My identity is a superpower -- not an obstacle | America Ferrera | TED

Translator: Masoud Motamedifar Reviewer: Mansoureh Hadavand

On the red tiles in my family's den

روی کاشی‌های قرمز در خلوتگاه خانواده من

I would dance and sing to the made-for-TV movie "Gypsy,"

همراه فیلم تلویزیونی «کولی» می‌خواندم و می‌رقصیدم،

starring Bette Midler.

با بازی بتی میدلر.

(Singing) "I had a dream.

(آواز) «من رویایی داشتم.

A wonderful dream, papa."

رویایی فوق‌العاده، پدر.»

I would sing it with the urgency and the burning desire of a nine-year-old

من آن را با نیاز شدید و اشتیاق پرحرارت دختری نه ساله می‌خوانم

who did, in fact, have a dream.

که در واقع رویایی داشت.

My dream was to be an actress.

رویای من این بود که بازیگر شوم.

And it's true that I never saw anyone who looked like me

و این واقعیت دارد که من هیچکسی که شبیه من باشد

in television or in films,

در تلویزیون یا فیلم ندیده یودم،

and sure, my family and friends and teachers all constantly warned me

و مطمئنا، خانواده و دوستان و معلم‌هایم همگی دائما به من هشدار می‌دادند

that people like me didn't make it in Hollywood.

که افرادی مثل من در هالیوود موفق نمی‌شوند.

But I was an American.

اما من یک امریکایی بودم.

I had been taught to believe that anyone could achieve anything,

به من آموزش داده شده بود که هر کسی می‌تواند به هرچیزی دست پیدا کند،

regardless of the color of their skin,

بدون توجه به رنگ پوستش،

the fact that my parents immigrated from Honduras,

این واقعیت که پدر و مادر من از هندوراس مهاجرت کردند،

the fact that I had no money.

این واقعیت که بی‌پول بودم.

I didn't need my dream to be easy,

نیاز نداشتتم که رویایم آسان باشد،

I just needed it to be possible.

فقط باید ممکن باشد.

And when I was 15,

و وقتی ۱۵ سالم بود،

I got my first professional audition.

اولین آزمون هنرپیشگی حرفه‌ای خودم را دادم.

It was a commercial for cable subscriptions

تبلیغی برای اشتراک یک تلویزیون کابلی

or bail bonds, I don't really remember.

یا اوراق قرضه، واقعا یادم نمی‌آید.

(Laughter)

(خنده)

What I do remember is that the casting director asked me,

چیزی که یادم می‌آید این است که کارگردان از من پرسید،

"Could you do that again, but just this time, sound more Latina."

«می‌شود یک بار دیگر آن را انجام دهید، اما این بار بیشتر لاتین به نظر برسد.»

"Um, OK.

من پرسیدم: «اوم، خیلی خب.

So you want me to do it in Spanish?" I asked.

پس شما از من می‌خواهید به اسپانیایی انجامش دهم؟»

"No, no, do it in English, just sound Latina."

«نه، انگلیسی انجامش بده، فقط شبیه لاتین‌ها»

"Well, I am a Latina, so isn't this what a Latina sounds like?"

«خب، من لاتین هستم، این شبیه لاتین‌ها نیست؟»

There was a long and awkward silence,

سکوت طولانی و ناشیانه‌ای حکم‌فرما شد،

and then finally,

و سرانجام،

"OK, sweetie, never mind, thank you for coming in, bye!"

«باشه عزیزم، مهم نیست، ممنون از اینکه آمدی، خدانگهدار!»

It took me most of the car ride home to realize that by "sound more Latina"

بیشتر مسیر خانه طول کشید تا تشخیص دهم منظورش از «بیشتر شبیه لاتین‌ها باش» چیست

she was asking me to speak in broken English.

او می‌خواست که به انگلیسی شکسته حرف بزنم.

And I couldn't figure out why the fact

و من نمی‌توانستم تشخیص دهم چرا

that I was an actual, real-life, authentic Latina

اینکه من یک لاتین واقعی، زنده و معتبر بودم

didn't really seem to matter.

به نظر مهم نمی‌رسید.

Anyway, I didn't get the job.

بگذریم، من آن کار را به دست نیاوردم.

I didn't get a lot of the jobs people were willing to see me for:

من خیلی از شغل‌هایی را که افرادی مایل بودند من را در آن ببینند نگرفتم:

the gang-banger's girlfriend,

دوست دختر یکی از گردن کلفت‌های محل،

the sassy shoplifter,

یک دزد پررو،

pregnant chola number two.

زن حامله‌ی شماره دو.

