The strange story of the teddy bear and what it reveals | Jon Mooallem

جون موالئم: داستان عجیب تدی خرسه، آنچه درباره رابطه ما با حیوانات نشان می دهد

Translator: Leila Ataei Reviewer: soheila Jafari

So it was the fall of 1902,

خب پاییز ۱۹۰۲ بود،

and President Theodore Roosevelt

و رییس جمهور وقت تئودور روزولت

needed a little break from the White House,

به استراحتی کوتاه دور از کاخ سفید نیاز داشت،

so he took a train to Mississippi

بنابراین سوار قطار می سی سی پی شد

to do a little black bear hunting outside of a town

تا در بیرون از شهری که سمدز نام داشت خرس سیاه

called Smedes.

شکار کند.

The first day of the hunt, they didn't see a single bear,

در روز نخست شکار،حتی یک خرس هم ندیدند،

so it was a big bummer for everyone,

که ضد حال بدی برایشان بود،

but the second day, the dogs cornered one

اما روز دوم، بعد از تعقیبی واقعا طولانی

after a really long chase, but by that point,

سگها بالخره یکی را دوره کردند، اما خب در آن لحظه،

the president had given up

رییس جمهور بیخیال شده بود

and gone back to camp for lunch,

و برای ناهار به اردوگاه برگشته بود،

so his hunting guide cracked the animal

بنابراین راهنمای شکار سر حیوان را

on the top of the head with the butt of his rifle,

با ته تفنگش شکافت و

and then tied it up to a tree

بعد آن را به درخت بست

and started tooting away on his bugle

و شروع کرد به دمیدن توی شیپورش

to call Roosevelt back so he could have the honor

تا روزولت را صدا کند که بتواند افتخار شلیک کردن

of shooting it.

به آن را داشته باشد.

The bear was a female.

خرس حامله بود.

It was dazed, injured,

گیج و مجروح بود،

severely underweight, a little mangy-looking,

هم کسری وزن شدید و هم گری داشت،

and when Roosevelt saw this animal

و وقتی روزولت حیوان را دید که به

tied up to the tree,

درخت بسته شده بود،

he just couldn't bring himself to fire at it.

نتوانست خودش را قانع کند که بهش شلیک کند.

He felt like that would go against his code

حس می کرد که اینطوری خلاف اخلاقش بعنوان

as a sportsman.

ورزشکار عمل می کند.

A few days later, the scene was memorialized

چند روز بعد، آن صحنه در صفحه آخر روزنامه واشنگتن

in a political cartoon back in Washington.

در کارتونی سیاسی جاودانه شد.

It was called "Drawing a Line in Mississippi,"

" اعتراض منطقی در می سی سی پی " نامیده شد،

and it showed Roosevelt with his gun down and his arm out,

و روزولت را نشان می داد که تفنگش را کنار گذاشته بود و دستهایش را از هم باز کرده بود

sparing the bear's life,

که جان خرس را نجات دهد،

and the bear was sitting on its hind legs

و خرس روی پاهای عقبش نشسته بود

with these two big, frightened, wide eyes

با یک جفت چشم درشت باز و وحشت زده

and little ears pricked up at the top of its head.

و گوشهای کوچکی که روی کله اش از ترس شق شده بودند.

It looked really helpless, like you just wanted to

واقعا درمانده بنظر می رسید، طوریکه که فقط میخواستید

sweep it up into your arms

آن را توی بغلتان گرفته

and reassure it.

و بهش اطمینان بدهید.

It wouldn't have looked familiar at the time,

در آن زمان آشنا به نظر نمی رسید،

but if you go looking for the cartoon now,

اما اگر الان دنبال آن کارتون بگردید،

you recognize the animal right away:

فورا تشخیص میدهید که

It's a teddy bear.

تدی خرسه است.

And this is how the teddy bear was born.

و اینطور بود که تدی خرسه متولد شد.

Essentially, toymakers took the bear from the cartoon,

لزوما، سازندگان اسباب بازی ایده خرس را از کارتون گرفتند

turned it into a plush toy, and then named it

آن را به اسباب بازی مخملی تبدیل کردن و بعد آن را

after President Roosevelt -- Teddy's bear.

تدی خرسه نامیدند-- با الهام از اسم پرزیدنت روزولت.

