We need nuclear power to solve climate change | Joe Lassiter

Translator: Behdad Khazaeli Reviewer: soheila Jafari

It's easy to forget that last night,

ساده است تا فراموش کنیم که دیشب،

one billion people went to sleep without access to electricity.

یک میلیارد نفر بدون دسترسی به برق خوابیدند.

One billion people.

یک میلیارد نفر.

Two and a half billion people did not have access to clean cooking fuels

دو و نیم میلیارد نفردسترسی به سوختی تمیز برای پخت و پز

or clean heating fuels.

یا سوختی تمیز برای گرمایش نداشتند.

Those are the problems in the developing world.

اینها مشکلات جهان در حال توسعه است.

And it's easy for us not to be empathetic

و برای ما همدلی نکردن

with those people who seem so distanced from us.

با مردمانی که به نظر از ما دورند ساده است.

But even in our own world, the developed world,

اما حتی در دنیای خودمان، دنیای توسعه یافته،

we see the tension of stagnant economies

ما کشمکش اقتصاد‌های راکد را می‌بینیم

impacting the lives of people around us.

که بر زندگی مردم اطراف ما اثر می‌گذارد.

We see it in whole pieces of the economy,

ما تمامی بخش‌های اقتصاد را می‌بینیم،

where the people involved have lost hope about the future

جایی که آدمهای درگیر امیدشان را به آینده از دست داده‌اند

and despair about the present.

و امیدی به امروز ندارند.

We see that in the Brexit vote.

ما رای به خروج انگلیس از اتحادیه اروپا را می‌بینیم.

We see that in the Sanders/Trump campaigns in my own country.

در برنامه‌های ساندرز/ترامپ در کشورم این را می‌بینیم.

But even in countries as recently turning the corner

اما حتی در کشور‌هایی که اخیرا در آستانه

towards being in the developed world,

ورود به جهان توسعه یافته قرار گرفته‌اند،

in China,

در چین،

we see the difficulty that President Xi has

ما مشکلی که رئیس جمهور شی با آن مواجه است را می‌بینیم

as he begins to un-employ so many people in his coal and mining industries

اینکه او شروع به بی‌کار کردن افراد زیادی در صنایع معدنی و ذغال سنگ کرده

who see no future for themselves.

کسانی که آینده‌ای برای خود نمی‌بینند.

As we as a society figure out how to manage

وقتی که ما به عنوان یک جامعه فهمیدیم که چطور

the problems of the developed world

مشکلات جهان توسعه یافته

and the problems of the developing world,

و مشکلات جهان در حال توسعه را مدیریت کنیم،

we have to look at how we move forward

باید نگاه کنیم که چگونه می‌خواهیم به سمت جلو حرکت کنیم

and manage the environmental impact of those decisions.

و تاثیرات زیست محیطی این تصمیمات را مدیریت کنیم.

We've been working on this problem for 25 years, since Rio,

ما ۲۵ سال است که برای حل این مشکلات کار می‌کنیم، از زمان ریو،

the Kyoto Protocols.

توافقنامه کیوتو.

Our most recent move is the Paris treaty,

آخرین حرکت ما، معاهده پاریس است،

and the resulting climate agreements

که منتج به توافقنامه آب و هوایی گردید

that are being ratified by nations around the world.

و توسط ملت‌های سرتاسر جهان تصویب شد.

I think we can be very hopeful

معتقدم که می‌توانیم بسیار امیدوار باشیم

that those agreements, which are bottom-up agreements,

که این توافق‌ها، که توافق‌هایی از پایین به بالا هستند،

where nations have said what they think they can do,

وقتی که خود مردم کارهایی را که فکر می‌کنند می‌توانند را معین می‌کنند،

are genuine and forthcoming for the vast majority of the parties.

توافق‌هایی اصیل و آینده نگر برای بیشتر گروهها می‌شوند.

The unfortunate thing

موضوع تاسف بار

is that now, as we look at the independent analyses

این است که حالا، وقتی که به تحلیل‌های مستقل

of what those climate treaties are liable to yield,

از آنچه که این معاهدات آب و هوایی باید اجرا کنند، توجه می‌کنیم.

the magnitude of the problem before us becomes clear.

اندازه مشکلی که در برابرمان است مشخص می‌شود.

