A roadmap to end aging | Aubrey de Grey

Translator: Leila Ataei Reviewer: sadegh zabihi

۱۸ دقیقه قطعاً یک بازه زمانی بیرحمانه است،

پس مستقیما سر اصل مطلب می‌روم

تا وقت کم نیاورم.

خب میخواهم درباره پنج مورد مختلف حرف بزنم.

می‌خواهم بگویم چرا شکست دادن سالمندی مطلوب است.

می‌خواهم بگویم چرا لازم است بشینیم

و کمی بیشتر درباره این قضیه حرف بزنیم.

18 minutes is an absolutely brutal time limit,

البته از توجیه پذیری آن هم بگویم.

so I'm going to dive straight in, right at the point

میخواهم بگویم چرا انقدر این که کاری

where I get this thing to work.

برای سالمندی انجام دهیم سرنوشت‌گرا هستیم.

Here we go. I'm going to talk about five different things.

و بعد شاید نیمه دوم سخنرانی را اختصاص دهم

I'm going to talk about why defeating aging is desirable.

به صحبت درباره این که چطور راستش قادریم ثابت کنیم که سرنوشت گرایی اشتباه است،

I'm going to talk about why we have to get our shit together,

and actually talk about this a bit more than we do.

خلاصه که باید کاری در این باره انجام دهیم.

I'm going to talk about feasibility as well, of course.

این کار را در دو مرحله انجام خواهم داد.

I'm going to talk about why we are so fatalistic

اول از همه درباره این حرف می زنم

about doing anything about aging.

که چطور از میزان نسبتا کمی از افزایش عمر--

And then I'm going spend perhaps the second half of the talk

talking about, you know, how we might actually be able to prove that fatalism is wrong,

که میخواهم بعنوان ۳۰ سال تعریف کنم، برای آدمهایی کاربرد دارد

که الان شروع کنید در میان سالی قرار دارند--

namely, by actually doing something about it.

تا مرحله‌ای که در واقع بتوان شکست دادن سالمندی نامید.

I'm going to do that in two steps.

یعنی لزوما حذف رابطه بین چند سال دارید

The first one I'm going to talk about is

how to get from a relatively modest amount of life extension --

و احتمال در چند سالگی می‌میرید --

which I'm going to define as 30 years, applied to people

یا درواقع بیمار شدن در وهله اول.

و البته، مورد آخر صحبتم درباره نحوه

who are already in middle-age when you start --

رسیدن به گام میانی است،

to a point which can genuinely be called defeating aging.

آن مرحله شاید ۳۰ سال افزایش عمر.

Namely, essentially an elimination of the relationship between

پس ابتدا از لزوم انجام این کار میگویم.

how old you are and how likely you are to die in the next year --

الان یک سوال دارم.

or indeed, to get sick in the first place.

دست بلند کنید اگر طرفدار مالاریا هستید.

And of course, the last thing I'm going to talk about

سوال آسانی بود، خب.

is how to reach that intermediate step,

دست بلند کنید اگر در بین شما

that point of maybe 30 years life extension.

کسی هست که مطمئن نیست مالاریا خوب است یا بد؟

So I'm going to start with why we should.

خب. ما همه موافقیم که مالاریا چیز بدی است.

خوب من هم فکر می کردم که جواب همین باشد.

Now, I want to ask a question.

خب حالامیخواهم دلیل اصلی این که چرا

Hands up: anyone in the audience who is in favor of malaria?

فکر میکنیم مالاریا بد است را بگویم،

That was easy. OK.

OK. Hands up: anyone in the audience

بخاطر یک خصیصه مشترک مالاریا با سالمندی.

who's not sure whether malaria is a good thing or a bad thing?

و آن خصیصه اینجاست.

OK. So we all think malaria is a bad thing.

That's very good news, because I thought that was what the answer would be.

با این تفاوت واقعی که سالمندی در مقایسه با مالاریا بیشتر آدم میکشد.

Now the thing is, I would like to put it to you

that the main reason why we think that malaria is a bad thing

الان میخواهم یکی از بین شما که ترجیحا

is because of a characteristic of malaria that it shares with aging.

بریتانیایی است درباره مقایسه آن با

شکار روباه بگوید که بعد از تلاش زیادی

And here is that characteristic.

از سوی دولت همین اواخر ممنوع شد.

The only real difference is that aging kills considerably more people than malaria does.

یعنی میدانم اینجا مخاطبانی همدلی دارم،

اما واقف هستید که خیلی آدمها کاملا با این منطق توجیه نمیشوند.

Now, I like in an audience, in Britain especially,

و راستش بنظرم این مقایسه نسبتا خوبی است.

to talk about the comparison with foxhunting,

which is something that was banned after a long struggle,

میدانید که خیلی از مردم میگویند، «خب،

پسرهای شهری به ما دهاتیها حق ندارند بگویند که با وقتمان چه کار کنیم.

by the government not very many months ago.

I mean, I know I'm with a sympathetic audience here,

این بخش سنتی شیوه زندگی ما است،

but, as we know, a lot of people are not entirely persuaded by this logic.

و باید اجازه ادامه آن به همان شکل را داشته باشیم.

And this is actually a rather good comparison, it seems to me.

از لحاظ زیست‌شناسی هم درست است، از انفجار جمعیتی روباه‌ها جلوگیری میکند.»

You know, a lot of people said, "Well, you know,

اما سرانجام، دولت پیروز شد

city boys have no business telling us rural types what to do with our time.

چون غالب جمعیت انگلستان

و قطعا اکثریت پارلمان

به این نتیجه رسیدند که آن واقعا کاری بود

It's a traditional part of the way of life,

که در یک جامعه متمدن قابل تحمل نیست.

and we should be allowed to carry on doing it.

و به نظرم سالمندی بشر

همه این خصایص را در بالاترین حد دارد.

It's ecologically sound; it stops the population explosion of foxes."

کدام بخش از این را آدمها درک نمیکنند؟

But ultimately, the government prevailed in the end,

که البته فقط درباره زندگی نیست، البته--

because the majority of the British public,

and certainly the majority of members of Parliament,

(خنده)--

درباره زندگی سالم است، میدانید--

came to the conclusion that it was really something

that should not be tolerated in a civilized society.

شکنندگی و بدبختی و وابستگی باحال نیست،

And I think that human aging shares

all of these characteristics in spades.

خواه ناخواه نمردن شاید باحال باشد.

پس واقعا، این را میخواهم توضیح دهم.

What part of this do people not understand?

یک سرگشتگی جهانی است.

It's not just about life, of course --

اینها انواع بهانه‌های غیرقابل باوریه

(Laughter) --

it's about healthy life, you know --

که آدمها برای سالمندی میدهند.

و منظورم این است که راستش قصد ندارم بگم

getting frail and miserable and dependent is no fun,

که این بهانه‌های کاملا بی‌ارزش هستند.

whether or not dying may be fun.

نکات خوبی هم در اینجا مطرح میشه،

So really, this is how I would like to describe it.

