My photographs bear witness | James Nachtwey

Translator: Leila Ataei Reviewer: hassan qodusi

As someone who has spent his entire career trying to be invisible

بعنوان فردی که کل زندگی حرفه‌ای خود را در تلاش جهت نامریی شدن گذرانده،

standing in front of an audience is a cross between

ایستادن در مقابل مخاطب ترکیبی از تجربه خروج از بدن

an out-of-body experience and a deer caught in the headlights,

و گوزنی است که بین نور چراغ ماشینها بدام افتاده،

so please forgive me for violating one of the TED commandments

پس من را ببخشید بخاطر تخطی کردنم از یکی از فرمانهای TED

by relying on words on paper,

یعنی از روی کاغذ خواندن،

and I only hope I'm not struck by lightning bolts before I'm done.

و من فقط امیدوارم که قبل از تمام شدن کارم مورد اصابت صاعقه قرار نگیرم.

I'd like to begin by talking about some of the ideas that motivated me

مایلم ابتدا ازبرخی ایده‌هایی که انگیزه‌‌ی من برای

to become a documentary photographer.

عکاس مستند شدن بوده صحبت کنم.

I was a student in the '60s, a time of social upheaval and questioning,

در دهه شصت دانشجو بودم، دوره دگرگونی شدید اجتماعی و پرسشها،

and on a personal level, an awakening sense of idealism.

و در سطح شخصی مفهوم بیداری بخش ایده‌ال‌گرایی.

The war in Vietnam was raging;

جنگ در ویتنام غوغا می‌کرد؛

the Civil Rights Movement was under way;

«جنبش حقوق مدنی» در راه بود؛

and pictures had a powerful influence on me.

و تصویرها نفوذ قدرتمندی بر من داشتند.

Our political and military leaders were telling us one thing,

رهبران نظامی و سیاسی ما یک چیزی را به ما می‌گفتند.

and photographers were telling us another.

و عکاسها یک چیز دیگر را.

I believed the photographers, and so did millions of other Americans.

من عکاسها را باور داشتم، و همینطور میلیونها امریکایی دیگر.

Their images fueled resistance to the war and to racism.

عکسهایشان به مقاومت در برابر جنگ و نژاد پرستی قدرت می‌داد.

They not only recorded history; they helped change the course of history.

آنها نه تنها جنگ را ثبت کردند؛ بلکه مسیر تاریخ را نیز تغییر دادند.

Their pictures became part of our collective consciousness

عکسهایشان بخشی از هوشیاری جمعی ما شد

and, as consciousness evolved into a shared sense of conscience,

و از آنجایی که هوشیاری به حسِ همخوان شده‌ای از وجدان تکامل یافت،

change became not only possible, but inevitable.

تغییر میسر نه تنها ممکن بلکه اجتناب‌ناپذیر شد.

I saw that the free flow of information represented by journalism,

من جریان آزادی اطلاعات را که حرفه‌ی روزنامه‌نگاری ارائه می‌کرد دیدم،

specifically visual journalism, can bring into focus

بویژه روزنامه‌نگاری بصری،‌ که قادر به تمرکز

both the benefits and the cost of political policies.

بر منافع و نیز هزینه‌های راهبردهای سیاسی است.

It can give credit to sound decision-making, adding momentum to success.

آزادی اطلاعات قادر به اعتبار بخشی به تصمیم گیری عاقلانه و افزودن شتاب به موفقیت است.

In the face of poor political judgment or political inaction,

در چهره قضاوت سیاسی ضعیف یا کاهلی سیاسی،

it becomes a kind of intervention, assessing the damage

آزادی اطلاعات به نوعی مداخله کردن، ارزیابی آسیب

and asking us to reassess our behavior.

و به تقاضایی از ما برای بررسی مجدد رفتارمان تبدیل شد.

It puts a human face on issues

این آزادی چهره انسانی به مسائل می‌بخشد

which from afar can appear abstract

چهره‌ای که از دور ممکن است انتزاعی یا ایدئولوژیک

or ideological or monumental in their global impact.

یا بزرگ و ماندگار در تاثیر جهانی‌شان به نظر برسند.

What happens at ground level, far from the halls of power,

آنچه در روی زمین خارج از تالارهای قدرت اتفاق می‌افتد

happens to ordinary citizens one by one.

برای تک به تک شهروندانِ عادی اتفاق می‌افتد.

And I understood that documentary photography

و فهمیدم که عکاسی مستند

has the ability to interpret events from their point of view.

قابلیت تفسیر حوادث از نقطه نظر آنها را دارد.

It gives a voice to those who otherwise would not have a voice.

این عکاسی صدای کسانی می‌شود که غیر از آن صدایی ندارند.

And as a reaction, it stimulates public opinion

و درواکنش، آرای عمومی را برمی‌انگیزد

and gives impetus to public debate,

و مناظره‌های عمومی را به جنبش وا می‌دارد،

thereby preventing the interested parties

تا بدینوسیله مانع شود که حزبهای سودجو

from totally controlling the agenda, much as they would like to.

