Islamophobia killed my brother. Let's end the hate | Suzanne Barakat

Translator: Alireza Rahimzadeh Reviewer: sadegh zabihi

Last year,

سال گذشته

three of my family members were gruesomely murdered

سه تن از اعضای خانواد من در جنایتی از سرِ نفرت،

in a hate crime.

بطرز وحشتناکی کشته شدند.

It goes without saying that it's really difficult

لازم نیست بگویم که چقدر برایم سخت است

for me to be here today,

که امروز اینجا باشم،

but my brother Deah,

اما برادرم دیاه،

his wife Yusor,

همسرش یوسوُر،

and her sister Razan

و خواهر او رازان،

don't give me much of a choice.

چاره دیگری برایم نگذاشته‌اند.

I'm hopeful that by the end of this talk you will make a choice,

امیدوارم بعد از این سخنرانی تصمیمی بگیرید،

and join me in standing up against hate.

و برای مبارزه با نفرت با من همراه شوید.

It's December 27, 2014:

۲۷ دسامبر ۲۰۱۴:

the morning of my brother's wedding day.

صبح روز عروسی برادرم.

He asks me to come over and comb his hair

از من خواست بروم و موهایش را شانه کنم

in preparation for his wedding photo shoot.

تا برای عکس گرفتن در مراسم آماده شود.

A 23-year-old, six-foot-three basketball, particularly Steph Curry, fanatic --

یک پسر ۲۳ساله، بسکتبالیست با قد ۱۹۰، طرفدار دو آتیشه استیفن کِری --

(Laughter)

(خنده)

An American kid in dental school ready to take on the world.

یک جوان آمریکایی در مدرسه دندان‌پزشکی آماده رویارویی با جهان.

When Deah and Yusor have their first dance,

وقتی دیاه و یوسوُر برای اولین بار باهم رقصیدند،

I see the love in his eyes,

عشق را در چشمان برادرم دیدم،

her reciprocated joy,

آن شادی‌ای که بینشان بود،

and my emotions begin to overwhelm me.

و غرق در احساسات شدم.

I move to the back of the hall and burst into tears.

به پشت سالن رفتم و شروع کردم به گریه کردن.

And the second the song finishes playing,

و در همان لحظه‌ای که موسیقی متوقف شد،

he beelines towards me,

برادرم سمت من آمد،

buries me into his arms

مرا در آغوش خود غرق کرد

and rocks me back and forth.

و تکان می‌داد.

Even in that moment,

حتی در آن لحظه،

when everything was so distracting,

که همه‌چیز حواس آدم را پرت می‌کند،

he was attuned to me.

او حواسش به من بود.

He cups my face and says,

صورت مرا در دستانش گرفت و گفت:

"Suzanne,

«سوزان،

I am who I am because of you.

هر چه که هستم را مدیون تو هستم.

Thank you for everything.

بابت همه چیز ممنونم.

I love you."

دوستت دارم.»

About a month later, I'm back home in North Carolina for a short visit,

حدود یک ماه بعد، برای یک ملاقات کوتاه به خانه‌مان در کارولینای شمالی برگشتم،

and on the last evening, I run upstairs to Deah's room,

و در آخرین غروب، به اتاق دیاه رفتم،

eager to find out how he's feeling being a newly married man.

مشتاق بودم بدانم که چه حسی دارد از اینکه تازه ازدواج کرده‌است.

With a big boyish smile he says,

با یک لبخند بزرگ پسرانه گفت،

"I'm so happy. I love her. She's an amazing girl."

«خیلی خوشحالم، عاشق او هستم. دختر فوق‌العاده‌ای هست»

And she is.

و واقعا هم هست.

At just 21, she'd recently been accepted to join Deah

در ۲۱ سالگی برای رفتن به دانشکده دندان‌پزشکی UNC

at UNC dental school.

و پیوستن به دیاه، پذیرفته‌شد.

She shared his love for basketball, and at her urging,

یوسور هم مثل دیاه عاشق بسکتبال بود، و به اصرار او،

they started their honeymoon off attending their favorite team of the NBA,

ماه عسلشان را با حضور در تیم مورد علاقه‌شان در NBA شروع کردند.

the LA Lakers.

تیمِ اِل اِی لِیکرز

I mean, check out that form.

این را تماشا کنید.

(Laughter)

(خنده)

I'll never forget that moment sitting there with him --

هیچوقت آن لحظه را فراموش نمی‌کنم که کنارش نشسته‌ بودم --

how free he was in his happiness.