(Laughter)

(خنده)

These were the kinds of roles that existed for someone like me.

این‌ها نقش‌هایی بود که برای شخصی مثل من وجود داشت.

Someone they looked at and saw as too brown, too fat,

شخصی که آنها نگاه می‌کردند و زیادی سبزه، زیادی چاق،

too poor, too unsophisticated.

زیادی فقیر، زیادی ساده‌لوح می‌دیدند.

These roles were stereotypes

این نقش‌ها کلیشه‌ای بودند

and couldn't have been further from my own reality

و نمی‌توانستند بیشتر از واقعیت خودم باشند

or from the roles I dreamt of playing.

یا از نقش‌هایی که رویای بازی کردنشان را داشتم.

I wanted to play people who were complex and multidimensional,

من می‌خواستم نقش افرادی را بازی کنم که پیچیده و چند بعدی بودند،

people who existed in the center of their own lives.

افرادی که در مرکز زندگی خودشان بودند.

Not cardboard cutouts that stood in the background of someone else's.

نه برش‌های مقوایی که در پس زمینه‌ی شخص دیگری می‌ایستد.

But when I dared to say that to my manager --

اما وقتی من جرات کردم این را به مدیر برنامه‌هایم بگویم--

that's the person I pay to help me find opportunity --

شخصی که به او پول می‌دهم تا کمکم کند موقعیتی پیدا کنم--

his response was,

جوابش این بود،

"Someone has to tell that girl she has unrealistic expectations."

«کسی باید به آن دختر بگوید انتظارات غیرواقع بینانه‌ای دارد.»

And he wasn't wrong.

و او اشتباه نمی‌کرد.

I mean, I fired him, but he wasn't wrong.

البته، من او را اخراج کردم، اما او اشتباه نمی‌کرد.

(Laughter)

(خنده)

(Applause)

(تشویق)

Because whenever I did try to get a role that wasn't a poorly written stereotype,

چون هر بار که سعی کردم نقشی بگیرم که یک کلیشه‌ی ضعیف نوشته شده نبود،

I would hear,

این را می‌شنیدم،

"We're not looking to cast this role diversely."

«ما قصد نداریم این نقش را متنوع به اجرا در بیاوریم»

Or, "We love her, but she's too specifically ethnic."

یا «ما دوستش داریم اما او کاملا مرتبط با یک نژاد خاص است.»

Or, "Unfortunately, we already have one Latino in this movie."

یا «متاسفانه، ما از قبل یک بازیگر لاتین در فیلم داریم.»

I kept receiving the same message again and again and again.

من به دریافت پیام‌های یکسان دوباره و دوباره و دوباره ادامه دادم.

That my identity was an obstacle I had to overcome.

که هویت من یک مانع بود که باید بر آن غلبه می‌کردم.

And so I thought,

و بنابراین من فکر کردم،

"Come at me, obstacle.

« پیش من بیا، مانع.

I'm an American. My name is America.

من یک امریکایی هستم. اسم من امریکاست.

I trained my whole life for this, I'll just follow the playbook,

من تمام عمرم را برای این آموزش دیدم، من تنها از اصول پیروی می‌کنم،

I'll work harder."

من سختتر کار خواهم کرد.»

And so I did, I worked my hardest

و همین کار را کردم، به سخت‌ترین شکل کار کردم

to overcome all the things that people said were wrong with me.

تا بر تمام چیزهایی که مردم می‌گفتند ایرادهای من است غلبه کنم.

I stayed out of the sun so that my skin wouldn't get too brown,

من زیر خورشید نمی‌ایستادم تا پوستم تیره‌تر نشود،

I straightened my curls into submission.

فر بودن موهایم را مطیع صاف شدن قرار دادم.

I constantly tried to lose weight,

مدام سعی کردم وزنم را کاهش دهم.

I bought fancier and more expensive clothes.

لباس‌های زیباتر و گرانتر خریدم.

All so that when people looked at me,

تا وقتی مردم به من نگاه می‌کنند،

they wouldn't see a too fat, too brown, too poor Latina.

یک لاتین تبار خیلی چاق، تیره پوست و فقیر نبینند.

They would see what I was capable of.

آنها چیزی را خواهند دید که من قادر به انجام آن هستم.

And maybe they would give me a chance.

و شاید آنها شانسی به من بدهند.

And in an ironic twist of fate,

و در پیچ و تاب طعنه آمیز سرنوشت،

when I finally did get a role that would make all my dreams come true,

وقتی من در نهایت نقشی گرفتم که تمام آرزوهایم را برآورده می‌کرد،

it was a role that required me to be exactly who I was.

نقشی بود که نیاز داشت دقیقا خودم باشم.

