Ivan Oransky: Are we over-medicalized?

ایوان اورانسکی: آیا ما بیش از حد دارودرمانی شده ایم؟

Translator: Pedram Pourasgari Reviewer: Amirpouya Ghaemian

Those of you who have seen the film "Moneyball,"

کسانی که فیلم "Moneyball" را دیده اند،

or have read the book by Michael Lewis,

یا کتاب مایکل لوییس را خوانده اند،

will be familiar with the story of Billy Beane.

با داستان زندگی "بیلی بین" آشنا هستند.

Billy was supposed to be a tremendous ballplayer; all the scouts told him so.

از بیلی انتظار می رفت که بازیکن فوق العاده ای شود؛ همه‌ی استعداد یاب ها همین را به او می گفتند.

They told his parents that

به والدین او گفتند

they predicted that he was going to be a star.

که بنا بر پیش بینی آن‌ها او یک ستاره خواهد شد.

But what actually happened when he signed the contract -- and by the way, he didn't

اما اتفاقی که بعد از امضای قرارداد برای او افتاد --

want to sign that contract, he wanted to go to college --

-- در حالی که او نمی خواست آن را امضا کند و مایل بود به کالج برود --

which is what my mother, who actually does love me,

-- مثل کاری که مادر من، که مرا عمیقاً دوست دارد،

said that I should do too, and I did --

گفت که من باید انجام بدهم، و من هم آن کار را کردم --

well, he didn't do very well. He struggled mightily.

در هر صورت، او چندان موفق نبود. او خیلی تلاش کرد.

He got traded a couple of times, he ended up in the Minors for most of his career,

چند بار بین باشگاه ها منتقل شد، و نهایتاً در بیشتر عمر حرفه ای خود در دسته پایین بازی می کرد.

and he actually ended up in management. He ended up as a General Manager of the

در پایان او وارد عرصه‌ی مدیریت شد.

Oakland A's.

Now for many of you in this room, ending up in management, which is also what I've done,

او مدیر عامل تیم ورزشی "آکلند" شد.

برای خیلی از شما که اینجا هستید، رسیدن به مقام مدیریت، یعنی جایی که من به آن رسیده ام،

is seen as a success.

یک موفقیت محسوب می شود.

I can assure you that for a kid trying to make it in the Bigs,

من به شما اطمینان می دهم که از نظر یک کودک که سعی می کند به تیم های دسته بالا برسد،

going into management ain't no success story. It's a failure.

مدیر شدن یک موفقیت نیست، یک شکست است.

And what I want to talk to you about today, and share with you, is that our

و چیزی که من می خواهم امروز در مورد آن صحبت کنم و با شما در میان بگذارم

healthcare system, our medical system, is just as bad at predicting

این است که نظام سلامت ما، و نظام پزشکی ما در پیش بینی این که

what happens to people in it -- patients, others --

چه اتفاقی برای مردم - بیماران و غیره - در آن می افتد ناموفق است.

as those scouts were at predicting what would happen to Billy Beane.

همانگونه که استعداد یاب ها در مورد آینده‌ی بیلی بین اشتباه کردند.

And yet, every day

به رغم این، هر روزه

thousands of people in this country

هزاران نفر در این کشور

are diagnosed with preconditions.

بر اساس احتمال بیماری ها معاینه می شوند.

We hear about pre-hypertension, we hear about pre-dementia,

احتمال فشار خون، احتمال جنون

we hear about pre-anxiety, and I'm pretty sure that I diagnosed myself with

احتمال اضطراب، اسم هایی است که به گوشمان خورده و من هم در اتاق انتظار

that in the green room.

قبل از آمدن به صحنه این آخری را در مورد خودم تشخیص دادم!

We also refer to subclinical conditions.

ما همچنین به شرایط نهفتگی بیماری اشاره می کنیم.

There's subclinical atherosclerosis, subclinical hardening of the arteries,

تصلب شرایین نهفته، سخت شدن سرخرگ ها به صورت نهفته،

obviously linked to heart attacks, potentially.

که مشخصاً به حملات قلبی بالقوه مرتبط است.

One of my favorites is called subclinical acne.

اصطلاح مورد علاقه ی من ضایعه ی پوستی نهفته است.

If you look up subclinical acne, you may find a website, which I did,

اگر این اصطلاح را جستجو کنید شاید مثل من یک سایت برای آن پیدا کنید

which says that this is the easiest type of acne to treat.

که می گوید این نوع ضایعه ی پوستی ساده ترین درمان را دارد.

You don't have the pustules or the redness and inflammation.

شما جوش یا قرمزی و سوزش ندارید.

