The mad scientist of music | Mark Applebaum

مارک اپل باوم: دانشمند دیوانه‌ی موسیقی

Translator: Joseph Geni Reviewer: Thu-Huong Ha

Translator: B L Reviewer: soheila Jafari

I thought if I skipped it might help my nerves,

فکر کردم اگر بالا پائین بپرم، ممکنه به اظطرابم کمک کنه،

but I'm actually having a paradoxical reaction to that,

اما در واقع نسبت به آن یک عکس العمل دو گانه دارم،

so that was a bad idea. (Laughter)

پس ایده‌ی بدی بود.(خنده حضار)

Anyway, I was really delighted to receive the invitation

به هر حال، من واقعا خوشحال شدم دعوت شدم که

to present to you some of my music and some of my work

بخشی از موسیقی و کار خودم رو به شما ارائه کنم،

as a composer, presumably because it appeals

به عنوان یک آهنگساز، احتمالا برای اینکه این کار

to my well-known and abundant narcissism. (Laughter)

برای خودپرستی معروف و فراوان من جذابه. (خنده حضار)

And I'm not kidding, I just think we should just

و شوخی نمی کنم،

say that and move forward. (Laughter)

من فکر می کنم ما باید این را بگیم و بگذریم. (خنده حضار)

So, but the thing is, a dilemma quickly arose,

اما مسئله اینه که یه مشکل بلافاصله پیش اومد،

and that is that I'm really bored with music,

و اون اینه که من واقعا از موسیقی خسته شدم،

and I'm really bored with the role of the composer,

و واقعا از نقش آهنگساز خسته شدم،

and so I decided to put that idea, boredom,

پس تصمیم گرفتم ایده بی حوصلگی رو

as the focus of my presentation to you today.

مرکز صحبت امروزم برای شما قرار بدم.

And I'm going to share my music with you, but I hope

و میخوام موسیقی خودم رو با شما تقسیم کنم، اما امیدوارم که

that I'm going to do so in a way that tells a story,

این کارو به شیوه ای بکنم که یک داستان تعریف کنه،

tells a story about how I used boredom as a catalyst

یک داستان در مورد اینکه من چطور از بی حوصلگی به عنوان کاتالیزور استفاده کردم،

for creativity and invention, and how boredom

برای خلاقیت و اختراع، و چطور بی حوصلگی مرا مجبور کرد که

actually forced me to change the fundamental question

سوال اساسی خودم رو تغییر بدم،

that I was asking in my discipline,

سوالی که در تخصص خودم می پرسیدم،

and how boredom also, in a sense,

و اینکه چطور بی حوصلگی، یه جورایی

pushed me towards taking on roles beyond the sort of

منو به سمت پذیرفتن نقشهایی هل داد که

most traditional, narrow definition of a composer.

ورای تعریف محدود و سنتی از یک آهنگسار بود.

What I'd like to do today is to start with an excerpt

آنچه امروز می خوام انجام بدم، شروع با گزیده ای از

of a piece of music at the piano.

قطعه موسیقی با پیانوست.

(Music)

(موسیقی)

Okay, I wrote that. (Laughter)

بله، من اینو نوشتم. (خنده حضار)

No, it's not — (Applause) Oh, why thank you.

نه من ننوشتم (تشویق حضار) متشکرم.

No, no, I didn't write that.

نه نه من اینو ننوشتم.

In fact, that was a piece by Beethoven,

در واقع، اون یک قطعه ای از بتهون بود،

and so I was not functioning as a composer.

پس من در نقش یک آهنگساز نبودم.

Just now I was functioning in the role of the interpreter,

همین الان من در نقش یک مفسر عمل کردم،

and there I am, interpreter.

و اینجا میگذاریم، مفسر.

So, an interpreter of what? Of a piece of music, right?

مفسر چی؟ یک قطعه موسیقی، درسته؟

But we can ask the question, "But is it music?"

