Laughter)

I know some people who got tenure in that place with lies like that.

من آدم‌هایی را می‌شناسم که با دروغ‌هایی مثل این برای همیشه در آنجا ماندند.

(Laughter)

(خنده)

(Laughter and applause)

So I was one of their failures.

خب من یکی موارد شکست‌شان بودم.

But it wasn't that simple,

اما به این سادگی‌ها هم نبود. چون در آن زمان

because by the time I got out of that unit,

من از واحد خارج شده بودم، هیچ کارکردی نداشتم.

I was not functional at all.

I could hardly see five feet in front of myself.

من به سختی می‌تونستم دو متر جلوترم را ببینم.

I shuffled when I walked. I was bowed over.

هنگام راه رفتن تلوتلو می‌خوردم. من به زانو درآمده بودم.

I rarely bathed.

به ندرت حمام می‌رفتم. گاهی ریشم را نمی‌زدم. وحشتناک بود.

I sometimes didn't shave.

It was dreadful.

And it was clear -- not to me,

و معلوم بود -نه برای من،

because nothing was clear to me at that time anymore --

چون در آن زمان دیگر هیچ‌چیز برای من معلوم نبود-

that I would need long-term hospitalization

که من نیاز به بستری دراز مدت داشتم

in that awful place called a "mental hospital."

در آن جای هراسناک که اسمش را گذاشته بودند بیمارستان روانی.

So I was admitted, in the spring of 1973,

خب، من در ۱۹۷۳، در بهار ۱۹۷۳، معرفی شدم

to the Institute of Living, which used to be called the Hartford Retreat.

به انیستیتو لیوینگ، که در آن زمان اسمش بود مرکز بازپروری هارتفورد.

It was founded in the 18th century,

این مرکز در سده‌ی هجدهم پایه‌گذاری شده بود،

the largest psychiatric hospital in the state of Connecticut,

بزرگ‌ترین بیمارستان روانپزشکی در ایالتِ

other than the huge public hospitals that existed at that time.

کِنِتیکت، البته به جز بیمارستان‌های بزرگ دولتی

که در آن زمان وجود داشت.

And they tried everything they had.

و آنها هرچه در چنته داشتند را آزمودند.

They tried the usual psychotherapy.

آنها روانپزشکی معمول را امتحان کردند.

They tried every medication available in those days.

هر دارویی که در آن زمان در دسترس بود را آزمایش کردند.

And they did have Tofranil and other things -- Mellaril, who knows what.

و آنها حتما تورفانیل و چیزهای دیگر را -ملاریل و خدا می‌دونه چه چیزهایی را- امتحان کردند.

Nothing happened except that I got jaundiced from one of these things.

هیچ چیزی رخ نداد، جز اینکه من از یکی از این چیزها زردی گرفتم.

And finally,

و سرانجام، چون من در کِنِتیکت شناخته شده بودم،

because I was well-known in Connecticut,

they decided they better have a meeting of the senior staff.

تصمیم گرفتند که بهترست با کادر ارشدشان مشاوره کنند.

All the senior staff got together, and I later found out what happened.

همه‌ی بالادستی‌ها جمع شدند، و من بعدها فهمیدم چه اتفاقاتی افتاده.

They put all their heads together,

همه فکرهاشون را روی هم ریختند و تصمیم گرفتند

and they decided that there was nothing that could be done

که هیچ کاری نیست که بشه برای جراحی انجام داد که خودش را از دنیا جدا کرده،

for this surgeon who had essentially separated himself from the world,

که هیچ کاری نیست که بشه برای جراحی انجام داد که خودش را از دنیا جدا کرده،

who by that time had become so overwhelmed,

کسی که در آن زمان غرق شده بود در

not just with depression and feelings of worthlessness and inadequacy,

نه فقط افسردگی و احساس بی ارزش بودن و بی‌کفایتی،

نه فقط افسردگی و احساس بی ارزش بودن و بی‌کفایتی،

but with obsessional thinking,

بلکه با اندیشه‌ی وسواس گونه،

obsessional thinking about coincidences.

وسواس فکری درباره‌ی تصادفات مقارن.

And there were particular numbers that every time I saw them,

و تعداد مشخصی بودند که هر بار که می‌دیدم‌شان،

just got me dreadfully upset, all kinds of ritualistic observances ...

من را به طرز وحشتناکی از کوره به در می‌بردند -هر نوعی از آداب و رسوم،

just awful, awful stuff.

