The perks of being a pirate | Tom Nash

Translator: Joseph Geni Reviewer: Krystian Aparta

Translator: ‌Behdad Khazaeli Reviewer: Masood Mousavi

Often when I'm out in public,

اغلب اوقات که به محل‌های عمومی می‌روم،

a child will stare at me.

بچه‌ای به من زُل می‌زند.

And if the child is particularly brave, they'll approach me and ask:

و اگر خیلی شجاع باشد، پیش من می‌آید و می‌پرسد:

"Are you a pirate?"

«تو دزد دریایی هستی؟»

(Laughter)

(خنده حضار)

To which I then need to respond,

و جوابی که دوست دارم،

once again,

دوباره،

"Yes."

«بله.»

(Laughter)

(خنده حضار)

I mean, let's be honest:

منظورم اینکه، بیایید صادق باشیم:

I've got two hooks, prosthetic legs and a penchant for hard liquor.

من دوتا قلاب دارم، پاهای مصنوعی و از خوردن مشروب قوی لذت می‌برم.

(Laughter)

(خنده حضار)

All I need is an eye-patch and a parrot, and I'm basically there.

تنها چیزی که لازم دارم چشم‌بند است و یک طوطی تا همان بشوم.

(Laughter)

(خنده حضار)

But I like being a pirate.

اما دوست دارم دزد دریایی باشم.

I find many advantages to having a disability,

من مزایای زیادی از داشتن معلولیت دیده‌ام،

and I'm not just talking about the money I save on gloves ...

و منظورم تنها پولی که در دستکش خریدن صرفه‌جویی می‌کنم نیست...

(Laughter)

(خنده حضار)

or the fantastically legitimate excuse for never having to master chopsticks.

یا یک بهانه فوق‌العاده موجه برای ماهر نشدن در استفاده از چاپستیک.

(Laughter)

(خنده حضار)

I'm talking about real advantages I feel I've gained,

منظورم مزیت‌های واقعی است که حس می‌کنم به دست آورده‌ام،

having gone through physical adversity.

به خاطر سختی‌های فیزیکی زیادی که تحمل کرده‌ام.

When I was 19, I contracted a disease

وقتی ۱۹ سالم بود، به یک بیماری مبتلا شدم

that resulted in the loss of both my arms at the elbows,

که نتیجه‌اش از دست رفتن هر دو بازویم از آرنج،

both my legs below the knee,

هر دو پایم از زانو شد.

and left enough scars on my face to elicit jealousy in Freddy Krueger.

و آن‌قدر جای زخم روی صورتم گذاشت که حسادت «فِرِدی کروگر» را برانگیزد.

(Laughter)

(خنده حضار)

Now, I may never be able to communicate in sign language,

حالا، دیگر امکان ندارد که بتوانم با زبان اشاره صحبت کنم،

but my increased resilience and general ability to problem-solve

اما مقاومتم بیشتر شد و توانایی عمومی‌ام برای حل مشکلات

has been heightened by being forced to think laterally

به دلیل مجبور شدن به تحلیل مشکل، بالاتر رفت

to overcome problems that most people aren't faced with.

تا بر مشکلاتی غلبه کنم که بیشتر افراد مواجه نیستند.

One of the first lessons that I learned

یکی از اولین درس‌هایی که یاد گرفتم

immediately followed the painful and arduous task

بلافاصله پس از کار دردناک و سخت

of learning how to walk again,

یادگیری مجدد راه رفتن بود،

but it went on to pay dividends for the rest of my life.

اما باعث شد تا مابقی عمرم از نتایجش استفاده کنم.

It happened when I attempted to step up a curb.

این وقتی پیش آمد که می‌خواستم پایم را روی جدول خیابان بگذارم.

Now as rudimentary as this action sounds to most of you,

هرچقدر هم این کار برای بیشترتان ابتدایی به نظر برسد،

stepping up a curb is somewhat of a challenge

پا گذاشتن روی جدول کار سختی

for those of us without ankle movement.

برای افرادی مثل ماست که مچ پایمان حرکت نمی‌کند.

So I tried stepping up the curb

پس تلاش کردم تا پا روی جدول بگذارم

the way I'd always known how, front on,

به شیوه‌ای که همیشه بلد بودم، از جلو،

for days on end,

برای روزها، تا در آخر،

with no success,

موفق نشدم،

until it became obvious that the time and effort

تا اینکه مشخص شد که وقت و تلاشی

I was investing into this endeavor was clearly disproportionate

که برای این کار می‌کنم تناسبی

to the benefit of its outcome.

