Why Climate Change Is a Threat to Human Rights | Mary Robinson | TED Talks

Translator: Atefeh Maleki Reviewer: Amin Alaee

A question I'm often asked is,

سوالی که اغلب ازمن پرسیده می‌شود اینکه،

where did I get my passion for human rights and justice?

اشتیاقم نسبت به حقوق بشر و عدالت را کجا یافتم؟

It started early.

از خیلی وقت پیش شروع شد

I grew up in the west of Ireland,

من در غرب ایرلند بزرگ شدم،

wedged between four brothers,

بین چهار برادر چپانده شدم،

two older than me and two younger than me.

دو تا از من بزرگتر و دو تا کوچک تر از من بودند

So of course I had to be interested in human rights,

پس البته من مجبور بودم تا به حقوق بشر،

and equality and justice,

و مساوات و عدالت علاقه‌مند باشم،

and using my elbows!

و از آرنج‌هایم هم استفاده کنم!

(Laughter)

(خنده حضار)

And those issues stayed with me and guided me,

و این مسائل با من ماند و من را هدایت کرد،

and in particular,

و به ویژه،

when I was elected the first woman President of Ireland,

هنگامی که به عنوان اولین زن رئیس جمهور کشور ایرلند انتخاب شدم

from 1990 to 1997.

از سال ۱۹۹۰ تا ۱۹۹۷،

I dedicated my presidency

من دوره ریاست جمهوری‌ام را صرف ایجاد

to having a space for those who felt marginalized on the island of Ireland,

فضایی برای کسانی که در جزیره ایرلند احساس می کردند به حاشیه رانده شدند

and bringing together communities from Northern Ireland

و گردهم آوردن جوامع از ایرلند شمالی

with those from the Republic,

با افرادی از جمهوری ایرلند،

trying to build peace.

با هدف تلاش برای ایجاد صلح اختصاص دادم

And I went as the first Irish president to the United Kingdom

و من به عنوان اولین رئيس جمهور ایرلند به انگلستان رفتم

and met with Queen Elizabeth II,

و با ملکه الیزابت دوم ملاقات نمودم،

and also welcomed to my official residence --

و همچنین در محل اقامت رسمی ام --

which we call "Áras an Uachtaráin," the house of the president --

که ما آن را "Áras an Uachtaráin" یعنی خانه رئيس جمهور می نامیم --

members of the royal family,

به اعضای خانواده سلطنتی خوش آمد گفتم،

including, notably, the Prince of Wales.

از جمله، به ویژه، شاهزاده ولز.

And I was aware that at the time of my presidency,

و من آگاه بودم که در زمان ریاست جمهوری‌ام،

Ireland was a country beginning a rapid economic progress.

کشور ایرلند در ابتدای یک پیشرفت سریع اقتصادی بود.

We were a country that was benefiting from the solidarity of the European Union.

ما کشوری بودیم که از همبستگی با اتحادیه اروپا سود می‌بردیم.

Indeed, when Ireland first joined the European Union in 1973,

در واقع، هنگامی که ایرلند برای اولین بار در سال ۱۹۷۳ به اتحادیه اروپا ملحق شد،

there were parts of the country that were considered developing,

بخش هایی از کشور وجود داشتند که در حال توسعه قلمداد می‌شدند،

including my own beloved native county, County Mayo.

از جمله شهرستان محبوب و زادگاهم، شهرستان مایو،

I led trade delegations here to the United States,

هیئت‌های تجاری را به اینجا، ایالات متحده،

to Japan, to India,

ژاپن و هندوستان رهبری و هدایت کردم،

to encourage investment, to help to create jobs,

به منظور تقویت سرمایه گذاری و کمک به اشتغال زایی،

to build up our economy,

برای توسعه اقتصادمان،

to build up our health system, our education --

برای بهسازی سیستم سلامت‌مان، آموزش‌مان --

our development.

پیشرفت‌مان.

What I didn't have to do as president

چیزی که من نباید به عنوان رئيس جمهور انجام می‌دادم،

was buy land on mainland Europe,

خرید زمین در قاره اروپا بود،

so that Irish citizens could go there because our island was going underwater.

چونکه شهروندان ایرلندی می توانستند به آنجا بروند زیرا جزیره ما در حال رفتن زیر آب بود

What I didn't have to think about,

چیزیکه نباید به آن فکرمیکردم،

either as president or as a constitutional lawyer,

به عنوان رئيس جمهور یا یک وکیل،

was the implications for the sovereignty of the territory

پیامدهای حاکمیت بر سرزمین،

because of the impact of climate change.

به دلیل تاثیر تغییرات آب و هوا بود.