Ana in "Real Women Have Curves"

آنا در «زنان واقعی انحنا دارند»

was a brown, poor, fat Latina.

یک لاتین تبار تیره پوست، فقیر و چاق بود.

I had never seen anyone like her, anyone like me,

من هیچوقت کسی را شبیه او ندیده بودم، هیچکس شبیه خودم،

existing in the center of her own life story.

که در مرکز داستان زندگی خودش قرار داشته باشد.

I traveled throughout the US

من با این فیلم سرتاسر امریکا

and to multiple countries with this film

و چندین کشور سفر کردم

where people, regardless of their age, ethnicity, body type,

جایی که مردم بدون توجه به سن، نژاد و نوع بدنشان

saw themselves in Ana.

خودشان را در آنا دیدند.

A 17-year-old chubby Mexican American girl

دختر چاق مکزیکی امریکایی که ۱۷ سال داشت

struggling against cultural norms to fulfill her unlikely dream.

و برای به وقوع پیوستن رویای غیرمحتملش با هنجارهای فرهنگی دست و پنجه نرم می‌کرد.

In spite of what I had been told my whole life,

علی‌رغم چیزی که در تمام زندگی به من گفته شده بود،

I saw firsthand that people actually did want to see stories about people like me.

من شخصا دیدم که مردم واقعا می‌خواستند داستان‌هایی درباره مردمی مثل من را ببینند.

And that my unrealistic expectations

و آن توقعات غیر واقع بینانه من

to see myself authentically represented in the culture

که خودم را به طور معتبر در فرهنگ نشان داده شده ببینم

were other people’s expectations, too.

توقعات مردم دیگر نیز بودند.

"Real Women Have Curves"

«زنان واقعی انحنا دارند»

was a critical, cultural and financial success.

موفقیتی ضروری، فرهنگی و مالی بود.

"Great," I thought, "We did it!

فکر کردم «عالی» شد، «ما انجامش دادیم!

We proved our stories have value.

ما ثابت کردیم داستانمان ارزش دارد.

Things are going to change now."

اکنون قرار است همه چیز تغییر کند.»

But I watched as very little happened.

اما دیدم خیلی کم این اتفاق افتاد.

There was no watershed.

هیچ تحولی وجود نداشت.

No one in the industry was rushing to tell more stories

هیچکس در صنعت عجله‌ای برای گفتن داستان‌های بیشتر

about the audience that was hungry and willing to pay to see them.

درباره‌ی مخاطبی که گرسنه و مشتاق بود تا پول بدهد و آنها را ببیند نداشت.

Four years later, when I got to play Ugly Betty,

چهار سال بعد، وقتی قرار شد «بتی زشت» را بازی کنم،

I saw the same phenomenon play out.

دیدم دوباره همان پدیده اتفاق افتاد،

"Ugly Betty" premiered in the US to 16 million viewers

«بتی زشت» در نخستین اجرا برای ۱۶ میلیون ببینده در امریکا پخش شد

and was nominated for 11 Emmys in its first year.

و در اولین سال خودش نامزد ۱۱ جایزه‌ی Emmy شد.

(Applause)

(تشویق)

But in spite of "Ugly Betty's" success,

اما علی‌رغم موفقیت «بتی زشت»،

there would not be another television show

اجرای تلویزیونی دیگری نخواهد بود

led by a Latina actress

که با نقش اول یک بازیگر زن لاتین تبار

on American television for eight years.

به مدت هشت سال در تلویزیون امریکا پخش شود.

It's been 12 years

۱۲ سال شده است

since I became the first and only Latina

از زمانی که من اولین و تنها لاتین‌تباری باشم

to ever win an Emmy in a lead category.

که در دسته‌ی نقش اول برنده‌ی جایزه‌ی Emmy شوم.

That is not a point of pride.

این یک نقطه‌ی افتخار نیست.

That is a point of deep frustration.

این نقطه‌ی ناامیدی عمیق است.

Not because awards prove our worth,

نه به این دلیل که جوایز ارزش ما را تعیین می‌کنند،

but because who we see thriving in the world

اما به این دلیل که کسی را که ما می‌بینیم در دنیا موفق می‌شود

teaches us how to see ourselves,

به ما می‌آموزد خودمان را چگونه ببینیم،

how to think about our own value,

چگونه در مورد ارزشمان فکر کنیم،

how to dream about our futures.

چگونه در مورد آینده‌مان رویاپردازی کنیم.

And anytime I begin to doubt that,

و هر زمان که به آن شک می‌کنم،

I remember that there was a little girl, living in the Swat Valley of Pakistan.

