Joseph Nye on global power shifts

جوزف نای در انتقال قدرت جهانی

Translator: soheila Jafari Reviewer: Saeed Salehi

I'm going to talk to you

قصد دارم با شما

about power in this 21st century.

درباره قدرت در قرن بیست و یکم صحبت کنم.

And basically, what I'd like to tell you

اساسا" ، چیزی که علاقمندم به شما بگویم

is that power is changing,

این است که قدرت در حال تغییر است،

and there are two types of changes

و دو نوع تغییر وجود دارد

I want to discuss.

که می خواهم مطرح کنم.

One is power transition,

یکی آنکه انتقال قدرت ،

which is change of power amongst states.

که قدرت را میان دولتها تغییر میدهد .

And there the simple version of the message

این نسخه ساده ی این پیام این هست که

is it's moving from West to East.

(قدرت) از غرب به شرق در حرکت است

The other is power diffusion,

دیگری پراکندگی قدرت است،

the way power is moving

شیوه ای که قدرت حرکت می کند

from all states West or East

از تمامی دولتها، از غرب تا شرق، همه جا

to non-state actors.

تا عوامل غیر دولتی،

Those two things

این دو چیز

are the huge shifts of power

انتقال عظیم قدرت

in our century.

در این قرن هستند.

And I want to tell you about them each separately

و می خواهم در باره آنها بطور جداگانه با شما صحبت کنم

and then how they interact

و سپس چگونگی برخورد آنها با یکدیگر،

and why, in the end, there may be some good news.

و در آخر، چرا این ممکن است که این خبر خوبی باشد.

When we talk about power transition,

هنگامی که ما راجع به انتقال قدرت صحبت می کنیم،

we often talk about the rise of Asia.

اغلب راجع به ظهور آسیا صحبت می کنیم.

It really should be called

واقعا" این باید

the recovery or return of Asia.

درمان و یا بازگشت آسیا نامیده شود.

If we looked at the world

اگر به جهان

in 1800,

در سال ۱۸۰۰نگاه کنیم،

you'd find that more than half of the world's people

متوجه می شوید که نیمی از جمعیت جهان در

lived in Asia

آسیا زندگی می کردند

and they made more than half the world's product.

و آنها بیشتر از نیمی از تولیدات جهان را می ساختند.

Now fast forward to 1900:

حالا سریع به جلو می رویم سال ۱۹۰۰:

half the world's people -- more than half -- still live in Asia,

نیمی از جمعیت دنیا- بیشتر از نصف- هنوز در آسیا زندگی می کنند،

but they're now making

اما آنها فقط یک پنجم

only a fifth of the world's product.

تولیدات جهان را می سازند.

What happened? The Industrial Revolution,

چه اتفاقی افتاده است؟ انقلاب صنعتی،

which meant that all of a sudden,

بدین معنی که یکباره

Europe and America

اروپا و آمریکا

became the dominant center of the world.

به مرکز جهان تبدیل شدند.

What we're going to see in the 21st century

چیزی که ما در قرن بیست و یکم خواهیم دید

is Asia gradually returning

این است که آسیا به آرامی

to being more than half of the world's population

بیشتر از نیمی از جمعیت جهان را خواهد داشت

and more than half of the world's product.

و بیشتراز نیمی از تولیدات جهان را.

That's important and it's an important shift.

این مهم است، این تغییر مهمی است.

But let me tell you a little bit about

اما اجاز بدهید کمی درباره

the other shift that I'm talking about,

تغییر دیگری که راجع به آن صحبت می کنم بگویم،

which is power diffusion.

که پراکندگی قدرت است.

To understand power diffusion

برای درک پراکندگی قدرت

put this in your mind:

به این فکر کنید:

computing and communications costs

هزینه های ارتباطات و سیستمهای کامپیوتری

have fallen a thousandfold

در بین سالهای ۱۹۷۰

between 1970

تا ابتدای قرن

and the beginning of this century.

به یک هزارم کاهش یافته است.

Now that's a big abstract number.

حالا این یک عدد بزرگ وانتزاعیست،

But to make it more real,

برای اینکه آن را بیشتر واقعی کنیم،

if the price of an automobile

اگر قیمت خودرو

had fallen as rapidly

با سرعت قیمت

as the price of computing power,

سیستمهای کامپیوتری کاهش یافته بود،

you could buy a car today

شما می توانستید یک اتومبیل را امروز

for five dollars.