Maybe that's because you don't actually have acne.

شاید به این خاطر است که اصلاً ضایعه ی پوستی وجود ندارد.

I have a name for all of these conditions, it's another precondition:

من برای این وضعیت ها یک اسم گذاشته ام

I call them preposterous.

من به آنها می گویم مهمل!

In baseball, the game follows the pre-game.

در بازی بیس بال، بازی بعد از دست گرمی شروع می شود.

Season follows the pre-season.

فصل بعد از پیش فصل شروع می شود.

But with a lot of these conditions, that actually isn't the case, or at least it isn't the

اما در بسیاری از این وضعیت ها در واقع نشانه‌ی یک بیماری نیستند،

case all the time. It's as if there's a rain delay, every single time in many cases.

یا حداقل همیشه بیماری نیستند. مثل تأخیر در باران که به معنی حتمی بودن رخ دادن آن نیست، و همیشه اتفاق می افتد.

We have pre-cancerous lesions,

ما آسیب های نشان دهنده‌ی سرطان داریم،

which often don't turn into cancer.

که معمولاً تبدیل به سرطان نمی شوند.

And yet,

در عین حال

if you take, for example, subclinical osteoporosis, a bone thinning disease,

اگر برای مثال احتمال پوکی استخوان را در نظر بگیریم، که باعت شکننده شدن استخوان ها می شود،

the precondition,

علائم احتمال آن،

otherwise known as osteopenia,

نازک شدن استخوان نامیده می شود.

you would have to treat 270 women for three years

باید ۲۷۰ خانم را برای ۳ سال درمان کرد

in order to prevent one broken bone.

تا جلوی شکستگی یک استخوان یک نفرشان گرفته شود.

That's an awful lot of women

اگر شما تعداد خانم‌هایی که این بیماری برای آن‌ها تشخیص داده می شود را

when you multiply by the number of women who were diagnosed

در این رقم ضرب کنید،

with this osteopenia.

این تعداد خیلی خیلی زیاد می شود.

And so is it any wonder,

از این تعجب نمی کنید که

given all of the costs and the side effects

با احتساب تمام هزینه ها و عوارض جانبی

of the drugs that we're using to treat these preconditions, that every year

داروهایی که برای درمان این شرایط اولیه استفاده می کنیم، که در هر سال

we're spending more than two trillion dollars on healthcare and yet

بیش از ۲ تریلیارد دلار برای درمان هزینه بر می دارد،

100,000 people a year -- and that's a conservative estimate -- are dying

ولی سالانه ۱۰۰ هزار نفر - با یک تخمین محافظه کارانه- می میرند،

not because of the conditions they have,

نه به خاطر وضعیت خودشان،

but because of the treatments that we're giving them and the complications of those treatments?

بلکه به خاطر درمان‌هایی که ما به آن‌ها می دهیم و پیچدگی این درمان‌ها.

We've medicalized everything

ما همه چیز را در این کشور دارودرمانی کرده ایم.

in this country.

ما همه چیز را در این کشور دارودرمانی کرده ایم.

Women in the audience, I have some

خانم‌هایی که در میان تماشاچی ها هستند،

pretty bad news that you already know,

برایتان خبر بدی دارم که خودتان از آن مطلع هستید،

and that's that every aspect of your life

و آن این است که همه‌ی ابعاد زندگی شما

has been medicalized.

دارودرمانی شده است.

Strike one is when you hit puberty.

اولین مرحله وقتی است که به سن بلوغ می رسید.

You now have something that happens to you once a month that has been medicalized.

چیزی هر ماه برایتان اتفاق می افتد که دارودرمانی شده است.

It's a condition;

این یک شرایط به خصوص است؛

it has to be treated. Strike two

و باید درمان شود. مرحله‌ی دوم،

is if you get pregnant.

اگر شما باردار شوید.

That's been medicalized as well.

آن هم دارودرمانی شده.

You have to have a high-tech experience

شما یک تجربه‌ی بارداری با تکنولوژی های پیشرفته خواهید داشت،

of pregnancy, otherwise something might go wrong.

چون در غیر این صورت شاید مشکلی پیش بیاید.

Strike three is menopause.

مرحله سوم یائسگی است.

We all know what happened when millions of women were given hormone replacement therapy

همه‌ی ما می دانیم وقتی میلیون ها زن

for menopausal symptoms

برای رفع نشانه های یائسگی به مدت ده ها سال

for decades until all of a sudden we realized, because a study came out, a big one,

تحت هورمون درمانی قرار گرفتند چه اتفاقی افتاد،

NIH-funded.