کنترل کامل امور را آنطور که مایلند در اختیار داشته باشند.

Coming of age in those days made real

به بزرگسالی رسیدن در آن ایام این مفهوم را که

the concept that the free flow of information is absolutely vital

جریان آزاد اطلاعات قطعاً برای عملکرد صحیح یک

for a free and dynamic society to function properly.

جامعه‌ی پویا و آزاد حیاتی است به حقیقت تبدیل می‌کرد.

The press is certainly a business, and in order to survive

مطبوعات قطعا یک تجارت است و برای بقاء

it must be a successful business,

باید تجارت موفقی باشد،

but the right balance must be found

اما تعادل مناسبی بین ملاحظات بازاریابی

between marketing considerations and journalistic responsibility.

و مسئولیت روزنامه‌نگاری باید برقرار شود.

Society's problems can't be solved until they're identified.

مشکلات اجتماع قابل حل نیستند مگر شناسایی شوند.

On a higher plane, the press is a service industry,

در سطحی بالاتر، مطبوعات یک صنعت خدماتی است

and the service it provides is awareness.

و خدمت آن تأمین آگاهی است.

Every story does not have to sell something.

هر داستان نباید چیزی برای فروش داشته باشد.

There's also a time to give.

بلکه زمانی برای اعطاء هم دارد.

That was a tradition I wanted to follow.

یک رسمی بود که می‌خواستم دنبالش کنم.

Seeing the war created such incredibly high stakes for everyone involved

دیدن جنگ برای افراد درگیر در آن خطر رسوایی بزرگی به وجود آورد

and that visual journalism could actually become a factor in conflict resolution --

و روزنامه‌نگاری بصری می‌توانست در واقع عاملی در حل منازعه باشد --

I wanted to be a photographer in order to be a war photographer.

می‌خواستم عکاس باشم تا بتوانم عکاس جنگی شوم.

But I was driven by an inherent sense

اما حسی درونی من را سوق می‌داد به این که

that a picture that revealed the true face of war

تصویری که چهره حقیقی جنگ را نمایان کند

would almost by definition be an anti-war photograph.

به خودی خود یک عکس ضد جنگ است.

I'd like to take you on a visual journey through some of the events

مایلم شما را به سفری بصری به لابلای برخی حوادث

and issues I've been involved in over the past 25 years.

و مسائلی ببرم که طی ۲۵ سال گذشته درگیرش بودم.

In 1981, I went to Northern Ireland.

در سال ۱۹۸۱، من به ایرلند شمالی رفتم.

10 IRA prisoners were in the process of starving themselves to death

۱۰ زندانی «ارتش جمهوری ایرلند» در حال اعتصاب غذای کامل

in protest against conditions in jail.

در اعتراض به شرایط زندان بودند.

The reaction on the streets was violent confrontation.

واکنش آن در خیابانها مقابله‌ی خشنونت‌آمیز بود.

I saw that the front lines of contemporary wars

دیدم که خط مقدم جنگهای معاصر

are not on isolated battlefields, but right where people live.

نه در میادین نبرد دورافتاده،‌ بلکه درست وسط زندگی مردم هستند.

During the early '80s, I spent a lot of time in Central America,

در اوائل دهه ۸۰ میلادی زمان زیادی را در آمریکای مرکزی گذراندم

which was engulfed by civil wars

جایی که دستخوش جنگهای داخلی بود

that straddled the ideological divide of the Cold War.

که از تقسیمات ایدلوژی‌زده‌ی جنگ سرد نشأت می‌گرفت.

In Guatemala, the central government --

در گواتمالا، دولت مرکزی --

controlled by a oligarchy of European decent --

که توسط یک جرگه سالار با ریشه‌ی اروپایی کنترل میشد --

was waging a scorched Earth campaign against an indigenous rebellion,

یک کمپین «زمین سوخته» را علیه شورشیان بومی علم کرده بود،

and I saw an image that reflected the history of Latin America:

و من تصویری را دیدم که منعکس‌ کننده تاریخ آمریکای لاتین بود:

conquest through a combination of the Bible and the sword.

فتح از طریق ترکیب انجیل و شمشیر.

An anti-Sandinista guerrilla was mortally wounded

یک پارتیزان ضد «ساندینستا» در حمله‌ی «فرمانده زِرو»

as Commander Zero attacked a town in Southern Nicaragua.

به شهری در نیکاراگوئه تا حد مرگ مجروح شده بود.

A destroyed tank belonging to Somoza's national guard

یک تانک نابود شده متعلق به گارد ملی «سوموزا»

was left as a monument in a park in Managua,

بعنوان یادبود در پارکی در مانوگا(پایتخت) مانده بود،

and was transformed by the energy and spirit of a child.

و انرژی و روحیه کودکی آن را دگرگون کرد.

At the same time, a civil war was taking place in El Salvador,

همزمان، جنگ داخلی در السالوادور در جریان بود،

and again, the civilian population was caught up in the conflict.

و دوباره جمعیت غیرنظامی در مناقشه گیر افتاد بودند.

I've been covering the Palestinian-Israeli conflict since 1981.

