Our refugee system is failing. Here's how we can fix it | Alexander Betts

Translator: Babak Azizafshari Reviewer: hassan qodusi

There are times when I feel really quite ashamed

لحظه هایی هست که واقعاً احساس شرم می کنم

to be a European.

که یک اروپایی هستم.

In the last year,

در سال گذشته،

more than a million people arrived in Europe in need of our help,

بیش از یک میلیون نفر به دنبال کمک ما به اروپا آمدند،

and our response, frankly, has been pathetic.

و پاسخ ما، بی تعارف، اسف‌بار بود.

There are just so many contradictions.

تناقض‌ها بسیار است.

We mourn the tragic death

ما سوگوار مرگ فجیع

of two-year-old Alan Kurdi,

آلن کردی دوساله هستیم،

and yet, since then, more than 200 children

ولی از آن موقع، بیش از دویست کودک

have subsequently drowned in the Mediterranean.

متعاقبا در مدیترانه غرق شده‌اند.

We have international treaties

ما معاهده‌های بین‌المللی داریم

that recognize that refugees are a shared responsibility,

که مهاجران را به عنوان مسئولیت مشترک به رسمیت می‌شناسند،

and yet we accept that tiny Lebanon

ولی می‌پذیریم که کشور کوچک لبنان

hosts more Syrians than the whole of Europe combined.

بیشتر از کل اروپا مهاجر سوری داشته باشد.

We lament the existence of human smugglers,

ما از وجود قاچاقچیان انسان تأسف می‌خوریم،

and yet we make that the only viable route

ولی آن را به تنها راه ممکن

to seek asylum in Europe.

برای پناهندگی به اروپا تبدیل می‌کنیم.

We have labor shortages,

ما کمبود نیروی کار داریم،

and yet we exclude people who fit our economic and demographic needs

ولی مانع ورود افراد متناسب با نیازهای اقتصادی و جمعیتی خود،

from coming to Europe.

به اروپا می‌شویم.

We proclaim our liberal values in opposition to fundamentalist Islam,

ارزش های آزادیخواهانه خود را در مقابل بنیادگرایی اسلامی به رخ می کشیم،

and yet --

و در عین حال --

we have repressive policies

سیاست هات های سرکوب گرایانه ای داریم

that detain child asylum seekers,

برای منع پناه دادن به کودکان پناهجو،

that separate children from their families,

جدا کردن کودکان از خانواده هایشان،

and that seize property from refugees.

و توقیف اموال پناهجویان.

What are we doing?

ما چه می کنیم؟

How has the situation come to this,

چطور به جایی رسیدیم

that we've adopted such an inhumane response to a humanitarian crisis?

که چنین پاسخ غیر انسان دوستانه ای به یک بحران حقوق بشر دادیم؟

I don't believe it's because people don't care,

باورم نمی شود علت این باشد که مردم اهمیت نمی دهند،

or at least I don't want to believe it's because people don't care.

یا دست کم نمی خواهم باور کنم که مردم اهمیت نمی دهند.

I believe it's because our politicians lack a vision,

معتقدم علت این است که سیاستمداران ما بصیرت ندارند،

a vision for how to adapt an international refugee system

بصیرتی که بیش از ٥٠ سال پیش توانست یک نظام بین المللی

created over 50 years ago

برای پناهجویان ایجاد کند

for a changing and globalized world.

برای جهانی که در حال تغییر و یکپارچگی بود.

And so what I want to do is take a step back

پس کاری که می خواهم بکنم این است که گامی به عقب برگردم

and ask two really fundamental questions,

و دو پرسش واقعاً اساسی بپرسم،

the two questions we all need to ask.

دو پرسشی که همه باید بپرسیم.

First, why is the current system not working?

اول، چرا نظام فعلی کارآمد نیست؟

And second, what can we do to fix it?

و دوم، برای درست کردن آن چه می توان کرد؟

So the modern refugee regime

نظام فعلی پناهندگی

was created in the aftermath of the Second World War by these guys.

توسط این آقایان به دنبال پایان جنگ جهانی دوم شکل گرفت.

Its basic aim is to ensure

هدف اصلی آن

این است که در صورت سقوط یک دولت، یا بدتر، تقابل آن با مردم خودش،

that when a state fails, or worse, turns against its own people,

people have somewhere to go,

مردم جایی برای رفتن داشته باشند.

