How your brain decides what is beautiful | Anjan Chatterjee

Translator: sadegh zabihi Reviewer: Mary Jane

It's 1878.

در سال ۱۸۷۸،

Sir Francis Galton gives a remarkable talk.

سر فرانسیس گالتون یک سخنرانی به یاد ماندنی کرد.

He's speaking to the anthropologic institute of Great Britain and Ireland.

او برای مؤسسه انسان شناسی بریتانیای کبیر و ایرلند سخنرانی کرد.

Known for his pioneering work in human intelligence,

گالتون که برای فعالیت‌های پیشگامش در زمینه هوش انسانی شناخته می‌شد

Galton is a brilliant polymath.

یک دانشمند چند وجهی درخشان بود.

He's an explorer,

او یک جستجوگر،

an anthropologist,

یک انسان شناس،

a sociologist,

یک جامعه شناس،

a psychologist

یک روانشناس،

and a statistician.

و یک آمارشناس بود.

He's also a eugenist.

او همچنین در زمینه اصلاح نژاد انسان دانشمند بود.

In this talk,

دراین سخنرانی،

he presents a new technique by which he can combine photographs

او تکنیک جدیدی ارائه کرد که می‌توانست تصاویر را ترکیب کرده

and produce composite portraits.

و پرتره مرکب بسازد.

This technique could be used to characterize different types of people.

این تکنیک می‌تواند گونه‌های مختلف انسان را مشخص کند.

Galton thinks that if he combines photographs of violent criminals,

گالتون معتقد بود که اگر تصاویر جنایت‌کاران شرور را ترکیب کند،

he will discover the face of criminality.

درواقع صورت جرم و جنایت را کشف خواهد کرد.

But to his surprise,

اما در کمال تعجب،

the composite portrait that he produces

پرتره مرکبی که او ساخت

is beautiful.

زیبا بود.

Galton's surprising finding raises deep questions:

کشف شگفت‌انگیز گالتون سوالات عمیقی را مطرح کرد:

What is beauty?

زیبایی چیست؟

Why do certain configurations of line and color and form excite us so?

چرا تنظیمات خاص خط و رنگ و فرم ما را اینقدر هیجان زده می‌کنند؟

For most of human history,

در بیشتر تاریخ انسان،

these questions have been approached using logic and speculation.

با این سوالات با استفاده از منطق و حدس و گمان برخورد شده است.

But in the last few decades,

اما در چند دهه اخیر،

scientists have addressed the question of beauty

دانشمندان به سوالات حول محور زیبایی،

using ideas from evolutionary psychology and tools of neuroscience.

با استفاده از ایده‌هایی از روانشناسی تکاملی و ابزارهای علوم اعصاب رجوع کردند.

We're beginning to glimpse the why and the how of beauty,

ما در حال بررسی اجمالی چرایی و چگونگی زیبایی،

at least in terms of what it means for the human face and form.

حداقل در زمینه معنی آن برای چهره و فرم انسان بوده‌ایم.

And in the process,

و در این فرآیند،

we're stumbling upon some surprises.

ما به برخی از شگفتی‌ها برخوردیم.

When it comes to seeing beauty in each other,

وقتی که بحث دیدن زیبایی در یکدیگر می‌شود،

while this decision is certainly subjective for the individual,

درحالی که این انتخاب برای هر فرد شخصی است،

it's sculpted by factors that contribute to the survival of the group.

اما از طریق یک سری عوامل به بقای عموم کمک می‌کند.

Many experiments have shown

بسیاری از آزمایش‌ها نشان داده‌اند

that a few basic parameters contribute to what makes a face attractive.

که یک چهره را چند پارامتر اساسی به چهره‌ای جذاب تبدیل می‌کنند.

These include averaging, symmetry and the effects of hormones.

این شامل میانگین، تقارن و اثرات هورمون‌ها است.

Let's take each one of these in turn.

بیایید هر یک از این‌ها را به نوبت بررسی کنیم.