But that is what President Tong, of the Republic of Kiribati,

اما این چیزی است که رئیس جمهور تانگ، جمهوری کیریباتی،

has to wake up every morning thinking about.

مجبور بود با این اندیشه هر روز صبح از خواب بلند شود.

He has bought land in Fiji as an insurance policy,

او زمینی را در فیجی به عنوان بیمه نامه خریده است،

what he calls, "migration with dignity,"

آنچه که وی "مهاجرت با عزت،" می‌نامد،

because he knows that his people may have to leave their islands.

زیرا می‌داند که مردم کشورش ممکن است مجبوربه ترک جزیره‌ شان بشوند

As I listened to President Tong describing the situation,

هنگامیکه به توصیفات رئیس جمهور تانگ ازاین وضعیت گوش می‌دادم،

I really felt that this was a problem that no leader should have to face.

واقعا احساس کردم که این مشکلی بود که هیچ رهبری نباید مجبور به مواجه با آن شود.

And as I heard him speak about the pain of his problems,

و هنگامیکه صحبت‌های او را درباره مشقات مشکلاتش شنیدم،

I thought about Eleanor Roosevelt.

در مورد النور روزولت فکر می‌کردم

I thought about her and those who worked with her

در مورد او و کسانی که با او

on the Commission on Human Rights, which she chaired in 1948,

در کمیسیون حقوق بشر، که او در سال ۱۹۴۸ ریاست آن را بعهده داشت، کار می‌کردند،

and drew up the Universal Declaration of Human Rights.

و متن اعلامیه جهانی حقوق بشر را آماده کردند، فکر می‌کردم.

For them, it would have been unimaginable

برای آن‌ها، امری غیرقابل تصور بوده است

that a whole country could go out of existence

که هستی کشورشان از دست برود

because of human-induced climate change.

به علت تغییرات آب و هوایی که ناشی از انسان هاست.

I came to climate change not as a scientist or an environmental lawyer,

من به تغییرات آب و هوا به عنوان یک دانشمند و یا یک وکیل زیست محیطی رو نیاوردم،

and I wasn't really impressed by the images of polar bears

و واقعاً با تصاویر خرس های قطبی تحت تاثیر قرار نگرفتم

or melting glaciers.

یا با ذوب شدن یخچال های طبیعی.

It was because of the impact on people,

این به دلیل تاثیرآن بر مردم بود،

and the impact on their rights --

و تاثیرآن بر روی حقوقشان --

their rights to food and safe water, health, education and shelter.

حقوق آنها برای غذا و آب سالم، بهداشت، آموزش و سرپناه.

And I say this with humility,

و من این را با تواضع می گویم،

because I came late to the issue of climate change.

چون من دیر به مسئله تغییرات آب و هوا روی آوردم.

When I served

زمانی که من خدمت می کردم

as UN High Commissioner for Human Rights

به عنوان کمیسر عالی حقوق بشر سازمان ملل

from 1997 to 2002,

از سال ۱۹۹۷ تا ۲۰۰۲،

climate change wasn't at the front of my mind.

تغییرات آب و هوا اولویت ذهنی ام نبود.

I don't remember making a single speech on climate change.

به خاطر نمی آورم که یک سخنرانی منحصراً در مورد تغییرات آب و هوا داشته باشم.

I knew that there was another part of the United Nations --

من می دانستم که بخش دیگری از سازمان ملل متحد وجود دارد--

the UN Convention on Climate Change --

کنوانسیون سازمان ملل متحد در تغییرات آب وهوا--

that was dealing with the issue of climate change.

که با موضوع تغییرات آب و هوایی سروکار داشت.

It was later when I started to work in African countries

بعد از آن بود که من شروع به کار در کشورهای آفریقایی کردم

on issues of development and human rights.

در مباحث توسعه و حقوق بشر.

And I kept hearing this pervasive sentence:

و مدام این جمله نافذ را می شنیدم:

"Oh, but things are so much worse now, things are so much worse."

"آه، اما اوضاع الان بسیار بدتر است، اوضاع بسیار بدتر است."

And then I explored what was behind that;

و بعد پیگیری کردم که چه چیزی پشت آن است;

it was about changes in the climate --

آن در مورد تغییرات آب و هوا بود --

climate shocks, changes in the weather.

شوک های آب و هوایی، تغییرات در وضع هوا.

I met Constance Okollet,

کنستانس اوکولت را ملاقات کردم،

who had formed a women's group in Eastern Uganda,

کسی که یک گروه زنان را در شرق اوگاندا تشکیل داده بود،

and she told me that when she was growing up,

و اون به من گفت که زمانی که در حال بزرگ شدن بوده،

she had a very normal life in her village and they didn't go hungry,

او یک زندگی بسیار عادی در روستای خود داشت و آنها گرسنه نمی‌‌ماندند،

they knew that the seasons would come as they were predicted to come,

آنها می دانستند که فصول می آیند همانگونه که آمدن شان پیش بینی شده بود،

they knew when to sow and they knew when to harvest,

آنها زمان بذرپاشی و برداشت محصول را می دانستند،

and so they had enough food.

