Say your truths and seek them in others | Elizabeth Lesser

Translator: sahar Ahmadi Reviewer: Masoud Motamedifar

مثل خیلی‌ها،

من هم در زندگی شغل‌های مختلفی داشته‌ام،

و اگرچه متنوع بودند،

شغل اولم بود که زیربنای بقیه را گذاشت.

Like many of us,

I've had several careers in my life,

در دهه بیست زندگیم، من یک قابله خانگی بودم.

and although they've been varied,

my first job set the foundation for all of them.

به دنیا آوردن نوزادان چیزهای ارزشمند و گاه شگفت‌انگیزی به من آموخت،

I was a home-birth midwife throughout my 20s.

مثلا چطور ساعت ۲ صبح، ماشین را روشن کنم.

Delivering babies taught me valuable and sometimes surprising things,

آن هم در دمای ۱۰- درجه.

(خنده حاضرین)

یا چگونه پدری که با دیدن خون غش کرده را به هوش آورد.

like how to start a car at 2am.

(خنده حاضرین)

when it's 10 degrees below zero.

یا اینکه بند ناف را چطور قطع کنیم،

(Laughter)

تا ناف زیبایی ایجاد شود.

Or how to revive a father who's fainted at the sight of blood.

اما این‌ها نکاتی نیستند که با من ماندند و راهنمایی‌ام کردند

(Laughter)

Or how to cut the umbilical cord just so,

وقتی که دیگر ماما نبودم و مشاغل دیگر را شروع کردم.

to make a beautiful belly button.

چیزی که با من ماند این باور اساسی بود

But those aren't the things that stuck with me or guided me

when I stopped being a midwife and started other jobs.

که هر یک از ما با ارزشی منحصر به فرد به این دنیا می‌آییم.

What stuck with me was this bedrock belief

وقتی به چهره یک نوزاد تازه متولد شده نگاه می‌کردم

that each one of us comes into this world with a unique worth.

بارقه‌ای از آن ارزشمندی را می‌دیدم،

آن حس فردیّت بدون شرمندگی،

When I looked into the face of a newborn,

یک جرقه بی نظیر.

I caught a glimpse of that worthiness,

برای توصیف آن جرقه از کلمه‌ی «روح» استفاده می‌کنم،

that sense of unapologetic selfhood,

چرا که این تنها کلمه‌ای است که می‌تواند نامی باشد برای آنچه

that unique spark.

I use the word "soul" to describe that spark,

هر کودک با خود به دنیا می‌آورد.

because it's the only word in English that comes close to naming

هر نوزادی مثل دانه‌ی برف منحصر به فرد بود،

ترکیبی بی همتا از زیست شناسی

what each baby brought into the room.

Every newborn was as singular as a snowflake,

نژاد و رمز و راز.

و وقتی آن کودک بزرگ می‌شود،

a matchless mash-up of biology

برای اینکه در خانواده جای بگیرد،

با فرهنگ

and ancestry and mystery.

جامعه، و جنسیت‌اش منطبق شود،

And then that baby grows up,

آن موجود کوچک روح‌اش را مخفی می‌کند.

and in order to fit into the family,

لایه به لایه.

to conform to the culture,

ما اینگونه به دنیا آمده‌ایم،

to the community, to the gender,

اما

that little one begins to cover its soul,

(خنده حاضرین)

اما همانطور که در حال رشد هستیم، اتفاقات زیادی برای ما رخ می‌دهد

layer by layer.

We're born this way,

که مجبورمان می‌کند بخواهیم

but --

(Laughter)

اصالت روح خود و بی‌همتاییمان را پنهان کنیم.

But as we grow, a lot of things happen to us

that make us ...

همه ما این کار را کرده‌ایم.

هرکسی در این اتاق، روزی نوزاد بوده است

want to hide our soulful eccentricities and authenticity.

(خنده حاضرین)

با امتیازی منحصر به فرد.

We've all done this.

اما به عنوان انسان‌های بالغ، در پوست خودمان احساس راحتی نمی‌کنیم.

Everyone in this room is a former baby --

(Laughter)

with a distinctive birthright.

مثل اینکه به ADD مبتلا باشیم: اختلال کمبود اصالت

But as adults, we spend so much of our time uncomfortable in our own skin,

اما وقتی نوزادیم، نه.

هنوز نه.

پیغام آن‌ها به من این بود که:

like we have ADD: authenticity deficit disorder.