چقدر در شادی‌اش احساس رهایی داشت.

My littler brother, a basketball-obsessed kid,

برادر کوچکم، کودکی که دیوانه بسکتبال بود،

had become and transformed into an accomplished young man.

به یک جوان باتجربه و کارآزموده تبدیل شده‌بود.

He was at the top of his dental school class,

بهترین دانشجو در کلاس دندان‌پزشکی‌اش بود،

and alongside Yusor and Razan,

و به‌همراهِ یوسور و رازان،

was involved in local and international community service projects

عضو پروژه‌های خدمات اجتماعی بومی و بین‌المللی بود

dedicated to the homeless and refugees,

که این پروژه‌ها مخصوص بی‌خانمان‌ها و پناهندگان بود،

including a dental relief trip they were planning

از جمله سفری که به‌ قصد ارائه خدمات دندانپزشکی

for Syrian refugees in Turkey.

به پناهندگان سوری در ترکیه ترتیب داده‌ بودند.

Razan, at just 19,

رازان، در ۱۹ سالگی،

used her creativity as an architectural engineering student

از خلاقیتش بعنوان دانشجوی مهندسی معماری

to serve those around her,

برای خدمت به اطرافیانش استفاده کرد،

making care packages for the local homeless,

برای مثال در بین دیگر پروژه‌ها، برای بی خانمان‌های محلی،

among other projects.

بسته‌های کمکی تهیه می‌کرد.

That is who they were.

آن‌ها چنین آدم‌هایی بودند.

Standing there that night,

آن شب در آنجا ایستاده‌بودم،

I take a deep breath and look at Deah and tell him,

نفس عمیقی کشیدم، به دیاه نگاه کردم و به او گفتم،

"I have never been more proud of you than I am in this moment."

«هیچوقت بیشتر از الان به تو افتخار نکردم.»

He pulls me into his tall frame,

مرا در آغوش کشید،

hugs me goodnight,

بغلم کرد و شب‌بخیر گفت،

and I leave the next morning without waking him

من هم صبح بدون اینکه او را بیدار کنم، رفتم

to go back to San Francisco.

تا به سن فرانسیسکو برگردم.

That is the last time I ever hug him.

این آخرین باری بود که بغلش می‌کردم.

Ten days later, I'm on call at San Francisco General Hospital

ده روز بعد، در بیمارستانِ عمومی سن فرانسیسکو سر کار بودم

when I receive a barrage of vague text messages expressing condolences.

که تعداد زیادی پیامک دریافت کردم که به من تسلیت گفته‌بودند.

Confused, I call my father, who calmly intones,

سردرگم بودم، به پدرم زنگ زدم، او به آرامی به من گفت،

"There's been a shooting in Deah's neighborhood in Chapel Hill.

«در محله دیاه در چپل‌هیل تیراندازی شده است.

It's on lock-down. That's all we know."

آنجا را بسته‌اند. فقط همین را می‌دانم.»

I hang up and quickly Google, "shooting in Chapel Hill."

قطع‌ کردم و سریع در گوگل سرچ کردم، «تیراندازی در چَپِل هیل.»

One hit comes up.

یک خبر ظاهر شد.

Quote:

نقل قول:

"Three people were shot in the back of the head

«سه نفر از ناحیه سر مورد اصابت گلوله قرار گرفتند

and confirmed dead on the scene."

و درجا در صحنه جرم کشته شدند.»

Something in me just knows.

انگار چیزهایی به من الهام شد.

I fling out of my chair and faint onto the gritty hospital floor,

از روی صندلی پرت شدم و بی‌حال روی کف شنی بیمارستان افتادم،

wailing.

غرق در گریه.

I take the first red-eye out of San Francisco,

با اولین پرواز از سن فرانسیسکو خارج شدم،

numb and disoriented.

بی‌حس بودم و از خود بیخود.

I walk into my childhood home and faint into my parents' arms,

به خانه کودکی‌ام رفتم

و گریه‌کنان در آغوش والدینم افتادم.

sobbing.

I then run up to Deah's room as I did so many times before,

بعد بالا به اتاق دیاه رفتم همانطور که قبلا می‌رفتم،

just looking for him,

دنبال او می‌گشتم،

only to find a void that will never be filled.

فقط برای پیدا کردن جای خالی‌ای که دیگر هرگز پر نخواهد‌ شد.