اما میتونیم بپرسیم "آیا این موسیقیه؟"

And I say this rhetorically, because of course

و منظورم از جنبه لفظیه، وگرنه،

by just about any standard we would have to concede

با هر استانداردی ما باید بپذیریم که

that this is, of course, a piece of music,

البته که این یک قطعه موسیقیه،

but I put this here now because,

اما اینو اینجا میگذارم برای اینکه،

just to set it in your brains for the moment,

فعلا توی مغزتون نگه دارید،

because we're going to return to this question.

برای اینکه ما به این سوال برمی گردیم.

It's going to be a kind of a refrain

یه جورایی بند برگردان خواهد بود،

as we go through the presentation.

همینطور که صحبت رو ادامه میدیم.

So here we have this piece of music by Beethoven,

پس ما این قطعه موسیقی از بتهون رو داریم،

and my problem with it is, it's boring.

و مشکل من باهاش اینه که خسته کنندست.

I mean, you — I'm just like, a hush, huh -- It's like -- (Laughter)

منظورم اینه -...- لابد میگین (خنده حضار)

It's Beethoven, how can you say that?

این بتهونه، چطور میتونی اینو بگی؟

No, well, I don't know, it's very familiar to me.

خوب، نمی دونم، این برای من خیلی تکراریه.

I had to practice it as a kid, and I'm really sick of it. So -- (Laughter)

من بچه که بودم باید تمرینش میکردم، و واقعا ازش خسته شدم. (خنده حضار)

I would, so what I might like to try to do is to change it,

پس کاری که ممکنه بخوام بکنم اینه که تغییرش بدم،

to transform it in some ways, to personalize it,

یه جورایی دگرگونش بکنم، شخصیش بکنم،

so I might take the opening, like this idea --

پس ممکنه با بند اول شروع کنم، مثل این--

(Music)

(موسیقی)

and then I might substitute -- (Music)

و ممکنه جایگزینش کنم --- (موسیقی)

and then I might improvise on that melody

و ممکنه فی البداهه این ملودی رو

that goes forward from there -- (Music)

اینطوری پیش ببرم (موسیقی)

(Music)

(موسیقی)

So that might be the kind of thing -- Why thank you.

پس این چیزیه که -- متشکرم

(Applause)

(تشویق حضار)

That would be the kind of thing that I would do,

این اون چیزیه که من ممکنه انجام بدم،

and it's not necessarily better than the Beethoven.

و لزوما بهتر از کار بتهون نیست.

In fact, I think it's not better than it. The thing is -- (Laughter) --

در واقع، من فکر می کنم که بهتر نیست. مسئله اینه -- (خنده حضار)

it's more interesting to me. It's less boring for me.

که برای من جالبتره. کمتر خسته کنندست.

I'm really leaning into me, because I, because I have

من واقعا به خودم رجوع میکنم، برای اینکه

to think about what decisions I'm going to make on the fly

باید در مورد تصمیمهایی که من میخوام بگیرم در طول پرواز فکر کنم،

as that Beethoven text is running in time through my head

همانطوریکه متن بتهون داره توی سر من اجرا میشه و

and I'm trying to figure out what kinds of transformations

من دارم سعی میکنم بفهمم چه نوع دگرگونی

I'm going to make to it.

می خوام بهش بدم.

