Rodney Brooks: Why we will rely on robots

رادنی بروکس: چرا به ربات‌ها تکیه خواهیم کرد؟

Translator: Negar S Reviewer: soheila Jafari

Well, Arthur C. Clarke,

آرتور سی کلارک،

a famous science fiction writer from the 1950s,

نویسنده معروف داستان‌های علمی‌ تخیلی‌ در دهه ۱۹۵۰،

said that, "We overestimate technology in the short term,

گفت: "ما فن‌آوری را در کوتاه مدت، دستِ بالا گرفته،

and we underestimate it in the long term."

و در درازمدت، دستِ کم می‌گیریم."

And I think that's some of the fear that we see

و فکر میکنم این دلیلِ بخشی از ترسی ‌است که ما می‌بینیم از اینکه

about jobs disappearing from artificial intelligence and robots.

شغلمان را به ربات‌ها و هوشِ مصنوعی از دست ‌دهیم.

That we're overestimating the technology in the short term.

متأسفانه این طرز فکر، دستِ بالا گرفتن فن آوری در کوتاه مدت است.

اما من نگرانم آیا ما در درازمدت فن آوری مورد نیاز را خواهیم داشت؟

But I am worried whether we're going to get the technology we need in the long term.

Because the demographics are really going to leave us with lots of jobs that need doing

چون اطلاعتِ جمعیت‌شناسی‌ میگه در آینده، کارهای زیادی باید انجام داد،

and that we, our society, is going to have to be built on the shoulders of steel of robots in the future.

که جامعه‌ی ما، باید آنها را بر روی شانه‌های فولادی روبات‌ها گذاشته تا ساخته شوند.

So I'm scared we won't have enough robots.

پس من ترس من از این است که ما به اندازه کافی روبات نداشته باشیم.

But fear of losing jobs to technology has been around for a long time.

اما ترس و دلهره‌ی از دست دادن شغل به فن آوری، خیلی وقته که بوده.

Back in 1957, there was a Spencer Tracy, Katharine Hepburn movie.

در سال ۱۹۵۷، اسپنسر تریسی و کاترین هپبورن باهم در فیلمی بودند

So you know how it ended up,

می دونید چطور تمام شد؟

Spencer Tracy brought a computer, a mainframe computer of 1957, in

اسپنسر کامپیوتری از همان سالِ ۱۹۵۷،

to help the librarians.

برای کمک به کتابدارانِ شرکت هدیه آورد.

The librarians in the company would do things like answer for the executives,

کتابدارانِ شرکت، سوالاتِ مدیران را مثلِ:

"اسمِ گوزن‌های سانتا چیست؟"

"What are the names of Santa's reindeer?"

And they would look that up.

جستجو کرده و پاسخ می‌دادند،

And this mainframe computer was going to help them with that job.

و این کامپیوتر قرار بود برای این کار به آنها کمک کند.

Well of course a mainframe computer in 1957 wasn't much use for that job.

البته کامپیوترهای سالِ ۱۹۵۷ خیلی به درد این کار نمی‌خوردند.

The librarians were afraid their jobs were going to disappear.

کتابداران می‌ترسید‌ند شغلشان را از دست ‌دهند.

But that's not what happened in fact.

اما در واقع این اتفاق نیفتاد.

The number of jobs for librarians increased for a long time after 1957.

تعداد شغل برای کتابداران برای مدت طولانی بعد از سال ۱۹۵۷ افزایش ‌یافته.

It wasn't until the Internet came into play,

تنها زمانی که اینترنت به بازی آمد،

the web came into play and search engines came into play

وب به بازی آمد و موتورهای جستجو به بازی آمدند

that the need for librarians went down.

نیاز به کتابداران پایین رفت.

And I think everyone from 1957 totally underestimated

همه در سال ۱۹۵۷ سطح فناوری که ما امروزه

the level of technology we would all carry around in our hands and in our pockets today.

در دست و جیبمان حمل می کنیم دست کم گرفتند.

And we can just ask: "What are the names of Santa's reindeer?" and be told instantly --

و ما می تونیم بپرسیم: "نام گوزن‌های سانتا چیست؟" و فوراً جوابش را بگیریم.

or anything else we want to ask.

یا هر چیز دیگری که می‌خواهیم بپرسیم.

By the way, the wages for librarians went up faster

ضمناً، دستمزد کتابداران سریع‌تر

than the wages for other jobs in the U.S. over that same time period,

از دستمزد دیگر مشاغل در آمریکا در همان زمان بالا رفت.