تا در آنجا امکان حفظ امنیت و کرامت آنان تا زمان بازگشت به خانه هایشان فراهم شود.

to live in safety and dignity until they can go home.

It was created precisely for situations like the situation we see in Syria today.

این دقیقاً برای وضعیت هایی ایجاد شد که امروز شبیه آن را در سوریه می بینیم.

Through an international convention signed by 147 governments,

بر اساس یک کنوانسیون بین المللی که به امضای ١٤٧ کشور رسیده،

the 1951 Convention on the Status of Refugees,

کنواسیون ١٩٥١ درباره وضعیت پناهجویان،

and an international organization, UNHCR,

و یک سازمان بین المللی، UNHCR

states committed to reciprocally admit people onto their territory

کشورها متعهد به پذیرش متقابل پناهجویانی هستند

who flee conflict and persecution.

که از جنگ و ناامنی فرار کرده اند.

But today, that system is failing.

اما آن نظام امروز ناکارآمد است.

In theory, refugees have a right to seek asylum.

به طور فرضی، پناهجویان حق دارند پناهنده شوند.

In practice, our immigration policies block the path to safety.

در عمل، سیاست های مهاجرتی ما مسیر رسیدن به امنیت را بسته است.

In theory, refugees have a right to a pathway to integration,

به طور فرضی، پناهجویان این حق را دارند که هر جا که می خواهند بروند

or return to the country they've come from.

یا به کشوری که از آنجا آمده اند بازگردند.

But in practice, they get stuck in almost indefinite limbo.

اما در عمل، آن ها در برزخی تقریباً بی پایان گرفتار می شوند.

In theory, refugees are a shared global responsibility.

به طور فرضی، پناهجویان یک مسئولیت مشترک جهانی هستند.

In practice, geography means that countries proximate the conflict

در عمل، جغرافیا حکم می کند که کشورهای مجاور منطقه‌ی بحران

take the overwhelming majority of the world's refugees.

بیشترین تعداد پناهجو را پناه دهند.

The system isn't broken because the rules are wrong.

نظام به این دلیل ناکارآمد نیست که اصول آن غلط باشد.

It's that we're not applying them adequately to a changing world,

مشکل این است که ما این اصول را متناسب با تغییر جهان اجرا نمی کنیم

and that's what we need to reconsider.

و این چیزی است که باید درباره آن تجدید نظر کنیم.

So I want to explain to you a little bit about how the current system works.

پس می خواهم کمی برای شما درباره نحوه کار نظام فعلی توضیح دهم.

How does the refugee regime actually work?

نظام پناهجویی عملاً چگونه کار می کند؟

But not from a top-down institutional perspective,

اما نه از نگاه سازمانی و سلسله مراتب،

rather from the perspective of a refugee.

بلکه از نگاه یک پناهجو.

So imagine a Syrian woman.

پس یک زن سوری را مجسم کنید.

Let's call her Amira.

بیایید اسم او را امیرا بگذاریم.

And Amira to me represents many of the people I've met in the region.

و امیرا برای من نمونه ای از افراد بسیاری است که در منطقه دیده ام.

Amira, like around 25 percent of the world's refugees,

امیرا مانند حدود ٢٥ درصد پناهجویان جهان

is a woman with children,

زنی است بچه دار،

and she can't go home because she comes from this city

و نمی تواند به خانه برود چون از این شهر می آید

that you see before you, Homs,

که جلوی چشم شماست، حمص،

a once beautiful and historic city

شهری تاریخی و در سابق زیبا

now under rubble.

که حال ویران شده است.

And so Amira can't go back there.

پس امیرا نمی تواند به آنجا برگردد.

But Amira also has no hope of resettlement to a third country,

اما امیرا هیچ امیدی به اسکان مجدد در کشور ثالث ندارد،

because that's a lottery ticket

چون این یک بلیط بخت آزمایی است

only available to less than one percent of the world's refugees.

که تنها در اختیار کمتر از یک درصد پناهجویان جهان قرار می گیرد.

So Amira and her family

پس امیرا و خانواده اش

face an almost impossible choice.