پنج دلار بخرید.

Now when the price of any technology

هنگامی که قیمت هر فن آوری

declines that dramatically,

به طور چشمگیری کاهش می یابد،

the barriers to entry go down.

موانع ورود به آن کاهش می یابد:

Anybody can play in the game.

هر کسی می تواند در این بازی باشد.

So in 1970,

خوب در سال ۱۹۷۰،

if you wanted to communicate

اگر می خواستید

from Oxford to Johannesburg

از آکسفورد به ژوهانسبورک

to New Delhi

به دهلی نو

to Brasilia

به برسیلیا

and anywhere simultaneously,

ارتباط همزمان برقرار کنید،

you could do it.

شما می توانستید ،

The technology was there.

تکنولوژی آن بود.

But to be able to do it,

اما برای اینکه قادر باشید این کار را بکنید،

you had to be very rich --

شما باید خیلی ثروتمند می بودید--

a government, a multinational corporation,

یک دولت، یک شرکت چند ملیتی،

maybe the Catholic Church --

احتمالا کلیسای کاتولیک --

but you had to be pretty wealthy.

میبایستی خیلی ثروتمند بودید.

Now, anybody has that capacity,

امروزه، هرکسی این امکان را دارد،

which previously was restricted by price

که قبلا به وسیله قیمت محدود بود

just to a few actors.

برای تنها تعداد کمی سازمانها می توانستند،

If they have the price of entry into an Internet cafe --

اگر آنها قیمت ورود به یک کافی نت را داشتند--

the last time I looked, it was something like a pound an hour --

آخرین باری که من به نگاه کردم چیزی حدود یک پاند در ساعت بود--

and if you have Skype, it's free.

و اگر اسکایپ داشتید مجانی بود.

So capabilities

خوب امکاناتی

that were once restricted

که روزی ما به آنها محدود بودیم

are now available to everyone.

حالا در دسترس همه است.

And what that means

این بدین معنی است

is not that the age of the State is over.

که عمر دولتها تمام نشده است.

The State still matters.

هنوز دولتها مهم هستند.

But the stage is crowded.

اما صحنه شلوغ است.

The State's not alone. There are many, many actors.

دولتها تنها نیستند. در اینجا تعداد زیادی سازمان وجود دارد.

Some of that's good:

بعضی از آنها خوب هستند .

Oxfam,

اکسفام،

a great non-governmental actor.

یک عامل غیر دولتی است.

Some of it's bad:

بعضی هم بد هستند.

Al Qaeda, another non-governmental actor.

القاعده، عامل غیر دولتی دیگریست.

But think of what it does

ولی فکر کنید که

to how we think in traditional terms and concepts.

ما چگونه بر اصلاحات سنتی و مفاهیم فکر می کنیم.

We think in terms of war

ما به اصطلاحات جنگ

and interstate war.

و جنگ بین دولتها فکر می کنیم.

And you can think back to 1941

شما می توانید به گذشته سال ۱۹۴۱ فکر کنید ،

when the government of Japan

هنگامی که دولت ژاپن

attacked the United States at Pearl Harbor.

به ایالات متحده در بندر پرل حمله کرد.

It's worth noticing

توجه با ارزش

that a non-state actor

که یک عامل غیر دولتی

attacking the United States in 2001

به ایالات متحده در سال ۲۰۰۱ حمله کرد

killed more Americans

که افراد بیشتری را کشت

than the government of Japan did in 1941.

از دولت ژاپن در سال ۱۹۴۱.

You might think of that

شما شاید فکر کنید که

as the privatization of war.

خصوصی سازی جنگ است.

So we're seeing a great change

خوب ما تغییر بزرگی

in terms of diffusion of power.

از لحاظ پراکندگی قدرت را می بینیم.

Now the problem is

حالا مشکل این است

that we're not thinking about it in very innovative ways.

که ما در باره شیوه های نوآوری فکر نمی کنیم.

So let me step back

اجازه بدهید برگردم به عقب

and ask: what's power?