Galton's finding

یافته‌های گالتون

that composite or average faces are typically more attractive

درباره اینکه چهره‌های مرکب یا متوسط به طور معمول

جذاب تر از هر چهره فردی است که در حد میانگین قرار دارد

than each individual face that contributes to the average

has been replicated many times.

چندین بار تکرار شده است.

This laboratory finding fits with many people's intuitions.

این یافته آزمایشگاهی با شهود بسیاری از مردم متناسب است.

Average faces represent the central tendencies of a group.

متوسط چهره‌ها گرایش‌های مرکزی یک گروه را نشان می‌دهد.

People with mixed features represent different populations,

افراد با ویژگی‌های ترکیبی میزان جمعیت‌های مختلف را نشان می‌دهند،

and presumably harbor greater genetic diversity

و احتمالاً تفاوت‌های ژنتیکی عظیم‌تری را در خود

and adaptability to the environment.

و متعاقباً به محیط نشان می‌دهند.

Many people find mixed-race individuals attractive

خیلی از مردم افراد چند ملیتی را جذاب‌تر می‌دانند

and inbred families less so.

و خانواده های اصیل را کمتر.

The second factor that contributes to beauty is symmetry.

عامل بعدی که به زیبایی کمک می‌کند، تقارن است.

People generally find symmetric faces more attractive than asymmetric ones.

مردم عموماً چهره‌های متقارن را جذاب تر از چهره‌های نامتقارن می‌دانند.

Developmental abnormalities are often associated with asymmetries.

ناهنجاری‌های گسترده در صورت معمولاً با عدم تقارن در چهره همراه است.

And in plants, animals and humans,

و در گیاهان، حیوانات و انسان،

asymmetries often arise from parasitic infections.

عدم تقارن معمولاً توسط عفونت‌های انگلی بیشتر می‌شود.

Symmetry, it turns out,

مثل اینکه تقارن،

is also an indicator of health.

همچنین نوعی نشانگر سلامتی است.

In the 1930s,

در دهه ی ۱۹۳۰،

a man named Maksymilian Faktorowicz

مردی به نام ماکسیمیلیان فاکتورویتس

recognized the importance of symmetry for beauty

اهمیت تقارن در چهره را بر زیبایی

when he designed the beauty micrometer.

وقتی دستگاه زیبایی نگاری را طراحی کرد، تشخیص داد.

With this device,

با این دستگاه،

he could measure minor asymmetric flaws

او قادر بود که عوامل فرعی که باعث عدم تقارن شده بودند را اندازه بگیرد

which he could then make up for with products he sold from his company,

که با فروش محصولات شرکتش آنها را برطرف کند.

named brilliantly after himself, Max Factor,

شرکتی که با افتخار به اسم خودش مکس فاکتور نام گرفت.

which, as you know, is one of the world's most famous brands

که همانطور که می‌دانید یکی از برندهای شناخته شده در دنیا

for "make up."

در زمینه "آرایش" است.

The third factor that contributes to facial attractiveness

سومین عامل موثر در زیبایی چهره

is the effect of hormones.

تأثیر هرمون‌ها است.

And here, I need to apologize for confining my comments

و در اینجا من باید معذرت بخواهم اگر نظراتم را

to heterosexual norms.

به محدوده دگرجنس گراها محدود می‌کنم.

But estrogen and testosterone play important roles

اما استروژن و تستاسترون نقش مهمی

in shaping features that we find attractive.

در تشکیل مشخصه‌هایی که ما آنها را جذاب می‌دانیم برعهده دارند.

Estrogen produces features that signal fertility.

استروژن سازنده مشخصه‌های نشان‌دهنده باروری است.

Men typically find women attractive

مردان معمولاً زنانی را جذاب تلقی می‌کنند

who have elements of both youth and maturity.

که مشخصه‌های جوانی و بلوغ همزمان در آنان یافت می‌شود.