And I do feel a little ridiculous

و کمی احساس مسخرگی می کنم

that I'm up here on this stage

که اینجا روی این صحنه ایستادم

and I'm choosing to use my time

و از زمانم برای گفتن

to tell you about a 100-year-old story

داستانی ۱۰۰ ساله استفاده می کنم

about the invention of a squishy kid's toy,

درباره اختراع یک اسباب بازی کودکانه جیغ و دادی،

but I'd argue that the invention of the teddy bear,

اما باید اینطور استدلال کنم که اختراع تدی خرسه

inside that story is a more important story,

توی آن داستان ، خود داستانی مهمتر است،

a story about how dramatically our ideas

داستانی درباره این که چطور نظراتمان درباره طبیعت

about nature can change,

شدیدا توانست تغییر کند،

and also about how, on the planet right now,

و این که چطور الان روی کره خاکی ما،

the stories that we tell

داستانهایی که می گوییم

are dramatically changing nature.

بشدت در حال تغییر دادن طبیعت هستند.

Because think about the teddy bear.

خب به تدی خرسه فکر کنید.

For us, in retrospect, it feels like an obvious fit,

برای ما، در نگاهی به گذشته،

because bears are so cute and cuddly,

زیرا خرسها خیلی بانمک و نوازش کردنی هستند،

and who wouldn't want to give one to their kids to play with,

و کی هست که نخواد یکی از آنها را به بچه هاش برای بازی کردن بدهد،

but the truth is that in 1902,

اما حقیقت این است که در ۱۹۰۲،

bears weren't cute and cuddly.

خرسها بانمک و نوازش کردنی نبودند.

I mean, they looked the same,

منظورم این است که آنها همین شکلی بودند

but no one thought of them that way.

اما کسی اینطوری درباره شان فکر نمی کرد.

In 1902, bears were monsters.

در ۱۹۰۲، خرسها هیولا بودند.

Bears were something that frickin' terrified kids.

خرسها چیزهای ترسناک لعنتی برای بچه ها بودند.

For generations at that point,

برای نسلها در آن مرحله،

the bear had been a shorthand for all the danger

خرس کوتاه شده تمامی خطراتی بود که

that people were encountering on the frontier,

آدمها نهایتا با آن مواجه می شدند،

and the federal government was actually

و دولت فدرال در واقع داشت

systematically exterminating bears

بطور سیستماتیک خرسها را قلع و قمع می کرد

and lots of other predators too,

در کنار بسیاری از حیوانات شکارچی دیگر،

like coyotes and wolves.

مثل گرگها و کایوتها.

These animals, they were being demonized.

این حیوانات را شیطانی می دانستند.

They were called murderers

لقب جنایتکار به آنها داده شده بود

because they killed people's livestock.

چون احشام مردم را می کشتند.

One government biologist, he explained this

یک زیست شناس حکومتی جنگ علیه

war on animals like the bear by saying

حیواناتی مثل خرس را اینطور شرح داد که

that they no longer had a place

آنها دیگر جایی در تمدن

in our advancing civilization,

روی به جلوی ما نداشتند،

and so we were just clearing them out of the way.

و بنابراین ما فقط داشتیم آنها را از سر راهمان بر می داشتیم.

In one 10-year period, close to half a million wolves

در یک دوره ۱۰ ساله، نزدیک به نیم میلیون گرگ

had been slaughtered.

سلاخی شدند.

The grizzly would soon be wiped out

خرس گریزلی خیلی زود در قلمرو اصلی خود

from 95 percent of its original territory,

تا میزان ۹۵ درصد قلع و قمع شد،

and whereas once there had been 30 million bison

و در جاییکه زمانی ۳۰ میلیون گاومیش آمریکایی وجود داشت

moving across the plains, and you would have

که در فلاتها حرکت می کردند و این داستانهای مربوط به

these stories of trains having to stop

قطارهایی رامی شنیدید که گاه مجبور می شدند چهار یا پنج

for four or five hours so that these thick,

ساعتی توقف کنند چون این رود خروشان

living rivers of the animals could pour over the tracks,

و انبوه از حیوانات قادر بود روی واگنها ببارد،

now, by 1902, there were maybe less than 100 left in the wild.

اما در سال ۱۹۰۲، شاید فقط کمتر از ۱۰۰ تا در طبیعت وحشی باقی ماند.