دختر کوچکی که در سوات ولی پاکستان زندگی می‌کرد به یاد می‌آورم.

And somehow, she got her hands on some DVDs

و به نحوی دی‌وی‌دی‌هایی به دستش رسید

of an American television show

از یک برنامه‌ی تلویزیونی امریکایی

in which she saw her own dream of becoming a writer reflected.

که او در آن رویای نویسنده شدن خودش را دید.

In her autobiography, Malala wrote,

مالالا در زندگینامه شخصی خودش نوشت،

"I had become interested in journalism

«من به روزنامه‌نگاری علاقمند شدم

after seeing how my own words could make a difference

بعد از دیدن اینکه چگونه کلمات خودم می‌توانند تفاوت ایجاد کنند

and also from watching the "Ugly Betty" DVDs

و همچنین بعد از تماشا کردن فیلم «بتی زشت»

about life at an American magazine."

در مورد زندگی در یک مجله‌ی امریکایی.»

(Applause)

(تشویق)

For 17 years of my career,

۱۷ سال از کارم،

I have witnessed the power our voices have

شاهد قدرتی که صداهایمان دارند بوده‌ام

when they can access presence in the culture.

وقتی می‌توانند در فرهنگ حضور پیدا کنند.

I've seen it.

آن را دیده‌ام.

I've lived it, we've all seen it.

آن را زندگی کرده‌ام، همه‌ی ما آن را دیده‌ایم.

In entertainment, in politics,

در سرگرمی، در سیاست،

in business, in social change.

در کسب‌وکار، در تغییر اجتماعی.

We cannot deny it -- presence creates possibility.

نمی‌توانیم آن را انکار کنیم-- حضور داشتن امکان را بوجود می‌آورد.

But for the last 17 years,

اما در ۱۷ سال گذشته،

I've also heard the same excuses

همان بهانه‌ها را نیز شنیده‌ام

for why some of us can access presence in the culture

که چرا بعضی از ما می‌توانند به حضور در فرهنگ دسترسی پیدا کنند

and some of us can't.

و بعضی از ما نمی‌توانند.

Our stories don't have an audience,

داستان‌های ما مخاطب ندارند،

our experiences won't resonate in the mainstream,

تجارب ما در مسیر اصلی منعکس نمی‌شوند،

our voices are too big a financial risk.

صداهای ما یک ریسک مالی بسیار بزرگ هستند.

Just a few years ago, my agent called

تنها چند سال پیش، وکیلم تماس گرفت

to explain to me why I wasn't getting a role in a movie.

تا توضیح دهد چرا نمی‌توانم نقشی در یک فیلم بگیرم.

He said, "They loved you

او گفت، «آنها تو را دوست داشتند

and they really, really do want to cast diversely,

و آنها واقعا، واقعا می‌خواهند بازیگران متنوعی بگیرند،

but the movie isn't financeable until they cast the white role first."

اما اگر آنها نقش سفید را اول انتخاب نکنند فیلم از نظر مالی مدیریت نمی‌شود.»

He delivered the message with a broken heart

او این پیام را با قلبی شکسته رساند

and with a tone that communicated, "I understand how messed up this is."

و با لحنی که می‌گفت «من می‌دانم این شرایط چقدر افتضاح است.»

But nonetheless, just like hundreds of times before,

اما با این وجود، مثل صدها بار قبل،

I felt the tears roll down my face.

من سرازیر شدن اشک را روی گونه‌هایم احساس کردم.

And the pang of rejection rise up in me

و درد سوزناک رد شدن در من بالا آمد

and then the voice of shame scolding me,

و سپس صدای شرمندگی من را سرزنش می‌کرد،

"You are a grown woman, stop crying over a job."

«تو یک زن بالغ هستی، به خاطر یک کار گریه نکن.»

I went through this process for years of accepting the failure as my own

برای سالها من درگیر این پروسه‌ی پذیرش شکست‌هایم به عنوان شکست خودم بودم

and then feeling deep shame that I couldn't overcome the obstacles.

و سپس احساس شرمندگی عمیق که نتوانستم بر موانع غلبه کنم.

But this time, I heard a new voice.

اما این بار، صدایی جدید شنیدم.

A voice that said, "I'm tired.

صدایی که گفت، «من خسته‌ام.

I've had enough."

دیگر به اندازه کافی کشیده‌ام.»

A voice that understood

صدایی که فهمید

my tears and my pain were not about losing a job.

اشکها و درد من برای از دست دادن یک کار نبود.

They were about what was actually being said about me.

آنها در واقع در مورد چیزی بود که در مورد من گفته می‌شد.

