Let's end ageism | Ashton Applewhite

Translator: Leila Ataei Reviewer: Nima Pourreza

What's one thing that every person in this room is going to become?

چه اتفاقی برای تک تک آدم‌های حاضر در این سالن می‌افتد؟

Older.

پیرتر می‌شوند.

And most of us are scared stiff at the prospect.

و اغلب ما هنوز از این دورنما می‌ترسیم.

How does that word make you feel?

کلمه [پیری] چه حسی در شما ایجاد می‌کند؟

I used to feel the same way.

منم این حس را داشتم.

What was I most worried about?

بیشتر از همه نگران چی بودم؟

Ending up drooling in some grim institutional hallway.

این که در حالیکه آب دهنم سرازیره در سالن یک آسایشگاه دلگیر باشم.

And then I learned that only four percent of older Americans

و بعد فهمیدم که تنها چهار درصد آمریکایی‌های مسن

are living in nursing homes,

در خانه سالمندان زندگی می‌کنند،

and the percentage is dropping.

و درصد آن رو به کاهش است.

What else was I worried about?

دیگر چه نگرانی داشتم؟

Dementia.

زوال عقل.

Turns out that most of us can think just fine to the end.

معلوم شده که بیشتر ما تا آخرعمر می‌توانیم سر عقل بمانیم.

Dementia rates are dropping, too.

نرخ زوال عقل هم رو به کاهش است.

The real epidemic is anxiety over memory loss.

اپیدمی اصلی نسبت به فقدان حافظه، اضطراب است.

(Laughter)

(خنده)

I also figured that old people were depressed

من حتی پی بردم که افراد مسن افسرده بودند

because they were old and they were going to die soon.

چون پیر بودند و قرار بود به زودی بمیرند.

(Laughter)

(خنده)

It turns out that the longer people live,

معلوم شده وقتی آدم‌ها طولانی‌تر عمر کنند،

the less they fear dying,

ترس کمتری از مردن دارند،

and that people are happiest at the beginnings and the end of their lives.

و این که آدم‌ها در ابتدا و انتهای زندگی‌شان شادترند.

It's called the U-curve of happiness,

این نمودار منحنی شادی U است،

and it's been borne out by dozens of studies around the world.

و حاصل دهه‌ها مطالعه در سرتاسر جهان است.

You don't have to be a Buddhist or a billionaire.

نباید بودایی یا میلیاردر باشید.

The curve is a function of the way aging itself affects the brain.

منحنی تابعی از روشی است که خود سالمندی بر مغز اثر دارد.

So I started feeling a lot better about getting older,

پس نسبت به پیر شدن حس خیلی بهتری پیدا کردم،

and I started obsessing about why so few people know these things.

و از این که چرا تعداد کمی از این اطلاعات باخبرند دچار وسواس فکری شدم.

The reason is ageism:

دلیل سن‌گرائی این هاست:

discrimination and stereotyping on the basis of age.

تبعیض و کلیشه‌سازی بر مبنای سن و سال.

We experience it anytime someone assumes we're too old for something,

این را هربار که کسی ما را برای انجام کاری پیر فرض می‌کند حس می‌کنیم،

instead of finding out who we are and what we're capable of,

به جای پی بردن به این امر که ما کی هستیم و چه قابلیت‌هایی داریم،

or too young.

(یا هر بار می‌شنویم) خیلی جوانی.

Ageism cuts both ways.

سن‌گرائی چوب دو سر طلاست.

All -isms are socially constructed ideas -- racism, sexism, homophobia --

همه گرایش‌ها ایده‌های اجتماعی هستند-- نژادپرستی، جنسیت گرائی، هراس از همجنس گرائی--

and that means we make them up,

و این یعنی که خود ما آنها را می‌سازیم،

and they can change over time.

و آنها با گذر زمان قابل تغییر هستند.

All these prejudices pit us against each other

همه این پیش‌داوری‌ها ما را علیه هم قرار می‌دهد

to maintain the status quo,

تا وضع موجود را حفظ کنیم،

like auto workers in the US competing against auto workers in Mexico

مثل کارگران خودروسازی‌ها در ایالات متحده که با کارگران خودروسازی در مکزیک که به‌جای

instead of organizing for better wages.

هماهنگ شدن برای دستمزد بهتر، با هم رقابت دارند.

(Applause)

(تشویق)

We know it's not OK to allocate resources by race or by sex.