چیزهایی که باید درباره‌شان فکر کنیم،

It's a global trance.

بنابراین وقتی مشغول پیدا کردن راه‌حلی برای

These are the sorts of unbelievable excuses

مشکل پیری هستیم، احتمال مواجهه با مشکلات را به حداقل رساندیم.

that people give for aging.

And, I mean, OK, I'm not actually saying

اما اینها واقعا دیوانه کننده است، وقتی راستش

that these excuses are completely valueless.

یاد درک خود از تناسب میافتید.

There are some good points to be made here,

خب اینها استدلال هستند؛ چیزهایی که

things that we ought to be thinking about, forward planning

so that nothing goes too -- well, so that we minimize

برای نگران بودن قابل توجیه هستند.

the turbulence when we actually figure out how to fix aging.

اما پرسش این است، آیا خیلی خطرناکند--

But these are completely crazy, when you actually

این خطرات انجام کاری درباره سالمندی--

که به بدی انجام عکس این کار بیارزد،

remember your sense of proportion.

You know, these are arguments; these are things that

برای مثال، سالمندی را بحال خود ول کردن؟

آیا اینها انقدر بد هستند که به محکوم شدن

would be legitimate to be concerned about.

روزانه ۱۰۰،۰۰۰ انسان به مرگ زود هنگام غیرلازم ارجح باشند؟

But the question is, are they so dangerous --

these risks of doing something about aging --

that they outweigh the downside of doing the opposite,

حرفم این است اگر استدلال انقدر قوی ندارید

بهتر است وقت من را تلف نکنید.

namely, leaving aging as it is?

(خنده)

Are these so bad that they outweigh

الان یک استدلالی هست

که بعضی مردم فکرمی‌کنند خیلی محکم است.

condemning 100,000 people a day to an unnecessarily early death?

مردم نگران اضافه جمعیت هستند؛ می‌گویند،

«خب، اگر پیری را حل کنیم، کسی دیگر از آن نمیمیرد

You know, if you haven't got an argument that's that strong,

یا حداقل نرخ مرگ خیلی پایینتر میاید،

then just don't waste my time, is what I say.

صرفا بخاطر بی احتیاطی در عبور از خیابان.

و بنابراین دیگر توانایی داشتن فرزندان زیادی را هم نخواهیم داشت

(Laughter)

Now, there is one argument

that some people do think really is that strong, and here it is.

و بچه ها هم برای خیلی از مردم اهمیت دارند.»

People worry about overpopulation; they say,

و خب این حقیقتی است.

و می‌دانید بسیاری سعی در طفره رفتن از این پرسش دارند و مثل

"Well, if we fix aging, no one's going to die to speak of,

or at least the death toll is going to be much lower,

این جواب می‌دهند.

با این پاسخها موافق نیستم. فکر می‌کنم عمدتا موثر نیستند.

only from crossing St. Giles carelessly.

فکرکنم درسته، که در این مقوله سر دوراهی قرار می‌گیریم.

And therefore, we're not going to be able to have many kids,

and kids are really important to most people."

باید تصمیم بگیریم بین نرخ زاد و ولد پایین

And that's true.

And you know, a lot of people try to fudge this question,

یا نرخ مرگ بالا.

نرخ بالای مرگ البته که بسادگی ناشی از رد کردن این تداویهاست،

and give answers like this.

I don't agree with those answers. I think they basically don't work.

I think it's true, that we will face a dilemma in this respect.

به نفع داشتن فرزندان زیاد.

و من می‌گویم که خوب است--

We will have to decide whether to have a low birth rate,

آینده بشریت مستلزم این انتخاب است.

or a high death rate.

آنچه خوب نیست این است که ما از طرف آینده تصمیمگیری کنیم.

A high death rate will, of course, arise from simply rejecting these therapies,

اگر مردد باشیم، تعلل کنیم،

in favor of carrying on having a lot of kids.

و در واقع این تداویها را گسترش ندهیم،

And, I say that that's fine --

پس داریم یک گروه کامل از انسانها را محکوم می‌کنیم--

the future of humanity is entitled to make that choice.

چه کسی بحد کافی جوان و سالم خواهد ماند.

What's not fine is for us to make that choice on behalf of the future.

تا از آن تداویها سود ببرد، اما نخواهند برد،

If we vacillate, hesitate,

چون ما در گسترش آنها بحد کافی سریع نبودیم--

and do not actually develop these therapies,

آن آدمها را از یک چرخه عمر غیرقطعی محروم می‌کنیم.

و گمان میکنم که غیراخلاقی بود.

then we are condemning a whole cohort of people --

این جواب من به پرسش رشد بیحد جمعیت است.

خب الان نکته بعدی این است

who would have been young enough and healthy enough

که چرا باید کمی بیشتر در این باره فعال شویم؟

to benefit from those therapies, but will not be,

because we haven't developed them as quickly as we could --

و پاسخ بنیادی این است که

خلسه سالمند-خواه آنطور که به نظر می‌رسد کودن نیست.

we'll be denying those people an indefinite life span,

and I consider that that is immoral.

راستش روش قابل فهمی ار کنار آمدن با حتمیت سالمندی است.

That's my answer to the overpopulation question.

سالمندی بسیار ناخوشایند است، اما همانطور که می‌دانید ناگزیر است.

Right. So the next thing is,

now why should we get a little bit more active on this?

باید روشی بیابیم که این فکر را از ذهن ما خارج کنیم

And the fundamental answer is that

the pro-aging trance is not as dumb as it looks.

و منطقی است که آن چیزی را انجام بدهیم که میخواهیم انجام دهیم.

It's actually a sensible way of coping with the inevitability of aging.

خب برای مثال سر هم کردن این دلیلهای مضحک

که سالمندی در نهایت به واقع چیز خوبی است

Aging is ghastly, but it's inevitable, so, you know,

اما البته، که تنها زمانی کار میکند که هر دو این اجزا را داشته باشد.

we've got to find some way to put it out of our minds,

و به محضی که آن بخش حتمیت کمی نامشخص میشود --

and it's rational to do anything that we might want to do, to do that.

و ما احتمالا در راسته انجام کاری درباره سالمندی هستیم.

Like, for example, making up these ridiculous reasons

این بخشی از مشکل میشود.

why aging is actually a good thing after all.

این خلسه موافق سالمندی است که مانع فعالیت کردن ما در این چیزها میشود.

But of course, that only works when we have both of these components.

و برای همین باید درباره اش خیلی صحبت کنیم--

And as soon as the inevitability bit becomes a little bit unclear --

حتی تا این حد که برایش تبلیغ مذهبی کرد--

and we might be in range of doing something about aging --

تا توجه آدمها جلب شود و باعث شود آدمها تشخیص دهند

this becomes part of the problem.

که آنها در این رابطه در خلسه هستند.

This pro-aging trance is what stops us from agitating about these things.

پس همه صحبتم در این راستا خواهد بود.

الان میخواهم درباره توجیه‌پذیری حرف بزنم.