And so what I'm saying is, the teddy bear was born

و بنابراین چیزی که من می گویم این است که تدی خرسه در

into the middle of this great spasm of extermination,

میانه این درد عظیم انقراض متولد شد،

and you can see it as a sign that

و می توانید آن را بعنوان نشانه ای ببینید که

maybe some people deep down

شاید برخی آدمها از ته دل

were starting to feel conflicted about all that killing.

شروع به احساسات متناقض درباره همه آن کشتارها کردند.

America still hated the bear and feared it,

آمریکا هنوز از خرس نفرت داشت و از آن می ترسید،

but all of a sudden, America also wanted

اما به یکباره، آمریکا همچنین می خواست

to give the bear a great big hug.

که به این خرس یک بغل خیلی گنده بدهد.

So this is something that I've been really curious about in the last few years.

بنابراین این چیزی است که من واقعا درباره اش در این چند سال اخیر کنجکاو بوده ام.

How do we imagine animals,

طرز تصور ما درباره حیوانات چیست؟

how do we think and feel about them,

طرز تفکر و احساسمان نسبت به آنها

and how do their reputations get written

و این که شهرتشان را چطور کسب می کنند

and then rewritten in our minds?

و بعد این که چطور همه اینها در ذهن ما دوباره نوشته می شوند؟

We're here living in the eye of a great storm

ما اینجا درمعرض طوفان عظیم انقراض زندگی می کنیم

of extinction where half the species on the planet

که می تواند باعث از بین رفتن نیمی از گونه های

could be gone by the end of the century,

موجود در کره زمین تا پایان قرن شود،

and so why is it that we come to care about

و بهمین خاطر است که ما به صرافت اهمیت دادن

some of those species and not others?

دادن درباره این گونه ها افتاده ایم و نه بقیه شان؟

Well, there's a new field, a relatively new field

خب، یک رشته نسبتا جدیدی هست از

of social science that started looking at

علوم اجتماعی که شروع به نگاه کردن به

these questions and trying to unpack the powerful

این پرسشها کرده و تلاش در باز کردن روابط

and sometimes pretty schizophrenic relationships

فدرتمند و بعضا نسبتا شیزوفرنیکی دارد

that we have to animals,

که با حیوانات داریم،

and I spent a lot of time looking through

و من زمان زیادی را صرف نگاه کردن

their academic journals,

به نشریات دانشگاهی کرده ام،

and all I can really say is that their findings

و همه آنچه واقعا می توانم بگویم این است که یافته هایشان

are astonishingly wide-ranging.

بطرز اعجاب آوری بازه ای گسترده دارند.

So some of my favorites include that

بنابراین برخی از موارد مطلوبم شامل این میشود که

the more television a person watches in Upstate New York,

هر چه بیشتر شخصی در نیویورک بالا تلویزیون تماشا کند

the more he or she is afraid

بهمان میزان بیشتر از این که مورد

of being attacked by a black bear.

حمله خرس سیاهی قرار گیرد می ترسد.

If you show a tiger to an American,

اگر ببری را به یک آمریکایی نشان دهید

they're much more likely to assume that it's female

بیشتر احتمال دارد که او را ماده فرض کنند

and not male.

تا نر.

In a study where a fake snake

درطی یک تحقیق، یک مار مصنوعی را

and a fake turtle were put on the side of the road,

بهمراه یک لاک پشت مصنوعی در کنار جاده ای قرار دادند،

drivers hit the snake much more often than the turtle,

راننده ها بیشتر از لاک پشت، به مار زدند،

and about three percent of drivers who hit the fake animals

و حدود سه درصد از رانندگانی که حیوانات مصنوعی را زدند

seemed to do it on purpose.

به نظر می رسید که عمدا این کار را کردند.

Women are more likely than men to get a

زنها در مقایسه با مردها بیشتر هنگام دیدن

"magical feeling" when they see dolphins in the surf.

دلفین ها در خیزاب کنار دریا دچار «حس جادویی» می شوند.

Sixty-eight percent of mothers with

شصت و هشت درصد مادرها با

"high feelings of entitlement and self-esteem"

« میزان احساسات بالا از حق ذهنی و عزت نفس»

identified with the dancing cats

با گربه های رقصنده در آگهی تبلیغاتی

in a commercial for Purina. (Laughter)

برای پیورینا [ برند خوراک حیوانات دست آموز] همذات پنداری کردند.( خنده)

Americans consider lobsters

آمریکایها شاه میگو را مهم تر

more important than pigeons

از پنگوئنها می دانند

but also much, much stupider.

