What's so sexy about math? | Cédric Villani

Translator: Behdad Khazaeli Reviewer: Leila Ataei

What is it that French people do better than all the others?

چه کارهایی را فرانسوی‌ها بهتر از بقیه انجام می‌دهند؟

If you would take polls,

اگر رای گیری کنی،

the top three answers might be:

سه جواب برتر عبارتند از:

love, wine and whining.

عشق، شراب و غر زدن.

(Laughter)

( خنده حضار )

Maybe.

شاید.

But let me suggest a fourth one:

اما بگذارید پیشنهاد چهارمی بدهم:

mathematics.

ریاضیات.

Did you know that Paris has more mathematicians

می‌دونستی که تعداد ریاضیدان‌های پاریس

than any other city in the world?

از همه شهرهای دیگه دنیا بیشتره؟

And more streets with mathematicians' names, too.

و خیابانهای بیشتری هم به اسم ریاضیدان‌ها داره.

And if you look at the statistics of the Fields Medal,

و اگه به آمار ریاضیدان‌هایی که مدال فیلدز را بردند نگاه کنی،

often called the Nobel Prize for mathematics,

که مثل جایزه نوبل ریاضیه،

and always awarded to mathematicians below the age of 40,

و همیشه به ریاضیدان‌های زیر ۴۰ سال داده میشه،

you will find that France has more Fields medalists per inhabitant

می‌بینی که فرانسه به نسبت جمعیت برنده‌های مدال فیلدز بیشتری داره

than any other country.

از هر کشور دیگه‌ای در دنیا.

What is it that we find so sexy in math?

چه چیزی در ریاضی هست که برامون جالبه؟

After all, it seems to be dull and abstract,

چونکه به نظر خیلی کند و انتزاعی می‌رسه،

just numbers and computations and rules to apply.

فقط اعداد و محاسبه و قواعد.

Mathematics may be abstract,

ریاضیات ممکنه به نظر انتزاعی باشه،

but it's not dull

اما کند نیست

and it's not about computing.

و ربطی هم به محاسبه نداره.

It is about reasoning

در‌باره استدلال کردنه

and proving our core activity.

ایجاد کارهای پایه‌ای.

It is about imagination,

درباره تصوره،

the talent which we most praise.

استعدادی که بیشتر تحسین می‌کنیم.

It is about finding the truth.

درباره پیدا کردن حقیقته.

There's nothing like the feeling which invades you

هیچ احساسی قابل مقایسه با اون نیست،

when after months of hard thinking,

وقتی که بعد از ماه‌ها فکر کردن،

you finally understand the right reasoning to solve your problem.

تهایتا راه حل درست حل مسئله رو پیدا می‌کنی.

The great mathematician André Weil likened this --

ریاضی‌دان بزرگ آندره ویل گفته که این --

no kidding --

شوخی نمی‌کنم --

to sexual pleasure.

مثل لذت جنسی است.

But noted that this feeling can last for hours, or even days.

ولی اشاره کرده که این حس میتونه برای ساعتها، شایدم روز‌ها باقی بمونه.

The reward may be big.

که پاداش بزرگیه.

Hidden mathematical truths permeate our whole physical world.

حقایق مخفی ریاضی به تمامی جهان فیزیک وارد می‌شوند.

They are inaccessible to our senses

اونها با حواس ما درک نمی‌شوند

but can be seen through mathematical lenses.

اما بوسیله چشم ریاضیات دیده می‌شوند.

Close your eyes for moment

برای لحظه‌ای چشمت را ببند

and think of what is occurring right now around you.

و به چیز‌هایی که الان دور و برت اتفاق می‌افته فکر کن.

Invisible particles from the air around are bumping on you

ذرات نامرئی هوای دور و بر به تو می‌خورند

by the billions and billions at each second,

میلیارد‌ها میلیارد در هر ثانیه،

all in complete chaos.

و کاملا تصادفی.

And still,

و هنوز،

their statistics can be accurately predicted by mathematical physics.

وضعیت آماری آنها از طریق ریاضیات فیزیک قابل پیش بینی است.

And open your eyes now

و حالا چشمهایت را باز کن

to the statistics of the velocities of these particles.

به آمار سرعت این ذرات.

The famous bell-shaped Gauss Curve,

منحنی معروف ناقوسی شکل گاوس،

or the Law of Errors --

و یا قانون خطا‌ها --

of deviations with respect to the mean behavior.