واقعا بد بود، چیز افتضاحی بود.

Remember when you were a kid, and you had to step on every line?

یادتون میاد وقتی بچه بودید، و خودتون را وادار می‌کردید که روی خط راه برید؟

Well, I was a grown man who had all of these rituals,

خب، من مرد بالغی بودم که همه‌ی این تشریفات را داشتم،

and it got so there was a throbbing, there was a ferocious fear in my head.

و به جایی رسید که من دچار ضربان قلب شدم، ترسی وحشیانه در سرم رخنه کرده بود.

You've seen this painting by Edvard Munch, "The Scream."

این نقاشی اثر ادوارد مانش را دیدید،

«جیغ» را می‌گم. هر لحظه یک جیغ بود.

Every moment was a scream; it was impossible.

So they decided there was no therapy, there was no treatment.

غیرممکن شده بود. بنابراین به این نتیجه رسیدند که درمانی وجود نداره،

But there was one treatment,

هیچ شفایی درکار نیست. اما یک درمان وجود داشت،

which actually had been pioneered at the Hartford Hospital

که دراصل در اوایل دهه ۱۹۴۰ در بیمارستان هارتفورد از درمان‌های پیشتاز بود،

in the early 1940s,

and you can imagine what it was: it was prefrontal lobotomy.

و می‌تونید تصور کنید که آن چه بود. برش برداری (لوبوتومی) پیشین مغز.

(Imitates a popping sound)

So they decided -- I didn't know this, again, I found this out later --

بنابراین تصمیم گرفتند -دوباره، من این را نمی‌دانستم،

و بعدها فهمیدم-

that the only thing that could be done

که تنها چیزی که می‌تونه برای این مرد ۴۳ساله انجام بشه جراحی برش برداری‌ست.

was for this 43-year-old man to have a prefrontal lobotomy.

که تنها چیزی که می‌تونه برای این مرد ۴۳ساله انجام بشه جراحی برش برداری‌ست.

که تنها چیزی که می‌تونه برای این مرد ۴۳ساله انجام بشه جراحی برش برداری‌ست.

Well, as in all hospitals,

خب، مانند همه‌ی بیمارستان‌ها، دستیاری بود

there was a resident assigned to my case.

که مسئول پرونده‌ی من بود. ۲۷ سالش بود،

He was 27 years old,

and he would meet with me two or three times a week.

و دو یا سه بار در هفته با من دیدار می‌کرد.

And of course, I had been there, what, three or four months at the time.

و در آن زمان سه-چهار ماهی می‌شد که من در آنجا بستری بودم.

He asked to meet with the senior staff, and they agreed to meet with him,

و او از بالاسری‌ها تقاضای ملاقات کرد، و آنها موافقت کردند که باهاش دیدار کنند

because he was very well thought of in that place.

چون در آنجا خیلی خوشنام بود.

به گمان آنها او آینده‌ی بسیار درخشانی داشت.

They thought he had a really extraordinary future.

And he dug in his heels and said,

او پاشنه‌هاش را ور کشید و به آنها گفت،

"No. I know this man better than any of you.

«نه، من این مرد را بهتر از همه‌ی شما می‌شناسم. من بارها و بارها به دیدارش رفتم.

I have met with him over and over again.

You've just seen him from time to time. You've read reports and so forth.

شما تنها هرازگاهی او را دیدید. شما گزارش‌ها و اینجور چیزها را خواندید.

I really honestly believe that the basic problem here is pure depression,

من واقعا صادقانه ایمان دارم که مشکل اساسی در اینجا افسردگی حاد ست،

and all of the obsessional thinking comes out of it.

و همه‌ی وسواس فکری از اینجا ناشی می‌شه.

And you know, of course, what'll happen if you do a prefrontal lobotomy.

و شما حتما می‌دونید که اگر لبه‌برداری را انجام بدید چه اتفاقی می‌افته.

Any of the results along the spectrum,

همه‌ی نتایج در هر طیفی،

from pretty bad to terrible, terrible, terrible, is going to happen.

از نسبتا بد، تا وحشتناک ترین آنها

رخ خواهد داد. اگر همه‌ی تلاشش را بکند،

If he does the best he can,

he will have no further obsessions,

هیچ وسواس فکری دیگر براش پیش نیاد،

probably no depression,

و احتمالا دیگر افسرده نباشد، عواطفش کِرخت می‌شه،

but his affect will be dulled,

he will never go back to surgery,

هرگز نمی‌تونه دوباره جراحی کنه،

he will never be the loving father that he was to his two children,

و هرگز آن پدر دوست داشتنی که برای دو فرزندش بود، نخواهد شد،

his life will be changed.

