How I use Minecraft to help kids with autism | Stuart Duncan

Translator: Mehdi salimkheder Reviewer: Masoud Motamedifar

My name is Stuart Duncan,

من استوارت دانکن هستم،

but I'm actually probably better known online as "AutismFather."

اما درواقع با نام مجازی "پدر اوتیسم" بهتر شناخته شده‌ام.

That's me on the internet.

این من هستم در اینترنت.

I know the resemblance is uncanny.

می‌دانم که شباهت عجیبی وجود دارد.

(Laughter)

(خنده)

But I'm going to talk a little bit today about Minecraft.

اما امروز می‌خواهم مقداری در مورد ماین‌کرفت صحبت کنم.

That's my Minecraft character.

این شخصیت ماین‌کرفت من است.

If you don't know the game very well, don't worry too much about it.

اگر این بازی را نمی‌شناسید، خیلی نگران نباشید.

It's just the medium that I used at the time to fill a need.

فقط رسانه‌ای است که من از آن برای رفع نیاز استفاده کردم.

And what I want to talk about applies to pretty much every situation.

و آن چه می‌خواهم راجع به آن صحبت کنم تقریباً در هر موقعیتی به کار می‌رود.

So about four years ago, I started a Minecraft server

حدود ۴ سال پیش سرور ماین‌کرفت را راه اندازی کردم

for children with autism and their families,

برای کودکان اوتیسم و خانواده‌های آنان،

and I called it "Autcraft."

و آن را "آوت‌کرفت" نامیدم.

And since then, we've been in the news all around the world,

و از آن پس ما در اخبار سراسر جهان بوده‌ایم،

on television and radio and magazines.

در تلویزیون، رادیو و مجلات.

Buzzfeed called us "one of the best places on the internet."

سایت خبری بازفید ما را "یکی از بهترین مکان‌ها در اینترنت" نامید.

We're also the subject of an award-winning research paper called

همچنین ما موضوع مقالهٔ پژوهشی برندهٔ جایزه تحت عنوان

"Appropriating Minecraft as an Assistive Technology for Youth with Autism."

"مناسب‌سازی ماین‌کرفت به عنوان فناوری کمک‌کننده برای مبتلایان به اوتیسم کم سن."

It's a bit of a mouthful.

کمی دهان‌پرکن است.

But you get the idea, I think.

فکر می‌کنم موضوع را متوجه شدید.

So I want to talk a little bit about that research paper

بنابراین می‌خواهم که راجع به آن مقالهٔ پژوهشی

and what it's about,

و موضوع آن صحبت کنم.

but first I have to give you a little bit of history

اما اول باید مقداری راجع به تاریخچهٔ

on how the server came to be.

چگونگی پیدایش سرور بگویم.

Back in 2013, everybody was playing Minecraft,

در سال ۲۰۱۳ همه ماین‌کرفت بازی می‌کردند،

kids and adults alike,

کودکان و بزرگسالان،

with and without autism, of course.

مبتلا به اوتیسم یا غیرمبتلا به آن.

But it was the big thing.

موضوع بزرگی بود.

But I saw parents on social media reaching out to other parents,

خانوده‌هایی را در رسانه‌های اجتماعی سعی در ارتباط با والدین دیگر

asking if their autistic children could play together.

می‌پرسیدند امکان بازی فرزاندان اوتیسمیشان با هم وجود دارد.

And the reason is that when they tried to play on public servers,

به این دلیل که هنگامی که آن‌ها در سرورهای عمومی بازی می‌کردند،

they kept running into bullies and trolls.

با قلدر‌ها و زورگوها برخورد می‌کردند.

When you have autism, you behave a little differently sometimes,

هنگامی که فردی اوتیسم دارد، کمی متفاوت رفتار می‌کند،

sometimes a lot differently.

در برخی مواقع بسیار متفاوت.

And we all know a little bit of difference is all you really need

و همه می‌دانیم مقدار کمی تفاوت، در واقع چیزی است که باعث می‌شود

for a bully to make you their next target.

یک قلدر شما را هدف بعدی خودش قرار دهد.

So these terrible, terrible people online,

بنابراین این افراد وحشتناک مجازی

they would destroy everything that they tried to make,

تمام آنچه آنها سعی می‌کردند بسازند را نابود می‌کردند،

they would steal all their stuff,

هر چه داشتند را می‌دزدیدند،

and they would kill them over and over again,

و آن‌ها را بارها و بارها می‌کشتند،

making the game virtually unplayable.