Investigation and autopsy reports eventually revealed

نتایج بازجویی و کالبدشکافی

بالاخره توالی رویدادها را مشخص کرد.

the sequence of events.

Deah had just gotten off the bus from class,

دیاه تازه از اتوبوس کلاسش پیاده شده‌ بود،

Razan was visiting for dinner,

رازان برای شام آمده‌ بود،

already at home with Yusor.

و از قبل با یوسر در خانه بود.

As they began to eat, they heard a knock on the door.

وقتی شروع به خوردن شام کردند، صدای در به گوششان رسید.

When Deah opened it,

زمانی که دیاه در را باز کرده،

their neighbor proceeded to fire multiple shots at him.

همسایه آنها چند گلوله به دیاه شلیک کرده است.

According to 911 calls,

طبق تماس‌هایی که با پلیس گرفته شده بود،

the girls were heard screaming.

صدای جیغ دخترها را شنیده بودند.

The man turned towards the kitchen and fired a single shot into Yusor's hip,

آن مرد به سمت آشپزخانه رفته بود و یک گلوله به ران‌های یوسر شلیک کرده،

immobilizing her.

و او را زمین‌گیر کرده بود.

He then approached her from behind,

بعد از پشت به او نزدیک شده،

pressed the barrel of his gun against her head,

لوله تفنگ را روی سرش گذاشته،

and with a single bullet, lacerated her midbrain.

و گلوله‌ای در سر او خالی کرده بود.

He then turned towards Razan, who was screaming for her life,

بعد درحالی که رازان از ترس جانش فریاد می‌کشیده بود، به او نزدیک شده،

and, execution-style, with a single bullet

و به شکل اعدام‌گونه‌ای، یک گلوله

to the back of the head,

به پشت سرش شلیک کرده،

killed her.

و او را کشته بود.

On his way out,

در راه خروج،

he shot Deah one last time -- a bullet in the mouth --

برای بار آخر به دیاه شلیک کرده بود، یک گلوله داخل دهان

for a total of eight bullets:

که در مجموع ۸ گلوله شده بود:

two lodged in the head,

دوتا در سر،

two in his chest

دوتا در سینه

and the rest in his extremities.

و بقیه در دست‌ها و پاها.

Deah, Yusor and Razan were executed

دیاه، یوسِر و رازان سلاخی شدند

in a place that was meant to be safe: their home.

در جایی که قرار بود امن باشد، یعنی خانه‌شان.

For months, this man had been harassing them:

ماه‌ها، این مرد آنها را اذیت می‌کرده است.

knocking on their door,

درب خانه‌شان را می‌زده،

brandishing his gun on a couple of occasions.

چندین بار در حال برق‌انداختن اسلحه‌اش بوده.

His Facebook was cluttered with anti-religion posts.

صفحه فیس بوک او پر از پست‌های ضد دین بوده.

Yusor felt particularly threatened by him.

یوسر بخصوص چندین‌بار از طرف او تهدید شده بود.

As she was moving in,

وقتی در حال ورود به خانه بوده،

he told Yusor and her mom that he didn't like the way they looked.

او به یوسر و مادرش گفته که از ظاهر آنها خوشش نمی‌آید.

In response, Yusor's mom told her to be kind to her neighbor,

در جواب، مادر یوسر به یوسر گفته بود که با همسایه‌اش مهربان باشد،

that as he got to know them,

که اگر خواست آنها را بشناسد،

he'd see them for who they were.

خود واقعیشان را ببیند.

I guess we've all become so numb to the hatred

فکر کنم آنقدر نسبت به نفرت بی‌تفاوت شده‌ایم

that we couldn't have ever imagined it turning into fatal violence.

که نمی‌توانستیم تصورهم بکنیم که به چنین خشونت مرگباری ختم شود.

The man who murdered my brother turned himself in to the police

مردی که برادر من را به قتل رساند مدت کوتاهی بعد از قتل

shortly after the murders,

خودش را تسلیم پلیس کرد،

saying he killed three kids,

و گفت که سه جوان را

execution-style,

به شکلی اعدام‌گونه،

over a parking dispute.

سر بحث برای جای پارک کشته‌ است.

The police issued a premature public statement that morning,

پلیس صبح همان روز خیلی زود اطلاعیه‌ای منتشر کرد،

echoing his claims without bothering to question it

و ادعاهای آن مرد را بازتاب داد بدون هیچ بررسی

or further investigate.