So this is an engaging enterprise for me, and

پس برای من این یه امر درگیرکنندست،

I've really leaned into that first person pronoun thing there,

و من واقعا به اون ضمیر اول شخص رجوع کردم،

and now my face appears twice, so I think we can agree

و حالا چهره من دوبار ظاهر میشه، فکر می کنم ما می‌تونیم توافق کنیم که

that this is a fundamentally solipsistic enterprise. (Laughter)

این امر اصولا یک امر خودگرایانه ست. (خنده حضار)

But it's an engaging one, and it's interesting to me

اما درگیرکننده ست، و برای من جالبه.

for a while, but then I get bored with it, and by it,

تا یه مدتی، تا اینکه ازش خسته میشم،

I actually mean, the piano, because it becomes,

ودر واقع منظورم پیاتوست، برای اینکه

it's this familiar instrument, it's timbral range is actually

این همون آلت موسیقیه تکراریه، که دامنه صداش در واقع محدوده،

pretty compressed, at least when you play on the keyboard,

حداقل وقتی با کیبوردش می‌نوازید،

and if you're not doing things like listening to it

و اگر کارایی مثل این نمیکنید که مثلا بهش گوش بدین

after you've lit it on fire or something like that, you know.

بعد ازاینکه آتیشش زدین یا چیزی شبیه اون، میدونید.

It gets a little bit boring, and so pretty soon

یه کم خسته کننده میشه، و به زودی

I go through other instruments, they become familiar,

من میرم سراغ لوازم موسیقیه دیگه، اونها هم تکراری میشن،

and eventually I find myself designing and constructing

و نهایتا من خودم یه آلت موسیقی طراحی می‌کنم،

my own instrument, and I brought one with me today,

و امروز یکی با خودم اوردم،

and I thought I would play a little bit on it for you

و فکر کردم باهاش یه کم براتون بنوازم تا

so you can hear what it sounds like.

شما صداشو بشنوید.

(Music)

(موسیقی)

You gotta have doorstops, that's important. (Laughter)

باید ترمز در داشته باشید، مهمه. (خنده جضار)

I've got combs. They're the only combs that I own. (Music)

اینجا چند تا شونه دارم. اینها تنها شونه هایی هستن که من دارم. (موسیقی)

They're all mounted on my instruments. (Laughter)

که همه روی الت موسیقی من سوار شدن.( خنده حضار)

(Music)

(موسیقی)

I can actually do all sorts of things. I can play

من در واقع میتونم خیلی کارا بکنم.

with a violin bow. I don't have to use the chopsticks.

می‌تونم با یه آرشه وایولین بنوازم. مجبور نیستم از چاپ استیک استفاده کنم.

So we have this sound. (Music)

پس این صدا رو داریم. (موسیقی)

And with a bank of live electronics,

و با کمی الکترونیک،

I can change the sounds radically. (Music)

میتونم صدا رو به شدت تغییر بدم. (موسیقی)

(Music)

(موسیقی)

Like that, and like this. (Music)

مثل اون و این. (موسیقی)

And so forth.

و غیره.

So this gives you a little bit of an idea of the sound world

پس این یه تصویری از صدای این دستگاه به شما میده،

of this instrument, which I think is quite interesting

که من فکر میکنم واقعا جالبه و

and it puts me in the role of the inventor, and the nice thing about —

این منو در نقش یک مخترع قرار میده، و جالبش اینه که

This instrument is called the Mouseketeer ... (Laughter)

اسم این دستگاه موس کیتیر هست (خنده حضار)

and the cool thing about it is

و چیزه جالبش اینه که

I'm the world's greatest Mouseketeer player. (Laughter)

من بزرگترین نوازنده موس کیتیر دنیا هستم. (خنده حضار)

Okay? (Applause)

خوب؟ ( تشویق حضار)

So in that regard, this is one of the things,

پس در این رابطه، این یکی از چیزهاییه،

this is one of the privileges of being,

یکی از امتیازهای مخترع بودنه،

and here's another role, the inventor, and by the way,

و دوباره یک نقش دیگه. و راستی

when I told you that I'm the world's greatest,

وقتی گفتم که من بزرگترین در جهان هستم،

if you're keeping score, we've had narcissism and solipsism

اگر یادتون باشه، تا اینجا ما خودپرستی و خود گرایی رو داشتیم

and now a healthy dose of egocentricism.

و حالا یه مفدار لازم خودمحوری اضافه شد.

