A glimpse of the future through an augmented reality headset | Meron Gribetz

Translator: Behdad Khazaeli Reviewer: Manni Golbarg

Today's computers are so amazing

رایانه‌های امروزی انقدر عالی اند

that we fail to notice how terrible they really are.

که ما نمی‌بینیم چقدر مزخرفند.

I'd like to talk to you today about this problem,

امروز می‌خواهم با شما در مورد این مشکل،

and how we can fix it with neuroscience.

و اینکه چطور میشه اون را با کمک عصب پژوهی حل کرد صحبت کنم.

First, I'd like to take you back to a frosty night in Harlem in 2011

اول، باید شما رو به یک شب سرد در هارلم در سال ۲۰۱۱ ببرم

that had a profound impact on me.

که تاثیر عمیقی روی من گذاشت.

I was sitting in a dive bar outside of Columbia University,

در یک بار محلی بیرون دانشگاه کلمبیا نشسته بودم،

where I studied computer science and neuroscience,

من اونجا علوم کامپیوتر و عصب پژوهی خوندم،

and I was having this great conversation with a fellow student

و مشغول صحبتی خوب با یکی از هم کلاسیهام بودم

about the power of holograms to one day replace computers.

در باره امکانات تصاویر سه بعدی تا یک روز جایگزین رایانه بشه.

And just as we were getting to the best part of the conversation,

و درست همون وقتی که به بهترین قسمت صحبت رسیدیم،

of course, his phone lights up.

بله، تلفنش چشمکی زد.

And he pulls it towards himself, and he looks down and he starts typing.

و اون رو جلوش گرفت، پایین رو نگاه کرد و کلید ها رو فشار داد.

And then he forces his eyeballs back up to mine and he goes,

بعد سعی کرد تا بالا و به نگاه کنه و ادامه بده،

"Keep going. I'm with you."

« ادامه بده، حواسم به توست.»

But of course his eyes were glazed over,

ولی خوب چشمهایش بالا و پایین می‌رفت،

and the moment was dead.

و اون حس من تمام شده بود.

Meanwhile across the bar,

همون وقت توی بار،

I noticed another student holding his phone,

دیدم که یک دانشجوی دیگر هم تلفنی توی دستشه،

this time towards a group.

و روبروی چند نفره.

He was swiping through pictures on Instagram,

عکسهای اینستاگرام را مرور می‌کرد،

and these kids were laughing hysterically.

و این بچه‌ها به شدت می‌خندیدند.

And that dichotomy between how crappy I was feeling

و در این دوگانگی بین حال خراب من

and how happy they were feeling about the same technology,

و اینکه اونها چفدر از همون فناوری خوشحال بودند،

really got me thinking.

واقعا وادارم کرد که فکر کنم.

And the more I thought of it, the more I realized

و هرچه بیشتر فکر کردم، بیشتر فهمیدم

it was clearly not the digital information that was the bad guy here,

روشن بود که اطلاعات دیجیتال چیز بدی نیست،

it was simply the display position that was separating me from my friend

این صفحه نمایش بود که من رو از دوستم جدا می کرد

and that was binding those kids together.

و همون، اون بچه ها رو هم به هم مرتبط می‌کرد.

See, they were connected around something,

ببینید، یه چیزی اونها رو به هم مرتبط کرده بود.

just like our ancestors who evolved their social cognitions

مثل اجداد ما که درک اجتماعی‌شان را

telling stories around the campfire.

با قصه‌گویی دور آتش برای همدیگر تکامل دادند.

And that's exactly what tools should do, I think.

و این دقیقا، به نظرم، همون کاری است که ابزارها باید انجام بدهند.

They should extend our bodies.

باید توسعه‌ای از بدن ما باشند.

And I think computers today are doing quite the opposite.

و به نظر من رایانه‌های امروز درست خلاف آن را انجام می‌دهند.

Whether you're sending an email to your wife

اگر داری ایمیلی برای زنت می‌فرستی

or you're composing a symphony

یا یک آهنگ میسازی

or just consoling a friend,

یا به دوستت دلداری می‌دهی،

you're doing it in pretty much the same way.

تقریبا همه رو مثل هم انجام می‌دهی.

You're hunched over these rectangles,

روی این مربع ها قوز می‌کنی،

fumbling with buttons and menus and more rectangles.

و با کلیدها و منوها و مربعهای دیگه ور میری.

And I think this is the wrong way,

و به نظرم این روش غلطیه،

I think we can start using a much more natural machine.