یا تحقیقات بیشتری.

It turns out there was no parking dispute.

معلوم شد که اصلا بحثی بر سر جای پارک نبوده است.

There was no argument.

مشاجره‌ای در کار نبوده است.

No violation.

خشونتی نبوده است.

But the damage was already done.

اما دیگر کار از کار گذشته بود.

In a 24-hour media cycle,

در یک چرخه رسانه‌ای ۲۴ ساعته،

the words "parking dispute" had already become the go-to sound bite.

قطعه صوتی با عنوان «بحث بر سر جای پارک» بیشترین بازدید را داشته است.

I sit on my brother's bed and remember his words,

روی تختخواب برادرم نشسته‌بودم و حرف‌هایش را به خاطر می‌آوردم،

the words he gave me so freely and with so much love,

حرف‌هایی که آنقدر آزادانه و با کلی عشق به من می‌گفت،

"I am who I am because of you."

«هرچه که هستم را مدیون تو هستم.»

That's what it takes for me to climb through my crippling grief

این چیزیست که به آن نیاز دارم تا ازین اندوه فلج کننده رها شوم

and speak out.

و حرفم را بزنم.

I cannot let my family's deaths be diminished to a segment

نمی‌توانم اجازه دهم مرگ خانواده‌ام تا جایی کم‌اهمیت شود

that is barely discussed on local news.

که در اخبار به ندرت از آن حرفی زده شود.

They were murdered by their neighbor because of their faith,

آن‌ها توسط همسایه‌شان و به‌خاطر اعتقاداتشان به قتل رسیدند،

because of a piece of cloth they chose to don on their heads,

به خاطر یک تکه پارچه‌ای که انتخاب کردند روی سرشان بگذارند،

because they were visibly Muslim.

به این دلیل که آشکارا مسلمان بودند.

Some of the rage I felt at the time

بخشی از خشمی که در آن زمان حس کردم

was that if roles were reversed,

به این دلیل بود که اگر نقش‌ها عوض می‌شد،

and an Arab, Muslim or Muslim-appearing person

و یک عرب، مسلمان یا یک شخص شبیه به مسلمان

had killed three white American college students execution-style,

سه دانشجوی آمریکایی سفیدپوست را به شکلی اعدام‌گونه

in their home,

در خانه‌شان کشته بود،

what would we have called it?

ما چه اسمی روی آن می‌گذاشتیم؟

A terrorist attack.

یک حمله تروریستی.

When white men commit acts of violence in the US,

وقتی مردان سفیدپوست در آمریکا مرتکب خشونت می‌شوند،

they're lone wolves,

افراد مستقلی هستند،

mentally ill

که مشکل روانی دارند

or driven by a parking dispute.

یا به خاطر بحث سر جای پارک تحریک شده‌اند.

I know that I have to give my family voice,

می‌دانستم که باید صدای خانواده‌ام را به گوش همه برسانم،

and I do the only thing I know how:

و تنها کاری که بلد بودم را انجام دادم:

I send a Facebook message to everyone I know in media.

در فیس‌بوک به هر کسی که در رسانه می‌شناختم پیام دادم.

A couple of hours later,

چند ساعت بعد،

in the midst of a chaotic house overflowing with friends and family,

در میان خانه‌ای شلوغ که پر از افراد خانواده و دوستان بود،

our neighbor Neal comes over, sits down next to my parents

همسایه‌مان نیل آمد و کنار والدینم نشست

and asks, "What can I do?"

و پرسید، «چه کاری از دست من برمی‌آید؟»

Neal had over two decades of experience in journalism,

نیل بیش از دو دهه سابقه در روزنامه‌نگاری داشت،

but he makes it clear that he's not there in his capacity as journalist,

اما این موضوع را شفاف کرد که به عنوان یک روزنامه‌نگار آنجا نبود،

but as a neighbor who wants to help.

بلکه به عنوان همسایه‌ای که قصد کمک دارد.

I ask him what he thinks we should do,

از او پرسیدم که با توجه به درخواست‌های زیاد

given the bombardment of local media interview requests.

برای مصاحبه با رسانه‌های محلی، باید چکار کنم؟

He offers to set up a press conference at a local community center.

اون به من برگزاری یک کنفرانس در یک مرکز اجتماعات محلی را پیشنهاد کرد.

Even now I don't have the words to thank him.

حتی نمی‌دانم که چطور از او تشکر کنم.