And that's why we have to really talk about this a lot --

و دلیل بنیادی که فکر می‌کنم چرا حس می‌کنیم سالمندی اجتناب‌ناپذیر است

evangelize, I will go so far as to say, quite a lot --

in order to get people's attention, and make people realize

در تعریفی از سالمندی که در اینجا می‌دهم خلاصه شده.

that they are in a trance in this regard.

یک تعریف خیلی ساده.

سالمندی در وهله نخست اثر جانبی زنده بودن است،

So that's all I'm going to say about that.

I'm now going to talk about feasibility.

که اصطلاحا متابولیسم نام دارد.

ادعایی کاملا عاری از مکررگویی؛

And the fundamental reason, I think, why we feel that aging is inevitable

یک ادعای منطقی است.

سالمندی اصولا فرایندی است که برای اشیاء غیرزنده رخ مثل اتومبیل‌ها می‌دهد

is summed up in a definition of aging that I'm giving here.

A very simple definition.

و همینطور برای ما هم اتفاق میفتد،

Aging is a side effect of being alive in the first place,

علی‌رغم این حقیقت که دارای کلی مکانیسم خودتعمیرگر هوشمند هستیم

which is to say, metabolism.

زیرا این مکانیسمهای خود تعمیرگر کامل نیستند.

This is not a completely tautological statement;

بنابراین اصولا متابولیسم که تعریفش عمدتا

it's a reasonable statement.

هر چیزی است که ما را از امروز تا روز بعد زنده نگه می‌دارد

Aging is basically a process that happens to inanimate objects like cars,

اثرات جانبی دارد.

and it also happens to us,

این اثرات جانبی جمع شده و سرانجام منجر به نابهنجاریها می‌شوند.

despite the fact that we have a lot of clever self-repair mechanisms,

تعریفی بجا. که اینطور هم می‌شود بیان کرد:

because those self-repair mechanisms are not perfect.

می‌توانیم بگوییم، خب می‌دانید، این رشته از حوادث را داریم.

So basically, metabolism, which is defined as

و در اصل دو جور بازی در شهر داریم،

basically everything that keeps us alive from one day to the next,

هم راستا با اغلب مردم، با توجه به سالمندی به تعویق افتاده.

has side effects.

چیزهایی که آنها را در اینجا «رویکرد کهولت شناسی» و « رویکرد پیرپزشکی» می‌نامیم.

Those side effects accumulate and eventually cause pathology.

That's a fine definition. So we can put it this way:

پیرپزشکها آن روزی مداخله میکنند

we can say that, you know, we have this chain of events.

که بیماریزایی مشهود شده

و پیرپزشک سعی خواهد کرد که کمی وقت بخرد،

And there are really two games in town,

according to most people, with regard to postponing aging.

و از تجمع اثرات جانبی ناشی از

They're what I'm calling here the "gerontology approach" and the "geriatrics approach."

بیماریزایی در کوتاه مدت جلوگیری کند.

البته که راهکار کوتاه مدتی است؛ جنگی بازنده است،

The geriatrician will intervene late in the day,

چون مواردی که باعث بیماریزایی میشوند

when pathology is becoming evident,

and the geriatrician will try and hold back the sands of time,

با گذر زمان بیشتر میشوند.

رویکرد کهولت شناسی بیشتر در ظاهر نویدبخش به نظر میرسد.

and stop the accumulation of side effects

from causing the pathology quite so soon.

چونکه می دانید پیشگیری بهتر از درمان است.

Of course, it's a very short-term-ist strategy; it's a losing battle,

اما متاسفانه موضوع این است که ما متابولیسم را بخوبی نمی فهمیم.

because the things that are causing the pathology

در واقع، درک رقت انگیزی از نحوه کار اورگانها داریم.

are becoming more abundant as time goes on.

حتی درباره سلولها هم هنوز آنقدر خوب نیستیم.

The gerontology approach looks much more promising on the surface,

خب یکسری چیزها را کشف کردیم، برای مثال

دخالت RNA را که هین چند سال پیش بود،

because, you know, prevention is better than cure.

و این یک جزء واقعا بنیادین از نحوه کارکرد سلولهاست.

But unfortunately the thing is that we don't understand metabolism very well.

اساسا، کهولت شناسی در نهایت رویکرد مناسبی است،

In fact, we have a pitifully poor understanding of how organisms work --

اما رویکردی نیست که وقتی حرف مداخل میشود

even cells we're not really too good on yet.

موعدش رسیده باشد.

We've discovered things like, for example,

خب پس در آن باره چکار میکنیم؟

RNA interference only a few years ago,

منظورم این است که منطق خوبی است، نسبتا قانع کننده به نظر میرسد،

and this is a really fundamental component of how cells work.

کاملا محکم، اینطور نیست؟

Basically, gerontology is a fine approach in the end,

اما اینطور نیست.

قبل از این که بگویم چرا اینطور نیست، میخواهم کمی بروم

but it is not an approach whose time has come

when we're talking about intervention.

سراغ چیزی که گام دوم نام دارد.

So then, what do we do about that?

فقط فرض کنید، همانطور که گفتم، ما اکتساب میکنیم--

I mean, that's a fine logic, that sounds pretty convincing,

صرف محض خاطر این بحث امروز این کار را انجام میدهیم--

pretty ironclad, doesn't it?

But it isn't.

توانایی اعطای ۳۰ سال اضافی از زندگی سالم

Before I tell you why it isn't, I'm going to go a little bit

به آدمهایی که الان در میان سالی هستند، مثلا ۵۵ ساله.

into what I'm calling step two.

میخواهم آن را «جوانسازی قوای بشری» بنامم، باشه.

Just suppose, as I said, that we do acquire --

آیا درواقع به این معنی است

let's say we do it today for the sake of argument --

آدمهایی که امروزه در سنین مختلف قرار دارند--

the ability to confer 30 extra years of healthy life

یا معادل آن،از سنین مختلف در زمانی که این تداویها برسند--

on people who are already in middle age, let's say 55.

چقدر عمر خواهند کرد؟

شاید فکر کنید جواب دادن به آن سوال راحت باشد،

I'm going to call that "robust human rejuvenation." OK.

اما راحت نیست.

فقط نمیتوانیم بگوییم، «خب، اگر انقدر جوان هستید که از این تداویها سود ببرید،

What would that actually mean

for how long people of various ages today --

پس ۳۰ سال بیشتر عمرمیکنید.»

or equivalently, of various ages at the time that these therapies arrive --

پاسخ اشتباهی است.

و دلیل اشتباه بودن آن بخاطر پیشرفت است.

در واقع دو مدل پیشرفت فناوری برای این

would actually live?

منظور وجود دارد.

In order to answer that question -- you might think it's simple,

پیشرفتهای اساسی و عمدهای صورت گرفته،

but it's not simple.

We can't just say, "Well, if they're young enough to benefit from these therapies,

و اصلاحات تصاعدی در این پیشرفتها وجود دارد،

then they'll live 30 years longer."

That's the wrong answer.