چون کتابداران شرکای کامپیوتر شدند.

because librarians became partners of computers.

Computers became tools, and they got more tools that they could use

رایانه‌ها ابزار شدند، و آنها ابزار بیشتری برای استفاده داشتند

and become more effective during that time.

و توانستند در آن زمان در کارشان موثرتر شوند.

Same thing happened in offices.

در ادارات هم همین اتفاق افتاد.

Back in the old days, people used spreadsheets.

اون زمان‌ها مردم از صفحه گسترده استفاده می‌کردند.

Spreadsheets were spread sheets of paper,

در واقع صفحه گسترده ورق‌های کاغذ پخش‌شده بودند،

and they calculated by hand.

و آنها با دست محاسبه می‌کردند.

But here was an interesting thing that came along.

اما نکته جالب اینکه

With the revolution around 1980 of P.C.'s,

با انقلاب کامپیوتر شخصی حدود سال ۱۹۸۰

the spreadsheet programs were tuned for office workers,

برنامه‌های صفحه گسترده برای کارمندان دفاتر ساخته شدند،

not to replace office workers,

نه برای جایگزینی کارمندان دفاتر،

but it respected office workers as being capable of being programmers.

بلکه کارمندان قادر به برنامه‌نویسی شدند.

So office workers became programmers of spreadsheets.

کارمندان دفاتر برنامه‌نویسان صفحه گسترده شدند.

It increased their capabilities.

این توانایی‌های کارمندان را افزایش داد.

They no longer had to do the mundane computations,

کارمندان دیگر مجبور به انجام محاسبات خسته‌کننده نبودند،

but they could do something much more.

و قادر به کارهای مهم‌تری شدند.

Now today, we're starting to see robots in our lives.

امروزه ما در حال شروع دیدن روبات‌ها در زندگی‌مان هستیم.

On the left there is the PackBot from iRobot.

در سمت چپ، پُکبات از شرکت iRobot را می‌بینید.

When soldiers came across roadside bombs in Iraq and Afghanistan,

وقتی سربازان به بمب‌های جاده‌ای در عراق و افغانستان برخورد می‌کردند

instead of putting on a bomb suit and going out and poking with a stick,

به جای اینکه با لباس ضد بمب بروند و با چوب بهشون بزنند،

as they used to do up until about 2002,

کاری که حدوداً تا سال ۲۰۰۲ انجام می‌دادند،

they now send the robot out.

حالا ربات را برای انجام این کار می‌فرستند.

So the robot takes over the dangerous jobs.

پس ربات مشاغل خطرناک را انجام می‌دهد.

On the right are some TUGs from a company called Aethon in Pittsburgh.

در سمت راست، تاگز از شرکت Aethon در پیتزبورگ را می‌بینید.

These are in hundreds of hospitals across the U.S.

این روباتها در صدها بیمارستان در سراسر آمریکا مشغول کار هستند،

And they take the dirty sheets down to the laundry.

ملافه‌های کثیف را به لباس‌شویی می‌برند،

They take the dirty dishes back to the kitchen.

ظروف کثیف را به آشپزخانه حمل می‌کنند،

They bring the medicines up from the pharmacy.

و از داروخانه دارو می‌آورند،

And it frees up the nurses and the nurse's aides

و پرستاران و دستیاران پرستار را از انجام کارهای خسته‌کننده‌ی

from doing that mundane work of just mechanically pushing stuff around

فقط مکانیکی مثلِ هل دادن چیزها به اطراف آزاد می‌کنند،

to spend more time with patients.

تا بیشتر وقت صرف بیماران کنند.

In fact, robots have become sort of ubiquitous in our lives in many ways.

در واقع، روبات‌ها همه جا در زندگی ما حضور دارند.

But I think when it comes to factory robots, people are sort of afraid,

اما مردم از روبات‌های کارخانه می‌ترسند،

because factory robots are dangerous to be around.

چون اطراف روبات‌های کارخانه بودن خطرناکه، و برای برنامه‌نویسي آنها،

In order to program them, you have to understand six-dimensional vectors and quaternions.

باید مباحث ریاضی مثل بردار شش بعدی و اعداد مختلط را بفهمید.

And ordinary people can't interact with them.

و مردم عادی نمی‌توانند با آنها کار کنند.

And I think it's the sort of technology that's gone wrong.

و من فکر می‌کنم در این فناوری اشتباه شده

It's displaced the worker from the technology.