و بازی را عملا غیرقابل بازی می‌کردند.

But the worst part, the part that really hurt the most,

اما بدترین قسمت که بیشترین آسیب را وارد می‌کرد،

was what these bullies would say to these kids.

حرف‌هایی بود که قلدرها به این بچه‌ها می‌زدند.

They'd call them rejects

آن‌ها این بچه‌ها را طرد شده

and defects

و ناقص

and retards.

و عقب‌مانده می‌نامیدند.

And they would tell these kids, some as young as six years old,

و به این بچه‌ها که برخی از آن‌ها تنها ۶ سال دارند، می‌گفتند

that society doesn't want them,

جامعه آن‌ها را نمی‌خواهد،

and their own parents never wanted a broken child,

و والدینشان هیچ وقت فرزندی ناقص نمی‌خواستند،

so they should just kill themselves.

و آن‌ها باید خودشان را بکشند.

And of course, these kids, you understand,

و البته شما متوجه می‌شوید که این کودکان

they would sign off from these servers angry and hurt.

با حالتی عصبانی و آسیب دیده از سرور‌ها خارج می‌شدند.

They would break their keyboards, they'd quite literally hate themselves,

آن‌ها صفحه کلیدهایشان را می‌شکستند و از خودشان متنفر می‌شدند،

and their parents felt powerless to do anything.

والدینشان خود را قادر به انجام هیچ کاری نمی‌دیدند.

So I decided I had to try and help.

بنابراین من تصمیم گرفتم که تلاش و کمک کنم.

I have autism,

من اوتیسم دارم،

my oldest son has autism,

پسر بزرگ من اوتیسم دارد،

and both my kids and I love Minecraft,

و من و فرزندم هردو عاشق ماین‌کرفت هستیم،

so I have to do something.

پس من باید کاری انجام می‌دادم.

So I got myself a Minecraft server,

پس من یک سرور ماین کرفت برای خودم ایجاد کردم،

and I spent some time, built a little village with some roads

و مقداری وقت صرف کردم و دهکده‌ای کوچک و تعدادی جاده ساختم

and a big welcome sign and this guy and a lodge up on a mountaintop,

و یک علامت خوش‌آمدگویی و یک کلبه در نوک قله،

and tried to make it inviting.

و سعی کردم فضای گرمی باشد.

The idea was pretty simple.

ایده بسیار ساده بود.

I had a white list, so only people that I approved could join,

یک لیست سفید داشتم، و افرادی که تایید می‌کردم می‌توانستند متصل شوند،

and I would just monitor the server as much as I could,

و تا جایی که می‌توانستم سرور را رصد می‌کردم،

just to make sure that nothing went wrong.

برای این که مطمئن شوم مشکلی پیش نمی‌آید.

And that was it, that was the whole promise: to keep the kids safe

و این بود تعهد من: امن نگه داشتن بچه‌ها

تا بتوانند بازی کنند.

so they could play.

When it was done, I went to Facebook

وقتی که انجام شد، به فیس بوک رفتم

and posted a pretty simple message to my friends list, not publicly.

و یک پیام بسیار ساده به لیست دوستانم ارسال کردم، نه به طور عمومی.

I wanted to see if there was any interest in this,

می‌خواستم بدانم علاقه‌ای به این موضوع هست،

and if it really could help.

و می‌تواند واقعاً کمکی کند.

Turns out that I greatly underestimated just how much this was needed,

به نظر می‌رسید که من تا حد زیادی این نیاز را دست کم گرفته بودم،

because within 48 hours, I got 750 emails.

چون ظرف ۴۸ ساعت، ۷۵۰ ایمیل دریافت کردم.

I don't have that many Facebook friends.

من این تعداد دوست فیس بوکی ندارم.

(Laughter)

(خنده)

Within eight days, I had to upgrade the hosting package eight times,

ظرف هشت روز، مجبور شدم هشت بار بستهٔ میزبانی را ارتقا دهم،

from the bottom package to the most expensive package they had,

از قیمت‌های متوسط گرفته تا گرانترین بسته‌های قیمتی

and now, almost four years later,

و اکنون تقریباً بعد از چهار سال،

I have 8,000 names on the white list from all around the world.

من ۸٫۰۰۰ نام در لیست سفیدم از سراسر جهان دارم.

But the reason I'm up here today to talk to you

اما دلیل اینکه امروز اینجا با شما صحبت می‌کنم

isn't just because I gave kids a safe place to play.

برای این نیست که به بچه‌ها مکان امنی برای بازی دادم.

It's what happened while they played.

