Do kids think of sperm donors as family? | Veerle Provoost

Translator: sadegh zabihi Reviewer: soheila Jafari

What is a parent?

پدر یا مادر چیست؟

What is a parent?

پدر یا مادر چیست؟

It's not an easy question.

سوال ساده‌ای نیست.

Today we have adoption,

امروزه فرزند خواندگی هست،

stepfamilies,

خانواده‌های ناتنی،

surrogate mothers.

و مادران جایگزین را داریم.

Many parents face tough questions

بسیاری از پدر‌ان و مادران با سوالات سخت

and tough decisions.

و تصمیم‌های دشوار مواجه می‌شوند.

Shall we tell our child about the sperm donation?

آیا باید به فرزندمان درباره اهدای اسپرم بگوییم؟

If so, when?

اگر بله، چه موقع؟

What words to use?

از چه کلماتی استفاده کنیم؟

Sperm donors are often referred to as "biological fathers,"

معمولا اهدا کنندگان اسپرم با عنوان «پدران بیولوژیکی» شناخته می‌شوند،

but should we really be using the word "father?"

اما واقعا باید از کلمه «پدر» استفاده کنیم؟

As a philosopher and social scientist,

به عنوان یک فیلسوف و دانشمند علوم اجتماعی،

I have been studying these questions about the concept of parenthood.

من در حال بررسی این سوالات درباره پدر‌ان و مادران بوده‌ام.

But today, I will talk to you about what I learned

اما امروز، درباره چیزهایی با شما سخن خواهم گفت

from talking to parents and children.

که از صحبت با پدر‌ان، مادران و فرزندان یاد گرفته‌ام.

I will show you that they know what matters most in a family,

به شما نشان خواهم داد که آنها می‌دانند چه چیزی در خانواده بیش از همه اهمیت دارد،

even though their family looks a little different.

حتی با این وجود که خانواده آنها کمی متفاوت به نظر می‌رسد.

I will show you their creative ways of dealing with tough questions.

راههای خلاقانه آنها در مواجه شدن با مسائل دشوار را به شما نشان خواهم داد.

But I will also show you the parents' uncertainties.

اما شک و تردید پدر‌ان و مادران را هم به شما نشان خواهم داد.

We interviewed couples

ما با زوج‌هایی که

who received fertility treatment at Ghent University Hospital,

در بیمارستان دانشگاه گنت درحال درمان ناباروری بودند با استفاده از

using sperm from a donor.

اهدای اسپرم بودند مصاحبه کردبم.

In this treatment timeline,

در این جدول زمانبندی درمان،

you can see two points at which we conducted interviews.

دو نقطه را مشاهده می‌کنید که در آنها مصاحبه را انجام دادیم.

We included heterosexual couples,

ما زوج‌های غیر همجنس

where the man for some reason did not have good-quality sperm,

که مرد به دلایلی فاقد اسپرم با کیفیت بود،

and lesbian couples who obviously needed to find sperm elsewhere.

و زوج‌های لزبین که بدیهی است باید جای دیگر به دنبال اسپرم بگردند را در نظر گرقتیم.

We also included children.

همچنین با بچه‌ها مصاحبه کردیم.

I wanted to know

می‌خواستم بدانم

how those children define concepts like parenthood and family.

این بچه‌ها چگونه مفاهیمی مثل خانواده و پدر‌ان و مادران را شرح می‌دهند.

In fact, that is what I asked them,

در واقع، همین نکته را از آنها پرسیدم،

only not in that way.

اما نه به این شکل.

I drew an apple tree instead.

در عوض یک درخت سیب کشیدم.

This way, I could ask abstract, philosophical questions

به این صورت می‌توانستم سوالات انتزاعی و فلسفی را

in a way that did not make them run off.

به شکلی مطرح کنم که آنها را فراری ندهد.

So as you can see,

خوب همانطور که می‌بینید،

the apple tree is empty.

درخت سیب خالی است.

And that illustrates my research approach.

و این روش تحقیق من را نشان می‌دهد.

