How to shift your mindset and choose your future | Tom Rivett-Carnac

Transcriber: Joseph Geni Reviewer: Camille Martínez

Translator: Mahshid Moballegh Nasery Reviewer: Masoud Motamedifar

I never thought that I would be giving my TED Talk somewhere like this.

من هرگز فکر نمی‌کردم که صحبت TED خود را در جایی مثل این ارائه دهم.

But, like half of humanity,

اما، مانند نیمی از بشریت،

I've spent the last four weeks under lockdown

من چهار هفته گذشته را قرنطینه گذراندم

due to the global pandemic created by COVID-19.

به دلیل همه‌گیری جهانی ایجاد شده توسط کووید-۱۹.

من بسیار خوش‌شانس هستم که در این مدت

I am extremely fortunate that during this time

I've been able to come here to these woods near my home in southern England.

توانسته‌ام به این جنگل‌های نزدیک خانه خودم در جنوب انگلستان بیایم.

These woods have always inspired me,

این جنگل‌ها همیشه الهام بخش من بوده‌اند،

and as humanity now tries to think about how we can find the inspiration

و چون بشریت اکنون می‌کوشد درباره این فکر کند که چگونه می‌توانیم

to retake control of our actions

برای کنترل مجدد اقداماتمان الهام بگیریم

so that terrible things don't come down the road

تا اتفاقات وحشتناک پیش نیایند

without us taking action to avert them,

بدون اینکه ما برای جلوگیری از آنها اقدامی انجام دهیم،

I thought this is a good place for us to talk.

فکر کردم این مکان مناسبی برای صحبت کردن است.

And I'd like to begin that story six years ago,

و من می‌خواهم این داستان را از شش سال پیش شروع کنم،

when I had first joined the United Nations.

وقتی برای اولین بار به سازمان ملل پیوسته بودم.

Now, I firmly believe that the UN is of unparalleled importance

اکنون، من کاملاً معتقدم که سازمان ملل اهمیت بی‌نظیری

in the world right now

در جهان

to promote collaboration and cooperation.

برای ارتقاء همکاری و تشریک مساعی دارد.

But what they don't tell you when you join

اما آنچه وقتی عضو می‌شوید به شما نمی‌گویند

is that this essential work is delivered

این است که این کار اساسی

mainly in the form of extremely boring meetings --

عمدتا در قالب جلسات بسیار خسته کننده ایراد می‌شود--

extremely long, boring meetings.

جلسات بسیار طولانی و خسته کننده.

Now, you may feel that you have attended some long, boring meetings in your life,

احتمالا احساس کنید که در زندگی‌تان درجلسات طولانی و کسل کننده شرکت کردید،

and I'm sure you have.

و من مطمئن هستم که کردید.

But these UN meetings are next-level,

اما این جلسات سازمان ملل در سطح بالاتری است،

and everyone who works there approaches them with a level of calm

و هر کس که در آنجا کار می‌کند با آرامشی به آن‌ها رو می‌کند که

normally only achieved by Zen masters.

معمولاً فقط توسط استادان ذِن حاصل می‌شود.

But myself, I wasn't ready for that.

اما خودم، برای آن آماده نبودم.

I joined expecting drama and tension and breakthrough.

من به انتظار دراما و تنش و پیشرفت عضو شدم.

What I wasn't ready for

چیزی که من برای آن آماده نبودم

was a process that seemed to move at the speed of a glacier,

فرایندی بود که به نظر می‌رسید با سرعت کوه یخ حرکت می‌کند،

at the speed that a glacier used to move at.

با سرعت کمی که کوه یخ مجبور به حرکت در آن است.

Now, in the middle of one of these long meetings,

در وسط یکی از این جلسات طولانی،

I was handed a note.

به من یک یادداشت داده شد.

And it was handed to me by my friend and colleague and coauthor,

دوست و همکار نویسنده‌ام آن را به من داد،

Christiana Figueres.

کریستینا فیگورس.

Christiana was the Executive Secretary

کریستینا دبیر اجرایی

of the UN Framework Convention on Climate Change,

چارچوب کنوانسیون سازمان ملل متحد در مورد تغییرات اقلیم بود،

and as such, had overall responsibility

و به همین ترتیب، مسئولیت کلی داشت

for the UN reaching what would become the Paris Agreement.

