Dan Pacholke: How prisons can help inmates live meaningful lives

دن پچولک: چگونه زندانها میتوانند به زندانیها در داشتن یک زندگی هدف دار کمک کنند

Translator: Leila Ataei Reviewer: soheila Jafari

We're seen as the organization that is the bucket for failed social policy.

ما بعنوان سازمانی دیده می شویم که معیار سیاست اجتماعی ناموفق تلقی می شود.

I can't define who comes to us or how long they stay.

نمی توانم تعین کنم چه کسانی نزد ما میایند، یا چه مدت پیش ما می مانند.

We get the people for whom nothing else has worked,

ما آدمهایی را می پذیریم که بقیه چیزها برایشان جواب نداده،

people who have fallen through all

آدمهایی که از توریهای امنیتی اجتماعی دیگر

of the other social safety nets.

به پایین سر خوردند.

They can't contain them, so we must.

در آن توریها نمی گنجند، پس ما باید نگهشان داریم.

That's our job:

شغل ماست:

contain them, control them.

نگهداریشان، کنترلشان.

Over the years, as a prison system,

طی سالها، بعنوان یک سیستم زندان،

as a nation, and as a society,

بعنوان یک ملت، بعنوان یک اجتماع،

we've become very good at that,

در این کار خبره شدیم،

but that shouldn't make you happy.

اما این مساله نباید باعث خوشحالی ما شود.

Today we incarcerate more people per capita

ما سالانه بیش از هر کشور دیگری در جهان

than any other country in the world.

آدمها را زندانی می کنیم.

We have more black men in prison today

امروزه زندانیهای سیاه پوستمان بیشتر

than were under slavery in 1850.

از تعداد برده ها در ۱۸۵۰ است.

We house the parents of almost three million

ما میزبان والدین تقریبا بیش از ۳ میلیون

of our community's children,

از کودکان جامعه هستیم،

and we've become the new asylum,

و تبدیل به پناهگاهی تازه شده ایم،

the largest mental health provider in this nation.

بزرگترین فراهم کننده بهداشت روانی در این ملت.

When we lock someone up,

وقتی کسی را حبس می کنیم،

that is no small thing.

کم چیزی نیست.

And yet, we are called the Department of Corrections.

و با اینحال دارالتادیب نامیده می شویم.

Today I want to talk about

امروز قصد دارم درباره تغییر

changing the way we think about corrections.

در نحوه تفکرمان نسبت به اصلاحات صحبت کنم.

I believe, and my experience tells me,

به اعتقاد من و البته با استناد به تجربیاتم

that when we change the way we think,

زمانی که طرز تفکرمان را تغییر می دهیم،

we create new possibilities, or futures,

احتمالات یا آینده تازه ای را میافرینیم.

and prisons need a different future.

و زندانها احتیاج به آینده ای متفاوت دارند.

I've spent my entire career in corrections, over 30 years.

کل حرفه ام را صرف اصلاحات کردم، سی سال.

I followed my dad into this field.

دنباله رو پدرم بودم.

He was a Vietnam veteran. Corrections suited him.

یک کهنه سرباز ویتنامی. اصلاحات برازنده اش بود.

He was strong, steady, disciplined.

قوی، باثبات و با انظباط بود و

I was not so much any of those things,

خیلی تو این چیزها مثل او نبودم،

and I'm sure that worried him about me.

و مطمئنم که نگرانم بود.

Eventually I decided, if I was going to end up in prison,

سرانجام تصمیم گرفتم که سر از زندان در بیارم،

I'd better end up on the right side of the bars,

تا اینکه پشت پیشخوان بار بایستم،

so I thought I'd check it out,

پس فکر کردم یک بررسی بکنم

take a tour of the place my dad worked,

و از جایی که پدرم کار کرده بود دیدن کنم،

the McNeil Island Penitentiary.

مک نیل ایلند پوینتینری.

Now this was the early '80s,

اوایل دهه هشتاد بود،

and prisons weren't quite what you see

و زندانها این چیزی که توی تلویزیون یا

on TV or in the movies.

فیلمها می بینید نبودند.

In many ways, it was worse.

از خیلی جهات، بدتر بودند.

I walked into a cell house that was five tiers high.

وارد یک سلول شدم، با سقف کوتاه.

There were eight men to a cell.

