How cancer cells communicate — and how we can slow them down | Hasini Jayatilaka

Translator: Morteza Darksun Reviewer: Leila Ataei

Cancer.

سرطان.

It's a devastating disease that takes an enormous emotional toll.

بیماری مخربی که احساسات زیادی را تلف می‌کند.

Not only on the patient, but the patient's loved ones, as well.

نه تنها بر روی بیمار، بلکه روی کسانی که بیمار را دوست دارند.

It is a battle that the human race has been fighting for centuries.

این مبارزه‌ای است که نژاد انسان برای قرن‌ها با آن مبارزه کرده است.

And while we've made some advancements,

و با اینکه پیشرفت‌هایی داشتیم،

we still haven't beaten it.

هنوز نتوانسته‌ایم شکستش دهیم.

Two out of five people in the US will develop cancer in their lifetime.

دو نفر از هر پنح نفر در آمریکا در طول عمر عمر به سرطان مبتلا می‌شوند.

Of those, 90 percent will succumb to the disease due to metastases.

۹۰ درصد از آنها به دلیل متاستاز تسلیم آن می‌شوند.

Metastasis is a spread of cancer from a primary site to a distal site,

متاستاز، پخش بیماری از مکان اولیه به مکان دوری است.

through the circulatory or the lymphatic system.

از طریق گردش خون یا سیستم لنفاوی.

For instance, a female patient with breast cancer

برای مثال یک بیمار زن با سرطان پستان

doesn't succumb to the disease simply because she has a mass on her breast.

به آسانی تسلیم بیماری نمی‌شود تنها به دلیل اینکه غده‌ای در سینه‌اش دارد.

She succumbs to the disease because it spreads

او تسلیم بیماری می‌شود به دلیل اینکه بیماری پخش می‌شود

to the lungs, liver, lymph nodes, brain, bone,

به ریه، کبد، غدد لنفاوی، مغز، استخوان،

where it becomes unresectable or untreatable.

جایی که دیگر غیر قابل درمان می‌گردد.

Metastasis is a complicated process.

متاستاز پروسه‌ای پیچیده است.

One that I've studied for several years now.

چیزی که برای سال‌ها بر روی آن مطالعه کرده‌ام.

And something that my team and I discovered recently

و چیزی که به همراه تیمم اخیرا کشف کردیم

was that cancer cells are able to communicate with each other

این بود که سلول‌های سرطانی قابلیت ارتباط با یکدیگر را دارند

and coordinate their movement,

و حرکات‌شان را بر پایه اینکه چقدر در محیط

based on how closely packed they are in the tumor microenvironment.

کوچک خود به یکدیگر نزدیک هستند هدایت می‌کنند.

They communicate with each other through two signaling molecules

آنها از طریق دو مولکول ارسال کننده سیگنال با یکدیگر ارتباط برقرار می کنند

called Interleukin-6 and Interleukin-8.

که اینترلوکین ۶ و اینترلوکین ۸ نامیده می‌شوند.

Now, like anything else in nature,

حال مانند هر چیز دیگری در طبیعت،

when things get a little too tight, the signal is enhanced,

به هنگام فشردگی زیاد، سیگنالی را تقویت می‌کند،

causing the cancer cells to move away faster from the primary site

که سبب می‌شود سلول‌های سرطانی از مکان اولیه خود سریع‌تر حرکت کنند

and spread to a new site.

و به مکان جدیدی پخش شوند.

So, if we block this signal, using a drug cocktail that we developed,

پس اگر سیگنال را از طریق دارویی که ساختیم، متوقف کنیم،

we can stop the communication between cancer cells

می‌توانیم ارتباط سلول‌های سرطانی را متوقف کنیم

and slow down the spread of cancer.

و پخش سرطان را آهسته کنیم.

Let me pause here for a second

اجازه دهید لحظه‌ای در اینجا درنگ کنم

and take you back to when this all began for me in 2010,

و شما را به زمانی ببرم که همه چیز برای من در سال ۲۰۱۰ شروع شد.

when I was just a sophomore in college.

زمانی که دانشجوی سال دوم در کالج بودم.

I had just started working in Dr Danny Wirtz's lab

تازه در آزمایشگاه دکتر ویرتز در دانشگاه

at Johns Hopkins University.

جان هاپکینز شروع به کار کرده بودم.

And I'll be honest: I was a young, naive, Sri Lankan girl,

و می‌خواهم صادق باشم: دختری جوان، بی‌تجربه از سریلانکا بودم،

(Laughter)

(خنده حضار)

who had no previous research experience.

که هیچ تجربه تحقیقاتی قبلی نداشتم.

