How to recover from activism burnout | Yana Buhrer Tavanier

Translator: Pedram Pourasgari Reviewer: sadegh zabihi

In the summer of 2017,

در تابستان سال ۲۰۱۷،

a woman was murdered by her partner in Sofia.

زنی در صوفیه توسط شریک زندگی‌اش به قتل رسید.

The woman, let's call her "V,"

این زن که او را «وی» می‌نامیم،

was beaten for over 50 minutes

بیش از ۵۰ دقیقه مورد ضرب و شتم قرار گرفت

before she died.

تا این که مُرد.

The morning after,

صبح روز بعد،

her neighbors told the press that they heard her screams,

همسایه‌هایش به خبرگزاری‌ها گفتند که جیغ‌هایش را می‌شنیدند،

but they didn't intervene.

اما دخالت نکردند.

You see, in Bulgaria and many other societies,

ببینید، در بلغارستان و جوامع بسیار دیگری،

domestic violence is typically seen as a private matter.

خشونت خانگی معمولاً یک مسأله‌ی خصوصی در نظر گرفته می‌شود.

Neighbors, however, are quick to react to any other kind of noise.

البته همسایه‌ها نسبت به صداهای دیگر سریع واکنش نشان می‌دهند.

We wanted to expose and affect the absurdity of this.

ما می‌خواستیم غیرمنطقی بودن این کار را آشکار کنیم و تغییرش دهیم.

So we designed an experiment.

پس یک آزمایش طراحی کردیم.

We rented the apartment just below V's for one night.

آپارتمان طبقه‌ی پایین «وی» را برای یک شب اجاره کردیم.

And at 10pm,

و در ساعت ۱۰ شب،

Maksim, the artist in our group,

ماکسیم، هنرمند گروه‌مان

sat on the drum set we had assembled in the living room

پشت مجموعه سازهای درام در اتاق نشیمن نشست

and started beating it.

و شروع به نواختن آن کرد.

Ten seconds.

ده ثانیه.

Thirty seconds.

سی ثانیه.

Fifty seconds.

پنجاه ثانیه.

A minute.

یک دقیقه.

A light came on in the hallway.

چراغی در راهرو روشن شد.

One minute and 20 seconds.

یک دقیقه و ۲۰ ثانیه.

A man was standing at the door, hesitant to press the bell.

مردی پشت در ایستاده بود و تردید داشت که زنگ بزند.

One minute and 52 seconds.

یک دقیقه و ۵۲ ثانیه.

The doorbell rang,

زنگ در به صدا در آمد،

a ring that could have saved a life.

زنگی که می‌توانست جان یک نفر را نجات دهد.

"Beat." is our project exploring the ominous silence

«ضربه» نام پروژه‌ی ما است که به جستجوی سکوتِ شومِ

surrounding domestic violence.

اطراف خشونت خانگی می‌پردازد.

We filmed the experiment, and it became instantly viral.

ما از آزمایش فیلمبرداری کردیم که فوراً در فضای مجازی گسترش یافت.

Our campaign amplified the voices of survivors

کمپین ما صدای بازماندگانی را تقویت کرد

who shared similar stories online.

که داستان‌های مشابهی را در اینترنت به اشتراک گذاشته بودند.

It equipped neighbors with specific advice,

برای همسایه‌ها مشاوره‌های ویژه‌ای فراهم کرد،

and many committed to taking action.

و بسیاری متعهد شدند که اقدام کنند.

In a country where every other week,

در کشوری که در آن هر هفته،

the ground quietly embraces the body of a woman

زمین جسد زنی را در آغوش می‌گیرد

murdered by a partner or a relative,

که توسط شریک زندگی یا بستگانش کشته شده،

we were loud,

ما فریاد زدیم،

and we were heard.

و صدایمان شنیده شد.

I am an activist,

من یک کنشگر هستم،

passionate about human rights innovation.

که به نوآوری حقوق بشر علاقه‌مندم.

I lead a global organization for socially engaged creative solutions.

من یک سازمان جهانی برای راهکارهای خلاقانه با مشارکت اجتماعی را رهبری می‌کنم.

In my work, I think about how to make people care and act.

در کارم، به چگونه وادار کردن مردم به اهمیت دادن و اقدام کردن فکر می‌کنم.

I am here to tell you that creative actions can save the world,

اینجا هستم تا بگویم که اقدامات خلاقانه می‌توانند جهان را نجات دهد،

creative actions and play.

اقدامات خلاقانه و بازی.

I know it is weird to talk about play and human rights in the same sentence,

می‌دانم صحبت در مورد بازی و حقوق بشر در یک جمله عجیب است،

but here is why it's important.