الان از لحاظ پیشگویی بازه زمانی

And the reason it's the wrong answer is because of progress.

بشدت متفاوت هستند.

There are two sorts of technological progress really,

پیشرفتهای اساسی:

for this purpose.

پیش بینی این که انجام یک پیشرفت اساسی چقدر زمانبر است

There are fundamental, major breakthroughs,

کار بسیار دشواری است.

and there are incremental refinements of those breakthroughs.

از خیلی وقت پیش به این نتیجه رسیده بودیم که پرواز خوب است

و تا ۱۹۰۳ طول کشید تا بفهمیم چطور این کار را انجام دهیم.

Now, they differ a great deal

in terms of the predictability of time frames.

اما بعد از آن، همه چیز نسبتا سریع و خوب پیش رفت.

Fundamental breakthroughs:

very hard to predict how long it's going to take

فکر میکنم توالی منطقی از وقایعی است که در

to make a fundamental breakthrough.

فرایند پیشرفت در فناوری هواپیماهای موتوری.

It was a very long time ago that we decided that flying would be fun,

and it took us until 1903 to actually work out how to do it.

اگر دوست داشته باشید میتوان اینطور فکر کرد

But after that, things were pretty steady and pretty uniform.

که هر کدام از اینها ورای تصور مخترع قبلی باشند.

I think this is a reasonable sequence of events that happened

پیشرفتهای افزایشی به چیزی افزوده است

in the progression of the technology of powered flight.

که دیگر رشدی ندارد.

این از همان چیزهایی است که بعد از یک پیشرفت اساسی میبینید.

We can think, really, that each one is sort of

و در همه فناوریها شاهد آن هستید.

beyond the imagination of the inventor of the previous one, if you like.

در کامپیوترها: میتوانید شاهد خط سیر کمابیش موازی باشید،

The incremental advances have added up to something

که البته کمی بعد اتفاق میفتد.

یا همینطور در مراقبتهای پزشکی. یعنی بهداشت، واکسنها، انتی بیوتیکها--

which is not incremental anymore.

نوع، همان بازه زمانی.

This is the sort of thing you see after a fundamental breakthrough.

بنابراین به اعتقاد من این گام دوم که یک لحظه قبل آن را ذکر کردم

And you see it in all sorts of technologies.

اصلا گام نیست.

Computers: you can look at a more or less parallel time line,

که در واقع، آدمهایی که بحد کافی جوان هستند

happening of course a bit later.

اول از همه از این تداویهایی نفع ببرند

You can look at medical care. I mean, hygiene, vaccines, antibiotics --

که این میزان متوسط از افزایش زندگی را میدهد،

you know, the same sort of time frame.

حتی اگر این افراد در زمان میسر شدن این تداویها میان سال باشند،

So I think that actually step two, that I called a step a moment ago,

یک منحنی وجود خواهد داشت.

isn't a step at all.

اکثر آنها بحد کافی عمر خواهند کرد تا از تداویهای بهتری استفاده کنند

That in fact, the people who are young enough

to benefit from these first therapies

که باعث خواهد شد ۳۰ یا حتی ۵۰ سال بیشتر عمر کنند.

that give this moderate amount of life extension,

بعبارت دیگر، آنها از بازی جلوتر خواهند بود.

even though those people are already middle-aged when the therapies arrive,

اصلاحات در تداویها سریعتر از

will be at some sort of cusp.

ایردات باقیمانده در تدوایهایی است که از ما پیشی می گیرند.

They will mostly survive long enough to receive improved treatments

باید روشن کنم که نکته بسیار مهمی برای من است.

that will give them a further 30 or maybe 50 years.

چون همانطور که می‌دانید اکثر مردم وقتی می‌شنوند

In other words, they will be staying ahead of the game.

که پیش‌بینی می‌کنم خیلی از مردم زنده امروز تا ۱۰۰۰ سال یا بیشتر عمر خواهند کرد،

The therapies will be improving faster than

فکر می‌کنند که قصدم این است که بگویم تداویهایی را طی دهه‌های آتی کشف می‌کنیم

the remaining imperfections in the therapies are catching up with us.

که به کل سالخوردگری را از بین ببرند

This is a very important point for me to get across.

Because, you know, most people, when they hear

که به لطف این تداویها ۱۰۰۰ یا بیشتر عمر خواهیم کرد.

that I predict that a lot of people alive today are going to live to 1,000 or more,

اصلا حرفم این نیست.

حرفم این است که نرخ بهبود آن تداویها

they think that I'm saying that we're going to invent therapies in the next few decades

کافی خواهد بود.

هرگز بی نقص نخواهند بود، اما قادر به درست کردن

that are so thoroughly eliminating aging

چیزهایی خواهند بود که ۲۰۰ ساله‌ها از آن میمیرند، قبل از این که اصلا هیچ ۲۰۰ ساله‌ای داشته باشیم.

that those therapies will let us live to 1,000 or more.

و درباره ۳۰۰ و ۴۰۰ و غیر هم صدق می‌کند.

I'm not saying that at all.

تصمیم گرفتم به این اسم مختصری بدهم،که

I'm saying that the rate of improvement of those therapies

سرعت فرار طول عمر نام دارد.

will be enough.

(خنده)

They'll never be perfect, but we'll be able to fix the things

خب فکر کنم کاملا منظورم را برساند.

that 200-year-olds die of, before we have any 200-year-olds.

بنابراین، این مسیرها بر اساس میزان انتظار از زندگی کردن آدمهاست،

And the same for 300 and 400 and so on.

I decided to give this a little name,

بواسطه امید به زندگی موجود،

which is "longevity escape velocity."

که بواسطه سلامتشان اندازه‌گیری می‌شود،

(Laughter)

برای سن‌های مفروضی که در آن زمان این تداویها از راه می‌رسند.

Well, it seems to get the point across.

اگر ۱۰۰ ساله یا حتی ۸۰ ساله باشید--

So, these trajectories here are basically how we would expect people to live,

و با متوسط ۸۰ سال سن، احتمالا

برای شما کار چندانی با این تداویها از دستمان برنمی‌آید.

in terms of remaining life expectancy,

چون زیادی به مرگ نزدیک شده‌اید

as measured by their health,

تا این تداویهای تجربی آغازین برای شما بحد کافی خوب باشد.

for given ages that they were at the time that these therapies arrive.

در مقابل آنها تاب نمی‌آورید.

If you're already 100, or even if you're 80 --

اما اگر تنها ۵۰ سال دارید، این شانس هست

and an average 80-year-old,

که از سراشیبی تند عمر خارج شوید--

we probably can't do a lot for you with these therapies,

(خنده)--

و سرانجام از آن بهره ببرید

because you're too close to death's door

for the really initial, experimental therapies to be good enough for you.

و از لحاظ بیولوژیکی بطرز بامعنایی جوانتر شوید،

جوان هم از جنبه جسمانی و هم ذهنی،

You won't be able to withstand them.