و بنابراین آنها به اندازه کافی غذا داشتند.

But, in recent years,

اما، در سال های اخیر،

at the time of this conversation,

در زمان این گفتگو،

they had nothing but long periods of drought,

آنها چیزی جز دوره های طولانی خشکسالی نداشتند،

and then flash flooding,

و سپس سیل های ناگهانی،

and then more drought.

و بعد خشکسالی بیشتر.

The school had been destroyed,

مدرسه تخریب شده بود،

livelihoods had been destroyed,

معیشت نابود شده بود،

their harvest had been destroyed.

محصول شان نابود شده بود.

She forms this women's group to try to keep her community together.

او این گروه زنان را با هدف تلاش برای حفظ جامعه اش در کنار یکدیگر تشکیل می دهد.

And this was a reality that really struck me,

و این حقیقتی بود که واقعاً من را شوکه کرد،

because of course, Constance Okollet wasn't responsible

زیرا مسلما، کنستانس اوکولت مسئول نبود

for the greenhouse gas emissions that were causing this problem.

برای انتشار گازهای گلخانه ای که باعث این مشکل شدند.

Indeed, I was very struck about the situation in Malawi

در واقع، وضعیت موجود در مالاوی من را بسیار تحت تاثیر قرار داد

in January of this year.

ماه ژانویه سال جاری.

There was an unprecedented flooding in the country,

یک سیل بی سابقه ای در کشور رخ داد،

it covered about a third of the country,

آن حدود یک سوم از کشور را تحت پوشش خود قرار داد،

over 300 people were killed,

بیش از ۳۰۰ نفر کشته شدند،

and hundreds of thousands lost their livelihoods.

و صدها هزار نفر معیشت خود را از دست دادند.

And the average person in Malawi

و فرد عادی در کشور مالاوی

emits about 80 kg of CO2 a year.

سالانه حدود ۸۰ کیلوگرم دی اکسید کربن تولید و (به جو) ارسال می کند.

The average US citizen emits about 17.5 metric tons.

شهروند عادی آمریکایی حدود ۱۷٫۵ تن (CO2) را تولید و (به جو) ارسال می کند.

So those who are suffering disproportionately

پس كسانى كه به طور نامتناسبی در حال رنج کشیدن هستند

don't drive cars, don't have electricity, don't consume very significantly,

ماشین نمی رانند، برق ندارند، مصرف قابل توجهی ندارند،

and yet they are feeling more and more

و در عین حال آن ها بیشتر و بیشتر

the impacts of the changes in the climate,

اثرات تغییرات در آب و هوا را حس می کنند،

the changes that are preventing them from knowing how to grow food properly,

تغییراتی که آن ها را از دانستن اینکه چگونه مواد غذایی را بدرستی رشد دهند، وا میدارد

and knowing how to look after their future.

و دانستن آنکه چگونه از آینده شان مراقبت کنند.

I think it was really the importance of the injustice

فکر می کنم این اهمیت بی عدالتی بود

that really struck me very forcibly.

که واقعاً من را به شدت تحت تاثیر قرار داد.

And I know that we're not able to address some of that injustice

و می دانم که ما قادر به بیان برخی از آن بی عدالتی ها نیستیم

because we're not on course for a safe world.

زیرا در مسیر رسیدن به یک جهان امن نیستیم.

Governments around the world agreed at the conference in Copenhagen,

دولت های جهان در کنفرانس (تغییرات اقلیمی سازمان ملل ۲۰۰۹) در کپنهاگ به توافق رسیدند،

and have repeated it at every conference on climate,

و در هر همایش آب و هوا تکرار کرده اند،

that we have to stay below two degrees Celsius

که ما باید کمتر از ۲ درجه سانتیگراد

of warming above pre-Industrial standards.

از استانداردهای پیش از دوره صنعتی بالاتر باشیم.

But we're on course for about four degrees.

اما فعلاً ما درمسیر رسیدن به حدود چهار درجه سانتیگراد هستیم.

So we face an existential threat to the future of our planet.

بنابراین با یک تهدید برای آینده سیاره مان مواجه هستیم.

And that made me realize

و آن به من می فهماند که

that climate change is the greatest threat to human rights in the 21st century.

تغییرات آب و هوایی بزرگترین خطر برای حقوق بشر در قرن ۲۱ است.

And that brought me then to climate justice.