By designing techniques like this,

با طراحی روش‌هایی مثل این،

I can bring as little meaning and content as possible to the interview,

من می‌توانم تا حد امکان معنی و مفهوم اندکی را وارد مصاحبه کنم،

because I want to hear that from them.

چون می‌خواهم آن را از زبان آنها بشنوم.

I asked them:

از آنها پرسیدم:

What would your family look like if it were an apple tree?

اگر خانواده شما یک درخت سیب بود چه شکلی می‌شد؟

And they could take a paper apple for everyone who, in their view,

و آنها می‌توانستند یک سیب کاغذی را برای هرکسی که از نظرشان

was a member of the family,

عضوی از خانواده بود بردارند،

write a name on it and hang it wherever they wanted.

نامی روی آن بنویسند و هر کجا که خواستند آن را آویزان کنند.

And I would ask questions.

و من سوال می‌پرسیدم.

Most children started with a parent or a sibling.

بیشتر بچه‌ها با یکی از پدر‌ان و مادران یا اقوام شروع کردند.

One started with "Boxer,"

یکی هم با «باکسر»

the dead dog of his grandparents.

سگ مرده پدربزرگ و مادربزرگش شروع کرد.

At this point, none of the children started mentioning the donor.

در این نقطه، هیچ یک از بچه‌ها با اهدا کننده شروع نکرد.

So, I asked them about their birth story.

پس، من درباره قصه به دنیا آمدن‌شان پرسیدم.

I said, "Before you were born,

گفتم، «قبل از اینکه به دنیا بیایی،

it was just your mom and dad,

فقط بابا و مامان،

or mom and mommy.

یا مامان‌ها بودند.

Can you tell me how you came into the family?"

می‌توانی به من بگویی تو از کجا آمدی توی خانواده؟»

And they explained.

و آنها توضیح دادند.

One said,

یکی گفت،

"My parents did not have good seeds,

«پدر و مادر من دانه‌های خوبی نداشتند،

but there are friendly men out there who have spare seeds.

اما مردان مهربانی هستند که دانه‌های اضافی دارند.

They bring them to the hospital,

آنها دانه‌ها را به بیمارستان می‌آورند،

and they put them in a big jar.

و داخل یک شیشه بزرگ می‌گذارند.

My mommy went there,

مامانم آنجا رفت،

and she took two from the jar,

و دوتا دانه از شیشه برداشت،

one for me and one for my sister.

یکی برای من و یکی برای خواهرم.

She put the seeds in her belly --

او دانه‌ها را توی شکمش گذاشت --

somehow --

به نحوی --

and her belly grew really big,

و شکمش خیلی بزرگ شد،

and there I was."

و من اونجا بودم.»

Hmm.

هوم.

So only when they started mentioning the donor,

پس وقتی که انها نامی از اهدا کننده به میان می‌آوردند،

I asked questions about him, using their own words.

من هم درباره او به زبان خودشان سوال می‌پرسیدم.

I said,

گفتم،

"If this would be an apple for the friendly man with the seeds,

«اگر این سیب به جای مرد مهربانی باشد که دانه داشت،

what would you do with it?"

با آن چه کار می‌کنی؟»

And one boy was thinking out loud,

و یکی از پسرها بلند بلند فکر می‌کرد،

holding the apple.

در حالی که سیب در دستش بود.

And he said,

و او گفت،

"I won't put this one up there with the others.

«این یکی را کنار بقیه نمی‌گذارم.

He's not part of my family.

او عضو خانواده من نیست.

But I will not put him on the ground.

اما او را روی زمین هم نمی‌اندازم.

That's too cold and too hard.

آنجا خیلی سرد و سخت است.

I think he should be in the trunk,

فکر می‌کنم جای او در تنه درخت است،

because he made my family possible.

چون او بود که خانواده من را ممکن کرد.

If he would not have done this,

اگر او این کار را نکرده بود،

that would really be sad because my family would not be here,

واقعا ناراحت کننده می‌شد چون خانواده من اصلا وجود نداشت،

and I would not be here."

و من هم وجود نداشتم.»

So also, parents constructed family tales --

خوب پدر‌ان و مادران هم داستان‌های خانوادگی داشتند--

tales to tell their children.