چون کارگر را از فن آوری بیگانه کرده.

And I think we really have to look at technologies

ما واقعاً باید به فن آوری به عنوان ابزاری که

that ordinary workers can interact with.

کارگران عادی بتوانند باهاشون کار کنند نگاه کنیم.

And so I want to tell you today about Baxter, which we've been talking about.

پس من می‌خواهم امروز درباره‌ی باکستر با شما صحبت کنم.

And Baxter, I see, as a way -- a first wave of robot

من باکستر را، راهی - اولین سری رده‌ی ربات می‌بینم که

that ordinary people can interact with in an industrial setting.

مردم عادی می‌توانند در محیط‌های صنعتی باهاشون کار کنند

So Baxter is up here.

باکستر اینجا این بالاست.

This is Chris Harbert from Rethink Robotics.

این کریس هِربِرت از شرکتِ Rethink Robotics است.

We've got a conveyor there.

ما اینجا یک نوارِ نقاله‌ی حمل داریم.

And if the lighting isn't too extreme --

و اگر نور خیلی شدید نباشه-

Ah, ah! There it is. It's picked up the object off the conveyor.

آهان! شی را از روی نوارِ نقاله برداشت.

It's going to come bring it over here and put it down.

قصد دارد که آن را اینجا بیاورد و پایین بگذاره.

And then it'll go back, reach for another object.

بعد برمی‌گردد تا یک شی دیگر پیدا کند و بردارد.

The interesting thing is Baxter has some basic common sense.

نکته جالب اینکه باکستر تا حدودی از عقل سلیم برخورداره.

By the way, what's going on with the eyes?

ضمناً، چشمهایش چی کار می‌کنند؟

The eyes are on the screen there.

چشم‌ها روی صفحه مانیتور قرار دارند.

چشم‌ها جلوتر به جایی که روبات قصد داره حرکت کند نگاه می‌کنند.

The eyes look ahead where the robot's going to move.

So a person that's interacting with the robot

پس کسی که با ربات کار می‌کند می‌فهمه که ربات می‌خواهد

understands where it's going to reach and isn't surprised by its motions.

به چه سمتی رود و از حرکاتش متعجب نمی‌شود.

Here Chris took the object out of its hand,

اینجا کریس شی را از دست ربات درآورد،

and Baxter didn't go and try to put it down;

و باکستر دیگه سعی نکرد که بره و شی را پایین بگذارد

it went back and realized it had to get another one.

برگشت و فهمید که باید برود و یک شی دیگر بردارد.

It's got a little bit of basic common sense, goes and picks the objects.

کمی از عقلش برای آوردن و گذاشتن اشیاء استفاده می‌کنه.

And Baxter's safe to interact with.

ارتباط با باکستر بی‌خطر است.

You wouldn't want to do this with a current industrial robot.

شما نمی تونید این کار را با ربات‌های صنعتی حال حاضر انجام دهید.

But with Baxter it doesn't hurt.

اما با باکستر، صدمه نمی زند.

It feels the force, understands that Chris is there

آن نیرو را احساس می‌کند، و می‌فهمد که کریس آنجاست.

and doesn't push through him and hurt him.

و کریس را هل نمیده و بهش صدمه نمی‌زند.

But I think the most interesting thing about Baxter is the user interface.

اما جالب‌ترین نکته در مورد باکستر رابط کاربر است.

And so Chris is going to come and grab the other arm now.

و همینطور کریس بازوی دیگرش را می‌گیرد و وقتی بازویش رو گرفت،

And when he grabs an arm, it goes into zero-force gravity-compensated mode

در حالت نیروی صفر، نقطه جاذبه خنثی‌شده، قرار می‌گیرد.

and graphics come up on the screen.

و روی صفحه مانیتور گرافیک نشان می‌دهد.

You can see some icons on the left of the screen there for what was about its right arm.

سمت چپ صفحه، آیکون‌های اشیاء اطراف دستش را ببینید.

He's going to put something in its hand, he's going to bring it over here,

قصد داره یک چیزی در دستش بگذارد و آن را بیاورد اینجا

یک دکمه را فشار دهید و چیزی که در دست هست رها می‌کند.

press a button and let go of that thing in the hand.

And the robot figures out, ah, he must mean I want to put stuff down.

و ربات میفهمه آه، حتماً منظورش اینه که چیز رو پایین بگذارم.

It puts a little icon there.

یک آیکون کوچک را آنجا قرار می‌دهد.