با یک انتخاب تقریباً ناممکن روبرو هستند.

They have three basic options.

در واقع سه گزینه دارند.

The first option is that Amira can take her family to a camp.

اولین گزینه این است که امیرا می تواند خانواده اش را به یک اردوگاه ببرد.

In the camp, she might get assistance,

در اردوگاه احتمالاً به او کمک خواهد شد

but there are very few prospects for Amira and her family.

اما برای امیرا و خانواده اش در آنجا آینده چشمگیری وجود ندارد.

Camps are in bleak, arid locations,

اردوگاه ها در مناطق خشک و بی حاصل قرار دارند،

often in the desert.

اغلب در صحرا.

In the Zaatari refugee camp in Jordan,

در اردوگاه زعتر در اردن،

you can hear the shells across the border in Syria at nighttime.

می توانید صدای انفجار را شب ها در تمام طول مرز سوریه بشنوید.

There's restricted economic activity.

فعالیت اقتصادی محدود است.

Education is often of poor quality.

آموزش اغلب کیفیت پایینی دارد.

And around the world,

و در مناطق مختلف جهان،

some 80 percent of refugees who are in camps

حدود ٨٠ درصد پناهجویانی که در اردوگاه ها هستند

have to stay for at least five years.

باید دست کم پنج سال آنجا بمانند.

It's a miserable existence,

زندگی فلاکت باری است

and that's probably why, in reality,

و شاید به همین دلیل در عمل

only nine percent of Syrians choose that option.

تنها ٩ درصد سوری ها این گزینه را انتخاب می کنند.

Alternatively, Amira can head to an urban area

به جای آن، امیرا می تواند به سمت مناطق شهری برود

in a neighboring country, like Amman or Beirut.

در یکی از شهرهای همسایه، مانند امّان یا بیروت.

That's an option that about 75 percent of Syrian refugees have taken.

این گزینه ای است که حدود ٧٥ درصد سوری ها برگزیده اند.

But there, there's great difficulty as well.

اما آنجا هم مشکلات زیاد است.

Refugees in such urban areas don't usually have the right to work.

پناهجویان در این مناطق شهری معمولاً حق کار ندارند.

They don't usually get significant access to assistance.

آنان معمولاً دسترسی چندانی به هیچ مساعده ای ندارند.

And so when Amira and her family have used up their basic savings,

و بنابراین وقتی امیرا و خانواده اش پس انداز خود را خرج کردند،

they're left with very little and likely to face urban destitution.

چیزی برایشان باقی نماند و فقیر شدند.

So there's a third alternative,

پس گزینه سومی هم هست،

and it's one that increasing numbers of Syrians are taking.

و آن چیزی است که به تدریج تعداد بیشتری از سوری ها انتخاب می کنند.

Amira can seek some hope for her family

امیرا می تواند برای خانواده اش

by risking their lives on a dangerous and perilous journey

به قیمت جانشان و یک سفر خطرناک و مرگبار، به یک کشور دیگر

to another country,

کمی امیدواری به دست بیاورد،

and it's that which we're seeing in Europe today.

و این همان چیزی است که ما امروز در اروپا می بینیم.

Around the world, we present refugees with an almost impossible choice

در سراسر جهان، ما پناهجویان را با یک انتخاب تقریباً ناممکن

between three options:

بین سه گزینه مواجه می کنیم:

encampment, urban destitution and dangerous journeys.

اردوگاه، فقر، و سفر مرگبار.

For refugees, that choice is the global refugee regime today.

برای پناهجویان، این انتخاب مفهوم نظام جهانی پناهجویی است.

But I think it's a false choice.

اما به نظر من این انتخاب کاذبی است.

I think we can reconsider that choice.

به نظرم می توانیم درباره این انتخاب تجدید نظر کنیم.

The reason why we limit those options

علت این که چرا گزینه ها را محدود کرده ایم

is because we think

این است که فکر می کنیم

that those are the only options that are available to refugees,

آن گزینه ها تنها گزینه های ممکن برای پناهجویان است

and they're not.

و این طور نیست.

Politicians frame the issue as a zero-sum issue,

سیاستمداران موضوع را به شکل برد و باخت نگاه می کنند

that if we benefit refugees, we're imposing costs on citizens.