زندگی‌اش زیر و رو می‌شه. اگر نتایج عادی را بگیره

If he has the usual result,

he'll end up like 'One Flew Over the Cuckoo's Nest.'

سرنوشتش مثل فیلم 'دیوانه‌ای از قفس پرید' رقم می‌خوره

And you know about that, just essentially in a stupor the rest of his life."

و شما این را می‌دونید، تمام زندگی‌اش را گیج و منگ می‌ماند.»

"Well," he said, "can't we try a course of electroshock therapy?"

خب، او گفت: «نمی‌تونیم یک دوره شک‌درمانی را امتحان کنیم؟»

And you know why they agreed?

They agreed to humor him.

و می‌دانید چرا موافقت کردند؟ می‌خواستند دلش را به دست بیارن.

They just thought, "Well, we'll give a course of 10.

با خودشون گفتند: «خب، ده جلسه تجویز می‌کنیم.

So we'll lose a little time. Big deal. It doesn't make any difference."

و کمی زمان از دست می‌دیم. این که چیزی نیست. فرقی نمی‌کنه.»

So they gave the course of 10,

بنابراین ده جلسه تجویز کردند،

and the first -- the usual course, incidentally, was six to eight,

و اولین دوره- ضمنا دوره‌ی متعارف، شش تا هشت جلسه‌ای بود

and still is six to eight --

و هنوز هم شش تا هشت جلسه‌ایست.

plugged me into the wires, put me to sleep, gave me the muscle relaxant.

من را به سیم‌ها وصل کردند، بیهوشم کردند، بهم آرامبخش ماهیچه‌ای دادند.

Six didn't work. Seven didn't work. Eight didn't work.

بار ششم کار نکرد. هفتم هم کار نکرد.

بار هشتم کاری از پیش نبرد. در نُهم، متوجه شدم-

At nine, I noticed --

و این فوق‌العاده بود که من می‌تونستم چیزی را بفهمم

it's wonderful that I could notice anything --

I noticed a change.

- متوجه یک تغییر شدم. و در ده، تغییر واقعی را حس کردم.

And at 10, I noticed a real change.

And he went back to them,

و او برگشت پیششون، و آنها با ده تای دیگر موافقت کردند.

and they agreed to do another 10.

Again, not a single one of them --

دوباره، همه‌ی آنها

I think there are about seven or eight of them --

-گمونم حدود شش یا هشت نفر بودند-

thought this would do any good.

فکر می‌کردند که هیچ اثری نخواهد داشت. فکر می‌کردند که این یک تغییر موقتی‌ست.

They thought this was a temporary change.

اما، در شانزدهمی، در هفدهمی، نگو و نپرس،

But, lo and behold, by 16, by 17,

there were demonstrable differences in the way I felt.

تغییرات بنیادی در آنچه من احساس می‌کردم رخ داده بود.

By 18 and 19, I was sleeping through the night.

در هجدهمی و نوزدهمی، من شب‌ها می‌تونستم بخوابم.

And by 20, I had the sense, I really had the sense,

و سر بیستمی، می‌تونستم حس کنم، واقعا می‌تونستم حس کنم

که از پسِش برمیام،

that I could overcome this,

that I was now strong enough that by an act of will,

که حالا من آنقدر قوی هستم که با نیروی اراده،

I could blow the obsessional thinking away.

می‌تونم وسواس فکری‌ام را دور بریزم.

I could blow the depression away.

می‌تونم افسردگی را دور کنم.

And I've never forgotten -- I never will forget --

و هرگز فراموش نکردم -هرگز فراموش نخواهم کرد

standing in the kitchen of the unit --

- در حالی که در آشپزخانه‌ی بخش ایستاده بودم،

it was a Sunday morning in January of 1974 --

روز یکشنبه از ژانویه ۱۹۷۴ بود،

standing in the kitchen by myself and thinking,

در آشپزخانه ایستاده بودم و با خودم فکر می‌کردم: «حالا قدرت این را دارم که این کار را بکنم.»

"I've got the strength now to do this."

It was as though those tightly coiled wires in my head had been disconnected,

به نظر می‌رسید سیم‌های انبوهی که در سرم چنبره زده بود قطع شدند

and I could think clearly.