اما همچنین خیلی خیلی کودن تر.

Wild turkeys are seen as only slightly more dangerous than sea otters,

بوقلمونهای وحشی تنها کمی خطرناک تر از سمورهای دریایی تصور می شوند،

and pandas are twice as lovable as ladybugs.

و پانداها دو برابر کفشدوزک ها دوست داشتنی هستند.

So some of this is physical, right?

خب بعضی از اینها فیزیکی است، نه؟

We tend to sympathize more with animals that look like us,

ما تمایل بیشتری به همدردی با حیواناتی داریم که شبیه ما هستند،

and especially that resemble human babies,

و بخصوص آنهایی که شباهت به نوزاد آدمی دارند،

so with big, forward-facing eyes

با چشمانی درشت، و خیره به جلو

and circular faces,

و چهرهای گرد،

kind of a roly-poly posture.

از این مدلهای کپل مپل.

This is why, if you get a Christmas card from, like,

برای همین است که اگر کارت کریسمس می گیرید، مثلا

your great aunt in Minnesota,

از عمه بزرگتان در مینسوتا،

there's usually a fuzzy penguin chick on it,

معمولا رویش بچه پنگوئنی کرک دار است،

and not something like a Glacier Bay wolf spider.

و نه یک چیزی مثل عنکبوت گرگی خلیج گلیشر.

But it's not all physical, right?

اما خب همه اینها فیزیکی نیست، نه؟

There's a cultural dimension to how we think about animals,

طرز فکر ما درباره حیوانات بعد فرهنگی دارد،

and we're telling stories about these animals,

و ما داستانهایی درباره این حیوانات می گوییم،

and like all stories,

و مثل همه داستانها

they are shaped by the times and the places

آنها بواسطه دفعات و جاهایی که تعریفشان می کنیم

in which we're telling them.

شکل گرفته اند.

So think about that moment

خب پس باز درباره آن لحظه در ۱۹۰۲

back in 1902 again where a ferocious bear

فکر کنید جاییکه خرسی خشمگین

became a teddy bear.

تبدیل به تدی خرسه می گردد.

What was the context? Well, America was urbanizing.

در چه بستری این اتفاق افتاد؟

For the first time, nearly a majority of people lived in cities,

خب، آمریکا داشت شهری میشد.

so there was a growing distance between us and nature.

بنابراین مسافتی در حال رشد بین ما و طبیعت وجود داشت.

There was a safe space where we could

فضایی ایمن که بتوانیم

reconsider the bear and romanticize it.

درباره خرسها تجدیدنظر کرده و درباره شان خیال پردازی کنیم.

Nature could only start to seem this pure and adorable

طبیعت تنها به این خاطر توانست شروع به قابل تحسین و

because we didn't have to be afraid of it anymore.

ناب بودن کند که دیگر لازم نبود از آن بترسیم.

And you can see that cycle playing out

و می توانید شاهد این باشید که این چرخه

again and again with all kinds of animals.

دوباره و دوباره با بقیه انواع حیوانات بازی می شود.

It seems like we're always stuck between

مثل این به نظر می رسد که ما همیشه بین

demonizing a species and wanting to wipe it out,

شیطانی دانستن یک گونه و محو کردنش گیر کرده ایم و

and then when we get very close to doing that,

بعد موقعیکه خیلی به انجامش نزدیک شده ایم،

empathizing with it as an underdog

با آن مثل یک سگ توسری خورده همدردی می کنیم

and wanting to show it compassion.

و میخواهیم که به آن شفقت نشان دهیم.

So we exert our power,

در نتیجه قدرتمان را اعمال می کنیم،

but then we're unsettled

اما بعد از این که چقدر قدرتمندیم

by how powerful we are.

آزرده خاطر میشویم.

So for example, this is one of

بنابراین برای مثال، این

probably thousands of letters and drawings

شاید یکی ازهزاران نامه و نقاشی باشد که

that kids sent to the Bush administration,

کودکان برای دولت بوش فرستاند،

begging it to protect the polar bear

خواهش کردند که از خرس قطبی تحت لایحه

under the Endangered Species Act,

گونه های در حال خطر محافظت کند،

and these were sent back in the mid-2000s,

و اینها در اواسط دهه ۲۰۰۰ فرستاده شدند،

when awareness of climate change was suddenly surging.