با نتیجه‌ای که می‌گیرم ندارد.

(Laughter)

(خنده حضار)

So, I decided to inspect the problem from a different angle.

پس تصمیم گرفتم تا مسئله را از زاویه‌ای دیگر بررسی کنم.

If I couldn't use an ankle joint

اگر نمی‌شد که از مفصل مچ استفاده کنم

to achieve the range of motion that I required to mount the curb,

تا حرکت‌های لازم برای بالا رفتن از جدول را انجام دهم،

I would have to use a different joint,

باید از مفصل دیگری استفاده می‌کردم،

like my hip.

مثل مفصل ران.

So I turned my body perpendicular to the curb

پس بدنم را چرخاندم تا عمود بر جدول باشم

and placed my foot up sideways,

و از کنار پایم را بالا بردم،

and I was able to step up immediately.

و بلافاصله بالا رفتم.

Within five minutes,

ظرف پنج دقیقه،

no staircase was safe from my advances.

هیچ پله کانی از دستم در امان نبود.

(Laughter)

(خنده حضار)

That very day, I climbed a staircase of three flights,

همان روز، از یک پلکان یک‌تکه به ارتفاع سه‌طبقه بالا رفتم،

which I was quite impressed with as well,

که خیلی روی من اثر گذاشته بود،

except I realized that I didn't know how to get back down again.

فقط اینکه متوجه شدم بلد نیستم چطور دوباره پایین برگردم.

(Laughter)

(خنده حضار)

That was a long weekend.

که تعطیلات آخر هفته طولانی بود.

(Laughter)

(خنده حضار)

Now, in my past life as an able-bodied person,

در زندگی قبلی‌ام که ناتوانی نداشتم،

I'd been a guitarist.

نوازنده گیتار بودم.

I was alright as a player,

نوازنده خوبی بودم،

but I'd never really taken it further.

اما خیلی آن را ادامه نداده بودم.

I'd never really started a band or played live all that much.

هیچ‌وقت گروهی تشکیل نداده بودم یا خیلی اجرای زنده نداشتم.

Nonetheless, music was a great passion of mine,

بااین‌وجود مشتاق موسیقی بودم،

و وقتی بازوهایم را از دست دادم،

and when I lost my arms,

the idea that it may no longer be a part of my life

اینکه دیگر قسمتی از زندگی‌ام نیست

critically challenged my will to keep living.

تأثیری حیاتی روی اراده‌ام برای ادامه زندگی داشت.

However, the thought that emerged

اگرچه، به‌تدریج فکری شکل گرفت

immediately after being discharged from hospital was:

درست بعد از ترخیص از بیمارستان:

"If Ray Charles can play the piano while blind as a bat,

«اگر «رِی چارلز» که مثل خفاش نابیناست می‌تواند پیانو بنوازد،

let's get to work on a solution for this guitar problem."

بیا تا روی راه‌حلی برای مسئله گیتار کارکنیم.»

So, consulting with an engineer,

پس، با یک مهندس مشورت کردم،

I designed a slide system that would hook into my left hook,

یک سیستم لغزشی طراحی کردم که به قلاب چپم قفل می‌شد،

and I devised another pick-holder system that would clip into my right hook.

و یک گیره-مضراب ابداع کردم که به قلاب راستم وصل می‌شد.

Now, if this worked,

حالا، اگر کار می‌کرد،

I would be able to play the guitar open tuned on my lap, like a slide.

می‌توانستم گیتاری که روی پاهایم گذاشته بودم را با لغزیدن بنوازم.

So after weeks of testing and alterations,

بعد از هفته‌ها آزمایش و تغییر،

I finally had the accessories back to play the guitar again,

لوازمی که برای نواختن گیتار لازم داشتم را دوباره به دست آوردم،

and I was right back where I was before losing my hands --

و درست به همان‌جایی برگشتم که قبل از، از دست دادن دست‌هایم بودم

being issued with noise complaints from my neighbors, obviously.

یعنی درگیری با شکایت همسایه‌ها به خاطر سروصدا، مشخصاً.

(Laughter)

(خنده حضار)

But this time, I took it further.

اما این بار، آن را جلوتر بردم.

با دوستانم یک گروه موسیقی راه‌ انداختیم.

I started a band with my friends.

We wrote songs and recorded them.