از سال ۱۹۸۱ مناقشه اسرایئل و فلسطین را پوشش می‌دهم.

This is a moment from the beginning of the second intifada, in 2000,

این لحظه‌ای از شروع انتفاضه‌ی دوم در سال ۲۰۰۰ است،

when it was still stones and Molotovs against an army.

هنگامی که هنوز علیه یک ارتش سنگ و کوکتولمولوتف بکار می‌رفت.

In 2001, the uprising escalated into an armed conflict,

در سال ۲۰۰۱ قیام تا حدِ درگیریِ مسلاحانه پیشرفت کرد

and one of the major incidents was

و یکی از اتفاقات اصلی آن

the destruction of the Palestinian refugee camp

تخریب اردوگاه پناهجویان فلسطینی

in the West Bank town of Jenin.

در شهر جنین در «کرانه‌ی غربی» بود.

Without the political will to find common ground,

بدون اراده سیاسی برای یافتن زمینه‌ی مشترک،

the continual friction of tactic and counter-tactic

برخورد متوالی تاکتیک و ضد تاکتیک

only creates suspicion and hatred and vengeance,

تنها منجر به خلق شک و نفرت و انتقام

and perpetuates the cycle of violence.

و سیکل دنباله‌دار خشونت می‌شود.

In the '90s, after the breakup of the Soviet Union,

در دهه ۹۰ بعد از فروپاشی «اتحاد جماهیر شوروی»،

Yugoslavia fractured along ethnic fault lines, and civil war broke out

«یوگسلاوی» به خاطر اختلافات قومی تقسیم و درگیر آتش جنگ داخلی بین

between Bosnia, Croatia and Serbia.

بوسنی، کرواسی و صربستان شد.

This is a scene of house-to-house fighting in Mostar,

این یک صحنه از نبرد خانه به خانه در «موستار» است،

neighbor against neighbor.

همسایه علیه همسایه.

A bedroom, the place where people share intimacy,

یک اتاق خواب، جایی که آدمها نزدیکی را تقسیم می‌کنند،

where life itself is conceived, became a battlefield.

جایی که نطفه زندگی بسته می‌شود، تبدیل به میدان نبرد شد.

A mosque in northern Bosnia was destroyed by Serbian artillery

مسجدی در شمال بوسنی توسط توپخانه‌ی صربها ویران شده

and was used as a makeshift morgue.

و بعنوان سردخانه موقت استفاده می‌شد.

Dead Serbian soldiers were collected after a battle

اجساد سربازان صربستانی بعد از نبرد جمع میشد

and used as barter for the return of prisoners

و در ازای آزاد اسرا یا سربازان بوسنیایی کشته شده در جنگ

or Bosnian soldiers killed in action.

معامله می‌شدند.

This was once a park.

اینجا زمانی پارک بود.

The Bosnian soldier who guided me

سرباز بوسنیایی که راهنمایم بود

told me that all of his friends were there now.

به من گفت حاالا همه‌ی دوستانش اینجا دفن هستند.

At the same time in South Africa,

هم زمان در «آفریقای جنوبی»

after Nelson Mandela had been released from prison,

بعد از رهایی «نلسون ماندلا» از زندان

the black population commenced the final phase

جمعیت سیاه پوست آخرین مرحله‌ی

of liberation from apartheid.

آزادی از آپارتاید را شروع کردند.

One of the things I had to learn as a journalist

یکی از چیزهایی که باید بعنوان روزنامه‌نگار می‌آموختم

was what to do with my anger.

این بود که با خشمم چه کنم.

I had to use it, channel its energy, turn it into something

عادت داشتم آن را استفده کنم،‌ مسیر انرژي آنرا هدایت کرده و به چیزی تبدیل کنم

that would clarify my vision, instead of clouding it.

که دیدم را، بجای تیره و تار کردن شفاف کند.

In Transkei, I witnessed a rite of passage into manhood, of the Xhosa tribe.

در «ترانسکی» شاهد آیین گذر به مردانگی در قبیله «خوسایی» بودم.

Teenage boys lived in isolation, their bodies covered with white clay.

پسران نوجوان در انزوا و در حالیکه بدنشان پوشیده با خاک سفید بود زندگی می‌کردند.

After several weeks, they washed off the white

بعد چند هفته بدنشان را از سفیدی شسته

and took on the full responsibilities of men.

و تمام مسئولیتهای مردانه را به عهده می‌گرفتند.

It was a very old ritual that seemed symbolic

یک آیین خیلی قدیمی که نماد درگیری سیاسی به نظر می‌رسید

of the political struggle that was changing the face of South Africa.

که سیمای «آفریقای جنوبی» را تغییر داد.

Children in Soweto playing on a trampoline.

کودکان در «سویتو» در حال بازی روی ترامپولین.

Elsewhere in Africa there was famine.

جای دیگر در آفریقا قحطی بود.

In Somalia, the central government collapsed and clan warfare broke out.

در سومالی، حکومت مرکزی سقوط کرد و جنگ طایفه‌ای گسترش یافت.