این اتفاق وقتی بازی می‌کنند می‌افتد.

I started hearing from parents

من از والدین شنیدم

who said their children were learning to read and write

که کودکانشان در حال یادگیری خواندن و نوشتن بودند

by playing on the server.

در زمان بازی در سرور.

At first they spelled things by sound, like most kids do,

در ابتدا مثل بچه‌های دیگر چیزها را هجی می‌کردند،

but because they were part of a community,

چون آن‌ها بخشی از جامعه بودند،

they saw other people spelling the same words properly

دیگران را می‌دیدند که همان کلمات را درست تلفظ می‌کردند

and just picked it up.

و آن را یاد می‌گرفتند.

I started hearing from parents who said that their nonverbal children

از والدین می‌شنیدم فرزندشان که قادر به صحبت نبودند

were starting to speak.

شروع کردند به صحبت.

They only talked about Minecraft, but they were talking.

تنها حرفی که می‌زدند ماین کرفت بود، اما صحبت می‌کردند.

(Laughter)

(خنده)

Some kids made friends at school for the first time ever.

بعضی بچه‌ها برای اولین بار در مدرسه دوست پیدا می‌کردند.

Some started to share, even give things to other people.

بعضی شروع به قسمت کردن، حتی به دیگران نیز چیز‌هایی می‌دادند.

It was amazing.

شگفت‌آور بود.

And every single parent came to me and said it was because of Autcraft,

و هر خانواده‌ای می‌آمد و می‌گفت بخاطر آوت‌کرفت است،

because of what you're doing.

بخاطر کاری که شما انجام دادید

But why, though?

اما چرا؟

How could all of this be just from a video game server?

چگونه همه این‌ها فقط از یک سرور بازی ویدیویی اتفاق می‌افتد؟

Well, it goes back to that research paper I was talking about.

خوب، به مقاله پژوهشی که در مورد آن صحبت کردیم بر می‌گردد.

In it, she covers some of the guidelines I used when I created the server,

برخی از دستورالعمل‌هایی که برای ایجاد سرور استفاده کرده بودم پوشش می‌داد،

guidelines that I think help encourage people to be their very best.

دستورالعمل‌هایی که من فکر می‌کنم مردم را تشویق می‌کند که بهترین باشند.

I hope.

امیدوارم.

For example, communication.

به عنوان مثال، ارتباطات.

It can be tough for kids with autism.

برای بچه‌های اوتیسمی سخت است.

It could be tough for grown-ups without autism.

این می‌تواند برای بزرگسالان بدون اوتیسم هم سخت باشد.

But I think that kids should not be punished,

اما به نظر من آن بچه‌ها نباید مجازات شوند،

they should be talked to.

باید با آن‌ها صحبت کرد.

Nine times out of ten, when the kids on the server act out,

نه بار از ده باری که بچه‌ها از سرور خارج می‌شوند،

it's because of something that's happened in the day at school or home.

به خاطر چیزی است که در روز مدرسه یا خانه اتفاق افتاده است.

Maybe a pet died.

شاید مرگ یک حیوان خانگی.

Sometimes it's just a miscommunication between two kids.

گاهی اوقات فقط سوء‌تفاهم بین دو بچه است.

One doesn't say what they're about to do.

نمی‌گویند چه اتفاقی افتاده.

And so we just offer to help.

و ما پیشنهاد به کمک می‌دهیم.

We always tell the children on the server that we're not mad,

ما همیشه به فرزندان خود در سرور می‌گوییم که ما عصبانی نیستیم

and they're not in trouble;

و آن‌ها در دردسر نیستند؛

we only want to help.

ما می‌خواهیم کمک کنیم.

And it shows that not only do we care,

و نه تنها ما اهمیت می‌دهیم،

but we respect them enough to listen to their point of view.

بلکه به اندازه کافی احترام می‌گذاریم تا به دیدگاه آن‌ها گوش دهیم.

Respect goes a long way.

احترام اثر عمیقی دارد.

Plus, it shows them that they have everything they need

علاوه بر این، به آن‌ها نشان می‌دهد که همه چیز را دارند

to be able to resolve these problems on their own in the future

قادر به حل این مشکلات به تنهایی در آینده هستند

and maybe even avoid them, because, you know, communication.

و شاید حتی از آن‌ها اجتناب کنند، زیرا، می‌دانید، ارتباطات.

On most servers, as video games are,

در اکثر سرورها، به عنوان بازی‌های ویدئویی،

children are rewarded, well, players are rewarded,

کودکان پاداش می‌گیرند، خوب، بازیکنان پاداش می‌گیرند،

for how well they do in a competition, right?

