Shai Agassi: A new ecosystem for electric cars

Translator: Ali Hosseini Reviewer: Hajar Almasi

So how would you run a whole country without oil?

خب چطور می‌شود کشوری را بدون نفت اداره کرد؟

That's the question that sort of hit me

این سؤالی است که چهار سال قبل یک بعدازظهر

in the middle of a Davos afternoon about four years ago.

در اجلاس «داووس» ناگهان به ذهنم خطور کرد.

It never left my brain.

هیچ وقت این سوال ذهنم را رها نکرد.

And I started playing with it more like a puzzle.

و مثل یک معما با آن سر و کله میزدم.

The original thought I had: this must be ethanol.

اول فکر می‌کردم که پاسخ سؤال «اتانول» است.

So I went out and researched ethanol,

شروع کردم به تحقیق درباره اتانول.

and found out you need the Amazon in your backyard in every country.

فهمیدم برای ساخت اتانول کافی هر کشوری باید یک آمازون داشته باشد.

About six months later I figured out it must be hydrogen,

شش ماه بعد به خودم گفتم جواب باید هیدروژن باشد،

until some scientist told me the unfortunate truth,

تا وقتی که چند دانشمند حقیقت تلخی را برایم بیان کردند،

which is, you actually use more

اینکه، در واقع شما اگر از هیدروژن استفاده کنید

clean electrons than the ones you get

الکترونهای تمیز بیشتری نسبت به آنچه

inside a car, if you use hydrogen.

داخل ماشین به دست می‌آید، استفاده می‌کنید.

So that is not going to be the path to go.

خب، پس این یکی هم راه حل ما نیست.

And then sort of through a process of

بعد، پس از مدتی سرگردانی،

wandering around, I got to the thought

این فکر به ذهنم رسید که

that actually if you could convert an entire country to electric cars,

اگر بتوانیم تمام خودروهای کشوری را، به خودروهای برقی تبدیل کنیم،

in a way that is convenient and affordable,

به طوری که راحت و ارزان باشد،

you could get to a solution.

مشکل حل می‌شود.

Now I started this from a point of view that

من این ایده را با این پیش فرض پی گرفتم که

it has to be something that scales en masse.

به نحوی باشد که در مقیاس انبوه شدنی باشد.

Not how do you build one car,

نه اینکه فقط یک ماشین بسازیم و تمام.

but how do you scale this so that it can become

اما چطور می توان راه حلی داشت که

something that is used by 99 percent of the population?

۹۹ درصد مردم از آن استفاده کنند؟

The thought that came to mind is that it needs to be as good

فکر کردم که این خودروها باید حداقل به خوبیِ

as any car that you would have today.

همین خودروهایی باشند که امروزداریم.

So one, it has to be more convenient than a car.

پس، اولا، حتی باید از یک خودرو راحت‌تر باشد،

And two, it has be more affordable than today's cars.

و دوم، از ماشینهای امروزی ارزان‌تر باشد.

Affordable is not a 40,000 dollar sedan, right?

به یک خودروسواری معمولی ۴۰ هزار دلاری نمی‌شود گفت ارزان.

Alright? That's not something that we can finance or buy today.

موافقید؟ چیزی نیست که امروز قادر به خریدنش باشیم.

And convenient is not something that you drive for an hour and charge for eight.

ماشینی که یک ساعت با آن برانی و مجبور شوی که ۸ ساعت آنرا شارژ کنی، راحت نیست.

So we're bound with the laws of physics

پس ما محدود به قوانین فیزیک

and the laws of economics.

و قوانین اقتصاد هستیم.

And so the thought that I started with was

در نتیجه ایده‌ای که با آن کارم را شروع کردم این بود که

how do you do this, still within the boundary

چطور می‌توان این کار را تنها با اتکا به

of the science we know today --

دانشی که امروزه در اختیار داریم، انجام داد؟

no time for science fair, no time for playing around with things

فرصتی برای کنفرانسهای علمی، پیشرفتهای جدید،

or waiting for the magic battery to show up.

یا انتظار برای ابداع «باتری جادویی» نبود.

How do you do it within the economics that we have today?

اما با توجه به شرایط فعلی اقتصاد چه کنیم؟

How do you do it from the power of the consumer up?

با شروع از پایین و اتکا به مصرف کنندگان؟

And not from the power of an edict down.

نه به کمک دستور و بخشنامه از بالا.

On a random visit to Tesla on some afternoon,

در بازدیدی اتفاقی از تسلا [تولید کننده خودروهای برقی]

I actually found out that the answer comes

به این نتیجه رسیدم که پاسخ این معما عملاً

from separating between the car ownership

در جداسازی «مالکیت خودرو» از،

and the battery ownership.

«مالکیت باتریهای آن» نهفته است.

In a sense if you want to think about it this is the classic

در واقع، می‌توانید این ایده را یک جور

"batteries not included."

«فروش بدون باتری» در نظر بگیرید.

Now if you separate between the two,

خب، وقتی این دو تا را از هم جدا کنید،

you could actually answer the need for a convenient car

می‌توانید مشکل «راحتی استفاده از خودروها» را

by creating a network,

با ایجاد یک شبکه، شبکه‌ای که

by creating a network before the cars show up.

قبل از آمدن ماشینها به بازار ایجاد شده است، حل کنید.