"Just tell me when, and I'll have all the news channels present," he said.

او گفت، «فقط زمانش را به من بگو تا تمام کانال‌های خبری را حاضر کنم،»

He did for us what we could not do for ourselves

او در آن زمانِ سخت برای ما کاری را کرد

in a moment of devastation.

که خودمان قادر به انجامش نبودیم.

I delivered the press statement,

من نطق کنفرانسم را ایراد کردم،

still wearing scrubs from the previous night.

درحالی که لباس اتاق عمل هنوز از دیشب تنم بود.

And in under 24 hours from the murders,

کمتر از ۲۴ ساعت بعد از قتل،

I'm on CNN being interviewed by Anderson Cooper.

اندرسون کوپر در خبرگزاری سی‌ان‌ان با من مصاحبه کرد.

The following day, major newspapers --

روز بعد، روزنامه‌های بزرگ --

including the New York Times, Chicago Tribune --

مثل نیویورک‌تایمز و شیکاگو تریبون --

published stories about Deah, Yusor and Razan,

روایت‌هایی در مورد دیاه، یوسُر و رازان منتشر کردند،

allowing us to reclaim the narrative

و به ما اجازه دادند که روایت را اصلاح

and call attention the mainstreaming of anti-Muslim hatred.

و توجهات را به جریان نفرت از مسلمانان معطوف کنیم.

These days,

این روزها،

it feels like Islamophobia is a socially acceptable form of bigotry.

ظاهرا جامعه، اسلام هراسی را به عنوان گونه‌ای از تعصب پذیرفته است.

We just have to put up with it and smile.

ما فقط باید شکیبا باشیم و لبخند بزنیم.

The nasty stares,

نگاه‌های زننده،

the palpable fear when boarding a plane,

ترس ملموسی که در هواپیما تجربه می‌کنیم،

the random pat downs at airports that happen 99 percent of the time.

بازرسی‌های فرودگاه‌ها که ۹۹ درصد اوقات اتفاق میفتد.

و این همه ماجرا نیست.

It doesn't stop there.

We have politicians reaping political and financial gains off our backs.

ما سیاست‌مدارانی داریم که از قِبَل ما منافع مادی و سیاسی بدست می‌آورند.

Here in the US,

همینجا در آمریکا،

we have presidential candidates like Donald Trump,

نامزد‌های ریاست‌جمهوری‌ مانند دونالد ترامپ را داریم،

casually calling to register American Muslims,

که می‌گویند مسلمانان آمریکا را به رسمیت می‌شناسند،

and ban Muslim immigrants and refugees from entering this country.

اما ورود پناهجویان و مهاجران مسلمان را به کشور ممنوع می‌کنند.

It is no coincidence that hate crimes rise

بی‌دلیل نیست که با گذشت هر دوره انتخابات

in parallel with election cycles.

جرائمِ نفرت-محور افزایش می‌یابد.

Just a couple months ago, Khalid Jabara,

همین چند ماه قبل؛ خالِد جَبارا،

a Lebanese-American Christian,

یک مسیحیِ آمریکایی-لبنانی،

was murdered in Oklahoma by his neighbor --

در اوکلاهاما توسط همسایه‌ش به قتل رسید،

a man who called him a "filthy Arab."

قاتل او را «عرب کثیف» خطاب کرده بود.

This man was previously jailed for a mere 8 months,

این مرد قبلا به خاطر تلاش برای زیر گرفتن مادر خالد با ماشین خود

after attempting run over Khalid's mother with his car.

فقط ۸ ماه به زندان افتاده‌بود.

Chances are you haven't heard Khalid's story,

احتمالا شما داستان خالد را نشنیده‌اید،

because it didn't make it to national news.

چون اصلا بازتابی در اخبار کشور نداشت.

The least we can do is call it what it is:

حداقل کاری که می‌توانیم انجام دهیم اینست که اسم درستی روی آن بگذاریم:

a hate crime.

جنایتی در اثر نفرت.

The least we can do is talk about it,

حداقل‌کاری که می‌توان کرد صحبت در این باره است،

because violence and hatred doesn't just happen in a vacuum.

چون خشونت و نفرت خود‌به‌خود اتفاق نمی‌افتد.