اما به این دلیل مهم است.

More and more, we fear that we can't win this.

نگرانی ما از این که نتوانیم برنده‌ی این بازی باشیم، بیشتر و بیشتر می‌شود.

Campaigns feel dull,

کمپین‌ها کسل‌کننده به نظر می‌رسند،

messages drown,

پیام‌ها فراموش می‌شوند،

people break.

مردم شکست می‌خورند.

Numerous studies, including a recent one published by Columbia University,

مطالعات متعددی، از جمله موردی که اخیراً توسط دانشگاه کلمبیا منتشر شده،

show that burnout and depression are widespread amongst activists.

نشان می‌دهند که فرسودگی و افسردگی در میان کنشگران شایع است.

Years ago, I myself was burned out.

سال‌ها پیش، من هم فرسوده شده بودم.

In a world of endless ways forward, I felt at my final stop.

در جهانی با بی‌نهایت راه پیشِ رو، احساس می‌کردم در انتهای راه هستم.

So what melts fear or dullness or gloom?

خُب چه چیزی ترس یا کسل بودن یا ملالت را از بین می‌برد؟

Play.

بازی.

From this very stage, psychiatrist and play researcher Dr. Stuart Brown

درست در همین صحنه، روان‌پزشک و پژوهشگر بازی، دکتر استوارت براون

said that nothing lights up the brain like play,

گفت هیچ چیز مانند بازی مغز را روشن نمی‌کند،

and that the opposite of play is not work,

و این که کار، متضاد بازی نیست،

it's depression.

افسردگی است.

So to pull out of my own burnout,

پس برای خارج شدن از فرسودگی خودم،

I decided to turn my activism into what I call today "play-tivism."

تصمیم گرفتم کنشگری خودم را به چیزی تبدیل کنم که امروز آن را «بازی‌کنشگری» می‌نامم.

(Laughter)

(خنده)

When we play, others want to join.

وقتی بازی می‌کنیم، بقیه هم می‌خواهند به ما ملحق شوند.

Today, my playground is filled with artists,

امروز، زمین بازی من پُر است از هنرمندان،

techies and scientists.

فناوران و دانشمندان.

We fuse disciplines in radical collaboration.

ما رشته‌های مختلف را در همکاری‌های رادیکال با هم ترکیب می‌کنیم.

Together, we seek new ways to empower activism.

به همراه هم، به دنبال راه‌های جدیدی برای تقویت کنشگری هستیم.

Our outcomes are not meant to be playful,

خروجی‌های ما قرار نیست به شکل بازی باشند،

but our process is.

اما فرآیند ما این‌گونه است.

To us, play is an act of resistance.

برای ما، بازی یک نوع مقاومت است.

For example, "Beat.," the project I talked about earlier,

برای مثال، «ضربه»، پروژه‌ای که پیش‌تر در موردش صحبت کردم،

is a concept developed by a drummer and a software engineer

مفهومی است که توسط یک نوازنده‌ی درام و یک مهندس نرم‌افزار توسعه یافته

who didn't know each other two days before they pitched the idea.

که دو روز قبل از ارائه‌ی این ایده، همدیگر را نمی‌شناختند.

"Beat." is the first winner in our lab series

«ضربه» نخستین برنده‌ی مجموعه آزمایشگاه ما است

where we pair artists and technologists to work on human rights issues.

که در آن هنرمندان و تکنولوژیست‌ها با هم روی مسائل حقوق بشری کار کنند.

Other winning concepts include a pop-up bakery

مفاهیم برنده دیگر عبارتند از یک نانوایی پاپ‌آپ

that teaches about fake news through beautiful but horrible-tasting cupcakes --

که از طریق کیک‌های زیبا اما بدمزه، در مورد اخبار جعلی آموزش می‌دهد --

(Laughter)

(خنده)

or a board game that puts you in the shoes of a dictator

یا یک بازی تخته‌ای که شما را در موقعیت یک دیکتاتور قرار می‌دهد

so you get to really grasp the range of tools and tactics of oppression.

تا بتوانید واقعاً گستره‌ی ابزارها و روش‌های ظلم و ستم را درک کنید.

We did our first lab just to test the idea,

ما اولین آزمایشگاه را راه انداختیم تا این ایده را آزمایش کنیم،

to see where it cracks and if we can make it better.

ببینیم آیا مشکلاتی دارد و آیا می‌توانیم بهترش کنیم.

Today, we are so in love with the format that we put it all online

امروز کاملاً عاشق قالبی هستیم که تمامش را در اینترنت منتشر کرده‌ایم

for anyone to implement.

برای همه تا اجرایش کنند.