و می‌تونستم به روشنی فکر کنم.

But I need a formula.

اما من یک قاعده لازم دارم. چیزی که وقتی شروع به فکرکردن وسواسی می‌کنم به خودم بگم.

I need some thing to say to myself

when I begin thinking obsessionally, obsessively.

اما من یک قاعده لازم دارم. چیزی که وقتی شروع به فکرکردن وسواسی می‌کنم به خودم بگم.

Well, the Gilbert and Sullivan fans in this room

خب، طرفدارهای گیلبرت و سالیوان [آهنگساز و نویسنده اپرا] در این تالار

will remember "Ruddigore,"

«اپرای رودیگور» را یادشونه، و حتما مارگارت دیوانه در این اپرا را به یاد میارن،

and they will remember Mad Margaret,

and they will remember that she was married

و به یاد دارن که او با کسی ازدواج کرده بود به نام سِر دِسپارد مارگاتروید.

to a fella named Sir Despard Murgatroyd.

و به یاد دارن که او با کسی ازدواج کرده بود به نام سِر دِسپارد مارگاتروید.

And she used to go nuts every five minutes or so in the play.

مارگارت در این نمایش، هر پنج دقیقه یک بار خل می‌شد،

And he said to her, "We must have a word to bring you back to reality,

و سِر مارگاتروید بهش گفت: «ما باید واژه‌ای پیدا کنیم که تورا به واقعیت برگرداند،

and the word, my dear, will be 'Basingstoke.'"

و نازنینم، این واژه 'بیزینگ‌استوک' خواهد بود.»

So every time she got a little nuts, he would say, "Basingstoke!"

پس هروقت او یک کمی قاطی می‌کرد،

سِر می‌گفت: «بیزینگ‌استوک!» و مارگارت می‌گفت:

And she would say, "Basingstoke, it is!" And she'd be fine for a little while.

«بیزینگ‌استوک، گرفتم.» و برای مدتی آرام می‌گرفت.

(Laughter)

Well, you know, I'm from the Bronx. I can't say "Basingstoke."

خب، راستش من اهل برانکس هستم. من نمی‌تونم بگم «بیزینگ‌استوک».

(Laughter)

But I had something better.

اما من یک چیز بهتر دارم که خیلی هم ساده‌ست.

And it was very simple.

It was, "Ah, fuck it!"

اینه: «اَه، خفه بابا!»

(Laughter)

(خنده) خیلی بهتر از «بیزینگ‌استوک» است،

Much better than "Basingstoke,"

at least for me.

دست کم برای من. و جواب داد -خدای من، جواب داد.

And it worked! My God, it worked.

Every time I would begin thinking obsessionally --

هرگاه که من شروع کنم به فکر کردن وسواسی-

again, once more, after 20 shock treatments --

دوباره، یک بار دیگر، پس از ۲۰ جلسه شک‌درمانی

به خودم می‌گم: «اَه، خفه بابا.»

I would say, "Ah, fuck it."

And things got better and better,

و همه‌چیز رو به بهبودی گذاشت،

and within three or four months,

و در عرض سه یا چهار ماه،

I was discharged from that hospital.

از بیمارستان مرخص شدم، و به گروه جراحان پیوستم،

I joined a group of surgeons, where I could work with other people,

جایی که می‌تونستم با‌ آدم‌های دیگر گروه کار کنم،

in a community, not in New Haven, but fairly close by.

نه در نیوهون، اما تقریبا نزدیک به آنجا.

I stayed there for three years.

من سه سال آنجا ماندم.

At the end of three years, I went back to New Haven,

و در پایان سال سوم، به نیوهون برگشتم،

had remarried by that time.

و در آن زمان دوباره ازدواج کرده بودم.

I brought my wife with me, actually, to make sure I could get through this.

من همسرم را با خودم آوردم، تا دراصل مطمئن بشم که می‌تونم این تجربه را از سر بگذرانم.

My children

فرزندانم برگشتند که با ما زندگی کنند.

came back

to live with us.

We had two more children after that.

و پس از آن ما صاحب دو فرزند دیگر هم شدیم.

Resuscitated the career,

شغلمم را نجات دادم، حتی بهتر از آنی شد که پیشتر بود.

even better than it had been before.

Went right back into the university

دوباره به دانشگاه برگشتم

and began to write books.

و شروع به نوشتن کتاب کردم.

