A 30-year history of the future | Nicholas Negroponte

نیکلاس نگروپونته: تاریخچه ۳۰ سال آینده

Translator: Babak Azizafshari Reviewer: Leila Ataei

(Video) Nicholas Negroponte: Can we switch to the video disc,

(ویدئو) نیکلاس نگروپونته: ممکنه از صفحه ویدئویی استفاده کنیم،

which is in play mode?

که در حالت پخشه؟

I'm really interested in how you put people and computers together.

واقعاً برام جالبه چطور آدم و کامپیوتر رو کنار هم میذاری.

We will be using the TV screens or their equivalents

در آینده تلویزیون یا یه چیزی شبیه اون

for electronic books of the future.

به عنوان کتاب الکترونیک به کار میره.

(موسیقی، مکالمه نامفهوم)

(Music, crosstalk)

نمایشگرهای لمسی- حساس بسیار جالب

پیشرفته و با فناوری بالا که مجبور نیستید برای استفاده کردن ازشون انگشتاتون رو بلند کنید.

Very interested in touch-sensitive displays,

high-tech, high-touch, not having to pick up your fingers to use them.

یه راه دیگه برای ارتباط رایانه

There is another way where computers

با انسان پوشش هست، پوشش بدن.

touch people: wearing, physically wearing.

ناگهان در ۱۱ سپتامبر،

Suddenly on September 11th,

جهان بزرگتر شد.

the world got bigger.

نیکلاس: متشکرم. (تشویق حاضرین)

NN: Thank you. (Applause)

متشکرم.

Thank you.

وقتی این کار رو از من خواستن،

When I was asked to do this,

ازم خواستن هر ۱۴ سخنرانی خودم رو

I was also asked to look at all 14 TED Talks

برای TED مرور کنم،

that I had given,

به ترتیب زمانی.

chronologically.

اولین سخنرانی حدود دو ساعت بود.

The first one was actually two hours.

دومی یک ساعت،

The second one was an hour,

و بقیه نیم ساعت شدن،

and then they became half hours,

و تنها چیزی که متوجه شدم این بود که کچلی ام بیشتر می شد.

and all I noticed was my bald spot getting bigger.

(خنده حاضرین)

(Laughter)

تصور کنید، شاهد گذشت ۳۰ سال از زندگی تون باشید،

Imagine seeing your life, 30 years of it, go by,

دست کم میشه گفت،

and it was, to say the least,

برای من، تجربه تکان دهنده ای بود.

for me, quite a shocking experience.

کاری که الان میخوام بکنم اینه

So what I'm going to do in my time

اینه که به شما بگم

is try and share with you what happened

طی ۳۰ سال چه اتفاقی افتاده،

during the 30 years,

و بعد یه پیش بینی کنم،

and then also make a prediction,

و بعد کمی درباره این میگم

and then tell you a little bit

که کار بعدیم چیه.

about what I'm doing next.

و یه اسلاید نشون میدم

And I put on a slide

از موقعی که اولین TED در زندگیم اتفاق افتاد.

where TED 1 happened in my life.

و این خیلی مهمه

And it's rather important

چون قبلش ۱۵ سال تحقیق انجام داده بودم،

because I had done 15 years of research before it,

پس پشتوانه ای داشتم و برام آسون بود.

so I had a backlog, so it was easy.

نه اینکه احساس کنم فیدل کاسترو هستم

It's not that I was Fidel Castro

و میتونم دو ساعت حرف بزنم،

and I could talk for two hours,

یا باکی فولر (معمار آمریکایی، مخترع گنبد ژئودزیک).

or Bucky Fuller.

۱۵ سال سابقه داشتم،

I had 15 years of stuff,

و پروژه "مدیا لب" داشت شروع می شد.

and the Media Lab was about to start.

به همین خاطر آسون بود.

So that was easy.

ولی بعضی چیزها

But there are a couple of things

مربوط به اون زمان هست

about that period

و مربوط به اتفاقاتی که افتاد

and about what happened that are

که خیلی مهم هستند.

really quite important.

یکی اینه که

One is that

اون دوره زمانی بود که رایانه

it was a period when computers

هنوز برای مردم نبود.

weren't yet for people.

و چیز دیگه ای که

And the other thing that sort of happened

تقریباً همون زمان اتفاق افتاد این بود که

during that time is that

ما جوجه دانشمند رایانه به حساب می اومدیم.

we were considered sissy computer scientists.

جنس اصل به حساب نمی اومدیم.

We weren't considered the real thing.

بنابراین چیزی که الان میخوام با نگاه به گذشته به شما نشون بدم،

So what I'm going to show you is, in retrospect,

خیلی جالب تر و دلپذیرتر

a lot more interesting and a lot more accepted

از چیزیه که اون موقع بود.

than it was at the time.