و اینکه آن من را به سمت عدالت آب و هوایی سوق داد.

Climate justice responds to the moral argument --

عدالت آب و هوایی استدلال های اخلاقی را پاسخگو است --

both sides of the moral argument --

هر دو جنبه ی استدلال های اخلاقی--

to address climate change.

تا تغییرات آب و هوایی را مورد خطاب قرار دهد.

First of all,

اول از همه،

to be on the side of those who are suffering most and are most effected.

برای جانب داری از آنها که بیش از همه تحت تاثیر هستند و بیش از همه رنج میکشند.

And secondly,

و دوم اینکه،

to make sure that they're not left behind again, when we start to move

هنگام شروع کار، مطمئن شد آنها کنار گذاشته نشده اند

and start to address climate change with climate action,

و با اقدامات آب و هوا این تغییرات آب و هوا را هدف قرار دهیم

as we are doing.

همانطور که مشغول به کار هستیم.

In our very unequal world today,

در دنیای نابرابر امروز ما،

it's very striking how many people are left behind.

اینکه چه تعداد از مردم کنار گذاشته شده اند بسیار شوکه کننده است.

In our world of 7.2 billion people, about 3 billion are left behind.

در دنیای ۷٫۲ میلیارد نفری ما حدود ۳ میلیارد نفر کنار گذاشته شده اند.

1.3 billion don't have access to electricity,

۱٫۳ میلیارد نفر دسترسی به برق ندارند،

and they light their homes with kerosene and candles,

و خانه هایشان را با نفت چراغ و شمع روشن میکنند،

both of which are dangerous.

که هر دو خطرناک هستند.

And in fact they spend a lot of their tiny income on that form of lighting.

و در حقیقت سهم زیادی از درآمد ناچیزشان را صرف این نوع روشنایی می کنند.

2.6 billion people cook on open fires --

۲٫۶ میلیارد نفر از مردم غذایشان را با آتش هیزم می پزند

on coal, wood and animal dung.

روی زغال، چوب و مدفوع حیوانات.

And this causes about 4 million deaths a year

و این موجب ۴ میلیون مرگ در سال می شود

from indoor smoke inhalation,

که به علت استنشاق دود در فضای بسته است،

and of course, most of those who die are women.

و البته، بیشتر کشته ها زن هستند.

So we have a very unequal world,

بنابراین ما دنیای بسیار نابرابری داریم،

and we need to change from "business as usual."

و ما باید از این وضعیت « کار طبق معمول » خارج شویم.

And we shouldn't underestimate the scale and the transformative nature

و نباید طبیعت متغیر و مقیاس آن را دست کم بگیریم

of the change which will be needed,

از تغییراتی که مورد نیاز خواهد بود،

because we have to go to zero carbon emissions by about 2050,

چرا که باید حدودا تا سال ۲۰۵۰ در تولید کربن دی اکسید به مقدار صفر برسیم،

if we're going to stay below two degrees Celsius of warming.

اگر می خواهیم زیر دو درجه سانتی گراد گرما بمانیم.

And that means we have to leave about two-thirds of the known resources

و این به آن معناست که باید دو سوم منابع شناخته شده

of fossil fuels in the ground.

از سوخت های فسیلی را داخل زمین رها کنیم.

It's a very big change,

این تغییر بسیار بزرگی است،

and it means that obviously,

و این مشخصا به این معناست که،

industrialized countries must cut their emissions,

کشورهای صنعتی باید تولید کربن دی اکسیدشان را قطع کنند،

must become much more energy-efficient,

باید از لحاظ انرژی خیلی بیشتر پربازده شوند،

and must move as quickly as possible to renewable energy.

و باید هرچه سریعتر به انرژي های تجدید پذیر روی بیاورند.

For developing countries and emerging economies,

برای کشورهای درحال توسعه و اقتصادهای درحال رشد،

the problem and the challenge is to grow without emissions,

مشکل و چالش در حال گسترش است آن هم بدون تولید،

because they must develop; they have very poor populations.

چرا که باید توسعه بیابند و جمعیت بسیار فقیری دارند.

So they must develop without emissions, and that is a different kind of problem.

بنابراین آن ها باید بدون تولید آلودگی توسعه یابند و این خود یک مشکل دیگراست.

Indeed, no country in the world has actually grown without emissions.

در واقع، هیچ کشوری بدون تولید آلودگی در دنیا پیشرفت نکرده است

All the countries have developed with fossil fuels,

تمام کشورها با سوخت های فسیلی توسعه یافته اند،

and then may be moving to renewable energy.