Well, you know,

خب، می‌دونید، زندگی فوق‌العاده‌ای داشتم.

it's been a wonderful life.

It's been, as I said, close to 30 years.

الان، همونطور که گفتم، نزدیک سی ساله.

I stopped doing surgery about six years ago

من جراحی را حدود شش سال پیش کنار گذاشتم

and became a full-time writer, as many people know.

و همونطور که بیشترتان می‌دانید، یک نویسنده‌ی تمام وقت شدم.

But it's been very exciting. It's been very happy.

اما زندگیم خیلی هیجان‌انگیز بوده، خیلی شاد بوده.

Every once in a while, I have to say, "Ah, fuck it."

هرچند وقت یک بار باید بگم: «اَه، خفه بابا!».

Every once in a while, I get somewhat depressed and a little obsessional.

هراز چندگاهی، کمی افسرده و وسواسی می‌شم.

خب، من کاملا ازش رها نشدم. اما این جواب داده. همیشه جواب داده.

So, I'm not free of all of this.

But it's worked. It's always worked.

Why have I chosen,

چرا بعد از این همه سال که هرگز از این موضوع حرف نزدم، تصمیم گرفتم تعریفش کنم؟‍

after never, ever talking about this,

to talk about it now?

Well, those of you who know some of these books

راستش، آنهایی از شما که بعضی از این کتاب‌ها را می‌شناسند

know that one is about death and dying,

می‌دانند که یکی‌شون درباره‌ی مرگ و مردن است،

one is about the human body and the human spirit,

یکی درباره‌ی بدن انسان و روح انسان‌ست،

one is about the way mystical thoughts are constantly in our minds.

یکی دیگر درباره اینه که چرا اندیشه‌های مرموز همش در ذهن‌هامون هستند،

And they have always to do with my own personal experiences.

و اینا همشون مربوط به تجربه‌های شخصی من هستند.

One might think reading these books --

هرکسی هنگام خواندن این کتاب‌‌ها ممکنه فکر کنه

and I've gotten thousands of letters about them

-من هزاران نامه از آدم‌هایی که این فکر را می‌کنند درباره‌ی آنها دریافت کردم-

by people who do think this --

-من هزاران نامه از آدم‌هایی که این فکر را می‌کنند درباره‌ی آنها دریافت کردم-

that, based on my life's history as I portray it in the books,

که بر اساس تصویری که من از تاریخچه‌ی زندگی‌ام در این کتاب‌ها ارایه دادم،

my early life's history,

تاریخ زندگی دوران کودکی‌ام، من کسی هستم که بر ناملایمات چیره شدم.

I am someone who has overcome adversity,

that I am someone who has drunk -- drank? -- drunk

من کسی هستم که شوکران تلخ کودکی فاجعه‌بارم را نوشیدم

of the bitter dregs of near-disaster in childhood

من کسی هستم که شوکران تلخ کودکی فاجعه‌بارم را نوشیدم

and emerged not just unscathed but strengthened.

و نه تنها آسیبی ندیدم بلکه نیرومند شدم.

I really have it figured out

من راهش را پیدا کردم، بنابراین می‌تونم به مردم را پند بدم

so that I can advise people about death and dying,

پندهایی از مرگ و مردن، پس می‌تونم از عرفان و روح بشری داد سخن بدم.

so that I can talk about mysticism

and the human spirit.

And I've always felt guilty about that.

و همیشه از این احساس گناه کردم.

I've always felt that somehow I was an impostor,

همیشه احساس کردم که دارم دغلکاری می‌کنم

because my readers don't know what I have just told you.

چون خوانندگان من آنچه که امروز به شما گفتم را نمی‌دانند.

It's known by some people in New Haven, obviously,

معلومه که بعضی افراد در نیوهون از این خبر دارند.

but it is not generally known.

اما اغلب مردم نمی‌دانند.

So one of the reasons that I have come here to talk about this today

بنابراین یکی از دلایلی که به اینجا آمدم که ازش حرف بزنم

اینه که -رک و پوست‌کنده، خودخواهانه-

is to -- frankly, selfishly --

unburden myself and let it be known

خودم را سبک کنم و بذارم فاش بشه

that this is not an untroubled mind that has written all of these books.

که یک ذهن بی‌دردسر آن کتاب‌ها را ننوشته.