A face that's too baby-like might mean that the girl is not yet fertile,

چهره‌ای که خیلی بچگانه باشد یعنی دختر هنوز بارور نشده است،

so men find women attractive

پس مردان، زنانی را جذاب می‌دانند

who have large eyes, full lips and narrow chins

که چشمانی درشت، لبانی بزرگ و چانه‌ای باریک دارند

as indicators of youth,

که نشان دهنده جوانی است،

and high cheekbones as an indicator of maturity.

و گونه‌های برجسته دارند که نشان دهنده بلوغ است.

Testosterone produces features that we regard as typically masculine.

تستاسترون ویژگی‌هایی را می‌سازد که معمولاً آنها را مردانگی می‌نامیم.

These include heavier brows,

که شامل ابروهای پرپشت‌تر،

thinner cheeks

گونه‌های لاغرتر

and bigger, squared-off jaws.

و آرواره‌های بزرگ‌تر و پهن‌تر هستند.

But here's a fascinating irony.

اما اینجا ایهام جالبی داریم.

In many species,

در خیلی از گونه‌ها،

if anything,

اگر نگوییم هیچ‌کدام،

testosterone suppresses the immune system.

تستاسترون به سرکوبی سیستم ایمنی بدن اقدام می‌کند.

So the idea that testosterone-infused features are a fitness indicator

پس این نظر که ویژگی های ناشی از ازدیاد تسترون نشانگر شایستگی است

doesn't really make a whole lot of sense.

در کل زیاد با عقل جور در نمی‌آید.

Here, the logic is turned on its head.

اینجا انگار منطق حواسش نیست.

Instead of a fitness indicator,

به جای نشانگر شایستگی

scientists invoke a handicap principle.

دانشمندان یک اصل نقص عضو را بیان کردند.

The most commonly cited example of a handicap

رایج ترین مثال برای یک نقص عضو

is the peacock's tail.

دم طاووس است.

This beautiful but cumbersome tail doesn't exactly help the peacock

این دم زیبا اما طاقت فرسا

avoid predators

در اجتناب از شکارچی

and approach peahens.

و جفت گیری به هیچ درد طاووس نمی‌خورد.

Why should such an extravagant appendage evolve?

چرا باید این مایه اسراف تکامل پیدا کرده باشد؟

Even Charles Darwin,

حتی چالز داروین،

in an 1860 letter to Asa Gray wrote

در سال ۱۸۶۰ در نامه خود به اسا گری نوشت

that the sight of the peacock's tail made him physically ill.

دیدن دم طاووس او را رنجور کرده است.

He couldn't explain it with his theory of natural selection,

او نتوانست آن را با نظریه انتخاب طبیعی تطبیق دهد،

and out of this frustration,

و ثمره این ناتوانی،

he developed the theory of sexual selection.

باعث به وجود آمدن نظریه انتخاب جنسی شد.

On this account,

بنا بر این حساب،

the display of the peacock's tail is about sexual enticement,

نمایش دم طاووس بیشتر مربوط به اغوای جنسی است،

and this enticement means it's more likely the peacock will mate

و این اغوا یعنی طاووس شانس بیشتری برای جفت‌گیری

and have offspring.

و ادامه نسل دارد.

Now, the modern twist on this display argument

حال، امروزه نظر درباره این نمایش

is that the peacock is also advertising its health to the peahen.

بر این است که طاووس همچنین سلامت خود را به جنس ماده نشان می‌دهد.

Only especially fit organisms can afford to divert resources

تنها ارگانیزم‌هایی که به طور به خصوصی سازگار شده‌اند می‌توانند منابع را

to maintaining such an extravagant appendage.

برای نگه داری این مایه اسراف تقسیم کنند.

Only especially fit men can afford the price that testosterone levies

فقط مردانی که کاملاً شایسته باشند می‌توانند هزینه اضافی تستاسترون را

on their immune system.

بر سیستم ایمنی خود تحمل کنند.

And by analogy, think of the fact

و برای مقایسه، به این واقعیت فکر کنید

that only very rich men can afford to pay more than $10,000 for a watch

که فقط یک مرد بسیار ثروتمند می‌تواند بیش از ۱۰٫۰۰۰ دلار برای یک ساعت بدهد

as a display of their financial fitness.