میخوام اون سالها رو براتون توصیف کنم

So I'm going to characterize the years

و حتی برمیگردم

and I'm even going to go back

به بعضی از اولین کارهای خودم،

to some very early work of mine,

و این از اون نوع کارهایی بود که در دهه ۶۰ انجام میدادم:

and this was the kind of stuff I was doing in the '60s:

یه کار واقعاً دستی،

very direct manipulation,

که چون معماری میخوندم به شدت

very influenced as I studied architecture

تحت تأثیر موشه سفدی ( معمار کانادایی- اسرائیلی و طراح مجتمع مسکونی هبیتت در مونترال) بودم،

by the architect Moshe Safdie,

و میتونین ببینین که حتی چیزهای رُبات واری می ساختیم

and you can see that we even built robotic things

که سازه هایی شبیه به هبیتت را بسازند

that could build habitat-like structures.

و این برای من

And this for me was

هنوز به معنی مدیا لب نبود،

not yet the Media Lab,

ولی شروع چیزی بود که بهش میگم

but was the beginning of what I'll call

پردازش حسی،

sensory computing,

و انگشتها رو انتخاب کردم

and I pick fingers

شاید به این خاطر که همه فکر میکردن مضحکه.

partly because everybody thought it was ridiculous.

مقاله هایی چاپ شد

Papers were published

درباره اینکه استفاده از انگشت چقدر احمقانه ست.

about how stupid it was to use fingers.

سه تا علت داشت: اول اینکه قدرت تفکیک اونها پایینه.

Three reasons: One was they were low-resolution.

دیگه اینکه دست جلوی

The other is your hand would occlude

دیدن ما رو میگیره.

what you wanted to see,

و سوم و مهمتر از همه اینکه،

and the third, which was the winner,

انگشتها صفحه رو کثیف می کنن،

was that your fingers would get the screen dirty,

و به همین دلیل هرگز

and hence, fingers would never be

نمیخوایم ازشون استفاده کنیم.

a device that you'd use.

وسیله ای که در دهه ۷۰ ساختیم این بود،

And this was a device we built in the '70s,

که هرگز انتخاب نشد..

which has never even been picked up.

این وسیله نه تنها حساس به لمس،

It's not just touch sensitive,

بلکه حساس به فشاره.

it's pressure sensitive.

(ویدئو) صدا: یه دایره زرد بذار اونجا.

(Video) Voice: Put a yellow circle there.

نیکلاس: کار بعدی، باز هم قبل از TED 1 --

NN: Later work, and again this was before TED 1 —

(ویدئو) صدا: به سمت غرب خال خشت برو.

(Video) Voice: Move that west of the diamond.

اونجا یه دایره سبز بکش.

Create a large green circle there.

مرد: آخ، گندش بزنن.

Man: Aw, shit.

نیکلاس: -- یه جور تماس همزمان بود،

NN: — was to sort of do interface concurrently,

یعنی می تونستی همزمان حرف بزنی و اشاره کنی

so when you talked and you pointed

و اگه میخواستی

and you had, if you will,

چند تا کانال داشتی.

multiple channels.

واقعه فرودگاه انتیبی (اوگاندا) اتفاق افتاد،

Entebbe happened.

در سال ۱۹۷۶ هواپیمای فرانسوی ربوده شد،

1976, Air France was hijacked,

و به انتیبی برده شد،

taken to Entebbe,

و عملیات نجات اسرائیلی ها علاوه بر اینکه خارق العاده بود،

and the Israelis not only did an extraordinary rescue,

بخشی حاصل تمرین

they did it partly because they had practiced

روی مدل فرودگاه بود

on a physical model of the airport,

چون اونها یه فرودگاه ساختن،

because they had built the airport,

اونها مدل فرودگاه رو توی بیابون درست کردن،

so they built a model in the desert,

و وقتی وارد انتیبی شدن،

and when they arrived at Entebbe,

میدونستن کجا برن چون در واقع قبلاً اونجا بودن.

they knew where to go because they had actually been there.

دولت ایالات متحده در سال ۷۶ از بعضی از ما پرسید

The U.S. government asked some of us, '76,

می تونیم واقعه رو با رایانه بازسازی کنیم،

if we could replicate that computationally,

و البته یکی مثل خودم گفت بله.

and of course somebody like myself says yes.

بلافاصله، یه قرارداد می بندن،

Immediately, you get a contract,

وزارت دفاع،

Department of Defense,

و ما این کامیون و این دکل رو درست کردیم.

and we built this truck and this rig.

یه جور شبیه سازی انجام دادیم،

We did sort of a simulation,

چون صفحه ویدئویی دارین،

because you had video discs,

و باز هم سال ۷۶ بود.

and again, this is '76.