هشت تا مرد توی یک سلول. بود

there were 550 men in that living unit.

۵۵۰ نفر در بخش اسکان داده شده بودند.

And just in case you wondered,

و اگر احیانا سوال برایتان پیش آمده،

they shared one toilet in those small confines.

یک توالت مشترک در آن سلولها بود.

An officer put a key in a lockbox,

افسر با یک کلید همه سلولها را باز میکرد و

and hundreds of men streamed out of their cells.

صدها نفر از سلولها بیرون میریختند.

Hundreds of men streamed out of their cells.

صدها نفر بودند.

I walked away as fast as I could.

تا جایی که میشد سریع از کنارشان رد شدم.

Eventually I went back and I started as an officer there.

بالاخره بازهم برگشتم و کارم را بعنوان افسر زندان آغاز کردم.

My job was to run one of those cell blocks

شغلم اداره یکی از آن بخشهای زندان بود

and to control those hundreds of men.

و نظارت بر آن صدها زندانی.

When I went to work at our receptions center,

وقتی رفتم تا در مرکز پذیرش مان کار کنم،

I could actually hear the inmates roiling from the parking lot,

به واقع صدای زندانیها را می شنیدم که با خشم از پارکینگ بیرون میامدند،

shaking cell doors, yelling,

درهای سلولهایشان را می لرزاندند و نعره می زدند،

tearing up their cells.

سلولهایشان را بهم می ریختند.

Take hundreds of volatile people and lock them up,

صدها تن آدم خشن را بگیرید و حبسشان کنید،

and what you get is chaos.

و هرج و مرج نتیجه آن می شود.

Contain and control — that was our job.

نگهداری و مهار کردن شغل ما بود.

One way we learned to do this more effectively

یکی روشهای که یاد گرفتیم برای انجام این کار موثر است

was a new type of housing unit

نوع تازه ای از واحد اسکان دهی بود که

called the Intensive Management Unit, IMU,

واحد مدیریت ویژه یا آی ام یو نام داشت،

a modern version of a "hole."

نسخه جدیدی از یک «سوراخ».

We put inmates in cells behind solid steel doors

زندانیها را پشت میله های فولادی می کردیم

with cuff ports so we could restrain them

همراه با میله های دستنبد داری که می توانستیم به آنها ببندیمشان

and feed them.

و بهشان غذا دهیم.

Guess what?

حدس بزنید چی شد؟

It got quieter.

آرامتر شد.

Disturbances died down in the general population.

سروصداها در بخش عمومی خوابید.

Places became safer

مکان امن تر شد

because those inmates who were most violent or disruptive

چون زندانیهای خشن تر یا اخلال گر را

could now be isolated.

اکنون میشد، منزوی کرد.

But isolation isn't good.

اما این منزوی سازی کافی نیست.

Deprive people of social contact and they deteriorate.

آدمها را از ارتباط اجتماعی محروم کنید و بدتر می شوند.

It was hard getting them out of IMU,

بیرون آوردنشان از آ ام یو برای خودشان

for them and for us.

و برای ما سخت تر میشد.

Even in prison, it's no small thing

حتی در زندان، زندانی کردن یک نفر

to lock someone up.

کار ساده نیست.

My next assignment was to one of the state's deep-end prisons

مسئولیت بعدیم در یکی از زندانهای بی درو پیکر دولتی بود

where some of our more violent or disruptive inmates are housed.

جاییکه برخی از زندانیهای خشن تر یا اخلال گر نگهداری می شدند.

By then, the industry had advanced a lot,

آن زمان، صنعت خیلی پیشرفت کرده بود

and we had different tools and techniques

و ابزار و فناوریهای گوناگونی جهت اداره مدیریت

to manage disruptive behavior.

رفتار اخلال گرانه داشتیم.

We had beanbag guns and pepper spray

اسپری فلفل و سلاح ضد شورش و

and plexiglass shields,

سپرهای پلی گلاس،

flash bangs, emergency response teams.

فلش بنگ و تیمهای واکنش سریع را داشتیم.

We met violence with force

جواب خشونت را با زور و هرج و مرج را

and chaos with chaos.

با هرج و مرج دادیم.

We were pretty good at putting out fires.

در خواباندن شورش ها نسبتا خوب عمل کردیم.