I know some of you are just, you know, bingo! Or, I don't know. (Laughter)

می دونم بعضی از شما بلافاصله میگید بینگو! نمی دونم (خنده حضار)

Anyway, so this is also a really enjoyable role.

به هر حال، این هم نقش واقعا لذت بخشیه.

I should concede also that I'm the world's worst Mouseketeer player,

باید اعتراف کنم که من بدترین نوازنده موس کیتیر هم هستم،

and it was this distinction that I was most worried about

و این تشخیص بود که بیشتر نگرانش بودم،

when I was on that prior side of the tenure divide.

وقتی در سالهای اول تدریس بودم.

I'm glad I'm past that. We're not going to go into that.

خوشحالم که از اون مرحله رد شدم. وارد این موضوع نمیشیم.

I'm crying on the inside. There are still scars.

من از درون دارم گریه می کنم. هنوز زخمهایی از اون زمان وجود داره.

Anyway, but I guess my point is that all of these enterprises

به هر حال، نکته من اینه که همه این امور به دلیل تعددشون،

are engaging to me in their multiplicity, but as I've presented them

برای من درگیرکننده هستند، اما همونطور که امروز به شما ارائه دادم،

to you today, they're actually solitary enterprises,

اونها در واقع موضوعات منزوی کننده ای هستند،

and so pretty soon I want to commune with other people, and so

پس خیلی زود من می‌خوام که با آدمهای دیگه ارتباط برقرار کنم و

I'm delighted that in fact I get to compose works for them.

خوشحالم که در واقع برای اونها آهنگ می‌سازم.

I get to write, sometimes for soloists and I get to work with one person,

گاهی برای یک تک نواز مینویسم و در نتیجه با یک نفر کار می‌کنم،

sometimes full orchestras, and I work with a lot of people,

گاهی برای ارکستر کامل، پس با کلی آدم کار می‌کنم،

and this is probably the capacity, the role creatively

و این احتمالا استعداد منه، نقشی که احتمالا،

for which I'm probably best known professionally.

من به صورت حرفه ای بهش شهرت دارم.

Now, some of my scores as a composer look like this,

حالا بعضی از نتهای من به عنوان آهنگساز مثل اینه،

and others look like this,

و باقی مثل اینه،

and some look like this,

و بعضی ها مثل اینه،

and I make all of these by hand, and it's really tedious.

و همه اینها رو با دست مینویسم و این واقعا خسته کنندست.

It takes a long, long time to make these scores,

زمان خیلی خیلی زیادی میبره که این نتها رو بنویسم،

and right now I'm working on a piece

و همین الان من دارم روی یک قطعه کار می کنم که

that's 180 pages in length,

۱۸۰ صفحه ست،

and it's just a big chunk of my life, and I'm just pulling out hair.

و این یک بخش بزرگی از زندگی منه، و من دارم موهامو میکنم.

I have a lot of it, and that's a good thing I suppose. (Laughter)

من موهای زیادی دارم و فکر کنم این چیز خوبیه. (خنده حضار)

So this gets really boring and really tiresome for me,

پس این برای من خیلی خسته کننده میشه،

so after a while the process of notating is not only boring,

وبعد از مدتی نت نویسی نه تنها خسته کننده ست،

but I actually want the notation to be more interesting,

بلکه من در واقع میخوام که جالبتر بشه،

and so that's pushed me to do other projects like this one.

و این باعث شد من پروژه های دیگه ای انجام بدم مثل این یکی.

This is an excerpt from a score called

این گزیده ای از یک آهنگ به نام

"The Metaphysics of Notation."

"متا فیزیک نت نویسی" ست.

The full score is 72 feet wide.

کل نت ۷۲ فیت عرضشه.

It's a bunch of crazy pictographic notation.

یه مشت نتهای تصویریه عجیبه.