Not long after coming back to work,

مدت کوتاهی بعد از برگشتم به کار،

I'm the senior on rounds in the hospital,

در بیمارستان مسئول شیفت‌ها بودم،

when one of my patients looks over at my colleague,

همان موقع یکی از مریض‌ها به همکار من نگاه کرد،

gestures around her face and says, "San Bernardino,"

به دور صورتش اشاره کرد و گفت، «سَن بِرناردینو،»

referencing a recent terrorist attack.

که به حمله تروریستی اخیر اشاره داشت.

Here I am having just lost three family members to Islamophobia,

با اینکه سه تا از اعضای خانواده من قربانی اسلام هراسی شدند،

having been a vocal advocate within my program

و در چارچوب برنامه‌ام برای مقابله با این ریزپرخاشگری‌ها

on how to deal with such microaggressions,

همیشه با لحنی صریح دفاع کرده ام،

and yet --

اما هنوز هم --

silence.

سکوت.

I was disheartened.

دلسرد شدم.

Humiliated.

تحقیر شدم.

Days later rounding on the same patient,

چند روز بعد کنار همان بیمار بودم،

she looks at me and says,

به من نگاه کرد و گفت،

"Your people are killing people in Los Angeles."

«مردم تو در حال کشتن مردم در لوس‌آنجلس هستند.»

I look around expectantly.

با حالت انتظار به اطراف نگاه کردم.

Again:

باز هم:

silence.

سکوت.

I realize that yet again,

فهمیدم که باز هم،

I have to speak up for myself.

باید حرف خودم را بزنم.

I sit on her bed and gently ask her,

روی تختش نشستم و آرام از او پرسیدم،

"Have I ever done anything but treat you with respect and kindness?

«غیر از این بوده که تا الان با شما با احترام و مهربانی رفتار کرده‌ام؟

Have I done anything but give you compassionate care?"

غیر از مراقبت دلسوزانه از شما، کاری کرده‌ام؟»

She looks down and realizes what she said was wrong,

سرش را پایین انداخت و فهمید که حرفش اشتباه بوده است،

and in front of the entire team,

و در مقابل تمام گروه،

she apologizes and says,

عذرخواهی کرد و گفت،

"I should know better. I'm Mexican-American.

«باید آگاهی‌ام را بیشتر کنم. من آمریکایی-مکزیکی هستم.

I receive this kind of treatment all the time."

همیشه اینگونه با من رفتار می‌شود.»

Many of us experience microaggressions on a daily basis.

همه ما روزانه با این ریزپرخاشگری‌ها مواجه می‌شویم.

Odds are you may have experienced it,

احتمالا شما هم تجربه کرده‌اید،

whether for your race,

چه به خاطر نژادتان،

gender,

جنسیت‌تان،

sexuality

تمایلات جنسی‌تان،

or religious beliefs.

یا اعتقادات مذهبی‌تان.

We've all been in situations where we've witnessed something wrong

همه ما در شرایطی بوده‌ایم که شاهد کار اشتباهی بوده

and didn't speak up.

اما حرفی نزده‌ایم.

Maybe we weren't equipped with the tools to respond in the moment.

شاید ما در لحظه قادر به پاسخگویی نبوده‌ایم.

Maybe we weren't even aware of our own implicit biases.

شاید ما حتی از تعصبات پنهان خود مطلع نبوده‌ایم.

We can all agree that bigotry is unacceptable,

همه ما قبول داریم که تعصب غیرقابل پذیرش است.

but when we see it,

اما زمانی که شاهدش هستیم،

we're silent,

سکوت می‌کنیم،

because it makes us uncomfortable.

چون باعث ناراحتی ما می‌شود.

But stepping right into that discomfort

اما اینکه در مورد آن ناراحتی کاری بکنیم

means you are also stepping into the ally zone.

به این معناست که داریم خودمان را وارد حاشیه امن می‌کنیم.

There may be over three million Muslims in America.

شاید قریب به سه میلیون مسلمان در آمریکا باشد.

That's still just one percent of the total population.

این هنوز هم یک درصد از جمعیت کل است.

Martin Luther King once said,

مارتین لوتر کینگ زمانی گفت،

"In the end,

«در آخر،

we will remember not the words of our enemies,

ما سخن دشمنانمان را به یاد نخواهیم آورد،

but the silence of our friends."

اما سکوت دوستانمان را چرا.»

So what made my neighbor Neal's allyship so profound?

خب پس چه چیزی باعث می‌شود که همدلی همسایه ما نیل، اینقدر پررنگ باشد؟

A couple of things.

چند چیز.