می‌دانیم که تخصیص منابع بواسطه نژاد یا جنسیت صحیح نیست.

Why should it be OK to weigh the needs of the young against the old?

پس چرا باید اهمیت نیازهای جوان‌ها به پیرها بچربد؟

All prejudice relies on "othering" -- seeing a group of people

همه پیش‌داوری‌ها به «دیگران» -- یعنی دیدن سایر گروه‌های مردمی

as other than ourselves:

به عنوان بیگانگان، با دسته‌بندی‌هایی چون:

other race, other religion, other nationality.

نژاد دیگر، مذهب دیگر، ملیت دیگر.

The strange thing about ageism:

نکته عجیب درباره سن‌گرائی این است که

that other is us.

آن فرد دیگری [آینده] ماست.

Ageism feeds on denial -- our reluctance to acknowledge

سن‌گرائی از انکار نشات می‌گیرد-- عدم تمایل ما در پذیرش این که

that we are going to become that older person.

قرار است آن آدم پیرتر بشویم.

It's denial when we try to pass for younger

نشان دهنده انکار است وقتی خود را جوانتر جا میزنیم

or when we believe in anti-aging products,

یا وقتی محصولات ضد پیری را قبول داریم

or when we feel like our bodies are betraying us,

یا وقتی حس می‌کنیم که بدنمان به ما خیانت می‌کند،

simply because they are changing.

صرفاً چون آنها در حال تغییر هستند.

Why on earth do we stop celebrating the ability to adapt and grow

محض رضای خدا چرا همانطور که در زندگی رو به جلو میرویم دست از گرامیداشت توانایی

as we move through life?

برای رشد و سازگاری برمی‌داریم؟

Why should aging well mean struggling to look and move

چرا سالمندی به معنی تقلا برای نمایش

like younger versions of ourselves?

نسخه‌های جوانتر خودمان است؟

It's embarrassing to be called out as older

پیر خطاب شدن شرم آور است تا مادامیکه

until we quit being embarrassed about it,

از شرمندگی درباره آن دست برداریم،

and it's not healthy to go through life dreading our futures.

و اصلا سالم نیست که با وحشت از آینده زندگی خود را پیش ببریم.

The sooner we get off this hamster wheel of age denial,

هر چقدر که زودتر از چرخه بیهوده انکار سن پایین بیابیم،

the better off we are.

اوضاع بهتری خواهیم داشت.

Stereotypes are always a mistake, of course,

کلیشه‌سازیها معمولا اشتباه هستند، البته

but especially when it comes to age,

که بخصوص وقتی پای پیری در میان باشد،

because the longer we live,

چون هر چه بیشتر عمر می‌کنیم،

the more different from one another we become.

متفاوت‌تر از همدیگر می‌شویم.

Right? Think about it.

درسته؟ بهش فکر کنید.

And yet, we tend to think of everyone in a retirement home

و با این‌حال تمایل داریم همه را در خانه سالمندان تصور کنیم

as the same age: old --

در یک سن: پیر --

(Laughter)

(خنده)

when they can span four decades.

وقتی می‌توانند ۴ دهه عمر کنند.

Can you imagine thinking that way about a group of people

آیا می‌توانید همین تصور را درباره یک گروه از آدمهای

between the ages of 20 and 60?

بین ۲۰ و ۶۰ سال داشته باشید؟

When you get to a party, do you head for people your own age?

وقتی به میهمانی میروید، آیا سراغ هم سن و سالهای خودتان می‌روید؟

Have you ever grumbled about entitled millennials?

آیا هرگز درباره اینکه نسل هزاره (دهه شصتی و هفتادی‌ها) حق بجانب‌اند نقدی کردید؟

Have you ever rejected a haircut or a relationship or an outing

آیا هرگز از یک مدل مو، رابطه یا بیرون رفتن صرف این که

because it's not age-appropriate?

مناسب سن شما نیستید سرباز زده‌اید؟

For adults, there's no such thing.

برای بزرگسالان، چنین چیزی وجود ندارد.

All these behaviors are ageist.

همه این رفتارها سن‌گرایانه است.

We all do them,

همگی این کار را انجام می‌دهیم،

and we can't challenge bias unless we're aware of it.

و نمی‌توانیم با این پیش‌داوری‌ها بجنگیم مگر اینکه نسبت به ان آگاهی پیدا کنیم.