الگوی اختلاف از میانگین .

This curve tells about the statistics of velocities of particles

این منحنی سرعت آماری ذرات را معین می‌کند

in the same way as a demographic curve

درست مثل منحنی توزیع جمعیت

would tell about the statistics of ages of individuals.

آمار توزیع سنی جمعیت.

It's one of the most important curves ever.

یکی از مهمترین منحنی‌هاست.

It keeps on occurring again and again,

مداوما تکرار و تکرار میشه،

from many theories and many experiments,

در خیلی از نظ‌ریه‌ها و آزمایشات،

as a great example of the universality

به عنوان یک نمونه عالی جهانی بودن

which is so dear to us mathematicians.

که برای ما ریاضیدان‌ها بسیار مهمه.

Of this curve,

از این منحنی،

the famous scientist Francis Galton said,

داشمند معروف فرانسیس گالتون گفته،

"It would have been deified by the Greeks if they had known it.

« اگر یونانی‌ها آن را فهمیده بودند بیانش می‌کردند.

It is the supreme law of unreason."

این قانون بزرگ کم عقلی‌ است.»

And there's no better way to materialize that supreme goddess than Galton's Board.

و هیچ راهی برای نشان دادن این الهه بزرگ بهتر از صفحه گلتون نیست.

Inside this board are narrow tunnels

داخل صفحه راه‌های باریکی است

through which tiny balls will fall down randomly,

که گلوله های کوچک به شکل تصادفی در اونها می‌افتند،

going right or left, or left, etc.

به راست یا چپ می‌روند، یا چپ و غیره.

All in complete randomness and chaos.

کاملا تصادفی.

Let's see what happens when we look at all these random trajectories together.

بگذارید ببینیم که نتیجه این همه برخورد چی میشه.

(Board shaking)

( صفحه تکان می‌خورد )

This is a bit of a sport,

مثل ورزش کردنه،

because we need to resolve some traffic jams in there.

چون باید بعضی از گیر‌های داخلش رو بگیریم.

Aha.

آها.

We think that randomness is going to play me a trick on stage.

ممکنه فکر کنیم این تصادفی بودن برام اینجا مشکل ایجاد کنه.

There it is.

حالا شد.

Our supreme goddess of unreason.

الهه بزرگ نابخردی .

the Gauss Curve,

منحنی گاوس،

trapped here inside this transparent box as Dream in "The Sandman" comics.

که در این جعبه شفاف گیر کرده درست مثل داستان های «مرد شنی».

For you I have shown it,

که به شما نشان دادم،

but to my students I explain why it could not be any other curve.

اما برای دانشجو‌هایم معمولا اینکه چرا منحنی دیگری نمی‌شود را توضیح می‌دهم.

And this is touching the mystery of that goddess,

و این مربوط به اسرار این الهه می‌شود،

replacing a beautiful coincidence by a beautiful explanation.

عوض کردن یک اتفاق زیبا با یک توضیح زیبا.

All of science is like this.

همیشه علم اینطوری است.

And beautiful mathematical explanations are not only for our pleasure.

و توضیحات زیبای علمی همیشه برای لذت بردن نیست.

They also change our vision of the world.

اونها دنیای ما رو تغییر می‌دهند.

For instance,

برای مثال،

Einstein,

اینشتین،

Perrin,

پرین،

Smoluchowski,

اسمولوچفسکی،

they used the mathematical analysis of random trajectories

اونها از تحلیل ریاضی پرتابه های تصادفی

and the Gauss Curve

و منحنی گاوس استفاده کردند

to explain and prove that our world is made of atoms.

تا اینکه جهان ما از اتم ساخته شده را توضیح بدهند

It was not the first time

اولین بار نبود

that mathematics was revolutionizing our view of the world.

که ریاضی‌دان ها دیدگاه ما را از جهان متحول می‌کردند.

More than 2,000 years ago,

بیش از ۲۰۰۰ سال پیش،

at the time of the ancient Greeks,

در زمان یونان باستان،

it already occurred.

اتفاق افتاده بود.

In those days,

در اون روز‌ها،

only a small fraction of the world had been explored,

فقط مقدار کمی از دنیا کشف شده بود،

and the Earth might have seemed infinite.

و زمین ممکن بود به نظر بی‌انتها بیاد.

But clever Eratosthenes,

اما «اراتوستن» باهوش،

using mathematics,

با استفاده از ریاضیات،

was able to measure the Earth with an amazing accuracy of two percent.