This is the United States Energy Information Agency's assessment

این ارزیابی آژانس اطلاعات انرژی ایالات متحده است

of what will happen if the countries implement the climate commitments

از آنچه که در صورت عمل شدن به تعهدات آب و هوایی اتفاق خواهد افتاد

that they've made in Paris

که در پاریس انجام شد

between now and 2040.

از حالا تا ۲۰۴۰.

It shows basically CO2 emissions around the world

که اساسا انتشار گاز کربنیک در جهان را

over the next 30 years.

در ۳۰ سال آینده نشان می‌دهد.

There are three things that you need to look at and appreciate.

سه موضوع وجود دارد که باید توجه و آن را درک کنید.

One, CO2 emissions are expected to continue to grow

یک، انتظار داریم تا انتشار گاز کربنیک همچنان

for the next 30 years.

برای ۳۰ سال آینده افزایش یابد.

In order to control climate,

برای کنترل آب و هوا،

CO2 emissions have to literally go to zero

انتشارگاز کربنیک واقعا باید

because it's the cumulative emissions that drive heating on the planet.

بدلیل انتشار انباشته شده‌ای که باعث گرم شدن زمین شده، به صفر برسد.

This should tell you that we are losing the race to fossil fuels.

و این مشخص می‌کند که ما واقعا مسابقه را به سوخت‌های فسیلی می‌بازیم.

The second thing you should notice

موضوع دومی که باید توجه کنید

is that the bulk of the growth comes from the developing countries,

این است که بیشتر این رشد از کشور‌های در حال توسعه می‌آید،

from China, from India, from the rest of the world,

از چین، از هند، و از بقیه جهان،

which includes South Africa and Indonesia and Brazil,

که شامل آفریقای جنوبی و اندونزی و برزیل است،

as most of these countries move their people

چون بیشتر این کشور‌ها مردمانشان را

into the lower range of lifestyles

به سمت سطوح معمولی زندگی هدایت می‌کنند

that we literally take for granted in the developed world.

که ما در جهان توسعه یافته آن را بدیهی می‌دانیم.

The final thing that you should notice

آخرین چیزی که باید به آن توجه کنید

is that each year,

این است که هر سال،

about 10 gigatons of carbon are getting added to the planet's atmosphere,

حدود ۱۰گیگا تن کربن به جو کره زمین اضافه می‌شود،

and then diffusing into the ocean and into the land.

که در ادامه در اقیانوس‌ها و زمین وارد می‌شوند.

That's on top of the 550 gigatons that are in place today.

و این علاوه بر ۵۵۰ گیگاتنی است که تا کنون وارد شده است.

At the end of 30 years,

و بعد از ۳۰ سال،

we will have put 850 gigatons of carbon into the air,

ما ۸۵۰ گیگا تن کربن را در هوا وارد کرده‌ایم،

and that probably goes a long way

و این احتمالا برای مدتی طولانی

towards locking in a 2-4 degree C increase in global mean surface temperatures,

باعث ادامه افزایش ۲ تا ۴ درجه سانتی‌گرادی دمای متوسط سطحی جهان خواهد شد،

locking in ocean acidification

ادامه اسیدی شدن اقیانوس‌ها

and locking in sea level rise.

و ادامه افزایش سطح دریاها.

Now, this is a projection made by men

این یک پیش‌بینی است که ما انسانها انجام داده‌ایم

by the actions of society,

از اعمال اجتماعی مان،

and it's ours to change, not to accept.

و وظیفه ما تغییر آن است، نه قبولش.

But the magnitude of the problem is something we need to appreciate.

اما باید بزرگی مشکل را حس کنیم.

Different nations make different energy choices.

هر ملتی انتخاب‌های انرژی خود را انجام می‌دهد.

It's a function of their natural resources.

این موضوع تابعی از منابع طبیعی‌شان است.

It's a function of their climate.

تابعی از آب و هوایشان است.

It's a function of the development path that they've followed as a society.

تابعی از مسیر توسعه‌ای است که به عنوان یک اجتماع طی می‌کنند.

It's a function of where on the surface of the planet they are.

تابعی از محل آن روی سطح کره زمین است.

Are they where it's dark a lot of the time,

آیا جایی هستند که بیشتر اوقات تاریک است؟

or are they at the mid-latitudes?