پرده را از روحت کنار بزن

و آن جرقه‌ی روح را در هرکسی

But not those babies --

not yet.

جستجو کن.

Their message to me was:

هنوز هم همان جا است.

uncover your soul

و آنچه از زنان درحال زایمان یاد گرفتم این بود.

and look for that soul-spark

پیام آن‌ها در این مورد بود که پذیرا باش،

in everyone else.

حتی وقتی که شرایط دردناک است.

It's still there.

And here's what I learned from laboring women.

دهانه رحم زنان معمولاً به این شکل است.

Their message was about staying open,

یک ماهیچه سفت کوچک است

در پایین رحم.

even when things are painful.

در طول زایمان، باید از این اندازه

A woman's cervix normally looks like this.

It's a tight little muscle

به این اندازه کِش بیاید.

اوی!

at the base of the uterus.

اگر در برابر درد مبارزه کنید،

And during labor, it has to stretch from this

درد بیشتری ایجاد کرده‌اید

و مانع آنچه که در حال تولد است می‌شوید.

to this.

Ouch!

If you fight against that pain,

من هیچوقت معجزه‌ای را فراموش نمی‌کنم که وقتی اتفاق می‌افتاد که

you just create more pain,

مادر دست از مقاومت کردن برمی‌داشت و

and you block what wants to be born.

پذیرای درد می‌شد.

I'll never forget the magic that would happen

مثل این بود که نیروهای هستی هوشیار شده باشند

when a woman stopped resisting the pain

و جبهه‌ی کمکی را فرستاده باشند.

من هیچوقت این پیغام را فراموش نمی‌کنم،

and opened.

It was as if the forces of the universe took notice

و امروز هم وقتی مسائل دردناکی برایم رخ می‌دهد

and sent in a wave of help.

در زندگی یا در کار،

I never forgot that message,

البته که در ابتدا سعی می‌کنم مقاومت کنم،

and now, when difficult or painful things happen to me

اما بعد آنچه که از مادران یاد گرفتم را به یاد می‌آورم:

in my life or my work,

پذیرا بمان.

of course at first I resist them,

کنجکاو بمان.

از درد بپرس که با خود چه می‌آورد.

but then I remember what I learned from the mothers:

چیز جدیدی در حال تولد است.

stay open.

و یک درس بزرگ سرشار از روح دیگر نیز وجود داشت

Stay curious.

Ask the pain what it's come to deliver.

و من آن را از آلبرت اینشتین یاد گرفتم.

Something new wants to be born.

من او را به دنیا نیاوردم، اما --

(خنده حاضرین)

And there was one more big soulful lesson,

درسی درباره زمان بود.

and that one I learned from Albert Einstein.

او در پایان عمرش به این نتیجه رسید که

He wasn't at any of the births, but --

(Laughter)

It was a lesson about time.

زندگی معمول، هرچ و مرج و چرخه مانندِ ما

At the end of his life, Albert Einstein concluded

یک توهم است.

ما تندتر و تندتر در این چرخه در حال دویدن هستم،

that our normal, hamster-wheel experience of life

تا به نقطه‌ای برسیم.

و در تمام مدت،

is an illusion.

زیر لایه‌ی زمان اکنون، بُعد زمانی کاملاً متفاوتی وجود دارد

We run round and round, faster and faster,

trying to get somewhere.

جایی که گذشته، حال و آینده ادغام شده

And all the while,

underneath surface time is this whole other dimension

و زمان عمیق را می‌سازند.

و جایی برای رسیدن نیست.

where the past and the present and the future merge

آلبرت اینشتین اسم این موقعیت، این بُعد را

and become deep time.

«بودنِ صرف» گذاشت.

And there's nowhere to get to.

او بیان کرد که با تجربه‌ی «بودنِ صرف»،

Albert Einstein called this state, this dimension,

به مرحله‌ی مقدسِ شگفتگی رسیده است.

وقتی نوزادی را به دنیا می‌آوردم،

"only being."

به اجبار از روزمرگی زندگی خارج می‌شدم.

And he said when he experienced it,

گاهی مجبور بودم روزها و ساعت‌ها بنشینم

he knew sacred awe.

و با والدین به نفس کشیدن بپردازم.

When I was delivering babies,

I was forced off the hamster wheel.

بودنِ صرف.

Sometimes I had to sit for days, hours and hours,

و بسیاری از این شگفتگی مقدس را تجربه کردم.

این‌ها سه درسی بودند که از دوران مامایی آموختم.

just breathing with the parents;

just being.