چون یک تحقیق جامع از طرف اداره ی تحقیقات بهداشت و سلامتی در این باره منتشر شد.

It said,

آن تحقیق می گفت،

actually, a lot of that hormone replacement therapy may be doing more harm than good

درمان‌های جایگزینی هورمون‌ها به بسیاری از آن زنان

for many of those women.

بیشتر آسیب رساندند تا سود.

Just in case,

البته،

I don't want to leave the men out --

من نمی خواهم مردها را مستثناء کنم --

I am one, after all --

چون بالأخره خودم یک مرد هستم --

I have really bad news for all of you in this room,

من خبر بسیار بدی برای همه‌ی حاضرین در این سالن،

and for everyone

و هر کسی که صدای مرا می‌شنود یا مرا می بیند، دارم.

listening and watching elsewhere:

و هر کسی که صدای مرا می‌شنود یا مرا می بیند، دارم.

You all have

همه‌ی شما در سراسر جهان در شرایط رو به مرگ قرار دارید.

a universally fatal condition.

همه‌ی شما در سراسر جهان در شرایط رو به مرگ قرار دارید.

So, just take a moment.

پس یک لحظه درنگ کنید.

It's called pre-death.

اسم این وضعیت احتمال مرگ است.

Every single one of you has it, because you have the risk factor for it,

همه‌ی شما به آن دچارید، چون عامل ابتلا به آن را در خود دارید،

which is being alive.

یعنی همان زنده بودن.

But I have some good news for you, because

اما من خبر خوبی هم دارم،

I'm a journalist, I like to end things in a happy way or a forward-thinking way.

چون من یک روزنامه نگار هستم، دوست دارم همه چیز با خوشی یا نگرش مثبتی به پایان برسد.

And that good news is that if you can survive to the end of my talk, which

و خبر خوب اینکه اگر بتوانید تا آخر صحبت من دوام بیاورید،

we'll see if that happens for everyone,

که خواهیم دید همه خواهند توانست یا نه،

you will be a pre-vivor.

آنگاه شما یک نجات یافته‌ی احتمالی هستید.

I made up pre-death.

من واژه‌ی مرگ احتمالی را از خودم ساختم.

If I used someone else's pre-death, I apologize,

اگر کسی قبل از من این واژه را به کار برده، عذرخواهی می‌کنم،

I think I made it up.

فکر می کنم که من اولین نفر باشم.

I didn't make up pre-vivor.

اما نجات یافته‌ی احتمالی ساخته‌ی من نیست.

Pre-vivor is what a particular cancer advocacy group would like everyone who

این اصطلاحی است که یک گروه حامی بیماران سرطانی

just has a risk factor,

به کسانی که یکی از نشانه های ابتلا به بیماری را دارند،

but hasn't actually had that cancer,

اما دچار آن نیستند اطلاق می کند.

to call themselves.

اما دچار آن نیستند اطلاق می کند.

You are a pre-vivor.

شما یک نجات یافته‌ی احتمالی هستید.

We've had HBO here this morning. I'm wondering if Mark Burnett is anywhere in the

امروز نماینده‌ی شرکت شبکه‌ی کابلی آمریکا اینجا بودند. می خواهم بدانم اگر "مارک بِرنت" (رئیس شرکت) اینجاست،

audience, I'd like to suggest

پیشنهاد ساخت یک مستند واقعی با عنوان نجات یافتگان احتمالی را به او بدهم.

a reality TV show called "Pre-vivor."

پیشنهاد ساخت یک مستند واقعی با عنوان نجات یافتگان احتمالی را به او بدهم.

If you develop a disease, you're off the island.

اگر شما بیمار شوید از جزیره بیرون رانده می شوید.

But the problem is, we have a system

اما مسأله اینجاست که اگر ما نظامی داشته باشیم،

that is completely --

که کاملاً --

basically promoted this.

به طور اساسی این نحوه‌ی تفکر را ترویج می‌کند،

We've selected, at every point in this system,

ما در هر مرحله از این نظام، انتخاب کرده ایم

to do what we do, and to give everyone a precondition and then eventually

که چه کار کنیم و به هر کس یک وضعیت احتمالی داده ایم،

a condition, in some cases.

و نهایتاً در برخی موارد به یک وضعیت خاص منجر می شود.

Start with the doctor-patient relationship. Doctors, most of them,

از رابطه‌ی دکتر و بیمار شروع می کنیم. بیشتر دکتر ها

are in a fee-for-service system. They are basically incentivized to do more --

با سیستم دریافت هزینه در مقابل ارائه ی خدمت کار می کنند. آن‌ها اصولاً

procedures, tests,

به ازای آزمایش‌های بیشتر، داروهای بیشتر

prescribe medications.