And I was tasked to look at how cancer cells move

و وظیفه داشتم ببینم سلول‌های سرطانی چگونه

in a 3D collagen I matrix

در ماتریکس سه بعدی کلاژن I حرکت می‌کنند

that recapsulated, in a dish,

که درون ظرفی شرایطی را تکار می‌کردند که

the conditions that cancer cells are exposed to in our bodies.

بدن ما در معرض سلول‌های سرطان قرار می‌داد.

This was new and exciting for me,

این برای من جدید و هیجان انگیز بود،‌

because previous work had been done on 2D, flat, plastic dishes

چرا که تحقیق قبلی در بسته‌های پلاستیکی مسطح دو بعدی انجام شده بود

that really weren't representative

که واقعا نمایانگر این نیست که سلول‌‌های سرطانی در چه

of what the cancer cells are exposed to in our bodies.

محیطی در بدن ما هستند.

Because, let's face it,

چون، بگذارید حقیقت را بگویم،

the cancer cells in our bodies aren't stuck onto plastic dishes.

سلول‌های سرطانی در بدن ما در ظروف پلاستیکی گیر نکرده‌اند.

It was during this time that I attended a seminar

در همین زمان بود که در سمیناری شرکت کردم

conducted by Dr Bonnie Bassler from Princeton University,

که دکتر بونی باسلر از دانشگاه پرینستون برگزار می‌کرد.

where she talked about how bacteria cells communicate with each other,

جایی که او راجع به این که چگونه سلول‌های باکتری بر اساس چگالی جمعیت‌شان

based on their population density, and perform a specific action.

با یکدیگر ار‌تباط برقرار می‌کنند و عمل خاصی را انجام می‌دهند، صحبت کرد.

It was at this moment that a light bulb went off in my head, and I thought,

در این لحظه بود که چراغی بالای سر من روشن شد و فکر کردم،

"Wow, I see this in my cancer cells every day,

《شگفتا، من این را هر روز در سلول‌های سرطانی خودم می‌بینم،

when it comes to their movement."

وقتی پای حرکت‌شان در بین است.》

The idea for my project was thus born.

بنابراین ایده پروژه من به وجود آمد.

I hypothesized that cancer cells are able to communicate with each other

فرضیه من این بود که سلول‌های سرطانی قادر به ارتباط با یکدیگر

and coordinate their movement,

و هماهنگ کردن حرکت‌شان بر پایه

based on how closely packed they are in the tumor microenvironment.

این هستند که چقدر به یکدیگر در ریز محیط تومور، نزدیک قرار بگیرند.

I became obsessed with pursuing this hypothesis.

من در دنبال کردن این فرضیه غرق شدم.

And fortunately, I work for someone

و خوشبختانه، برای کسی کار می‌کنم

who is open to running with my crazy ideas.

که پذیرای ایده‌های عجیب و غریب من است.

So, I threw myself into this project.

پس، خودم را به این پروژه سپردم.

However, I couldn't do it by myself.

اگرچه، نمی‌توانستم این را به تنهایی انجام دهم.

I needed help.

به کمک نیاز داشتم.

I definitely needed help.

قطعا به کمک نیاز داشتم.

So we recruited undergraduate students, graduate students,

پس ما دانشجوهای لیسانس و فوق لیسانس،

postdoctoral fellows and professors

فوق‌دکتری و پروفسور را

from different institutions and multiple disciplines

از موسسات مختلف با قوانین متعدد استخدام کردیم

to come together and work on this idea

تا دور هم جمع شویم و بر روی این ایده کار کنیم.

that I conceived as a sophomore in college.

چیری که به عنوان دانشجوی سال دوم پرورانده بودم.

After years of conducting experiments together

بعد از انجام سال‌ها آزمایش با یکدیگر

and merging different ideas and perspectives,

و ترکیب کردن ایده‌ها و دیدگاه‌های مختلف،

we discovered a new signaling pathway

راه روشنایی‌بخش ‌‌‌‌‌‌‌جدیدی را کشف کردیم

that controls how cancer cells communicate with each other and move,

که نحوه ارتباط و حرکت سلول‌های سرطانی بر پایه چگالی سلولی

based on their cell density.

با یکدیگر را کنترل می‌کرد.

Some of you might have heard this,

برخی از شما ممکن است این را

because most of social media knows it as the Hasini effect.

شنیده باشید چون در رسانه‌های اجتماعی به عنوان اثر هسینی شناخته می‌شود.

(Laughter)

(خنده حضار)

(Applause)

(تشویق)

And we weren't done yet.

و هنوز کار ما تمام نشده بود.