زمانی که اگهی درباره تغییرات اقلیمی ناگهان شدت گرفت.

We kept seeing that image of a polar bear

ما مدام آن تصویر مربوط به خرس قطبی را می دیدیم

stranded on a little ice floe

که روی تکه یخ شناوری جدا افتاده بود

looking really morose.

و واقعا عبوس بنظر می رسید.

I spent days looking through these files.

روزها را صرف دیدن این فایلها کردم.

I really love them. This one's my favorite.

واقعا دوستشان دارم. این یکی مورد علاقه ام است.

If you can see, it's a polar bear that's drowning

اگر بتوانید ببینید، یک خرس قطبی است که در حال غرق شدن است

and then it's also being eaten simultaneously

و بعد همچنین بطور همزمان توسط یک کوسه و

by a lobster and a shark.

خرچنگ دریایی خورده میشود.

This one came from a kid named Fritz,

این یکی کار کودکی بنام فریتز است،

and he's actually got a solution to climate change.

و او راستش راه حلی برای تغییرات اقلیمی دارد.

He's got it all worked out to an ethanol-based solution.

او بواسطه راه حلی بر پایه اتانول توانسته مسله را حل کند.

He says, "I feel bad about the polar bears.

می گوید: من درباره خرسهای قطبی حس بدی دارم.

I like polar bears.

خرسهای قطبی را دوست دارم.

Everyone can use corn juice for cars. From Fritz."

همه می توانند از آب ذرت برای ماشینها استفاده کنند. اثر فریتز.

So 200 years ago, you would have Arctic explorers

بمدت ۲۰۰ سال، مکتشفان قطب شمال را داشتیم

writing about polar bears leaping into their boats

که درباره پریدن خرسهای قطبی به داخل قایق هایشان می نوشتند

and trying to devour them,

و سعی می کردند آنها را بخورند،

even if they lit the bear on fire,

حتی گاهی خرسها را آتش می زدند،

but these kids don't see the polar bear that way,

اما برای بچه ها خرس قطبی اینطور نیست

and actually they don't even see the polar bear

و راستش آنها حتی خرس قطبی را آنطوری

the way that I did back in the '80s.

که من در دهه ۸۰ می دیدم هم نمی بینند.

I mean, we thought of these animals

منظورم این است که ما به این حیوانات بعنوان

as mysterious and terrifying lords of the Arctic.

اربابان اسرارآمیز و وحشت آور قطب شمال فکر می کردیم.

But look now how quickly that climate change

اما حالا ببینید که این تغییر آب و هوا چقدر سریع

has flipped the image of the animal in our minds.

تصویر این حیوانات را در ذهنمان تغییر داده است.

It's gone from that bloodthirsty man-killer

از این جانور خونخوار آدمکش به این

to this delicate, drowning victim,

قربانی درحال غرق شدن و شکننده تغییر داده است.

and when you think about it, that's kind of

و وقتی درباره اش فکر کنید، به نوعی

the conclusion to the story

پایان داستانی است که

that the teddy bear started telling back in 1902,

تدی خرسه شروع به گفتنش در سال ۱۹۰۲ کرد،

because back then, America had more or less

زیرا آن وقت، آمریکا کم یا بیش

conquered its share of the continent.

در سهم خویش از این قاره به پیروزی رسیده بود.

We were just getting around to

ما تازه فرصت پیدا کرده بودیم

polishing off these last wild predators.

برای اینکه به سروقت این آخرین شکارچیان وحشی برسیم.

Now, society's reach has expanded

اکنون، دسترسی جامعه به راس دنیا

all the way to the top of the world,

امتداد یافته است،

and it's made even these, the most remote,

و باعث شده که حتی این قویترین و دور افتاده ترین

the most powerful bears on the planet,

خرسهای روی زمین در

seem like adorable and blameless victims.

قربانیان بی تقصیر و دوست داشتنی به نظر رسند.

But you know, there's also a postscript to the teddy bear story

اما مطلع هستید که داستان تدی خرسه یک پی نوشت هم دارد

that not a lot of people talk about.