وبه نظرم می‌توانیم از ابزارهای طبیعی تری استفاده کنیم.

We should use machines that bring our work back into the world.

باید از ابزارهایی استفاده کنیم که کارهامون رو عادی کنه.

We should use machines that use the principles of neuroscience

باید از ابزارهایی استفاده کنیم که از اصول دانش اعصاب استفاده کنند

to extend our senses versus going against them.

تا حواس ما رو توسعه بدهند نه عکس اون.

Now it just so happens that I have such a machine here.

به نظر میاد که ما چنین ابزاری رو اینجا داریم.

It's called the Meta 2.

اسم این «متا ۲» است.

Let's try it out.

بگذارید آزمایشش کنیم.

Now in front of me right now, I can see the audience,

الان در جلو من، من مردم رو می بینم،

and I can see my very hands.

و دستهایم رو می‌بینم.

And in three, two, one,

و اونجا، دو، یک،

we're going to see an immersive hologram appear,

یک تصویر سه بعدی همه جانبه می‌بینیم،

a very realistic hologram appear in front of me,

یک تصویر سه بعدی واقعی جلو من ظاهر می‌شود،

of our very glasses I'm wearing on my head right now.

از همین عینکی که الان روی سرم گذاشته‌ام.

And of course this could be anything that we're shopping for

قطعا می‌تونه چیزی که می‌خریم باشه

or learning from,

یا جیزی که یاد می‌گیریم،

and I can use my hands

و با کمک دستهایم

to very nicely kind of move it around with fine control.

می‌توانم آن را خیلی جالب و ظریف حرکت بدهم.

And I think Iron Man would be proud.

و باعث افتخار «مرد آهنی» بشم.

We're going to come back to this in just a bit.

کمی بعد به این برخواهیم گشت.

(Applause)

( تشویق حضار )

Now if you're anything like me, your mind is already reeling

اگر مثل من باشید، ذهنتون الان درگیر اینه

with the possibilities of what we can do with this kind of technology,

که چه کارهایی با این فناوری می‌توانیم انجام بدیم،

so let's look at a few.

بیایید یه نگاهی بکنیم.

My mom is an architect,

شغل مادرم معماریه،

so naturally the first thing I imagined

پس طبیعتا اولین چیزی که به نظرم رسید

was laying out a building in 3D space

طراحی سه بعدی ساختمان در فضا بود

instead of having to use these 2D floor plans.

بجای استفاده از نقشه‌های معماری دو بعدی طبقات.

She's actually touching graphics right now

او واقعا الان طرح رو لمس میکنه

and selecting an interior decor.

و دکوراسیون داخلی را انتخاب می‌کنه.

This was all shot through a GoPro through our very glasses.

این توسط دوربین GoPro از داخل عینک ما گرفته شده.

And this next use case is very personal to me,

این کاربرد بعدی برای من خیلی شخصیه،

it's Professor Adam Gazzaley's glass brain project,

این پروژه مغز شیشه‌ای پروفسور آدام گازالی است،

courtesy of UCSF.

ارائه شده توسط دانشگاه کالیفرنیا.

As a neuroscience student,

به عنوان یک دانشجوی علوم اعصاب،

I would always fantasize

دائما در حال خیال پردازی هستم

about the ability to learn and memorize these complex brain structures

که چطور میشه این ساختارهای پیچیده مغزی رو یاد گرفت و حفظ کرد

with an actual machine,

با یک ابزار واقعی،

where I could touch and play with the various brain structures.

که بتونم به سازه‌های مختلف مغز دست بزنم و بازی کنم.

Now what you're seeing is called augmented reality,

این چیزی که الان می‌بینید واقعیت افزوده نام دارد.

but to me, it's part of a much more important story --

اما برای من، بخشی از موضوع خیلی مهم تریه --

a story of how we can begin to extend our bodies with digital devices,

اینکه چطور می‌توانیم بدن خودمان را با ابزارهای دیجیتال توسعه بدیم،

instead of the other way around.

بجای آنکه برعکس عمل کنیم.

Now ...

حالا --

in the next few years, humanity's going to go through a shift, I think.

تا چند سال دیگه، به نظرم، انسانیت در حال تغییره.

We're going to start putting an entire layer of digital information

ما شروع کرده ایم به ایجاد یک لایه کامل از اطلاعات دیجیتال

on the real world.

بر روی دنیای واقعی.

Just imagine for a moment

یک لحظه تصور کن

what this could mean for storytellers,

برای قصه گو ها چه معنی دارد،

for painters,

برای نقاشان،

for brain surgeons,

برای جراحان مغز،

for interior decorators

برای طراحان داخلی

and maybe for all of us here today.