We then decided that we wanted to block this signaling pathway

بعد تصمیم گرفتیم راه‌های ارتباطی را مسدود کنیم

and see if we could slow down the spread of cancer.

و ببینم آیا می‌توانیم پخش سرطان را آهسته کنیم.

Which we did, in preclinical animal models.

که در مدل‌های اولیه حیوانی پیش‌بالینی انجام دادیم.

We came up with a drug cocktail consisting of tocilizumab,

به دارویی رسیدیم که شامل تاسیلیزوماب است

which is currently used to treat rheumatoid arthritis,

که برای درمان آرتروز استفاده می‌شود،

and reparixin, which is currently in clinical trials against breast cancer.

و رپاریکسین، که فعلا در دوره آزمایشات بالینی جهت مبارزه با سرطان سینه است.

And interestingly, what we found was that this cocktail of drugs

و جالب این که، چیزی که پیدا کردیم این بود که این دارو

really had no effect on tumor growth,

اصلا اثری در رشد غده نداشت،

but directly targeted metastases.

اما مستقیما متاستازها را هدف قرار می‌داد.

This was a significant finding,

این کشف مهمی بود،

because currently, there aren't any FDA-approved therapeutics

زیرا در حال حاضر، درمانی مورد تایید سازمان دارو و غذا وجود ندارد

that directly target the spread of cancer.

که مستقیما پخش سرطان را مورد هدف قرار دهد.

In fact, the spread of cancer, metastasis,

در واقع، پخش سرطان، متاستاز،

is thought of as a byproduct of tumor growth.

تصور می‌شد که محصول رشد غده است.

Where the idea is, if we can stop the tumor from growing,

با توجه به این ایده، اگر ما رشد غده را متوقف کنیم،

we can stop the tumor from spreading.

می‌توانیم پخش غده را متوقف کنیم.

However, most of us know that this is not true.

اگرچه، اکثر ما می‌دانیم که اینطور نیست.

We, on the other hand, came up with the drug cocktail

از سوی دیگر، به دارویی رسیدیم

that targets metastasis not by targeting tumor growth,

که متاستازها را مورد هدف قرار می‌دهد، نه با هدف قرار دادن رشد غده،

but by targeting the complex mechanisms that govern it,

بلکه از طریق ساز و کاری پیچیده که این کار را مدیریت می‌کند،

through the targeting of the Hasini effect.

از طریق هدف قرار دادن اثر هاسینی.

(Laughter)

(خنده)

This work was recently published in "Nature Communications,"

این کار اخیرا در "ارتباطات طبیعی" منتشر شد،

and my team and I received an overwhelming response from around the world.

و من به همراه تیمم بازخوردهای فراوانی از سراسر دنیا دریافت کردیم.

Nobody on my team could have predicted this sort of response.

هیچ یک از افراد تیم نمی‌توانست چنین باز خوردی را پیش بینی کند.

We seem to have struck a nerve.

ظاهرا ما باعث عصبانیت شده بودیم.

Looking back, I am extremely grateful for the positive response that I received,

وقتی به عقب نگاه می‌کنم، شدیدا برای باخوردهای مثبت که دریافت کردم خوشحال هستم،

not only from academia, but also patients,

نه تنها توسط افراد آکادمیک، بلکه بیماران،

and people around the world affected by this terrible disease.

و مردم سراسر دنیا که متاثر این بیماری وحشتناک هستند.

As I reflect on this success I've encountered with the Hasini effect,

در حالی که این موفقیت را بازتاب می‌دهم با اثر هاسینی روبرو شده‌ام،

I keep coming back to the people that I was fortunate enough to work with.

باید بازگردم به کسانی‌ که به اندازه کافی خوش شانس بودم تا با آنها همکاری کنم.

The undergraduate students

دانشجویان دوره لیسانس

who demonstrated superhuman powers through their hard work and dedication.

که قدرت فرا_انسانی را از طریق سختکوشی و تعهد نشان دادند.

The graduate students and the postdoctoral fellows,

دانشجویان فوق‌لیسانس و فوق‌دکتری،

my fellow Avengers, who taught me new techniques

دوستان انتقام‌جوی من، که تکنیک‌های جدید را به من آموزش دادند

and always made sure I stayed on track.

و همیشه مرا در این راه کمک کردند.

The professors, my Yodas and my Obi-Wan Kenobis,

پروفسورها، یودا و اوبی-وان کنوبیس من،

who brought their expertise into making this work into what it is today.

کسانی که تخصص‌شان را به این چیزی که امروز هست آوردند.