But if you're only 50, then there's a chance

و بخاطر احتمال مردن از عوامل مربوط به سن و سال.

that you might be able to pull out of the dive and, you know --

و البته اگر کمی از این جوانتر باشید

هرگز حتی واقعا نخواهید خواست که

(Laughter) --

eventually get through this

که حتی نزدیک سن فرتوتی و مردن از عوامل مرتبط به سن و سال شوید .

and start becoming biologically younger in a meaningful sense,

پس این یک نتیجه اصیل است که به آن رسیدم، که ۱۵۰ سالگی نخست--

in terms of your youthfulness, both physical and mental,

and in terms of your risk of death from age-related causes.

نمیدانیم آن آدم امروز چندساله است،

And of course, if you're a bit younger than that,

چون هنوز نمیدانیم چقدر طول میکشد

then you're never really even going

تا اولین سری این تداویها را داشته باشیم.

to get near to being fragile enough to die of age-related causes.

اما فارغ از آن سن و سال،

من ادعا می‌کنم که نخستین شخص ۱۰۰۰ سال عمر می‌کند--

So this is a genuine conclusion that I come to, that the first 150-year-old --

موضوع دور برای فجایع جهانی---

we don't know how old that person is today,

راستش تنها احتمالا ۱۰ سالی جوانتر از ۱۵۰ سالگی اول باشد.

because we don't know how long it's going to take

to get these first-generation therapies.

و این هم فکری است.

But irrespective of that age,

بسیار خوب، حالا دیگر برای بقیه سخنرانی،

I'm claiming that the first person to live to 1,000 --

هفت و نیم دقیقه آخرم، درباره یک گام صحبت می‌کنم؛

subject of course, to, you know, global catastrophes --

واقعا چطور می‌خواهیم به این میزان متوسط از افزایش عمر برسیم

is actually, probably, only about 10 years younger than the first 150-year-old.

که به ما امکان گریز از این شتاب را می‌دهد؟

And that's quite a thought.

Alright, so finally I'm going to spend the rest of the talk,

و برای انجام آن، لازم است کمی بیشتر درباره موشها حرف بزنم.

my last seven-and-a-half minutes, on step one;

یک نقطه عطف قابل مقایسه برای جوانسازی قوای بشر دارم.

namely, how do we actually get to this moderate amount of life extension

آن را جوانسازی قوای موش می‌نامم، تخیل چندانی هم در آن نیست.

و خب همین است دیگر.

that will allow us to get to escape velocity?

من می‌گویم که نژادی از موش پرعمر را داریم

And in order to do that, I need to talk about mice a little bit.

که اساسا یعنی موشها بطور متوسط حدود ۳سالی زندگی می‌کنند.

دقیقا تا وقتی به دوسالگی نرسیدند کاری با آنها نمی‌کنیم.

I have a corresponding milestone to robust human rejuvenation.

کلی بلا سر آنها می‌اوریم،

I'm calling it "robust mouse rejuvenation," not very imaginatively.

و با آن تداویها، آنها را زنده نگه می‌داریم،

And this is what it is.

بطور متوسط، تا تولد پنج سالگی شان.

I say we're going to take a long-lived strain of mouse,

بنابراین بعبارت دیگر، دو سال اضافه میکنیم--

which basically means mice that live about three years on average.

بقیه طول عمر آنها را سه برابر می‌کنیم،

با شروع از مرحله ای که تداویها را شروع کردیم.

We do exactly nothing to them until they're already two years old.

بعد این پرسش مطرح می‌شود، از لحاظ بازه زمانی واقعا منظور از

And then we do a whole bunch of stuff to them,

and with those therapies, we get them to live,

رسیدن به نقطه عطفی که قبلتر درباره انسانها گفتم چیست؟

on average, to their fifth birthday.

همانطور که توضیح دادم مترادفا می‌توانیم

So, in other words, we add two years --

آن را جوانسازی قوای بشر یا شتاب گریز طول عمر بنامیم.

we treble their remaining lifespan,

starting from the point that we started the therapies.

دوم تاثیر آن در درک عموم از مدت زمانی که

The question then is, what would that actually mean for the time frame

برای رسیدن به آن چیزها لازم داریم چیست،

until we get to the milestone I talked about earlier for humans?

با شروع از زمانی که به موشها میرسیم؟

و پرسش سوم این که چه چیزی نسبت به میزان

Which we can now, as I've explained,

خواسته مردم انجام می‌دهد؟

equivalently call either robust human rejuvenation or longevity escape velocity.

و بنظرم پرسش اول

یک سوال تماما زیست‌شناسی است

Secondly, what does it mean for the public's perception

و پاسخ آن بینهایت دشوار است.

آدم باید خیلی اندیشمند باشد

of how long it's going to take for us to get to those things,

و خیلی از همکارانم می‌گویند که نباید خیلی به این قضیه فکر کنیم،

starting from the time we get the mice?

And thirdly, the question is, what will it do

و تا اطلاعات بیشتری بدست نیاوردیم دست به عصا حرکت کنیم.

to actually how much people want it?

And it seems to me that the first question

من می‌گویم مزخرف است.

می‌گویم که مطلقا بی‌مسئولیت هستیم اگر در این مورد ساکت بمانیم.

is entirely a biology question,

and it's extremely hard to answer.

لازم است بهترین حدس خود را در این بازه زمانی بدهیم،

One has to be very speculative,

and many of my colleagues would say that we should not do this speculation,

برای این که به مردم مفهومی از

that we should simply keep our counsel until we know more.

تا بتوانند اولویتهای خود را ارزیابی کنند.

خب من می‌گویم که ما شانس ۵۰/۵۰ در دستیابی

I say that's nonsense.

I say we absolutely are irresponsible if we stay silent on this.

به این نقطه‌ی عطف RHR داریم،

جوانسازی قوای بشر، ظرف ۱۵ سال از مرحله‌ای

We need to give our best guess as to the time frame,

که به جوانسازی قوتی موش برسیم.

in order to give people a sense of proportion

۱۵ سال از قوای موش.

so that they can assess their priorities.

درک عمومی احتمالا تا حدی از آن بهتر خواهد سد.

So, I say that we have a 50/50 chance

عامه مردم عادت دارند دشواری مسائل علمی را دست کم بگیرند.

of reaching this RHR milestone,

robust human rejuvenation, within 15 years from the point

پس شاید فکر کنند پنج سال دیگر باشد.

اشتباه است اما واقعا خیلی اهمیت ندارد.

that we get to robust mouse rejuvenation.

و سرانجام، البته عادلانه است بگوییم

15 years from the robust mouse.

که بخش عظیمی از این دلیل که چرا مردم نسبت به سالمندی انقدر دمدمی هستند

The public's perception will probably be somewhat better than that.

بخاطر خلسه جهانی است که قبلتر توضیح دادم، راه‌کارهای کنار آمدن.

The public tends to underestimate how difficult scientific things are.

So they'll probably think it's five years away.

که در این مرحله تاریخ خواهد بود،

They'll be wrong, but that actually won't matter too much.