While I was there, I met two experienced correctional workers

موقعیکه آنجا بودم، با دو نفر از کارکنان مجرب تادیبی ملاقات کردم

who were also researchers,

که محقق هم بودند،

an anthropologist and a sociologist.

یکی مردم شناس و آن یکی جامعه شناس.

One day, one of them commented to me and said,

یک روز، یکی از آنها من را خطاب قرار داد و گفت:

"You know, you're pretty good at putting out fires.

« میدونی، تو در خوابوندن شورشهای نسبتا خوب عمل کردی.

Have you ever thought about how to prevent them?"

هیچوقت درباره پیش گیری کردن از شون فکر کردی؟»

I was patient with them,

با حوصله برایشان

explaining our brute force approach

درباره رویکرد قدرتی بی رحمانه مان

to making prisons safer.

جهت امن تر کردن زندانها توضیح دادم.

They were patient with me.

آنها هم با حوصله به من گوش دادد.

Out of those conversations grew some new ideas

در خلال آن مکالمات ایده های جدیدی بوجود آمد

and we started some small experiments.

و ما آزمایشهای کوچکی را شروع کردیم.

First, we started training our officers in teams

نخست، شروع کردیم به تعلیم دادن افسرانمان در تیمها

rather than sending them one or two at a time to the state training academy.

بجای فرستادنشان در تعدادهای یک یا دو نفره به آکادمی آموزشی ایالتی.

Instead of four weeks of training, we gave them 10.

بجای ۴ هفته، ۱۰ هفته آموزش داشتیم.

Then we experimented with an apprenticeship model

بعد مدلی از دوره کارآموزی را تجربه کردیم

where we paired new staff with veteran staff.

جاییکه کارکنان جدید را با کارکنان کهنه کار جفت می کردیم.

They both got better at the work.

آنوقت هر دو در کارشان بهتر می شدند.

Second, we added verbal de-escalation skills

دوم، در ادامه این دورهای آموزشی

into the training continuum

مهارتهای کلامی تشنج زدایانه را نیز اضافه کردیم

and made it part of the use of force continuum.

و آن را بخشی از عادت استفاده استمرار زور کردیم

It was the non-force use of force.

استفاده غیرزوری از زور بود.

And then we did something even more radical.

و بعد یک کاری کردیم که اساسی تر بود.

We trained the inmates on those same skills.

به زندانیها آن مهارتها را آموزش دادیم.

We changed the skill set,

زمینه مهارتی را تغییر دادیم،

reducing violence, not just responding to it.

با کاستن از خشونت نه فقط با پاسخ دادن به آن.

Third, when we expanded our facility, we tried a new type of design.

سوم، وقتی امکاناتمان را گسترده کردیم، شیوه جدیدی از طراحی را امتحان کردیم،

Now the biggest and most controversial component

بزرگترین و بحث برانگیزترین جزء این طراحی

of this design, of course, was the toilet.

البته که توالتها بودند.

There were no toilets.

هیچ توالتی نبود.

Now that might not sound significant to you here today,

شاید الان برای شما که امروز اینجا هستید مساله حائز اهمیتی نباشد.

but at the time, it was huge.

اما آنموقع، خیلی مهم بود.

No one had ever heard of a cell without a toilet.

هیچ وقت کسی تا آن روز درباره سلول بدون توالت نشنیده بود.

We all thought it was dangerous and crazy.

همه ما فکر می کردیم که دیوانه وار و خطرناک باشد.

Even eight men to a cell had a toilet.

حتی هر هشت زندانی در یک سلول، یک توالت داشتند.

That small detail changed the way we worked.

جزییات کوچک روش کاری ما را تغییر داد.

Inmates and staff started interacting

زندانیها و کارکنان شروع به تعامل بیشتر

more often and openly and developing a rapport.

و صریحانه ای کرده و سرسازگاری باهم گذاشتند.

It was easier to detect conflict and intervene

تشخیص تنشها و مداخله قبل از بروز تشنجات

before it escalated.

آسانتر شد.

The unit was cleaner, quieter, safer and more humane.

واحد تمیزتر، آرام تر، ایمن تر و انسانی تر بود.

This was more effective at keeping the peace

این روش در نگهداری صلح بیشتر از

than any intimidation technique I'd seen to that point.

هر روش ترساندنی که تا آن موقع دیده بودم ، موثر واقع شده بود.