Nobody's born ageist,

هیچکس سن‌گرا به دنیا نمیاید،

but it starts at early childhood,

اما از همان اوائل کودکی شروع می‌شود،

around the same time attitudes towards race and gender start to form,

از همان موقعی که رفتارهای ما نسبت به جنسیت و نژاد شروع به شکل‌گیری می‌کند،

because negative messages about late life bombard us

چون پیامهای منفی درباره کهولت از طریق

from the media and popular culture at every turn.

رسانه‌ها و فرهنگ عام ما را بمباران می‌کند.

Right? Wrinkles are ugly.

درسته؟ چروکها زشت هستند.

Old people are pathetic.

پیرها رقت‌انگیزند.

It's sad to be old.

پیر بودن غم انگیز است.

Look at Hollywood.

هالیوود را ببینید.

A survey of recent Best Picture nominations

آمارهای اخیر از نامزدی بهترین فیلمها

found that only 12 percent of speaking or named characters

نشان داد که فقط ۱۲ درصد اشخاص نامبرده یا مورد صحبت

were age 60 and up,

۶۰ ساله یا بیشتر بودند،

and many of them were portrayed as impaired.

و بیشتر آنها ناقص به تصویر کشیده شدند.

Older people can be the most ageist of all,

افراد مسن‌تر از همه سن‌گراتر‌ اند،

because we've had a lifetime to internalize these messages

چون یک عمر فرصت داشتیم این پیغامها را ملکه ذهن کنیم

and we've never thought to challenge them.

و هرگز فکر به چالش کشیدن آنها به ذهنمان هم نرسیده.

I had to acknowledge it

باید آن را می‌پذیرفتم

and stop colluding.

و دست از اغماض بکشم.

"Senior moment" quips, for example:

برای مثال، طنزهای «فراموشکاری سالمندان»:

I stopped making them when it dawned on me

که وقتی موارد مشابه برایم اتفاق افتاد، دیگر تکرارش نکردم.

that when I lost the car keys in high school,

زمانیکه سوییچ ماشین را در دبیرستان گم کردم،

I didn't call it a "junior moment."

به «فراموشکاری جوانی»ام ارتباطش ندادم.

(Laughter)

(خنده)

I stopped blaming my sore knee on being 64.

دست از سرزنش کردن زانوی متورمم در ۶۴ سالگی برداشتم.

My other knee doesn't hurt,

زانوی دیگرم درد نمی‌کند

and it's just as old.

درحالیکه به پیری آن یکی است.

(Laughter)

(خنده)

(Applause)

(تشویق)

We are all worried about some aspect of getting older,

ما همه از برخی جهات نسبت به سالمندی نگرانی‌هایی داریم،

whether running out of money,

اینکه پولمان ته بکشد،

getting sick, ending up alone,

مریض شویم، تنها بمانیم،

and those fears are legitimate and real.

و این ترسهای که بحق و واقعی هستند.

اما چیزی که اغلب به ذهنمان نمی‌رسد این است که:

But what never dawns on most of us

is that the experience of reaching old age

تجربه‌ای که در رسیدن به پیری کسب می‌کنیم،

can be better or worse depending on the culture

با توجه به فرهنگ جاییکه اتفاق میفتد

in which it takes place.

می‌تواند بدتر یا بهتر باشد.

It is not having a vagina that makes life harder for women.

این اندام تناسلی زن‌ها نیست که شرایط را برایشان سخت‌تر می‌کند

It's sexism.

بلکه نگاه جنسیتی است.

(Applause)

(تشویق)

It's not loving a man that makes life harder for gay guys.

عاشق یک مرد بودن نیست که شرایط را برای مردهای همجنسگرا سخت می‌کند

It's homophobia.

بلکه همجنسگرا هراسی است.

And it is not the passage of time that makes getting older

و این گذر زمان نیست که پیر شدن را از چیزی که

so much harder than it has to be.

باید باشد سخت‌تر میکند.

It is ageism.

سن‌گرائی است.

When labels are hard to read

وقتی برچسب‌ها خوانندشان سخت باشد

or there's no handrail

یا پلکان‌ها نرده نداشته باشند

or we can't open the damn jar,

یا در شیشه مربای لعنتی باز نشه،

we blame ourselves,

خودمان را سرزنش می‌کنیم،

our failure to age successfully,

شکست ناشی از کهولت،

instead of the ageism that makes those natural transitions shameful

بجای سن‌گرائی که این گذر طبیعی را شرم آور می‌کند

and the discrimination that makes those barriers acceptable.