زیرا دیگر امکان ندارد باور کنیم سالمندی در بشر اجتناب‌ناپذیر است،

And finally, of course, I think it's fair to say

چون در موشها به شکل موثری به تعویق افتاده.

that a large part of the reason why the public is so ambivalent about aging now

پس احتمال دارد که با تعییری اساسی در طرز فکر مردم مواج شویم،

is the global trance I spoke about earlier, the coping strategy.

و البته این اتفاق پیامدهای عظیمی خواهد داشت.

That will be history at this point,

بنابراین الان برای این که بگویم چطور میخواهیم این موشها را بگیریم،

because it will no longer be possible to believe that aging is inevitable in humans,

می‌خواهم کمی به توضیحاتم درباره سالمندی اضافه کنم.

since it's been postponed so very effectively in mice.

قصد دارم کلمه "آسیب "را بکار ببرم

So we're likely to end up with a very strong change in people's attitudes,

تا موارد میانی که نتیجه متابولیسم هستند را خاطر نشان کنم و این که

and of course that has enormous implications.

سرانجام به آسیب شناسی منجر میشوند .

چون انتقاد وارد شده به این مساله این است

So in order to tell you now how we're going to get these mice,

که اگر چه اسیب تنها در نهایت منجر به آسیب رسانی میشود،

I'm going to add a little bit to my description of aging.

خود آسیب در کل زندگی و پیش از تولد ما اتفاق افتاده و ادامه داشته

I'm going to use this word "damage"

to denote these intermediate things that are caused by metabolism

اما بخشی از خود متابولیسم نیست.

and that eventually cause pathology.

و از قضا مفید هم هست.

چون می‌توانیم نمودار اصلی‌مان را با این روش دوباره ترسیم کنیم.

Because the critical thing about this

is that even though the damage only eventually causes pathology,

می‌توانیم بگوییم که اساسا تفاوت بین کهولت‌شناسی و پیرپزشکی

the damage itself is caused ongoing-ly throughout life, starting before we're born.

این است که کهولت‌شناسی تلاش در بازداری نرخی دارد

که در آن سوخت و ساز منجر به آسیب می‌شود.

But it is not part of metabolism itself.

و در یک لحظه می‌خواهم آسیب را بطور دقیق

And this turns out to be useful.

در قالب عبارات بیولوژیکی عینی شرح دهم.

Because we can re-draw our original diagram this way.

و پیرپزشکان سعی درتوقف شنهای زمان از طریق

We can say that, fundamentally, the difference between gerontology and geriatrics

جلوگیری از تبدیل آسیب به بیماریزای را دارند.

is that gerontology tries to inhibit the rate

و دلیل این که نبرد محکوم به باخت است

at which metabolism lays down this damage.

بخاطر این است که آسیب همینطور بیشتر میشود.

And I'm going to explain exactly what damage is

بنابراین رویکرد سومی وجود دارد، اگر اینطور به آن نگاه کنیم.

in concrete biological terms in a moment.

میتوانیم آن را رویکرد مهندسی بنامیم،

And geriatricians try to hold back the sands of time

و ادعا میکنم که این رویکرد مهندسی در محدوده این بازه قرار دارد.

by stopping the damage converting into pathology.

رویکرد مهندسی که در هیچ فرایندی دخالت ندارد.

And the reason it's a losing battle

در این فرایند یا آن فرایند دخالتی نمیکند.

is because the damage is continuing to accumulate.

و این خوب است چون به معنای نبرد محکوم به شکستی است،

So there's a third approach, if we look at it this way.

و این چیزی که ما در بازه قادر به انجام آن بودن هستیم،

We can call it the "engineering approach,"

and I claim that the engineering approach is within range.

چون مستلزم اصلاح شدن در تکامل نیست.

The engineering approach does not intervene in any processes.

رویکردی مهندسی بسادگی می‌گوید،

«برویم و ادواری همه این انواع مختلف آسیب را تعمیر کنیم--

It does not intervene in this process or this one.

And that's good because it means that it's not a losing battle,

نه که لزوما بطور کامل تعمیر کنیم، بلکه تا حد زیادی تعمیر انجام شود

and it's something that we are within range of being able to do,

تا سطح آسیب را پایین‌تری از آن آستانه‌ای که باید وجود داشته باشد

because it doesn't involve improving on evolution.

و باعث بیماریزای می شود، نگه داریم.»

The engineering approach simply says,

"Let's go and periodically repair all of these various types of damage --

می‌دانیم که این آستانه وجود دارد،

چون به بیماریهای مرتبط با پیری مبتلا نمی‌شویم تا به میان‌سالی برسیم،

not necessarily repair them completely, but repair them quite a lot,

با اینکه این آسیب از زمان پیش از تولدمان شروع میشود.

so that we keep the level of damage down below the threshold

چرا میگویم که در این بازه هستیم؟ خب چون در اصل همین است.

that must exist, that causes it to be pathogenic."

نکته مربوط به این اسلاید درواقع در آن پایین هست.

We know that this threshold exists,

اگر سعی کنیم بگوییم کدام تکه‌های سوخت وساز در سالمندی مهم است،

because we don't get age-related diseases until we're in middle age,

تمام شب را باید اینجا بمانیم، چون اساسا کل سوخت و ساز

even though the damage has been accumulating since before we were born.

به نحوی برای سالمندی اهمیت دارد.

Why do I say that we're in range? Well, this is basically it.

این لیست صرفا برای مثال است؛ کامل نیست.

The point about this slide is actually the bottom.

لیست سمت راستی هم کامل نیست.

فهرستی از انواع بیماریزایی‌های مرتبط با سالمندی است،

If we try to say which bits of metabolism are important for aging,

و خب این لیست کامل نیست.

we will be here all night, because basically all of metabolism

اما باید ادعا کنم که این لیست وسطی راستش کامل است--

is important for aging in one way or another.

این لیست انواعی است که بعنوان آسیب واجد شرایط هستند،

This list is just for illustration; it is incomplete.

تاثیرات جانبی سوخت و ساز که در خاتمه منجر به بیماریزایی میشود،

The list on the right is also incomplete.

It's a list of types of pathology that are age-related,

یا احتمالا منجر به بیماریزایی میشود.

تنها از آنها هفت تا هست.

and it's just an incomplete list.

But I would like to claim to you that this list in the middle is actually complete --

آنها طبقه‌بندی این چیزهاست، البته تنها هفت تا از آنهاست.

this is the list of types of thing that qualify as damage,

از دست دادن سلول، جهشهای کروموزومی، جهشها در میتوکندری و غیره.

side effects of metabolism that cause pathology in the end,

اول از همه، میخواهم این بحث را داشته باشم که چرا آن فهرست کامل است.

or that might cause pathology.

And there are only seven of them.

البته در اینجا می‌توان استدلال بیولوژیکی هم کرد.

They're categories of things, of course, but there's only seven of them.

میتوان گفت که « خب ما از چی ساخته شدیم؟»

Cell loss, mutations in chromosomes, mutations in the mitochondria and so on.