Interacting changes the way you behave,

تعامل طرز رفتار شما را تغییر می دهد.

both for the officer and the inmate.

هم برای افسران و هم برای زندانیها.

We changed the environment and we changed the behavior.

ما هم محیط را تغییر دادیم و هم رفتار را.

Now, just in case I hadn't learned this lesson,

هنوز این درس ر به خوبی که این نیاموخته بودم،

they assigned me to headquarters next,

که بهم در مقرفرماندهی ماموریت دادند

and that's where I ran straight up against system change.

و آنجا بود که مستقیما با مخالفت با تغییر در سیستم مواجه شدم.

Now, many things work against system change:

خیلی چیزها علیه تغییرات سیستم بودند:

politics and politicians, bills and laws,

سیاستها و سیاستمداران، قوانین و لوایح،

courts and lawsuits, internal politics.

دادگاه ها و شکایات، سیاستهای داخلی.

System change is difficult and slow,

تغییر سیستم کند و دشوار است،

and oftentimes it doesn't take you

و اغلب اوقات شما را به جایی که

where you want to go.

می خواهید نمی رساند.

It's no small thing to change a prison system.

تغییر دادن سیستم زندان چیز کمی نیست.

So what I did do is I reflected on my earlier experiences

پس کاری که کردم تعمق بر تجربه های اولیه ام بود

and I remembered that when we interacted with offenders, the heat went down.

و یادم افتاد که وقتی با بزه کاران تعامل داشتیم، تنش فروکش می کرد.

When we changed the environment, the behavior changed.

وقتی محیط را تغییر دادیم، رفتار تغییر کرد.

And these were not huge system changes.

و اینها تغییرات سیستمی عظیمی نبودند.

These were small changes, and these changes

اینها تغییرات کوچکی بودند و این تغییرات

created new possibilities.

احتمالات جدیدی را خلق کرد.

So next, I got reassigned as superintendent of a small prison.

خیب دفعه بعد، رئیس زندان کوچکی شدم.

And at the same time, I was working on my degree

و هم زمان هم مشغول ادامه تحصیل در

at the Evergreen State College.

کالج اور گرین استیت بودم.

I interacted with a lot of people who were not like me,

با کلی آدم تعامل داشتم که مثل من نبودند،

people who had different ideas

آدمهایی با ایده های مختلف

and came from different backgrounds.

که از پس زمینه های مختلفی میامند.

One of them was a rainforest ecologist.

یکی از آنها زیست شناس جنگلهای بارانی بود.

She looked at my small prison and what she saw

نگاهی به زندان کوچکم اداخت و چیزی که دید

was a laboratory.

یک آزمایشگاه بود.

We talked and discovered how prisons and inmates

صحبت کردیم و پی بردیم که چطور زندانها و زندانیها

could actually help advance science

می توانند در واقع به پیشرفت علم با کمک کردن

by helping them complete projects

آنها در تکمیل پروژهایی کمک کنند که

they couldn't complete on their own,

خودشان به تنهایی قادر به تکمیل آنها نبودند،

like repopulating endangered species:

مثل جمعیت دار کردن گونه های به خطر افتاده:

frogs, butterflies, endangered prairie plants.

قورباغه ها، پروانه ها، گیاهان مرغزاری به خطر افتاده.

At the same time, we found ways to make

همزمان، روشهایی را جهت بهینه سازی

our operation more efficient

عملیاتمان یافتیم،

through the addition of solar power,

با افزودن نیروی خورشیدی،

rainwater catchment, organic gardening, recycling.

جمع کردن آب باران، باغبانی اورگانیک و بازیافت.

This initiative has led to many projects

این اقدام نوآورانه منجر به پروژه های بسیاری شد

that have had huge system-wide impact,

که منجر به تاثیر عظیم در سطح سیستم گردیده،

not just in our system, but in other state systems as well,

نه فقط در سیستم های ما، بلکه همچنین در سایر سیستم،

small experiments making a big difference

آزمایشهای کوچک باعث تغییر عمده

to science, to the community.

در علم و در جامعه میشود.

The way we think about our work changes our work.

طرز فکری که درباره کارمون داریم کارمون را تغییر میده.

The project just made my job more interesting and exciting.

این پروژه شغلم را جالبتر و هیجان انگیزتر کرد.