داستان‌هایی که به بچه‌هایشان می‌گفتند.

One couple explained their insemination

زوجی برای توضیح بارداری خود

by taking their children to a farm

فرزندشان را به مزرعه‌ای بردند

to watch a vet inseminate cows.

تا ببیند چطور دامپزشک گاوها را باردار می‌کند.

And why not?

و چرا که نه؟

It's their way of explaining;

این روش آنها است برای توضیح؛

their do-it-yourself with family narratives.

خودتان از پس کار برمی‌آیید آنها با روایت خانوادگی.

DIY.

DIY.

And we had another couple who made books --

و زوج دیگری داشتیم که چند کتاب درست کرده بودند --

a book for each child.

یک کتاب برای هر فرزند.

They were really works of art

آنها واقعا آثار هنری بودند

containing their thoughts and feelings throughout the treatment.

که حاوی افکار و احساسات آنها در طول درمان بود.

They even had the hospital parking tickets in there.

آنها حتی برگه پارکینگ بیمارستان را هم در کتاب گذاشته بودند.

So it is DIY:

پس DIY یعنی این:

finding ways, words and images

یافتن راهی، بوسیله کلمات و تصاویر

to tell your family story to your child.

برای تعریف کردن داستان خانواده‌تان برای فرزندتان.

And these stories were highly diverse,

و این داستان‌ها بسیار متنوع بودند،

but they all had one thing in common:

اما همگی یک چیز مشترک داشتند:

it was a tale of longing for a child

همگی داستانی درباره شور و شوق داشتن فرزند

and a quest for that child.

و بچه دار شدن بودند.

It was about how special and how deeply loved their child was.

درباره عشق ویژه و عمیق آنها به فرزندشان بود.

And research so far shows that these children are doing fine.

و تا اینجا تحقیق نشان می‌دهد که این بچه‌ها حالشان خوب است.

They do not have more problems than other kids.

آنها مشکلاتی بیش از سایر کودکان ندارند.

Yet, these parents also wanted to justify their decisions

اما، این پدر‌ان و مادران می‌خواستند تصمیم خود را

through the tales they tell.

از طریق داستان‌هایی که تعریف می‌کردند توجیه کنند.

They hoped that their children would understand their reasons

آنها امیدوار بودند که فرزندانشان متوجه دلایل آنها

for making the family in this way.

برای ساختن خانواده از این طریق باشند.

Underlying was a fear that their children might disapprove

اما اساس آن وحشت آنها از این بود که فرزندشان آنها را قبول نکند

and would reject the non-genetic parent.

و پدر‌ان و مادران غیر ژنتیکی را رد کند.

And that fear is understandable,

و آن ترس قابل درک است،

because we live in a very heteronormative

زیرا ما در جامعه‌ای بسیار دگرجنسگرا هنجارنه زندگی می‌کنیم

and geneticized society --

که به ژنتیک و وراثت اهمیت می‌دهد --

a world that still believes

جهانی که هنوز باور دارد

that true families consist of one mom, one dad

که خانواده حقیقی شامل یک مادر، یک پدر

and their genetically related children.

و فرزندان تنی آنها است.

Well.

خوب.

I want to tell you about a teenage boy.

می‌خواهم درباره یک پسر نوجوان برایتان بگویم.

He was donor-conceived but not part of our study.

او هم با اسپرم اهدایی به دنیا آمده بود اما جزء تحقیق ما نبود.

One day, he had an argument with his father,

روزی، او و پدرش بحثشان شد،

and he yelled,

و او فریاد کشید،

"You're telling me what to do?

«تو داری به من میگی چکار کنم؟

You're not even my father!"

تو حتی پدر من نیستی!»

That was exactly what the parents in our study feared.

این دقیقا چیزی بود که پدر‌ان و مادران در تحقیق ما از آن وحشت داشتند.

Now, the boy soon felt sorry, and they made up.

حال، پسر فورا پشیمان شد، و با هم آشتی کردند.

But it is the reaction of his father that is most interesting.

اما واکنش پدرش بود که از همه جالب‌تر بود.