And I got a big dose of sacred awe.

یک: روح‌ات را آشکار کن.

دو: وقتی اوضاع دردناک و سخت می‌شود، سعی کن باز و پذیرا باشی.

So those are the three lessons I took with me from midwifery.

One: uncover your soul.

سه: گاهی، از چرخه روزمرگی زندگی خارج شو

Two: when things get difficult or painful, try to stay open.

و پا به دنیای زمان عمیق بگذار.

این‌ها درس‌هایی بودند که در زندگی به کمک من آمدند،

And three: every now and then, step off your hamster wheel

اما اخیراً حقیقتاً به خدمت من درآمدند،

into deep time.

وقتی که مهم‌ترین کار زندگی‌ام را به عهده گرفتم.

Those lessons have served me throughout my life,

but they really served me recently,

دو سال پیش، خواهر کوچکتر من دوره‌ی بهبودی بیماری را پشت سر گذاشت

when I took on the most important job of my life thus far.

پس از ابتلا به سرطان خونی نادر

و تنها درمان باقی‌مانده برای او، پیوند مغز استخوان بود.

Two years ago, my younger sister came out of remission

from a rare blood cancer,

در کمال شگفتی، ما یک اهدا‌کننده پیدا کردیم

and the only treatment left for her was a bone marrow transplant.

که از قضا من بودم.

ما چهار خواهر هستیم،

And against the odds, we found a match for her,

و وقتی دیگر خواهران من پی بردند که من همتای ژنتیکی کامل خواهرم بودم،

who turned out to be me.

I come from a family of four girls,

واکنششان اینطور بود که، «تو؟ واقعا؟»

and when my sisters found out that I was my sister's perfect genetic match,

(خنده حاضرین)

«اهدا‌کننده‌ی مناسب برای او؟»

که میان خواهران و برادران کاملاً طبیعی ست.

their reaction was, "Really? You?"

در دنیای خواهر و برادری، چیزهای زیادی وجود دارد.

(Laughter)

عشق، دوستی، و حمایت.

"A perfect match for her?"

Which is pretty typical for siblings.

اما حسادت و

In a sibling society, there's lots of things.

رقابت،

There's love and there's friendship and there's protection.

طرد کردن و کشمکش نیز هست.

در این دنیاست، که ما شروع به ساختن اولین لایه‌هایی می‌کنیم

But there's also jealousy

and competition

and rejection and attack.

که روحمان را می‌پوشاند.

In siblinghood, that's where we start assembling many of those first layers

وقتی متوجه شدم من اهداکننده‌ی مناسب خواهرم هستم،

وارد حالت مطالعه و تحقیق شدم.

پی بردم که

that cover our soul.

اساس پیوند مغز‌استخوان ساده و مستقیم است.

When I discovered I was my sister's match,

شما تمام مغز استخوانِ بیمار مبتلا به سرطان را

I went into research mode.

And I discovered that

با دوزهای عظیم شیمی درمانی،از بین می برید،

the premise of transplants is pretty straightforward.

و آن مغز را با

You destroy all the bone marrow in the cancer patient

چندین میلیون سلول مغز سالم از یک اهدا کننده جایگزین می‌کنید.

with massive doses of chemotherapy,

سپس تمام تلاشتان را می‌کنید تا

and then you replace that marrow

مطمئن شوید، سلول های جدید در بدن بیمار پیوند خورده است.

with several million healthy marrow cells from a donor.

همچنین یاد گرفتم که پیوند مغز استخوان مملو از خطر است.

And then you do everything you can

to make sure that those new cells engraft in the patient.

اگر خواهرم با موفقیت از پروسه‌ی مهلکِ شیمی‌درمانی عبور می‌کرد،

I also learned that bone marrow transplants are fraught with danger.

هنوز باید از پس چالش‌های دیگری نیز برمی‌آمد.

If my sister made it through the near-lethal chemotherapy,

سلول‌های من

ممکن است به بدن او حمله کنند.

she still would face other challenges.

و بدن او ممکن است سلول‌های مرا پس بزند.

My cells

آنها این مرحله را طرد یا حمله می‌نامند،

might attack her body.

که هردو برای او کشنده است.

And her body might reject my cells.

طرد کردن. حمله.

این کلمات همان طنین آشنایی را دارد که در

They call this rejection or attack,

روابط خواهر و برادری نیز شنیده می‌شود.

and both could kill her.

Rejection. Attack.