که بسیاری از مردم چندان درباره اش حرف نمی زنند.

We're going to talk about it,

ما می خواهیم دربار اش حرف بزنیم،

because even though it didn't really take long

زیرا حتی با اینکه واقعا بعد از ماجرای شکار

after Roosevelt's hunt in 1902

روزولت در ۱۹۰۲ برای این اسباب بازی

for the toy to become a full-blown craze,

چندان زمان نبرد تا در مقیاسی وسیع فراگیر شود،

most people figured it was a fad,

اکثر مردم فهمیدند که مُدی زودگذر بود.

it was a sort of silly political novelty item

یک جور نوظهوری سیاسی احمقانه بود

and it would go away once the president left office,

و زمانی که رییس جمهور دوره اش تمام میشد از بین می رفت،

and so by 1909, when Roosevelt's successor,

و هنگتمی که در ۱۹۰۲ وقتی جانشین روزولت،

William Howard Taft,

ویلیام هاوارد تفت،

was getting ready to be inaugurated,

آماده آغاز کارش بود،

the toy industry was on the hunt

صنعت اسبا بازی در جستجوی صید

for the next big thing.

طعمه بزرگ بعدی بود.

They didn't do too well.

خیلی خوب عمل نکردند.

That January, Taft was the guest of honor

ژانویه آن سال، "تفت" میمان افتخاری

at a banquet in Atlanta,

ضیافتی در آتلانتا بود،

and for days in advance,

و در روزهای پیش رو

the big news was the menu.

اخباری داغ در فهرست بود.

They were going to be serving him

آنها قرار بود از وی با جانوری

a Southern specialty, a delicacy, really,

که مختص جنوب استقبال کنند، خوراکی واقعا لذیذ

called possum and taters.

به اسم صاریغ و سیب زمینی.

So you would have a whole opossum

خب یک صاریغ درسته را داشتیم

roasted on a bed of sweet potatoes,

که در بستری از سیب زمینی های شیرین سرخ می شد،

and then sometimes they'd leave

و بعد بعضا دم بزرگ آن را هم باقی می گذاشتند

the big tail on it like a big, meaty noodle.

که مثل یک رشته گوشتی بزرگ بود.

The one brought to Taft's table

آنچه که سر میز تفت آورده شد

weighed 18 pounds.

۱۸ پاوند وزن داشت.

So after dinner, the orchestra started to play,

بنابراین بعد از شام، ارکستر شروع به نواختن کرد،

and the guests burst into song,

و میهمانان زدند زیر آواز،

and all of a sudden, Taft was surprised

و یکهو، تفت با این کادویی

with the presentation of a gift

که گروهی از حمایت کنندگان بومی

from a group of local supporters,

به او اهدا کردند، شگفت زده شد،

and this was a stuffed opossum toy,

و این یک اسباب بازی پشمالوی صاریغ( پستانداری گوشتخوار از راسته کیسه داران) بود،

all beady-eyed and bald-eared,

با چشمان منجوقی و گوشهای کچل،

and it was a new product they were putting forward

و این محصولی جدید بود که قرار بود جوابی

to be the William Taft presidency's answer

باشد از سوی ریاست جمهوری ویلیام تفت

to Teddy Roosevelt's teddy bear.

به تدی خرسه روزولت.

They were calling it the "billy possum."

آن را « بیلی صاریغ» نامیدند.

Within 24 hours, the Georgia Billy Possum Company

ظرف ۲۴ ساعت، کمپانی بیلی صاریغ جورحیا

was up and running, brokering deals

تاسیس شد و به راه افتاد، و به

for these things nationwide,

معامله آنها در سطح ملی پرداختند،

and the Los Angeles Times announced,

و لوس آنجلس تایمز با قاطعیت

very confidently, "The teddy bear

اعلام کرد که « تدی خرسه

has been relegated to a seat in the rear,

به صندلی عقب تعبید شده و

and for four years, possibly eight,

بمدت چهار سال، احتمالا هشت،

the children of the United States

بچه های آمریکایی

will play with billy possum."

با بیلی صاریغ بازی خواهند کرد.

So from that point, there was a fit of opossum fever.

بنابراین از آن لحظه، تب صاریغ فراگیر شد.

There were billy possum postcards, billy possum pins,

کارت پستالهای بیلی صاریغ ، سنجاقهای بیلی صاریغ،

billy possum pitchers for your cream at coffee time.