The network has two components in them.

چنین شبکه ای دو جزء اصلی دارد.

First component is you charge the car whenever you stop --

اولین جزء: هر جا که پارک کردید باید ماشین را شارژ کنید --

ends up that cars are these strange beasts that drive

خب، ماشینها هیولاهایی عجیبی هستند که معمولاً دو ساعت حرکت داشته

for about two hours and park for about 22 hours.

و ۲۲ ساعت متوقف هستند.

If you drive a car in the morning and drive it back in the afternoon

اگر شما با خودرو خود صبح به سر کار بروید و بعد از ظهر برگردید،

the ratio of charge to drive is about a minute for a minute.

نسبت دقایق شارژ به رانندگی تقریباً مساوی خواهد بود.

And so the first thought that came to mind is,

و اولین ایده که به ذهن می‌رسد این است که،

everywhere we park we have electric power.

هر جا که پارک می‌کنیم، برق هست.

Now it sounds crazy. But in some places around the world,

ممکن است احمقانه به نظر برسد، اما در بعضی

like Scandinavia, you already have that.

از نقاط دنیا، مثلاً اسکاندیناوی، شبیه این سیستم وجود دارد.

If you park your car and didn't plug in the heater,

آنجا اگر ماشین را پارک کرده ولی شارژ نکنید،

when you come back you don't have a car. It just doesn't work.

وقتی بر می‌گردید، ماشینی ندارید. ماشین کار نمی‌کند!

Now that last mile,

خب، پس قدم آخر،

last foot, in a sense,

آخرین گام، در حقیقت،

اولین قدم از زیرساخت است.

is the first step of the infrastructure.

The second step of the infrastructure needs to take care

در قدم دوم به زیرساختی احتیاج داریم که مشکل

of the range extension.

را در مسافتهای طولانی‌تر را حل کند.

See we're bound by today's technology on batteries,

ببینید، فناوری ساخت باتری دست ما را بسته است،

which is about 120 miles if you want to stay within

تنها ۱۹۳ کیلومتر می‌توانیم برویم،

reasonable space and weight limitations.

اگر بخواهیم باتریها حجم و وزن معقولی داشته باشند،

120 miles is a good enough range for a lot of people.

۱۹۳ کیلومتر برای اکثر افراد کافی است.

But you never want to get stuck.

اما هیچکس دوست ندارد که گیر کند.

So what we added is a second element to our network,

پس ما جزء دوم را به کار خود اضافه کردیم،

which is a battery swap system.

که سیستم «تعویض باتری» است.

You drive. You take your depleted battery out.

رانندگی می‌کنید، باتری خالی شده را تحویل می‌دهید،

A full battery comes on. And you drive on.

باتری نو می‌گیرید و به رانندگی ادامه می‌دهید.

You don't do it as a human being. You do it as a machine.

این کار را شما نمی‌کنید، دستگاه می‌کند.

It looks like a car wash. You come into your car wash.

شبیه کارواش، وقتی وارد می‌شوید

And a plate comes up, holds your battery, takes it out, puts it back in, and

صفحه‌ای می‌آید، باتری قدیمی را گرفته و باتری جدید را نصب می‌کند.

within two minutes you're back on the road

ظرف دو دقیقه، شما به جاده بر می‌گردید

and you can go again.

و می‌توانید به راه خود ادامه دهید.

If you had charge spots everywhere,

خب وقتی ایستگاه‌های شارژ

and you had battery swap stations everywhere,

و ایستگاه‌های تعویض باطری، همه جا باشند،

how often would you do it? And it ends up

چند وقت به چندوقت باید باطری عوض می‌کنید؟

that you'd do swapping less times than you stop at a gas station.

تعداد دفعات تعویض باطری، کمتر از دفعات پمپ بنزین رفتن خواهد بود.

As a matter of fact, we added to the contract.

در واقع ما این تعهد را به قرارداد اضافه کردیم.

We said that if you stop to swap your battery more than 50 times a year

ما می‌گوییم اگر بیش از ۵۰ بار در سال مجبور به تعویض باتری شدید،

we start paying you money

ما خسارت پرداخت می‌کنیم.

because it's an inconvenience.

چون این یک جور مزاحمت برای مشتری است.

Then we looked at the question of the affordability.

بعد به مسأله قیمت مناسب برای سیستم فکر کردیم.

We looked at the question, what happens when the battery is

چه اتفاقی می‌افتد اگر باتری را از خودرو

disconnected from the car.

جدا کنیم؟

What is the cost of that battery?

هزینه باتری چقدر است؟

Everybody tells us batteries are so expensive.

همه می‌گویند باتریها بسیار گران هستند.

What we found out, when you move from molecules to electrons,

اگر به جای نگاه مولکولی، دیدگاه الکترونی به قضایا داشته باشید،

something interesting happens.

اتفاق جالبی می‌افتد.

We can go back to the original economics of the car and look at it again.

بگذارید هزینه‌های استفاده از خودرو را با هم مرور کنیم.

The battery is not the gas tank, in a sense.

باتری با باک بنزین فرق دارد.

Remember in your car you have a gas tank.

شما در ماشینتان یک باک بنزین دارید.

You have the crude oil.

نفت خامی هست،

And you have refining and delivery of that crude oil

که پالایش و حمل آن را به عنوان سوخت

as what we call petrol or gasoline.