و سوال کنم: قدرت چیست؟

Power is simple the ability

قدرت توانایی

to affect others

تحت تاثیر قرار دادن افراد

to get the outcomes you want,

برای گرفتن چیزی که می خواهید،

and you can do it in three ways.

این را از سه راه می توانید انجام دهید.

You can do it with threats

می توانید با تهدید انجام دهید،

of coercion, "sticks,"

با زور و چماق،

you can do it with payments,

می توانید با پرداختها انجام دهید--

"carrots,"

هویج (پول)

or you can do it by getting others

یا می توانید دیگران وا دارید که آنها

to want what you want.

چیزی را بخواهند که شما می خواهید.

And that ability to get others to want what you want,

توانایی بکار گرفتن دیگران برای اینکه چیزی را بخواهند که شما می خواهید،

to get the outcomes you want

و پیامد آن چیزیست که شما می خواهید،

without coercion or payment,

بدون جبر و یا هزینه.

is what I call soft power.

این چیزیست که من به آن قدرت نرم می گویم.

And that soft power has been much neglected

قدرت نرم بسیار نادیده گرفته شده

and much misunderstood,

و بسیار اشتباه گرفته شد است.

and yet it's tremendously important.

این فوق العاده مهم است.

Indeed, if you can learn

بدون شک، اگر یابد بگیری

to use more soft power,

که از قدرت نرم بیشتر استفاده کنیدف

you can save a lot

شما می توانید مقداری زیادی

on carrots and sticks.

چماق (جبر) وخویچ (پول ) را پس انداز کنید.

Traditionally, the way people thought about power

به شکل سنتی، شیوه ای که مردم در باره قدرت فکر می کردند

was primarily in terms of military power.

در درجه اول از نظر قدرت نظامی بود.

For example, the great Oxford historian

برای مثال، مورخ بزرگ آکسفورد

who taught here at this university, A.J.P. Taylor,

که در در این دانشگاه AJP تیلور تدریس می کرد،

defined a great power

یک قدرت بزرگ را اینگونه معنی می کند،

as a country able to prevail in war.

کشوری که قادر باشد در جنگ چیره شود.

But we need a new narrative

اما ما به روایت و تفسیر جدیدی( از قدرت) نیاز داریم

if we're to understand power in the 21st century.

اگر ما معنای قدرت را در قرن بیست و یکم بخواهیم درک کنیم.

It's not just prevailing at war,

این( قدرت) فقط چیرگی در جنگ نیست،

though war still persists.

گرچه هنوز جنگ ادامه دارد .

It's not whose army wins;

اینکه کدام ارتش برنده آن است، نمی باشد:

it's also whose story wins.

اینکه کدام داستان برنده آن است، می باشد.

And we have to think much more in terms of narratives

ما باید به روایات و تفسیرها بیشتر فکر کنیم

and whose narrative is going to be effective.

و اینکه روایت و یا تفسیرِ چه کسی موثر است.

Now let me go back

اجاز بدهید برگردیم

to the question

به سوال

of power transition

انتقال قدرت

between states

بین کشورها

and what's happening there.

واینکه چه اتفاقی در حال رخ دادن است.

the narratives that we use now

روایتی ما الان بکار می بریم

tend to be the rise and fall

گرایش به ظهور و سقوط

of the great powers.

قدرتهای بزرگ دارد.

And the current narrative is all about

و روایت فعلی همه در مورد

the rise of China

ظهور چین است

and the decline of the United States.

و کاهش ( قدرت) ایالات متحده.

Indeed, with the 2008 financial crisis,

بدون تردید، با بحران اقتصادی سال ۲۰۰۸،

many people said this was

بسیاری از مردم گفتند

the beginning of the end of American power.

این شروع پایان قدرت آمریکاست.

The tectonic plates

زمینه های ساختاری

of world politics were shifting.

سیاست جهانی تغییر کردند.

And president Medvedev of Russia, for example,

و به برای مثال رئیس جمهور روسیه مدودف

pronounced in 2008

در سال ۲۰۰۸ رسما" بیان کرد

this was the beginning of the end

این آعاز پایان است

of United States power.

برای ایالات متحده.

But in fact,

اما در حقیقت،

this metaphor of decline

استعاره از نزول ( قدرت)

is often very misleading.

اغلب اوقات گمراه کنند است.