من و خواهرم گذشته‌ای سرشار از عشق داشتیم، اما

Those words had a familiar ring

گذشته ای سرشار از طرد کردن و حمله کردن نیز داشتیم.

in the context of being siblings.

از سوء تفاهم‌های جزئی تا خیانت‌های بزرگتر.

My sister and I had a long history of love,

but we also had a long history of rejection and attack,

روابط ما جایی نبود که در آن

در مورد چیزهای عمیق‌تر صحبت کنیم؛

from minor misunderstandings to bigger betrayals.

اما، مانند بسیاری دیگر، ومانند انسان‌ها در هر نوع رابطه‌ی دیگری،

We didn't have the kind of the relationship

ما در اعتراف به حقایق،

where we talked about the deeper stuff;

but, like many siblings and like people in all kinds of relationships,

در آشکار کردن زخم‌هایمان،

و پذیرفتن خطاهایمان، مردد بودیم.

we were hesitant to tell our truths,

اما وقتی من درباره خطرات این طردشدگی و حمله آگاه شدم،

to reveal our wounds,

با خود فکر کردم، وقت تغییر است.

to admit our wrongdoings.

چطور است که پیوند مغز استخوان را به پزشکان بسپاریم،

But when I learned about the dangers of rejection or attack,

و ما در عوض به چیزی بپردازیم که بعدها نامش را «پیوند مغز روح» گذاشتیم؟

I thought, it's time to change this.

What if we left the bone marrow transplant up to the doctors,

چه می شد اگر با هر دردی که برای هم ایجاد کرده بودیم روبرو می شدیم،

but did something that we later came to call our "soul marrow transplant?"

و به جای طرد کردن و حمله کردن،

می‌توانیم یکدیگر را بشنویم؟

What if we faced any pain we had caused each other,

می‌توانیم ببخشیم؟

می‌توانیم یکی شویم؟

and instead of rejection or attack,

آیا این کار به سلول‌های ما نمی‌آموزد که همین کار را انجام دهند؟

could we listen?

برای جلب نظر خواهر مردّدم، به مرجع مقدس پدر و مادرم پناه بردم:

Could we forgive?

Could we merge?

Would that teach our cells to do the same?

مجله نیویورکر.

(خنده حاضرین)

To woo my skeptical sister, I turned to my parents' holy text:

از یکی از صفحاتش یک کاریکاتور برایش فرستادم.

تا به گونه‌ای برایش توضیح دهم که چرا باید به یک مشاور مراجعه کنیم

the New Yorker Magazine.

(Laughter)

قبل از اینکه مغز استخوان من برداشته شود و به بدن او پیوند زده شود.

I sent her a cartoon from its pages

as a way of explaining why we should visit a therapist

این کاریکاتور را می‌گویم.

من هرگز او را به خاطر چیزی که در ذهنم ساختم نبخشیدم.

before having my bone marrow harvested and transplanted into her body.

(خنده حاضرین)

به خواهرم گفتم

Here it is.

"I have never forgiven him for that thing I made up in my head."

ما هم احتمالاً همین کار را کرده‌ایم،

(Laughter)

ما داستان‌های ساختگی ذهنمان که موجب جداییمان شده، را همواره با خود می‌کشانیم.

I told my sister

we had probably been doing the same thing,

همچنین به او گفتم که پس از پیوند،

carting around made-up stories in our heads that kept us separate.

تمام خونی که در رگ‌های تو جاری می‌شود

خون من خواهد بود،

که از مغز استخوان من شکل گرفته

And I told her that after the transplant,

و اینکه داخل هسته هر یک از آن سلول‌ها

all of the blood flowing in her veins

would be my blood,

مجموعه کاملی از دی اِن اِی من است.

made from my marrow cells,

« تا پایان عمرت، من در تو جاری خواهم شد.»

and that inside the nucleus of each of those cells

من این را به خواهرم که کمی وحشت کرده بود گفتم.

is a complete set of my DNA.

(خنده حاضرین)

"I will be swimming around in you for the rest of your life,"

“من فکر می‌کنم بهتر است رابطه‌مان را سر‌و‌سامان دهیم.”

I told my slightly horrified sister.

وقتی سلامتی تهدید می‌شود، انسان دست به خطر می‌زند،

(Laughter)

"I think we better clean up our relationship."