برای دستیابی سازمان ملل به آنچه که به توافق پاریس تبدیل می‌شود.

I was running political strategy for her.

من برای او استراتژی سیاسی را اجرا می‌کردم.

So when she handed me this note,

وقتی این یادداشت را به من داد،

I assumed that it would contain detailed political instructions

من تصور کردم که این دستورالعمل شامل مفاهیم سیاسی مفصلی است

about how we were going to get out of this nightmare quagmire

در مورد چگونگی بیرون رفتن از این گرداب و باتلاق کابوس‌وار

that we seemed to be trapped in.

که به نظر می‌رسید به دامش افتاده‌ایم.

I took the note and looked at it.

یادداشت را برداشتم و نگاه کردم.

It said, "Painful.

می‌گفت: «دردناک است.

But let's approach with love!"

اما بیایید با عشق نزدیک شویم! »

Now, I love this note for lots of reasons.

اکنون، من به دلایل زیادی این یادداشت را دوست دارم.

I love the way the little tendrils are coming out from the word "painful."

من عاشق نحوه بیرون آمدن پیچک‌های کوچک از کلمه «دردناک» هستم.

It was a really good visual depiction of how I felt at that moment.

این یک تصویر واقعا خوب از آنچه در آن لحظه احساس می‌کردم بود.

But I particularly love it because as I looked at it,

اما من ویژه دوستش دارم چون همانطور که به آن نگاه کردم،

I realized that it was a political instruction,

فهمیدم که این یک دستورالعمل سیاسی بود،

and that if we were going to be successful,

و اگر می‌خواستیم موفق باشیم،

this was how we were going to do it.

این‌ روشی بود که چطورمی‌خواستیم انجامش دهیم.

So let me explain that.

بگذارید این را توضیح دهم.

What I'd been feeling in those meetings was actually about control.

آنچه در آن جلسات احساس می‌کردم در واقع در مورد کنترل بود.

I had moved my life from Brooklyn in New York to Bonn in Germany

زندگی‌ام را از بروکلین در نیویورک به بن در آلمان منتقل کرده بودم

with the extremely reluctant support of my wife.

با حمایت بسیار پایین همسرم.

My children were now in a school where they couldn't speak the language,

فرزندان من در مدرسه‌ای بودند که نمی‌توانستند به آن زبان صحبت کنند،

and I thought the deal for all this disruption to my world

و من فکر کردم مقدار این همه اختلال در جهانم

was that I would have some degree of control over what was going to happen.

این بود که می‌خواستم تا حدودی بر آنچه اتفاق می‌افتد، کنترل داشته‌باشم.

I felt for years that the climate crisis is the defining challenge

من سال‌ها احساس کردم بحران اقلیم چالش تعیین کننده

of our generation,

نسل ما است،

and here I was, ready to play my part and do something for humanity.

و در اینجا من آماده بودم که نقش خودم را بازی کنم و کاری برای بشریت انجام دهم.

But I put my hands on the levers of control that I'd been given

اما دستم را روی اهرم‌های کنترل که به من داده شده بود، قرار دادم

and pulled them,

و آنها را کشیدم،

and nothing happened.

و هیچ اتفاقی نیفتاد.

I realized the things I could control were menial day-to-day things.

فهمیدم چیزهایی که می‌توانم کنترل کنم چیزهای روزمره بی ارزش بود.

"Do I ride my bike to work?" and "Where do I have lunch?",

«آیا با دوچرخه ام سر کار بروم؟» و « کجا ناهار بخورم؟»،

whereas the things that were going to determine

در حالی که چیزهایی که قرار بود تعیین کنند

whether we were going to be successful

که آیا ما موفق شده ایم یا خیر

were issues like, "Will Russia wreck the negotiations?"

مسائلی بود مانند «آیا روسیه مذاکرات را خراب می‌کند؟»

"Will China take responsibility for their emissions?"

«آیا چین مسئولیت انتشارات خود را بر عهده خواهد گرفت؟»

"Will the US help poorer countries deal with their burden of climate change?"

«آیا آمریکا به کشورهای فقیری که با بار تغییرات اقلیمی سروکار دارند کمک می‌کند؟»

The differential felt so huge,

تفاوت بزرگی حس می‌شد،

I could see no way I could bridge the two.

هیچ‌راهی برای ربط دادن آن دو به هم نمی‌دیدم.

It felt futile.