شاید برای همه ما که اینجاییم.

And what I think we need to do as a community,

و آنچه که فکر می کنم به عنوان یک جامعه به آن نیاز داریم،

is really try and make an effort

اینه که واقعا سعی و تلاش کنیم

to imagine how we can create this new reality

و تصور کنیم که جطور می توانیم این واقعیت جدید را بسازیم

in a way that extends the human experience,

جوری که برای انسان طبیعی باشد،

instead of gamifying our reality

بجای بازی کردن با واقعیت

or cluttering it with digital information.

یا مخلوط کردنش با اطلاعات دیجیتال.

And that's what I'm very passionate about.

و این چیزی است که خیلی دوستش دارم.

Now, I want to tell you a little secret.

می خواهم یک راز کوچک را برایتون بگم.

In about five years --

حدودا پنج سال دیگر --

this is not the smallest device --

این کوچکترین وسیله نخواهد بود --

in about five years,

حدود پنج سال دیگر،

these are all going to look like strips of glass on our eyes

همه اینها شبیه نوارهای شیشه ای جلوی چشممون خواهند بود

that project holograms.

که تصاویر سه بعدی رو نشون می دهند.

And just like we don't care so much about which phone we buy

و مثل تلفنی که خیلی برامون مهم نیست که کدام رو می خریم

in terms of the hardware -- we buy it for the operating system --

از نظر سخت افزار -- ما بخاطر سیستم عامل اون رو می خریم --

as a neuroscientist,

به عنوان یک عصب پژوه،

I always dreamt of building the iOS of the mind, if you will.

همیشه آرزویم ساختن ساختن سیستم عامل ذهن بوده.

And it's very, very important that we get this right,

و خیلی، خیلی مهمه که درست انجامش بدهیم،

because we might be living inside of these things

چون ما ممکنه داخلشون زندگی کنیم

for at least as long as we've lived

شاید برای تمام عمرمون

with the Windows graphical user interface.

با رابط کاربری گرافیکی ویندوز.

And I don't know about you,

شما رو نمی دونم،

but living inside of Windows scares me.

اما زندگی داخل ویندوز من رو می ترسونه.

(Laughter)

( خنده حضار )

To isolate the single most intuitive interface out of infinity,

برای پیدا کردن حسی ترین رابط کاربری

we use neuroscience to drive our design guidelines,

ما از عصب شناسی به عنوان راهنمای طراحی استفاده کردیم،

instead of letting a bunch of designers fight it out in the boardroom.

بجای انکه یک گروه طراح در جلسه هیئت مدیره با دعوا اون رو انتخاب کنند.

And the principle we all revolve around

و اصلی که ما مبنا قرار دادیم

is what's called the "Neural Path of Least Resistance."

اسمش « مسیر عصبی با کمترین مقاومته» .

At every turn, we're connecting the iOS of the brain with our brain

در همه چیز، سیستم عامل ذهنی را با مغزمون

on, for the first time, our brain's terms.

و برای اولین بار، بر اساس اصول مغزی مون مرتبط کردیم.

In other words, we're trying to create a zero learning-curve computer.

به عبارت دیگر، می خواهیم رایانه ای بدون نیاز به آموزش بسازیم.

We're building a system that you've always known how to use.

ما سیستمی می سازیم که همیشه روش استفاده اش رو می دونستی .

Here are the first three design guidelines that we employ

اینها سه اصل اولیه طراحی هستند که

in this brand-new form of user experience.

در این شیوه جدید به کار گرفتیم.

First and foremost, you are the operating system.

اولی و در اولین وحله، خود شما سیستم عامل هستید.

Traditional file systems are complex and abstract,

سیستم های مرسوم مدیریت فایل پیچیده و غیر کاربردی هستند،

and they take your brain extra steps to decode them.

و مغز شما چند مرحله اضافی لازم دارد تا آن را بفهمد.

We're going against the Neural Path of Least Resistance.

که بر خلاف روش کمترین مقاومت مسیر عصبی است.

Meanwhile, in augmented reality,

در عین حال، در واقعیت افزوده،

you can of course place your holographic TED panel over here,

مسلما می توانی رابط TED سه بعدی خود رو اینجا بگذاری،

and your holographic email on the other side of the desk,

و ایمیل سه بعدی را در طرف دیگه میز،

and your spatial memory evolved just fine to go ahead and retrieve them.

و حافظه فضایی شما جوری تکامل پیدا کرده که برید و برشون دارید.