مثل استعفا دادن، بیرون پریدن از هواپیما

و در ارتباط با خواهرم

A health crisis makes people do all sorts of risky things,

موافقت به شرکت در جلسات روان‌درمانی،

like quitting a job or jumping out of an airplane

که در طول آن، ما به مغز استخوان رسیدیم.

and, in the case of my sister,

saying "yes" to several therapy sessions,

ما بیرون کشیدیم و تماشایشان کردیم سال‌ها داستان و خاطراتی که داشتیم

during which we got down to the marrow.

فرضیاتی که از هم ساخته بودیم

و سرزنش‌ها و شرمندگی‌هایمان را

We looked at and released years of stories

تا جایی که، تنها چیزی که باقی می‌ماند عشق بود.

and assumptions about each other

مردم به من می‌گفتند که چقدر شجاع هستم که عمل برداشت مغز استخوان را انجام دادم،

and blame and shame

until all that was left was love.

اما من اینطور فکر نمی‌کنم.

جایی که من احساس شجاعت کردم

جای دیگری بود که برداشت و پیوند اتفاق افتاد.

People have said I was brave to undergo the bone marrow harvest,

پیوند مغز روح،

but I don't think so.

پرده برداشتن از احساسات در مواجهه با دیگری

What felt brave to me

was that other kind of harvest and transplant,

کنار گذاشتن حس غرور و حالت تدافعی،

the soul marrow transplant,

برداشتن لایه‌ها

getting emotionally naked with another human being,

و تقسیم روح‌ شکننده‌مان با یکدیگر.

putting aside pride and defensiveness,

من به آن درس‌های مامایی‌ام پناه بردم:

lifting the layers

روحت را آشکار کن.

and sharing with each other our vulnerable souls.

پذیرای چیزی باش که ترسناک و دردناک است.

I called on those midwife lessons:

به دنبال شگفتگی مقدس باش.

uncover your soul.

و حالا من اینجا هستم، پس از برداشت سلول‌های مغز استخوانم.

Open to what's scary and painful.

آن‌ها این مرحله را «برداشت» می‌نامند،

Look for the sacred awe.

مثل اینکه بخشی از زندگی روستایی را توصیف کرده باشند.

Here I am with my marrow cells after the harvest.

(خنده حاضرین)

که من می‌توانم به شما اطمینان دهم که اینطور نیست.

That's they call it -- "harvest,"

like it's some kind of bucolic farm-to-table event --

این تصویر خواهر شجاع من است

(Laughter)

در حال دریافت مغز استخوان من.

Which I can assure you it is not.

پس از پیوند، ما زمان زیادی را باهم گذراندیم.

And here is my brave, brave sister

مثل این بود که دوباره دختران خردسالی بودیم.

receiving my cells.

After the transplant, we began to spend more and more time together.

انگار که گذشته و حال ادغام شده بود.

ما پا به زمان عمیق گذاشته بودیم.

It was as if we were little girls again.

من از روزمرگیِ پرهیایوی زندگی و کار دست کشیدم

The past and the present merged.

تا به خواهرم در

We entered deep time.

آن جزیره‌ی تنهایی

I left the hamster wheel of work and life

بیماری و درمان بپیوندم.

ما چندین ماه را کنار هم گذراندیم --

to join my sister

در واحد ایزوله،

on that lonely island

در بیمارستان و در خانه‌ی او.

of illness and healing.

جامعه پرشتاب ما

We spent months together --

پشتیبان یا ارزش‌گذار چنین کارهایی نیست.

in the isolation unit,

in the hospital and in her home.

ما آن را به چشم یک اختلال در زندگی و کار مهم می بینیم.

Our fast-paced society

does not support or even value this kind of work.

ما نگران بحران عاطفی و هزینه مالی آن هستیم

We see it as a disruption of real life and important work.

و بله، هزینه‌ی مالی وجود دارد.

اما من

We worry about the emotional drain and the financial cost --

با واحد پولی پرداخت شدم که فرهنگ ما آن را به کلی از یاد برده است.

and, yes, there is a financial cost.

من با عشق پرداخت شدم.

But I was paid

in the kind of currency our culture seems to have forgotten all about.

با روح.

من با بودن با خواهرم پرداخت شدم.

سال بعد از عمل پیوند، خواهرم به من گفت که این بهترین سال زندگی‌اش بوده است،

I was paid in love.

I was paid in soul.

I was paid in my sister.

که شنیدن آن عجیب بود.

او زجر بسیاری کشید.

My sister said the year after transplant was the best year of her life,

اما گفت زندگی هیچ‌گاه انقدر شیرین نبوده است،

که دلیل آن، آشکار کردن روح

which was surprising.