و بعد سالها میگذره،

And then many years later,

شما این کامیون رو داری،

you get this truck,

و گوگل مپ رو داری.

and so you have Google Maps.

هنوز مردم،

Still people thought,

اون رو به عنوان علم رایانه ی جدی قبول ندارن،

no, that was not serious computer science,

و مردی به نام جری واینر بود،

and it was a man named Jerry Wiesner,

که تصادفاً رئدس ام آی تی بود،

who happened to be the president of MIT,

و به نظرش اون، علم رایانه بود.

who did think it was computer science.

و یکی از کلیدهای شروع

And one of the keys for anybody

هر چیز در زندگی اینه که:

who wants to start something in life:

مطمئن باش رئیست بخشی از اونه.

Make sure your president is part of it.

به همین خاطر در مدیا لب،

So when I was doing the Media Lab,

مثل این بود که در صندلی جلو، یه گوریل نشسته باشه.

it was like having a gorilla in the front seat.

اگه به خاطر سرعت غیرمجاز جاوتو میگرفتن

If you were stopped for speeding

و افسر به پنجره نگاه میکرد

and the officer looked in the window

و میدید توی صندلی مسافر کی نشسته،

and saw who was in the passenger seat,

می گفت، "اوه، بفرمایید آقا."

then, "Oh, continue on, sir."

و این بود که تونستیم،

And so we were able,

و این وسیله ی، داخل پرانتز، واقعاً خوبیه.

and this is a cute, actually, device, parenthetically.

این یه عکس سه بعدی از جری واینره

This was a lenticular photograph of Jerry Wiesner

که تنها چیزی که توی عکس عوض میشه

where the only thing that changed in the photograph

لب ها هستن.

were the lips.

وقتی اون قطعه کوچیک

So when you oscillated that little piece

عکس سه بعدی رو تکون میدادین،

of lenticular sheet with his photograph,

مثل اینه که همزمان با لب ها

it would be in lip sync

با پهنای باند صفر نوسان می کنه.

with zero bandwidth.

این یه سیستم تله کنفرانس با پهنای باند صفر

It was a zero-bandwidth teleconferencing system

در اون موقع بود.

at the time.

این متعلق به مدیا لب بود--

So this was the Media Lab's —

این چیزی بود که می گفتیم میخوایم انجام بدیم،

this is what we said we'd do,

که دنیای رایانه ها، انتشارات،

that the world of computers, publishing,

و غیره کنار هم جمع میشدن.

and so on would come together.

دوباره، همه قبول نداشتن،

Again, not generally accepted,

ولی بیشتر اعضای TED در روزهای اول قبول داشتن.

but very much part of TED in the early days.

و ای جایی بود که واقعاً میخواستیم بریم.

And this is really where we were headed.

و این بود که مدیا لب به وجود اومد.

یه چیز در مورد پیری

And that created the Media Lab.

اینه که با اطمینان بالا میتونم بگم

One of the things about age

قبلاً در آینده بودم.

is that I can tell you with great confidence,

در واقع چندین بار اونجا بودم.

I've been to the future.

و علت اینکه اینو میگم،

I've been there, actually, many times.

چند بار تو زندگیم اینو گفتم،

And the reason I say that is,

"اوه، در عرض ۱۰ سال، این اتفاق می افته،"

how many times in my life have I said,

و بعد ۱۰ سال میگذره.

"Oh, in 10 years, this will happen,"

و شما میگی، "اوه، پنج سال دیگه اتفاق میافته."

and then 10 years comes.

و بعد ۵ سال میگذره.

And then you say, "Oh, in five years, this will happen."

من میگم مثل اینه که احساس کنم

And then five years comes.

قبلاً چند بار اونجا بودم،

So I say this a little bit with having felt

و یکی از چیزهایی که خیلی گفته شده

that I'd been there a number of times,

که من همیشه گفتم

and one of the things that is most quoted

اینه که پردازش مربوط به رایانه نیست،

that I've ever said

و این کشش کافی نداره،

is that computing is not about computers,

و در نتیجه شروع شد.

and that didn't quite get enough traction,

شروع شد چون مردم فهمیدن

and then it started to.

که رسانه پیام نیست.

It started to because people caught on

و علت ان که این ماشین رو

that the medium wasn't the message.

در یه اسلاید تقریباً زشت نشون میدم

And the reason I show this car

اینه که دوباره این داستان رو به شما بگم

in actually a rather ugly slide

که تقریباً خلاصه زندگی منه.

is just again to tell you the kind of story

این یکی از دانشجوهای منه

that characterized a little bit of my life.

که موضوع تز دکتراش "راننده صندلی عقب" بود

This is a student of mine

اون موقع جی پی اس تازه اومده بود،

who had done a Ph.D. called "Backseat Driver."