Let's zoom in on one section of it right here. You can see

اجازه بدین همینجا روی یکی از اینا زوم کنیم.

it's rather detailed. I do all of this with drafting templates,

می‌تونید ببینید که خیلی جزئیاتش دقیقه. من همه اینا رو با طراحی الگوها انجام میدم،

with straight edges, with French curves, and by freehand,

با لبه های صاف، با منحنی های فرانسوی، با فری هند،

and the 72 feet was actually split

و ۷۲ فیت در واقع تجزیه شد به

into 12 six-foot-wide panels that were installed

۱۲ بخش به عرض ۶ فوت که

around the Cantor Arts Center Museum lobby balcony,

دورتادور بالکن موزه هنرهای کنتر نصب شده بود،

and it appeared for one year in the museum,

و به مدت یک سال در موزه نمایش داده شد،

and during that year, it was experienced as visual art

و در طول این مدت، به عنوان هنر تجسمی برداشت شد،

most of the week, except, as you can see in these pictures,

اغلب روزهای هفته، به جز، همینطور که در این تصاویر می‌بینید،

on Fridays, from noon til one, and only during that time,

روز جمعه، از ظهر تا ساعت یک، و فقط در طول این زمان،

various performers came and interpreted these strange

نوازنده های مختلفی آمدند و

and undefined pictographic glyphs. (Laughter)

این نمادهای تعریف نشده و عجیب رو تفسیر کردند. ( خنده حضار)

Now this was a really exciting experience for me.

این تجربه بسیار هیجان انگیزی برای من بود.

It was gratifying musically, but I think

از لحاظ موسیقی لذت بخش بود، اما

the more important thing is it was exciting because I got to take on

فکر می کنم مسئله مهمتر این بود که

another role, especially given that it appeared in a museum,

من یک نقش دیگه پیدا کردم، مخصوصا اینکه کار من در موزه نمایش داده شد،

and that is as visual artist. (Laughter)

و اون به عنوان یک هنرمند تجسمیه. (خنده حضار)

We're going to fill up the whole thing, don't worry. (Laughter)

نگران نباشید، ما همه اینجا رو پر می‌کنیم. ( خنده حضار)

I am multitudes. (Laughter)

من چند وجهی هستم. ( خنده حضار)

So one of the things is that, I mean, some people

یکی از مسائل اینه که بعضی مردم ممکنه بگن که

would say, like, "Oh, you're being a dilettante,"

"تو غیر حرفه ای رفتار می‌کنی" و

and maybe that's true. I can understand how, I mean,

شاید درست میگن. میتونم بفهمم، منظورم اینه،

because I don't have a pedigree in visual art

برای اینکه من پشتوانه هنرهای تجسمی ندارم و

and I don't have any training, but it's just something

آموزش هم ندیدم، فقط این چیزی بود که

that I wanted to do as an extension of my composition,

من میخواستم به عنوان ادامه آهنگسازیم انجامش بدم،

as an extension of a kind of creative impulse.

به عنوان ادامه یک انگیزه ناگهانی خلاقیت.

I can understand the question, though. "But is it music?"

اما من سوال رو درک می کنم." آیا این موسیقیه؟"

I mean, there's not any traditional notation.

هیچ نت نویسی سنتی وجود نداره.

I can also understand that sort of implicit criticism

من همچنین میتونم انتقادها رو درک کنم.

in this piece, "S-tog," which I made when I was living in Copenhagen.

در این قطعه، "اس تو" ، که من زمانی که در کپنهاگ زندگی می‌کردم، نوشتم.

I took the Copenhagen subway map and

من نقشه مترویکپنهاگ رو برداشتم و

I renamed all the stations to abstract musical provocations,

همه ایستگاهها رو با اصطلاحات انتزاعی موسیقی نامگذاری کردم، و

and the players, who are synchronized with stopwatches,

نوازنده ها که با ساعت هماهنگ شده اند،

follow the timetables, which are listed in minutes past the hour.