یا در عرض‌های میانی قرار دارند؟

Many, many, many things go into the choices of countries,

خیلی، خیلی، خیلی چیز‌ها در انتخاب کشور‌ها نقش دارد،

and they each make a different choice.

و هرکدام انتخابی متفاوت می‌کنند.

The overwhelming thing that we need to appreciate

اما موضوعی که همه ما باید آن را درک کنیم

is the choice that China has made.

تصمیمی است که چین گرفته .

China has made the choice,

چین انتخاب کرده،

and will make the choice, to run on coal.

و خواهد کرد که استفاده از ذغال سنگ را ادامه دهد.

The United States has an alternative.

آیالات متحده راه جایگزینی دارد.

It can run on natural gas

می‌تواند از گاز طبیعی استفاده کند

as a result of the inventions of fracking and shale gas,

در نتیجه اختراع استخراج گاز‌های سطحی،

which we have here.

که اینجا داریم.

They provide an alternative.

راه جایگزینی ایجاد کرده‌اند.

The OECD Europe has a choice.

سازمان همکاری‌های اقتصادی اروپا انتخابی دارد.

It has renewables that it can afford to deploy in Germany

انرژی‌های تجدید پذیری دارد که می‌تواند در آلمان اجرا شود

because it's rich enough to afford to do it.

چون به اندازه کافی پولش را دارند.

The French and the British show interest in nuclear power.

فرانسوی‌ها و انگلیسی‌ها علاقه‌شان را به انرژی هسته‌ای نشان داده‌اند.

Eastern Europe, still very heavily committed to natural gas and to coal,

اروپای شرقی، همچنان به شدت به گاز طبیعی و ذغال سنگ وابسته است،

and with natural gas that comes from Russia,

و گاز طبیعی که از روسیه می‌آید.

with all of its entanglements.

با تمام گرفتاری‌هایش.

China has many fewer choices

چین انتخاب‌های خیلی کمتری دارد

and a much harder row to hoe.

و کاری بسیار دشوارتر.

If you look at China, and you ask yourself

اگر به چین توجه کنید و از خودتان بپرسید

why has coal been important to it,

چرا ذغال سنگ برایش مهم است،

you have to remember what China's done.

باید بیاد داشته باشید که که چین چه کرده است؟

China brought people to power, not power to people.

چین مردم را به قدرت رسانده است، نه قدرت را به مردم.

It didn't do rural electrification.

اما برق رسانی شهری نکرده.

It urbanized.

شهری شده است.

It urbanized by taking low-cost labor and low-cost energy,

از راه نیروی کار ارزان و انرژی ارزان،

creating export industries

صنایع صادراتی ایجاد کرده

that could fund a tremendous amount of growth.

که سرمایه برای رشد اقتصادی شگرفی شده.

If we look at China's path,

اگر به مسیر چین نگاه کنیم،

all of us know that prosperity in China has dramatically increased.

همه ما می‌دانیم که موفقیت در چین به شدت افزایش یافته.

In 1980, 80 percent of China's population

در ۱۹۸۰، ۸۰ درصد جمعیت

lived below the extreme poverty level,

زیر سطح شدید فقر زندگی می‌کردند،

below the level of having $1.90 per person per day.

زیر سطحی که ۱/۹ دلار به ازای هر نفر در روز درآمد داشته باشند.

By the year 2000, only 20 percent of China's population

در سال ۲۰۰۰، تنها ۲۰ درصد جمعیت چین

lived below the extreme poverty level --

زیر فقر شدید زندگی می‌کردند --

a remarkable feat,

شاهکاری در‌خور توجه،

admittedly, with some costs in civil liberties

مسلما، با هزینه‌‌هایی در آزادی‌های مدنی

that would be tough to accept in the Western world.

که قبولش در دنیای غرب برایمان سخت است.

But the impact of all that wealth

اما تاثیر تمام این ثروت

allowed people to get massively better nutrition.

منجر شد تا مردم تغذیه بهتری داشته باشند.

It allowed water pipes to be placed.

اجازه‌ داد تا لوله‌های آب رسانی ایجاد شوند.

It allowed sewage pipes to be placed,

لوله‌های فاضلاب تاسیس شوند،

dramatic decrease in diarrheal diseases,

بیماری‌های روده‌ای بشدت کاهش یابند،

at the cost of some outdoor air pollution.