و تبعیضی که این موانع را پذیرفتنی می‌کند.

You can't make money off satisfaction,

شما پولی از رضایتمندی کسب نمی‌کنید،

but shame and fear create markets,

اما شرم و ترس بازار ایجاد می‌کنند،

and capitalism always needs new markets.

و نظام سرمایه داری همیشه بازارهای جدید لازم دارد.

Who says wrinkles are ugly?

چه کسی می‌گوید چروک‌ها زشت هستند؟

The multi-billion-dollar skin care industry.

صنعت چند میلیارد دلاری مراقبت از پوست.

Who says perimenopause and low T and mild cognitive impairment

چه کسی می‌گوید مشکلات اداراکی خفیف، تستسرون پایین و علائم پیش از یائسگی

are medical conditions?

وضعیت (بحرانی) پزشکی هستند؟

The trillion-dollar pharmaceutical industry.

صنعت چند میلیارد دلاری دارویی.

(Cheers)

(تشویق)

The more clearly we see these forces at work,

هر چه واضح‌تر این نیروها را در حین کار می‌بینیم،

the easier it is to come up with alternative, more positive

راحتتر است که به جایگزین مثبت‌تر

and more accurate narratives.

و روایت‌های دقیق‌تری برسیم.

Aging is not a problem to be fixed or a disease to be cured.

سالمندی مشکل نیست که حل شود یا بیماری که درمان شود.

It is a natural, powerful, lifelong process that unites us all.

فرایند مادام العمر، طبیعی و قدرتمندی است که همه ما را متحد می‌کند.

Changing the culture is a tall order, I know that, but culture is fluid.

تغییر فرهنگ کار سختی است، میدانم، اما فرهنگ چیز سیالی است.

Look at how much the position of women has changed in my lifetime

ببینید چقدر موقعیت زنها در طول زندگی من عوض شده

or the incredible strides that the gay rights movement

یا گام‌های باور نکردنی در جنبش حقوق همجنسگراها

has made in just a few decades, right?

در همین چند دهه اخیر برداشته شده است، نه؟

(Applause)

(تشویق)

Look at gender.

جنسیت را ببینید.

We used to think of it as a binary, male or female,

عادت داشتیم آن را بصورت دودويی، نر یا ماده ببینیم

and now we understand it's a spectrum.

و الان پی بردیم که یک طیف است.

It is high time to ditch the old-young binary, too.

الان شدیداً وقت آن است که دودویی پیر-جوان را هم کنار بگذاریم.

There is no line in the sand between old and young,

هیچ برتری در پیری و جوانی نسبت بهم وجود ندارد

after which it's all downhill.

بعد از هر دو سرازیری هست.

And the longer we wait to challenge that idea,

و هر چه بیشتر در چالش کشیدن این ایده‌ها صبر کنیم،

the more damage it does to ourselves and our place in the world,

آسیب بیشتری به خود و جهان اطرافمان می‌رسانیم،

like in the workforce, where age discrimination is rampant.

برای مثال در نیروی کار، جاییکه تبعیض سنی بیداد میکند.

In Silicon Valley, engineers are getting Botoxed and hair-plugged

در سیلیکون ولی، مهندس‌ها قبل از مصاحبه‌های کلیدی

before key interviews --

بوتاکس و کاشت مو انجام می‌دهند --

and these are skilled white men in their 30s,

و اینها مردان سفید پوست ماهری اند که در دهه ۳۰ زندگی‌شان هستند،

so imagine the effects further down the food chain.

خودتان در مورد بقیه کارمندان با شرایط پائین‌تر قضاوت کنید.

(Laughter)

(خنده)

The personal and economic consequences are devastating.

عواقب شخصی و اقتصادی آن مخرب است.

Not one stereotype about older workers holds up under scrutiny.

هیچ کلیشه‌ای درباره کارکنان مسن‌تر مورد بررسی و موشکافی قرار نمی‌گیرد.

Companies aren't adaptable and creative because their employees are young;

شرکت‌ها بدلیل جوان بودن نیست، بلکه برخلاف آن است که

خلاق و سازش پذیر اند؛

they're adaptable and creative despite it.