ما از سلولها و مواد بین سلولی تشکیل شدیم.

چیزی که باعث آسیب میشود قابلیت تجمیع دارد؟

First of all, I'd like to give you an argument for why that list is complete.

جواب این است: مولکولهای پرعمر،

چون اگر یک مولکول کم عمر آسیب ببیند، آن مولکول نابود میشود --

Of course one can make a biological argument.

مثل پروتئینی که توسط پروتئین‌کافت از بین میرود-- آسیب هم با آن از بین میرود.

One can say, "OK, what are we made of?"

We're made of cells and stuff between cells.

پس باید مولکولهای پرعمر باشند.

What can damage accumulate in?

بنابراین این هفت مورد پیشتر برای مدت خیلی طولانی در پیرپزشکی مورد بحث بوده

The answer is: long-lived molecules,

و خوشبختانه اخبار مثبت است، چون به این معناست که

because if a short-lived molecule undergoes damage, but then the molecule is destroyed --

ما در این ۲۰ سال کلی پیشرفت کردیم،

like by a protein being destroyed by proteolysis -- then the damage is gone, too.

پس این واقعیتی که چرا لیست گسترش نیافته

بخوبی دلالت بر این دارد که هیچ گسترشی برای این لیست در کار نیست.

It's got to be long-lived molecules.

So, these seven things were all under discussion in gerontology a long time ago

بهرحال بهتر است؛ درواقع بلدیم چطور درستشان کنیم.

and that is pretty good news, because it means that,

در اصل در موشها-- و منظورم از در اصل

این است که احتمالا قادر به اجرای این تعمیرات طی یک دهه خواهیم بود.

you know, we've come a long way in biology in these 20 years,

so the fact that we haven't extended this list

برخی از آنها تا بحال نسبی اجرا شده اند، این بالایها.

is a pretty good indication that there's no extension to be done.

وقت نداشتم کاملا آن را بررسی کنم اما

However, it's better than that; we actually know how to fix them all,

نتیجه گیری من این است که بتوانیم سرمایه لازم برای انجام این کار را گردآوری کنیم،

in mice, in principle -- and what I mean by in principle is,

we probably can actually implement these fixes within a decade.

بعدا احتمالا می‌توانیم جوانسازی قوای موش را تنها ظرف ۱۰ سال‌‌‌‌‌‌‌‌ بهبود بخشیم.

Some of them are partially implemented already, the ones at the top.

اما لازمه آن جدی بودن در این زمینه است.

I haven't got time to go through them at all, but

پس تلاش لازم است.

البته که در این جمع تعدادی زیست‌شناس هست،

my conclusion is that, if we can actually get suitable funding for this,

و می‌خواهم به برخی از سوالاتی ممکن در این باره جواب دهم.

then we can probably develop robust mouse rejuvenation in only 10 years,

شاید از این سخنرانی احساس نارضایتی کنید،

اما اساسا باید بروید و همه اینها را بخوانید.

but we do need to get serious about it.

کلی مطلب در اینباره منتشر کردم؛

We do need to really start trying.

کار تجربی که مبنای خوش بینی‌ام هست را ذکر کردم،

So of course, there are some biologists in the audience,

و جزییات فروانی در این زمینه هست.

and I want to give some answers to some of the questions that you may have.

جزییات است که باعث میشود که درباره

چارچوب زمانی نسبتا سلطه‌جویانه‌ای که پیش بینی می‌کنم مطمئن باشم.

You may have been dissatisfied with this talk,

but fundamentally you have to go and read this stuff.

پس اگر فکر می‌کنید اشتباه می‌کنم،

I've published a great deal on this;

بهتر است زحمت بکشید و بروید ببینید چرا فکر میکنید اشتباه میکنم.

I cite the experimental work on which my optimism is based,

و البته نکته اصلی اینجاست که نباید به آدمهایی اعتماد کرد

and there's quite a lot of detail there.

که خود را پیرپزشک می‌نامند چون

The detail is what makes me confident

با هر کژروی افراطی از خط فکر قبلی بین یک حوزه خاص

of my rather aggressive time frames that I'm predicting here.

So if you think that I'm wrong,

انتظار دارید که آدمهای جریان اصلی کمی مقاومت نشان دهند

you'd better damn well go and find out why you think I'm wrong.

و آن را واقعا جدی نگیرند.

And of course the main thing is that you shouldn't trust people

خب می‌دانید برای فهم این که صحت دارد باید

who call themselves gerontologists because,

تکالیف خود را انجام دهید.

as with any radical departure from previous thinking within a particular field,

و با چندتا مورد آن را تمام میکنم.

یک مورد این است

you know, you expect people in the mainstream to be a bit resistant

کسی که چند وقت پیش گفت که میتواند ژنوم انسان را بسرعت نصف کند.

and not really to take it seriously.

و همه می‌گفتند، «خب، معلوم است که غیرممکن است.»

So, you know, you've got to actually do your homework,

و شما می‌دانید چه شد.

in order to understand whether this is true.

پس همانطور که می‌دانید ، این اتفاق میفتد.

And we'll just end with a few things.

One thing is, you know, you'll be hearing from a guy in the next session

راه‌کارهای مختلف داریم-- یک جایزه متوشالح موشها داریم،

who said some time ago that he could sequence the human genome in half no time,

که اساسا انگیزشی جهت نوآوری است،

و انجام چیزی که فکر می‌کنید جواب دهد،

and everyone said, "Well, it's obviously impossible."

و در صورت برنده شدن پول می‌گیرید.

And you know what happened.

So, you know, this does happen.

راستش پیشنهاد دایر شدن موسسه‌ای هم است.

We have various strategies -- there's the Methuselah Mouse Prize,

کاری که مستلزم کمی پول خرج کردن است.

which is basically an incentive to innovate,

منظورم این است که ببینید چقدر طول کشید که صرف جنگ عراق شود؟

and to do what you think is going to work,

خیلی طولانی نبود. نه.

(خنده)

باید نوع دوستانه باشد والا منفعت‌طلبی بیو‌شیمی را به بیراهه می‌برد،

and you get money for it if you win.

There's a proposal to actually put together an institute.

اما فکر می‌کنم که برای موفقیت در اصل شانسی ۹۰ درصدی دارد،

This is what's going to take a bit of money.

و می‌دانیم که چطور انجامش دهیم. و همین جا حرفم را تمام می‌کنم.

But, I mean, look -- how long does it take to spend that on the war in Iraq?

متشکرم.

(تشویق)

Not very long. OK.

(Laughter)

It's got to be philanthropic, because profits distract biotech,

کریس اندرسن: بسیار خب. ازاین که سوالی باشه خبر ندارم

but it's basically got a 90 percent chance, I think, of succeeding in this.

اما این شانس را به حضار میدهم.

And I think we know how to do it. And I'll stop there.

حضار: از آنجایی که شما درباره سالمندی و تلاش در جهت شکست آن صحبت کردی

Thank you.