یا بنزین داریم که به ما تحویل می‌شود.

The battery in this sense, is the crude oil.

از این نقطه نظر، باتری در واقع مثل نفت خام است.

We have a battery bay. It costs the same hundred dollars

ما جای نصب باتری داریم که هزینه آن معادل هزینه

as the gas tank.

باک بنزین است.

But the crude oil is replaced with a battery.

اما نفت خام جای خود را به باتری داده است.

Just it doesn't burn. It consumes itself

این بار چیزی نمی‌سوزد، فقط خود را

step after step after step.

مرحله به مرحله مصرف می‌کند.

It has 2,000 life cycles these days.

طول عمری در حدود ۲٫۰۰۰ بار شارژ دارد.

And so it's sort of a mini well.

در نتیجه مثل یک چاه نفت کوچک است.

We were asked in the past when we bought an electric car

از ما می‌خواستند که موقع خرید خودروی برقی

to pay for the entire well, for the life of the car.

پول چاه نفت را برای تمام عمر خودرو بدهیم.

Nobody wants to buy a mini well when they buy a car.

هیچ کس نمی‌خواهد وقتی ماشین می‌خرد، چاه را هم همراه آن بخرد.

In a sense what we've done is

به نوعی می‌شود گفت ما در واقع

we've created a new consumable.

محصول مصرفی جدید ایجاد کرده‌ایم.

You, today, buy gasoline miles.

شما امروزه، کیلومترهای بنزینی می‌خرید.

And we created electric miles.

و ما کیلومترهای برقی ایجاد کرده‌ایم.

And the price of electric miles ends up being a very interesting number.

و قیمت این کیلومترهای برقی رقم فوق العاده جالبی است.

Today 2010, in volume,

در سال۲۰۱۰ که

when we come to market, it is eight cents a mile.

به تعداد بالا وارد بازار شویم، این قیمت ۴ سنت در کیلومتر خواهد بود.

Those of you who have a hard time calculating what that means --

اگر حساب و فهم آن رقم سخت است،

in the average consumer

با در نظر گرفتن متوسط مصرف حدود

environment we're in in the U.S.

۸/۵ لیتر در صد کیلومتر در آمریکا،

20 miles per gallon that's a buck 50, a buck 60 a gallon.

مثل این است که بنزین را لیتری ۴۲ سنت بخرید.

That's cheaper than today's gasoline, even in the U.S.

که از قیمت حال حاضر بنزین در آمریکا [حدود لیتری۶۷ سنت] هم ارزانتر است.

In Europe where taxes are in place,

در اروپا که بنزین مالیات هم دارد،

that's the equivalent to a minus 60 dollar barrel.

مثل این است که نفت را بشکه‌ای منفی شصت دلار بخرید.

But e-miles follow Moore's Law.

اما این کیلومترهای برقی از قانون «مور» پیروی می کنند.

They go from eight cents a mile in 2010,

از ۵ سنت در سال ۲۰۱۰ به

to four cents a mile in 2015,

۲ سنت در سال ۲۰۱۵ خواهند رسید،

to two cents a mile by 2020.

و تا ۱ سنت در سال ۲۰۲۰ کاهش خواهند یافت.

Why? Because batteries life cycle improve --

چرا؟ چون طول عمر باتریها افزایش پیدا می‌کند--

a bit of improvement on energy density, which reduces the price.

هر پیشرفت کوچک در زمینه ذخیره انرژی، قیمت را کاهش خواهد داد.

And these prices are actually with clean electrons.

و تازه این قیمتها با «الکترونهای تمیز» است.

We do not use any electrons that come from coal.

ما هیچ الکترونی را که منشأ فسیلی دارد استفاده نمی‌کنیم.

So in a sense this is

پس در واقع می شود گفت که این

an absolute zero-carbon, zero-fossil fuel

سوختی بدون کربن و بدون مواد فسیلی است

electric mile at two cents a mile by 2020.

که کیلومترهای برقی را به قیمت ۱ سنت در کیلومتردر سال ۲۰۲۰ می‌دهد.

Now even if we get to 40 miles per gallon

حال اگر به مصرف ۴/۲ لیتر در صد کیلومتر

by 2020, which is our desire.

در سال ۲۰۲۰ برسیم، که آرزوی‌مان است.

Imagine only 40 miles per gallon cars would be on the road.

یعنی همه ماشینها ۴/۲ لیتر در صد کیلومتر بنزین مصرف کنند.

That is an 80 cent gallon.

معادل بنزین لیتری ۲۱ سنت است.

An 80 cent gallon means, if the entire Pacific

و این قیمت یعنی اگر تمام اقیانوس اطلس

would convert to crude oil,

را به نفت خام تبدیل کنید،

and we'd let any oil company bring it out and refine it,

و به شرکتهای نفتی اجازه دهید که آن را استخراج و پالایش کنند،

they still can't compete with two cents a mile.

نمی‌توانند با قیمت کیلومتری ۱ سنت رقابت کنند.

That's a new economic factor,

خب این یک فاکتور اقتصادی جدید است،

which is fascinating to most people.

که برای بسیاری از افراد جذاب خواهد بود.

Now this would have been a wonderful paper.

خب، حالا می‌شد یک مقاله فوق العاده نوشت.

That's how I solved it in my head. It was a white paper I handed out to governments.