If you look at history, in recent history,

اگر به تاریخ نگاه کنید،

you'll see the cycles of belief

شما چرخه ای از باور

in American decline

به نزول ( قدرت) آمریکا را می بینید

come and go every 10 or 15 years or so.

که هردر هر ۱۰ یا ۱۵ سال می آید و می رود.

In 1958,

در سال ۱۹۵۸،

after the Soviets put up Sputnik,

وقتی که شوروی ماهواره اسپاتیک را( به فضا) فرستاد

it was "That's the end of America."

" پایان آمریکاست" بود.

In 1973, with the oil embargo

در سال ۱۹۷۳، با بحران نفتی

and the closing of the gold window,

و بسته شدن پنجره طلایی،

that was the end of America.

این پایان آمریکا بود.

In the 1980s,

در دهد ۱۹۸۰،

as America went through a transition in the Reagan period,

در دوره ریگان ،هنگامیکه امریکا وارد دوره انتقالی شد ،

between the rust belt economy of the midwest

کمربند تولید اقتصادی بین غرب میانی

to the Silicon Valley economy of California,

تا دره سیلیکون کالیفرنیا،

that was the end of America.

این پایان آمریکا بود.

But in fact, what we've seen

اما در حقیقت، چیزی که شاهد آن بودیم

is none of those were true.

این است که هیچ یک از اینها درست نبود.

Indeed, people were over-enthusiastic

بدون تردید،در اوایل قرن بیستم

in the early 2000s,

مردم علاقه وافری داشتند

thinking America could do anything,

فکر کنند آمریکا می تواند هر کاری را بکند،

which led us into some disastrous

که منجر به برخی فاجعه های

foreign policy adventures,

جستوجوگرانه سیاست خارجی شد،

and now we're back to decline again.

و حالا ما دوباره به نزول برگشتیم.

The moral of this story

پند از این داستان

is all these narratives about rise and fall and decline

این است که روایات درباره ظهور،سقوط و نزول

tell us a lot more about psychology

بیشتر در مورد روانشانسی به ما می گویند

than they do about reality.

تا درباره واقعیت

If we try to focus on the reality,

اگر تلاش کنیم که بر روی واقعیت تمرکز کنیم،

then what we need to focus on

که ما نیاز به تمرکز به آن داریم

is what's really happening

این چیزی که در حال وقوع است

in terms of China and the United States.

در شرایط چین وایالات متحد.

Goldman Sachs has projected

گلدمن ساچ پیش بینی کرد

that China, the Chinese economy,

که چین، اقتصاد چین

will surpass that of the U.S.

آمریکا را پشت سر خواهد گزارد.

by 2027.

تا سال ۲۰۲۷.

So we've got, what,

خوب ، ما چه داریم،

17 more years to go or so

۱۷ سال دیگر

before China's bigger.

تا رسیدن چین به بزرگترین( اقتصاد).

Now someday,

این روزها،

with a billion point three people getting richer,

با یک میلیلرد و سیصد میلیون نفر ثروتمند می شوند،

they are going to be bigger than the United States.

آنها در حال بزرگتر شدن از آمریکا هستنتد.

But be very careful about these projections

اما در مورد این پیش بینی ها خیلی مراقب باشید

such as the Goldman Sachs projection

مثل پیش بینی گلدن ساچ

as though that gives you an accurate picture

که به شما تصویر دقیقی

of power transition in this century.

از انتقال قدرت در این قرن ارائه می دهد.

Let me mention three reasons why it's too simple.

اجازه بدهید سه دلیل که چرا اینها( پیش بینی ها) خیلی ابتدایی هستنند را بیان کنم.

First of all, it's a linear projection.

اول از همه، اینها طرح ریزی خطی هستند.

You know, everything says,

از همه چیز می گوید،

here's the growth rate of China, here's the growth rate of the U.S.,

این نرخ رشد چین است، این نرخ رشد آمریکاست.

here it goes -- straight line.

این خط مستقیم می رود.

History is not linear.

تاریخ خطی نیست.

There are often bumps along the road, accidents along the way.

اغلب برآمدگیهایی در راه وجود دارد که حوادثی را ایجاد می کند.