و سپس احتمالا به انرژیهای تجدیدپذیر روی آورده‌اند

So it is a very big challenge,

پس این یک چالش بزرگ است،

and it requires the total support of the international community,

و نیازمند حمایت تمام جوامع بین المللی است،

with the necessary finance and technology, and systems and support,

همراه با سرمایه و تکنولوژی، و سیستم ها و حمایت های لازم،

because no country can make itself safe from the dangers of climate change.

چون هیچ کشوری نمی تواند خود را از خطر تغییرات آب و هوایی حفظ کند.

This is an issue that requires complete human solidarity.

این مسئله ای است که نیازمند همبستگی انسانی است.

Human solidarity, if you like, based on self-interest --

همبستگی انسان، اگر بخواهید، بر اساس نفع شخصی است --

because we are all in this together,

چرا که همه‌ی ما در آن سهیم هستیم،

and we have to work together

و باید همه با هم تلاش کنیم

to ensure that we reach zero carbon by 2050.

و مطمئن شویم تا سال ۲۰۵۰ در تولید کربن به صفر برسیم

The good news is that change is happening,

خبر خوب این است که تغییر درحال وقوع است،

and it's happening very fast.

و خیلی سریع در حال انجام است.

Here in California,

اینجا در کالیفرنیا،

there's a very ambitious emissions target to cut emissions.

یک هدف بسیار جاه طلبانه برای قطع تولید کربن وجود دارد.

In Hawaii, they're passing legislation

در هاوایی در حال قانون گذاری هستند

to have 100 percent renewable energy by 2045.

که تا سال ۲۰۴۵ به طور صددرصد انرژی تجدید پذیر مورد استفاده قرار بگیرد.

And governments are very ambitious around the world.

و دولت ها در سرتاسر جهان بسیارعلاقمند هستند.

In Costa Rica, they have committed to being carbon-neutral by 2021.

در کاستاریکا، متعهد شده اند که تا سال ۲۰۲۱ تولید کربن را قطع می کنند.

In Ethiopia, the commitment is to be carbon-neutral by 2027.

در اتیوپی، متعهد شده اند تا سال ۲۰۲۷ تولید کربن را قطع می کنند.

Apple have pledged that their factories in China will use renewable energy.

شرکت اپل ضمانت کرده است که کارخانجاتش در چین از انرژی تجدید پذیر استفاده خواهد کرد.

And there is a race on at the moment

و در حال حاضر مسابقه ای

to convert electricity from tidal and wave power,

برای تولید برق از قدرت جذر و مد امواج در حال اجراست،

in order that we can leave the coal in the ground.

تا بتوانیم زغال سنگ را داخل زمین رها کنیم.

And that change is both welcome and is happening very rapidly.

و این تغییر بسیار خوشامد بوده و بسیار سریع درحال انجام است.

But it's still not enough,

اما با این حال هنوزکافی نیست،

and the political will is still not enough.

اراده سیاسی هنوز کافی نیست.

Let me come back to President Tong and his people in Kiribati.

اجازه بدهید بازگردیم به بحث رئیس جمهورتانگ و مردمش در کیریباتی.

They actually could be able to live on their island and have a solution,

آن ها در واقع قادر بودند در جزیره شان زندگی کنند و راه حلی داشتند،

but it would take a lot of political will.

اما آن اراده سیاسی بالایی نیاز داشت.

President Tong told me about his ambitious idea

رئیس جمهور تانگ در مورد ایده جاه طلبانه اش به من گفت

to either build up or even float the little islands where his people live.

که جزیره های کوچکی که مردمش در آن زندگی میکردند را بسازد یا حتی شناور سازد.

This, of course, is beyond the resources of Kiribati itself.

این ،البته، فراتراز منابع خود کیریباتی است

It would require great solidarity and support from other countries,

این نیازمند همبستگی و حمایت عظیم دیگر کشورها است،

and it would require the kind of imaginative idea

و نیازمند نوعی ایده تخیلی است

that we bring together when we want to have a space station in the air.

که هنگام به فضا فرستادن سفینه های فضایی بهم می بافیم.

But wouldn't it be wonderful to have this engineering wonder

اما این حیرت آور نیست که چنین شگفتی مهندسی ای را داشت

and to allow a people to remain in their sovereign territory,

و به مردم اجازه داد تا در سرزمین مقتدر خود بمانند

and be part of the community of nations?

و بخشی از جامعه ملل باشند؟

That is the kind of idea that we should be thinking about.

این، آن نوع ایده ای است که باید به آن فکر کنیم.

Yes, the challenges of the transformation we need are big,

بله، چالش های تغییرات مورد نیاز ما خیلی بزرگ هستند

but they can be solved.

اما آن ها قابل حل هستند.

We are actually, as a people,

و ما در حقیقت، به عنوان مردم،

very capable of coming together to solve problems.