You could put your holographic Tesla that you're shopping for --

ماشین سه بعدی تسلا رو که دارید می خرید رو --

or whatever model my legal team told me to put in right before the show.

یا هر مدل دیگری که تیم حقوقیِ من گفته اند که برای نمایشگاه مناسبه.

(Laughter)

( خنده حضار )

Perfect. And your brain knows exactly how to get it back.

عالیه. و مغز تو دقیقا میدونه که چطور پسش بگیری.

The second interface guideline we call "touch to see."

دومین راهکار رابط کاربری اسمش « لمس کن تا ببینی» است.

What do babies do when they see something that grabs their interest?

بچه ها وقتی چیزی توجهشون رو جلب میکنه، چکار میکنند؟

They try and reach out and touch it.

به سمتش میرند و بهش دست میزنند.

And that's exactly how the natural machine should work as well.

و این دقیقا همون طوریه که یک ابزار طبیعی هم باید کار کنه.

Turns out the visual system gets a fundamental boost

شبیه به یک سیستم بینایی به شکلی اساسی تقویت شده

from a sense we call proprioception --

با حسی که به اون حس عمقی میگیم --

that's the sense of our body parts in space.

که حس فضایی اعضای بدن ما است.

So by touching our work directly, we're not only going to control it better,

پس با لمس مستقیم این کار، نه تنها بهتر انجامش می دهیم،

we're also going to understand it much more deeply.

می توانیم خیلی عمیق تر درکش کنیم.

Hence, touch to see.

پس، لمس کن تا ببینی.

But it's not enough to experience things ourselves.

اما اینکه فقط خودمان تجربه اش کنیم کافی نیست.

We're inherently these social primates.

ما ذاتا موجوداتی اجتماعی هستیم.

And this leads me to our third guideline,

و این من رو به راهکار سوم ما می رسونه،

the holographic campfire from our first story.

آتش سه بعدی از داستان اول ما.

Our mirror-neuron subsystem suggests

زیر سیستم های عصبی-آینه ای ما باعث می شوند

that we can connect with each other and with our work much better

که ما می توانیم به هم مرتبط شویم و با کار ما

if we can see each other's faces and hands in 3D.

اگر بتونیم دستها و صورتمون را سه بعدی ببینیم خیلی بهتر مرتبط می شویم.

So if you look at the video behind me,

حالا اگر به فیلم پشت سرم توجه کنید،

you can see two Meta users playing around with the same hologram,

دو کاربر را می بینید که با یک تصویر سه بعدی بازی می کنند،

making eye contact, connected around this thing,

ارتباط چشمی دارند و از طریق این وسیله با هم مرتبطند،

instead of being distracted by external devices.

بجای آنکه وسایل خارجی حواسشان را پرت کنه.

Let's go ahead and try this again with neuroscience in mind.

بگذارید بریم و این رو دوباره با در نظر داشتن دانش عصب شناسی انجام بدیم.

So again, our favorite interface, the iOS of the mind.

پس دوباره، رابط مورد علاقه ما سیستم عامل ذهن است.

I'm going to now take a step further

حالا می خواهم یک قدم جلوتر برم

and go ahead and grab this pair of glasses

و این عینک رو بردارم

and leave it right here by the desk.

و همینجا روی میز بزارم.

I'm now with you, I'm in the moment,

حالا شما رو می بینم، و در یک لحظه،

we're connecting.

ما داریم وصل میشیم.

My spatial memory kicks in, and I can go ahead and grab it

حافظه فضایی من عمل میکنه، و میتونم برم و برش دارم

and bring it right back here, reminding me

و همینجا بزارم، حالا من

that I am the operating system.

خود سیستم عامل هستم،

And now my proprioception is working,

و حواس عمیقم کار می کنند،

and I can go ahead and explode these glasses into a thousand parts

پس می تونم این عینک رو به هزاران قطعه بشکنم

and touch the very sensor that is currently scanning my hand.

و هر کدام از حسگر هایی که الان دستم رو بررسی می کنند لمس کنم.

But it's not enough to see things alone,

اما این برای دیدن چیزها به تنهایی کافی نیست،

so in a second, my co-founder Ray is going to make a 3D call --

پس در یک لحظه، شریک من ری، یک تماس سه بعدی می گیره --

Ray?

ری؟

(Ringing)

( صدای زنگ )

Hey Ray, how's it going?

سلام ری، چه خبر؟

Guys, I can see this guy in front me in full 3D.

بچه ها، من اون رو جلوم و سه بعدی می بینم.