یعنی اگر سودی به پناهجویان برسد به معنی زیان شهروندان است.

We tend to have a collective assumption

ما تمایل به این تصور جمعی داریم

that refugees are an inevitable cost or burden to society.

که پناهجویان هزینه اجتناب ناپذیری روی دوش جامعه هستند.

But they don't have to. They can contribute.

اما لزوماً این طور نیست. آن ها می توانند مشارکت کنند.

So what I want to argue

پس به نظر من

is there are ways in which we can expand that choice set

راه هایی وجود دارد که می توانیم آن گزینه ها را افزایش دهیم

and still benefit everyone else:

و همچنان هر دو طرف سود ببریم:

the host states and communities,

هم جوامع و کشورهای میزبان،

our societies and refugees themselves.

جوامع ما، و هم خود پناهجویان.

And I want to suggest four ways

و می خواهم چهار روش بگویم

we can transform the paradigm of how we think about refugees.

برای ایجاد تحول در نحوه تفکر ما درباره پناهجویان.

All four ways have one thing in common:

هر چهار روش یک چیز مشترک دارند:

they're all ways in which we take the opportunities of globalization,

همگی راههایی هستند برای استفاده از فرصت جهانی شدن،

mobility and markets,

بازار آزاد،

and update the way we think about the refugee issue.

و به روزرسانی نحوه تفکر درباره موضوع پناهجویی.

The first one I want to think about

اولین چیزی که فکر می کنم

is the idea of enabling environments,

ایده فعال سازی محیط است،

and it starts from a very basic recognition

و آن با این شناخت اساسی آغاز می شود

that refugees are human beings like everyone else,

که پناهجویان مانند همه انسان هستند

but they're just in extraordinary circumstances.

اما فقط در شرایط غیرعادی قرار گرفته اند.

Together with my colleagues in Oxford,

من همراه با همکارانم در آکسفورد،

we've embarked on a research project in Uganda

یک پروژه تحقیقی داریم در اوگاندا

looking at the economic lives of refugees.

درباره زندگی اقتصادی پناهجویان.

We chose Uganda not because it's representative of all host countries.

اوگاندا را انتخاب کردیم نه به این دلیل که نماینده همه کشورهای میزبان است.

It's not. It's exceptional.

این طور نیست. اوگاندا یک استثناست.

Unlike most host countries around the world,

بر خلاف بیشتر کشورهای میزبان در سراسر جهان،

what Uganda has done

کاری که اوگاندا کرده

is give refugees economic opportunity.

این است که به پناهجویان فرصت اقتصادی می دهد.

It gives them the right to work. It gives them freedom of movement.

به آنان حق کار می دهد. به آنان آزادی حرکت می دهد.

And the results of that are extraordinary

و نتایج آن فوق العاده است

both for refugees and the host community.

هم برای پناهجویان و هم جامعه میزبان.

In the capital city, Kampala,

در کامپالا، پایتخت، متوجه شدیم

we found that 21 percent of refugees own a business that employs other people,

٢١ درصد پناهجویان صاحب کسبی هستند که افراد دیگری را به کار گماشته اند،

and 40 percent of those employees

و ٤٠ درصد آن کارکنان

are nationals of the host country.

شهروند کشور میزبان هستند.

In other words, refugees are making jobs

به عبارت دیگر، پناهجویان برای شهروندانِ

for citizens of the host country.

کشور میزبان شغل درست می کنند.

Even in the camps, we found extraordinary examples

حتی در اردوگاه ها، نمونه های فوق العاده ای

of vibrant, flourishing and entrepreneurial businesses.

از تجارت پویا، شکوفا، و کارآفرین پیدا کردیم.

For example, in a settlement called Nakivale,

مثلاً در اردوگاهی به نام ناکی ویل،

we found examples of Congolese refugees

نمونه هایی از پناهجویان کنگویی یافتیم

running digital music exchange businesses.

که در کار داد و ستد موسیقی دیجیتال بودند.

We found a Rwandan who runs a business that's available

یک رواندایی پیدا کردیم که برای نوجوانان

to allow the youth to play computer games

بازی های رایانه ای فراهم کرده

on recycled games consoles and recycled televisions.

با کنسول های دست دوم و تلویزیون های دست دوم.