برای حل این مشکل توانایی به هم پیوستن را داریم.

I was very conscious of this as I took part this year

هنگامی که امسال در آن سهیم شدم بسیار نسبت به آن هوشیار شدم

in commemoration of the 70th anniversary

در یادبود هفتادمین سالگرد

of the end of the Second World War in 1945.

پایان جنگ جهانی دوم در سال ۱۹۴۵.

1945 was an extraordinary year.

سال ۱۹۴۵ سال خارق العاده ای بود.

It was a year when the world faced

سال مواجه شدن دنیا با

what must have seemed almost insoluble problems --

چیزی که تقریبا به نظر مسئله غیرقابل حلی می رسید --

the devastation of the world wars, particularly the Second World War;

خرابی های جنگ های جهانی، به خصوص جنگ جهانی دوم؛

the fragile peace that had been brought about;

صلح شکننده ای که ایجاد کرده بود؛

the need for a whole economic regeneration.

نیاز به یک بازسازی اقتصادی کامل.

But the leaders of that time didn't flinch from this.

اما رهبران آن زمان از این موضوع شانه خالی نکردند.

They had the capacity, they had a sense of being driven by

آن ها ظرفیت آن را داشتند، آن ها این حس را داشتند

never again must the world have this kind of problem.

که هرگز دیگر دنیا نباید چنین مشکلی داشته باشد.

And they had to build structures for peace and security.

و آن ها باید ساختارهایی برای صلح و امنیت ایجاد می کردند.

And what did we get? What did they achieve?

و آنها چه چیز به دست آورند؟ آنها به چه دست یافتند؟

The Charter of the United Nations,

منشور سازمان ملل؟

the Bretton Woods institutions, as they're called, The World Bank,

نهادهای برتون وودز، که خودشان، آن را بانک جهانی می نامند،

and the International Monetary Fund.

و صندوق بین المللی پول.

A Marshall Plan for Europe, a devastated Europe,

یک طرح مارشال برای اروپا، اروپایی ویران شده،

to reconstruct it.

تا آن را بازسازی کنند.

And indeed a few years later,

و حقیقتا طی چند سال بعد،

the Universal Declaration of Human Rights.

اعلامیه جهانی حقوق بشر.

2015 is a year that is similar in its importance

سال ۲۰۱۵ سالی است که از لحاظ اهمیتش مشابه است

to 1945, with similar challenges and similar potential.

به سال ۱۹۴۵، با چالش هایی مشابه و پتانسیل های مشابه.

There will be two big summits this year:

دو اجلاس بزرگ امسال برگزار خواهد شد:

the first one, in September in New York,

یکی از آن ها در ماه سپتامبر در نیویورک،

is the summit for the sustainable development goals.

به منظور اهداف توسعه پایدار برگزار می شود.

And then the summit in Paris in December, to give us a climate agreement.

و دیگری در ماه دسامبر در پاریس، برای دست یابی به توافق آب و هوا.

The sustainable development goals are intended to help countries

اهداف توسعه پایدار برای کمک به کشورها در نظر گرفته شده اند

to live sustainably, in tune with Mother Earth,

تا با هماهنگی با مادر زمین زندگی پایداری داشته باشند،

not to take out of Mother Earth and destroy ecosystems,

نه این که مادر زمین را و اکوسیستم ها را نابود کنند،

but rather, to live in harmony with Mother Earth,

در عوض هماهنگ و سازگار با مادر زمین زندگی کنند،

by living under sustainable development.

با زندگی ای تحت توسعه پایدار.

And the sustainable development goals

و اهداف توسعه پایدار

will come into operation for all countries

برای تمام کشورها به بهره برداری خواهد رسید

on January 1, 2016.

تا تاریخ ۱ ژانویه ۲۰۱۶.

The climate agreement --

توافق آب و هوا--

a binding climate agreement --

توافق الزامی آب و هوا--

is needed because of the scientific evidence

به دلیل شواهد علمی ضروری است

that we're on a trajectory for about a four-degree world

که ما بر روی مسیر حدودا چهار درجه ای دنیا قرار گرفته ایم

and we have to change course to stay below two degrees.

و ما باید این رویه را تغییر بدهیم تا زیر دو درجه بمانیم

So we need to take steps that will be monitored and reviewed,

بنابراین ما باید گام هایی برداریم که مورد کنترل و بازبینی قرار می گیرند،

so that we can keep increasing the ambition of how we cut emissions,

بنابراین خواهیم توانست این جاه طلبی چگونگی قطع تولید کربن را افزایش دهیم

and how we move more rapidly to renewable energy,

و چگونه با سرعت بیشتری به سمت انرژي های تجدید پذیر پیش برویم،

so that we have a safe world.