مسأله را اینطور حل کردم، آنرا مقاله کردم و به دولتها ارائه دادم.

And some governments told me that it's fascinating

برخی به من پاسخ دادند: قابل تحسین است

that the younger generation actually thinks about these things.

نسل جوان به چنین مسائلی فکر می‌کند.

(Laughter)

(صدای خنده حضار)

Until I got to the

تا وقتی که به

true young global leader, Shimon Peres, President of Israel,

رهبری واقعاً جوان برخوردم: شیمون پرز، رئیس جمهور اسرائیل.

and he ran a beautiful manipulation on me.

که البته حسابی هم سربه سرم گذاشت.

First he let me go to the prime minister of the country,

اول من را سراغ نخست وزیر فرستاد.

who told me, if you can find the money you need for this network,

کسی که به من گفت: اگر پولی را که لازم است،

200 million dollars,

حدود ۲۰۰ میلیون دلار، پیدا کنی

and if you can find a car company

و خودروسازی را هم پیدا کنی که حاضر باشد

that will build that car in mass volume,

این ماشینها را در حجم انبوه بسازد،

in two million cars -- that's what we needed in Israel --

۲ میلیون ماشین - رقمی که در اسرائیل نیاز داریم--

I'll give you country to invest the 200 million into.

من کشوری را که بتوانی ۲۰۰ میلیون در آن سرمایه گذاری کنی، به تو می‌دهم.

Peres thought that was a great idea.

پرز هم می‌گفت که فکر بسیار خوبی است.

So we went out, and we looked at all the car companies.

خب، ما به سراغ همه خودروسازها رفتیم.

We sent letters to all the car companies.

به تمام آنها نامه نوشتیم.

Three of them never showed up. One of them asked us

سه تای آنها جواب ندادند. یکی از آنها خواست

if we would stay with hybrids and they would give us a discount.

اگر راضی به استفاده از ماشین هیبرید شویم، به ما تخفیف می‌داد.

But one of them Carlos Ghosn, CEO of Renault and Nissan,

اما یکی از آنها، «کارلوس گون»، مدیر عامل «رنو-نیسان»،

when asked about hybrids said something very fascinating.

چیز خیلی جالبی درباره ماشینهای هیبرید گفت،

He said hybrids are like mermaids.

او گفت: ماشین هیبرید مثل پری دریایی است.

When you want a fish you get a woman and

وقتی ماهی می‌خواهی، زن هستند و

when you need a woman you get a fish.

وقتی زن می‌خواهی، ماهی!

(Laughter)

(صدای خنده حضار)

And Ghosn came up and said,

و گوسن پا پیش گذاشت و گفت:

"I have the car, Mr. Peres; I will build you the cars."

«من ماشینها را برای شما می‌سازم آقای پرز»

And actually true to form, Renault has put a billion and a half dollars

سر حرفش هم ایستاد، رنو در حدود یک میلیارد و پانصد میلیون دلار

in building nine different types of cars that fit this kind of model

در ساخت ۹ مدل مختلف از ماشینهایی که به درد این کار می‌خوردند

that will come into the market in mass volume --

و در حجم انبوه تولید خواهند شد، سرمایه گذاری کرد.

mass volume being the first year, 100 thousand cars.

منظور از حجم انبوه، حدود ۱۰۰ هزار دستگاه در سال اول است.

It's the first mass-volume electric car,

اینها اولین ماشینهای برقی تولید انبوهِ

zero-emission electric car in the market.

کاملاً بدون آلودگی در بازار خواهند بود.

I was running, as Chris said,

همانطور که «کریس» گفت، من قرار بود که

to be the CEO of a large software company called SAP

مدیر عامل یک شرکت بزرگ نرم افزاری به نام SAP بشوم

And then Peres said, "Well won't you run this project?"

اما پرز گفت: «چرا خودت این پروژه را مدیریت نمی‌کنی؟»

And I said, "I'm ready for CEO" And he said,

گفتم قرار است مدیرعامل شوم و او جواب داد،

"Oh no no no no no. You've got to explain to me,

«اوه، نه نه نه. به من توضیح بده که آیا

what is more important than saving your country and saving the world,

مهمتر از نجات کشورت و نجات جهان هست

that you would go and do?"

که بخواهی بروی و انجام بدهی؟"

And I had to quit and come and do this thing called A Better Place.

و استعفا دادم تا این پروژه به نام «جایی بهتر» را اداره کنم.

We then decided to scale it up.

سپس تصمیم گرفتیم آن را گسترش دهیم.

We went to other countries. As I said we went to Denmark.

به سراغ کشورهای دیگر، مثل دانمارک رفتیم.

And Denmark set this beautiful policy;

دانمارکی‌ها سیاست بسیار محشری دارند

it's called the IQ test.

که به آن «تست هوش» می گویند.

It's inversely proportional to taxes.

در واقع یک جور سیستم مالیات معکوس است.

They put 180 percent tax on gasoline cars

آنها ۱۸۰% مالیات از ماشینهای بنزینی می‌گیرند

and zero tax on zero-emission cars.

و مالیاتی از ماشینهای پاک نمی‌گیرند.

So if you want to buy a gasoline car in Denmark, it costs you about 60,000 Euros.

اگر شما ماشینی بنزینی در دانمارک بخرید، قیمت آن حدود ۶۰٫۰۰۰ یورو خواهد بود.