پارچهای بیلی صاریغ برای خامه در سرو قهوه .

There were smaller billy possums on a stick

بیلی صاریغهای کوچکی هم سر یک تکه چوب بود که

that kids could wave around like flags.

بچه ها می توانستند مثل پرچم در اطراف تکان دهند.

But even with all this marketing,

اما با همه این بازاریابی ها

the life of the billy possum

عمر بیلی صاریغ

turned out to be just pathetically brief.

بطرز رقت آوری کوتاه بود.

The toy was an absolute flop,

این اسباب بازی شکست مطلق بود،

and it was almost completely forgotten

و تا آخر سال کاملا به دست فراموشی

by the end of the year,

سپرده شد.

and what that means is that the billy possum

و این بدان معناست که بیلی صاریغ حتی تا

didn't even make it to Christmastime,

کریسمس هم دوام نیاورد،

which when you think about it is

که وقتی درباره اش فکر می کنید برای یک

a special sort of tragedy for a toy.

اسباب بازی بنوعی تراژدی قلمداد می شود.

So we can explain that failure two ways.

بنابراین قادریم عدم موفقیت آن را به دو طریق شرح دهیم.

The first, well, it's pretty obvious.

نخست، خب، کاملا مشخص است.

I'm going to go ahead and say it out loud anyway:

سینه ام را جلو می می دهم و بهر حال با صدای بلند می گویم :

Opossums are hideous. (Laughter)

صاریغ ها زشت هستند. (خنده)

But maybe more importantly is that

اما چیزی که شاید مهم تر باشد

the story of the billy possum was all wrong,

داستان بیلی صاریغ است که کاملا اشتباه پیش رفت،

especially compared

بخصوص در مقایسه

to the backstory of the teddy bear.

با داستان تدی خرسه.

Think about it: for most of human's evolutionary history,

بهش فکر کنید: آنچه در تاریخ تکاملی بشر بیش از

what's made bears impressive to us

همه درباره خرسها ما را تحت تاثیر قرار داد

has been their complete independence from us.

استقلال کامل آنها از ما بوده است.

It's that they live these parallel lives

این که آنها این زندگهای موازی را بعنوان رقیب

as menaces and competitors.

و تهدید کننده زندگی می کنند.

By the time Roosevelt went hunting in Mississippi,

آن زمانی که روزولت برای شکار به می سی سی پی رفت

that stature was being crushed,

آن جایگاه و منزلت در حال خرد شدن بود،

and the animal that he had roped to a tree

و حیوانی که به درخت با طناب بسته شده بود

really was a symbol for all bears.

در واقع نمادی برای تمامی خرسها بود.

Whether those animals lived or died now

خواه آن حیوانات زندگی می کردند یا میمردند هم اکنون

was entirely up to the compassion

تماما به این شفقت یا

or the indifference of people.

بی تفاوتی آدمها بستگی داشتند.

That said something really ominous

آنها چیزی واقعا بدشگون

about the future of bears,

درباره آینده خرسها گفتند،

but it also said something very unsettling about who we'd become,

اما همچنین چیزی بسیار ناراحت کننده درباره این که ما تبدیل به چه می شدیم

if the survival of even an animal like that

اگر بقای حتی یک حیوانی مثل آن

was up to us now.

به ما بستگی داشت.

So now, a century later, if you're at all

خب اینک،یک قرن بعد، اگر اصلا

paying attention to what's happening in the environment,

به این نکته توجه داشته باشید که چه اتفاقی در محیط زیست در حال رخ دادن است،

you feel that discomfort so much more intensely.

آن ناراحتی را با شدت خیلی بیشتر حس می کنید.

We're living now in an age of what scientists

ما اکنون در دوره ای زندگی می کنیم که دانشمندان

have started to call "conservation reliance,"

شروع به نامیدن آن بعنوان « اتکاء بر مکالمه»کرده اند،

and what that term means is that we've disrupted

و این عبارت معنایش این است که ما چنان هم چیزی را درهم گسیخته ایم

so much that nature can't possibly stand on its own anymore,

که طبیعت شاید بخودی خود قادر به ایستادن روی پای خودش نباشد.

and most endangered species

و بیشتر گونه های در حال خطر

are only going to survive

تنها در صورتی بقا میابند

if we stay out there in the landscape

که ما آنجا در گوشه ای از قاب بایستیم و

riggging the world around them in their favor.