احساس بیهودگی کردم.

I began to feel that I'd made a mistake.

من احساس کردم که اشتباه کرده‌ام.

I began to get depressed.

افسرده شدم.

But even in that moment,

اما حتی در آن لحظه،

I realized that what I was feeling had a lot of similarities

فهمیدم آنچه احساس می‌کنم شباهت‌های زیادی دارد

to what I'd felt when I first found out about the climate crisis years before.

به آنچه سال‌های قبل در اولین یافته‌هایم درباره بحران اقلیم حس می‌کردم.

I'd spent many of my most formative years as a Buddhist monk

من بسیاری از سال‌های سازنده خود را به عنوان راهب بودایی گذرانده‌ام

in my early 20s,

در اوایل دهه ۲۰زندگی‌ام،

but I left the monastic life, because even then, 20 years ago,

اما من زندگی صومعه را ترک کردم، زیرا حتی در آن زمان، ۲۰ سال پیش،

I felt that the climate crisis was already a quickly unfolding emergency

احساس کردم که بحران اقلیم حال حاضر یک وضعیت اضطراری سریع در حال گسترش است

and I wanted to do my part.

و می‌خواستم نقش خود را انجام دهم.

But once I'd left and I rejoined the world,

اما وقتی رها کردم و دوباره به جهان وصل شدم،

I looked at what I could control.

به آنچه می‌توانم کنترل کنم نگریستم.

It was the few tons of my own emissions and that of my immediate family,

که چند تن از انتشارات خود من و ضروریات خانوادگی‌ام بود،

which political party I voted for every few years,

که حزب سیاسی بودند که من برای هر چند سال رای دادم،

whether I went on a march or two.

خواه یک راهپیمایی بروم یا دو تا.

And then I looked at the issues that would determine the outcome,

و سپس من به مواردی که نتیجه را تعیین می کند، نگاه کردم،

and they were big geopolitical negotiations,

و آنها مذاکرات ژئوپلیتیکی بزرگی بودند،

massive infrastructure spending plans,

برنامه‌های کلان هزینه‌های زیرساختی،

what everybody else did.

کاری که دیگران کردند.

The differential again felt so huge

دوباره تفاوت بزرگی احساس شد

that I couldn't see any way that I could bridge it.

که اصلا نمی‌توانم تصورکنم که بتوانم از آن عبور کنم.

I kept trying to take action,

من سعی می‌کردم اقدام کنم،

but it didn't really stick.

اما واقعاً وقفه داشت.

It felt futile.

بیهوده احساس می‌شد.

Now, we know that this can be a common experience for many people,

اکنون می‌دانیم که این می‌تواند یک تجربه مشترک برای بسیاری از افراد باشد،

and maybe you have had this experience.

و شاید شما این تجربه را داشته‌اید.

When faced with an enormous challenge

وقتی با یک چالش عظیم روبرو شدید

that we don't feel we have any agency or control over,

که احساس می‌کردیم هیچ وساطت یا کنترلی بر روی آن نداریم،

our mind can do a little trick to protect us.

ذهن حقه‌ای کوچک برای محافظتمان انجام می‌دهد.

We don't like to feel like we're out of control

ما دوست نداریم احساس کنیم که کنترلی برای

facing big forces,

روبرو شدن با نیروهای بزرگ نداریم،

so our mind will tell us, "Maybe it's not that important.

بنابراین ذهن ما به ما خواهد گفت، «شاید این مهم نباشد.

Maybe it's not happening in the way that people say, anyway."

شاید این به شکلی که مردم می‌گویند اتفاق نمی‌افتد.»

Or, it plays down our own role.

یا، این نقش خودمان را کم می‌کند.

"There's nothing that you individually can do, so why try?"

«هیچ‌کاری نیست که بتوانید انفرادی انجام دهید، پس چرا سعی کنید؟»

But there's something odd going on here.

اما یک چیز عجیب در اینجا اتفاق می‌افتد.

Is it really true that humans will only take sustained and dedicated action

آیا این واقعیت است که انسان‌ها فقط به اقدامات پایدار و اختصاصی

on an issue of paramount importance

در مورد مسئله بسیار مهم می‌پردازند

when they feel they have a high degree of control?

وقتی احساس می‌کنند کنترل زیادی دارند؟

Look at these pictures.

به این عکس‌ها نگاه کنید.