Companies --

شرکت‌ها --

(Laughter)

(خنده)

(Applause)

(تشویق)

We know that diverse companies aren't just better places to work;

می‌دانیم که کمپانی‌هایی با تنوع کارمندی صرفاً جاهای بهتری برای کار کردن نیستند؛

they work better.

بلکه عملکردشان هم بهتر است.

And just like race and sex, age is a criterion for diversity.

و درست مثل نژاد و جنسیت، سن هم معیاری برای گوناگونی است.

A growing body of fascinating research

بخش فزاینده یک پژوهش جالب

shows that attitudes towards aging

نشان می‌دهد که رفتارهای ما نسبت به سالمندی

affect how our minds and bodies function at the cellular level.

بر عملکرد ذهن و جسم ما در حد سلولی اثر دارد.

When we talk to older people like this (Speaks more loudly)

وقتی با سالمندان حرف میزنیم معمولا عادت داریم کمی داد بزنیم

or call them "sweetie" or "young lady" --

یا آنها را عزیزم یا بانوی جوان خطاب کنیم --

it's called elderspeak --

اصطلاحا به زبان پیرها --

they appear to instantly age,

آنها ناگهان، پیر شده

walking and talking less competently.

و در راه رفتن و حرف زدن ناتوان می‌شوند.

People with more positive feelings towards aging

آدمهای با حس مثبت‌تر نسبت به سالمندی

walk faster,

تندتر گام برمی‌دارند،

they do better on memory tests,

در تست‌های حافظه عملکرد بهتری دارند،

they heal quicker, and they live longer.

سریعتر درمان می‌شوند و طول عمر بیشتری دارند.

Even with brains full of plaques and tangles,

حتی با مغزهایی پر از پلاک خونی و مستعد آلزایمر،

some people stayed sharp to the end.

برخی آدم‌ها تا آخر عمر باهوش می‌مانند.

What did they have in common?

چه نقطه اشتراکی دارند؟

A sense of purpose.

حس هدفمندی.

And what's the biggest obstacle to having a sense of purpose in late life?

و بزرگترین مانع در داشتن حس هدفمندی در سالمندی چیست؟

A culture that tells us that getting older means shuffling offstage.

فرهنگی که به ما می‌گوید که پیر شدن به معنای لغزیدن به پشت صحنه است.

That's why the World Health Organization is developing

برای همین سازمان جهانی بهداشت ابتکار جهانی

a global anti-ageism initiative

ضد سن‌گرائی را تدوین کرده

to extend not just life span but health span.

تا طول عمر و چرخه سلامت را افزایش دهد.

Women experience the double whammy

زنان بدشانسی دوگانه‌ جنسیت‌گرائی و

of ageism and sexism,

سن‌گرائی را تجربه می‌کنند،

so we experience aging differently.

پس تجربه ما از سالمندی متفاوت است.

There's a double standard at work here -- shocker --

در اینجا استاندارد دوگانه‌ای در جریان است -- شوک‌آور--

(Laughter)

(خنده)

the notion that aging enhances men and devalues women.

مفهومی که سالمندی مردها را بهتر می‌کند و زنها را بی ارزش.

Women reinforce this double standard when we compete to stay young,

زنها وقتی برای جوان ماندن رقابت می‌کنند این استاندارد دوگانه را تقویت می‌کنند،

another punishing and losing proposition.

موضوعی زیان‌بخش و دشوار.

Does any woman in this room really believe

آیا زنی در این سالن هست که واقعا باور داشته باشد

that she is a lesser version --

که یک نسخه کمتری است --

less interesting, less fun in bed, less valuable --

دارای جذابیت کمتر ، سرگرم کنندگی کمتر در تخت خواب و ارزش کمتر --

than the woman she once was?

از آن زنی که قبلا بوده؟

This discrimination affects our health,

این تبعیض روی سلامت،

our well-being and our income,

رفاه و درآمد ما اثر می‌گذارد

and the effects add up over time.

و اثراتش به مرور زمان بیشتر می‌شود.

They are further compounded by race and by class,

طبقه و نژاد هم مزید بر علت می‌شود،

which is why, everywhere in the world,

برای همین است که فقیرترین فقرا،

the poorest of the poor are old women of color.

پیرزنهای رنگین پوست هستند.

What's the takeaway from that map?