ماشین میدونست کجاست،

It was in the early days of GPS,

و میتونست به راننده فرمان صوتی بده

the car knew where it was,

که کِی به راست بپیچه، کِی به چپ بپیچه و غیره.

and it would give audio instructions

معلوم میشه، چیزهای زیادی

to the driver, when to turn right, when to turn left and so on.

در این فرمانها هست که به اون دوره برمیگرده

Turns out, there are a lot of things

و کاملاً چالش برانگیزه،

in those instructions that back in that period

مثلاً اینکه راست بعدی یعنی چی؟

were pretty challenging,

خوب، فرض کنید از یه خیابون میاین،

like what does it mean, take the next right?

راست بعدی احتمالاً بعدیه (این نیست)،

Well, if you're coming up on a street,

و موضوعات زیادی هست،

the next right's probably the one after,

و دانشجوی من تز جالبی داشت،

and there are lots of issues,

و اداره ثبت امتیاز ام آی تی گفت "امتیازشو ثبت نکنین،

and the student did a wonderful thesis,

هرگز قبول نمیشه.

and the MIT patent office said "Don't patent it.

مسئولیت قانونی بالایی داره.

It'll never be accepted.

مشکل بیمه داره.

The liabilities are too large.

ثبتش نکنین."

There will be insurance issues.

پس ما هم ثبتش نکردیم،

Don't patent it."

ولی نشون میده مردم چه جوری، باز هم بعضی وقتها،

So we didn't,

واقعاً به چیزی که داره اتفاق میافته نگاه نمی کنن.

but it shows you how people, again, at times,

بعضی کارها، سعی می کنم اینها رو سریع ازش رد بشم،

don't really look at what's happening.

یه عالمه کار حسی.

Some work, and I'll just go through these very quickly,

شاید یو-یو مای جوان (نوازنده ویولنسل آمریکایی- چینی) رو بشناسین

a lot of sensory stuff.

که بدنشو موقع نواختن می کشه

You might recognize a young Yo-Yo Ma

ویولنسل یا هیپرسلو.

and tracking his body for playing

این افراد در واقع اون موقع همینطور راه می رفتن.

the cello or the hypercello.

الان کمی محتاطانه تر

These fellows literally walked around like that at the time.

و عادی تر شده.

It's now a little bit more discreet

و دست کم سه قهرمان هست

and more commonplace.

که میخوام سریعاً اشاره کنم.

And then there are at least three heroes

ماروین مینسکی (دانشمند آمریکایی حوزهٔ علوم شناخت)، که چیزهای زیادی

I want to quickly mention.

درباره عقل سلیم ازش یاد گرفتم،

Marvin Minsky, who taught me a lot

و اشاره مختصری به موریل کوپر (طراح آمریکایی و یکی از مؤسسین مدیا لب) می کنم،

about common sense,

که برای ریکی ورمن (معمار و گرافیست آمریکایی و یکی از مؤسسین TED)

and I will talk briefly about Muriel Cooper,

و برای TED خیلی مهم بود، و در واقع وقتی روی صحنه می رفت،

who was very important to Ricky Wurman

می گفت، اولین چیزی که می گفت این بود که،

and to TED, and in fact, when she got onstage,

"من ریکی رو به نیکی معرفی کردم."

she said, the first thing she said was,

و کسی منو نیکی صدا نمیزنه

"I introduced Ricky to Nicky."

و کسی ریچارد رو ریکی صدا نمیزنه،

And nobody calls me Nicky

پس کسی نمیدونه اون درباره کیا حرف میزنه.

and nobody calls Richard Ricky,

و بعد، البته، سیمور پاپرت (ریاضیدان آمریکایی و از پیشگامان هوش مصنوعی)

so nobody knew who she was talking about.

که همون کسیه که گفت،

And then, of course, Seymour Papert,

"نمیتونین درباره تفکر فکر کنین

who is the person who said,

مگه اینکه درباره تفکر درباره چیزی فکر کنین."

"You can't think about thinking

و این در واقع-- میتونین بعداً درباره ش فکر کنین

unless you think about thinking about something."

یه اظهار نظر کاملاً عمیقه.

And that's actually — you can unpack that later.

چند تا اسلاید نشون تون میدم

It's a pretty profound statement.

که از TED 2 هستن،

I'm showing some slides

شاید اسلایدهای بچگانه ای به نظر برسن.

that were from TED 2,

اون موقع فکر میکردم تلویزیون در واقع یعنی نمایش.

a little silly as slides, perhaps.

حالا از TED1 رد شدیم، ولی دوباره

Then I felt television really was about displays.