اینکه چقدر خوب هستند در یک رقابت، درست است؟

The better you do, the better reward you get.

هر چه بهتر عمل کنی جایزه بهتری دریافت می‌کنی.

That can be automated; the server does the work, the code is there.

این می‌تواند خودکار باشد سرور کار را انجام می‌دهد، کد وجود دارد.

On Autcraft, we don't do that.

اوت‌کرفت اینطوری نیست.

We have things like "Player of the Week" and "CBAs,"

ما چیزهایی مثل "بازیکن هفته" و "سی بی ای" نداریم،

which is "Caught Being Awesome."

که یعنی «وقت خفن بودن دستگیر شده.»

(Laughter)

(خنده)

We award players ranks on the servers based on the attributes they exhibit,

ما بازیکنان را بر روی سرورها بر اساس ویژگی‌های رفتاری رتبه‌بندی می‌کنیم،

such as the "Buddy" rank for people who are friendly towards others,

مانند رتبه "رفیق" برای افرادی که رفتار دوستانه نسبت به دیگران دارند،

and "Junior Helper" for people that are helpful towards others.

"یاور جوان" برای افرادی که نسبت به دیگران مفید هستند.

We have "Senior Helper" for the adults.

ما برای بزرگسالان "یاور ارشد" داریم.

But they're obvious, right?

اما آن‌ها واضح هستند، درست است؟

Like, people know what to expect and how to earn these things

مثلا مردم که می‌دانند که چه انتظاری دارند و چطور این چیز‌ها را بدست آورند

because of how they're named.

به خاطر چگونگی نامگذاری آن‌ها.

As soon as somebody signs onto the server,

به محض اینکه فردی به سرور متصل شود،

they know that they're going to be rewarded for who they are

آن‌ها می‌دانند برای چیزی که هستند پاداش می‌گیرند،

and not what they can do.

نه آنچه می‌توانند انجام دهند.

Our top award, the AutismFather Sword,

جایزه بزرگ ما، شمشیر پدر اوتیسم،

which is named after me because I'm the founder,

که بعد از من نامگذاری شده است، زیرا من بنیانگذار هستم،

is a very powerful sword that you can't get in the game any other way

یک شمشیر بسیار قدرتمند است که از هیچ راه دیگری نمی‌توانید به آن دست پیدا کنید

than to show that you completely put the community above yourself,

مگر این که نشان دهید جامعه را کاملاً به خود ترجیح می‌دهید،

and that compassion and kindness is at the core of who you are.

و این محبت و مهربانی در وجود و هستی شماست.

We've given away quite a few of those swords, actually.

ما در واقع چند شمشیر داده‌ایم.

I figure, if we're watching the server to make sure nothing bad happens,

تصور من از نظارت سرور این است که هیچ اتفاق بدی نمی‌افتد،

we should also watch for the good things that happen and reward people for them.

ما همچنین باید برای چیز‌هایی خوبی که اتفاق می‌افتد به مردم جایزه بدهیم.

We're always trying to show all the players

همیشه سعی می‌کنیم به همه بازیکنان نشان دهیم

that everybody is considered to be equal, even me.

هر کس برابر است حتی من.

But we know we can't treat people equally to do that.

اما می‌دانیم که ما نمی‌توانیم با مردم یکسان رفتار کنیم.

Some of the players get angry very easily.

برخی از بازیکنان خیلی راحت عصبانی می‌شوند.

Some of them have additional struggles on top of autism,

بعضی‌ها مشکلاتی علاوه بر اوتیسم دارند،

such as OCD or Tourette's.

از قبیل اختلال وسواسی یا عارضه عصبی.

So, I have this knack of remembering all of the players.

خوب، من توانایی یادآوری تمام بازیکنان را دارم.

I remember their first day, the conversations we've had,

من روز اولشان را به یاد می‌آورم، گفتگو‌هایی که داشتیم،

things we've talked about, things they've built.

چیز‌هایی که در موردش صحبت شد چیزایی که ساخته شد.

So when somebody comes to me with a problem,

بنابراین وقتی کسی با مشکل مواجه می‌شود،

I handle that situation differently than I would with any other player,

رفتار من در چنین وضعیتی متفاوت با هر بازیکن دیگری خواهد بود،

based on what I know about them.

بر اساس آنچه از آن‌ها می‌دانم.