He said,

او گفت،

"This outburst had nothing to do with the lack of a genetic link.

«این طغیان هیچ ربطی به نبود رابطه ژنتیکی نداشت.

It was about puberty --

درباره بلوغ بود --

being difficult.

و دشواری‌های آن.

It's what they do at that age.

این کاری است که آنها در این سن انجام می‌دهند.

It will pass."

گذرا است.»

What this man shows us

چیزی که این مرد به ما نشان داد

is that when something goes wrong,

این است که تا اتفاقی افتاد

we should not immediately think

نباید فورا فکر کنیم

it is because the family is a little different.

به این خاطر است که خانواده کمی متفاوت است.

These things happen in all families.

این مسائل در همه خانواده‌ها هست.

And every now and then,

و همیشه و همواره،

all parents may wonder:

همه پدرها و مادرها از خودشان می‌پرسند:

Am I a good enough parent?

آیا به اندازه کافی پدر یا مادر خوبی هستم؟

These parents, too.

این پدر‌ان و مادران هم به همچنین.

They, above all, wanted to do what's best for their child.

آنها، قبل از هر چیز می‌خواستند کاری که برای فرزندشان بهترین است انجام دهند.

But they also sometimes wondered:

اما آنها گاهی هم می‌پرسند:

Am I a real parent?

آیا من یک پدر واقعی هستم؟

And their uncertainties were present long before they even were parents.

و شک و تردید آنها مدت‌ها پیش از آنکه حتی پدر شوند به وجود می‌آید.

At the start of treatment,

در آغاز درمان،

when they first saw the counselor,

زمانی که برای بار اول مشاور را می‌بینند،

they paid close attention to the counselor,

تمام توجه خود را به مشاور می‌دهند،

because they wanted to do it right.

چون می‌خواهند کار را بی کم و کاست انجام دهند.

Even 10 years later,

حتی ۱۰ سال بعد هم،

they still remember the advice they were given.

توصیه‌ای که دریافت کرده‌اند را هنوز به خاطر دارند.

So when they thought about the counselor

پس وقتی که درباره مشاور فکر می‌کردند

and the advice they were given,

و توصیه‌هایی که به آنها شده بود،

we discussed that.

ما متوجه این نکته شدیم.

And we saw one lesbian couple who said,

و زوج همجنسگرایی را دیدیم که گفتند،

"When our son asks us,

«وقتی پسرمان از ما پرسید،

'Do I have a dad?'

<آیا من پدر دارم؟>

we will say 'No, you do not have a dad.'

ما خواهیم گفت <نه، تو پدر نداری.>

But we will say nothing more, not unless he asks,

اما بیش از آن چیزی نمی‌گوییم، مگر آنکه بپرسد،

because he might not be ready for that.

چون ممکن است آمادگی آن را نداشته باشد.

The counselor said so."

مشاور این طور گفته است.»

Well.

خوب.

I don't know; that's quite different

من نمی‌دانم؛ این با نحوه برخورد ما

from how we respond to children's questions.

با سوالات کودکان بسیار متفاوت است.

Like, "Milk -- is that made in a factory?"

مانند، «شیر -- در کارخانه ساخته می‌شود؟»

We will say, "No, it comes from cows,"

در جواب می‌گوییم، «نه، از گاو به دست می‌آید،»

and we will talk about the farmer,

و پس از آن درباره کشاورز حرف می‌زنیم،

and the way the milk ends up in the shop.

و اینکه چطور شیر به فروشگاه می‌رسد.

We will not say,

نمی‌گوییم،

"No, milk is not made in a factory."

«نه، شیر در کارخانه درست نمی‌شود.»

So something strange happened here,

پس اتفاق غریبی در اینجا رخ داد،

and of course these children noticed that.

و البته بچه‌ها هم متوجه آن می‌شوند.

One boy said,

پسری گفت،

"I asked my parents loads of questions,

«من از پدر و مادرم سوالات زیادی پرسیدم،

but they acted really weird.

اما آنها خیلی عجیب رفتار کردند.

So, you know, I have a friend at school, and she's made in the same way.