تا شایستگی اقتصادی خود را نشان دهد.

Now, many people hear these kinds of evolutionary claims

حال، بسیاری این ادعاهای تکاملی را می‌شنوند

and think they mean that we somehow are unconsciously seeking mates

و فکر می‌کنند که ما به صورت ناخودآگاه به جفتی کشش پیدا می‌کنیم

who are healthy.

که سالم باشد.

And I think this idea is probably not right.

و من فکر می‌کنم که این ایده احتمالاً صحیح نیست.

Teenagers and young adults are not exactly known for making decisions

نوجوانان و بزرگسالان جوان دقیقاً به خاطر تصمیماتی

that are predicated on health concerns.

که از جوانب مختلف سالم پیش‌بینی شده‌اند شناخته نمی‌شوند.

But they don't have to be,

و لزومی هم ندارد که سالم باشند،

and let me explain why.

و اجازه بدهید دلیل آن را توضیح بدهم.

Imagine a population

جمعیتی را تصور کنید

in which people have three different kinds of preferences:

که در آن مردم سه اولویت مختلف دارند:

for green, for orange and for red.

سبز، نارنجی و قرمز.

From their point of view,

از نقطه نظر آنها،

these preferences have nothing to do with health;

این اولویت‌ها هیچ ربطی به سلامت ندارند؛

they just like what they like.

آنها فقط چیزی را دوست دارند که دوست دارند.

But if it were also the case that these preferences are associated

اما اگر شرایطی بود که این اولویت‌ها

with the different likelihood of producing offspring --

به احتمالات مختلف تولید مثل مربوط باشند --

let's say in a ratio of 3:2:1 --

مثلاً با نسبت ۳:۲:۱ --

then in the first generation,

پس در نسل اول،

there would be 3 greens to 2 oranges to 1 red,

نسبت سبز ۳ خواهد بود به دو نارنجی به یک قرمز،

and in each subsequent generation,

و در هر نسل بعد،

the proportion of greens increase,

قسمت سبز‌ها زیاد می‌شود،

so that in 10 generations,

تا آنکه در ۱۰ نسل،

98 percent of this population has a green preference.

۹۸ درصد کل جمعیت اولویت سبز دارند.

Now, a scientist coming in and sampling this population

حال اگر یک دانشمند نمونه برداری کند

discovers that green preferences are universal.

کشف می‌کند که اولویت سبز جهانی است.

So the point about this little abstract example

پس نکته این مثال کوچک انتزاعی

is that while preferences for specific physical features

این است که هرچند اولویت برای ویژگی‌های فیزیکی خاص

can be arbitrary for the individual,

می‌تواند برای یک فرد دلخواه باشد،

if those features are heritable

اگر آن ویژگی‌ها ارثی باشند

and they are associated with a reproductive advantage,

و با مزایای تولید مثل مرتبط باشند،

over time,

در طول زمان،

they become universal for the group.

برای همه گروه جهانی می‌شوند.

So what happens in the brain when we see beautiful people?

خوب چه اتفاقی در مغز می‌افتد وقتی افراد زیبا را می‌بینیم؟

Attractive faces activate parts of our visual cortex

چهره‌های جذاب بخش‌هایی از قشر بینایی

in the back of the brain,

در پس مغز ما را فعال می‌کنند،

an area called the fusiform gyrus,

منطقه‌ای که fusiform gyrus نام دارد،

that is especially tuned to processing faces,

که مخصوص پردازش چهره‌ها است،

and an adjacent area called the lateral occipital complex,

و منطقه مجاور آن که مجتمع چپ پشت نامیده می‌شود،

that is especially attuned to processing objects.

که مخصوصاً برای پردازش اشیاء تنظیم شده است.