The support staff, the friends and family,

کارمندان پشتیبانی، دوستان و خانواده‌،

people who lifted our spirits,

کسانی که که روحیه ما را تقویت کردند،

and never let us give up on our ambitious endeavors.

و هیچ وقت نگذاشتند از تلاش والای خود عقب‌نشینی کنیم.

The best kind of sidekicks we could have asked for.

بهترین دستیارانی که می‌توانستیم داشته باشیم.

It took a village to help me study metastasis.

یک دهکده کمک کرد تا راجع به متاستازها مطالعه کنم.

And believe me, without my village, I wouldn't be here.

و باور کنید بدون کمک آنها من اینجا نبودم.

Today, our team has grown,

امروز، تیم ما بزرگ شده است،

and we are using the Hasini effect to develop combination therapies

و ما از اثر هاسینی استفاده می‌کنیم تا درمان‌های ترکیبی را توسعه دهیم

that will effectively target tumor growth and metastases.

که به طور تاثیرگزار رشد غده و متاستازها را هدف قرار می‌دهد.

We are engineering new anticancer therapeutics,

ما در حال مهندسی درمان‌های ضدسرطان جدید هستیم،

to limit toxicity and to reduce drug resistance.

تا سمی‌ بودن را محدود کرده و مقاومت دارویی را کاهش دهیم.

And we are developing groundbreaking systems

و ما در حال توسعه سیستم‌های پیشگامانه هستیم

that will help for the development of better human clinical trials.

که به توسعه بهتر آزمایشات بالینی انسانی کمک خواهد کرد.

It blows my mind to think that all this,

مغزم سوت می‌کشد که فکر کنم همه این،

the incredible work that I'm pursuing --

این کار خارق العاده‌ای که دنبال می‌کنم--

and the fact that I'm standing here, talking to you today --

و این حقیقت که اینجا ایستاده‌ام، امرور برای شما سخنرانی می‌کنم--

all came from this tiny idea

همه از این ایده کوچه نشات گرفته است

that I had when I was sitting at the back of a seminar

که وقتی در ردیف آخر سمیناری نشسته بودم در ذهن داشتم،

when I was just 20 years old.

وقتی ۲۰ ساله بودم.

I recognize that right now, I am on this incredible journey

دریافتم که سفری فوق‌العاده را آغاز کردم

that allows me to pursue work that I am extremely passionate about,

که اجاره می‌دهد کاری را دنبال کنم، که شدیدا به آن اشتیاق‌ دارم،

and something that feeds my curiosity on a daily basis.

و چیزی که هر روز کنجکاوی‌ام را تغدیه می‌کند.

But I have to say, my favorite part of all of this --

اما باید بگویم که، بخش مورد علاقه من بین همه این‌ها--

other than, of course, being here, talking to you, today --

البته جز این که امروز اینجا هستم و برای شما سخنرانی می‌کنم--

is the fact that I get to work with a diverse group of people,

این هست که با گروه‌های متفاوتی کار می‌کنم،

who make my work stronger, better and just so much more fun.

که کارم را قوی‌تر، بهتر و سرگرم کننده‌تر می‌کنند.

And because of this, I have to say

و به این دلیل، باید بگویم که

that collaboration is my favorite superhuman power.

همکاری قدرت مافوق‌ انسانی مورد علاقه من می‌باشد.

And what I love about this power is that it's not unique to me.

و چیزی که راجع به این قدرت دوست دارم این است که فقط منحصر به من نیست.

It's within all of us.

درون همه ما است.

My work shows that even cancer cells

کار من نشان می‌دهد که حتی سلول‌های سرطانی

use collaboration to invade our bodies and spread their wrath.

از همکاری استفاده می‌کنند تا به بدن‌ ما حمله کنند و خشم خود را پخش کنند.

For us humans, it is a superpower that has produced incredible discoveries

برای ما انسان‌ها، این پدیده فرا‌‌بشری است که کشفیات بی‌نظیری را

in the medical and scientific field.

در زمینه دارویی و علمی تولید کرده است.

And it is the superpower that we can all turn to

و قدرتی فوق‌العاده است که می‌تواند الهام‌بخش همه ما باشد

to inspire us to create something bigger than ourselves,

تا چیزی فراتر از خودمان بسازیم،

that will help make the world a better place.

که کمک خواهد کرد دنیا جای بهتری شود.

Collaboration is the superpower that I turn to, to help me fight cancer.

همکاری قدرتی است که استفاده از آن به من کمک می‌کند تا با سرطان بجنگم.

And I am confident that with the right collaborations,

و من مطمئن هستم که با همکاری‌های صحیح،

we will beat this terrible disease.

ما این بیماری وحشتناک را شکست خواهیم داد.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)