Against the odds of extreme constraint,

در مقابل فرصت های بسیار محدود

refugees are innovating,

پناهجویان نوآوری می کنند

and the gentleman you see before you is a Congolese guy called Demou-Kay.

و این آقایی که جلوی چشم شماست یک مرد کنگویی به نام دمو- کای است.

Demou-Kay arrived in the settlement with very little,

دمو- کای با امکانات بسیار کم وارد اردوگاه شد

but he wanted to be a filmmaker.

اما می خواست فیلم ساز شود.

So with friends and colleagues, he started a community radio station,

پس با دوستان و همکاران یک ایستگاه رادیویی محلی ساخت

he rented a video camera,

یک دوربین ویدئویی کرایه کرد

and he's now making films.

و حال فیلم می سازد.

He made two documentary films

دو فیلم مستند ساخت،

with and for our team,

با گروه ما و برای ما،

and he's making a successful business out of very little.

و با امکانات بسیار کم کسب و کار موفقی دارد.

It's those kinds of examples

این ها نواع مثال هایی است

that should guide our response to refugees.

که باید راهنمای ما در نحوه پاسخ به پناهجویان باشد.

Rather than seeing refugees

به جای این که پناهجویان را

as inevitably dependent upon humanitarian assistance,

لزوماً وابسته به کمک های بشردوستانه تلقی کنیم،

we need to provide them with opportunities for human flourishing.

باید به آن ها فرصت شکوفایی انسانی بدهبم.

Yes, clothes, blankets, shelter, food

بله، لباس، پتو، سرپناه، غذا

are all important in the emergency phase,

همگی در مرحله اضطراری مهم هستند،

but we need to also look beyond that.

اما لازم است فراتر از آن نگاه کنیم.

We need to provide opportunities to connectivity, electricity,

لازم است امکانات مخابراتی، برق،

education, the right to work,

آموزش، حق کار،

access to capital and banking.

تسهیلات و بانک هم فراهم شود.

All the ways in which we take for granted

هر روشی که بتوانیم تضمین کنیم

that we are plugged in to the global economy

که با اقتصاد جهانی مرتبط هستیم

can and should apply to refugees.

باید برای پناهجویان هم صدق کند.

The second idea I want to discuss is economic zones.

ایده دوم که می خواهم مطرح کنم مناطق اقتصادی است.

Unfortunately, not every host country in the world

متأسفانه، همه کشورهای میزبان در جهان

takes the approach Uganda has taken.

روش اوگاندا را در پیش نگرفته اند.

Most host countries don't open up their economies to refugees

بیشتر کشورهای میزبان، اقتصاد خود را به روی پناهجویان

in the same way.

این چنین باز نمی کنند.

But there are still pragmatic alternative options that we can use.

اما البته راه های عملی جایگزین برای ما وجود دارد.

Last April, I traveled to Jordan with my colleague,

آوریل گذشته، با همکارم پل کولیر که اقتصاددان توسعه است

the development economist Paul Collier,

به اردن سفر کردم،

and we brainstormed an idea while we were there

و هنگامی که آن جا بودیم فکری به سرمان زد

with the international community and the government,

در مورد جامعه بین الملل و دولت،

an idea to bring jobs to Syrians

این ایده که در حین حمایت

while supporting Jordan's national development strategy.

از برنامه توسعه اقتصادی اردن، شغل هایی برای سوری ها ایجاد کنیم.

The idea is for an economic zone,

این ایده برای یک منطقه اقتصادی است

one in which we could potentially integrate the employment of refugees

منطقه ای که بتوانیم اشتغال پناهجویان را

alongside the employment of Jordanian host nationals.

در کنار اشتغال اردنی تبارها داشته باشیم.

And just 15 minutes away from the Zaatari refugee camp,

و تنها به فاصله ١٥ دقیقه از اردوگاه زعتر،

home to 83,000 refugees,

که خانه ٨٣ هزار پناهجوست

is an existing economic zone

یک منطقه اقتصادی وجود دارد

called the King Hussein Bin Talal Development Area.

به نام منطقه توسعه شاه حسین بن تلال.