He comes over here, and he gets the fingers to grasp together,

او می‌آید اینجا، و انگشتانش را به هم گره می زند،

and the robot infers, ah, you want an object for me to pick up.

و ربات میفهمه، آه، شما می‌خواهید یک شی بردارم.

That puts the green icon there.

آیکون سبز را آنجا روی صفحه می‌گذارد.

He's going to map out an area of where the robot should pick up the object from.

اون جایی که روبات باید شی رو بردارد با ترسیم نشان می‌دهد

It just moves it around, and the robot figures out that was an area search.

فقط با حرکت دادن ربات به آن طرف، میفهمه کدام منطقه رو جستجو کند.

He didn't have to select that from a menu.

راهنما مجبور نشد آن گزینه را از یک منوی انتخاب کند.

And now he's going to go off and train the visual appearance of that object

و حالا او به ربات آموزش تصویری شی رو می‌دهد

while we continue talking.

درحالی‌که ما به صحبت ادامه می‌دهیم.

So as we continue here,

در ادامه، من می‌خواهم به شما

I want to tell you about what this is like in factories.

درباره چگونگی این کار در کارخانه بگم.

These robots we're shipping every day.

این روبات‌ها را ما هر روز می‌فرستیم.

They go to factories around the country.

آنها به کارخانه‌ها در سراسر کشور فرستاده می‌شوند.

This is Mildred.

این میلدرد است.

Mildred's a factory worker in Connecticut.

میلدرد یک کارگر کارخانه در ایالاتِ کانکتیکات است.

She's worked on the line for over 20 years.

او در خط تولید کارخانه بیش از ۲۰ سال است که کار میکند.

فقط یک ساعت پس از دیدن ربات صنعتی برای اولین بار

One hour after she saw her first industrial robot,

she had programmed it to do some tasks in the factory.

ربات را برنامه‌نویسی کرده بود که برخی وظایف در کارخانه را انجام دهد.

She decided she really liked robots.

و به این نتیجه رسیده بود که واقعاً روبات‌ها را دوست دارد.

And it was doing the simple repetitive tasks that she had had to do beforehand.

انجام کارهای تکراری ساده که تا آن زمان مجبور بود انجام دهد

Now she's got the robot doing it.

حالا ربات انجام می‌داد. هنگامی که ما برای اولین بار

When we first went out to talk to people in factories

به کارخانه رفتیم تا با کارگران کارخانه صحبت کنیم

about how we could get robots to interact with them better,

چگونه ما می توانیم روباتهای بهتری بسازیم که با آنها بهتر کار کنند

one of the questions we asked them was,

یکی از سؤالاتی که ما از آنها پرسیم این بود که،

" آیا می‌خواهید بچه‌هایتان در کارخانه کار کنند ؟"

"Do you want your children to work in a factory?"

The universal answer was "No, I want a better job than that for my children."

همه جا پاسخ بود: "نه، من کار بهتری برای بچه‌هایم می‌خواهم. "

And as a result of that, Mildred is very typical

میلدرد مثل اغلب کارگران کارخانه امروزه‌ی

of today's factory workers in the U.S.

آمریکا است .این روزها کارگران کارخانه

They're older, and they're getting older and older.

مسن تر هستند، و دارند پیرتر و پیرتر می‌شوند.

There aren't many young people coming into factory work.

جوانان دیگه زیاد وارد کار کارخانه نمی‌شوند.

و وظایفشان داره براشون دشوار تر می‌شود،

And as their tasks become more onerous on them,

we need to give them tools that they can collaborate with,

ما باید به کارگران ابزار همکاری دهیم،

so that they can be part of the solution,

به طوری که کارگران بتوانند بخشی از راه حل باشند،

و به کار خود ادامه دهند و ما بتوانیم همچنان در آمریکا تولید کنیم.

so that they can continue to work and we can continue to produce in the U.S.

And so our vision is that Mildred who's the line worker

نظر ما این است که میلدرد، کارگر خط تولید در کارخانه،

becomes Mildred the robot trainer.

حالا میتونه مربی ربات شود.

She lifts her game,

میلدرد کارش بهتر می‌شود،

like the office workers of the 1980s lifted their game of what they could do.

مثل کارمندان دفاتر سال ۱۹۸۰ که کارشان از قبل بهتر شد.

We're not giving them tools that they have to go and study for years and years in order to use.

ما به کارگران ابزاری نمی‌دهیم که برای استفاده‌اش سال‌ها درس بخوانند.