Farmers were driven off their land,

کشاورزان از زمین‌هایشان رانده شدند،

and crops and livestock were destroyed or stolen.

و محصولات و احشام نابود یا دزدیده شدند.

Starvation was being used as a weapon of mass destruction --

از گرسنگی‌دادن مهلک بعنوان اسلحه کشتار جمعی استفاده شد --

primitive but extremely effective.

بدوی اما بشدت موثر.

Hundreds of thousands of people were exterminated,

صدها هزار نفر تلف شد،

slowly and painfully.

به آرامی و دردناک.

The international community responded with massive humanitarian relief,

جامعه‌ی بین الملل با کمکهای کلان بشردوستانه واکنش نشان داد،

and hundreds of thousands of more lives were saved.

و بیش از صدها هزار تن زندگی دوباره یافتند.

American troops were sent to protect the relief shipments,

نیروهای آمریکایی برای محافظت از کشتی‌های حاوی کمکها فرستاده شدند

but they were eventually drawn into the conflict,

اما سرانجام پایشان به درگیریها کشیده شد

and after the tragic battle in Mogadishu, they were withdrawn.

و پس از نبرد تراژیک در موگادیشو، عقب نشینی کردند.

In southern Sudan, another civil war saw similar use of starvation

در سودان جنوبی، جنگ داخلی دیگری با استفاده از همان گرسنگی‌دادن مهلک

as a means of genocide.

نسل‌کشی را به خود دید.

Again, international NGOs, united under the umbrella of the U.N.,

دوباره، NGO های بین‌المللی متحد زیر چتر سازمان ملل

staged a massive relief operation and thousands of lives were saved.

عملیات کمک رسانی گسترده را شروع کردند و هزاران جان نجات داده شد.

I'm a witness, and I want my testimony to be honest and uncensored.

من شاهد هستم و می‌خواهم شهادتم صادقانه و سانسور نشده باشد.

I also want it to be powerful and eloquent,

همچنین می‌خواهم شهادتم قدرتمند و شیوا باشد

and to do as much justice as possible

و تا حد امکان عدالت را در حق

to the experience of the people I'm photographing.

سرگذشت مردمی که از آنها عکس می‌گیرم ادا کنم.

This man was in an NGO feeding center,

این مرد در یک مرکز تغذیه NGO بود

being helped as much as he could be helped.

و تا جایی که میشد به او کمک می‌کردند.

He literally had nothing. He was a virtual skeleton,

او حقیقتاً هیچ‌ چیز نداشت. او یک اسکلت مجازی بود،

yet he could still summon the courage and the will to move.

با اینحال هنوز قصد داشت و شهامت می‌کرد که حرکت کند.

He had not given up, and if he didn't give up,

تسلیم نشده بود و اگر او تسلیم نشد

how could anyone in the outside world ever dream of losing hope?

چطور ممکن است یک نفر در دنیای بیرون حتی فکر از دست دادن امید را کند؟

In 1994, after three months of covering the South African election,

در ۱۹۹۴ پس از سه ماهه پوشش دادن انتخابات در آفریقای جنوبی،

I saw the inauguration of Nelson Mandela,

شاهد جشن شروع بکار نلسون ماندلا بودم،

and it was the most uplifting thing I've ever seen.

و آن تعالی‌ بخش‌ترین چیزی بود که در عمرم دیدم.

It exemplified the best that humanity has to offer.

بهترین سرمشقی شد که بشریت باید ارائه کند.

The next day I left for Rwanda,

روز بعد به «رواندا» رفتم،

and it was like taking the express elevator to hell.

و مثل رفتن به جهنم با آسانسور سریع‌السیر بود.

This man had just been liberated from a Hutu death camp.

این مرد تازه از اردوگاه مرگ «هوتو» آزاد شده بود.

He allowed me to photograph him for quite a long time,

به من اجازه داد تا مدتی طولانی از او عکس بگیرم،

and he even turned his face toward the light,

و او حتی صورتش را به سمت روشنایی چرخاند،

as if he wanted me to see him better.

انگار می‌خواست او را بهتر ببینم.

I think he knew what the scars on his face would say to the rest of the world.

فکر کنم می‌دانست زخمهای روی صورتش چه حرفهایی به بقیه دنیا می‌گوید.

This time, maybe confused or discouraged

این بار، شاید سردرگم یا دلسرد

by the military disaster in Somalia,

از فاجعه نظامی در سومالی،

the international community remained silent,

جامعه بین‌الملل ساکت ماند،

and somewhere around 800,000 people were slaughtered

و در جایی حدود ۸۰۰٫۰۰۰ نفر بدست هموطنان خود

by their own countrymen -- sometimes their own neighbors --

سلاخی شدند -- گاهی بدست همسایگان خود --

using farm implements as weapons.

با استفاده از ابزارآلات مزرعه بجای سلاح.

Perhaps because a lesson had been learned

شاید بخاطر درسی آموخته شده از واکنش ضعیف

by the weak response to the war in Bosnia

به جنگ در بوسنی و شکست

and the failure in Rwanda,

در رواندا بود، که

when Serbia attacked Kosovo,

وقتی صربستان به کوزوو حمله کرد،

international action was taken much more decisively.