در زمان TED 2،

Again, now we're past TED 1,

چیزی که میخوام اینجا بهش اشاره کنم،

but just around the time of TED 2,

حتی اگه بتونین

and what I'd like to mention here is,

هوش رو در این وسیله تصور کنین،

even though you could imagine

امروز به بعضی از کارهایی که

intelligence in the device,

درباره اینترنت اشیا (IOT، اتصال اشیا به اینترنت) در حال انجامه نگاه انداختم،

I look today at some of the work

و فکر می کنم به نوعی حزن آور و رقت انگیزه،

being done about the Internet of Things,

چون چیزی که اتفاق افتاده اینه که

and I think it's kind of tragically pathetic,

صفحه اجاق فر رو گذاشتن داخل گوشی همراه شما،

because what has happened is people take

یا کلید در رو داخل گوشی همراه گذاشتن.

the oven panel and put it on your cell phone,

فقط اونو برداشتن و آوردن پیش شما،

or the door key onto your cell phone,

و در واقع این چزیه که شما نمیخواین.

just taking it and bringing it to you,

میخواین یه جوجه رو داخل فر بذارین،

and in fact that's actually what you don't want.

و فر میگه، "آها، یه جوجه،"

You want to put a chicken in the oven,

و جوجه رو میپزه.

and the oven says, "Aha, it's a chicken,"

"اوه، داره جوجه رو واسه نیکلاس میپزه،

and it cooks the chicken.

و نیکلاس جوجه رو اینطوری یا اونطوری دوست داره."

"Oh, it's cooking the chicken for Nicholas,

به این ترتیب هوش، بجای اینکه داخل وسیله باشه،

and he likes it this way and that way."

امروز میخوایم

So the intelligence, instead of being in the device,

اونو برگردونیم داخل گوشی همراه

we have started today

یعنی به مصرف کننده نزدیک تر کنیم،

to move it back onto the cell phone

که نمی تونه دیدگاه خیلی روشنی

or closer to the user,

از اینترنت اشیا باشه.

not a particularly enlightened view

تلویزیون، باز هم تلویزیون و چیزی که امروز گفتم،

of the Internet of Things.

سال ۱۹۹۰ بود،

Television, again, television what I said today,

و تلویزیونِ فردا

that was back in 1990,

یه چیزی شبیه این خواهد بود.

and the television of tomorrow

باز هم مردم میخندیدن ولی با بدبینی،

would look something like that.

خنده اونها از روی قدردانی نبود.

Again, people, but they laughed cynically,

ارتباطات در دهه ۱۹۹۰،

they didn't laugh with much appreciation.

جرج گیلدر (اقتصاددان آمریکایی) تصمیم گرفت اسم این شکل رو بذاره

Telecommunications in the 1990s,

جابجایی نگروپونته (این ایده که ارتباط تلویزیونی از راه کابل و ارتباط تلفنی از راه ماهواره انجام شود).

George Gilder decided that he would call this diagram

من احتمالاً کمتر از جرج معروف هستم،

the Negroponte switch.

به همین علت وقتی اون گفت جابجایی نگروپونته، این اصطلاح جا افتاد،

I'm probably much less famous than George,

ولی این ایده که چیزهایی که از زمین میان

so when he called it the Negroponte switch, it stuck,

میتونن از هوا بیان و چیزهایی که از هوا میان

but the idea of things that came in the ground

میتونن از زمین بیان

would go in the air and stuff in the air

خودش جا افتاد.

would go into the ground

این اسلاید اصلی مربوط به اون ساله،

has played itself out.

و این ایده به تدریج عملی شد.

That is the original slide from that year,

ما مجله وایِرد رو شروع کردیم.

and it has worked in lockstep obedience.

یادم میاد

We started Wired magazine.

گاهی اوقات جلسات عمومی داشتیم،

Some people, I remember we shared

و یکی از والدین از دست پسرش عصبانی بود

the reception desk periodically,

چون مجله مصوّر ورزشی رو ول کرده بود

and some parent called up irate that his son

تا مشترک وایرد بشه،

had given up Sports Illustrated

و اون پدر گفت، "نکنه یه مجله پورن یا اینطور چیزها هستین؟"

to subscribe for Wired,

و نمی تونست بفهمه چرا پسرش

and he said, "Are you some porno magazine or something?"

باید کم و بیش به وایرد علاقمند بشه.

and couldn't understand why his son

از این موضوع کمی سریع تر میگذرم.

would be interested in Wired, at any rate.

این صفحه پشت جلد مجله نیوزویک ۱۹۹۵ رو دوست دارم.

I will go through this a little quicker.

این صفحه پشت جلد مجله نیوزویک ۱۹۹۵ رو دوست دارم.

This is my favorite, 1995,

خوب. بخونیدش. (خنده حاضرین)

back page of Newsweek magazine.