در ازای مقداری آلودگی هوای بیرونی.

But in 1980, and even today,

اما در ۱۹۸۰، و حتی امروز،

the number one killer in China is indoor air pollution,

بیشتر مرگ میر‌ها در چین ناشی از آلودگی هوای داخلی است،

because people do not have access to clean cooking and heating fuels.

چون مردم به سوخت آشپزی و گرمایشی مناسب دسترسی ندارند.

In fact, in 2040,

در واقع در ۲۰۴۰،

it's still estimated that 200 million people in China

هنوز تخمین زده می‌شود که ۲۰۰ میلیون نفر در چین

will not have access to clean cooking fuels.

به سوخت تمیز برای پخت و پز دسترسی نخواهند داشت.

They have a remarkable path to follow.

کاری بزرگ در ادامه خواهند داشت.

India also needs to meet the needs of its own people,

هند هم باید نیاز‌های مردمش را برآورده کند،

and it's going to do that by burning coal.

و می‌خواهد این کار را با سوزاندن ذغال‌سنگ انجام دهد.

When we look at the EIA's projections of coal burning in India,

وقتی به گزارشات سازمان اطلاعات انرژی در مورد مصرف ذغال سنگ در هند توجه می‌کنیم،

India will supply nearly four times as much of its energy from coal

می‌بینیم که مصرف انرژی حاصل از ذغال سنگ در هند چهار برابر

as it will from renewables.

انرژی‌های تجدید پذیر است.

It's not because they don't know the alternatives;

و دلیلش این نیست که راه جایگزین را نمی‌دانند؛

it's because rich countries can do what they choose,

دلیلش این است که کشور‌های ثروتمند می‌توانند هر کاری را می‌خواهند انجام دهند،

poor countries do what they must.

اما کشور‌های فقیر کاری که می‌توانند را انجام می‌دهند.

So what can we do to stop coal's emissions in time?

پس چگونه می‌توان مصرف ذغال سنگ را به موقع متوقف کرد؟

What can we do that changes this forecast that's in front of us?

چه کاری می‌توان کرد تا پیش بینی‌های روبرویمان را تغییر دهیم؟

Because it's a forecast that we can change if we have the will to do it.

چون این پیش بینی ها، تنها وقتی که اراده کنیم تغییر می‌کند.

First of all, we have to think about the magnitude of the problem.

اول از همه، باید به بزرگی مشکل توجه کنیم.

Between now and 2040,

از حالا تا ۲۰۴۰،

800 to 1,600 new coal plants are going to be built around the world.

۸۰۰ تا ۱۶۰۰ کارخانه جدید که ذغال سنگ مصرف می‌کنند در جهان ساخته خواهند شد.

This week, between one and three one-gigawatt coal plants

همین هفته، بین یک تا سه کارخانه ذغال سنکی یک گیگا واتی

are being turned on around the world.

در جهان بکار افتاده است.

That's happening regardless of what we want,

و این چیز‌ها بدون توجه به آنچه ما می خواهیم اتفاق می‌افتد،

because the people that rule their countries,

چون رهبران کشور‌ها،

assessing the interests of their citizens,

خواسته های شهروندانشان را می‌سنجند،

have decided it's in the interest of their citizens to do that.

و بر مبنای منافع شهروندانشان تصمیم به این کار می‌گیرند.

And that's going to happen unless they have a better alternative.

و این اتفاق خواهد افتاد مگر آنها راه حل بهتری داشته باشند.

And every 100 of those plants will use up

و هر ۱۰۰ تای این کارخانه‌ها

between one percent and three percent

بین یک تا سه درصد

of the Earth's climate budget.

از بودجه آب و هوایی زمین را صرف می‌کنند.

So every day that you go home thinking that you should do something

پس هر روزی که به خانه می‌روی و فکر می‌کنی که باید کاری برای

about global warming,

گرم شدن اب و هوا بکنی،

at the end of that week, remember:

در پایان آن هفته، بیاد داشته باش:

somebody fired up a coal plant that's going to run for 50 years

کسی یک کارخانه ذغال سنگ را روشن می‌کند که قرار است برای ۵۰ سال کار کند

and take away your ability to change it.