اقدام بین‌المللی قاطعانه‌تری اتخاذ شد.

NATO forces went in, and the Serbian army withdrew.

نیروهای ناتو مداخله کردند و ارتش صربها پس کشید.

Ethnic Albanians had been murdered,

قومیتهای آلبانیایی به قتل رسیدند،

their farms destroyed and a huge number of people forcibly deported.

مزارعشان نابود شد و شمار زیادی به زور دیپورت شدند.

They were received in refugee camps

آنها در کمپهای پناهجویان پذیرش شدند،

set up by NGOs in Albania and Macedonia.

که از سوی NGOهای آلبانیا و مقدونیه ایجاد شد.

The imprint of a man who had been burned inside his own home.

اثر مردی که داخل خانه‌‌اش سوزانده شده بود.

The image reminded me of a cave painting,

تصویربرایم یادآور نقاشی روی دیوار غار است

and echoed how primitive we still are in so many ways.

و منعکس کننده این که هنوز از بسیاری جهات بدوی هستیم.

Between 1995 and '96, I covered the first two wars

بین سالهای ۱۹۹۵ و ۱۹۹۶ دو جنگ اولیه در چچن را

in Chechnya from inside Grozny.

از داخل «گروزنی»(پایتخت) پوشش دادم

This is a Chechen rebel on the front line against the Russian army.

این یک شورش چچنی در خط مقدم علیه ارتش روسیه است.

The Russians bombarded Grozny constantly for weeks,

روسها گروزنی را چند هفته متوالی بمباران کردند،

killing mainly the civilians who were still trapped inside.

عمدتا شهروندانی را کشتند که هنوز در شهر به دام افتاده بودند.

I found a boy from the local orphanage

پسری را از یتیمخانه آن محل پیدا کردم

wandering around the front line.

که در اطراف خط مقدم پرسه می‌زد.

My work has evolved from being concerned mainly with war

کار من از این که صرفاً نگران جنگ باشم به تمرکز

to a focus on critical social issues as well.

بر مسائل اجتماعیِ بحرانی هم ارتقا یافت.

After the fall of Ceausescu, I went to Romania

بعد از سقوط «چاشئسکو»، به رمانی رفتم (رأس دوم کمونیست رومانی)

and discovered a kind of gulag of children,

نوعی از «گولاگ» کودکان را کشف کردم (زندان کار اجباری)

where thousands of orphans were being kept in medieval conditions.

جاییکه هزاران یتیم در شرایط قرون وسطایی نگهداری می‌شدند.

Ceausescu had imposed a quota

چاشئسکو به هر خانواده تحمیل کرده بود

on the number of children to be produced by each family,

که چند فرزند داشته باشند و بدین ترتیب

thereby making women's bodies an instrument of state economic policy.

جسم زنها ابزاری شده بود برای سیاست اقتصادی دولت.

Children who couldn't be supported by their families

کودکانی که نمی‌توانستند مورد حمایت خانواده‌یشان قرار بگیرند

were raised in government orphanages.

در یتیمخانه‌های حکومت بزرگ می‌شدند.

Children with birth defects were labeled incurables,

کودکان با عیوب مادرزادی برچسب غیرقابل درمان می‌گرفتند،

and confined for life to inhuman conditions.

و محکوم به زندگی در شرایط غیر انسانی بودند.

As reports began to surface, again international aid went in.

زمانی که گزارشها عمومی شدند، دوباره کمک بین‌المللی بداد رسید.

Going deeper into the legacy of the Eastern European regimes,

با عمیق‌تر شدن در میراث رژیمهای اروپای شرقی

I worked for several months on a story about the effects of industrial pollution,

چند ماهی روی داستانی درباره‌ي اثرات آلودگی صنعتی کار کردم،

where there had been no regard for the environment

جایی‌که اهمیتی به محیط زیست یا سلامتِ

or the health of either workers or the general population.

کارگران یا باقی جمعیت داده نمی‌شد.

An aluminum factory in Czechoslovakia

یک کارخانه آلومینیوم در چک‌اسلواکی

was filled with carcinogenic smoke and dust,

پر از دود سرطان‌زا و غبار بود،

and four out of five workers came down with cancer.

و از هر پنج کارگر چهار نفرشان سرطان می‌گرفت.

After the fall of Suharto in Indonesia,

بعد از سقوط «سواهاراتو» در اندونزی، (رییس جمهور)

I began to explore conditions of poverty

شروع کردم به کاوش در وضعیت فقر

in a country that was on its way towards modernization.

در کشوری که در مسیر خود بسوی مدرنیزه شدن گام بر می‌داشت.

I spent a good deal of time with a man

زمان خوبی را با مردی گذراندم

who lived with his family on a railway embankment

که با خانواده‌اش در خاکریز یک راه‌آهن زندگی می‌کرد

and had lost an arm and a leg in a train accident.

و یک دست و یک پایش را در سانحه ترن از دست داده بود.