با جدول زمانبندی حرکت می کنند، که با دقیقه بعد از ساعت لیست شده.

So this is a case of actually adapting something,

پس این در واقع یک مورد از اقتباس چیزیه،

or maybe stealing something,

یا شاید دزدیدن چیزیه،

and then turning it into a musical notation.

و تبدیل کردنش به یک نت موسیقی.

Another adaptation would be this piece.

یک مورد دیگه از اقتباس میتونه این قطعه باشه.

I took the idea of the wristwatch, and I turned it into a musical score.

من ایده ساعت مچی رو برداشتم و به نت موسیقی تبدیلش کردم.

I made my own faces, and had a company fabricate them,

صفحه های ساعت رو طراحی کردم و برای ساخت به یک شرکت دادم،

and the players follow these scores.

و نوازنده ها این نتها رو دنبال می کنند.

They follow the second hands, and as they pass over

اونها عقربه دوم رو دنبال می کنند، و همانطور که

the various symbols, the players respond musically.

از نشانه های مختلف عبور می کنند، نوازنده ها با موسیقی پاسخ می‌دهند.

Here's another example from another piece,

یک مثال دیگه از یک قطعه دیگه،

and then its realization.

و بعد تحقق پیداکردنش.

So in these two capacities, I've been scavenger,

پس در این دو استعداد، من نقش لاشخور رو داشتم،

in the sense of taking, like, the subway map, right,

از اون جهت که گیرنده بودم، مثل نقشه مترو،

or thief maybe, and I've also been designer,

یا شاید دزد، اما من طراح هم بودم،

in the case of making the wristwatches.

در مورد ساختن ساعت‌های مچی .

And once again, this is, for me, interesting.

دوباره این برای من جالبه.

Another role that I like to take on is that of the performance artist.

نقش دیگه که دوست دارم داشته باشم، نقش هنرمند نمایشیه.

Some of my pieces have these kind of weird theatric elements,

بعضی از قطعات من عناصرنمایشی عجیبی دارند،

and I often perform them. I want to show you a clip

و من اغلب اجراشون می کنم. میخوام یه کلیپ بهتون نشون بدم،

from a piece called "Echolalia."

از قطعه ای به اسم "اکولایلیا".

This is actually being performed by Brian McWhorter,

این در واقع توسط برایان مک ورتر اجرا میشه،

who is an extraordinary performer.

که بازیگر فوق العاده ایه.

Let's watch a little bit of this, and please notice the instrumentation.

اجازه بدین یه کم از این رو تماشا بکنیم و لطفا به آلات موسیقی توجه کنید.

(Music)

(موسیقی)

Okay, I hear you were laughing nervously because

من شنیدم که شما با اظطراب می خندیدید برای اینکه

you too could hear that the drill was a little bit sharp,

شما هم شنیدید که صدای دریل یه کم بلند و تیز بود،

the intonation was a little questionable. (Laughter)

زیر و بم صدای قطعه یه کم سوال برانگیز بود. (خنده حضار)

Let's watch just another clip.

اجازه بدید یه کلیپ دیگه رو تماشا کنیم.

(Music)

(موسیقی)

You can see the mayhem continues, and there's, you know,

میبینید که بی نظمی ادامه داره و

there were no clarinets and trumpets

میدونید که هیچ کلرینت و ترامپت و

and flutes and violins. Here's a piece that has

فلوت و وایولین وجود نداشت. یه قطعه دیگه که

an even more unusual, more peculiar instrumentation.

حتی غیر معمولتره، آلات موسیقیش هم خاص‌تره.

This is "Tlön," for three conductors and no players. (Laughter)

اسمش "تلن" هست، سه رهبر ارکستر داره بدون هیچ نوازنده ای . (خنده حضار)

This was based on the experience of actually watching

این بر اساس تجربه تماشاکردن دو نفر،

two people having a virulent argument in sign language,

در حال مشاجره تند به زبان اشاره بود.

which produced no decibels to speak of,

که هیچ صدایی تولید نکرد اما

but affectively, psychologically, was a very loud experience.