از آن نقشه چه نتیجه‌ای بدست میاید؟

By 2050, one out of five of us,

تا ۲۰۵۰، یکی از هر پنج نفر

almost two billion people,

تقریبا دو میلیارد نفر،

will be age 60 and up.

تا ۶۰ و بیشتر از آن عمر خواهند کرد.

Longevity is a fundamental hallmark of human progress.

طول عمر بالا، علامت بنیادی پیشرفت بشر است.

All these older people represent a vast unprecedented and untapped market.

همه این افراد سالمند نماینده یک بازار گسترده بی‌نظیر و بکر هستند.

And yet, capitalism and urbanization have propelled age bias

و هنوز، نظام سرمایه‌گرایی و شهرنشینی تعصبات سنی را در سراسر نقاط دنیا

into every corner of the globe,

پیش می‌برد،

from Switzerland, where elders fare the best,

از سوئیس که سالمندان بهترین رفاه را دارند

to Afghanistan, which sits at the bottom of the Global AgeWatch Index.

تا افغانستان که ته فهرست شاخص جهانی سلامت سالمندان است.

Half of the world's countries aren't mentioned on that list

نیمی از کشورهای دنیا در این فهرست ذکر نشدند

because we don't bother to collect data on millions of people

چون بخود زحمت جمع آوری داده‌ها برای میلیون‌ها آدمی را نمیدهیم

because they're no longer young.

که دیگر جوان نیستند.

Almost two-thirds of people over 60 around the world

تقریبا دو-سوم آدم‌های بالای ۶۰ سال در دنیا

say they have trouble accessing healthcare.

از مشکل دسترسی به مراقبت‌های درمانی شکایت دارند.

Almost three-quarters say their income doesn't cover basic services

تقریبا سه-چهارم می‌گویند که درآمدشان خدمات ابتدایی از قبیل

like food, water, electricity, and decent housing.

خوراک، آب، برق و مسکن آبرومندانه را پوشش نمیدهد.

Is this the world we want our children, who may well live to be a hundred,

آیا این جهانی است که برای فرزندانمان که میخواهیم تا صد سالگی عمر کنند

to inherit?

به میراث می‌گذاریم؟

Everyone -- all ages, all genders, all nationalities --

همه -- در هر سنی، جنسیتی، ملیتی --

is old or future-old,

پیر هستند یا در آینده پیر می‌شوند،

and unless we put an end to it, ageism will oppress us all.

سالمندی دغدغه همه ما خواهد بود مگر جلویش را بگیریم.

And that makes it a perfect target for collective advocacy.

این عوامل، پدیده سن‌گرائی را به موضوعی ناب برای دفاع همگانی از بروز آن مطرح می‌کند.

Why add another -ism to the list when so many, racism in particular,

چرا گرایش دیگری را به این فهرست اضافه کنیم وقتی خیلی از آنها مثل نژاد پرستی

call out for action?

نیازمند رسیدگی هستند؟

Here's the thing:

مساله این است:

we don't have to choose.

نباید انتخاب کنیم.

When we make the world a better place to grow old in,

وقتی جهان را جای بهتری برای پیر شدن کنیم،

we make it a better place in which to be from somewhere else,

آن را بهتر از هر جای دیگری برای زیستن کنیم،

to have a disability,

برای ناتوان‌ها،

to be queer, to be non-rich, to be non-white.

برای دگرباشها، ندارها و رنگین‌پوست‌ها.

And when we show up at all ages for whatever cause matters most to us --

و وقتی در هرسنی برای موضوعاتی که برایمان اهمیت دارند حاضر باشیم --

save the whales, save the democracy --

نجات نهنگ‌ها، نجات دمکراسی --

we not only make that effort more effective,

نه‌تنها این تلاش را موثرتر می‌کنیم،

we dismantle ageism in the process.

بلکه سالمندی را در فرآیند ظهورش نابود می‌کنیم.

Longevity is here to stay.

طول عمر زیاد اکنون قابل دسترس است.

A movement to end ageism is underway.

جنبشی برای به پایان رساندن سالمندی در راه است.

I'm in it, and I hope you will join me.

من پایه‌ام و امیدوارم شما هم به من ملحق شوید.

(Applause and cheers)

(تشویق و هورا)

Thank you. Let's do it! Let's do it!

متشکرم. بیایید انجامش بدیم! بیایید انجامش بدیم!

(Applause)

(تشویق)