She suffered so much.

و صحبت کردن از حقایق بود، همان کاری که ما کردیم،

But she said life never tasted as sweet,

او خودش شده بود، بدون هیچ شرمندگی

and that because of the soul-baring

در ارتباط با همه.

and the truth-telling we had done with each other,

چیزهایی که همیشه نیاز داشت بگوید را گفته بود.

she became more unapologetically herself

کارهایی که همیشه دوست داشت انجام دهد را انجام داد.

همین اتفاق برای من نیز رخ داد.

with everyone.

She said things she'd always needed to say.

من شجاعت بیشتری پیدا کردم تا با آدم‌های زندگیم، خود واقعی‌ام باشم.

She did things she always wanted to do.

The same happened for me.

من حقایقم را بیان کردم،

I became braver about being authentic with the people in my life.

اما مهم‌تر از آن، حقایق را در دیگران نیز جستجو کردم.

I said my truths,

فصل آخر این داستان بود، که من دریافتم

but more important than that, I sought the truth of others.

مامایی، چطور به خوبی من را تربیت کرده بود.

پس از بهترین سال زندگی خواهرم،

It wasn't until the final chapter of this story

سرطان با قدرت تمام برگشت،

that I realized just how well midwifery had trained me.

در آن زمان، کاری دیگر از دست پزشکان ساخته نبود.

After that best year of my sister's life,

آنها اعلام کردند که او تنها چند ماه فرصت زندگی دارد.

the cancer came roaring back,

شب پیش از مرگ خواهرم،

and this time there was nothing more the doctors could do.

کنار تخت او نشسته بودم.

They gave her just a couple of months to live.

او بسیار کوچک و لاغر شده بود.

The night before my sister died,

می‌توانستم خونی که در گردنش می‌تپد را ببینم.

I sat by her bedside.

خون من بود، خون اون، خون ما.

She was so small and thin.

وقتیی او مُرد، بخشی از من نیز می مرد.

I could see the blood pulsing in her neck.

It was my blood, her blood, our blood.

سعی کردم معنای این را درک کنم که

When she died, part of me would die, too.

چطور یکی شدنِ با هم

ما را بیشتر به خودمان برگرداند

I tried to make sense of it all,

به روح‌مان.

چطور با روبه‌رو شدن با دردهای گذشته و پذیرا شدن آن‌ها

how becoming one with each other

had made us more ourselves,

ما یکدیگر را نهایتاً پیدا کردیم

our soul selves,

and how by facing and opening to the pain of our past,

و چطور با کنار گذاشتنِ زمان،

ما تا ابد به یکدیگر پیوند پیدا کردیم.

we'd finally been delivered to each other,

خواهرم مرا با چیزهای بسیاری ترک کرد

and how by stepping out of time,

و اکنون من شما را تنها با یک از آن‌ها ترک می‌کنم.

we would now be connected forever.

نیازی نیست صبر کنید تا موقعیتِ مرگ و زندگی پیش بیاید

My sister left me with so many things,

and I'm going to leave you now with just one of them.

تا روابطی که برایتان اهمیت دارد را سروسامان دهد،

You don't have to wait for a life-or-death situation

تا مغز روحتان را اهدا کنید

و تا به جستجوی آن در دیگری بپردازید.

to clean up the relationships that matter to you,

همه ما می‌توانیم این کار را انجام دهیم.

to offer the marrow of your soul

می‌توانیم شبیه به نوعی تیم امداد و نجات باشیم،

and to seek it in another.

کسی که باید اولین قدم شجاعانه را

We can all do this.

We can be like a new kind of first responder,

به سوی دیگری بردارد

و کاری انجام دهد، یا سعی کند کاری انجام دهد

like the one to take the first courageous step

کاری به جز طرد کردن و حمله کردن.

toward the other,

ما اینکار را می‌توانیم با خواهر و برادرهایمان

and to do something or try to do something

با همسرمان

دوستان و همکارانمان انجام دهیم.

other than rejection or attack.

ما اینکار را می‌توانیم با هرگونه ارتباط قطع شده

We can do this with our siblings

یا دشمنی‌ای پیرامونمان، انجام دهیم.

and our mates

می‌توانیم این کار را برای «روحِ» جهان انجام دهیم.

and our friends and our colleagues.

We can do this with the disconnection

متشکرم.

and the discord all around us.

(تشویق)

We can do this for the soul of the world.

Thank you.

(Applause)