از لحاظ روانی تجربه پر سر و صدایی بود.

So, yeah, I get it, with, like, the weird appliances

بله می دونم، با این لوازم عجیب و

and then the total absence of conventional instruments

نبود هیچ آلت موسیقی عادی و

and this glut of conductors, people might, you know,

این همه رهبر ارکستر، مردم ممکنه بپرسند،

wonder, yeah, "Is this music?"

آیا این موسیقیه؟

But let's move on to a piece where clearly I'm behaving myself,

اما اجازه بدید یک قطعه ببینیم که من در آن کاملا درست و اصولی رفتار میکنم،

and that is my "Concerto for Orchestra."

و اون اسمش " کنسرت برای ارکستر"ست.

You're going to notice a lot of conventional instruments

در این کلیپ شما کلی آلت موسیقی عادی خواهید دید.

in this clip. (Music)

(موسیقی)

(Music)

(موسیقی)

This, in fact, is not the title of this piece.

این در واقع اسم کامل این قطعه نیست.

I was a bit mischievous. In fact, to make it more interesting,

من یه کم شیطنت کردم. در واقع برای اینکه جالبتر بشه،

I put a space right in here, and this is the actual title of the piece.

یه جای خالی اینجا گذاشتم، و این اسم واقعی قطعه ست.

Let's continue with that same excerpt.

اجازه بدید با همون گزیده ادامه بدیم.

(Music)

(موسیقی)

It's better with a florist, right? (Laughter) (Music)

با گلفروش بهتر میشه، درسته؟ (خنده حضار) (موسیقی)

Or at least it's less boring. Let's watch a couple more clips.

یا حداقل کمتر خسته کننده ست. اجازه بدید یکی دوتا کلیپ دیگه ببینیم.

(Music)

(موسیقی)

So with all these theatric elements, this pushes me in another role,

پس با همه این عناصر نمایشی، این منو به سمت یه نقش دیگه هدایت میکنه،

and that would be, possibly, the dramaturge.

و اون احتمالا نقش دراماترژه.

I was playing nice. I had to write the orchestra bits, right?

من داشتم تظاهر میکردم. من باید برای ارکستر بنویسم، درست؟

Okay? But then there was this other stuff, right?

اما این چیزهای دیگه هم بودند، درست؟

There was the florist, and I can understand that,

مثل گلفروش، و من میتونم بفهمم،

once again, we're putting pressure on the ontology of music

یه بار دیگه، ما داریم روی معنای وجودی موسیقی فشار میاریم،

as we know it conventionally,

اونطوری که در اصطلاح عامیانه می‌شناسیمش،

but let's look at one last piece today I'm going to share with you.

اما اجازه بدین یک قطعه دیگه ببینیم که امروز من میخوام با شما مطرح کنم.

This is going to be a piece called "Aphasia,"

اسمش "افیژیا" ست،

and it's for hand gestures synchronized to sound,

که شامل ژستهای دست هماهنگ با صداست،

and this invites yet another role, and final one

و این یک نقش دیگه، آخرین نفش رو به من می ده،

I'll share with you, which is that of the choreographer.

که من به شما میگم و اون هم نقش طراح رقصه.

And the score for the piece looks like this,

و نتهای این قطعه این شکلیه،

and it instructs me, the performer, to make

و این به من به عنوان بازیگر میگه که

various hand gestures at very specific times

ژستهای مختلفی با دستهام در زمانهای مشخص بگیرم،

synchronized with an audio tape, and that audio tape

هماهنگ با یک صدای ضبط شده،

is made up exclusively of vocal samples.

که شامل نمونه هایی از انواع صداهاست.