The government has spent over a hundred million dollars

دولت بیش از یکصد میلیون دلار

connecting it to the electricity grid, connecting it to the road network,

برای اتصال آن به شبکه برق رسانی و شبکه راههای کشور هزینه کرده،

but it lacked two things:

اما دو چیز نداشت:

access to labor and inward investment.

نیروی کار و سرمایه گذار.

So what if refugees were able to work there

پس چه می شود اگر پناهجویان بتوانند آن جا کار کنند

rather than being stuck in camps,

به جای این که در اردوگاه گرفتار شوند،

able to support their families and develop skills through vocational training

اگر بتوانند از خانواده های خود حمایت کنند و قبل از بازگشت به سوریه،

before they go back to Syria?

آموزش فنی حرفه ای یاد بگیرند؟

We recognized that that could benefit Jordan,

متوجه شدیم که این می تواند به سود اردن باشد،

whose development strategy requires it to make the leap

چون راهبرد توسعه اردن این کشور را ملزم می کند

as a middle income country to manufacturing.

که به عنوان یک کشور با درآمد متوسط تولید خود را افزایش دهد.

It could benefit refugees, but it could also contribute

این می تواند به سود پناهجویان باشد، اما می تواند سهمی هم

to the postconflict reconstruction of Syria

در بازسازی سوریه پس از جنگ داشته باشد

by recognizing that we need to incubate refugees

با توجه به این نکته که باید پناهجویان را در نهایت به عنوان

as the best source of eventually rebuilding Syria.

بهترین منابع برای بازسازی سوریه نگاه داریم.

We published the idea in the journal Foreign Affairs.

این ایده را در مجله فارن افیرز (Foreign Affairs) منتشر کردیم.

King Abdullah has picked up on the idea.

شاه عبدالله ایده را پسندید.

It was announced at the London Syria Conference two weeks ago,

موضوع دو هفته پیش در کنفرانس سوریه در لندن اعلام شد،

and a pilot will begin in the summer.

و اجرای آزمایشی در تابستان آغاز خواهد شد.

(Applause)

(تشویق)

The third idea that I want to put to you

سومین ایده که می خواهم مطرح کنم

is preference matching between states and refugees

منافع مشترک کشورها و پناهجویان است

to lead to the kinds of happy outcomes you see here in the selfie

برای رسیدن به نتایج شادی که اینجا در خویش انداز (سلفی) می بینید

featuring Angela Merkel and a Syrian refugee.

و آنگلا مرکل را با یک پناهنده سوری نشان می دهد.

What we rarely do is ask refugees what they want, where they want to go,

کاری که به ندرت می کنیم این است که از پناهجویان بپرسیم چه می خواهند،

کجا می خواهند بروند، اما به نظر من

but I'd argue we can do that

می توانیم این کار را بکنیم و همه سود کنند.

and still make everyone better off.

The economist Alvin Roth has developed the idea of matching markets,

آلوین راس، اقتصاددان، ایده بازارهای مشترک را ارائه داده،

ways in which the preference ranking of the parties shapes an eventual match.

روشی برای نزدیک کردن منافع طرف های مختلف به یکدیگر.

My colleagues Will Jones and Alex Teytelboym

همکارانم ویل جونز و آلکس تایتلبویم

have explored ways in which that idea could be applied to refugees,

دنبال راه هایی برای اجرای این روش در مورد پناهجویان بودند،

to ask refugees to rank their preferred destinations,

تا از پناهجویان بخواهند اولویت های خود را مشخص کنند،

but also allow states to rank the types of refugees they want

و همچنین از کشورها بپرسند چه پناهجویانی را ترجیح می دهند،

on skills criteria or language criteria

از نظر معیارهای مهارت و زبان

and allow those to match.

و جنبه های مشترک را پیدا کنند.

Now, of course you'd need to build in quotas

حال البته نیاز به سهمیه بندی دارید

on things like diversity and vulnerability,

از نظر چیزهایی مانند تنوع و آسیب پذیری

but it's a way of increasing the possibilities of matching.

اما این راهی برای افزایش احتمال پیدا کردن جنبه های مشترک است.

The matching idea has been successfully used

ایده منافع مشترک به طور موفقیت آمیزی

to match, for instance, students with university places,

مثلاً بین دانشجویان و دانشگاه،

یا بین اهداکنندگان کلیه و بیماران به کار رفته،

to match kidney donors with patients,

and it underlies the kind of algorithms that exist on dating websites.