و روال‌های درمانی بیشتر، نفع بیشتری می برند.

Patients come to them,

بیمارها پیش آن‌ها می روند و می خواهند کاری بکنند.

they want to do something. We're Americans, we can't just stand

ما آمریکایی هستیم و نمی توانیم یک گوشه بی کار بایستیم.

there, we have to do something. And so they want a drug.

باید کاری بکنیم. پس تقاضای دارو می کنند.

They want a treatment. They want to be told, this is what you have and this is how

آن‌ها درمان می خواهند. آن‌ها می خواهند که بهشان گفته شود که چه بیماری دارند،

you treat it. If the doctor doesn't give you that,

و چطور درمان می شود. اگر دکتر دارویی به شما ندهد،

you go somewhere else.

جای دیگری می روید.

That's not very good for doctors' business.

این برای کسب و کار دکترها خوب نیست.

Or even worse,

یا حتی بدتر،

if you are diagnosed with something eventually, and the doctor didn't order that test,

اگر یک بیماری در مورد شما تشخیص داده شود و دکتر آزمایش مربوطه را برایتان تجویز نکرده باشد،

you get sued.

می توانید از او شکایت کنید.

We have pharmaceutical companies that are constantly trying to expand

شرکت‌های دارویی مدام به دنبال

the indications, expand the number of people who are eligible for a given treatment,

افزایش تعداد نشانه های بیماری، و افزایش تعداد افرادی که می توانند تحت درمان آن دارو قرار بگیرند، هستند.

because that obviously helps their bottom line. We have advocacy groups,

چون این کار به روشنی درآمد آن‌ها را افزایش می دهد. بعضی از گروه های حامی بیماران

like the one that's come up with pre-vivor,

مانند گروهی که نامش را بردم، اصطلاحاتی مثل "نجات یافته‌ی احتمالی" ابداع می کنند،

who want to make more and more people feel they are at risk, or might have a condition,

تا مردم بیشتری خود را در خطر بیماری ببینند یا احتمال بیماری خود را بدهند،

so that they can raise more funds

و از این طریق ثروت بیشتری به دست می آورند،

and raise visibility, et cetera.

بیشتر معروف می شوند و غیره.

But this isn't actually,

اما این طور نیست،

despite what journalists typically do, this isn't actually about blaming

این مانند نمونه های دیگر که خبرنگاران متصدیان یک موضوع را

particular players.

سرزنش می کنند، نیست.

We are all responsible.

همه‌ی ما مسئولیم.

I'm responsible.

من مسئولم.

I actually root for the Yankees, I mean talk about

من در واقع هوادار آن‌ها هستم،

rooting for the worst possible

منظورم بدترین جبهه ای است که،

offender when it comes to doing everything you can do.

بزرگ ترین آسیب ها را می زند.

Thank you.

متشکرم.

But everyone is responsible.

اما همه مسئولند.

I went to medical school,

من در دانشکده‌ی پزشکی درس خوانده ام.

and I didn't have a course called How to Think Skeptically,

اما درسی با عنوان "چگونه شکاکانه فکر کنیم"،

or How Not to Order Tests.

یا این که "چگونه آزمایش تجویز نکنیم"، پاس نکردم.

We have this system

ما نظامی داریم که

where that's what you do.

هم اکنون مطابق آن فعالیت می کنیم.

And it actually took being a journalist

و تا خبرنگار نشدم نفهمیدم که

to understand all these incentives. You know, economists like to say,

مکانیزم تشویق در این سیستم چگونه است. اقتصاددان‌ها دوست دارند بگویند،

there are no bad people,

که هیچ آدم بدی وجود ندارد.

there are just bad incentives.

تنها مکانیزم تشویق بدی وجود دارد.

And that's actually true.

و این درست است.

Because what we've created is a sort of Field of Dreams, when it comes to medical technology.

چون در زمینه‌ی فناوری‌های پزشکی ما یک دنیای خیالی ساخته ایم.

So when you put another MRI in every corner, you put a robot

وقتی یک دستگاه MRI دیگر در هر کدام از بخش هایتان کار می‌گذارید،

in every hospital saying that everyone has to have robotic surgery.

دارید به تمام بیمارستان ها می گویید که همه باید یک روبات جراح داشته باشند.

Well, we've created a system where if you build it, they will come.

ما نظامی ساخته ایم که هرگاه تجهیز شد، بیمارانش به وجود خواهند آمد.