تا دنیای امن تری داشته باشیم.

The reality is that this issue is much too important

حقیقت این است که این مسئله بیشتر از حدی اهمیت دارد

to be left to politicians and to the United Nations.

که به سیاست گذاران و سازمان ملل واگذار شود.

(Laughter)

(خنده)

It's an issue for all of us,

این مسئله، مربوط به همه ماست،

and it's an issue where we need more and more momentum.

و این مسئله ای است که ما بیشتر و بیشتر نیاز به جنبش و حرکت داریم.

Indeed, the face of the environmentalist has changed,

در حقیقت، چهره طرفداران محیط زیست تغییر کرده است،

because of the justice dimension.

به علت بعد عدالت.

It's now an issue for faith-based organizations,

اکنون آن مسئله ای است برای سازمان های مبتنی بر ایمان،

under very good leadership from Pope Francis,

تحت رهبری های بسیار خوب از پاپ فرانسیس،

and indeed, the Church of England,

و حقیقتا، کلیسای بریتانیا،

which is divesting from fossil fuels.

که از سوخت های فسیلی عاری است.

It's an issue for the business community,

این مسئله ای است برای جوامع تجاری،

and the good news is

و خبر خوب این است که

that the business community is changing very rapidly --

جامعه تجاری خیلی سریع درحال تغییر است--

except for the fossil fuel industries --

به جز صنایع سوخت فسیلی--

(Laughter)

(خنده)

Even they are beginning to slightly change their language --

حتی آن ها شروع به ایجاد اندکی تغییر در زبانشان کرده اند--

but only slightly.

اما فقط اندکی.

But business is not only moving rapidly to the benefits of renewable energy,

اما تجارت نه تنها به سرعت به سمت مزایای انرژی های تجدید پذیر حرکت می کند،

but is urging politicians to give them more signals,

بلکه سیاست مداران را وادار میکند به آن ها بیشتر علامت دهد

so that they can move even more rapidly.

تا بتوانند حتی سریعتر نیز پیش بروند.

It's an issue for the trade union movement.

این برای جنبش سندیکایی مسئله مهمی است.

It's an issue for the women's movement.

این برای جنبش زنان یک مسئله مهمی است.

It's an issue for young people.

این برای جوانان مسئله مهمی است.

I was very struck when I learned that Jibreel Khazan,

من به شدت شوکه شدم وقتی فهمیدم جبرئیل خزان،

one of the Greensboro Four who had taken part in the Woolworth sit-ins,

یکی از اعضای گرینز بورو چهار که در تحصن وول وورث شرکت داشت،

said quite recently that

چندی پیش گفت

climate change is the lunch counter moment for young people.

که تغییرات آب و هوا برای جوانان به منزله لحظات باقی مانده به ناهار است

So, lunch counter moment for young people of the 21st century --

بنابراین، لحظات باقی مانده به ناهار برای جوانان قرن بیست و یکم --

the sort of real human rights issue of the 21st century,

نوعی مسئله حقوق بشر در قرن بیست و یکم،

because he said it is the greatest challenge

چون او گفت که این بزرگترین چالش

to humanity and justice in our world.

برای بشریت و عدالت در جهان ما است.

I recall very much the Climate March last September,

من راهیپیمایی آب و هوا را در ماه سپتامبر گذشته به یاد دارم،

and that was a huge momentum,

و این که چه جنبش بزرگی بود،

not just in New York, but all around the world.

نه تنها در نیویورک، بلکه در سرتاسر دنیا.

and we have to build on that.

و ما باید بر روی آن بسازیم.

I was marching with some of The Elders family,

من با چند نفر از افراد مسن خانواده در حال راهپیمایی بودم،

and I saw a placard a little bit away from me,

و یک پلاکارد رو کمی دورتر از خودم دیدم،

but we were wedged so closely together --

اما باید بسیار نزدیک بهم راه میرفتیم--

because after all, there were 400,000 people out in the streets of New York --

چون بهرحال ۴۰۰٫۰۰۰ نفر در خیابان های نیویورک بودند

so I couldn't quite get to that placard,

بنابراین نمی توانستم به آن پلاکارد برسم،

I would have just liked to have been able to step behind it,

ولی همین که میتوانستم پشت آن راه بروم را دوست داشتم

because it said, "Angry Grannies!"

چون روی آن نوشته شده بود: ننه های خشمگین

(Laughter)

(خنده)

That's what I felt.

این حسی بود که من داشتم

And I have five grandchildren now,

و حالا پنج نوه دارم،

I feel very happy as an Irish grandmother to have five grandchildren,

به عنوان یک مادربزرگ ایرلندی احساس خوشحالی میکنم که پنج نوه دارم،

and I think about their world,

و به دنیای آنها فکر می کنم،

and what it will be like when they will share that world

و اینکه دنیای شان را با ۹ میلیارد نفر

with about 9 billion other people in 2050.