The second thing is

دومین مطلب این است

that the Chinese economy

که اقتصاد چین

passes the U.S. economy in, let's say, 2030,

از اقتصاد ایالات متحده عبور کند ، اجازه بدهید بگویم ۲۰۳۰،

which it may it,

ممکن هم هست که بشود،

that will be a measure of total economic size,

اندازه کل اقتصاد بزرگتر خواهد بود،

but not of per capita income --

اما نه درآمد سرانه --

won't tell you about the composition of the economy.

آنها درباره ساختار اقتصادی ( چین) چیزی نمی گوید.

China still has large areas

هنوز چین دارای مناطق بزرگ

of underdevelopment

توسعه نیافته است.

and per capita income is a better measure

و درآمد هر چینی بهترین معیار

of the sophistication of the economy.

از پیچیدگی اقتصاد میتواند باشد.

And that the Chinese won't catch up or pass the Americans

و اجازه نمی دهد که تا اواخر

until somewhere in the latter part,

سال ۲۰۵۰ از قرن بیست و یکم

after 2050, of this century.

چین به آمریکا برسد و از آن عبور کند.

The other point that's worth noticing

نکته دیگر، توجه به

is how one-dimensional

اینکه چگونه این پیش بینی

this projection is.

تک بعدی است، ارزشمند است.

You know, it looks at economic power

این به قدرت اقتصادی

measured by GDP.

با معیارتولید ناخالص داخلی نگاه می کند.

Doesn't tell you much about military power,

و چیزی راجع به قدرت نظامی نمی گوید،

doesn't tell you very much about soft power.

و چیز زیادی در مورد قدرت نرم نمی گوید.

It's all very one-dimensional.

همه این تک بعدی است.

And also, when we think about the rise of Asia,

و همچنین، وقتی ما در باره صعود آسیا صحبت می کنیم

or return of Asia

و برمیگردد به آسیا،

as I called it a little bit earlier,

که قبلا راجع به آن گقتم،

it's worth remembering Asia's not one thing.

ارزش به خاطر سپردن دارد که آسیا یکی نیست.

If you're sitting in Japan,

اگر در ژاپن نشسته اید،

or in New Delhi,

یا در دهلی نو،

or in Hanoi,

یا در هانوی ،

your view of the rise of China

نگاه شما از ظهور چین

is a little different than if you're sitting in Beijing.

کمی متفاوت خواهد بود تا اینکه شما در پکن نشسته باشید.

Indeed, one of the advantages

در واقع، یکی از مزایای

that the Americans will have

که آمریکایی ها دارند این است که

in terms of power in Asia

از لحاظ قدرت در آسیا

is all those countries

همه این کشورها

want an American insurance policy

می خواند آمریکا آنها را علیه

against the rise of China.

چین بیمه کند.

It's as though Mexico and Canada

به هر حال ، کانادا و مکزیک همسایگان

were hostile neighbors to the United States,

متخاصمی برای ایالات متحده

which they're not.

نخواهند بود.

So these simple projections

خوب این پیش بیتی ابتدایی و ساده

of the Goldman Sachs type

گلدن ساچ

are not telling us what we need to know

در مورد چیزی که ما نیاز داریم راجع به

about power transition.

انتفال قدرت بدانیم ، نمی گوید.

But you might ask, well so what in any case?

اما ممکن است شما بپرسید، خوب چی؟

Why does it matter? Who cares?

چرا این مهم است؟ چه کسی اهمیت میدهد؟

Is this just a game

آیا این فقط یک بازی است

that diplomats and academics play?

که سیاستمداران و دانشگاهیان در آن بازی می کنند؟

The answer is it matters quite a lot.

پاسخ این است ، این موضوع مهمی است.

Because, if you believe in decline

زیرا، اگر باور بر این تنزل کنید

and you get the answers wrong on this,

و پاسخ اشتباهی از آن دریافت کنید،

the facts, not the myths,

واقعا" این افسانه نیست،

you may have policies which are very dangerous.

شاید شما سیاستهای را داشته باشید که بسیار خطرناک باشند.

Let me give you an example from history.

اجازه بدهید برای شما مثالی از تاریخ بیاورم.

The Peloponnesian War

جنگ پلوپاننیزین

was the great conflict

درگیری بزرگی بود

in which the Greek city state system

که سیستم دولتی یونان

tore itself apart

در دو هزار و پانصد سال پیش

two and a half millennia ago.