If you buy our car it's about 20,000 Euros.

اما قیمت ماشین ما ۲۰٫۰۰۰ یورو خواهد بود.

If you fail the IQ test they ask you to leave the country.

اگر هم در تست هوش شکست بخورید، شما را از کشور بیرون می‌کنند!

(Laughter)

(صدای خنده حضار)

We then were sort of coined as the guys

پس به ما به چشم آدمهایی نگاه می‌کردند

who run only in small islands.

که سراغ جزیره‌های کوچک می روند.

I know most people don't think of Israel as a small island,

می‌دانم بسیاری می‌گویند اسرائیل جزیره نیست.

but Israel is an island -- it's a transportation island.

اما هست. از نظر حمل و نقل اسرائیل یک جزیره است.

If your car is driving outside Israel it's been stolen.

اگر ماشینی اسرائیلی را خارج از آن دیدید، دزدی است.

(Laughter)

(صدای خنده حضار)

If you're thinking about it in terms of islands,

خب وقتی پروژه را جزیره‌ای در نظر بگیرید،

we decided to go to the biggest island that we could find,

تصمیم گرفتیم به سراغ بزرگترین جزیره دنیا

and that was Australia. The third country we announced was Australia.

یعنی استرالیا برویم. سومین کشور پروژه ما استرالیا بود.

It's got three centers --

سه مرکز در آنجا داریم ،

in Brisbane, in Melbourne, in Sydney --

در «بریزبَین»، «ملبورن» و «سیدنی»

and one freeway, one electric freeway that connects them.

و مسیری الکتریکی که آنها را به هم وصل می‌کند.

The next island

پیدا کردن جزیره بعدی

was not too hard to find, and that was Hawaii.

سخت نبود: هاوایی.

We decided to come into the U.S.

تصمیم گرفتیم که به آمریکا بیاییم.

and pick the two best places --

و دو تا از بهترین مکانها را انتخاب کردیم

the one where you didn't need any range extension.

جایی که نیازی به مسافتهای طولانی نباشد.

Hawaii you can drive around the island on one battery.

می توانید کل هاوایی را با یک باتری، طی کنید.

And if you really have a long day you can switch,

و اگر روزی پر رفت و آمد دارید، باتری را عوض کرده،

and keep on driving around the island.

و به راهتان در جزیره ادامه دهید.

The second one was the San Francisco Bay Area

محل دوم هم منطقه خلیج سانفرانسیسکو بود.

where Gavin Newsom created a beautiful policy across all the mayors.

که «گِیوین نیوسم» [شهردار سانفرانسیسکو] سیاست خوبی را گذاشت.

He decided that he's going to take over

او تصمیم گرفت که اداره منطقه را

the state, unofficially, and then officially,

غیرمستقیم و سپس مستقیم بدست گیرد.

and then created this beautiful Region One policy.

و سپس سیاست فوق العاده ای را در این منطقه زیبا اجرا کرد.

In the San Francisco Bay Area not only do you have

در خلیج سانفرانسیسکو نه تنها بیشترین تعداد

the highest concentration of Priuses,

پریووس را داراست، [مدل هیبرید تویوتا]

but you also have the perfect range extender.

بلکه بهترین وسیله را برای مسیر طولانی دارید،

It's called the other car.

به اینها ماشین دوم می‌گویند!

As we stared scaling it up

همینطور که حجم پروژه بزرگتر می‌شد،

we looked at what is the problem to come up to the U.S.?

به این فکر می کردیم که مشکل آمدن به آمریکا چیست؟

Why is this a big issue?

چرا این مسأله اینقدر مهم است؟

And the most fascinating thing we've learned is that,

نکته بسیار مهمی که یاد گرفتیم این بود،

when you have small problems on the individual level,

وقتی شما مشکلات کوچکی در سطح پایین دارید،

like the price of gasoline to drive every morning.

مثلاً قیمت بنزینی که هر فرد هر روز می پردازد،

You don't notice it, but when the aggregate comes up

به آن توجه نمی‌کنید، ولی وقتی مشکلات

you're dead. Alright?

روی هم جمع شوند، کارتان ساخته است! درسته؟

So the price of oil, much like

خب، منحنی قیمت نفت هم مثل بسیاری از

lots of other curves that we've seen,

منحنی‌های دیگری که می‌شناسیم،

goes along a depletion curve.

از منحنی کاهش منابع پیروی می‌کند.

The foundation of this curve is that we keep losing the wells that are close to the ground.

این منحنی بر اساس پایان یافتن چاههای نزدیک به سطح زمین، می‌باشد.

And we keep getting wells that are farther away from the ground.

و ما دائماً به سراغ چاههایی می‌رویم که عمق بیشتری دارند.

It becomes more and more and more expensive to dig them out.

استخراج نفت دائماً گرانتر و گرانتر می‌شود.

You think, well it's been up, it's been down,

شما فکر می‌کنید: قیمتها بالا رفته، پایین آمده، بازهم بالا رفته،

its been up, it's going to keep on going up and down.

Here is the problem:

ولی مشکل این است:

at 147 dollars a barrel, which we were in six months ago,

وقتی حدود شش ماه پیش نفت به ۱۴۷ دلار در هر بشکه رسید،

the U.S. spent a ton of money to get oil.