["نیکلاس نگروپونته، مدیر مدیا لب ام آی تی، پیش بینی کرد به زودی کتاب و روزنامه را مستقیماً از اینترنت خواهیم خرید. اوه، مطمئن باشید."]

Okay. Read it. (Laughter)

قبول کنید که لذت بخشه،

["Nicholas Negroponte, director of the MIT Media Lab, predicts that we'll soon buy books and newspapers straight over the Internet. Uh, sure." —Clifford Stoll, Newsweek, 1995]

دست کم برای من لذت بخشه

You must admit that gives you,

وقتی یه نفر به من میگه چقدر اشتباهم.

at least it gives me pleasure

"دیجیتال بودن" چاپ شد.

when somebody says how dead wrong you are.

این برای من فرصتی بود

"Being Digital" came out.

تا بیشتر وارد دنیای مطبوعات بشم

For me, it gave me an opportunity

و اینو در اختیار همه بذارم،

to be more in the trade press

و همچنین به ما این امکان رو داد که مدیا لبِ جدید رو بسازیم،

and get this out to the public,

که اگه قبلاً ندیدین، ببینین،

and it also allowed us to build the new Media Lab,

چون یه معماریه زیبایی داره

which if you haven't been to, visit,

صرف نظر از اینکه جای فوق العاده ای برای کار کردنه.

because it's a beautiful piece of architecture

این چیزهایی بود که در TEDهای اون روز می گفتیم.

aside from being a wonderful place to work.

[امروز برنامه های چندرسانه ای، چون دستگاه دست و پاگیری دارند، محدود به دسکتاپ یا اتاق نشیمن هستند. با ورود نمایشگرهای کوچک، واضح، باریک و با قدرت تفکیک بالا، این وضعیت تغییر فاحش خواهد کرد. – ۱۹۹۵]

So these are the things we were saying in those TEDs.

ما به اونها رسیدیم.

[Today, multimedia is a desktop or living room experience, because the apparatus is so clunky. This will change dramatically with small, bright, thin, high-resolution displays. — 1995]

هر سال منتظرش بودم.

We came to them.

این مهمونی رو ریکی ورمن به عمرش ندیده بود

I looked forward to it every year.

چون خیلی از دوستهای قدیمی خودشو،

It was the party that Ricky Wurman never had

شمل خود من دعوت کرده بود.

in the sense that he invited many of his old friends,

و بعد یه چیزی برام

including myself.

به شدت عوض شد.

And then something for me changed

بیشتر با رایانه و آموزش سر و کار پیدا کردم

pretty profoundly.

و تحت تأثیر سیمور بودم،

I became more involved with computers and learning

ولی بخصوص متوجه آموزش بودم

and influenced by Seymour,

مثل چیزی که بهترین تشبیه براش

but particularly looking at learning

برنامه نویسیه.

as something that is best approximated

وقتی برنامه می نویسین،

by computer programming.

نه تنها باید فهرست همه چیز رو بنویسین

When you write a computer program,

و اونها رو مثل الگوریتم مرتب کنین

you've got to not just list things out

و بعد به شکل فرمان ترجمه کنین،

and sort of take an algorithm

بلکه وقتی به یه مشکل (باگ) برمیخورین، و همه برنامه ها مشکل دارن،

and translate it into a set of instructions,

باید اون مشکل رو رفع (دی باگ) کنین.

but when there's a bug, and all programs have bugs,

باید واردش بشین، تغییرش بدین،

you've got to de-bug it.

و بعد دوباره اجراش کنین،

You've got to go in, change it,

و این تکرار میشه،

and then re-execute,

و این تکرار واقعاً

and you iterate,

تشبیه خیلی خیلی نزدیکی برای آموزشه.

and that iteration is really

این منجر به همکاری من با سیمور

a very, very good approximation of learning.

در جاهایی مثل کامبوج

So that led to my own work with Seymour

و شروع برنامه یک لپ تاپ برای هر کودک شد.

in places like Cambodia

درباره یک لپ تاپ برای هر کودک به حد کافی در TED صحبت شده،

and the starting of One Laptop per Child.

پس سریع ازش رد میشم،

Enough TED Talks on One Laptop per Child,

ولی این برنامه به ما این شانس رو داد

so I'll go through it very fast,

که چیزی رو در مقیاس نسبتاً بزرگ

but it did give us the chance

در زمینه آموزش، توسعه و رایانه انجام بدیم.

to do something at a relatively large scale

کمتر کسی میدونه یک لپ تاپ برای هر کودک

in the area of learning, development and computing.