پس، می‌دانی، در مدرسه یک دوست دارم، که او هم همین طور درست شده است.

When I have a question, I just go and ask her."

وقتی سوالی دارم، می‌روم و از او می‌پرسم.»

Clever guy.

پسر باهوش.

Problem solved.

مسئله حل شد.

But his parents did not notice,

اما پدر و مادر او متوجه نشدند،

and it certainly was not what they had in mind,

و این یقینا چیزی نبود که آنها در نظر داشتند،

nor what the counselor had in mind

و چیزی که مشاور در نظر داشت

when they were saying how important it is to be an open-communication family.

وقتی که می‌گفت چقدر مهم است که در خانواده رابطه وجود داشته باشد.

And that's the strange thing about advice.

و این نکته عجیب درباره توصیه است.

When we offer people pills, we gather evidence first.

وقتی به مردم قرصی می‌دهیم، ابتدا مدرک جمع‌آوری می‌کنیم.

We do tests,

آزمایش انجام می‌دهیم،

we do follow-up studies.

مطالعات پیگیرانه انجام می‌دهیم.

We want to know, and rightly so, what this pill is doing

می‌خواهیم با قطعیت بدانیم، که قرص چه کار می‌کند

and how it affects people's lives.

و چه تاثیری بر زندگی افراد می‌گذارد.

And advice?

و توصیه؟

It is not enough for advice,

این برای توصیه کافی نیست،

or for professionals to give advice that is theoretically sound,

یا برای متخصصان که توصیه‌هایی که از نظر تئوری صحیح هستند

or well-meant.

یا نیت خوبی دارند ارائه دهند.

It should be advice that there is evidence for --

باید توصیه‌ای باشد که مدرکی برای آن وجود دارد --

evidence that it actually improves patients' lives.

مدارکی که نشان دهد زندگی بیماران واقعا بهبود یافته است.

So the philosopher in me would now like to offer you a paradox:

خوب فیلسوف درون من می‌خواهد این تناقض را به شما ارائه کند:

I advise you to stop following advice.

من به شما توصیه می‌کنم که از توصیه پیروی نکنید.

But, yes.

اما، بله.

(Applause)

(تشویق)

I will not end here with what went wrong;

در اینجا با سوءتفاهم به پایان نمی‌برم؛

I would not be doing justice to the warmth we found in those families.

گرمایی که در آن خانواده‌ها مشاهده کردیم را زیر سوال نمی‌برم.

Remember the books and the trip to the farmer?

کتاب‌ها و سفر به مزرعه را به یاد دارید؟

When parents do things that work for them,

وقتی پدر‌ان و مادران کاری می‌کنند که جوابگوی نیاز آنها است،

they do brilliant things.

کارهای درخشانی انجام می‌دهند.

What I want you to remember as members of families,

چیزی که به عنوان اعضای خانواده از شما می‌خواهم به یاد داشته باشید،

in no matter what form or shape,

این است که ترکیب یا شکل مهم نیست،

is that what families need are warm relationships.

چیزی که خانواده به آن نیاز دارد روابط گرم و صمیمی است.

And we do not need to be professionals to create those.

و لازم نیست متخصص باشیم تا آنها را بسازیم.

Most of us do just fine,

بیشتر ما کارمان خوب است،

although it may be hard work,

هرچند ممکن است تلاش بسیار نیاز باشد،

and from time to time, we can do with some advice.

و هر از گاهی، می‌توانیم از کمی توصیه هم استفاده کنیم.

In that case,

در آن شرایط،

bear in mind three things.

سه نکته را به یاد داشته باشید.

Work with advice that works for your family.

توصیه‌هایی را به کار ببرید که به درد خانواده شما می‌خورد.

Remember -- you're the expert, because you live your family life.

به یاد داشته باشید -- متخصص شما هستید، چون شمایید که در خانوده‌تان زندگی می‌کنید.

And finally,

و در نهایت،

believe in your abilities and your creativity,

به توانایی‌ها و خلاقیت خود ایمان داشته باشید،

because you can do it yourself.

چون خودتان از عهده کار برمی‌آیید.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)