And he is photo-realistic.

و خیلی تصویرش طبیعیه.

(Applause)

( تشویق حضار )

Thank you.

متشکرم.

My mirror-neuron subsystem suggests that this is going to replace phones

زیر سیستم عصبی-آینه ای من حالا تلفن رو جایگزین می کنه

in not too long.

و خیلی طول نمی کشه.

Ray, how's it going?

ری، چه خبر؟

Ray: Great. We're live today.

ری: عالی. الان ما متصلیم.

(Applause)

( تشویق حضار )

MG: Ray, give the crowd a gift

مرون گریبتز: ری، به مردم یه هدیه بده

of the holographic brain we saw from the video earlier.

از مغز سه بعدی که قبلا توی فیلم دیدیم.

Guys, this is not only going to change phones,

بچه ها، این نه تنها جای تلفن رو می گیره،

it's also going to change the way we collaborate.

بلکه شیوه همکاری رو هم تغییر میده.

Thank you so much.

خیلی متشکرم.

Thanks, Ray.

ممنون، ری.

Ray: You're welcome.

ری: خواهش می کنم.

(Applause)

( تشویق حضار )

MG: So folks, this is the message that I discovered in that bar in 2011:

مرون گریبتز: خوب دوستان، این پیامی است که در سال ۲۰۱۱ فهمیدم:

The future of computers is not locked inside one of these screens.

آینده رایانه ها دیگه داخل این صفحه ها گیر نکرده.

It's right here, inside of us.

درست همینجاست، درون خود ما.

(Applause)

( تشویق حضار )

So if there's one idea that I could leave you with here today,

پس اگر بتونم فکری رو امروز و اینجا به شما بدهم،

it's that the natural machine is not some figment of the future,

اینه که ابزارهای طبیعی دیگه افسانه ای در آینده نیست،

it's right here in 2016.

همین الان و در ۲۰۱۶ وجود داره.

Which is why all hundred of us at Meta,

به همین دلیل صدها نفر از ما در «متا»،

including the administrative staff,

همراه کارمندان بخش مدیریت،

the executives,

مدیران،

the designers, the engineers --

طراحان، مهندسین --

before TED2017,

قبل از TED ۲۰۱۷،

we're all going to be throwing away our external monitors

می خواهیم تا مانیتورهایمون رو دور بندازیم

and replacing them with a truly and profoundly more natural machine.

و اون رو با یک ابزار کاملا و عمیقا طبیعی جایگزین کنیم.

Thank you very much.

خیلی از شما متشکرم.

(Applause)

( تشویق حضار )

Thank you, appreciate it.

متشکرم. ممنون از شما.

Thanks, guys.

ممنون بچه ها.

Chris Anderson: So help me out on one thing,

کریس اندرسون: کمکی به من در باره یک موضوع بکن.

because there've been a few augmented reality demos

چون ما چند تایی نمایش واقعیت افزوده داشتیم

shown over the last year or so out there.

که اینجا و در سال پیش نشون داده شدند.

And there's sometimes a debate among technologists

و بعضی وقت ها بین اهالی فناوری بحثی هست

about, are we really seeing the real thing on-screen?

درباره، اینکه آیا واقعا یه چیز واقعی روی صفحه می بینیم؟

There's this issue of field of view,

مشکلاتی با میدان دید وجود داره،

that somehow the technology is showing a broader view

که فناوری تصویری با زاویه بازتر نشون میده

than you would actually see wearing the glasses.

نسبت به وقتی که واقعا با عینک می بینی،

Were we seeing the real deal there?

آیا واقعا یه وسیله بدرد بخور رو می‌بینیم؟

MG: Absolutely the real deal.

مرون گریبتز: قطعا این یه چیز واقعیه،

Not only that,

نه فقط این،

we took extra measures to shoot it with a GoPro through the actual lens

ما کارهای ویژه ای کردیم تا با دوربین GoPro فیلم برداری کنیم و لنزهای واقعی

in the various videos that you've seen here.

همین فیلمهایی که اینجا دیدید.

We want to try to simulate the experience for the world

ما می‌خواهیم این موضوع رو به جهان نشون بدیم

that we're actually seeing through the glasses,

که واقعا چی از توی عینک می‌بینیم،

and not cut any corners.

و هیچ گوشه‌ای هم وجود نداره.

CA: Thank you so much for showing us that.

کریس اندرسن: ممنون از اینکه نشونمون دادی.

MG: Thanks so much, I appreciate that.

مرون گریبتز: متشکرم، ممنون از شما.