These people are caregivers and nurses

این افراد مراقب و پرستار هستند

who have been helping humanity face the coronavirus COVID-19

که به انسانیت کمک کرده‌اند تا با کووید-۱۹ کرونا ویروس روبرو شود

as it has swept around the world as a pandemic in the last few months.

همانطور که در چند ماه اخیر به عنوان یک بیماری همه گیر دنیا را گرفته است.

Are these people able to prevent the spread of the disease?

آیا این افراد قادر به جلوگیری از شیوع بیماری هستند؟

No.

خیر.

Are they able to prevent their patients from dying?

آیا آنها می‌توانند از مرگ بیماران جلوگیری کنند؟

Some, they will have been able to prevent,

برخی، آنها قادر به جلوگیری هستند،

but others, it will have been beyond their control.

اما دیگران، این فراتر از کنترل آنها خواهد بود.

Does that make their contribution futile and meaningless?

آیا این باعث می شود کار آنها بیهوده و بی‌معنی باشد؟

Actually, it's offensive even to suggest that.

در واقع، حتی پیشنهاد کردن آن توهین آمیز است.

What they are doing is caring for their fellow human beings

آنچه انجام می‌دهند مراقبت از همنوعان خود

at their moment of greatest vulnerability.

در لحظه بزرگترین آسیب پذیری آنها است.

And that work has huge meaning,

و آن کار معنی عظیمی دارد،

to the point where I only have to show you those pictures

تا جایی که فقط باید آن تصاویر را به شما نشان دهم

for it to become evident

برای آنکه مشهود شود

that the courage and humanity those people are demonstrating

این شجاعت و انسانیت است که آنها نشان می‌دهند

makes their work some of the most meaningful things

کار آنها را به بعضی از پرمعنی‌ترین کارها تبدیل می‌کند

that can be done as human beings,

که می‌تواند به عنوان انسان انجام شود،

even though they can't control the outcome.

حتی اگر آنها نتوانند نتیجه را کنترل کنند.

Now, that's interesting,

اکنون، این جالب است،

because it shows us that humans are capable

زیرا به ما نشان می‌دهد که انسان‌ها قادر

of taking dedicated and sustained action,

به انجام اقدام ویژه و پایدار هستند،

even when they can't control the outcome.

حتی اگر نتوانند نتیجه را کنترل کنند.

But it leaves us with another challenge.

اما آن ما را با چالش دیگری ترک می‌کند.

With the climate crisis,

با بحران اقلیم،

the action that we take is separated from the impact of it,

عملی که انجام می‌دهیم از تأثیر آن جداست،

whereas what is happening with these images

در حالی که آنچه با این تصاویر اتفاق می‌افتد

is these nurses are being sustained not by the lofty goal of changing the world

این است که این پرستاران با هدف عالی تغییر جهان ماندگار نمی‌شوند

but by the day-to-day satisfaction of caring for another human being

بلکه با خوشحالی روزانه مراقبت از یک انسان دیگر

through their moments of weakness.

در لحظات ضعف آنها اینگونه می‌شوند.

With the climate crisis, we have this huge separation.

با بحران اقلیمی، این جدایی عظیم را داریم.

It used to be that we were separated by time.

قبلاً ما با زمان جدا می‌شدیم.

The impacts of the climate crisis were supposed to be way off in the future.

تاثیرات بحران اقلیم قرار بود در آینده از بین برود.

But right now, the future has come to meet us.

اما اکنون، آینده برای دیدار با ما فرا رسیده است.

Continents are on fire.

قاره‌ها در آتش می‌سوزند.

Cities are going underwater.

شهرها زیر آب می‌روند.

Countries are going underwater.

کشورها زیر آب می‌روند.

Hundreds of thousands of people are on the move as a result of climate change.

صدها هزار نفر در نتیجه تغییرات اقلیمی در حال مهاجرت هستند.

But even if those impacts are no longer separated from us by time,

اما حتی اگر آن تأثیرات دیگر به مرور زمان از ما جدا نشوند،

they're still separated from us in a way that makes it difficult to feel

هنوز به شکلی از ما دورند که احساس این ارتباط مستقیم

that direct connection.

را دشوار می‌کند.

They happen somewhere else to somebody else

آنها جایی دیگر برای شخص دیگری اتفاق می‌افتد

or to us in a different way than we're used to experiencing it.