In addition,

علاوه بر آن،

attractive faces activate parts of our reward and pleasure centers

چهره‌های جذاب بخش‌هایی از مراکز جایزه و لذت ما را

in the front and deep in the brain,

در جلو و عمق مغز فعال می‌کنند،

and these include areas that have complicated names,

و این شامل بخش‌هایی است که نام‌های پیچیده دارند،

like the ventral striatum,

مثل ventral striatum،

the orbitofrontal cortex

قشر اوبیتوفرانتال

and the ventromedial prefrontal cortex.

و ventromedial prefrontal cortex.

Our visual brain that is tuned to processing faces

مغز بصری ما که برای پردازش چهره‌ها تنظیم شده است

interacts with our pleasure centers

با مرکز لذت ما تعامل دارد

to underpin the experience of beauty.

تا تجربه زیبایی را پایه ریزی کند.

Amazingly, while we all engage with beauty,

به شکلی جالب، وقتی همه ما با زیبایی درگیر می‌شویم،

without our knowledge,

بدون اینکه بدانیم،

beauty also engages us.

زیبایی هم ما را درگیر می‌کند.

Our brains respond to attractive faces

مغز ما به چهره‌های زیبا

even when we're not thinking about beauty.

حتی وقتی که ما به زیبایی فکر نمی‌کنیم واکنش نشان می‌دهد.

We conducted an experiment in which people saw a series of faces,

ما آزمایشی ترتیب دادیم که در آن افراد مجموعه‌ای از صورت‌ها را می‌بینند،

and in one condition,

و در یک حالت،

they had to decide if a pair of faces were the same or a different person.

باید تصمیم بگیرند که یک جفت چهره یکی هستند یا با هم فرق دارند.

Even in this condition,

حتی در این شرایط،

attractive faces drove neural activity robustly in their visual cortex,

چهره‌های جذاب فعالیت عصبی را در قشر بینایی آنها تحریک می‌کردند،

despite the fact that they were thinking about a person's identity

با وجود اینکه آنها درباره هویت فرد فکر می‌کردند

and not their beauty.

نه زیبایی او.

Another group similarly found automatic responses to beauty

گروهی دیگری هم به شکلی مشابه واکنش‌های خودکار به زیبایی را

within our pleasure centers.

در مراکز لذت ما هم پیدا کردند.

Taken together, these studies suggest

در کنار همدیگر، این مطالعات پیشنهاد می‌دهند

that our brain automatically responds to beauty

که مغز ما با مرتبط کردن بینایی و لذت

by linking vision and pleasure.

به طور خودکار به زیبایی واکنش نشان می‌دهد.

These beauty detectors, it seems,

این حسگرهای زیبایی، به نظر می‌رسد،

ping every time we see beauty,

که هر بار که زیبایی می‌بینیم،

regardless of whatever else we might be thinking.

فارغ از اینکه به چه چیز دیگری فکر می‌کنیم، تحریک می‌شوند.

We also have a "beauty is good" stereotype embedded in the brain.

همچنین یک کلیشه «زیبایی خوب است» در مغز گنجانده شده است.

Within the orbitofrontal cortex,

درون قشر اوربیتوفرانتال،

there's overlapping neural activity

در واکنش به زیبایی و خوبی

in response to beauty and to goodness,

فعالیت عصبی مشترکی داریم،

and this happens even when people aren't explicitly thinking

و این حتی زمانی که افراد به آن فکر نمی‌کنند هم

about beauty or goodness.

درباره زیبایی و خوبی اتفاق می‌افتد.

Our brains seem to reflexively associate beauty and good.

به نظر می‌رسد که مغز ما به صورت بازتابی با زیبایی و خوبی در ارتباط است.

And this reflexive association may be the biologic trigger

و این ارتباط آینه‌ای ممکن است محرکی زیستی باشند

for the many social effects of beauty.

برای بسیاری از تاثیرات اجتماعی زیبایی.

Attractive people receive all kinds of advantages in life.

افراد جذاب همه نوع منفعتی در زندگی کسب می‌کنند.

They're regarded as more intelligent,

آنها باهوش‌تر،

more trustworthy,

و قابل اعتمادتر تلقی می‌شوند،

they're given higher pay and lesser punishments,

و مزد بیشتر و تنبیه کمتری می‌گیرند،

even when such judgments are not warranted.