یه پروژه یه میلیاردی بود،

Very few people know that One Laptop per Child

و این دست کم در عرض 7 سالی بود که من اجراش کردم،

was a $1 billion project,

ولی مهمتر اینکه، بانک جهانی

and it was, at least over the seven years I ran it,

سهمش صفر بود، USAID (آژانس توسعه بین المللی آمریکا) سهمش صفر بود.

but even more important, the World Bank

بیشتر کشورها از منابع خودشون استفاده کردن،

contributed zero, USAID zero.

که این خیلی جالبه،

It was mostly the countries using their own treasuries,

دست کم برای من خیلی جالبه

which is very interesting,

از این نظر که برنامه بعدی من چیه.

at least to me it was very interesting

این جاهای مختلف اجرای برنامه س.

in terms of what I plan to do next.

بعدش یه آزمایش انجام دادم،

So these are the various places it happened.

و این آزمایش در اتیوپی انجام شد.

I then tried an experiment,

و آزمایش این بود.

and the experiment happened in Ethiopia.

آزمایش این بود که،

And here's the experiment.

آیا میشه جایی که مدرسه ای نیست آموزش داد.

The experiment is,

و ما تبلت ها رو

can learning happen where there are no schools.

بدون هیچ راهنمایی به بچه ها دادیم

And we dropped off tablets

و گذاشتیم خودشون یه راهی پیدا کنن.

with no instructions

و در مدت کوتاهی،

and let the children figure it out.

اونها نه تنها

And in a short period of time,

تبلت ها رو روشن کردن و بازای هر بچه از ۵۰ اَپ

they not only

در عرض ۵ روز استفاده شد،

turned them on and were using 50 apps per child

و در عرض ۲ هفته تونستن آواز "ABC" رو بخونن،

within five days,

بلکه در عرض ۶ ماه انروید رو هک کردن.

they were singing "ABC" songs within two weeks,

و این به حد کافی جالب بود.

but they hacked Android within six months.

این شاید بهترین عکسیه که دارم.

And so that seemed sufficiently interesting.

بچه سمت راست شما

This is perhaps the best picture I have.

داوطلب شده که معلم باشه.

The kid on your right

به بچه سمت چپ نگاه کنین، و بقیه.

has sort of nominated himself as teacher.

اینجا هیچ آدم بزرگی دخالت نکرد.

Look at the kid on the left, and so on.

من گفتم، میشه این کار رو

There are no adults involved in this at all.

در مقیاس بزرگ تر انجام بدیم؟

So I said, well can we do this

و چه چیزی کم داریم؟

at a larger scale?

اینجا بچه ها در کنفرانس مطبوعاتی هستن،

And what is it that's missing?

و یه چیزی روی خاک نوشتن.

The kids are giving a press conference at this point,

جواب اینه که، چه چیزی کم داریم؟

and sort of writing in the dirt.

میخوام در واقع از پیش بینی خودم رد بشم،

And the answer is, what is missing?

چون وقتم تمام شده،

And I'm going to skip over my prediction, actually,

و این سؤال پیش میاد که، قراره چی بشه؟

because I'm running out of time,

فکر می کنم چالش ما

and here's the question, is what's going to happen?

اینه که یک میلیارد نفر آخر رو متصل کنیمف

I think the challenge

و متصل کردن یک میلیارد نفر اخر

is to connect the last billion people,

خیلی با متصل کردن یک میلیارد نفر بعدی فرق داره،

and connecting the last billion

و علت اینکه فرق داره

is very different than connecting the next billion,

اینه که یک میلیارد بعدی

and the reason it's different

مثل میوه های دم دست هستن،

is that the next billion

ولی یک میلیارد آخر روستایی هستن.

are sort of low-hanging fruit,

روستایی و بی پول بودن

but the last billion are rural.

خیلی فرق می کنه.

Being rural and being poor

فقر توسط جامعه ما ایجاد میشه،

are very different.

و افراد یک جامعه به هیچ وجه

Poverty tends to be created by our society,

به طور یکسان فقیر نیستن.

and the people in that community are not poor

افراد ممکنه بدوی باشن،

in the same way at all.

ولی نحوه برخورد و نحوه اتصال اونها،

They may be primitive,

تاریخچه یک لپ تاپ برای یک کودک،

but the way to approach it and to connect them,

و تجربه اتیوپی،

the history of One Laptop per Child,

منجر شد باور کنم که ما واقعاً

and the experiment in Ethiopia,

میتونیم این کار رو در مدت کوتاهی انجام بدیم.

lead me to believe that we can in fact

و طرحی که دارم،

do this in a very short period of time.

و متأسفم نتونستم

And so my plan,

همکارانم رو اینجا بیارم

and unfortunately I haven't been able

تا به اونها اعلام کنم،

to get my partners at this point

ولی میخوام این کار رو با یه ماهواره ساکن (با تناوب مداری مشابه زمین) انجام بدم.

to let me announce them,

دلایل زیادی هست

but is to do this with a stationary satellite.