What had been said about me my whole life

چیزی که در مورد کل زندگی من گفته شده بود

by executives and producers

توسط مسئولان و تولید کنندگان

and directors and writers and agents and managers

و کارگردانان، و نویسنده‌ها، و نماینده‌ها و مدیران

and teachers and friends and family.

و معلمان و دوستان و خانواده.

That I was a person of less value.

که من انسان کم ارزشی بودم.

I thought sunscreen and straightening irons

من فکر می‌کردم کرم ضدآفتاب و اتوی صاف کننده‌ی مو

would bring about change in this deeply entrenched value system.

باعث تغییر در این سیستم ارزشی تثبیت شده می‌شود.

But what I realized in that moment

اما چیزی که در آن لحظه تشخیص دادم

was that I was never actually asking the system to change.

این بود که من در واقع هیچوقت از سیستم نمی‌خواستم که تغییر کند.

I was asking it to let me in, and those aren't the same thing.

از او می‌خواستم که به من اجازه‌ی ورود بدهد و آنها با هم یکسان نیستند.

I couldn't change what a system believed about me,

من نمی‌توانستم چیزی که سیستم در مورد من اعتقاد داشت را تغییر دهم

while I believed what the system believed about me.

درحالیکه به چیزی که سیستم در مورد من اعتقاد داشت باور داشتم.

And I did.

و من اینکار را کردم.

I, like everyone around me,

من، مثل همه ی اطرافیانم،

believed that it wasn't possible for me to exist in my dream as I was.

باور داشتم که برای من امکان ندارد آنگونه که هستم در رویایم باشم.

And I went about trying to make myself invisible.

و سعی کردم خودم را مخفی کنم.

What this revealed to me was that it is possible

چیزی این کار برای من آشکار کرد این بود که این ممکن است

to be the person who genuinely wants to see change

که شخصی باشم که واقعا می‌خواهد تغییر را ببیند

while also being the person whose actions keep things the way they are.

درحالی که شخصی بودم که اقداماتش شرایط را همانطور که بود نگه می‌داشت.

And what it's led me to believe is that change isn't going to come

و این باعث شد باور کنم که تغییر قرار نیست

by identifying the good guys and the bad guys.

با تشخیص دادن آدم خوب از بد اتفاق بیفتد.

That conversation lets us all off the hook.

آن مکالمه همه ما را از دردسر آسوده می‌کند.

Because most of us are neither one of those.

چون بیشتر ما هیچکدام از آنها نیستیم.

Change will come

تغییر خواهد آمد.

when each of us has the courage

وقتی هر کدام از ما شجاعت را داشته باشد

to question our own fundamental values and beliefs.

تا ارزش‌ها و اعتقادات بنیادی‌مان را مورد سوال قرار دهد.

And then see to it that our actions lead to our best intentions.

و هر کاری لازم است انجام دهد تا اقداماتمان به بهترین خواسته‌هایمان منتهی شوند.

I am just one of millions of people

من فقط یکی از میلیون‌ها نفری هستم

who have been told that in order to fulfill my dreams,

که به من گفته شده برای رسیدن به آرزوهایم،

in order to contribute my talents to the world

برای به اشتراک گذاشتن استعدادم با دنیا

I have to resist the truth of who I am.

باید در مقابل این واقعیت که چه کسی هستم مقاومت کنم.

I for one, am ready to stop resisting

من به عنوان یک نفر، آماده‌ام تا دست از مقاومت کردن بردارم

and to start existing as my full and authentic self.

و شروع کنم به وجود داشتن به عنوان خودِ کامل و اصلی‌ام

If I could go back and say anything

اگر می‌توانستم برگردم و چیزی بگویم

to that nine-year-old, dancing in the den, dreaming her dreams,

به آن دختر نه ساله که در خلوتگاه می‌رقصید، و رویاپردازی می‌کرد،

I would say,

می‌گویم،

my identity is not my obstacle.

هویت من مانع من نیست،

My identity is my superpower.

هویت من ابرقدرت من است.

Because the truth is,

زیرا واقعیت این است،

I am what the world looks like.

من آن شکلی هستم که دنیا هست.

You are what the world looks like.

شما آن شکلی هستید که دنیا هست.

Collectively, we are what the world actually looks like.

روی هم، ما شکلی هستیم که دنیا هست.

And in order for our systems to reflect that,

و برای اینکه سیستم‌های ما آن را منعکس کنند،

they don't have to create a new reality.

آنها مجبور نیستند واقعیتی جدید ایجاد کنند.

They just have to stop resisting the one we already live in.

آنها فقط باید از مخالفت با سیستمی که از قبل در آن زندگی می‌کنیم دست بردارند

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)