حتی وقتی که چنین قضاوتی تضمین نشده باشد.

These kinds of observations reveal beauty's ugly side.

این گونه مشاهدات روی زشت زیبایی را نمایان می‌کند.

In my lab, we recently found

در آزمایشگاه من، اخیراً کشف کردیم

that people with minor facial anomalies and disfigurements

افرادی که چهره‌شان ناهنجاری‌ها و ناسازگاری‌های کوچکی دارند

are regarded as less good, less kind,

کمتر خوب، کمتر مهربان،

less intelligent, less competent and less hardworking.

کمتر باهوش، کمتر شایسته، و کمتر سخت کوش در نظر گرفته می‌شوند.

Unfortunately, we also have a "disfigured is bad" stereotype.

متاسفانه، ما یک کلیشه «ناهنجاری بد است» هم داریم.

This stereotype is probably exploited and magnified

این کلیشه احتمالاً با تصاویر رسانه‌های مشهور

by images in popular media,

بهره‌برداری و بزرگ می‌شود،

in which facial disfigurement is often used as a shorthand

که در آنها از ناهنجاری چهره به صورت نمادین

to depict someone of villainous character.

برای نشان دادن کسی با شخصیت منفی استفاده می‌شود.

We need to understand these kinds of implicit biases

ما باید این تعصبات ضمنی را درک کنیم

if we are to overcome them

اگر می‌خواهیم بر آنها چیره شویم

and aim for a society in which we treat people fairly,

و جامعه‌ای داشته باشیم که در آن با افراد عادلانه رفتار می‌شود،

based on their behavior and not on the happenstance of their looks.

بر اساس رفتارشان و نه شکل ظاهر آنها.

Let me leave you with one final thought.

اجازه بدهید با این تفکر نهایی شما را ترک کنم.

Beauty is a work in progress.

زیبایی در حال پیشرفت است.

The so-called universal attributes of beauty

چیزی که ویژگی‌های جهانی زیبایی خواهنده می‌شود

were selected for during the almost two million years of the Pleistocene.

در طول حدوداً دو میلیون سال در دوره پلیستوسن انتخاب شده است.

Life was nasty, brutish and a very long time ago.

زندگی کثیف و بی‌رحم بود و خیلی وقت پیش بود.

The selection criteria for reproductive success from that time

معیارهای انتخاب موفقیت در تولید مثل آن زمان

doesn't really apply today.

امروزه دیگر کارآمد نیستند.

For example,

برای مثال،

death by parasite is not one of the top ways that people die,

مرگ به خاطر انگل یکی از پرتعدادترین راه‌های مرگ افراد نیست،

at least not in the technologically developed world.

حداقل در دنیای پیشرفته این طور نیست.

From antibiotics to surgery,

از آنتی‌بیوتیک گرفته تا عمل جراحی،

birth control to in vitro fertilization,

از پیش‌گیری از بارداری گرفته تا لقاح آزمایشگاهی،

the filters for reproductive success are being relaxed.

فیلترهای موفقیت در تولید مثل در حال استراحت هستند.

And under these relaxed conditions,

و در این شرایط آرام،

preference and trait combinations are free to drift

اولویت‌ها و ترکیب صفات می‌توانند آزادانه تغییر کنند

and become more variable.

و متنوع‌تر شوند.

Even as we are profoundly affecting our environment,

هرچند که ما عمیقاً بر محیط زیست خود اثر می‌گذاریم،

modern medicine and technological innovation

پزشکی مدرن و نوآوری‌های فناوری

is profoundly affecting

هم عمیقاً بر معنای اساسی

the very essence of what it means to look beautiful.

اینکه چه چیزی زیباست اثر می‌گذارند.

The universal nature of beauty is changing

طبیعت جهانی زیبایی در حال تغییر است

even as we're changing the universe.

حتی وقتی که ما داریم جهان را تغییر می‌دهیم.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)