But more importantly, I think,

اما مهم‌تر از آن، به گمان من،

is the fact that a very significant proportion of people in this audience

این حقیقت‌ست که نسبت بسیار بالایی

از مخاطبان کمتر از سی سال دارند،

are under 30,

and there are many, of course, who are well over 30.

و البته بسیاری دیگر هم هستند، که بیش از سی سال دارند.

For people under 30,

برای مردم کمتر از سی سال، و به نظر من تقریبا همه‌ی شما

and it looks to me like almost all of you, I would say all of you,

-می‌خوام بگم همه‌ی شما-

are either on the cusp of a magnificent and exciting career

یا در آستانه‌ی یک شغل باشکوه و هیجان‌انگیز هستید

or right into a magnificent and exciting career:

یا همین حالا چنین شغلی دارید:

anything can happen to you.

هرچیزی ممکنه براتون پیش بیاد. همه چی عوض می‌شه.

Things change.

Accidents happen.

اتفاقات رخ می‌دن. ممکنه چیزی از دل کودکی برگرده تا شما را شکار کنه.

Something from childhood comes back to haunt you.

You can be thrown off the track.

ممکنه از ریل خارج بشید.

I hope it happens to none of you,

امیدوارم این برای هیچ‌کدام از شما پیش نیاد،

but it will probably happen to a small percentage of you.

اما احتمالا برای درصد کوچکی از شما اتفاق می‌افته.

To those to whom it doesn't happen, there will be adversities.

و برای آنهایی که این رخ نمی‌ده، ناملایماتی بر سر راه خواهد بود.

If I, with the bleakness of spirit -- with no spirit --

اگر من با جانفرسایی روح،

عاری از روح، آنطور که در دهه‌ی ۱۹۷۰ بودم،

that I had in the 1970s,

and no possibility of recovery

و بدون هیچ امیدی به درمان،

as far as that group of very experienced psychiatrists thought,

دست کم تا جایی که یک گروه از باتجربه‌ترین روانپزشکان تشخیص داده بودند،

if I can find my way back from this,

اگر من تونستم راه نجات از این‌ها را پیدا کنم،

باور کنید، هر کسی می‌تونه از هر فلاکتی که در زندگی‌اش هست، نجات پیدا کنه.

believe me, anybody can find their way back

from any adversity that exists in their lives.

باور کنید، هر کسی می‌تونه از هر فلاکتی که در زندگی‌اش هست، نجات پیدا کنه.

And for those who are older,

who have lived through perhaps not something as bad as this,

و برای کسانی که مسن‌تر هستند، کسانی که شاید نه چیزی به بدی این را گذراندند،

و برای کسانی که مسن‌تر هستند، کسانی که شاید نه چیزی به بدی این را گذراندند،

but who have lived through difficult times,

اما لحظات سختی در زندگی داشتند،

perhaps where they lost everything, as I did,

شاید جایی همه‌چیزشان را از دست دادند، مانند من،

and started out all over again:

و همه‌چیز را از صفر شروع کردند، حرف‌های من به نظرشان خیلی آشنا میاد.

some of these things will seem very familiar.

There is recovery.

بهبود وجود دارد.

There is redemption.

رستگاری حقیقت داره. رستاخیز هست.

And there is resurrection.

There are resurrection themes

درهر جامعه‌ای داستان‌هایی از رستاخیز وجود داره که تا حالا نقل شده،

in every society that has ever been studied,

and it is because not just only do we fantasize

و این تنها به خاطر خیالبافی ما درباره‌ی احتمال رستاخیز و شفا نیست،

about the possibility of resurrection and recovery,

و این تنها به خاطر خیالبافی ما درباره‌ی احتمال رستاخیز و شفا نیست،

but it actually happens.

بلکه این درواقع اتفاق می‌افته. و بسیار هم اتفاق می‌افته.

And it happens a lot.

Perhaps the most popular resurrection theme,

شاید محبوب‌ترین داستان رستاخیز،

outside of specifically religious ones,

خارج از حیطه‌ی داستان‌های مذهبی،

is the one about the phoenix, the ancient story of the phoenix,

افسانه‌ی ققنوس است، داستانی کهن از ققنوس،

who, every 500 years,

که هر پانصد سال، از خاکسترش دوباره متولد می‌شه

resurrects itself from its own ashes

to go on to live a life

تا زندگی‌اش را ادامه بده،

that is even more beautiful than it was before.

زندگی‌ای حتی زیباتر از آنچه پیش از این بوده. ریچارد،

Richard, thanks very much.

خیلی سپاسگزارم.