I was excited. Staff were excited.

هیجانزده بودم، کارکنان هیجانزده بودند.

Officers were excited. Inmates were excited.

افسرها هیجان زده بودند. زندانیها هم همینطور.

They were inspired.

انگیزه پیدا کرده بودند.

Everybody wanted to be part of this.

همه می خواستند بخشی از آن باشند.

They were making a contribution, a difference,

به نوبه خود سهیم شدند با ایجاد یک تغییر

one they thought was meaningful and important.

که فکر می کردند معنی هدف دار و مهم است.

Let me be clear on what's going on here, though.

بگذارید درباره اتفاقاتی که میفتد، شفافتر باشم.

Inmates are highly adaptive.

زندانیها خیلی انطباق پذیرند.

They have to be.

مجبورند.

Oftentimes, they know more about our own systems

اغلب اوقات خیلی بیشتر از ما که اداره کننده سیستم هستیم

than the people who run them.

درباره ش می دانند.

And they're here for a reason.

و آنها بنا به دلیلی اینجا هستند.

I don't see my job as to punish them or forgive them,

من شغلم را وسیله ای برای تنبیه یا بخشودن آنها نمی بینم،

but I do think they can have

اما فکر می کنم که آنها می توانند

decent and meaningful lives even in prison.

زندگیهای هدفدار و درخوری را حتی در زندان داشته باشند.

So that was the question:

پس سوال این بود:

Could inmates live decent and meaningful lives,

آیا این زندانیها می توانستند زندگیهای هدف دار و درخوری را داشته باشند،

and if so, what difference would that make?

و در این صورت، چه تفاوتی می کرد؟

So I took that question back to the deep end,

پس کار که کردم برگشتنم با این سوال به آن زندان بی در و پیکر بود

where some of our most violent offenders are housed.

جاییکه برخی از خشن ترین خلافکاران نگهداری می شدند.

Remember, IMUs are for punishment.

آي ام يو ها را برای تنبیه یادتون هست.

You don't get perks there, like programming.

برای گوشه گیرها از برنامه ریزی خبری نبود.

That was how we thought.

این چیزی بود که آموزش دیده بودیم.

But then we started to realize that if any inmates

اما بعدا شروع کردیم به تشخیص این نکته که اگر زندانیهایی

needed programming, it was these particular inmates.

به برنامه ریزی نیاز داشتند، همین این زندانیهای خاص بودند.

In fact, they needed intensive programming.

در واقع، آنها به برنامه ریزی فشرده ای نیاز داشتند.

So we changed our thinking 180 degrees,

بنابراین طرز فکرمان را ۱۸۰ در جه تغییر دادیم،

and we started looking for new possibilities.

و بدنبال احتمالات جدید گشتیم.

What we found was a new kind of chair.

چیزی که پیدا کردیم یکجور صندلی جدید بود.

Instead of using the chair for punishment,

بجای استفاده کردن از صندلی برای تنبیه،

we put it in classrooms.

آنها را در کلاسهای درس گذاشتیم.

Okay, we didn't forget our responsibility to control,

البته مسئولیتمان را در قبال مهار زندانیها نیز فراموش نکردیم،

but now inmates could interact safely, face-to-face

اما اکنون زندانیها به صورت امنی قادر به تعامل رو در رو

with other inmates and staff,

با یکدیگر و خدمه بودند،

and because control was no longer an issue,

و از انجایی که کنترل دیگر مساله ما نبود،

everybody could focus on other things,

می توانستیم روی موارد دیگر تمرکز کنیم،

like learning. Behavior changed.

از جمله یادگیری. رفتار تغییر کرد.

We changed our thinking, and we changed what was possible, and this gives me hope.

ما طرز فکرمان را تغییر دادیم و هر چیز ممکنی را هم تغییر دادیم و این به من امیدواری داد.

Now, I can't tell you that any of this stuff will work.

الان نمی توانم به شما بگویم که هیچ کدام از این کارها جواب داد.

What I can tell you, though, it is working.

چیزی که می توانم بگویم که با اینحال در حال کار کردن است.

Our prisons are getting safer for both staff and inmates,

زندانها برای خدمه و زندانیها امن تر می شود،

and when our prisons are safe,

و وقتی زندانها امن هستند،

we can put our energies into a lot more than just controlling.