از درون دو پاره کرد.

What caused it?

باعث و بانی آن چه بود؟

Thucydides, the great historian of the the Peloponnesian War,

تاسییزف مورخ بزرگ جنگ پلوپاننیزین،

said it was the rise in the power of Athens

می گوید این ظهور قدرت در آتن

and the fear it created in Sparta.

و ترس از آن در اسپارتا بود.

Notice both halves of that explanation.

توجه کنید به هر دو نیمه توضیح کنید.

Many people argue

خیلی از مردم معتقدند

that the 21st century

که قرن بیست و یکم

is going to repeat the 20th century,

تکرار قرن بیستم خواهد بود،

in which World War One,

در جنگ جهانی اول،

the great conflagration

آتش بزرگی

in which the European state system

که سیستم دولتهای اروپایی را

tore itself apart

از یکدیگر جدا کرد

and destroyed its centrality in the world,

ودارا بودن مرکزیت جهان را نابود کردند،

that that was caused by

که باعث آن

the rise in the power of Germany

ظهور قدرت در آلمان،

and the fear it created in Britain.

و ترس از ایجاد آن در بریتانیا شد.

So there are people who are telling us

خوب کسانی هستند که به ما می گویند

this is going to be reproduced today,

امروز این به سوی باز سازی رفتن است،

that what we're going to see

آنچه که ما خواهیم دید

is the same thing now in this century.

چیزیست که همین اکنون در این قرن وجود دارد

No, I think that's wrong.

نه، فکر می کنم این اشتباه است.

It's bad history.

این تاریخ نادرست است.

For one thing, Germany had surpassed Britain

برای مثال ، آلمان از بریتانیا

in industrial strength by 1900.

درسال ۱۹۰۰ در قدرت صنعتی پیشی گرفت.

And as I said earlier,

و همانطور که قبلا گفتم،

China has not passed the United States.

چین از ایالات متحده پیشی نگرفته است.

But also, if you have this belief

اما ، اگر چنین باوری اشته باشید

and it creates a sense of fear,

این ترسی را ایجاد می کند،

it leads to overreaction.

که به واکنش افراطی منجر می شود.

And the greatest danger we have

و بزرگترین خطر ما

of managing this power transition

از مدیریت این انتقال قدرت

of the shift toward the East is fear.

ترس از تغییر جهت به شرق است .

To paraphrase Franklin Roosevelt

به قول فرانکلین روزولت

from a different context,

در زمینه های مختلف

the greatest thing we have to fear is fear itself.

بزرگترین چیزی که ما باید از آن بترسیم، ترس از ترس است.

We don't have to fear the rise of China

ما ترسی از ظهور چین

or the return of Asia.

و بازگشت آسیا نداریم.

And if we have policies

و اگرما سیاستهایی داریم

in which we take it

که در آن ما را

in that larger historical perspective,

از دیدگاه تاریخی بزرگتر کند،

we're going to be able

ما قادر به

to manage this process.

به مدیریت این فرآیند خواهیم بود.

Let me say a word now

اجازه دهید به شما کلمه ای

about the distribution of power

درباره توزیع قدرت

and how it relates to power diffusion

اینکه چگونه به پراکندگی قدرت مرتبط است

and then pull these two types together.

و سپس این دو را به سوی یکدیگر می کشاند، بگویم. .

If you ask how is power distributed in the world today,

اگر شما بپرسید توزیع قدرت در جهان امروز چگونه است،

it's distributed much like

این توزیع بیشتر شبیه

a three-dimensional chess game.

شطرنج بازی سه بعدی است.

Top board:

صفحه بالا:

military power among states.

قدرت نظامی میان کشورها.

The United States is the only superpower,

ایالات متحده تنها ابر قدرت است،

and it's likely to remain that way

و این با احتمال زیاد

for two or three decades.

برای دو تا سه دهه باقی خواهد ماند.

China's not going to replace the U.S. on this military board.

چین می رود که جانشین ایالات متحده در صفحه نظامی شود.

Middle board of this three-dimensional chess game:

صفحه میانی این شطرنج بازی سه بعدی:

economic power among states.

قدرت اقتصادی میان کشورهاست.

Power is multi-polar.