When the story was published, unsolicited donations poured in.

وقتی داستان منتشر شد، موجی از کمکهای داوطلبانه سرازیر شد.

A trust fund was established,

یک سرمایه امانی تشکیل شد،

and the family now lives in a house in the countryside

و اکنون خانواده در خانه‌ای در حومه شهر زندگی می‌کند

and all their basic necessities are taken care of.

و همه نیازهای اولیه آنها برآورده می‌شود.

It was a story that wasn't trying to sell anything.

این داستانی بود که تلاشش فروش چیزی نبود.

Journalism had provided a channel

روزنامه‌نگاری مسیری را برای حس طبیعی سخاوتِ

for people's natural sense of generosity, and the readers responded.

مردم فراهم کرده بود و خوانندگان پاسخ دادند.

I met a band of homeless children who'd come to Jakarta from the countryside,

دسته‌ای از کودکان بیخانمان را دیدم که از حومه شهر به جاکارتا آمده بودند،

and ended up living in a train station.

وحالا در ایستگاه قطار زندگی می‌کردند.

By the age of 12 or 14, they'd become beggars and drug addicts.

با رسیدن به ۱۲ یا ۱۴ سالگی آنها معتاد به مواد می شدند یا متکدی.

The rural poor had become the urban poor,

فقر روستایی جای خود را به فقر شهری داده بود.

and in the process, they'd become invisible.

و در این فرایند آنها غیرقابل رویت بودند.

These heroin addicts in detox in Pakistan

این معتادان هروئین در مرکز سم زدایی در پاکستان

reminded me of figures in a play by Beckett:

من را به یاد شخصیتهایی در نمایش بکت می‌انداختند:

isolated, waiting in the dark, but drawn to the light.

منزوی، منتظر در تاریکی،‌ اما متمایل به روشنایی.

Agent Orange was a defoliant used during the Vietnam War

«عامل نارنجی» سم برگ‌کشی بود که طی جنگ ویتنام استفاده شد

to deny cover to the Vietcong and the North Vietnamese army.

تا ویِت‌کنگ‌ها و ارتش ویتنام شمالی را ازمخفی‌گاهایشان بیرون بکشاند.

The active ingredient was dioxin, an extremely toxic chemical

ماده فعال دیوکسین بود، یک ماده شیمیایی بی‌نهایت سمی

that was sprayed in vast quantities,

که در مقادیر وسیع اسپری می‌شد

and whose effects passed through the genes to the next generation.

و اثراتش از طریق ژنها به نسل بعدی منتقل می‌شد،

In 2000, I began documenting global health issues,

در سال ۲۰۰۰، شروع به ثبت مسائل جهانی سلامت کردم،

concentrating first on AIDS in Africa.

نخست با تمرکز بر ایدز در آفریقا.

I tried to tell the story through the work of caregivers.

سعی کردم داستان را از طریق کار مددکارها بگویم.

I thought it was important to emphasize that people were being helped,

فکر کردم مهم است تأکید کنم که این آدمها کمک دریافت می‌کنند،

whether by international NGOs or by local grassroots organizations.

خواه از سوی NGOهای بین‌المللی یا از سوی نهادهایی با منشاء محلی.

So many children have been orphaned by the epidemic

کودکان خیلی زیادی بخاطر بیماری واگیردار یتیم شده‌اند

that grandmothers have taken the place of parents,

طوریکه مادربزرگها سرپرستی آنها را دارند

and a lot of children had been born with HIV.

و خیلی بچه ها با HIV متولد شده بودند.

A hospital in Zambia.

بیمارستانی در زامبیا.

I began documenting the close connection

شروع به ثبت ارتباط نزدیک

between HIV/AIDS and tuberculosis.

بین HIV/ ایدز و بیماری سل کردم.

This is an MSF hospital in Cambodia.

اینجا بیمارستان پزشکانِ بدون مرز در کامبوج است.

My pictures can play a supporting role to the work of NGOs

عکسهای من می‌تواند در حمایت از کارNGOها نقش ایفا کند

by shedding light on the critical social problems they're trying to deal with.

بواسطه نشان دادن مشکلات اجتماعیِ مهمی که آنها با آن سروکار دارند.

I went to Congo with MSF,

با گروه پزشکانِ بدون مرز به کنگو رفتم،

and contributed to a book and an exhibition

و به نوشتن یک کتاب و یک نمایشگاه کمک کردم

that focused attention on a forgotten war

که تمرکزش بر جنگی فراموش شده‌ای بود

in which millions of people have died,

که میلیون‌ها تن در آن کشته شده بودند،

and exposure to disease without treatment is used as a weapon.

و از در معرض بیماری قراردادن بدون مداوا بعنوان اسلحه استفاده شده بود.

A malnourished child being measured

یک کودک دچار سوءتغذیه که تحت

as part of the supplemental feeding program.

بخشی از برنامه مکمل غذایی ارزیابی می‌شد.

In the fall of 2004 I went to Darfur.

در پاییز سال ۲۰۰۴ به دارفور رفتم. (شهری در سودان)

This time I was on assignment for a magazine,

این بار مأموریتی برای یک مجله داشتم،

but again worked closely with MSF.