(Applause)

پس چرا خودت با ظاهر یک آدم پیر اینجا حاضر شدی؟

(خنده)

Chris Anderson: OK. I don't know if there's going to be any questions

but I thought I would give people the chance.

ا ج: برای اینکه پیرم. راستش ۱۵۸ سال دارم.

Audience: Since you've been talking about aging and trying to defeat it,

(خنده)

(تشویق)

why is it that you make yourself appear like an old man?

حضار: گونه‌های حاضر در زمین سیستمهای ایمنی‌شان طوری تکامل یافته که

(Laughter)

با بیماریها می‌جنگد تا اشخاص عمر کافی برای تولید مثل را داشته باشند.

AG: Because I am an old man. I am actually 158.

با اینحال، تا جایی که میدانم، این گونه‌ها تکامل یافته‌اند که بمیرند،

(Laughter)

(Applause)

پس وقتی سلولها تقسیم می‌شوند، تلومراز کوتاه‌تر شده و سرانجام گونه‌ها میمیرند.

Audience: Species on this planet have evolved with immune systems

to fight off all the diseases so that individuals live long enough to procreate.

پس چرا وقتی بنظر میرسد که تکامل تصمیمش را خلاف نامیرایی گرفته،

However, as far as I know, all the species have evolved to actually die,

این کار چه مزیتی دارد یا که تکامل ناقص است؟

so when cells divide, the telomerase get shorter, and eventually species die.

ا گ: عالیه. متشکرم برای این پرسشی

که قادرم با پاسخی غیرجنجالی به آن بپردازم.

میتوانم به این سوال شما پاسخ باب روز موثقی را بدهم

So, why does -- evolution has -- seems to have selected against immortality,

که اتفاقا با آن موافقم،

این که نه، سالمندی محصول یک انتخاب، تکامل نیست؛

when it is so advantageous, or is evolution just incomplete?

[سالمندی] صرفا محصول غفلت تکامل است.

AG: Brilliant. Thank you for asking a question

بعبارت دیگر، سالمندی را داریم چون نداشتن آن کاری خیلی سختی است؛

that I can answer with an uncontroversial answer.

I'm going to tell you the genuine mainstream answer to your question,

به خطوط سیر ژنتیکی و پیچیدگی بیشتری در ژنهای خود نیاز دارید

which I happen to agree with,

which is that, no, aging is not a product of selection, evolution;

تا به کندی پیر شوید،

و راستش هر چه طولانی‌تر آن را گسترش دهید ادامه خواهد یافت.

[aging] is simply a product of evolutionary neglect.

بنابراین، تا حدی تکامل اهمیت ندارد،

In other words, we have aging because it's hard work not to have aging;

مهم نیست که ژنها از طریق افراد منتقل شوند،

you need more genetic pathways, more sophistication in your genes

زمان زیادی زندگی کنند یا بواسطه زایش،

in order to age more slowly,

یک میزان خاصی از تنظیم شدن در آن هست.

and that carries on being true the longer you push it out.

بهمین سبب گونه‌های مختلف طول عمرهای مختلف دارند،

So, to the extent that evolution doesn't matter,

اما به همین دلیل هم گونه‌های نامیرا نداریم.

ک ا: ژنها بر خلاف ما اهمیت نمی‌دهند؟

doesn't care whether genes are passed on by individuals,

ا گ: درسته.

living a long time or by procreation,

حضار: سلام. جایی خواندم که در ۲۰ سال گذشته،

there's a certain amount of modulation of that,

which is why different species have different lifespans,

متوسط طول عمر افراد عمدتا افزایش ۱۰ ساله داشته.

but that's why there are no immortal species.

CA: The genes don't care but we do?

با استتناد به آن، اینطور باید فکر کنم

AG: That's right.

که اگر سوار بر موتورسیکلتم تصادف نکنم ، ۱۲۰ سال عمر می‌کنم.

Audience: Hello. I read somewhere that in the last 20 years,

که یعنی یکی از آن موجودات شما هستم که ۱،۰۰۰ ساله ‌‌‌‌می‌شود؟

the average lifespan of basically anyone on the planet has grown by 10 years.

ا گ: اگر وزنت را کمی پایین بیاری.

If I project that, that would make me think

(خنده)

that I would live until 120 if I don't crash on my motorbike.

البته اعداد تو کمی متفاوتند.

اعداد استاندارد در رابطه با طول عمر

That means that I'm one of your subjects to become a 1,000-year-old?

به افزایشی یک تا دو ساله در هر دهه برمی‌گردد.

AG: If you lose a bit of weight.

بنابراین، شاید به آن خوبی که انتظار دارید نباشد.

(Laughter)

اما قصدم دارم آن را در اسرع وقت به یکسال در ازای هر سال افزایش دهم.

Your numbers are a bit out.

The standard numbers are that lifespans

مخاطب: به من گفته شده خیلی از سلولهای مغز که بعنوان بزرگسال داریم

have been growing at between one and two years per decade.

درواقع در جنین بشر وجود دارند،

بنابراین سلولهای مغز ۸۰ سال یا بیشتر عمر می‌کنند.

So, it's not quite as good as you might think, you might hope.

که اگر درواقع درست باشد،

از لحاظ بیولوژیکی آیا عواقبی در جهان باز‌جوانی دارد؟

But I intend to move it up to one year per year as soon as possible.

اگر در جسم من سلولهای ۸۰ ساله‌ای زندگی می‌کند

Audience: I was told that many of the brain cells we have as adults

که در تضاد با سلولهای چند ماهه هستند؟

are actually in the human embryo,

ا گ: قطعا پیامدهای فنی هم دارد.

and that the brain cells last 80 years or so.

عمدتا آنچه لازم داریم جایگزینی سلولها در معدود نواحی از مغز است

If that is indeed true,

biologically are there implications in the world of rejuvenation?

که سلولهای نسبتا زیادی را از دست میدهد،

If there are cells in my body that live all 80 years,

بخصوص نورونها، اما قصد جایگزین کردن سریعتر

as opposed to a typical, you know, couple of months?

آنها را نداریم-- یا بهرحال نه چندان سریعتر،

AG: There are technical implications certainly.

چون جایگزین کردن خیلی سریع آنها می‌تواند عملکرد ادراکی را کم کند.

Basically what we need to do is replace cells

آنچه قبلا درباره عدم وجود گونه‌های غیرسالمند گفتم

in those few areas of the brain that lose cells at a respectable rate,

کمی زیادی ساده‌انگارانه بود.

especially neurons, but we don't want to replace them

گونه‌هایی هستند که پیر نمی‌شوند-- برای مثال هیدرا--

any faster than that -- or not much faster anyway,

اما آنها فاقد سیستم عصبی هستند--

because replacing them too fast would degrade cognitive function.

و بافت ندارند که برای عملکرد در سلولهای

پر عمر خود به آن تکیه کنند.

What I said about there being no non-aging species earlier on

was a little bit of an oversimplification.

There are species that have no aging -- Hydra for example --

but they do it by not having a nervous system --

and not having any tissues in fact that rely for their function

on very long-lived cells.