توانست تا زمین را با دقت دو درصد اندازه کیری کند.

Here's another example.

یک مثال دیگه

In 1673, Jean Richer noticed

در سال ۱۶۷۳، ژان ریچر فهمید

that a pendulum swings slightly slower in Cayenne than in Paris.

که نوسان آونگ‌ها در کاین کمی کند تر از پاریس است.

From this observation alone, and clever mathematics,

تنها با این مشاهده، و با استفاده از ریاضیات،

Newton rightly deduced

نیوتن بدرستی استنباط کرد

that the Earth is a wee bit flattened at the poles,

که کره زمین اندکی در قطب ها صاف است،

like 0.3 percent --

حدود ۰/۳ درصد --

so tiny that you wouldn't even notice it on the real view of the Earth.

انقدر کم که وقتی زمین را با چشمت می‌بینی متوجه نمی‌شوی.

These stories show that mathematics

این داستانها یعنی ریاضیات

is able to make us go out of our intuition

ما را قادر می‌سازد تا از ادراکمان فراتر رویم

measure the Earth which seems infinite,

و زمینی که به نظر بی انتهاست را اندازه بگیریم،

see atoms which are invisible

و اتم‌هایی را که ناپیدا هستند ببینیم

or detect an imperceptible variation of shape.

یا اشکال درک نکردنی را بفهمیم.

And if there is just one thing that you should take home from this talk,

و اگر فقط یک نکته از این صحبت ارزش بیاد داشتن دارد

it is this:

این است:

mathematics allows us to go beyond the intuition

ریاضیات به ما امکان می‌دهد تا از ادراکمان فراتر رویم

and explore territories which do not fit within our grasp.

تا محدوده‌هایی را که از فهم ما خارج است را بررسی کنیم .

Here's a modern example you will all relate to:

این یک مثال امروزی است که به همه شما مربوط است:

searching the Internet.

جستجو در اینترنت.

The World Wide Web,

شبکه جهانی اینترنت،

more than one billion web pages --

بیش از یک میلیارد صفحه وب --

do you want to go through them all?

می‌تونی همه اونها را ببینی؟

Computing power helps,

قدرت محاسباتی کمک می‌کنه،

but it would be useless without the mathematical modeling

اما بدون مدل سازی ریاضی بی‌فایده است

to find the information hidden in the data.

تا اطلاعات مخفی شده در داده ها را پیدا کنیم.

Let's work out a baby problem.

بگذارید تا یک مسئله کوچک را بررسی کنیم.

Imagine that you're a detective working on a crime case,

فرض کنید که یک کارآگاهید و روی یک موضوع جنایی کار می‌کنید،

and there are many people who have their version of the facts.

و آدمهای زیادی هستند که تعریف خودشون را از حقیقت دارند،

Who do you want to interview first?

با چه کسی اول صحبت می‌کنی؟

Sensible answer:

پاسخ ملموس:

prime witnesses.

شاهد اولیه.

You see,

می‌دونی.

suppose that there is person number seven,

فرض کن که آدم شماره هفت،

tells you a story,

برایت داستانی بگه،

but when you ask where he got if from,

اما وقتی که بپرسی که از کجا فهمیده،

he points to person number three as a source.

اون به نفر شماره سه به عنوان منبع اشاره می‌کنه.

And maybe person number three, in turn,

و نفر شماره سه هم ،

points at person number one as the primary source.

به نفر شماره یک به عنوان منبع خبر اشاره می‌کنه.

Now number one is a prime witness,

پس شماره یک شاهد اصلیه.

so I definitely want to interview him -- priority.

پس حتما باید باهاش صحبت کنم -- اولویت

And from the graph

و از این نمودار

we also see that person number four is a prime witness.

می‌بینیم که نفر شماره چهار هم شاهد اصلیه.

And maybe I even want to interview him first,

پس شاید بخوام با اون اول صحبت کنم،

because there are more people who refer to him.

چون آدمهای بیشتری به اون اشاره می‌کنند.

OK, that was easy,

خوب، این ساده بود،

but now what about if you have a big bunch of people who will testify?

اما چی می‌شه اگه آدم‌های زیادی برای شهادت باشند؟

And this graph,

و این نمودار،

I may think of it as all people who testify in a complicated crime case,

ممکنه به نظرم شبیه یک جنایت خیلی پیچیده باشه،

but it may just as well be web pages pointing to each other,

اما می‌تونه مثل صفحه های اینترنتی باشه که به هم اشاره می‌کنند،

referring to each other for contents.