که ماهواره ساکن بهترین گزینه نیست،

There are many reasons

و دلایل زیادی هم هست که بهترین گزینه هست،

that stationary satellites aren't the best things,

و با 2 میلیارد دلار،

but there are a lot of reasons why they are,

میشه خیلی بیشتر از ۱۰۰ میلیون نفر رو متصل کرد،

and for two billion dollars,

ولی دلیل اینکه من دومی رو انتخاب کردم،

you can connect a lot more than 100 million people,

و این آخرین اسلاید منه،

but the reason I picked two,

۲ میلیارد دلار

and I will leave this as my last slide,

پولی هست که ما

is two billion dollars

در افغانستان

is what we were spending

هر هفته هزینه می کردیم.

in Afghanistan

مطمئن باشین اگه بتونیم

every week.

آفریقا و یک میلیارد آخر رو

So surely if we can connect

با ارقامی مثل این متصل کنیم،

Africa and the last billion people

باید این کار رو انجام بدیم.

for numbers like that,

بسیار متشکرم.

we should be doing it.

(تشویق حاضرین)

Thank you very much.

کریس آندرسن: همون بالا بمون. همون بالا بمون.

(Applause)

نیکلاس: میخواین به من وقت اضافه بدین؟

Chris Anderson: Stay up there. Stay up there.

کریس: خیلی زیرکانه بود، خیلی زیرکانه.

NN: You're going to give me extra time?

سخنرانی زیبایی بود.

CA: No. That was wickedly clever, wickedly clever.

نیکلاس، پیش بینی تو چیه؟

You gamed it beautifully.

(خنده حاضرین)

Nicholas, what is your prediction?

نیکلاس: تشکر که پرسیدی.

(Laughter)

بهت میگم پیش بینی من چیه،

NN: Thank you for asking.

و پیش بینی من، این یه پیش بینی هستش،

I'll tell you what my prediction is,

چون ۳۰ سال خواهد گذشت، من اینجا نخواهم بود.

and my prediction, and this is a prediction,

ولی یکی از چیزها درباره آموزش خواندن هست،

because it'll be 30 years. I won't be here.

این همه اطلاعات مصرف می کنیم

But one of the things about learning how to read,

که از جلوی چشم ما رد میشه،

we have been doing a lot of consuming

و این میتونه کانال ارتباطی ضعیفی باشه.

of information going through our eyes,

پیش بینی من اینه که ما اطلاعات را خواهیم بلعید.

and so that may be a very inefficient channel.

یه قرص میخوری و انگلیسی بلدی.

So my prediction is that we are going to ingest information

یه قرص میخوری و شکسپیر بلدی.

You're going to swallow a pill and know English.

و نحوه انجامش از راه گردش خونه.

You're going to swallow a pill and know Shakespeare.

وقتی به گردش خون برسه،

And the way to do it is through the bloodstream.

در تمام بدن پخش میشه و به مغز میرسه،

So once it's in your bloodstream,

و وقتی متوجه میشه به مغز رسیده

it basically goes through it and gets into the brain,

در قسمتهای مختلف مغز،

and when it knows that it's in the brain

در بخش مناسب قرار میگیره.

in the different pieces,

پیش بینی من بلعیدن اطلاعاته.

it deposits it in the right places.

کریس: نکنه اتفاقاً با رِی کورزویل (نویسنده و آینده پژوه آمریکایی) وقت گذرونی کردید؟

So it's ingesting.

نیکلاس: نه، ولی با اِد بویدن (دانشمند علم اعصاب) جایی وقت گذروندم

CA: Have you been hanging out with Ray Kurzweil by any chance?

و همینطور با یکی از سخنران ها

NN: No, but I've been hanging around with Ed Boyden

که اینجا حضور داره، هیو هِر (صخره نورد و بیوفیزیکدان آمریکایی)،

and hanging around with one of the speakers

و افراد زیادی هستند.

who is here, Hugh Herr,

چندان دور از ذهن نیست،

and there are a number of people.

۳۰ سال بعد.

This isn't quite as far-fetched,

کریس: خواهیم دید.

so 30 years from now.

برمیگردیم و این کلیپ رو ۳۰ سال بعد می بینیم،

CA: We will check it out.

و بعد همگی قرص قرمز (سمبل واقعیت دردناک، در مقابل قرص آبی، سمبل توهُّم دلنشین) رو می خوریم.

We're going to be back and we're going to play this clip 30 years from now,

به خاطرش متشکرم.

and then all eat the red pill.

نیکلاس نگروپونته.

Well thank you for that.

نیکلاس: متشکرم.

Nicholas Negroponte.

(تشویق حاضرین)

NN: Thank you.

(Applause)