اما باز با پزشکان بدون مرز همکاری نزدیک کردم.

The international community still hasn't found a way

جامعه بین‌الملل هنوز راهی نیافته بود

to create the pressure necessary to stop this genocide.

تا فشار کافی برای توقف این نسل‌کشی به وجود آورد.

An MSF hospital in a camp for displaced people.

یک بیمارستان پزشکان بدون مرز در کمپی برای مردم آواره.

I've been working on a long project on crime and punishment in America.

مشغول کار روی پروژه ای طولانی درباره جنایت و تنبیه در آمریکا بودم.

This is a scene from New Orleans.

این صحنه مال نیو اورلئان است.

A prisoner on a chain gang in Alabama

یک زندانی در دسته زنجیربند در آلاباما

was punished by being handcuffed to a post in the midday sun.

با دست‌بند شدن به یک تیر برق زیر آفتاب نیمروزی تنبیه می‌شد.

This experience raised a lot of questions,

این تجربه سوالات زیادی را برانگیخت،

among them questions about race and equality

در بین آن سوالاتی درباره نژاد و برابری

and for whom in our country opportunities and options are available.

و این که برای چه کسانی در کشور ما فرصتها و گزینه‌هایی در دسترس است.

In the yard of a chain gang in Alabama.

در حیاط یک دسته زنجیربند در آلاباما.

I didn't see either of the planes hit,

من اصابت هیچکدام از هواپیماها را ندیدم،

and when I glanced out my window, I saw the first tower burning,

و وقتی از پنجره بیرون را نگاه کردم، اولین برج را درحال سوختن دیدم

and I thought it might have been an accident.

و فکر کردم شاید تصادف بوده.

A few minutes later when I looked again

دقایقی بعد وقتی دوباره نگاه کردم

and saw the second tower burning, I knew we were at war.

و برج دوم را در حال سوختن دیدم، فهمیدم که در جنگ هستیم.

In the midst of the wreckage at Ground Zero, I had a realization.

در میانه ویرانه‌ بجای مانده به این تشخیص رسیدم.

I'd been photographing in the Islamic world since 1981 --

از سال ۱۹۸۱ مشغول عکاسی از جهان اسلامی بودم --

not only in the Middle East, but also in Africa, Asia and Europe.

نه فقط در خاورمیانه، بلکه در آفریقا،‌ آسیا و اروپا.

At the time I was photographing in these different places,

زمانی که مشغول عکس گرفتن از این جاهای مختلف بودم،

I thought I was covering separate stories,

فکر می‌کردم داستانهای مختلف را پوشش می‌دهم،

but on 9/11 history crystallized, and I understood

اما در ۱۱ سپتامبر تاریخ شفاف شد و من فهمیدم

I'd actually been covering a single story for more than 20 years,

۲۰ سال است که تنها مشغول پوشش‌دهی یک خبر بودم

and the attack on New York was its latest manifestation.

و حمله به نیویورک آخرین جلوه‌ی آن بود.

The central commercial district of Kabul, Afghanistan

منطقه مرکز تجاری کابل، افغانستان

at the end of the civil war,

در انتهای جنگ داخلی،

shortly before the city fell to the Taliban.

اندکی قبل از سقوط شهر به دست طلبان.

Land mine victims being helped

قربانیان مین‌های زمینی که در مرکز بازتوانیِ صلیب سرخ

at the Red Cross rehab center being run by Alberto Cairo.

به سرپرستی آلبرتو کایرو کمک می‌گیرند

A boy who lost a leg to a leftover mine.

پسری که بر اثر باقیمانده مین‌ها پایش را از دست داد.

I'd witnessed immense suffering in the Islamic world

من شاهد رنج عظیمی در جهان اسلامی بوده‌ام

from political oppression, civil war, foreign invasions, poverty, famine.

از استبداد سیاسی گرفته تا جنگ داخلی، حملات خارجی، فقر و قحطی.

I understood that in its suffering,

فهمیدم که در آن رنج‌کشیدن

the Islamic world had been crying out. Why weren't we listening?

حکومت اسلامی فریادش بلند بوده. چرا ما گوش شنوا نبودیم؟

A Taliban fighter shot during a battle

یک رزمنده طالبان که در نبردی هنگام

as the Northern Alliance entered the city of Kunduz.

ورود «جبهه متحد شمال» به شهر قندوز گلوله خورده.

When war with Iraq was imminent,

وقتی جنگ با عراق قریب‌الوقوع بود،

I realized the American troops would be very well covered,

تشخیص‌ام این بود که نیروهای آمریکایی پوشش دهی خیلی خوبی داشته باشند.

so I decided to cover the invasion from inside Baghdad.

بنابراین تصمیم گرفتم حمله را از داخل بغداد پوشش بدهم.

A marketplace was hit by a mortar shell

بازاری تحت اصابت خمپاره قرار گرفت

that killed several members of a single family.

که باعث کشته شدن چندین عضو یک خانواده شد.