یا برای ما به روشی متفاوت از آنچه عادت کرده ایم که تجربه‌اش کنیم.

So even though that story of the nurse demonstrates something to us

بنابراین حتی اگر داستان آن پرستار چیزی را به ما

about human nature,

در مورد طبیعت انسان نشان دهد،

we're going to have find a different way

ما می‌خواهیم روشی متفاوت

of dealing with the climate crisis in a sustained manner.

در برخورد مداوم با بحران اقلیمی پیدا کنیم.

There is a way that we can do this,

راهی وجود دارد که ما بتوانیم این کار را انجام دهیم،

a powerful combination of a deep and supporting attitude

یک ترکیب قدرتمند از یک نگرش عمیق و پشتیبان

that when combined with consistent action

که وقتی با عملکرد مداوم ترکیب شود

can enable whole societies to take dedicated action in a sustained way

می‌تواند جوامع کل را قادر سازد که به صورت مداوم اقدام ویژه‌ای را

towards a shared goal.

به سمت یک هدف مشترک انجام دهند.

It's been used to great effect throughout history.

در طول تاریخ از این اثر استفاده شده است.

So let me give you a historical story to explain it.

پس بگذارید یک داستان تاریخی برای شما توضیح بدهم.

Right now, I am standing in the woods near my home in southern England.

در حال حاضر، من در جنگل نزدیک خانه‌ام در جنوب انگلستان ایستاده‌ام.

And these particular woods are not far from London.

و این جنگل‌های خاص فاصله چندانی با لندن ندارند.

Eighty years ago, that city was under attack.

هشتاد سال پیش، آن شهر مورد حمله قرار گرفت.

In the late 1930s,

در اواخر دهه ۱۹۳۰،

the people of Britain would do anything to avoid facing the reality

مردم انگلیس هر کاری می‌کردند برای جلوگیری از مواجهه با این حقیقت

that Hitler would stop at nothing to conquer Europe.

که برای تسخیر اروپا هیتلر به هیچ وجه متوقف نمی‌شود.

Fresh with memories from the First World War,

با خاطراتی فراموش نشده از جنگ جهانی اول،

they were terrified of Nazi aggression

آنها از تجاوز نازی‎‌ها وحشت داشتند

and would do anything to avoid facing that reality.

و هر کاری می‌کردند تا از مواجهه با آن حقیقت جلوگیری کند.

In the end, the reality broke through.

در پایان، واقعیت چیره شد.

Churchill is remembered for many things, and not all of them positive,

چرچیل برای بسیاری چیزها به یاد می‌آید، و همه آنها مثبت نیستند،

but what he did in those early days of the war

اما او در آن روزهای آغازین جنگ کاری که او انجام داد

was he changed the story the people of Britain told themselves

این بود که او داستانی را که مردم انگلیس به خودشان می‌گفتند، تغییر داد

about what they were doing and what was to come.

در مورد آنچه انجام می‌دادند و چیزی که قرار بود اتفاق بیفتد.

Where previously there had been trepidation and nervousness and fear,

در جایی که قبلاً وحشت و عصبانیت و ترس وجود داشته است،

there came a calm resolve,

آرامش آمد،

an island alone,

یک جزیره تنها،

a greatest hour,

ساعتی بهتر،

a greatest generation,

نسلی عالی‌تر،

a country that would fight them on the beaches and in the hills

کشوری که با آنها در سواحل و تپه ها

and in the streets,

و در خیابان‌ها بجنگد،

a country that would never surrender.

کشوری که هرگز تسلیم نمی‌شود.

That change from fear and trepidation

این تغییر از ترس و وحشت است

to facing the reality, whatever it was and however dark it was,

روبرو شدن با واقعیت، هرچه که بود و به هر اندازه که تاریک بود،

had nothing to do with the likelihood of winning the war.

هیچ ارتباطی با احتمال پیروزی در جنگ نداشت.

There was no news from the front that battles were going better

هیچ خبری از بهتر پیش رفتن نبردها در جبهه نبود

or even at that point that a powerful new ally had joined the fight

حتی در آن مقطع که متحد جدید قدرتمند به جنگ پیوسته بود

and changed the odds in their favor.

و شانس به نفع آنها تغییر کرد.

It was simply a choice.

این واقعا یک انتخاب بود.