و شامل الگوریتم هایی است که شبیه آن در سایت های دوست یابی هست.

So why not apply that to give refugees greater choice?

پس چرا این کار را برای ایجاد گزینه های بهتر برای پناهجویان نکنیم؟

It could also be used at the national level,

می توان آن را در سطح ملی هم به کار برد،

where one of the great challenges we face

جایی که یکی از چالش های بزرگ ما

is to persuade local communities to accept refugees.

قانع کردن جوامع محلی برای پذیرش پناهجویان است.

And at the moment, in my country, for instance,

و در حال حاضر، مثلاً در کشور من،

we often send engineers to rural areas and farmers to the cities,

گاهی مهندسین را به مناطق روستایی و کشاورزان را به شهرها می فرستیم

which makes no sense at all.

که کاملاً بی فایده است.

So matching markets offer a potential way to bring those preferences together

پس بازارهای مشترک روش بالقوه ای برای ایجاد منافع مشترک

and listen to the needs and demands of the populations that host

و گوش دادن به نیازها و خواسته های جمعیت هایی که میزبان هستند

and the refugees themselves.

و خود پناهجویان است.

The fourth idea I want to put to you is of humanitarian visas.

ایده چهارم که می خواهم بگویم ویزای بشردوستانه است.

Much of the tragedy and chaos we've seen in Europe

بیشتر تراژدی و هرج و مرجی که در اروپا دیده ایم

was entirely avoidable.

به طور کامل اجتناب پذیر بود.

It stems from a fundamental contradiction in Europe's asylum policy,

منشاء آن وجود یک تناقض بنیادی در سیاست های پذیرش پناهجو در اروپاست،

which is the following:

که این است:

that in order to seek asylum in Europe,

که برای پناهندگی به اروپا،

you have to arrive spontaneously by embarking on those dangerous journeys

شما باید خودتان مبادرت به آن سفرهای خطرناک بکنید

that I described.

که شرح دادم.

But why should those journeys be necessary in an era of the budget airline

اما چرا آن سفرها در دوران سفرهای هوایی ارزان

and modern consular capabilities?

و امکانات کنسولی پیشرفته، باید لازم باشد؟

They're completely unnecessary journeys,

این سفرها کاملاً غیرضروری است

and last year, they led to the deaths of over 3,000 people

و سال گذشته، منجر به فوت بیش از ٣ هزار نفر

on Europe's borders and within European territory.

در مرزهای اروپا و داخل قلمرو اروپا شد.

اگر به سادگی به پناهجویان اجازه

If refugees were simply allowed

to travel directly and seek asylum in Europe,

مسافرت مستقیم و پناهندگی به اروپا داده بودند،

we would avoid that,

این روی نمی داد،

and there's a way of doing that

و راهی برای انجامش وجود دارد

through something called a humanitarian visa,

از طریق چیزی به نام ویزای بشردوستانه

that allows people to collect a visa at an embassy

که به افراد اجازه می دهد از یک سفارتخانه

or a consulate in a neighboring country

یا کنسول در یک کشور همسایه

and then simply pay their own way

ویزا بگیرند و بعد به سادگی با پرداخت

through a ferry or a flight to Europe.

هزینه سفر دریایی یا هوایی به اروپا بروند.

It costs around a thousand euros

هزینه قاچاق یک انسان

to take a smuggler from Turkey to the Greek islands.

از ترکیه به جزایر یونان حدود هزار یورو است.

It costs 200 euros to take a budget airline from Bodrum to Frankfurt.

هزینه یک سفر هوایی ارزان قیمت از بودروم به فرانکفورت ٢٠٠ یورو است.

If we allowed refugees to do that, it would have major advantages.

اگر اجازه داده بودیم پناهجویان این کار را بکنند مزیت های زیادی داشت.

It would save lives,

جانهای زیادی نجات می یافت.

it would undercut the entire market for smugglers,

بازار قاچاق کاملاً از بین می رفت.

and it would remove the chaos we see from Europe's front line

و هرج و مرجی که در مرز اروپا می بینیم، برطرف می شد،

in areas like the Greek islands.