A day after American forces entered Baghdad,

یک روز پس از ورود نیروهای آمریکایی به بغداد،

a company of Marines began rounding up bank robbers

گروهی ازتفنگداران دریایی آمریکا به دستگیری سارقان بانک پرداختند

and were cheered on by the crowds --

و از سوی جمعیت حاضر تشویق شدند --

a hopeful moment that was short lived.

لحظه‌ای امیدوارانه که عمری کوتاه داشت.

For the first time in years,

برای نخستین بار در طی سالها،

Shi'ites were allowed to make the pilgrimage

شیعیان اجازه سفر زیارتی به کربلا

to Karbala to observe Ashura,

برای حضور در عاشورا را یافتند،

and I was amazed by the sheer number of people

و من از حضور انبوه مردم و اشتیاق آنها

and how fervently they practiced their religion.

در بجای آوردن اعمال مذهبی‌شان شگفت‌زده بودم.

A group of men march through the streets cutting themselves with knives.

گروهی از مردان در خیابانها با قمه‌زنی راهپیمایی می‌کردند.

It was obvious that the Shi'ites were a force to be reckoned with,

مشهود بود که شیعه‌ها نیرویی مهم و قدرتمند بودند

and we would do well to understand them and learn how to deal with them.

و ما بهترین تلاش خود برای فهمیدن آنها و یادگیری نحوه برخورد با آنها را کردیم.

Last year I spent several months documenting our wounded troops,

سال گذشته چندین ماه را برای مستند سازی از نیروهای مجروحمان

درنبردهای عراق تا بازگشت شان صرف کردم.

from the battlefield in Iraq all the way home.

This is a helicopter medic giving CPR

این یک بالگرد پزشکی است که در حال انجام

to a soldier who had been shot in the head.

احیای قلبی ریوی روی سربازی است که به سرش شلیک شده.

Military medicine has become so efficient

طب نظامی چنان کارآمد شده

that the percentage of troops who survive after being wounded

که درصد نیروهایی که بعد از مجروح شدن نجات می‌یابند

is much higher in this war than in any other war in our history.

در این جنگ در مقایسه با بقیه جنگها در تاریخ ما بسیار بالاتر است.

The signature weapon of the war is the IED,

اسلحه‌ی عمده در این جنگ «بمب‌های کنارجاده‌ای»است،

and the signature wound is severe leg damage.

و جراحت عمده نیز آسیب جدی پا می‌باشد،

After enduring extreme pain and trauma,

بعد از تحمل درد و روان‌زخم بی‌نهایت،

the wounded face a grueling physical

مجروح با یک کشمکش روانی و جسمی طاقت‌فرسا

and psychological struggle in rehab.

در مرکز بازتوانی روبرو می‌شود.

The spirit they displayed was absolutely remarkable.

روحیه‌ای که از خود نشان دادند بی‌نظیر بود.

I tried to imagine myself in their place,

سعی کردم خودم را جای آنها تصور کنم،

and I was totally humbled by their courage and determination

و واقعا از جسارت و قاطعیت‌شان در مواجهه با چنین

in the face of such catastrophic loss.

فقدان فاجعه‌باری احساس کوچکی کردم.

Good people had been put in a very bad situation for questionable results.

آدمهای خوب در شرایط خیلی بد با نتایجی نامعین قرار گرفته بودند.

One day in rehab someone, started talking about surfing

یک روز در بازپروری شخصی شروع به صحبت از موج سواری کرد

and all these guys who'd never surfed before said, "Hey, let's go."

و همه اینهایی که قبلا موج سواری نکرده بودند با هم گفتند، «بریم موج سواری.»

And they went surfing.

و رفتند موج سواری.

Photographers go to the extreme edges of human experience

عکاسها برای نشان دادن اتفاقاتِ جاری به مردم فراتر از مرزهای

to show people what's going on.

تجربه بشری می‌روند.

Sometimes they put their lives on the line,

بعضی وقتها جان خود را کف دست می‌گیرند

because they believe your opinions and your influence matter.

چون به اعتقاد آنها، عقاید و نفوذ شما اهمیت دارد.

They aim their pictures at your best instincts,

هدف تصاویرشان سمت بهترین غرایز شماست،‌‌

generosity, a sense of right and wrong,

سمت سخاوت تان، حس درست و غلط تان،

the ability and the willingness to identify with others,

توانایی و تمایل تان به همذات پنداری با دیگران،

the refusal to accept the unacceptable.

و امتناع تان از پذیرفتن ناپذیرفتنی هاست

My TED wish:

آرزوی TED من:

there's a vital story that needs to be told,

یک داستان حیاتی برای گفته شدن وجود دارد،

and I wish for TED to help me gain access to it

و امیدوارم TED به من در دستیابی به آن کمک کند

and then to help me come up with innovative and exciting ways

و بعد به من برای رسیدن به روشهای خلاقانه و هیجان‌انگیزتر

to use news photography in the digital era.

در استفاده از عکاسی خبری در عصر دیجیتال کمک کند.

Thank you very much.

خیلی متشکرم.

(Applause)

(تشویق)