A deep, determined, stubborn form of optimism emerged,

شکلی عمیق، مصمم و سرسختانه از خوش‌بینی ظاهر شد،

not avoiding or denying the darkness that was pressing in

اجتناب یا انکار تاریکی نبود که فشار می‌آورد

but refusing to be cowed by it.

اما نادیده گرفتنش روحیه را تضعیف می‌کرد.

That stubborn optimism is powerful.

آن خوش‌بینی شدید قدرتمند است.

It is not dependent on assuming that the outcome is going to be good

به این فرض که نتیجه خوب خواهد بود

or having a form of wishful thinking about the future.

یا داشتن نوعی افکار واهی در مورد آینده بستگی ندارد.

However, what it does is it animates action

با این حال، آنچه انجام می‌دهد عمل کردن است

and infuses it with meaning.

و آن را با معنی القا می‌کند.

We know that from that time,

ما از آن زمان می‌دانیم که،

despite the risk and despite the challenge,

با وجود خطر و با وجود چالش،

it was a meaningful time full of purpose,

آن زمانی پر معنی و پر هدف بود،

and multiple accounts have confirmed

و چندین گزارش تأیید کرده‌اند

that actions that ranged from pilots in the Battle of Britain

اقداماتی که دامنه آن از خلبانان در جنگ بریتانیا

to the simple act of pulling potatoes from the soil

تا عمل ساده کشیدن سیب زمینی از خاک

became infused with meaning.

با معنی القا می‌شد.

They were animated towards a shared purpose and a shared outcome.

آنها به سمت یک هدف مشترک و یک نتیجه مشترک حرکت کردند.

We have seen that throughout history.

ما آن را در طول تاریخ دیده‌ایم.

This coupling of a deep and determined stubborn optimism with action,

این ترکیب خوش‌بینی سرسختانه و عمیق همراه با عمل،

when the optimism leads to a determined action,

وقتی خوش‌بینی منجر به یک عمل معین می‌شود،

then they can become self-sustaining:

می‌توانند خود پایدار شوند:

without the stubborn optimism, the action doesn't sustain itself;

بدون خوش‌بینی سرسختانه، عمل به خودش ادامه نمی‌یابد؛

without the action, the stubborn optimism is just an attitude.

بدون عمل، خو‌ش‌بینی سرسختانه فقط یک نگرش است.

The two together can transform an entire issue and change the world.

این دو با هم می‌توانند یک مسئله کلی را متحول کنند و جهان را تغییر دهند.

We saw this at multiple other times.

ما این را در چندین زمان دیگر دیدیم.

We saw it when Rosa Parks refused to get up from the bus.

ما آن را دیدیم وقتی روزا پاركس از بلند شدن در اتوبوس امتناع كرد.

We saw it in Gandhi's long salt marches to the beach.

ما آن را در راهپیمایی‌های طولانی نمک گاندی به ساحل دیدیم.

We saw it when the suffragettes said that "Courage calls to courage everywhere."

ما وقتی آنرا دیدیم که زنان طرفدار حق رای گفتند: «شجاعت را همه جا شجاعت می‌نامد.»

And we saw it when Kennedy said that within 10 years,

و ما آن را وقتی دیدیم که کندی گفت در طی ۱۰ سال،

he would put a man on the moon.

یک مرد را روی ماه قرار می‌دهد.

That electrified a generation and focused them on a shared goal

این یک نسل را به هیجان آورد و آنها را بر هدف مشترک

against a dark and frightening adversary,

در برابر یک دشمن تاریک و ترسناک متمرکز کرد،

even though they didn't know how they would achieve it.

حتی اگر آنها نمی‌دانستند چگونه به آن برسند.

In each of these cases,

در هر یک از این موارد،

a realistic and gritty but determined, stubborn optimism

خوش‌بینی واقع‌گرایانه و پرتحرک اما مصمم و سرسخت

was not the result of success.

نتیجه موفقیت نبود.

It was the cause of it.

علت آن بود.

That is also how the transformation happened

تحولی که در دستیابی

on the road to the Paris Agreement.

به توافق پاریس اتفاق افتاد همین‌گونه بود.

Those challenging, difficult, pessimistic meetings transformed

آن جلسات چالش برانگیز، دشوار و بدبینانه متحول شدند

as more and more people decided that this was our moment to dig in

هرچه بیشتر و بیشتر تصمیم می‌‌گرفتند که این لحظه ما برای کاوش است

and determine that we would not drop the ball on our watch,

و تعیین می‌کردند که ما در دیده‎‌هایمان اشتباه نمی‌کنیم،

and we would deliver the outcome that we knew was possible.