و امکان تغییر را از شما می‌گیرد.

What we've forgotten is something that Vinod Khosla used to talk about,

چیزی که یادمان رفته چیزی است که وینود خوسلا معمولا می‌گفت،

a man of Indian ethnicity but an American venture capitalist.

مردی با ریشه هندی اما با جسارت یک سرمایه دار آمریکایی.

And he said, back in the early 2000s,

و او می‌گفت، در اوایل سالهای ۲۰۰۰،

that if you needed to get China and India off of fossil fuels,

که اگر شما بخواهی که چین و هند را از سوخت‌های فسیلی جدا کنی،

you had to create a technology that passed the "Chindia test,"

باید فناوری را خلق کنی که در آزمایش «چیندیا» موفق شود،

"Chindia" being the appending of the two words.

« چیندیا» اتصال این دو جهان است.

It had to be first of all viable,

قبل از هرچیز باید شدنی باشد،

meaning that technically, they could implement it in their country,

یعنی از لحاظ فنی، بتوانند آن را در کشورهایشان پیاده کنند،

and that it would be accepted by the people in the country.

و توسط مردم کشور‌هایشان هم پذیرفتنی باشد.

Two, it had to be a technology that was scalable,

دوم، باید فناوری باشد که از لحاظ اندازه مقیاس پذیر باشد،

that it could deliver the same benefits

و بتواند همان مزایایی را ایجاد کند

on the same timetable as fossil fuels,

با همان زمانبندی که سوخت‌های فسیلی ایجاد می‌کنند،

so that they can enjoy the kind of life, again, that we take for granted.

تا آنها هم بتوانند مثل ما از مزایای زندگی بهره‌ مند شوند.

And third, it had to be cost-effective

و سوم اینکه، باید اقتصادی باشد

without subsidy or without mandate.

بدون یارانه و اجبار.

It had to stand on its own two feet;

باید روی پای خودش بایستد؛

it could not be maintained for that many people

ممکن نیست برای این همه آدم ایجاد شود

if in fact, those countries had to go begging

اگر در واقع، آن کشور‌ها مجبور به گدایی شوند

or had some foreign country say, "I won't trade with you,"

یا یک کشور خارجی به آنها بگوید، « با شما معامله نمی‌کنم»،

in order to get the technology shift to occur.

تا این فناوری جدید را بدست آوری.

If you look at the Chindia test,

اگر به آزمایش چیندیا توجه کنید،

we simply have not come up with alternatives that meet that test.

خلاصه‌اش این است که ما راه حل جایگزینی برای این آزمایش پیدا نکردیم.

That's what the EIA forecast tells us.

این چیزی است که گزارش سازمان اطلاعات انرژی به ما می‌گوید.

China's building 800 gigawatts of coal,

چین مشغول ساخت ۸۰۰ گیگاوات با ذغال سنگ است،

400 gigawatts of hydro,

۴۰۰ گیگا وات نیروگاه‌های آبی،

about 200 gigawatts of nuclear,

و حدود ۲۰۰ گیگاوات انرژی هسته‌ای،

and on an energy-equivalent basis, adjusting for intermittency,

و اگر ان را از دید انرژی هم وزن کنیم، و با زمان باردهی یکسان گنیم،

about 100 gigawatts of renewables.

حدود ۱۰۰ گیگاوات از انرژی‌های تجدید پذیر.

800 gigawatts of coal.

۸۰۰ گیگاوات از ذغال سنگ.

They're doing that, knowing the costs better than any other country,

آنها هزینه انجام این کار را از هر کس دیگری بهتر می‌دانند،

knowing the need better than any other country.

نیاز به آن را از هر کشور دیگری بهتر می‌دانند.

But that's what they're aiming for in 2040

اما این هدف گذاری آنها برای ۲۰۴۰ است

unless we give them a better choice.

مگر اینکه ما انتخاب بهتری را برایشان فراهم کنیم.

To give them a better choice,

اگر بخواهیم انتخاب بهتری به آنها بدهیم،

it's going to have to meet the Chindia test.

باید با آزمایش چیندیا همخوان باشد.

If you look at all the alternatives that are out there,

اگر به تمامی جایگزین‌هایی که وجود دارد توجه کنی،

there are really two that come near to meeting it.

تنها دو گزینه نزدیک به این انتخاب هستند.