هر کدام به محتوای دیگری اشاره می‌کنند.

Which ones are the most authoritative?

کدامشون درست تر هستند؟

Not so clear.

خیلی معلوم نیست.

Enter PageRank,

حالا وارد رتبه‌بندی صفحه شو،

one of the early cornerstones of Google.

یکی از زیر بناهای گوگل.

This algorithm uses the laws of mathematical randomness

این آلگوریتم از قوانین ریاضیات تصادفی استفاده می‌کنه

to determine automatically the most relevant web pages,

تا مرتبط ترین صفحه رو بصورت خودکار معین کنه،

in the same way as we used randomness in the Galton Board experiment.

به همون شکلی که از تصادفی بودن در آزمایش صفحه گالتون استفاده کردیم.

So let's send into this graph

بگذارید این را در نمودار ببریم

a bunch of tiny, digital marbles

تعدادی مهره‌های کوچک دیجیتال

and let them go randomly through the graph.

و بگذاریم تا به شکل تصادفی در نمودار حرکت کنند.

Each time they arrive at some site,

هربار که به سایتی میرسند،

they will go out through some link chosen at random to the next one.

از یک مسیر تصادفی به بعدی می‌روند.

And again, and again, and again.

و این کار دوباره و دوباره ادامه داره.

And with small, growing piles,

تا توده‌های کوچکی، که بزرگ می‌شوند، ایجاد بشه،

we'll keep the record of how many times each site has been visited

ما حساب اینکه هر سایت چند بار بازدید شده را نگه می‌داریم

by these digital marbles.

با این مهره‌های دیجیتال .

Here we go.

اینجا هستند.

Randomness, randomness.

تصادفی، تصادفی.

And from time to time,

و در زمانهای مختلف،

also let's make jumps completely randomly to increase the fun.

حالا بگذارید پرشهای تصادفی هم داشته باشیم و بیشتر کیف کنیم.

And look at this:

و حالا این را ببینید:

from the chaos will emerge the solution.

از درون آشفتگی، نتیجه بیرون میاد.

The highest piles correspond to those sites

توده‌های بزرگتر مربوط به سایتهایی هستند

which somehow are better connected than the others,

که از بقیه بهتر متصل شدند،

more pointed at than the others.

بیشتر به اونها ارجاع شده.

And here we see clearly

حالا به وضوح می‌بینیم

which are the web pages we want to first try.

که صفحه‌های اینترنتی هستند که می‌خواهیم بیشتر ببینیم.

Once again,

یک بار دیگه،

the solution emerges from the randomness.

راه حل از آشفتگی بدست میاد.

Of course, since that time,

البته، از آن وقت،

Google has come up with much more sophisticated algorithms,

گوگل آلگوریتم‌های خیلی پیچیده‌تری پیدا کرده،

but already this was beautiful.

اما این هم زیباست.

And still,

و هنوز،

just one problem in a million.

یک مشکل در میلیون.

With the advent of digital area,

با ظهور دوران دیجیتال،

more and more problems lend themselves to mathematical analysis,

مشکلات بیشتر و بیشتری نیازمند تحلیل های ریاضی هستند،

making the job of mathematician a more and more useful one,

که کار ریاضیدان‌ها را بیشتر و بیشتر مفید کرده،

to the extent that a few years ago,

تا جایی که چند سال پیش،

it was ranked number one among hundreds of jobs

به عنوان شغل شماره یک در میان صد‌ها شغل

in a study about the best and worst jobs

در یک تحقیق در مورد بهترین و بدترین شغل‌ها انتخاب شد

published by the Wall Street Journal in 2009.

که در سال ۲۰۰۹ در مجله وال استریت چاپ شد.

Mathematician --

ریاضیدان --

best job in the world.

بهترین شغل جهان.

That's because of the applications:

و این بخاطر کاربردهاست:

communication theory,

نظریه ارتباطات،

information theory,

نظریه اطلاعات،

game theory,

نظریه بازی‌ها،

compressed sensing,

سنجش فشرده،

machine learning,

فراگیری ماشینی،

graph analysis,

تحلیل نمودار،

harmonic analysis.

تحلیل هارمونیک.

And why not stochastic processes,

و همینطور پردازش‌های تصادفی،

linear programming,

برنامه‌ریزی خطی،

or fluid simulation?