می توانیم انرژیمان را صرف چیزی بیشتر از مهار کردن کنیم.

Reducing recidivism may be our ultimate goal,

کاهش تکرار بزه شاید هدف نهایی ما باشد،

but it's not our only goal.

اما تنها هدفمان نیست.

To be honest with you, preventing crime

صادقانه بگویم که پیشگیری از جرم

takes so much more from so many more people

دربرگیرنده خیلی چیزهایی بیشتری از سوی نفرات و نهادهای

and institutions.

بیشتری است.

If we rely on just prisons to reduce crime,

اگر فقط بر زندانها جهت کاستن جرم تکیه کنیم،

I'm afraid we'll never get there.

متاسفانه هیچگاه به آن نخواهیم رسید.

But prisons can do some things

اما زندانها کارهایی را انجام می دهند

we never thought they could do.

که هرگز فکرش را نمی کردیم.

Prisons can be the source of innovation

زندانها می توانند منبع نوآوری

and sustainability,

و تحمل پذیری،

repopulating endangered species and environmental restoration.

افزایش جمعیت گونه های به خطر افتاده و احیاء محیط زیست باشند.

Inmates can be scientists and beekeepers,

زندانیها می توانند دانشمند و زنبوربان

dog rescuers.

و نجات دهنده سگها باشند.

Prisons can be the source of meaningful work

زندانها می توانند منبع کار معنی دار

and opportunity for staff

و فرصتی برای کارکنان

and the inmates who live there.

و زندانیهایی باشند که در آنجا زندگی می کنند.

We can contain and control

می توانیم محیطهای انسانی را

and provide humane environments.

اداره و مهار کنیم.

These are not opposing qualities.

این ویژگیها ضدیت برانگیز نیستند.

We can't wait 10 to 20 years to find out

نمی توانیم ۱۰ تا ۲۰ سال دیگر صبر کنیم تا بفهمیم

if this is worth doing.

آیا این کار ارزش انجام دادن را دارد.

Our strategy is not massive system change.

استراتژی ما تغییر سیستم انبوه نیست.

Our strategy is hundreds of small changes

استراتژی ما صدها تغییرات کوچکی است

that take place in days or months, not years.

که طی روزها یا ماهها رخ میدهند و نه سالها.

We need more small pilots where we learn as we go,

در این حینی که رو به جلو حرکت می کنیم نیاز به آزمایشات کوچک بیشتری برای یادگیری داریم،

pilots that change the range of possibility.

آزمایشاتی که بازه احتمالات را تغییر می دهند.

We need new and better ways to measure impacts

احتیاج به روشهای بهتر و تازه برای اندازه گیری تاثیرات

on engagement, on interaction,

در مشارکت ها و فعل و انفعالات

on safe environments.

در محیطهای ایمن داریم.

We need more opportunities to participate in

ما احتیاج به فرصتهایی برای مشارکت

and contribute to our communities,

و همکاری با جوامع خودمان

your communities.

و جوامع خودتان دارید

Prisons need to be secure, yes, safe, yes.

زندانها لازم است که ایمن باشند، بله امنیت داشته باشند.

We can do that.

می توانیم انجامش دهیم.

Prisons need to provide humane environments

زندانها نیاز دارندمحیطهای انسانی را فراهم کنند

where people can participate, contribute,

جاییکه آدمها بتوانند مشارکت کرده، همکاری نموده

and learn meaningful lives.

و زندگیهای هدفداری را یاد بگیرند.

We're learning how to do that.

یاد می گیریم چطور انجامش دهیم.

That's why I'm hopeful.

بهمین خاطره که امیدوارم.

We don't have to stay stuck in old ideas about prison.

نباید توی باتلاق ایده های قدیمی درباره زندان بمانیم.

We can define that. We can create that.

می توانیم تعریفش کنیم. می توانیم آن را خلق کنیم.

And when we do that thoughtfully and with humanity,

و وقتی متفکرانه و با دیدی بشری این کار را انجام دهیم،

prisons can be more than the bucket

زندانها می توانند چیزی بیشتر از

for failed social policy.

یک سیاست اجتماعی ناموفق باشند.

Maybe finally, we will earn our title:

شاید بالاخره، به حقمان برسیم:

a department of corrections.

بخش اصلاحات.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)