در مناطقی مانند جزایر یونان.

It's politics that prevents us doing that rather than a rational solution.

سیاست از این کار جلوگیری می کند، نه منطق.

And this is an idea that has been applied.

و این ایده ای است که عملی شده.

Brazil has adopted a pioneering approach

برزیل در انجام آن پیشگام شده

where over 2,000 Syrians have been able to get humanitarian visas,

و بیش از ٢ هزار سوری توانسته اند ویزای بشردوستانه بگیرند،

enter Brazil, and claim refugee status on arrival in Brazil.

وارد برزیل شوند و پناهنده شوند.

And in that scheme, every Syrian who has gone through it

و به این ترتیب، هر سوری با این کار

has received refugee status and been recognized as a genuine refugee.

پناهنده شده و به عنوان پناهنده به رسمیت شناخته شده است.

There is a historical precedent for it as well.

این قضیه سابقه تاریخی هم دارد.

Between 1922 and 1942,

بین سال های ١٩٢٢ و ١٩٤٢،

these Nansen passports were used as travel documents

پاسپورت های نانسین به عنوان مدارک سفر

to allow 450,000 Assyrians, Turks and Chechens

به ٤٥٠ هزار آشوری، ترک و چچن اجازه داد

to travel across Europe

در اروپا سفر کنند

and claim refugee status elsewhere in Europe.

و درخواست پناهندگی بدهند.

And the Nansen International Refugee Office

و اداره بین المللی پناهجویی نانسین

received the Nobel Peace Prize

جایزه صلح نوبل گرفت

in recognition of this being a viable strategy.

به دلیل این اقدام نجات بخش.

So all four of these ideas that I've presented you

پس هر چهار ایده فوق که به شما گفتم

are ways in which we can expand Amira's choice set.

راه هایی است که می توانیم گزینه های امیرا را بسط دهیم.

They're ways in which we can have greater choice for refugees

راه هایی است برای این که پناهجویان انتخاب بهتری داشته باشند

beyond those basic, impossible three options

بهتر از انتخاب بین سه گزینه ای که

I explained to you

ابتدا به شما توضیح دادم

and still leave others better off.

و همچنان به سود همه است.

In conclusion, we really need a new vision,

در انتها، ما واقعاً به نگاه تازه ای نیاز داریم،

a vision that enlarges the choices of refugees

نگاهی که گزینه های پناهجویان را افزایش می دهد

but recognizes that they don't have to be a burden.

اما می داند که پناهجویان لزوماً سربار جوامع نیستند.

There's nothing inevitable about refugees being a cost.

در مورد پناهجویان و هزینه های آنان هیچ چیز اجتناب ناپذیر نیست.

Yes, they are a humanitarian responsibility,

بله، آنان یک مسئولیت بشردوستانه هستند،

but they're human beings with skills, talents, aspirations,

اما آنان انسان هایی هستند با مهارت ها، استعدادها، آرمان ها،

with the ability to make contributions -- if we let them.

و توانایی مشارکت -- اگر ما اجازه دهیم.

In the new world,

در جهان جدید،

migration is not going to go away.

مهاجرت به معنی گم شدن نخواهد بود.

What we've seen in Europe will be with us for many years.

آنچه در اروپا دیده ایم سالیان متمادی با ما خواهد بود.

People will continue to travel,

مردم به سفر ادامه خواهند داد.

they'll continue to be displaced,

آوارگی ادامه خواهد یافت.

and we need to find rational, realistic ways of managing this --

و ما باید راه های منطقی و واقع بینانه ای برای حلش پیدا کنیم --

not based on the old logics of humanitarian assistance,

نه بر اساس منطق کهنه شده کمک های بشردوستانه،

not based on logics of charity,

نه بر اساس منطق صدقه دادن،

but building on the opportunities

بلکه با خلق فرصت هایی

offered by globalization, markets and mobility.

از طریق جهانی شدن، و بازار آزاد،

I'd urge you all to wake up and urge our politicians

از همه شما مصرانه می خواهم بیدار شوید و از سیاستمداران ما مصرانه بخواهید

to wake up to this challenge.

بیدار شوند و این چالش را ببینند.

Thank you very much.

بسیار متشکرم.

(Applause)

(تشویق)