دنیای اطراف را به نفع آنها تغییر دهیم.

So we've gone hands-on

خب ما دستهایمان را آلوده کرده ایم

and we can't ever take our hands off,

و دیگر نمی توانیم از دخالت کردن شانه خالی کنیم،

and that's a hell of a lot of work.

و کلی کار لعنتی هست که باید انجام بشه.

Right now, we're training condors

همین الان، کرکسهای آمریکایی را آموزش می دهیم

not to perch on power lines.

که روی خطوط نیرو ننشیند.

We teach whooping cranes to migrate south for the winter

به لک لک های فریاد زن آموزش میدهیم که زمستانها پشت سر

behind little ultra-light airplanes.

هواپیماهای فوق سبک کوچک به جنوب مهاجرت کنند.

We're out there feeding plague vaccine to ferrets.

آن بیرون به موش خرماها واکسن وبا را بصورت خوراکی میدهیم.

We monitor pygmy rabbits with drones.

خرگوشهای پیگمی را با زنبور نر کنترل می کنیم.

So we've gone from annihilating species

بنابراین ما از سربه نیست کردن گونه ها

to micromanaging the survival of a lot of species

به مدیریت ذره بینی بقا گونه های بسیاری بطور نامحدود

indefinitely, and which ones?

رسیده ایم و کدامشان؟

Well, the ones that we've told

خب، آنهایی که ما گفته ایم

compelling stories about,

داستانهایی را درباره آنهایی

the ones we've decided ought to stick around.

ایجاب می کنند که ما تصمیم گرفته ایم باید بهشان بچسبیم.

The line between conservation and domestication

خط بین مکالمه و اهلی کردن

is blurred.

محو است.

So what I've been saying is that the stories

بنابراین آنچه گفته ام این است که قصه هایی

that we tell about wild animals are so subjective

که درباره جانوران وحشی می گوییم بسیار فردی هستند

they can be irrational

آنها می توانند غیرمنطقی باشند

or romanticized or sensationalized.

یا خیالی و احساساتی نوشته شده باشند.

Sometimes they just have nothing to do with the facts.

گاهی هیچ ربطی هم با حقایق ندارند.

But in a world of conservation reliance,

اما در جهان متکی به گفتگو،

those stories have very real consequences,

آن قصه ها پیامدهایی خیلی حقیقی دارند،

because now, how we feel about an animal

زیرا الان، چگونگی حس ما به یک حیوان است

affects its survival

که بر بقای آن اثر می گذارد

more than anything that you read about

بیشتر از هر آنچه که درباره اش در کتابهای درسی

in ecology textbooks.

مربوط به زیست شناسی بخوانید.

Storytelling matters now.

قصه گویی الان اهمیت دارد.

Emotion matters.

احساسات اهمیت دارد.

Our imagination has become an ecological force.

تصور ما نیروی زیست شناسانه ای شده است.

And so maybe the teddy bear worked in part

و خب شاید مورد تدی خرسه برای این جواب داد

because the legend of Roosevelt

که افسانه روزولت

and that bear in Mississippi

و آن خرس در می سی سی پی

was kind of like an allegory

یک جورهایی کنایه از این

of this great responsibility that society

مسئولیت بزرگ داشت که جامعه

was just beginning to face up to back then.

در آن زمان شروع به پذیرفتن این موقعیت دشوار کرد.

It would be another 71 years

۷۱ سال باید می گذشت تا

before the Endangered Species Act was passed,

تا لایحه گونه های در حال خطر تصویب می شد،

but really, here's its whole ethos

اما واقعا، کل این عادات و رسوم قومی

boiled down into something like a scene

تا حد بخشهای اولیه آن کاهش یافته است مثل صحنه ای که

you'd see in a stained glass window.

در پنجره ای شیشه رنگی ببینید.

The bear is a helpless victim tied to a tree,

خرس قربانی درمانده ای است که به درختی بسته شده،

and the president of the United States

و رییس جمهور ایالات متحده

decided to show it some mercy.

تصمیم گرفت کمی به آن رحم نشان دهد.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)

[Illustrations by Wendy MacNaughton]

[ تصویرسازی از مکناتن]