آمریکا مقادیر عظیمی پول برای خرید نفت پرداخت کرد،

Then we lost our economy and we went back down to 47 --

سپس اقتصاد به شدت آسیب دید و نفت مجدداً به ۴۷ دلار برگشت،

sometimes it's 40, sometimes it's 50.

بین ۴۰ تا ۵۰ دلار.

Now we're running a stimulus package.

حالا، یک بسته محرک اقتصادی اجرا می‌شود.

It's called the trillion-dollar stimulus package.

که نام آن بسته محرک تریلیون دلاری است.

We're going to revive the economy. Hopefully it happens between now and 2015,

قرار است اقتصاد را احیا کنیم و امیدواریم حداکثر تا سال ۲۰۱۵ این اتفاق بیفتد،

somewhere in that space.

در همین بازه زمانی.

What happens when the economy recovers?

چه اتفاقی می افتد وقتی اقتصاد از رکود خارج شود؟

By 2015 we would have had at least 250 million new cars

تا سال ۲۰۱۵ حداقل ۲۵۰ میلیون خودروی جدید خواهیم داشت،

even at the pace we're going at right now.

حتی با در نظر گرفت رشد فعلی.

That's another 30 percent demand on oil.

یعنی افزایش سی درصدی تقاضا برای نفت.

That is another 25 million barrels a day.

معادل با ۲۵ میلیون بشکه نفت اضافه در روز.

That's all the U.S. usage today.

این معادل با کل مصرف امروز آمریکاست.

In other words at some point when we've recovered we go up to the peak.

به عبارتی، وقتی اقتصاد از رکود خارج شد به اوج مصرف باز می گردیم.

And then we do the OPEC stimulus package

و سپس بسته اقتصادی اوپک را اجرا می‌کنیم،

also known as 200 dollars a barrel.

که اسم دیگر آن نفت ۲۰۰ دلاری است.

We take our money and we give it away.

در واقع پول خود را بر باد می‌دهیم.

You know what happens at that point?

می‌دانید آن وقت چه اتفاقی خواهد افتاد؟

We go back down. It's going to go up and down.

دوباره رکود شده و باز بالا و پایین میرویم.

And the downs are going to be much longer

این بار زمانهای نزول طولانی‌تر خواهند بود

and the ups are going to be much shorter.

و صعودهای دوباره بسیار مشکل تر و کوتاهتر.

And that's the difference between problems that are additive,

و این تفاوت بین مشکلات است که فزاینده است،

like CO2, which we go slowly up and then we tip,

مثل دی‌اکسید کربن، که به آرامی افزایش می‌یابد،

and problems that are depletive,

و مشکلاتی که فرسایشی است،

in which we lose what we have,

که در آن هر چه داریم از دست می‌دهیم،

which oscillate, and they oscillate until

مشکلاتی که بالا و پایین می‌روند

we lose everything we've got.

و در انتها ما همه چیز را از دست می‌دهیم،

Now we actually looked at what the answer would be.

ما در واقع به دنبال راه حل این معضل بودیم.

Right? Remember in the campaign: one million

خب؟ جنبش یک میلیون ماشین هیبرید،

hybrid cars by 2015.

تا سال ۲۰۱۵ را به یاد می‌آورید؟

That is 0.5 percent of the U.S. oil consumption.

این جنبش حداکثر نیم درصد از مصرف نفت آمریکا را کم می‌کند.

That is oh point oh well percent of the rest of the world.

که در واقع ۰/۰ درصد از مصرف کل جهان است.

That won't do much difference.

این جنبش فرق زیادی ایجاد نمی‌کند.

We looked at an MIT study:

ما یکی از تحقیقات MIT را بررسی کردیم:

ten million electric cars on the global roads.

باید حداقل ۱۰ میلیون خودروی برقی در جاده‌ها جهان داشته باشیم.

Ten million out of 500 million we will add between now and then.

ده میلیون از ۵۰۰ میلیون خودرویی که تولید خواهند شد، باید برقی باشند.

That is the most pessimistic number you can have.

این بدبینانه‌ترین عددی است که خواهید داشت.

It's also the most optimistic number

از زاویه دیگر، بسیار خوشبینانه هم هست

because it means we will scale this industry

چون به این معناست که رشد صنعت خودروهای برقی

from 100 thousand cars is 2011,

از ۱۰۰٫۰۰۰ عدد خودرو در سال ۲۰۱۱ به

to 10 million cars by 2016 --

۱۰ میلیون خودرو در سال ۲۰۱۶ خواهد بود.

100 x growth in less than five years.

رشدی صدبرابر در طی پنج سال.

You have to remember that the world today is bringing in so many cars.

می‌دانیم که سالانه تعداد زیادی خودرو به جهان اضافه می‌شود.

We have 10 million cars by region.

ما به طور متوسط ۱۰ میلیون خودرو در هر منطقه داریم.

That's an enormous amount of cars.

که رقم بسیار بالایی از تعداد خودروست.

China is adding those cars --

چین در حال افزایش تعداد خودروهاست،

India, Russia, Brazil.

هند، برزیل، روسیه.

We have all these regions.

همه این کشورها هم هستند.

Europe has solved it. They just put a tax on gasoline.

اروپا با مالیات بنزین مساله را حل کرده است.