قدرت چند قطبی است.

There are balancers --

اینها تنظیم کننده هستند.

the U.S., Europe,

ایالات متحده ، اروپا

China, Japan

چین ، ژاپن

can balance each other.

می توانند یکدیگر را تنطیم کنند.

The bottom board of this three-dimensional,

صفحه پائین این سه بعدی ،

the board of transnational relations,

صفحه ارتباطات فراملیتی است ،

things that cross borders outside the control of governments,

چیزهایی که از مرزها عبور کرده و خارج از کنترل دولتهاست،

things like climate change, drug trade,

چیزهایی مانند تغییرات آب و هوا تجارت مواد مخدر،

financial flows,

جریانهای مالی،

pandemics,

بیماریهای همه گیر،

all these things that cross borders

همه این چیزها از مرزها عبور کرده

outside the control of governments,

و از کنترل دولتها خارج است،

there nobody's in charge.

هیچ کس مسئول آن نیست.

It makes no sense to call this unipolar

این معنی در تک قطبی

or multi-polar.

یا چند قطبی ندارد.

Power is chaotically distributed.

توزیع قدرت با بی نظم و آشفته است.

And the only way you can solve these problems --

و تنها راهی که ما می توانیم این مشکل را حل کنیم--

and this is where many greatest challenges

و این بزرگترین چالش

are coming in this century --

در این قرن است--

is through cooperation,

از طریق همکاری،

through working together,

از طریق کار با یکدیگر

which means that soft power becomes more important,

بدین معنی که قدرت نرم پر اهمیت تر خواهد شد،

that ability to organize networks

که توانایی سازماندهی شبکه هایی برای

to deal with these kinds of problems

مقابله با اینگونه مشکلات را داراست

and to be able to get cooperation.

و قادر به همکاری با آنهاست .

Another way of putting it

روش دیگر آن است که

is that as we think of power in the 21st century,

همانطور که ما به قدرت در قرن بیست و یکم فکر می کنم ،

we want to get away from the idea

می خواهیم از این ایده بدور باشیم

that power's always zero sum --

که قدرت همواره جمع صفر است--

my gain is your loss and vice versa.

به دست آوردن من برابر است از دست دادن تو و بالعکس.

Power can also be positive sum,

قدرت همچنین می تواند جمع مثبت باشد،

where your gain can be my gain.

که آنچه که شما بدست می آورید ، بدست آوردن من باشد.

If China develops greater energy security

اگر چین امنیت انرژی را

and greater capacity

و با ظرفیت بیشتر توسعه دهد

to deal with its problems of carbon emissions,

با مشکلات انتشار کربن مقابله کند،

that's good for us

این برای ما خوب خواهد بود

as well as good for China

همانطور که برای چین خوب خواهد بود

as well as good for everybody else.

و همانطور که برای دیگران خوب خواهد بود.

So empowering China

خوب، قدرتمند شدن چین

to deal with its own problems of carbon

که با مشکلات کربن خود مقابله کند

is good for everybody,

برای همه خوب خواهد بود.

and it's not a zero sum, I win, you lose.

و حاصل این جمع صفر نیست، من برند، تو بازنده ( نخواهد بود.)

It's one in which we can all gain.

این چیزیست که ما می توانیم آن را فایده بنامیم.

So as we think about power

خوب وقتی ما در مورد قدرت در قرن

in this century,

حاضر فکر می کنیم ،

we want to get away from this view

می خواهیم از این دیدگاه دور شویم

that it's all I win, you lose.

که من همه را بردم و تو باختی.

Now I don't mean to be Pollyannaish about this.

منظورم این نیست که در این مورد پلیانایش باشیم.

Wars persist. Power persists.

جنگ ادامه دارد. قدرت ادامه دارد

Military power is important.

قدرت نظامی مهم است.

Keeping balances is important.

حفظ تعادل مهم است.

All this still persists.

همه اینها هنوز ادامه دارند.

Hard power is there,

در اینجا قدرت سخت وجود دارد،

and it will remain.

و باقی هم خواهد ماند.