I cannot overstate the value of experimentation in activism.

نمی‌توانم در مورد ارزش آزمایش در کنشگری اغراق کنم.

We can only win if we are not afraid to lose.

تنها در صورتی می‌توانیم برنده شویم که از شکست نترسیم.

When we play, we learn.

زمانی که بازی می‌کنیم، یاد می‌گیریم.

A recent study published by Stanford University

یک مطالعه اخیر منتشر شده توسط دانشگاه استنفورد

about the science of what makes people care

در مورد جنبه‌ی علمی چیزهایی که مردم را وادار به توجه می‌کند

reconfirms what we have been hearing for years:

چیزی را که ما سال‌هاست می‌شنویم، تأیید می‌کند:

opinions are changed not from more information

نظرات در نتیجه اطلاعات بیشتر تغییر نمی‌کنند

but through empathy-inducing experiences.

بلکه از طریق تجربه‌های همدلی‌آور تغییر می‌کنند.

So learning from science and art,

پس با یادگیری از علم و هنر،

we saw that we can talk about global armed conflict through light bulbs,

دیدیم می‌توانیم درباره درگیری‌های مسلحانه جهانی از طریق لامپ برق صحبت کنیم،

or address racial inequality in the US

یا به نابرابری نژادی در ایالات متحده بپردازیم

through postcards,

با استفاده از کارت پستال،

or tackle the lack of even one single monument of a woman in Sofia

یا با نبود حتی یک مقبره‌ی زن در صوفیه مقابله کنیم

by flooding the city with them,

با پر کردن شهر از آن‌ها،

and, with all these works,

و با تمام این کارها،

to trigger dialogue, understanding and direct action.

گفتمان، درک و اقدام مستقیم ایجاد کنیم.

Sometimes, when I talk about taking risks and trying and failing

گاهی اوقات که در مورد پذیرش ریسک و سعی و شکست

in the context of human rights,

در زمینه حقوق بشر صحبت می‌کنم،

I meet raised eyebrows,

افراد تعجب می‌کنند،

eyebrows that say, "How irresponsible,"

انگار می‌گویند «چقدر غیرمسئولانه»،

or, "How insensitive."

یا «چقدر بی‌احساس».

People often mistake play for negligence.

مردم اغلب بازی را با غفلت اشتباه می‌گیرند.

It is not.

این‌طور نیست.

Play doesn't just grow our armies stronger or spark better ideas.

بازی فقط ارتش‌های ما را قوی‌تر نکرده یا ایده‌های بهتری خلق نمی‌کند.

In times of painful injustice,

در زمان‌های بی‌عدالتی دردناک،

play brings the levity we need to be able to breathe.

بازی، آن سبک‌سری موردنیاز برای نفس کشیدن را فراهم می‌کند.

When we play, we live.

وقتی بازی می‌کنیم، زندگی می‌کنیم.

I grew up in a time

من در زمانه‌ای بزرگ شدم

when all play was forbidden.

که تمام بازی‌ها ممنوع بودند.

My family's lives were crushed by a communist dictatorship.

زندگی خانواده‌ام توسط یک دیکتاتور کمونیست نابود شده بود.

For my aunt, my grandfather, my father,

برای عمه‌ام، پدر بزرگم، پدرم،

we always held two funerals:

همیشه دو مراسم تدفین برگزار کردیم:

one for their bodies,

یکی برای بدن‌هایشان،

but, years before that,

اما سال‌ها قبل از آن،

one for their dreams.

یکی دیگر برای رویاهایشان.

Some of my biggest dreams are nightmares.

برخی از بزرگترین رویاهای من، مثل کابوس هستند.

I have a nightmare that one day all the past will be forgotten

یکی از کابوس‌هایم این است که روزی، تمام گذشته فراموش شود

and new clothes will be dripping the blood of past mistakes.

و خون اشتباهات گذشته، از لباس‌های جدید چکه کند.

I have a nightmare

این کابوس را دارم

that one day the lighthouses of our humanity will crumble,

که روزی فانوس‌های انسانیت‌مان خاموش شود،

corroded by acid waves of hate.

و با امواج اسیدی تنفر پوسیده شوند.

But way more than that,

اما بیش از آن،

I have hope.

امید دارم.

In our fights for justice and freedom,

به مبارزه‌مان برای عدالت و آزادی،

I hope that we play,

امیدوارم که بازی کنیم،

and that we see the joy and beauty of us playing together.

و شادی و زیبایی بازی کردن با هم را ببینیم.

That's how we win.

اینگونه برنده می‌شویم.

Thank you.

سپاسگزارم.

(Applause)

(تشویق)