For the other admins and helpers, we document everything

برای دیگر مدیران و حامیان، ما همه چیز را مستند می‌کنیم

so that, whether it's good or bad or a concerning conversation,

به طوری که، چه خوب یا بد و یا راجع به گفتگو

it's there, so everybody is aware.

وجود دارد، همه آگاه هستند.

I want to give you one example of this one player.

من می‌خواهم به شما یک مثال از یک بازیکن بزنم.

He was with us for a little while,

او برای مدت کوتاهی با ما بود،

but at some point he started spamming dashes in the chat,

اما بعضی اوقات او در شبکه چت اسپم سازی می‌کرد،

like a big long line of dashes all the way across the screen.

مثل یک خط ممتد بزرگ از خط تیره در تمام صفحه نمایش.

A little while later, he'd do it again.

کمی بعد، او دوباره این کار را کرد.

The other players asked him not to do that, and he'd say, "OK."

بازیکنان از او خواستند این کار را انجام ندهد و او می گوید "باشه".

And then he'd do it again.

دوباره این کار را می‌کند.

It started to frustrate the other players.

این شروع عاجز شدن بازیکنان دیگر شد.

They asked me to mute him or to punish him for breaking the rules,

از من خواستند که او را ساکت کنم یا برای نقض قوانین تنبیه شود،

but I knew there had to be something more to it.

اما می‌دانستم که باید چیزی بیشتر انجام شود.

So I went to his aunt, who is the contact that I have for him.

بنابراین پیش عمه او رفتم کسی که با او در تماس بودم.

She explained that he had gone blind in one eye

او توضیح داد که او از یک چشم نابینا شده است

and was losing his vision in the other.

و در حال از دست دادن بینایی چشم دیگرش است.

So what he was doing was splitting up the chat

بنابراین آنچه انجام می‌داد، تقسیم چت بود

into easier-to-see blocks of text,

برای ساده کردن و دیدن متن،

which is pretty smart.

که کار هوشمندانه‌ای بود.

So that very same night, I talked to a friend of mine who writes code

بنابراین همان شب، من با یکی از دوستانم که کد را می‌نوشت صحبت کردم

and we created a brand-new plug-in for the server

و ما پلاگین جدیدی را برای سرور ایجاد کردیم

that makes it so that any player on the server,

طوری آن را می‌سازد که هر بازیکن در سرور،

including him, of course,

از جمله او، البته

could just enter a command and instantly have every single line

در زمان وارد کردن فرمان بلافاصله یک خط زیر آن کشیده می‌شود.

separated by dashes.

مجزا شده با خط تیره.

Plus, they can make it asterisks or blank lines

حتی می‌توانند ستاره‌ها یا خطوط خالی ایجاد کنند

or anything they want -- whatever works best for them.

یا هر چیزی که می‌خواهند -- هرچه برای آن‌ها بهتر است.

We even went a little bit extra and made it so it highlights your name,

ما حتی یک سری کار‌های اضافه کردیم نام افراد را برجسته کردیم،

so that it's easier to see if somebody mentions you.

بنابراین کسی که اسم شما را برده راحت دیده شود.

It's just one example of how doing a little bit extra,

این یک نمونه از چگونگی انجام کار است،

a small modification,

یک تغییر کوچک،

still helps everybody be on equal footing,

کمک می‌کند که همه شانس برابر داشته باشند.

even though you did a little extra just for that one player.

حتی اگر فقط برای یک بازیکن کمی اضافی انجام دادید.

The big one is to be not afraid.

بزرگ‌ترین مسئله نترسیدن است.

The children on my server are not afraid.

کودکان در سرور من نمی‌ترسند.

They are free to just be themselves,

آن‌ها فقط می‌توانند خودشان باشند،

and it's because we support and encourage and celebrate each other.

و این به این دلیل است که ما حمایت و تشویق می‌کنیم و قدر یکدیگر را می‌دانیم.

We all know what it feels like to be the outcast

ما می‌دانیم طرد شده بودن چه احساسی دارد

and to be hated simply for existing,

و اینکه به خاطر وجود داشتن مورد تنفر باشی،

and so when we're together on the server, we're not afraid anymore.

و بنابراین وقتی که ما در سرور هستیم، دیگر نمی‌ترسیم.

For the first two years or so on the server,

برای دو سال یا بیشتر در سرور،

I talked to two children per week on average that were suicidal.

من به طور متوسط با دو بچه در هفته که به مرز خودکشی رسیده‌اند صحبت کردم.

But they came to me because I'm the one that made them feel safe.