They'll be the first in line to get off

اولین گروهی که از این مسأله خلاص می‌شوند

because their prices are high.

چون قیمتها در آنجا بالاست.

China solves it by an edict. At some point they'll just declare

چین مشکل را با وضع قانون حل می‌کند.

that no gasoline car will come into a city, and that will be it.

حکومت دستور به منع استفاده از خودروهای بنزینی از تاریخی مشخص می‌دهد.

The Indians don't even understand why we think of it as a problem

هندیها اصلاً درک نمی‌کنند که چرا این موضوع را مشکل می‌دانیم

because most people in India fill two or three gallons every time.

چون بیشترشان نمی‌توانند زیاد بنزین بخرند.

For them to get a battery that goes 120 miles

برای آنها وجود یک باتری که بتوان با آن ۲۰۰ کیلومتر را طی کرد

is an extension on range, not a reduction in range.

موهبت است و نه مشکل.

We're the only ones who don't have the price set right.

ما تنها کسانی هستیم که قیمتها را درست تعیین نکرده‌ایم.

We don't have the industry set right.

We don't have any incentive to go and resolve it

و مشوق خاصی برای حل این مشکل

across the U.S.

در آمریکا نگذاشته‌ایم.

Now where is the car industry on that?

خب، صنعت خودروسازی کجای این ماجراست؟

Very interesting. The car industry has been focused just on themselves.

جالب است! خودروسازان فقط روی خودشان متمرکز شده‌اند.

They basically looked at it and said, "Car 1.0

آنها اصولاً عقیده دارند: «ماشین نسخه ۱ است»

we'll solve everything within the car itself."

«همه مشکلات باید به کمک خودِ خودرو حل شود»

No infrastructure, no problem.

مهم نیست که زیر ساخت نداریم!

We forgot about the entire chain around us.

ما تمام حلقه مصرف پیرامون خود را نادیده گرفتیم.

All this stuff that happens around.

درحالی که اتفاقات زیادی رخ داده است.

We are looking at the emergence of a car 2.0 --

ما به دنبال ظهور «ماشین، نسخه ۲» هستیم.

a whole new market, a whole new business model.

یک بازار کاملاً جدید، یک مدل کسب و کار کاملاً نوین.

The business model in which the money that is actually coming in,

مدل کسب و کاری که در آن، هزینه بر مبنای

to drive the car --

میزان رانندگی--

the minutes, the miles if you want,

طبق دقیقه ی مصرفی، یا کیلومتر مصرفی،

that you are all familiar with --

هرکدام که دوست دارید،

subsidize the price of the car,

سبب کاهش قیمت خودرو می شود.

just like cellphones. You'll pay for the miles.

مثل تلفن همراه. شما طبق مسافت پول می‌دهید.

And some of it will go back to the car maker.

و بخشی از این پول به خودروساز بر می‌گردد.

Some of it will go back to your own pocket.

بخشی از آن هم به جیب خودتان برمی‌گردد.

But our cars are actually going to be cheaper than gasoline cars.

ماشینهای ما در واقع ارزانتر از ماشینهای بنزینی خواهند بود.

You're looking at a world where cars are matched with windmills.

شما وارد دنیایی شدید که ماشینها در آن از انرژی بادی تغذیه می‌شوند.

In Denmark, we will drive all the cars in Denmark

در دانمارک، تمام خودروهای ما برقشان را

from windmills, not from oil.

از نیروگاههای بادی خواهند گرفت، نه نفت.

In Israel, we've asked to put a solar farm

در اسرائیل، ما خواسته‌ایم که نیروگاههای خورشیدی،

in the south of Israel.

در جنوب این کشور نصب کنیم.

And people said, "Oh that's a very very large space that you're asking for."

به ما گفتند: «مساحت زمینی که می‌خواهید، بسیار زیاد است»

And we said, "What if we had proven that in the same space

ما گفتیم: «اگر بتوانیم ثابت کنیم در اینجا

we found oil for the country for the next hundred years?"

چاههای نفتی با ذخیره کافی برای صد سال آینده هست، چه؟»

And they said, "We tried. There isn't any."

گفتند: «ما به دنبال نفت گشتیم، چیزی نبود»

We said, "No no, but what if we prove it?"

گفتیم: «نه نه، اگر ثابت کردیم چطور؟»

And they said, "Well you can dig." And we decided to dig up,

گفتند: «خوب حفاری کنید» و ما مصمم شدیم،

instead of digging down.

به جای حفر، آنرا روی زمین بسازیم.

These are perfect matches to one another.

اینها به خوبی می‌توانند جایگزین هم باشند.

Now all you need is about 10 percent

خوب حالا آنچه لازم دارید تنها ۱۰ درصد از

of the electricity generated.

الکتریسیته تولیدی است.

Think of it as a project that spans over about 10 years.

بمانند پروژه ای نگاه کنید که طی ۱۰ سال آینده گسترش می‌یابد.

That's one percent a year.

یعنی یک درصد در هر سال.

Now when we're looking at solving big problems,

خب وقتی ما در حال حل مسأله ای بزرگ هستیم

we need to start thinking in two numbers.

نیاز داریم تا به دو عدد فکر کنیم،

And those are not 20 percent by 2020.

و آنها ۲۰ درصد تا سال ۲۰۲۰ نیستند.