شبیه‌سازی مایعات؟

Each of these fields have monster industrial applications.

هر کدام از این رشته‌ها کاربردهای صنعتی غول‌آسایی دارند.

And through them,

و از طریق اونها،

there is big money in mathematics.

پول زیادی برای ریاضی‌دان‌ها ایجاد میشه.

And let me concede

و بگذارید تا تایید کنم

that when it comes to making money from the math,

وقتی که صحبت از پول درآوردن از ریاضی میشه،

the Americans are by a long shot the world champions,

آمریکایی‌ها با فاصله زیادی قهرمان جهان هستند،

with clever, emblematic billionaires and amazing, giant companies,

با میلیاردر‌های باهوش و نمادین و شرکت های عالی و خیلی بزرگ،

all resting, ultimately, on good algorithm.

که اساس همه‌شان نهایتا روی یک آلگوریتم خوب است.

Now with all this beauty, usefulness and wealth,

بخاطر این همه زیبایی، پول و کاربرد،

mathematics does look more sexy.

ریاضیدان‌ها بیشتر جذاب به نظر می‌رسند.

But don't you think

اما فکر نمی‌کنید

that the life a mathematical researcher is an easy one.

که زندگی یک ریاضیدان محقق، ساده است.

It is filled with perplexity,

پر از سرگشتگی است.

frustration,

نا امیدی،

a desperate fight for understanding.

نبردی سخت برای فهمیدن.

Let me evoke for you

بگذارید نشونتون بدهم

one of the most striking days in my mathematician's life.

یکی از برجسته‌ترین روز‌های زندگی من به عنوان ریاضیدان.

Or should I say,

یا باید بگم،

one of the most striking nights.

یکی از برجسته‌ترین شب ها.

At that time,

آن وقت،

I was staying at the Institute for Advanced Studies in Princeton --

در انستیتو مطالعات پیشرفته پرینستون اقامت داشتم --

for many years, the home of Albert Einstein

برای مدتی طولانی، که خانه آلبرت انشتین بود

and arguably the most holy place for mathematical research in the world.

و شاید هم مقدس ترین محل برای تحقیقات ریاضی در جهان.

And that night I was working and working on an elusive proof,

و اون شب کار می‌کردم و کار می کردم روی یک اثبات خیلی سخت،

which was incomplete.

که کامل نبود.

It was all about understanding

همه اش مربوط به ادراک بود

the paradoxical stability property of plasmas,

ویژگی متناقض ثبات پلاسما،

which are a crowd of electrons.

که در باره حجمی از الکترونهاست.

In the perfect world of plasma,

در جهان بی‌نقص پلاسما،

there are no collisions

برخوردی نیست

and no friction to provide the stability like we are used to.

و اصطکاکی تا ثباتی که به آن عادت داریم را ایجاد کند.

But still,

ولی همچنان،

if you slightly perturb a plasma equilibrium,

اگر کمی تعادل پلاسما را بهم بزنی،

you will find that the resulting electric field

می‌بینی که میدان الکتریکی ایجاد شده

spontaneously vanishes,

بصورت خودبخود از بین می‌رود،

or damps out,

یا افت می‌کند،

as if by some mysterious friction force.

انگار یک نیروی اصطکاکی نامرئی وجود دارد.

This paradoxical effect,

این اثر متناقض،

called the Landau damping,

کاهش لاندو نامیده می‌شود،

is one of the most important in plasma physics,

که در فیزیک پلاسما بسیار مهم است،

and it was discovered through mathematical ideas.

و از طریق ایده‌پردازی ریاضی کشف شده.

But still,

ولی همچنان،

a full mathematical understanding of this phenomenon was missing.

درک کامل ریاضی این پدیده پیدا نشده.

And together with my former student and main collaborator Clément Mouhot,

و همراه با دانشجوی سابق و دستیار اصلیم کلمن موهو،

in Paris at the time,

آن وقت در پاریس،

we had been working for months and months on such a proof.

ماهها و ماهها بدنبال چنین اثباتی بودیم.

Actually,

در واقع،

I had already announced by mistake that we could solve it.

اشتباها اعلام کرده بودم که ما حلش می‌کنیم.

But the truth is,

اما در حقیقت،

the proof was just not working.

اثبات ما کار نمی‌کرد.

In spite of more than 100 pages of complicated, mathematical arguments,

با وجود بیش از ۱۰۰ صفحه توضیحات پیچیده ریاضی،

and a bunch discoveries,

و تعدادی کشف،

and huge calculation,

و کلی محاسبه،

it was not working.