آن‌ها به سمت من می‌آیند بخاطر این که به آن‌ها احساس امنیت می‌دهم

They felt like I was the only person in the world they could talk to.

احساس کردند که من تنها کسی در دنیا هستم که آن‌ها می‌توانند صحبت کنند.

So I guess my message is:

بنابراین پیام من این است:

whether you have a charity or some other organization,

خواه شما یک خیریه داشته باشید یا هر سازمان دیگری،

or you're a teacher or a therapist

یا یک معلم یا یک درمانگر

or you're a parent who is just doing your very best,

یا پدر مادری که بهترین کار‌ها را انجام می‌دهد،

or you're an autistic, like I am,

یا اینکه یک اوتیسمی هستید، مثل من

no matter who you are,

مهم نیست شما کی هستید،

you absolutely must help these children strip away those fears

قطعا شما باید به چنین بچه‌هایی کمک کنید برای از بین بردن ترس

before you do anything else,

قبل از انجام هر کاری،

because anything else is going to feel forced

چرا که هر چیزی مجبورهستند احساس کنند

unless they're not afraid.

مگر این که آن‌ها نترسند.

It's why positive reinforcement will always do better

به همین دلیل تقویت مثبت همیشه بهتر خواهد بود

than any form of punishment.

نسبت به هر گونه مجازات.

They want to learn when they feel safe and happy.

آن‌ها یاد می‌گیرند وقتی احساس امنیت و شادی کنند.

It just happens naturally; they don't even try to learn.

این طبیعی است آن‌ها حتی سعی نمی‌کنند یاد بگیرند.

These are words from the kids on the server to describe the server.

این‌ها کلمات بچه‌ها در سرور برای توصیف سرور است.

The one thing I would hope that you could take away

چیزی که امیدوارم بتوانید انجام دهید

is that no matter what somebody else is going through in life right now,

این است که فارغ از اینکه کسی دیگر الان با چه مسائلی در زندگی مواجه است،

whether they're being bullied at school or at home,

خواه در مدرسه یا در خانه مورد آزار و اذیت قرار بگیرد،

if they're questioning their sexuality or even their gender,

اگر تمایلات جسنی و جنسیت خود را مورد سوال قرار دهند،

which happens a lot in the autism community,

که در جامعه اوتیسم زیاد اتفاق می‌افتد،

if they're feeling alone or even suicidal,

اگر احساس تنهایی و یا حتی خودکشی می‌کنند،

you have to live your life in such a way

شما در زندگی به نحوی زندگی کنید

that that person feels like they can come to and tell you.

ان که شخص احساس کند می‌تواند بیاید و به شما بگوید.

They have to feel perfectly safe in talking to you about it.

باید کاملاً احساس امنیت کنند تا درمورد آن با شما صحبت کنند.

If you want to see a group of autistic children --

اگر می‌خواهید یک گروه از کودکان مبتلا به اوتیسم را ببینید --

kids who society wrongly thinks are supposed to be antisocial

بچه‌هایی که جامعه به غلط فکر می‌کند که ضد اجتماع هستند

and lacking in empathy --

و فاقد همدلی --

if you want to see them come together and build the most compassionate

اگر می‌خواهید آن‌ها را ببینید و بیشترین مهربانی را بسازید

and friendly and generous community you've ever seen,

و جامعه دوستانه و سخاوتمندانه‌ای که تا به حال دیده‌اید،

the kind of place that people would write about

جایی که مردم درباره آن می‌نویسند

as one of the best places on the internet,

به عنوان یکی از بهترین مکان‌ها در اینترنت،

they'll do that.

آن‌ها انجام می‌دهند.

I've seen it.

من دیده‌ام.

I'm there every day.

من هر روز آن جا هستم.

But they have some huge obstacles that they have to overcome to do that,

اما آن‌ها با برخی از موانع بزرگ روبرو‌اند که برای انجامش باید بر آن غلبه کنند،

and it would be really helpful to have somebody there

و این واقعاً مفید خواهد بود که کسی وجود داشته باشد

who could help to show them that the only thing they really have to fear

که بتواند به آن‌ها نشان دهد تنها چیزی که واقعاً باید از آن بترسند

is self-doubt.

شک به خود است.

So I guess I'm asking you to please be that person for them,

بنابراین از شما می‌خواهم درخواست کنم که برایشان آن فرد باشید،

because to them,

زیرا برای آن‌ها،

those kids --

آن کودکان --

it means everything.

این همه چیز است.

Thank you very much.

بسیار متشکرم.

(Applause)

(تشویق)