First is this area of new nuclear that I'll talk about in just a second.

اولی محدوده انرژی‌های هسته‌ای جدید است که چند لحظه دیگر درباره‌اش صحبت می‌کنم.

It's a new generation of nuclear plants that are on the drawing boards

این نسل جدیدی از نیروگاه‌های هسته‌ای است که هنوز در حال طراحی هستند

around the world,

در اطراف جهان،

and the people who are developing these say

و آنهایی که مشغول تحقیق رویشان هستند می‌گویند

we can get them in position to demo by 2025

می‌توانیم نمونه آزمایشی آنها را تا ۲۰۲۵ بسازیم

and to scale by 2030, if you will just let us.

و در اندازه واقعی تا ۲۰۳۰، اگر به ما اجازه دهند.

The second alternative that could be there in time

دومین گزینه که به موقع می‌تواند ایجاد شود

is utility-scale solar backed up with natural gas,

نیروگاه خورشیدی عمومی با پشتیبانی گاز طبیعی است،

which we can use today,

که امروزه می‌توانیم استفاده کنیم،

versus the batteries which are still under development.

با توجه به باطری‌هایی که هنوز تحت توسعه هستند.

So what's holding new nuclear back?

پس چه چیزی مانع انرژی هسته‌ای جدید است؟

Outdated regulations and yesterday's mindsets.

قوانین تاریخ مصرف گذشته و تفکرات دیروزی.

We have not used our latest scientific thinking on radiological health

ما هنوز به تفکر علمی نوین در مورد ایمنی مواد رادیواکتیو عادت نکرده‌ایم

to think how we communicate with the public

تا بدانیم که چطور آن را با اجتماع در میان گذاریم

and govern the testing of new nuclear reactors.

و آزمایش راکتور‌های هسته‌ای جدید را مدیریت کنیم.

We have new scientific knowledge that we need to use

ما دانش علمی جدیدی داریم که به استفاده از آن نیازمندیم

in order to improve the way we regulate nuclear industry.

تا بتوانیم مقررات صنایع هسته‌ای را بهبود بخشیم.

The second thing is we've got a mindset

دومین موضوع این است که ما پیش فرضی داریم

that it takes 25 years and 2 to 5 billion dollars

که این کار ۲۵ سال زمان و ۲ تا ۵ میلیارد دلار هزینه دارد

to develop a nuclear power plant.

تا یک نیروگاه هسته‌ای را توسعه دهیم.

That comes from the historical, military mindset

این ناشی یک پیش فرض تاریخی و نظامی

of the places nuclear power came from.

از جایگاهی است که انرژی هسته‌ای در آن ایجاد شده.

These new nuclear ventures are saying

افراد پرجرئت در این انرژی‌های هسته‌ای نوین می‌گویند

that they can deliver power for 5 cents a kilowatt hour;

که می‌توانند هرکیلو وات ساعت را با قیمت ۵ سنت تولید کنند؛

they can deliver it for 100 gigawatts a year;

و سالانه تا ۱۰۰ گیگاوات تامین نمایند؛

they can demo it by 2025;

نمونه آن را تا ۲۰۲۵ تحویل دهند؛

and they can deliver it in scale by 2030,

و اندازه واقعی را تا ۲۰۳۰ تحویل دهند،

if only we give them a chance.

تنها اگر به آنها اجازه دهیم.

Right now, we're basically waiting for a miracle.

الان، اساسا ما منتظر یک معجزه هستیم.

What we need is a choice.

چیزی که نیاز داریم یک انتخاب است.

If they can't make it safe, if they can't make it cheap,

اگر نتوانند آن را امن کنند، اگر نتوانند ارزانش کنند،

it should not be deployed.

نباید اجرا شود.

But what I want you to do is not carry an idea forward,

اما کاری که می‌خواهم شما انجام دهید پیش بردن این نظر نیست،

but write your leaders,

اما به رهبرانتان بنویسید،

write the head of the NGOs you support,

برای مدیران سازمان‌های غیر انتفاعی‌تان بنویسید،

and tell them to give you the choice,

و بگویید تا به شما حق انتخاب دهند،

not the past.

نه آنچه گذشته است.

Thank you very much.

خیلی از شما متشکرم.

(Applause)

( تشویق حضار )