But you can actually perversely

اما شما باید غیر مستقیم به آن‌ها بگویید که بیایند،

tell people to come, convince them

باید آن‌ها را قانع کنید که مجبورند بیایند.

that they have to come.

باید آن‌ها را قانع کنید که مجبورند بیایند.

It was when I became a journalist that I really realized how I was part of this problem,

وقتی روزنامه نگار شدم

and how we all are part of this problem.

فهمیدم چطور من هم بخشی از این مشکل هستم، و همه‌ی ما بخشی از این مشکل هستیم.

I was medicalizing every risk factor, I was writing stories, commissioning stories,

من هر خطری را با درمان و دارو پاسخ می دادم، داستان‌های بی اساسی می نوشتم و گزارش‌هایی ترتیب می دادم،

every day, that were trying to,

که در آن‌ها تلاش می کردم،

not necessarily make people worried, although that was what often happened.

مردم را الزاماً نگران نکنم، هرچند اکثراً این اتفاق می افتاد.

But, you know, there are ways out.

همان طور که می دانید راه‌های چاره ای هم وجود دارند.

I saw my own internist last week,

من هفته‌ی پیش دکتر داخلی ام را ملاقات کردم،

and he said to me,

و او به من گفت،

"You know," and he told me something that

"خودت می دونی"، و او چیزی به من گفت

everyone in this audience could have told me for free,

که هر کس دیگری در این سالن می‌توانست به طور رایگان به من بگوید،

but I paid him for the privilege, which is that

اما من برای استفاده از تخصص او پول دادم.

I need to lose some weight.

او به من گفت که باید وزن کم کنم.

Well, he's right. I've had honest-to-goodness high blood pressure

بله او درست می‌گفت. باید اعتراف کنم که

for a dozen years now, same

من سال هاست که فشار خون دارم،

age my father got it,

در همان سنی که پدرم دچار آن شد،

and it's a real disease. It's not pre-hypertension, it's actual

و این یک بیماری واقعی است. این فشار خون احتمالی نیست،

hypertension, high blood pressure.

بیماری فشار خون واقعی است.

Well, he's right,

بله، او درست می گفت،

but he didn't say to me,

اما او به من نگفت تو پرخوری احتمالی

well, you have pre-obesity or

اما او به من نگفت تو پرخوری احتمالی

you have pre-diabetes, or anything like that. He didn't say,

یا دیابت احتمالی، یا چنین چیزی داری. او چیزی نگفت.

better start taking this Statin, you need to lower your cholesterol.

که بهتر است داروی "استاتین" (سرم ضد چربی) تا کلسترولت را کاهش دهی.

No, he said, "Go out and lose some weight. Come back and see me in a bit,

بلکه گفت: "بیرون برو و وزن کم کن و دوباره پیشم بیا،

or just give me a call and let me know how you're doing."

یا تماس بگیر تا بدانم چه کرده ای."

So that's, to me,

این، به نظر من،

a way forward.

یک پیشرفت است.

Billy Beane, by the way, learned the same thing.

بیلی بین هم چیز مشابهی یاد گرفت.

He learned,

او از تماشای بچه ای که در نهایت استخدامش کرد، و برایش موفقیت به دست آورد،

from watching this kid who he eventually hired, who was really successful for him,

او از تماشای بچه ای که در نهایت استخدامش کرد، و برایش موفقیت به دست آورد،

that it wasn't swinging for the fences, it wasn't swinging at every pitch

یاد گرفت که مهم نیست که ضربات عالی باشد یا همه‌ی پرتاب‌ها را بازگردانی،

like the sluggers do, which is what all the expensive teams like the Yankees like to --

و این چیزی است که همه‌ی ضربه زن‌های بیس بال انجام می دهند و تیم‌های قدرتمند

they like to pick up those guys.

می خواهند چنین بازیکنانی را داشته باشند.

This kid told him, you know, you gotta watch the guys, and you gotta go out and find

پسربچه به او گفت باید بیرون بروی و بچه ها را نگاه کنی.

the guys who like to walk,

کسانی که دوست دارند راه بروند،

because getting on base by a walk

چون راه رفتن تا زمین خودی هم،

is just as good, and in our healthcare system

به همان اندازه خوب است. و در نظام سلامت ما

we need to figure out,

ما باید بفهمیم،

is that really a good pitch

که این واقعاً یک ضربه‌ی خوب است و باید به آن ضربه زد،

or should we let it go by and not swing at everything?

یا باید بگذاریم توپ مسیر خودش را برود و به زمین بیفتد و بی دلیل ضربه نزنیم.

Thanks.

ممنونم.