ما ترانه نوشتیم و ضبط کردیم.

We even played gigs to real people.

ما حتی تک اجرا‌های زنده برای آدم‌های واقعی داشتیم.

Not as many as this.

نه به شلوغی اینجا.

(Laughter)

(خنده حضار)

But even though it was a just a tiny step,

اما اگرچه این فقط قدم کوچکی بود،

it was a giant leap from what I'd achieved when I was all in one piece.

اما آنچه به دست آوردم و هنوز یک‌تکه بودم جهش بزرگی بود.

Now while relearning every action that one has ever cultivated

درحالی‌که مشغول دوباره یادگرفتن همه کار‌هایی بودم که قبلاً یک‌بار آموخته بودم

might seem like a significant undertaking --

شاید به نظر خیلی مسئولانه برسد --

and believe me, it very much was, in the short term --

و باور کنید که واقعاً برای مدت خیلی کوتاهی بود --

it was nonetheless having a positive effect

درهرصورت نتیجه مثبتی

on the way that I approached everything else in my life.

روی هر کار دیگری که در زندگی دنبال کردم داشت.

Not only did it transform my ability to problem-solve,

نه‌تنها توانایی حل مشکل من را متحول کرد،

but I also felt I became more pragmatic,

اما به نظر حس کردم که عمل‌گراتر شدم،

less sensitive to hindrances,

کمتر نسبت به موانع حساس،

in some cases, more patient,

و در بعضی مواقع، پرحوصله‌تر،

and magically transformed people's abilities

و به شکلی جادویی توانایی دیگران را تغییر داد

to offer me their seats on public transport.

تا جایشان را در وسایل حمل‌ونقل عمومی به من بدهند.

(Laughter)

(خنده حضار)

Trivial setbacks began to pale in comparison

عقب‌گرد‌های جزئی به نسبت کمرنگ شدند

to challenges I'd previously overcome,

تا چیزی که قبلاً پیروز شده بودم را به چالش بکشند،

and this allowed me to take a calm and measured approach to these challenges,

و این اجازه داد تا شیوه‌ای آرام و متعادل را برای این چالش‌ها انتخاب کنم،

keeping them in perspective

آن‌ها را در نظر داشته باشم

and often even finding new and improved ways to overcome them.

و اغلب حتی پیدا کردن روش‌های جدید و بهتر برای غلبه بر آن‌ها.

The benefit of not dwelling on the negative

مزایای نماندن در جنبه‌های منفی

and just getting on with the task at hand

و تنها تمرکز کردن روی کاری که انجام می‌دهی

became self-evident.

بدیهی شد.

It even encouraged me to pursue some more fulfilling career paths

و حتی تشویقم کرد تا مسیر‌های شغلی راضی‌کننده‌تری را دنبال کنم

that may otherwise have been inadvisable.

که در غیر این صورت قابل توصیه نبود.

And who would have thought that an appropriate job for me

چه کسی فکر می‌کند که یک شغل مناسب برای من

might involve the meticulous operation of electronic equipment

مربوط به استفاده خیلی دقیق از یک وسیله الکترونیکی

to curate dance music to people in inaccessible places

برای انتخاب موسیقی رقص برای مردم در محل‌های دست‌نیافتنی

under the influence of alcohol.

تحت تأثیر الکل باشد.

(Laughter)

(خنده حضار)

Not I.

نه من.

So in a competitive industry where DJs have been relentlessly honing their craft,

پس در صنعتی رقابتی، جایی که دی‌جی‌ها بدون توقف ابزار‌هایشان را بهتر می‌کنند،

desperate to attain gigs, sending demos to clubs,

برای یک اجرا از جانشان می‌گذرند، نمونه به باشگاه‌ها می‌فرستند،

my best friend and I took a different approach,

من و بهترین دوستم راه دیگری را انتخاب کردیم،

and we started our own club night,

و شب خودمان را در باشگاه شروع کردیم،

and we employed ourselves as the DJs.

و خودمان هم دی‌جی شدیم.

(Laughter)

(خنده حضار)

Suddenly, we had a headline slot.

یک‌باره، ما تیتر اخبار شدیم.

(Laughter)

(خنده حضار)

Now, when we started that club night, I could not DJ.

وقتی ما آن شب را در باشگاه شروع کردیم، من هنوز دی‌جی نبودم.

The first time I ever got behind the decks was on our opening night,

اولین باری که پشت دِک‌ها رفتم، شب افتتاحیه بود،

in front of hundreds of people.