در سال ۲۰۵۰ سهیم خواهند بود.

We know that inevitably it will be a climate-constrained world,

ما می دانیم که ناچارا آن دنیایی با محدودیت های آب وهوایی خواهد بود،

because of the emissions we've already put up there,

به دلیل تولید آلودگی هایی که از قبل در آن ایجاد کردیم

but it could be a world that is much more equal and much fairer,

اما آن می تواند دنیایی بسیار برابرتر و منصفانه تر باشد،

and much better for health, and better for jobs

و بهداشت بهتر، و شفل های بهتر

and better for energy security,

و امنیت انرژی

than the world we have now,

بهتر از دنیایی که ما اکنون داریم،

if we have switched sufficiently and early enough to renewable energy,

اگر ما به موقع و به میزان کافی به استفاده از انرژی های تجدید پذیر روی آوریم

and no one is left behind.

و هیچکس کنار گذاشته نشده است.

No one is left behind.

هیچکس کنار گذاشته نشده است.

And just as we've been looking back this year --

و همانطور که ما از سال ۲۰۱۵ --

in 2015 to 1945, looking back 70 years --

به سال ۱۹۴۵، به هفتاد سال قبل فکر میکنیم--

I would like to think that they will look back,

دوست دارم فکر کنم که آنها هم

that world will look back 35 years from 2050,

۳۵ سال آینده در سال ۲۰۵۰،

35 years to 2015,

همانطور به ۳۵ سال گذشته شان فکر کنند.

and that they will say,

و بگویند،

"Weren't they good to do what they did in 2015?

"کاری که در سال ۲۰۱۵ کردند خوب بود. مگه نه؟

We really appreciate that they took the decisions that made a difference,

ما واقعا سپاسگذاریم که آنها چنین تصمیم تاثیرگذاری اتخاذ کردند،

and that put the world on the right pathway,

و دنیا را به مسیر صحیح خود بازگرداندند،

and we benefit now from that pathway,"

وما از آن مسیر صحیح اکنون بهره مند هستیم."

that they will feel that somehow we took our responsibilities,

اینکه آن ها به گونه ای احساس کنند که ما احساس مسئولیت کردیم،

we did what was done in 1945 in similar terms,

ما اقداماتی که به نوعی مشابه با سال ۱۹۴۵ بود را انجام دادیم،

we didn't miss the opportunity,

و فرصت را از دست ندادیم،

we lived up to our responsibilities.

ما در زندگی مان به مسئولیت هایمان عمل کردیم.

That's what this year is about.

این همان چیزی است که امسال در شرف آنیم.

And somehow for me,

و حتی به نوعی برای من ،

it's captured in words of somebody that I admired very much.

این برگرفته از سخنان کسی است که من او را بسیار تحسین میکنم.

She was a mentor of mine, she was a friend,

او مربی من بود، دوست من بود،

she died much too young,

او بسیار جوان بود که فوت کرد،

she was an extraordinary personality,

او یک شخصیت خارق العاده بود،

a great champion of the environment:

یک قهرمان بزرگ محیط زیست:

Wangari Maathai.

وانگاری ماتای.

Wangari said once,

یک بار وانگاری گفت،

"In the course of history,

"در طول تاریخ،

there comes a time when humanity is called upon

زمانی می رسد که بشریت می بایست

to shift to a new level of consciousness,

به سطح جدیدی از آگاهی برسد،

to reach a higher moral ground."

تا به زمینه های اخلاقی والاتری دست یابد."

And that's what we have to do.

و این کاری است که باید انجام دهیم.

We have to reach a new level of consciousness,

باید به سطح جدیدی از اخلاقیات دست یابیم،

a higher moral ground.

یک زمینه اخلاقی والاتر.

And we have to do it this year in those two big summits.

و ما باید امسال در این دو اجلاس بزرگ به آن دست یابیم.

And that won't happen unless we have the momentum

و اینکه این اتفاق نمی افتد مگر آنکه ما این جنبش از مردم را داشته باشیم

from people around the world who say:

که از سرتاسر دنیا می گویند:

"We want action now,

"ما اکنون این عمل را می خواهیم،

we want to change course,

می خواهیم رویه را تغییر دهیم،

we want a safe world,

ما یک دنیای امن می خواهیم،

a safe world for future generations,

دنیایی امن برای نسل های آینده،

a safe world for our children and our grandchildren,

دنیایی امن برای فرزندان و نوه هایمان،

and we're all in this together."

و همه ما در آن با هم هستیم."

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق حضار)