I recorded an awesome singer,

من صدای یک خواننده عالی رو ضبط کردم،

and I took the sound of his voice in my computer,

و صداشو تو کامپیوترم گذاشتم،

and I warped it in countless ways to come up with

و به شیوه های زیاد تغییرش دادم تا اینکه

the soundtrack that you're about to hear.

این آهنگ رو ساختم که شما الان میشنوید.

And I'll perform just an excerpt of "Aphasia" for you here. Okay?

و فقط یک قطعه از "افیژیا" رو براتون اجرا می کنم. خوب؟

(Music)

(موسیقی)

So that gives you a little taste of that piece. (Applause)

خوب این یک تصویری از این قطعه بهتون میده. (تشویق حضار)

Yeah, okay, that's kind of weird stuff.

بله یه کم عجیبه.

Is it music? Here's how I want to conclude.

آیا این موسیقیه؟ من میخوام اینطوری نتیجه گیری کنم.

I've decided, ultimately, that this is the wrong question,

نهایتا تصمیم گرفتم که این سوال غلطی هست،

that this is not the important question.

که این سوال مهم نیست،

The important question is, "Is it interesting?"

سوال مهم اینه که "آیا این جالبه؟".

And I follow this question, not worrying about "Is it music?" --

و من این سوال رو دنبال میکنم، بدون اینکه نگران سوال "آیا این موسیقیه" باشم.

not worrying about the definition of the thing that I'm making.

بدون نگرانی در مورد اسم یا تعریف چیزی که دارم می‌سازم.

I allow my creativity to push me

من اجازه میدم خلاقیت منو هدایت کنه

in directions that are simply interesting to me,

در مسیرهایی که برای من جالب هستن،

and I don't worry about the likeness of the result

و نگران نیستم که نتیجه کار شبیه به

to some notion, some paradigm,

یک تعریف یا یک سیستم هست که

of what music composition is supposed to be,

میگه موسیقی باید چی باشه،

and that has actually urged me, in a sense,

و این من رو تشویق کرده که یه جورایی،

to take on a whole bunch of different roles,

نقشهای متفاوتی قبول کنم،

and so what I want you to think about is,

پس چیزی که من میخوام شما بهش فکر کنید اینه که

to what extent might you change the fundamental question

تا چه حدی شما میتونید سوال اصلی رو تغییر بدید،

in your discipline, and, okay,

در تخصص خودتون و

I'm going to put one extra little footnote in here,

من میخوام یک نکته دیگه اینجا اضافه کنم،

because, like, I realized I mentioned

برای اینکه یادم افتاد که من اشاره کردم به

some psychological defects earlier, and we also,

بعضی عیوب روانی و همچنین،

along the way, had a fair amount of obsessive behavior,

در طول صحبت، مقدار زیادی رفتار وسواس‌گونه داشتم،

and there was some delusional behavior and things like that,

و توهمات و چیزهایی شبیه اون،

and here I think we could say that this is an argument

و اینجا من فکر میکنم ما میتونیم بگیم که این بحث،

for self-loathing and a kind of schizophrenia,

در مورد خودبیزاری و یه نوع اسکیزوفرنیاست،

at least in the popular use of the term,

حداقل با تعریف عمومی این اصطلاح،

and I really mean dissociative identity disorder, okay. (Laughter)

و من واقعا منظورم اختلال هویت ست. ( خنده حضار)

Anyway, despite those perils, I would urge you

به هر حال و با وجود این مخاطرات، من شما رو تشویق میکنم که فکر کنید،

to think about the possibility that you might take on roles

به احتمال نقشهایی که ممکنه بپذیرید،

in your own work, whether they are neighboring

در کار خودتون،

or far-flung from your professional definition.

خواه اونها نزدیک یا خیلی دور از تعریف حرفه ای تون هستند.

And with that, I thank you very much. (Applause)

و با این، من از شما خیلی متشکرم. (تشویق حضار)

(Applause)

(تشویق حضار)