و نتیجه‌ای را می‌گیریم که می‌دانستیم ممکن است

More and more people transformed themselves to that perspective

هر چه بیشتر مردم خود را به سمت این دیدگاه تغییر دادند

and began to work,

و شروع به کار کردند،

and in the end, that worked its way up into a wave of momentum

و در پایان، آن کار کرد و راه خود را به موجی از حرکت تبدیل کرد

that crashed over us

که بر سر ما خرد شد

and delivered many of those challenging issues

و بسیاری از آن مسائل چالش برانگیز را تحویل داد

with a better outcome than we could possibly have imagined.

با نتیجه‌ای بهتر از آنچه ممکن است تصور کنیم.

And even now, years later and with a climate denier in the White House,

و حتی اکنون، سال‌ها بعد و با انکار اقلیم در کاخ سفید،

much that was put in motion in those days is still unfolding,

چیزهایی که در آن روزها در معرض حرکت قرار گرفتند هنوز باز هستند،

and we have everything to play for in the coming months and years

و همه چیز را برای بازی در ماه‌ها و سال‌های آینده

on dealing with the climate crisis.

در مورد برخورد با بحران اقلیم داریم.

So right now, we are coming through one of the most challenging periods

بنابراین در حال حاضر، ما در حال عبور از یکی از پر چالش ترین دوره‌ها

in the lives of most of us.

در زندگی بیشترمان هستیم.

The global pandemic has been frightening,

همه‌گیری جهانی وحشتناک است،

whether personal tragedy has been involved or not.

خواه تراژدی شخصی درگیر شده باشد یا نه.

But it has also shaken our belief that we are powerless

اما این باور ما را نیز متلاطم ساخته است که ما

in the face of great change.

در مقابل تغییر بزرگ ناتوان هستیم.

In the space of a few weeks,

در فاصله چند هفته،

we mobilized to the point where half of humanity took drastic action

ما تا حدی بسیج شدیم که نیمی از بشریت دست به اقدامات جدی زدند

to protect the most vulnerable.

برای محافظت از آسیب پذیرترین افراد.

If we're capable of that,

اگر ما توانایی این کار را داریم،

maybe we have not yet tested the limits of what humanity can do

شاید ما هنوز حدود کارهایی که بشریت می‌تواند انجام دهد را آزمایش نکرده‌ایم

when it rises to meet a shared challenge.

وقتی که برای برطرف کردن یک چالش مشترک به پا می‌خیزد.

We now need to move beyond this narrative of powerlessness,

اکنون ما باید فراتر از این روایت از ناتوانی برویم،

because make no mistake --

برای اینکه اشتباه نکنید -

the climate crisis will be orders of magnitude worse than the pandemic

بحران اقلیم فرمان بزرگتری بدتر از همه گیری خواهد بود

if we do not take the action that we can still take

اگر عملی را انجام ندهیم که هنوز هم می‌توانیم انجام دهیم

to avert the tragedy that we see coming towards us.

برای جلوگیری از فاجعه‌ای که می‌بینیم به سمت ما می‌آید.

We can no longer afford the luxury of feeling powerless.

ما دیگر نمی‌توانیم احساس بی‌قدرتی را تحمل کنیم.

The truth is that future generations

حقیقت این است که نسل‎‌های آینده

will look back at this precise moment with awe

با شگفتی به این لحظه دقیق نگاه خواهند کرد

as we stand at the crossroads between a regenerative future

همانطور که در تقاطع بین آینده احیا کننده

and one where we have thrown it all away.

و جایی که همه آنرا دور انداخته‌ایم ایستاده‌ایم.

And the truth is that a lot is going pretty well for us in this transition.

و حقیقت این است که در این انتقال خیلی چیزهای خوب برایمان پیش می‌رود.

Costs for clean energy are coming down.

هزینه‌های انرژی پاک کم می‌شود.

Cities are transforming. Land is being regenerated.

شهرها در حال تغییر و تحول هستند. زمین در حال بازسازی است.

People are on the streets calling for change

مردم در خیابان‌ها خواستار تغییر هستند

with a verve and tenacity

با مهر و سرسختی

we have not seen for a generation.