But unless you learn how to mix

مگر اینکه شما یاد بگیرید چگونه

hard power with soft power

قدرت سخت را با قدرت نرم ترکیب کنید

into strategies that I call smart power,

بر اساس استراتژی که من آن را قدرت هوشمند می نامم،

you're not going to deal with the new kinds of problems

شما نمی توانید با انواع مشکلات جدیدی

that we're facing.

که ما با آن روبرو هستیم ، مقابله کنید.

So the key question that we need to think about as we look at this

خوب سوال کلیدی که ما نیازمندیم در مورد آن فکر کنیم از این نگاه که

is how do we work together

چگونه با یکدیگر کار کنیم

to produce global public goods,

که تولیدات کالاهای جامعه جهانی،

things from which all of us can benefit?

به شکلی شوند که همه ما از آن سود ببریم؟

How do we define our national interests

چگونه می توانیم منافع ملی مان را تعریف کنیم

so that it's not just zero sum,

که فقط جمع صفر نباشد،

but positive sum.

بلکه جمع مثبت باشد.

In that sense, if we define our interests,

در این معنا ، اگر منافع خود را تعریف کنیم،

for example, for the United States

برای مثال، برای ایالات متحده

the way Britain defined its interests in the 19th century,

راهی که بریتانیا منافع خود را در قرن 19 تعریف کرده بود،

keeping an open trading system,

نگاه داشتن سیستم تجاری آزاد،

keeping a monetary stability, keeping freedom of the seas --

حفظ ثبات پولی ، حفظ آزادی دریاها---

those were good for Britain,

آنها برای بریتانیا خوب بودند،

they were good for others as well.

برای دیگران هم خوب بودند.

And in the 21st century, you have to do an analog to that.

و در قرن بیست و یکم ، شما باید قیاسی برای آن انجام دهید.

How do we produce global public goods,

چگونه کالاهای جامعه جهانی تولید شوند ،

which are good for us,

که برای ما خوب باشد،

but good for everyone at the same time?

و همزمان برای همه خوب باشد؟

And that's going to be the good news dimension

و این خبر خوبی خواهد بود

of what we need to think about

از نیازما به فکر کردن در مورد آنچه

as we think of power in the 21st century.

که ما از قدرت در قرن بیست و یکم فکر می کنیم.

There are ways to define our interests

راه هایی برای تعریف منافع ما هست

in which, while protecting ourselves with hard power,

که در حالی که از قدرت سختِ ما محاظت می کند،

we can organize with others in networks

ما میتوانیم با دیگران سازماندهی کنیم

to produce, not only public goods,

برای تولید، نه تنها تولیدات اجتماعی،

but ways that will enhance our soft power.

بلکه شیوه هایی که قدرت نرم ما را ارتقاء می دهد.

So if one looks at the statements

بنابر این اگر شما به اظهاراتی نگاه کنید

that have been made about this,

که در باره این تهیه شده،

I am impressed that when Hillary Clinton

من تحت تاثیر قرار گرفتم وقتی هیلاری کلینتون

described the foreign policy

سیاستهای خارجی دولت اوباما

of the Obama administration,

را شرح می داد،

she said that the foreign policy of the Obama administration

او گفت که سیاست خارجی دولت اوباما

was going to be smart power,

قدرت هوشمند خواهد بود،

as she put it, "using all the tools

و عنوان آن را، " استفاده از تمام ابزارها

in our foreign policy tool box."

در جعبه ابزار سیاست خارجی " خواند.

And if we're going to deal

و اگر قصد داریم با

with these two great power shifts that I've described,

با انتقال دو قدرت بزرگ که راجع به آنها شرح دادم، مقابله کنیم،

the power shift represented by transition among states,

این تغییر قدرت توسط همه دولتها نشان داده خواهد شد،

the power shift represented

تغییر قدرت با

by diffusion of power away from all states,

پراکندگی قدرت برای همه دولتها نشان داده خواهد شد.

we're going to have to develop a new narrative of power

ما قصد داریم بر اساس استراتژی قدرت هوشمند،

in which we combine hard and soft power

روایت و تفسیر جدیدی از قدرت را گسترش دهیم

into strategies of smart power.

که در آن قدرت سخت و نرم را ترکیب کنیم.

And that's the good news I have. We can do that.

این خبر خوبیست که من دارم. ما می توانیم .

Thank you very much.

بسیار سپاسگزارم

(Applause)

(تشویق تماشاگران)