کار نمی‌کرد.

And that night in Princeton,

و اون شب در پرینستون،

a certain gap in the chain of arguments was driving me crazy.

یک شکاف در سلسله مباحث من را دیوونه می‌کرد.

I was putting in there all my energy and experience and tricks,

تمامی توان و تجربه و حقه‌هایم را اونجا بکار گرفتم،

and still nothing was working.

و باز هم جواب نمی‌داد.

1 a.m., 2 a.m., 3 a.m.,

۱ صبح، ۲ صبح، ۳ صبح.،

not working.

جواب نمی‌داد.

Around 4 a.m., I go to bed in low spirits.

حدود ساعت ۴ صبح، با وضع خراب رفتم توی تخت.

Then a few hours later,

چند ساعت بعد،

waking up and go,

بلند شدم و رفتم،

"Ah, it's time to get the kids to school --"

« تا بچه‌ها را ببرم مدرسه --»

What is this?

یعنی چی؟

There was this voice in my head, I swear.

قسم میخورم که صدایی توی سرم بود.

"Take the second term to the other side,

« عبارت دوم را به طرف دیگه ببر،

Fourier transform and invert in L2."

تبدیل فوریه بگیر و به L2 تبدیلش کن.»

(Laughter)

( خنده حضار )

Damn it,

لعنتی،

that was the start of the solution!

این شروع حل بود!

You see,

می‌دونید،

I thought I had taken some rest,

فکر می‌کردم دارم استراحت می‌کنم،

but really my brain had continued to work on it.

اما مغزم هنوز داشت روش کار می‌کرد.

In those moments,

در آن لحظه ها،

you don't think of your career or your colleagues,

دیگه به کارت یا همکار‌هایت فکر نمی‌کنی،

it's just a complete battle between the problem and you.

این یک نبرد کامله بین مسئله و تو.

That being said,

گفته شده،

it does not harm when you do get a promotion in reward for your hard work.

اشکالی نداره بخاطر تلاشت در کار پیشرفت کنی.

And after we completed our huge analysis of the Landau damping,

و وقتی که تحلیل عظیم ما از تضعیف لیندو کامل شد،

I was lucky enough

خوش شانس بودم

to get the most coveted Fields Medal

که تونستم مدال فیلدز را که همه در آرزویش

from the hands of the President of India,

هستنند را از دست رئیس جمهور هند بگیرم،

in Hyderabad on 19 August, 2010 --

در ۱۹ آگوست ۲۰۱۰ در حیدرآباد --

an honor that mathematicians never dare to dream,

افتخاری که ریاضیدان‌ها آرزویش را دارند،

a day that I will remember until I live.

روزی که تا زنده‌ام بیاد خواهم داشت.

What do you think,

چه حسی داری،

on such an occasion?

در این شرایط؟

Pride, yes?

افتخار، درسته؟

And gratitude to the many collaborators who made this possible.

و حق شناسی از همکارانی که که موجب این شدند.

And because it was a collective adventure,

و چون این یک کار گروهی بوده،

you need to share it, not just with your collaborators.

باید که اون را شریک بشی، نه فقط با همکاران خودت.

I believe that everybody can appreciate the thrill of mathematical research,

به نظر من هر کسی می‌تونه مشوق هیجان تحقیقات ریاضی بشه،

and share the passionate stories of humans and ideas behind it.

و در داستانهای احساسی انسان و تفکراتش شریک شه.

And I've been working with my staff at Institut Henri Poincaré,

و من با کارمندانم در انستیتو پوانکاره کار می‌کنم.

together with partners and artists of mathematical communication worldwide,

و با همدیگر و شرکای دیگر و هنرمندانی از ارتباطات جهانی ریاضی،

so that we can found our own, very special museum of mathematics there.

تا بتوانیم موزه بسیار خاص ریاضیات خودمون را اونجا بسازیم.

So in a few years,

پس تا چند سال دیگر،

when you come to Paris,

وقتی که به پاریس میایی،

after tasting the great, crispy baguette and macaroon,

بعد از آن که مزه عالی و ترد باگت و ماکارون را امتحان کردی،

please come and visit us at Institut Henri Poincaré,

لطفا بیا و از ما در انستیتو آنری پوانکاره بازدید کن،

and share the mathematical dream with us.

و در این رویای ریاضیات با ما شریک شو.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

( تشویق حضار )