در مقابل صد‌ها نفر آدم.

I'd only just learned where the play button was.

فقط می‌دانستم که دکمه پخش کدام است.

(Laughter)

(خنده حضار)

But, being previously faced with so many ultimatums,

اما چون قبلاً با انواع خطر‌ها مواجه شده بودم،

one's forced to be astute in adapting to new situations.

مجبور شده بودم تا در تطبیق با شرایط جدید زرنگ شوم.

That club night went on to become

آن شب در باشگاه تبدیل شد به

the longest-running weekly club night in Sydney,

طولانی‌ترین برنامه شبانه هفتگی در باشگاهی در سیدنی،

and we as DJs went on to play Australia's biggest music festivals.

و ما به‌عنوان دی‌جی به بزرگ‌ترین فستیوال‌های موسیقی استرالیا رفتیم.

So eventually, I either learned quickly,

پس نهایتاً، یا این بود که خیلی زود یاد گرفتم،

or the standards of clubs have gone really downhill.

یا اینکه استاندارد‌های باشگاه‌ها به‌شدت افت کرده بود.

(Laughter)

(خنده حضار)

Coming close to death can be an educational experience.

به مرگ نزدیک شدن می‌تواند تجربه‌ای آموزنده باشد.

It's certainly true that one's priorities receive somewhat of a realignment

کاملاً درست است که اولویت‌های یک نفر دوباره تنظیم می‌شود

immediately afterwards.

بلافاصله پس‌ از آن.

And it's also true that some of those priorities

و این هم درست است که بعضی از آن اولویت‌ها

are met with an increased sense of urgency.

خیلی باعجله به دست آمد.

But another, more salient realization that comes to light

اما موضوع برجسته‌ی دیگری که روشن شد

is the triviality of our own self-importance and self-consciousness.

بی‌ارزش بودن اهمیت شخصی و آگاهی شخصی است.

To truly understand the extent to which your self-consciousness

تا واقعاً بفهمند که خود-آگاهی تو، تا چه اندازه

prohibits you from engaging in opportunities

مانع از استفاده فرصت‌هایی می‌شود

should lead everyone to take risks they otherwise wouldn't.

که خطر‌هایی به‌همراه دارد و در غیر این صورت این کار را نمی‌کردند.

We're merely a blip on the time line of the universe, right?

ما تنها ضربه‌ای کوچک در سیر زمانی این جهانیم، موافقید؟

Act accordingly.

به همین شکل باید عمل کرد.

Now the ideas that I'm presenting today were imbued upon me

ایده‌هایی که امروز مطرح می‌کنم در من نفوذ کرده است

through some otherwise unfortunate circumstances, granted,

در غیر این صورت وضعیتی تأسف‌باری می‌بود، داده‌شده،

but they're lying dormant in the lives of anyone who's willing to exploit them.

اما آن‌ها در زندگی همه کسانی که بخواهند استفاده کنند مخفی است.

If we all understand that we all have unique weaknesses,

اگر همه بفهمیم که ضعف‌هایی منحصربه‌فرد داریم،

and if we're honest about what they are,

و اگر در اینکه چه هستند صادق باشیم،

we can learn how to best take advantage of them,

می‌توانیم یاد بگیریم که چطور بهترین استفاده را از آن‌ها بکنیم،

whether they be mounting a curb or fear of presenting sales reports

اینکه آیا آن‌ها عبور از جدول خیابان هستند یا ترس از ارائه گزارش فروش

or the inability to sufficiently manage one's finances --

یا ناتوانی در مدیریت مالی شخص --

looking at that guy --

به آن شخص نگاه کنید --

(Laughter)

(خنده حضار)

there lies the ability to learn, to adapt,

که در توانایی یادگیری، تطبیق قرار دارد،

and even the ability to rewire one's instinctual response to challenges.

و حتی در توانایی در تعریف دوباره پاسخ غریزی به چالش‌ها.

Adversity is good,

سختی کشیدن خوب است.

and it has the potential to make you stronger.

و این ظرفیت را دارد تا شما را قوی‌تر کند.

And, at the very least,

و حداقلش اینکه،

you can scare the hell out of kids if you look like a pirate.

می‌توانی حسابی بچه‌ها را بترسانی اگر شکل دزد‌های دریایی باشی.

Thanks.

متشکرم.

(Applause and cheers)

(تشویق حضار و تحسین)