ابزاری هستند که فقط در چند دقیقه می‌توانند یاد بگیرند.

They're tools that they can just learn how to operate in a few minutes.

There's two great forces that are both volitional but inevitable.

دو نیروی بزرگ هست که هر دو با وجود ارادی بودن، اجتناب ‌ناپذیرند.

That's climate change and demographics.

این دو نیرو، تغییرات آب و هوایی و جمعیتی هستند.

Demographics is really going to change our world.

جمعیت واقعاً، جهان ما را تغییر خواهد داد.

This is the percentage of adults who are working age.

این درصد از بزرگسالانی است که در سن کاری هستند.

And it's gone down slightly over the last 40 years.

و این درصد در طول ۴۰ سال گذشته کمی پایین رفته است.

اما در طول ۴۰ سال آینده، این درصد خیلی تغییر خواهد کرد، حتی در چین.

But over the next 40 years, it's going to change dramatically, even in China.

درصد بزرگسالانی که در سن کاری هستند خیلی کاهش می‌یابد.

The percentage of adults who are working age drops dramatically.

And turned up the other way, the people who are retirement age goes up very, very fast,

و برعکس درصد بزرگسالانی که سن بازنشستگی هستند سریع بالا می رود،

as the baby boomers get to retirement age.

وقتی نسل بچه‌های توسعه به سن بازنشستگی می‌رسد.

That means there will be more people with fewer social security dollars

یعنی جمعیت بالاتر با دلار تأمین اجتماعی کمتر،

competing for services.

برای دریافت خدمات رقابت خواهند کرد.

But more than that, as we get older we get more frail

بعلاوه هرچه ما مسن تر می‌شویم، ما ضعیف تر می‌شویم.

and we can't do all the tasks we used to do.

و دیگر نمی تونیم تمام کارهایی که قبلاً انجام می‌دادیم ، انجام دهیم.

If we look at the statistics on the ages of caregivers,

اگر ما به آمار سنین مراقبان همراه نگاه کنیم،

before our eyes those caregivers are getting older and older.

جلوی چشممان مراقبان پیرتر و پیرتر می‌شوند.

That's happening statistically right now.

در حال حاضر این اتفاق آماری می‌افتد.

And as the number of people who are older, above retirement age and getting older, as they increase,

و وقتی تعداد افراد مسن ، و بالاتر از سن بازنشستگی، افزایش می‌یابد،

there will be less people to take care of them.

تعداد افراد کمتری هستند که می‌توانند از آنها مراقبت کنند.

And I think we're really going to have to have robots to help us.

و من فکر می‌کنم واقعاً روبات‌ها باید به ما کمک کنند.

مقصودم روبات برای همنشینی نیست

And I don't mean robots in terms of companions.

I mean robots doing the things that we normally do for ourselves

مقصودم روبات برای انجام کارهایی است که معمولاً خودمان انجام می‌دهیم

but get harder as we get older.

اما همانطور که ما مسن تر می‌شویم سخت‌ترمی شوند

Getting the groceries in from the car, up the stairs, into the kitchen.

مثل بالا بردن مواد غذایی از ماشین به آشپزخانه از پله‌ها،

و یا حتی، وقتی ما بسیار پیرتر می‌شویم،

Or even, as we get very much older,

driving our cars to go visit people.

برای رانندگی اتومبیل و بازدید مردم رفتن.

And I think robotics gives people a chance to have dignity as they get older

و رباتیک به ما اجازه می‌دهد که زمان پیری شأن و منزلت داشته باشیم

by having control of the robotic solution.

با راه حل رباتیک در زندگی کنترل داشتن.

So they don't have to rely on people that are getting scarcer to help them.

که مجبور نشوند برای کمک روی مردم تکیه کنند.

And so I really think that we're going to be spending more time

و بنابراین ما زمان بیشتری

with robots like Baxter

با روبات‌هایی مثل باکستر

and working with robots like Baxter in our daily lives. And that we will --

برای انجام کارهای روزمره خواهیم گذراند --و ما

Here, Baxter, it's good.

اینجا، باکستر، خوبه.

And that we will all come to rely on robots over the next 40 years

و ما همه در ۴۰ سال آینده روی روبات‌هایی مثل باکستر

as part of our everyday lives.

به عنوان بخشی از زندگی روزمره تکیه خواهیم کرد.

Thanks very much.

خیلی ممنون.

(Applause)

(تشویق حضار)