که برای یک نسل ندیده‌ایم.

Genuine success is possible in this transition,

موفقیت واقعی در این انتقال ممکن است،

and genuine failure is possible, too,

و شکست واقعی نیز ممکن است،

which makes this the most exciting time to be alive.

که باعث می‌شود این هیجان انگیزترین زمان برای زنده ماندن باشد.

We can take a decision right now that we will approach this challenge

ما می‌توانیم همین حالا تصمیم بگیریم که به این چالش نزدیک می‌شویم

with a stubborn form of gritty, realistic and determined optimism

با شکلی سرسخت و خوش بینانه، واقع بینانه و مصمم

and do everything within our power to ensure that we shape the path

و همه چیز را در توان خود انجام دهیم تا مطمئن شویم که مسیر را شکل می‌دهیم

as we come out of this pandemic towards a regenerative future.

از آنجا که ما از این همه گیری به سمت آینده احیا کننده بیرون می‌آییم.

We can all decide that we will be hopeful beacons for humanity

همه ما می‌توانیم تصمیم بگیریم که چراغ‌های مهربانی برای بشریت باشیم

even if there are dark days ahead,

حتی اگر روزهای تاریک در پیش رو باشند،

and we can decide that we will be responsible,

و می‌توانیم تصمیم بگیریم که ما مسئول خواهیم بود،

we will reduce our own emissions by at least 50 percent

ما حداقل ۵۰ درصد میزان انتشار خود را

in the next 10 years,

در ۱۰سال آینده کاهش می‌دهیم،

and we will take action to engage with governments and corporations

و ما برای تعامل با دولت‌ها و شرکت‌ها اقدام خواهیم کرد

to ensure they do what is necessary coming out of the pandemic

تااطمینان یابیم آنچه لازم است ازبیماری همه‌گیررها شویم انجام می‌دهند

to rebuild the world that we want them to.

برای بازسازی جهانی که ما از آنها می‌خواهیم.

Right now, all of these things are possible.

در حال حاضر، همه این موارد ممکن است.

So let's go back to that boring meeting room

بنابراین برگردیم به آن اتاق ملاقات خسته کننده

where I'm looking at that note from Christiana.

جایی که من به آن یادداشت از کریستینا نگاه می‌کنم.

And looking at it took me back

و نگاه کردن به آن من را عقب برد

to some of the most transformative experiences of my life.

به برخی از تحول آورترین تجربه‌های زندگی من.

One of the many things I learned as a monk

یکی از چیزهای زیادی که من به عنوان راهب یاد گرفتم

is that a bright mind and a joyful heart is both the path and the goal in life.

این است که ذهن روشن و قلب شاد در زندگی همراه و هم هدف هستند.

This stubborn optimism is a form of applied love.

این خوش بینی سرسختانه نوعی عشق کاربردی است.

It is both the world we want to create

این هر دو دنیایی است و راهی که

and the way in which we can create that world.

می‌توانیم آن جهان را ایجاد کنیم است.

And it is a choice for all of us.

و این یک انتخاب برای همه ما است.

Choosing to face this moment with stubborn optimism

انتخاب این که در این لحظه با خوش بینی سرسختانه

can fill our lives with meaning and purpose,

می‌توانیم زندگی‌مان را با معنا و هدف پر کنیم،

and in doing so, we can put a hand on the arc of history

و با انجام این کار می توانیم دستی بر قوس تاریخ ببریم

and bend it towards the future that we choose.

و آن را به سمت آینده‌ای که انتخاب می‌کنیم خم کنیم.

Yes, living now feels out of control.

بله، اکنون زندگی احساس خارج از کنترل بودن دارد.

It feels frightening and scary and new.

این احساس وحشتناک و ترسناک و جدید است.

But let's not falter at this most crucial of transitions

اما بیایید در این مهمترین انتقال ناامید نشویم

that is coming at us right now.

که همین الان به سمت ما می‌آید.

Let's face it with stubborn and determined optimism.

بیایید با خوش بینی سرسختانه و مصمم با آن روبرو شویم.

Yes, seeing the changes in the world right now

بله، اکنون شاهد تغییراتی در جهان هستیم

can be painful.

می‌تواند دردناک باشد.

But let's approach it with love.

اما بیایید با عشق به آن نزدیک شویم.

Thank you.

سپاسگزارم.