He was there as a neighbor who cared,

او به عنوان همسایه‌ای دلسوز حضور داشت،

but he was also bringing in his professional expertise and resources

اما زمانی که ما از او درخواست کردیم، همچنین از تخصص حرفه‌ای خود

when the moment called for it.

و منابعی که داشت کمک گرفت.

Others have done the same.

دیگران هم همینکار را کرده‌اند.

Larycia Hawkins drew on her platform

لارِشا هاکینز از جایگاهش به عنوان

as the first tenured African-American professor at Wheaton College

اولین پروفسور دائمِ آمریکایی-آفریقایی در دانشگاه ویتون استفاده کرد

to wear a hijab in solidarity

و در همبستگی با زنان مسلمانی که

with Muslim women who face discrimination every day.

همه روزه با تبعیض روبرو هستند، از پوشش حجاب استفاده کرد.

As a result, she lost her job.

و در نتیجه، کارش را از دست داد.

Within a month,

در مدت یک ماه،

she joined the faculty at the University of Virginia,

به دانشکده دانشگاه ویرجینیا پیوست،

where she now works on pluralism, race, faith and culture.

که حال در آنجا روی مباحثی مثل پلورالیسم، نژاد، مذهب و فرهنگ کار می‌کند.

Reddit cofounder, Alexis Ohanian,

بنیان‌گذارِ رِدیت، الکسیس اوهانیان،

demonstrated that not all active allyship needs to be so serious.

ثابت کرد که نیاز نیست یک همبستگی فعال، خیلی جدی باشد.

He stepped up to support a 15-year-old Muslim girl's mission

او به یک دختر مسلمان ۱۵ ساله

to introduce a hijab emoji.

برای معرفی یک شکلک باحجاب کمک کرد.

(Laughter)

(خنده)

It's a simple gesture,

این یک ژست خیلی ساده است،

but it has a significant subconscious impact

اما تاثیر بسزایی در ضمیر ناخودآگاه دارد

on normalizing and humanizing Muslims,

تا بتوانیم نشان دهیم که مسلمانان هم مثل بقیه، انسانی معمولی هستند

including the community as a part of an "us"

تا مسلمان‌ها را عضوی از یک «ما» جلوه دهد

instead of an "other."

نه عضوی از «دیگران.»

The editor in chief of Women's Running magazine

سردبیر مجله ی دُوِ زنان

just put the first hijabi to ever be on the cover of a US fitness magazine.

عکس اولین زن محجبه را برای همیشه روی جلد مجله تناسب‌اندام آمریکا قرار داد.

These are all very different examples

اینها مثال‌هایی متفاوت

of people who drew upon their platforms and resources

از مردمی هستند که از جایگاه و منابعشان

in academia, tech and media,

در آموزش، تکنولوژی و رسانه استفاده کردند،

to actively express their allyship.

تا فعالانه، همبستگی‌شان را ابراز کنند.

What resources and expertise do you bring to the table?

شما چه منابع و تخصصی را می‌توانید ارائه دهید؟

Are you willing to step into your discomfort

می‌خواهید برای ناراحتی‌تان کاری بکنید

and speak up when you witness hateful bigotry?

و وقتی شاهد تعصبات نفرت‌انگیز بودید، حرفی بزنید؟

Will you be Neal?

می‌توانید مثل نیل باشید؟

Many neighbors appeared in this story.

همسایه‌های زیادی در این روایت بودند.

And you, in your respective communities, all have a Muslim neighbor,

و شما؛ در جامعه‌تان مسلمان‌هایی دارید که همسایه،

colleague

همکار

or friend your child plays with at school.

یا همبازی فرزند شما در مدرسه هستند.

Reach out to them.

با آن‌ها ارتباط برقرار کنید.

Let them know you stand with them in solidarity.

اجازه دهید بدانند که با آن‌ها همدل هستید.

It may feel really small,

شاید کوچک به نظر برسد،

but I promise you it makes a difference.

اما مطمئن باشید که تفاوتی ایجاد می‌کند.

Nothing will ever bring back Deah, Yusor and Razan.

هیچ‌چیز دیگر دیاه، یوسور و رازان را برنمی‌گرداند.

But when we raise our collective voices,

اما زمانی که صدای جمعی ما بلند شود،

that is when we stop the hate.

آن زمانست که جلوی نفرت را می‌گیریم.

Thank you.

تشکر.

(Applause)

(تشویق)