The two numbers are zero -- as in zero footprint or zero oil --

آنها صفر هستند، صفر در جای گیری و صفر در نفت.

and scale it infinity.

و آن را در بینهایت ضرب کنید.

And when we go to COP15 at the end of this year

وقتی امسال به کنفرانس تغییر اقلیمی می‌رویم،

we can't stop thinking of padding CO2.

نمی توانیم فکر کاهش دی‌اکسید کربن را از خود دور کنیم.

We have to start thinking about giving kickers to countries

باید راهی برای انگیزش کشورهایی بیابیم

that are willing to go to this kind of scale.

که می‌خواهند کاهش شدیدی را در آلودگی داشته باشند.

One car emits four tons.

هر ماشین ۴ تن دی‌اکسید کربن تولید می کند.

And actually 700 and change million cars today

و عملاً هفتصد و اندی میلیون ماشین در جهان

emit 2.8 billion tons of CO2.

۲/۸ میلیارد تن دی‌اکسید کربن منتشر می‌کند.

That's, in the additive, about 25 percent of our problem.

و این ۲۵ درصد به مشکلات ما اضافه می کند.

Cars and trucks add up to about 25 percent of the world's CO2 emissions.

ماشینها و کامیونها ۲۵ درصد به آلودگی دی‌اکسید کربن جهان اضافه می‌کنند.

We have to come and attack this problem

باید بیاییم و این مشکل را هدف بگیریم

with a focus, with an effort that actually says,

با توجه و تلاشی که در نظر دارد

we're going to go to zero before the world ends.

ما را قبل از پایان دنیا به صفر برساند.

I actually shared that with some legislators here in the U.S.

من این را با قانون گذارانی در آمریکا مطرح کردم،

I shared it with a gentleman called Bobby Kennedy Jr., who is one of my idols.

با انسان شریفی به نام «بابی کندی کوچک» که الگوی من نیز هست مطرح نمودم.

I told him one of the reasons that

به او گفتم یکی از دلایلی که

his uncle was remembered

عموی او به یادها مانده است

is because he said we're going to send a man to the moon,

جمله اوست: ما می‌خواهیم مردی را به ماه بفرستیم،

and we'll do it by the end of the decade.

و ما تا انتهای این دهه این کار را می‌کنیم.

We didn't say we're going to send a man 20 percent to the moon.

ما نگفتیم که انسان را ۲۰ درصد به ماه می‌فرستیم.

And there will be about a 20 percent chance we'll recover him.

و اینکه ۲۰ درصد احتمال دارد که او را بازگردانیم.

(Laughter)

(خنده حضار)

He actually shared with me another story, which is from about 200 years ago.

اما او داستان دیگری را به من گفت، که برای حدود ۲۰۰ سال پیش بود.

200 years ago, in Parliament, in Great Britain,

۲۰۰ سال پیش در پارلمان بریتانیا،

there was a long argument

بحثی طولانی در جریان بود

over economy versus morality.

بر سر تقابل اقتصاد و اخلاقیات.

25 percent -- just like 25 percent emissions today comes from cars --

۲۵ درصد، -- همانند اینکه فقط ۲۵ درصد آلودگی از ماشینهاست--

25 percent of their energy

۲۵ درصد از انرژی آنها

for the entire industrial world in the U.K.

برای بخش صنایع بریتانیا،

came from a source of energy that was immoral:

از منابعی از انرژی بود که غیر اخلاقی محسوب می‌شد:

human slaves.

بَردِگان.

And there was an argument. Should we stop using slaves?

و بحثی در جریان بود. آیا باید استفاده از بردگان را متوقف کنیم؟

And what would it do to our economy?

و این با اقتصاد ما چه می‌کند؟

And people said, "Well we need to take time to do it.

و مردم می گفتند، «ما نیاز به زمان داریم.

Let's not do it immediately. Maybe we free the kids

با عجله تصمیم نگیریم.

and keep the slaves.

شاید بچه‌ها را رها کنیم، و بردگان را نگه داریم.

And after a month of arguments they decided to stop slavery,

بعد از یک ماه بحث و جدل تصمیم گرفتند برده‌داری را متوقف کنند،

and the industrial revolution started within less than one year.

و انقلاب صنعتی کمتر از یک سال آغاز شد.

And the U.K. had 100 years of economic growth.

و بریتانیا، رشدی یکصد ساله را در اقتصاد تجربه نمود.

We have to make the right moral decision.

ما باید تصمیمی اخلاقی و صحیح را بگیریم.

We have to make it immediately.

باید فوراً تصمیم بگیریم.

We need to have presidential leadership

ما نیاز به رهبری مصمم و مقتدر داریم

just like we had in Israel that said we will end oil.

مثل آنچه در اسرائیل داشتیم که می‌گفت ما به استفاده از نفت پایان می‌دهیم.

And we need to do it not within 20 years or 50 years,

ما باید این کار را نه در طی ۲۰ یا ۵۰ سال بکنیم،

but within this presidential term

بلکه در دوره کوتاه ریاست جمهوری انجام دهیم

because if we don't, we will lose our economy,

چراکه اگر نکنیم، اقتصاد خود را از بین می‌بریم،

right after we'd lost our morality.

درست پس از اینکه اخلاق را از بین بردیم.

Thank you all very much.

بسیار سپاسگزارم.

(Applause)

(تشویق حضار)